สมิงจ้าวท่า

วันต่อมาที่สำนักงานศุลกากรฝ่ายปราบปรามไทย ดอนเดินเข้ามาด้วยสีหน้านิ่งขรึมไม่พูดไม่จา เจ้าหน้าที่คนอื่นๆพากันมองด้วยความรู้สึกแตกต่างกันไป ดอนเดินผ่านคนเหล่านั้นตรงไปห้องหัวหน้า เจ้าหน้าที่หน้าห้องรีบขวางไม่ให้เข้า ดอนโวยวายว่าตนมีเรื่องสำคัญกับหัวหน้า

เจ้าหน้าที่ล็อกตัวไม่ให้ดอนเข้า เขาโมโหเหวี่ยงเจ้าหน้าที่กระเด็นแล้วเปิดประตูพรวดเข้าห้องหัวหน้าด้วยอารมณ์ร้อนระอุ...บนโต๊ะหัวหน้ามีรูปที่แสนถ่ายแก๊งขายน้ำมันไว้วางเรียงราย

“ผมต้องการรู้ว่าไอ้หนอนบ่อนไส้ที่ทำให้แสนตายมันเป็นใคร!”

“ผมสั่งให้คุณกับแสนไปหาข่าวของแก๊งค้าน้ำมันเถื่อน ไม่ใช่ให้ไปจับกุม เราเป็นศุลกากรนะไม่ใช่ตำรวจ รู้ไหมว่ามันเสียหายขนาดไหน”

ดอนสำนึกว่าตัวเองทำเกินเหตุ แต่ก็โทษว่าถ้าข่าวไม่รั่วก็ไม่เกิดเหตุการณ์นี้ จึงขอรับผิด แต่ต้องการให้หัวหน้าจับตัวหนอนบ่อนไส้ให้ได้ เพื่อมาชดใช้กับชีวิตแสน หัวหน้ากลับบอกว่าถ้าไม่มีหลักฐานจะจับใครได้ ดอนโกรธที่เพื่อนจะต้องตายฟรี หัวหน้าเสนอให้เขาพักร้อนสักระยะ ดอนสวนว่าขอลาออกแล้วหันหลังกลับ หัวหน้าเตือนสติให้คิดอีกทีแต่เขาไม่ฟัง ออกมาขี่มอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันเท่ทะยานออกไปอย่างเร็วด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน...

สำนักงานหน่วยข่าวกรอง กรุงเทพฯ...สารวัตรบันลือฤทธิ์ ฤทธิไกร เปิดดูรูปที่แสนถ่ายพวกแก๊งค้าน้ำมันแล้วโวยวายใส่ดาบธงชัย

“พัง...งานพังหมด แทนที่จะขยายผลจับพวกแก๊งมังกรทะเล ไอ้เจ้าหน้าที่กรมศุลนั่นทำซะงามหน้าเชียว มันทำงานกันข้ามหน่วยแบบนี้ได้ยังไง!”

“แหม สารวัตรก็น่าจะเข้าใจ ระบบงานบ้านเรามันพันกันไปพันกันมาแบบนี้ตลอด ผมว่าพวกศุลกากรมันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นพวกแก๊งมังกรทะเล คงแค่ไปจับน้ำมันเถื่อนตามปกติ”

“แล้วทำไมมันต้องยิงกันสนั่นขนาดนั้น”

“เห็นบอกว่าข่าวรั่วครับ พวกมันเลยรู้ตัว”

“ข่าวร่งข่าวรั่วอะไรกัน อ้างหนีความผิดก็ไม่ว่า เบื่อจริงเจอแต่พวกแบบนี้ ผมย้ายมาดูแลที่นี่แค่อาทิตย์เดียว มีแต่เรื่อง” พลันเสียงเคาะประตูดังขึ้น บันลือฤทธิ์บอกให้เข้ามา พอเห็นว่าเป็นวดีก็ถอนใจหน่ายๆ “หมวดวดี นั่งก่อนสิ...ดาบออกไปก่อน...ผมต้องการเหตุผลว่าทำไมเราไม่ได้ตัวอลัน”

วดีอธิบายว่าถ้าไม่มีตำรวจฮ่องกงมาขวางตนคงจับมิเชลได้ สารวัตรหนุ่มเปลี่ยนเรื่องทันที ชวนเธอกินข้าวเช้า หญิงสาวงงที่หัวหน้าเปลี่ยนเรื่องดื้อๆ

ooooooo