เล่ห์รักบุษบา
ตอนที่ 11
“ฉันมาเพื่อจะบอกความจริงกับนาย...ฉันหมั้นกับคุณภูก็จริง แต่ฉันยกเลิกแล้ว ฉันไม่ได้เลือกเงิน ฉันเลือกนาย...นายคงคิดมาตลอดสินะว่าฉันมันเป็นผู้หญิงหน้าเงิน และเห็นแก่เงินเท่านั้น”
บุษบาบรรณน้ำตาเอ่อท้นด้วยความน้อยใจ ดินแดนทำท่าจะจูบอีกครั้งแต่เธอดันอกเขาไว้ถามว่า
“ตั้งแต่เช้ามานี่นายยังไม่ได้แปรงฟันเลยใช่ไหม”
ชายหนุ่มเสียเซลฟ์ทันที หันหลังไปเป่าลมปากใส่มือแล้วดม บ่นอุบอิบว่า “แล้วทีเมื่อกี้ไม่เห็นว่าอะไร”
“ก็เพิ่งรู้สึกตัวนี่แหละ”
“นี่...คราวหลังค่อยๆบอกกันก็ได้ พูดกันแบบนี้เสียบรรยากาศหมด”
“เอาน่า...พูดกันตรงๆแบบนี้แหละดี ไม่ต้องอ้อมค้อม”
“เฮ้ย! ดูพูดเข้าสิ ผู้หญิงอะไรนี่”
“อ้าว แล้วไม่ชอบเหรอ”
“ชอบสิ” สองคนกระเซ้าเย้าแหย่กันอย่างมีความสุข อิงแอบโอบกอดอบอุ่นหัวใจ เขาพูดความในใจ “ผมโกรธแทบบ้าที่รู้ว่าคุณหมั้นกับพี่ภู ยิ่งโกรธมากขึ้น เมื่อรู้ว่าไอ้โภคินมันมาหาคุณ”
“คุณรู้ได้ยังไงว่าโภคินมาหาฉัน”
“แล้วมันจริงหรือเปล่าล่ะ”
“จริงค่ะ คืนนั้นโภคินมาหาฉันจริงๆ มีอย่างนึงที่ฉันอยากบอกคุณ...โภคินกับฉันเราเคยคบกัน”
“มิน่าล่ะทุกครั้งที่เจอกัน มันต้องทำท่ากวนประสาทผม รู้งี้ผมต่อยมันให้คว่ำตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอก็ดี”
“อย่าเพิ่งโกรธสิคะ โภคินหลอกฉัน ทำให้ครอบครัวฉันเดือดร้อน เขาทำให้ฝันที่จะมีไร่องุ่นของฉันพังทลาย แต่ตอนนี้ฉันไม่โกรธเขา เพราะเขาทำให้ฉันได้พบคุณ”
ดินแดนนิ่งไปนิดก่อนตัดสินใจเล่าเรื่องของตัวเองบ้างว่า “ผมเคยรักคนคนหนึ่ง รักมาก รักสุดหัวใจ แต่สุดท้ายเขากลับแต่งงานไปกับคนที่รวยกว่าผม”
“มิน่าล่ะ คุณถึงฝังใจเหลือเกินว่าฉันหน้าเงิน”
“ผมขอโทษ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าคุณไม่ใช่คนแบบนั้น”
“มีอีกเรื่องนึงฉันเพิ่งนึกได้...เรื่องโภคิน”
“พอเลย เลิกพูดเรื่องนายคนนี้อีกได้ไหม ผมไม่อยากได้ยิน”
“เขาบอกกับฉันว่าคนที่บงการเรื่องนี้คือพ่อเลี้ยงดนัย เขามาหาฉันเพื่อบอกเรื่องนี้”
ดินแดนนิ่งอึ้ง สิ่งที่เขาคาดไว้ไม่ผิดเพี้ยน!
ooooooo
สริยาพาภูวดลกลับไร่ภูผาในวันเดียวกันนี้ แต่เพราะห่วงงานภูวดลขอแวะที่ออฟฟิศก่อน เจอพวกพิมรุมล้อมดีใจที่เจ้านายหายเกือบปกติ แต่พอเขาถามถึงสราญฉัตรกลับไม่มีใครรู้สักคนว่าเธอไปไหน
โภคินนัดสราญฉัตรมาหาที่โรงแรมจิ้งหรีด ดึงเธอเข้ามาในห้องด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลนกลัวมีคนตามมา
“แน่ใจนะว่าไม่มีใครตามมา”
“ทำไมคุณต้องระแวงขนาดนี้...คุณดูโทรมนะ ได้นอนบ้างหรือเปล่า”
“ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว...เราต้องหนี”
“หนีทำไม?”
“ไอ้ดนัยมันต้องไม่ไว้ชีวิตผมแน่”
