เส้นสนกลรัก
ตอนที่ 7
โขงบอกว่าเอาเลยเต็มที่แต่ให้ปล่อยเหมียวไป เหมียวตะโกนว่าถ้าเขาตายตนก็ไม่โอเคเหมือนกัน ขอให้สู้อย่ายอม โขงยังขอให้พีระปล่อยเหมียว
“ได้...หลังจากที่มันเห็นมึงตายต่อหน้ามันนะ” พูดจบก็ควักปืนออกมา แต่ถูกอิสร์พุ่งเข้ามาดันพีระไปติดต้นไม้กระสุนจึงพุ่งเฉี่ยวโขงลงพื้น ปืนในมือหล่น พร้อมเหวี่ยงเหมียวกระเด็นแล้วไปช่วยพีระ เหมียวรีบมาดูโขงเห็นโขงน่วมมากแต่โขงยังขอร้องเหมียวให้หนีไป
ตลอดเวลาที่โขงต่อสู้กับพีระและพร้อม ภาพที่พ่อทำกับแม่ก็ตามหลอนเขาตลอดเวลา โขงมองเหมียวที่อยู่ในอ้อมแขนเห็นเลือดก็ยิ่งโกรธจนไม่มีสติ พุ่งเข้าใส่พีระอย่างลืมตายประเคนหมัดใส่ ปากก็ตะโกน
“มึงยิงเหมียวทำไมๆๆๆๆ”
“กูก็ทำเหมือนพ่อมึงไง...ใครทำกูเจ็บมันต้องเจ็บกว่า...ชีวิตกูพังมึงก็ต้องไม่เหลืออะไรเหมือนกัน” โขงคว้าปืนที่ตกอยู่มากำมั่น พีระยังตะโกน “กูทำเหมือนที่พ่อมึงทำ ถ้ามึงสงสัยก็ตามไปถามพ่อมึงต่อในนรกเหอะ”
ทันใดนั้น โขงใช้มือที่กำปืนชกหน้าพีระด้วยแรงทั้งหมดที่มีจนพีระล้ม โขงพลิกตัวขึ้นยืนเล็งปืนมาที่พีระเหมือนไม่มีสติอีก ตะโกนลั่น
“ไอ้ชั่ว มึงตาย!!!”
อิสร์ตะโกนว่าอย่า...เหมียวก็ตะโกน ไม่นะ... ส่วนพีระยิ้มเยาะมองโขงพูดอย่างสมเพช
“มึงก็ไม่ต่างอะไรจากกูหรอกไอ้โขง”
เหมือนกระตุ้นความคลั่งของโขงขึ้นมาอีก โขงยกปืนจะยิงพีระแต่แล้วก็เอาชนะตัวเองได้บอกตัวเองว่า
“ไม่...กูจะไม่ทำแบบมึง!!!”
อิสร์รีบเข้าไปยึดปืนจากโขง มองอย่างเป็นห่วง ตบไหล่โขงเบาๆ โขงมองพีระที่โดนจับพูดเบาๆ
“ผมจะไม่ทำแบบพ่อ...จะไม่ทำสิ่งที่ผมเกลียดมันอีกแล้ว”
เมื่อมาปฐมพยาบาลกันที่ร่มไม้ในป่า บุ้งบอกโขงที่อุ้มเหมียวไว้ว่า รถพยาบาลรออยู่ที่ถนนใหญ่แล้ว
เหมียวมองโขง พูดก่อนหมดสติไปว่า
“ดีแล้ว...ที่คุณไม่ยิง”
ooooooo
ผ่านเหตุการณ์ร้ายๆมาแล้ว ขณะแป๊ะอยู่ที่โรงพยาบาล เจียรไนยมาเยี่ยม แป๊ะเพิ่งฟื้น เจียรไนยดีใจแต่ไม่วายถามประชดว่า
“ไงล่ะ ได้ทำเคสค้ามนุษย์ที่อยากมานาน เจอกระสุนฝังในเป็นของขวัญ ดีนะที่พวกป่าไม้เขาช่วยปฐมพยาบาลให้ไม่งั้นเลือดไหลหมดตัวแน่ ปกติก็ไม่เห็นจะกล้า คิดไงถึงเอาตัวเข้าแลกฮะ”
เจียรไนยบ่นแล้วก็ตกใจเมื่อเห็นเปิ้ล ส้มกับเฮียนางมายืนข้างๆ สงสัยว่ามากันได้ไง มองไปเห็นสุรารักษ์อีกคน สวัสดิ์แซวว่าบ่นจนไอ้แป๊ะมันเกือบหลับไปอีกรอบ ส้มขอบคุณที่ตามไปช่วยพวกเรา ยกมือไหว้ขอบคุณทุกคนรอบตัว ทั้งเฮียนางกับเปิ้ลก็ขอบคุณแป๊ะที่ช่วยตนไว้
“ไม่เป็นไรแล้วเปิ้ล คุณปลอดภัยแล้ว” แป๊ะยิ้มปลอบใจ สุรารักษ์แปลความหมายให้เจียรไนยฟังว่า
“นี่ไง คำตอบที่เธออยากรู้ ไม่ใช่เพราะว่าแป๊ะไม่กลัวตาย หรือว่าอยากเท่อยากเป็นพระเอก แต่ที่เขาทำ...เธอคงเห็นแล้วนะเจียรไนย”
แป๊ะจับมือเปิ้ลให้กำลังใจทั้งที่ตัวเองอ่อนแรงมากว่า อย่าร้อง...มาร้องข้างเตียงแบบนี้เป็นลางไม่ดี เปิ้ลขอโทษบอกว่าไม่ร้องแล้ว แป๊ะยิ้ม นึกได้ถามว่า
“เออ...แล้วนี่...พี่โขงกับเหมียวล่ะ”
ที่นั่นมีเรื่องดีๆ เพราะหลังจากผ่านเหตุร้ายแล้ว ทับทิมหิ้วปิ่นโตอาหารมาเยี่ยมเหมียวที่โรงพยาบาลพร้อมกับนารี เหมียวดีใจมาก แต่ทับทิมทำเหมือนไม่เต็มใจมา โขงชมนารีว่าเก่งมากที่กล่อมให้ทับทิมมาได้
