เล่ห์รักบุษบา

โภคินยิงพลาดเป้าจึงซ้ำอีกนัดกระสุนเฉี่ยวแขนดินแดนล้มลง สริยาวิ่งมาเห็นกรีดร้องตกใจ เช่นเดียวกับบุษบาบรรณที่ประคองดินแดนแล้วพบว่ามือตัวเองเปื้อนเลือด ตะโกนเรียกนายดินสุดเสียงด้วยความเป็นห่วง ส่วนโภคินอาศัยความชุลมุนวุ่นวายหลบหนีไปได้ด้วยรถลูกน้องของดนัย

ตำรวจมาตรวจสอบที่เกิดเหตุ ส่วนผู้บาดเจ็บส่งให้หมอรักษา ภูวดลอาการหนักเพราะโดนยิงจุดสำคัญ ขณะที่ดินแดนไม่เป็นอะไรมากกระสุนทะลุผ่านแขนแต่ต้องนอนรักษาตัวด้วยเช่นกัน

ครอบครัวของทั้งสองคนรู้ข่าวรีบมาโรงพยาบาลเฝ้ารอผลการผ่าตัดภูวดลด้วยความกระวนกระวาย

บุษบาบรรณอยากเข้ามาเยี่ยมดินแดนแต่ฟ้าใสกลัวเธอรู้ความจริงว่าดินแดนคือลูกแท้ๆของเอกภพกับอักษรจึงบอกให้เธอกลับไปก่อน อ้างว่าถ้าเข้ามาตอนนี้ดินแดนจะโดนหนักเพราะเอกภพโกรธมาก

“ให้ฉันอธิบายเองก็ได้ เรื่องของคุณริยา นายดินไม่ได้ผิด แต่ฉันผิดเอง”

“อย่าดีกว่าค่ะ พ่อของฟ้าน่ะรักพี่ดินเหมือนลูกชายหัวแก้วหัวแหวน คงโกรธมากถ้ารู้ว่าพี่บุษเป็นต้นเหตุทำให้พี่ดินไม่แต่งงานกับพี่ริยา กลับไปก่อนนะคะ แล้วฟ้าจะหาทางอธิบายให้พ่อฟังเอง”

บุษบาบรรณละล้าละลังแต่สุดท้ายก็ยอมกลับไป เมื่อพวกพิมที่ออฟฟิศรู้ข่าวร้ายต่างพากันตกใจและภาวนาให้เจ้านายทั้งสองคนปลอดภัย

อักษรใจคอไม่ดีเพราะหลังผ่าตัดภูวดลยังไม่ฟื้นเนื่องจากเสียเลือดมาก ดินแดนอยู่อีกห้องรู้จากอักษรก็เป็นห่วงและอดพูดออกมาไม่ได้ว่า

“เจ็บใจจริงๆ ผมน่าจะรู้ว่าไม่ควรปล่อยพวกมันไว้ แต่ผมให้การกับตำรวจไปแล้ว ตอนนี้มันคงหลบอยู่ที่ไหนซักที่นึง แต่ไม่ช้าหรอกพวกมันต้องโดนจับได้แน่”

“พวกมัน...หมายความว่าไม่ใช่โภคินคนเดียวงั้นหรือ” ดินแดนหลบตาแม่...แค่นั้นก็ทำให้อักษรเดาได้ไม่ยาก “ตายจริง นี่...”

“ผมไม่รู้ว่าใช่หรือเปล่า ตำรวจต้องสืบต่อไปแน่ แม่อย่าเพิ่งวิตกไปก่อนเลยครับ”

อักษรมือสั่นคาดไม่ถึงว่าดนัยจะโหดเหี้ยมถึงขนาดนี้ แล้วคนที่โดนยิงบาดเจ็บสาหัสคือลูกแท้ๆของเขาเอง ดินแดนถามหาบุษบาบรรณ ฟ้าใสรีบบอกว่าเห็นแค่ตอนแรกที่มาถึง แล้วก็ไม่เห็นอีกเลย พูดจบก็จูงมือแม่ออกไป

ค่ำนั้นเองสริยามาพบบุษบาบรรณที่บ้านพัก

นำกำไลหินสีที่เก็บได้จากภูวดลตอนโดนยิงมาคืนให้และพูดเรื่องหมั้นระหว่างบุษบาบรรณกับภูวดลด้วย

ซึ่งเจ้าตัวยอมรับว่าเป็นเรื่องจริง

“ฉันขอโทษ ฉันลำบากใจจริงๆ แต่เพราะคุณเป็นเพื่อนฉัน ถ้าฉันยังดื้อด้านทำตามหัวใจตัวเองต้องมีคนเดือดร้อน”