วิหคหลงลม
ตอนที่ 15
ภุมวารีกรีดเสียงดังลั่นไปทั่วลานวัด ตกเป็นเป้าสายตาของผู้มาร่วมงาน ขวัญเรือนรู้ความจริงเรื่องภุมวารีจากภาสกรหมดแล้ว เธอสงสารและเห็นใจ แต่ไม่อยากให้พูดอะไรกันตอนนี้ เพราะใกล้เวลาเผาศพแล้ว
ภุมวารีไม่ฟังคำขอร้องของขวัญเรือน กลับชี้หน้าด่าก่อนจะชักปืนเล็ง แต่เมื่อเห็นภาสกรปกป้องก็ยิ่งเดือดดาล หลุดปากพูดความจริงเรื่องฆ่าทินกรและส่งคนไปทำร้ายขวัญเรือน แต่วันนี้ต้องฆ่ามันให้ได้
“คุณผึ้ง...ผมขอร้อง” ภาสกรพูดทั้งน้ำตาอาบหน้า
“คุณขอร้องผึ้งอย่างนั้นเหรอ แล้วทีผึ้งขอร้องคุณไม่ให้ไปจากผึ้ง ให้คุณรักผึ้งเหมือนเดิม ทำไมคุณทำไม่ได้ คุณเป็นคนลิขิตให้ชีวิตผึ้งเดินมาจนถึงจุดนี้ คุณฆ่าผึ้งให้ตายทั้งเป็นแล้ว...ผึ้งก็จะฆ่าคุณให้ตายทั้งเป็นบ้างเหมือนกัน”
ภุมวารียิงขวัญเรือนแต่ภาสกรพุ่งมารับกระสุนแทน เขาถูกยิงล้มลง ทุกคนตกใจมาก โดยเฉพาะภุมวารีที่ไม่ตั้งใจจะยิงผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจ
ภาสกรยอมรับผิดคนเดียวและขออโหสิกรรมต่อภุมวารีก่อนสิ้นใจ ภุมวารีเสียใจจนคลุ้มคลั่งจะยิงขวัญเรือน ทันใดนั้นจักรมาถึงพร้อมเพียงธาร เขาเข้าใจว่าภุมวารีคือนวลจึงพุ่งเข้ามาแย่งปืนเพราะไม่ต้องการให้นวลก่อกรรม
แต่เมื่อนวลตัวจริงมาพร้อมชายใหญ่ นวลเรียกพี่จักร...เท่านั้นเองจักรงงเป็นไก่ตาแตก ขณะที่ภุมวารีระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“ไอ้หน้าโง่ จะให้ฉันบอกกี่ครั้งว่าฉันไม่ใช่อีนวลของแก เห็นหรือยังว่าอีนวล อีคนบ้านนอกคอกนามันอยู่ตรงโน้น”
จักรนิ่งตะลึง ปล่อยมือจากภุมวารีแล้วหันไปมองนวลอีกครั้งอย่างสับสน
“ฉันคือคนที่ลากนังนั่นออกมาจากชีวิตแก เอามันไปใส่พานให้เป็นเมียผู้ชายคนนั้น ช่วยไม่ได้ที่พวกแกมันโง่จนดูไม่ออกว่าใครเป็นใคร และนี่คือการตอบแทนที่แกทำลายฉัน ไอ้จักร”
ภุมวารีพูดจบก็ลั่นไกเปรี้ยงเข้ากลางหลังจักร นวลกับเพียงธารกรีดร้องตกใจ วิ่งถลันมาหาจักรที่ล้มลงหายใจรวยริน และสิ้นใจไปพร้อมกับความจริงจากปากนวล
ชายใหญ่กับภัทรยศช่วยกันจับภุมวารีที่กรีดร้องราวคนเสียสติ ไม่นานนักตำรวจมาถึงเหตุการณ์จึงสงบลง
ooooooo
ภัทรยศกับดาริกาเข้าอกเข้าใจกันได้เพราะฝีมือหญิงเล็ก ส่วนชายใหญ่กับนวลกลับไปครองรักกันที่ไร่ภักดิ์ภิรมย์ เพราะเกรียงไกรยกเลิกสัญญาที่ค้างคา คืนสมบัติทั้งหมดให้ท่านชายภานุดิษฐ์
“น่าเสียดายนะคะ ถ้าคุณผึ้งเลือกคุณชาย เธอก็คงมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบ มีความสุขพรั่งพร้อม” นวลพูดหน้าเศร้ากับชายใหญ่
“แล้วคุณจะไปอยู่ที่ไหน”
“ถ้าฉันไม่ได้พบกับคุณชาย ฉันก็คงร่อนเร่ไปกับพี่จักร จนกว่าหาที่ตั้งหลักใช้ชีวิตสงบสุขอยู่ที่ไหนซักแห่ง”
“แล้วตอนนี้คุณไม่มีความสุขหรือครับ”
“มีความสุขสิคะ แต่ฉันก็อดนึกไม่ได้ว่าฉันกำลังมีความสุขบนความทุกข์ของคุณผึ้งหรือเปล่า”
“อย่าคิดแบบนั้นเลยครับ ความสุขของคุณผึ้งไม่ได้อยู่ที่ผม ไม่ได้อยู่ที่คุณ แต่อยู่ที่หม่อมหลวงภาสกร เขาสองคนสร้างเวรสร้างกรรมต่อกันมา ความสุขที่สุดของคุณผึ้งก็คงอยู่ที่การได้มีคุณภาสกร เหมือนกับที่ผมได้มีคุณในวันนี้”
นวลซาบซึ้งและตื้นตัน เอนตัวซบอกชายใหญ่ด้วยความอบอุ่นใจ...
หลังเหตุการณ์ร้ายที่วัด ภุมวารีเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาลในสภาพของคนป่วยทางจิต วันหนึ่งเกรียงไกรได้รับแจ้งเหตุด่วนจากทางโรงพยาบาล จึงรุดมาพร้อมเอื้อยและเฟื้อ
ภุมวารีถือรูปถ่ายของภาสกรขึ้นไปบนดาดฟ้า ทุกคนกลัวเธอจะกระโดดลงมาจึงพยายามเกลี้ยกล่อมแต่ไม่สำเร็จ เมื่อภุมวารีเห็นเกรียงไกรก็หวนคิดเรื่องในอดีตที่พ่อเคยห้ามปรามไม่ให้คบกับภาสกร เธอมีท่าทีหวาดกลัว รำพึงรำพันว่าคนใจร้ายจะมาจับตัวตนอีกแล้ว
“คุณภาสคะ เราไปอยู่ที่อื่นเถอะนะคะ” เธอพูดกับรูปถ่ายภาสกร พอเกรียงไกรขยับเข้ามาก็ถอยหนีพลางโบกมือไล่ กระทั่งรูปหลุดมือหล่นไป เธอตามไขว่คว้าจนร่วงจากตึกโดยที่เกรียงไกรและคนอื่นๆคว้าตัวไม่ทัน
ร่างภุมวารีตกลงมากระแทกพื้นเลือดสาดกระจาย ดวงตาเบิกโพลงมองรูปถ่ายภาสกรด้วยความรัก ริมฝีปากคลี่ยิ้มอิ่มเอมใจที่ได้ติดตามไปพบเขายังดินแดนที่ไม่มีใครจะพรากทั้งสองจากกันได้อีกตลอดกาล...
ooooooo
-อวสาน-
