มธุรสโลกันตร์

คุณชายพิสุทธิ์ธาดากับภรรยาร้อนใจที่เพชรน้ำผึ้งยังไม่พาเสือผามามอบตัวตามแผนการที่ตกลงไว้กับเผ่าเทพ ทั้งคู่ขึ้นโรงพักไพรวารีมาคุยกับเผ่าเทพอีกครั้งก่อนจะกลับออกมาทั้งที่อาการร้อนใจยังคงอยู่ เพราะห่วงความปลอดภัยของลูกสาว

จังหวะนี้เองที่สองสามีภรรยาออกมาหน้าโรงพัก เข้มกับพร้าวคนของผจงดอดเข้ามาเจรจา ทำทีอาสาจะช่วยพาเพชรน้ำผึ้งกลับสู่อ้อมอกพ่อแม่ โดยบอกว่าพวกตนเป็นคนในชุมโจรภูพยัคฆ์ อรพินธ์รำไพเชื่อสนิทเพราะห่วงลูกสาวมาก แต่พิสุทธิ์ธาดายังระแวงเกรงจะเป็นหลุมพรางของพวกโจรจึงพยายามคัดค้าน กระนั้นอรพินธ์รำไพก็ไม่ฟัง เดินตามสองโจรออกไปจนกระทั่งผจงปรากฏตัว

ผจงเผยธาตุแท้โจรชั่วแล้วจับตัวสองสามีภรรยาไปอย่างรวดเร็วโดยที่เผ่าเทพและตำรวจบนโรงพักไม่มีใครรู้เห็นสักคน ทางด้านเพชรน้ำผึ้งที่ลงจากรถแล้วเดินดุ่มไป แน่นอนว่าภูผาไม่ปล่อยเธอไปคนเดียว เขาตามมารั้งเธอแต่มีชาวบ้านเห็นเขาแล้วจำหน้าได้ จึงรีบส่งข่าวไปยังหมวดเผ่าเทพว่าเสือผาบุกไพรวารีแล้ว

ภูผาทำอย่างนั้นเพราะกลัวเพชรน้ำผึ้งไม่ปลอดภัยจึงต้องการส่งเธอถึงมือพ่อแม่ด้วยตัวเอง

“พี่เลิกห่วงเรื่องความปลอดภัยของฉันได้เลย เพราะทันทีที่ฉันถึงพระนคร คุณพ่อคุณแม่ก็จะจับฉันขึ้นเครื่องบินส่งไปอยู่เมืองนอกไม่ให้กลับมาเมืองไทยอีก...รู้แบบนี้ก็สมใจพี่แล้วไม่ใช่เหรอ พี่จะไปหัวหก ก้นขวิดเป็นโจรให้ถูกตามล่า ถูกยิงตายอย่างไร้ค่าก็เรื่องของพี่ เพราะฉันคงไม่ได้รับรู้ข่าวของพี่อีกแล้ว”

“คุณพ่อคุณแม่เธอคิดถูกแล้วที่ทำแบบนั้น เพราะถ้ายังอยู่เมืองไทย จับเธอใส่ตะกร้าล้างน้ำยังไงก็ไม่มีใครเชื่อหรอกว่าเธอไม่เคยแปดเปื้อนมือโจร”

“พี่ผา...จะไม่ได้เจอหน้ากันอีกแล้ว พี่เลิกทำตัวเป็นโจรเถื่อนถ่อยให้ฉันเกลียดพี่ซะทีได้มั้ย”

“ถ้ามันลำบากนักก็ไม่ต้องจดจำฉันเลยก็ได้”

“ไม่!! ชาตินี้ฉันจะไม่มีวันลืมพี่ มันฝังใจฉันไปแล้วว่าครั้งนึงฉันเคยรักโจร”

ได้ยินแบบนี้ภูผาทนเก็บความรู้สึกไว้ไม่อยู่ดึงเพชรน้ำผึ้งเข้ามาจูบอย่างดูดดื่ม หญิงสาวตกใจแต่ก็แค่ชั่วครู่ก่อนจะตอบรับจูบของเขา สองมือกอดเขาแน่นเพราะนี่คือจูบครั้งสุดท้ายก่อนการจากลา

ภูผาค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างแสนเสียดาย มันเป็นการจูบที่นอกจากเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักแล้วยังแทรกความเจ็บปวดที่ต้องจากลา น้ำตาของเพชรน้ำผึ้งเอ่อล้นออกมาด้วยความเสียใจ

“ได้เวลาแล้วใช่ไหมจ๊ะพี่ผา”

“เวลาจะทำให้เธอลืมฉันเอง”

ทันใดนั้นเสียงผู้คนดังเอะอะ ภูผารับรู้ถึงการมาของตำรวจ เขารีบพูดบางอย่างเพื่อฝากให้เธอไปบอกเผ่าเทพ เสร็จแล้วก็ผละไปอย่างเร็วก่อนที่ตำรวจจะมาถึงตัวเพชรน้ำผึ้ง

“น้ำผึ้ง เสือผาล่ะ”

“เขาไปแล้ว...เขาปฏิเสธที่จะร่วมมือกับพี่เทพค่ะ”

“นั่นไง อุตส่าห์ให้โอกาสแแล้วแต่กลับหยิ่งจองหอง รีบตามไปลากคอมันกลับมาดีกว่าครับ อาจจะทัน”

“ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ เสือผาฝากน้ำผึ้งให้มาบอกพี่เทพด้วย”

“ฝากบอกอะไร”