ตอนที่ 12
“ผมกับนายโภคินเราเจรจาธุรกิจบางอย่างร่วมกันอยู่ แต่ก็ไม่คืบหน้า ก็เลยไม่ได้ติดต่อกันอีก ส่วนนายโชคคนนั้นผมไม่ได้ให้ความสนใจ ถ้าเขาจะติดตามนายเขาเข้ามาที่ไร่ผมก็น่าจะเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือครับ...ผู้หมวดอยากให้ผมช่วยอะไรล่ะ”
“ก็แค่มาสอบถามน่ะครับ เผื่อว่าพ่อเลี้ยงจะให้ข้อมูลเกี่ยวกับนายโชคได้มากกว่านี้”
“ผู้หมวดคงต้องไปตามล่าตัวนายโภคินเพื่อจะถามเรื่องนี้แล้วล่ะครับ สำหรับผม...นายโชคคนนั้นไม่ได้อยู่ในความสนใจของผมเลย เพิ่งรู้จักชื่อก็วันนี้แหละ มีอะไรให้ผมช่วยโปรดบอก ผมยินดีให้ความร่วมมือทุกอย่างนะครับ”
“ขอบคุณครับ งั้นผมลานะครับ”
“อ้อ...ผมขอถามนิดได้ไหม ปืนที่ใช้ยิงนายโชคเป็นกระบอกเดียวกับที่นายโภคินใช้ยิงคนของไร่ภูผาหรือเปล่าครับ”
“พ่อเลี้ยงถามทำไมครับ”
“ผมแค่คาดเดาดูน่ะครับ เพราะพอนึกขึ้นได้ว่านายโภคินเคยเปรยๆว่ามีเรื่องขัดแย้งกับลูกน้องคนนึงเรื่องโกงอะไรกันนี่ล่ะครับ”
“ขอบคุณพ่อเลี้ยงมากที่ให้ข้อมูลนะครับ”
ดนัยลุกขึ้นจับมือหมวดและยิ้มอย่างใสซื่อ พอหมวดคล้อยหลังก็สั่งลูกน้องให้ประกบสราญฉัตรไว้ ถ้าโภคินกล้าพอที่จะจัดการผู้หญิงคนนี้ให้มันลงมือไปก่อน แล้วพวกเราค่อยเก็บกวาด แต่ถ้ามันไม่กล้าพอก็เก็บมันทั้งคู่ ทำให้เหมือนพวกมันกัดกันเอง...
หมวดวุฒิกลับออกมานั่งในรถบอกดินแดนว่าเป็นอย่างที่เขาคิดไว้จริงๆ ดนัยพยายามดึงเรื่องให้ตนพุ่งเป้าไปที่โภคิน
“ขอบใจมากวุฒิ”
“ขอบใจอะไรวะ ทำตามหน้าที่เว้ย ไม่ใช่เพราะว่าแกเป็นเพื่อนหรอก”
“เออ ยังไงก็ขอบใจ ปัญหาเดียวของเราตอนนี้คือต้องหาตัวนายโภคินให้เจอก่อน ฉันเชื่อว่าแผนการหลังจากนี้ของพ่อเลี้ยงคือจัดการโภคินซะ แล้วปล่อยให้ความผิดทั้งหมดลงหลุมไปด้วยกัน”
“เหี้ยมและใจเย็นมากนะ”
“ใช่...เพราะถ้าพ่อเลี้ยงดนัยฆ่าโภคินไปตั้งแต่แรก ...ทุกอย่างจะดูน่าสงสัย”
“สรุปว่านายโภคินก็แค่รอเวลาเหมาะสมที่จะตายเท่านั้นเอง”
ดินแดนพยักหน้าให้เพื่อนแทนคำตอบ...ช่วงเวลาไล่เลี่ยกัน โภคินโทร.ก่อกวนสราญฉัตรที่พักผ่อนอยู่ในคอนโด เธอตกใจและหวาดกลัวมาก พอได้ยินเขาบอกว่าต้องการแก้แค้นที่เธอหักหลังก็ยิ่งลนลานแทบจะประสาทเสีย
ooooooo
คืนนั้นดินแดนแวะมาที่บ้านพักพบบุษบาบรรณนอนหลับอยู่ในเปล เขาอุ้มเธอเข้าไปนอนบนเตียง ในบ้านโดยที่เธอหลับสนิทไม่รู้สึกตัว
“คุณคงเหนื่อย ขอโทษนะที่ทำให้รอ...ขอผมจัดการเรื่องงานให้เรียบร้อยก่อน ถึงวันนั้นผมจะบอกความจริงทุกอย่างกับคุณ” ดินแดนพูดแล้วผละออกมาโดยไม่รู้ว่าบอลมารออยู่