เล่ห์รักบุษบา
ตอนที่ 11
“ฉันไม่ได้มาเพื่อด่าว่าคุณ และไม่เคยคิดว่าคนอย่างคุณจะสำนึกตัวได้เพราะคำพูดของฉัน คนอย่างคุณมันหยาบกร้านไร้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ฉันไม่คาดหวังในตัวคุณขนาดนั้นหรอกค่ะ...ฉันคิดว่าเรื่องนี้คุณควรต้องรู้ คนที่เจ็บหนักคือภูวดล ไม่ใช่ดินแดน กระสุนทะลุปอดตอนนี้ยังไม่ฟื้น”
ดนัยหน้าซีดเจื่อนอย่างเห็นได้ชัด
“เพราะอะไรรู้ไหม ภูรับกระสุนแทนน้องชาย ดินแดนคนที่คุณอยากฆ่าให้ตาย...เขาสองคนเป็นพี่น้องที่รักกันมาก ภูยินดีตายแทนดินแดนได้เสมอ และถ้าภูเป็นอะไรไป จำไว้ว่าคุณคือฆาตกร คุณฆ่าลูกชายของคุณ”
อักษรเดินจากไป ทิ้งให้ดนัยนั่งอึ้งด้วยความสับสน...
ทางด้านฟ้าใสที่กลับมาบ้านไม่เจอพ่อแม่ นึกว่าแม่ไปโรงพยาบาลจึงมาโผล่ที่นั่นแต่กลายเป็นเจอดินแดนอยู่ในห้องคนเดียว พอเห็นพี่ชายจะโทร.หาบุษบาบรรณก็แย่งโทรศัพท์เอาไว้แล้วบอกให้รู้ว่าภูวดลหมั้นกับบุษบาบรรณแล้ว
ฝ่ายอักษรที่กลับมาถึงบ้านเจอสามีก็ลังเลใจอยู่นานว่าจะพูดดีหรือไม่เรื่องลูกๆและเรื่องที่ออกไปพบดนัย กระทั่งเอกภพทักว่ามีอะไรหรือเปล่าเห็นนั่งมองตนเกือบสิบนาทีแล้ว เธอจึงพูดออกมา
“ฉันมีเรื่องจะบอกคุณ”
“ค่อยๆเล่า ผมรอฟังอยู่”
“ภูกับสริยารักกัน ส่วนดินแดนคงไม่มองใครนอกจากหนูบุษบา”
“ผมรู้”
“คุณรู้แล้วยังจะไปฝืนใจบังคับลูกทั้งสองคนอีกอย่างนั้นหรือคะ คุณก็รู้ว่าภูรักน้องแค่ไหน ที่ภูยังไม่ฟื้นนอนอยู่ที่โรงพยาบาลเพราะเขาจงใจรับกระสุนแทนดินแดน...หรือว่าเขาอยากจบเรื่องนี้ไปให้พ้น”
“ไม่จริง ภูไม่ใช่คนอ่อนแอแบบนั้น”
“ฉันก็คิดแบบนั้น แต่ทำไมเราจะต้องบีบให้ลูกเลือกทางนี้ ทำไมเราถึงไม่แก้ไขแล้วทำให้พวกเขามีความสุขได้ในทางของตัวเอง”
“ผมเข้าใจทุกอย่างนะษร...แต่เรื่องมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คุณคิดหรอก”
“ฉันไม่ได้คิดค่ะ และคุณเองก็ไม่ควรคิดด้วย เรื่องชีวิตของลูกๆเรา เราต้องปล่อยให้เขาคิดกันเอง เขาต้องใช้ชีวิตของเขาเอง หน้าที่เราคือคอยช่วยเหลือและสนับสนุนพวกเขานะคะ”
“แล้วถ้าพวกมันเลือกเป็นทางที่ผิดล่ะ”
“คุณจะรู้ได้ยังไงคะว่ามันผิดหรือมันถูกในเมื่อมันเป็นชีวิตของเขา แต่ถึงมันจะผิด อย่างน้อยเขาก็จะได้บทเรียนบางอย่างกลับมา ดูดินแดนสิคะ เราเคยกังวลว่าเขาจะเสียผู้เสียคนตอนที่ถูกบอกเลิก แต่เขาก็ดูแลตัวเองมาได้อย่างดี...คุณภพคะ ฉันเชื่อว่าเราเลี้ยงลูกของเรามาอย่างดีพอที่จะเชื่อและวางใจในการตัดสินใจของพวกเขาทั้งสองคนนะคะ”
เอกภพนิ่งคิด อักษรตัดสินใจบอกว่าวันนี้ตนไปพบดนัยมา เท่านั้นเองเอกภพอารมณ์เสียขึ้นเสียงว่า
“คุณไปหามันทำไม แล้วทำไมไม่บอกผม”
“ฉันคิดว่าดนัยเป็นคนบงการเรื่องนี้ เขาควรรู้ว่าสิ่งที่เขาทำมันทำให้ภูวดลเกือบต้องตาย ฉันอยากให้ทั้งภูและดินมีความสุขบ้าง ไม่ใช่ต้องรับผิดชอบผลจากเรื่องของผู้ใหญ่แบบนี้”
คราวนี้เอกภพนิ่งงัน อึดอัดใจเป็นที่สุด
ooooooo
