วิหคหลงลม

“อย่าก้าวล่วงคุณนวล ที่ผ่านมาคุณทำกับเธอไว้มากพอแล้ว ควรจะมีความสำนึกเห็นใจเธอบ้าง”

“เห็นใจเหรอ ฉันเป็นคนยกมันขึ้นมาจากโคลนตมให้มันได้มีวาสนาเป็นเมียหม่อมราชวงศ์ ได้อยู่สุขสบายมีข้าทาสบริวาร แล้วคุณดูฉันสิ”

ภุมวารีตะเบ็งเสียง อารมณ์เจ็บปวดแล่นปราดขึ้นมา ก่อนจะกระชากผ้าที่ปิดหน้าออก เผยให้เห็นแผลเป็นลึกยาวไปถึงคอและไหปลาร้า ชายใหญ่ผงะตกใจ ไม่คาดคิดว่าแผลจะรุนแรงขนาดนี้ ภุมวารีเห็นสีหน้าเขาก็ยิ่งสะเทือนใจ ประชดด้วยการเปิดเสื้อให้ดูรอยแผลที่แขน

“ฉันกลับเป็นคนที่ต้องอยู่ในสภาพนี้ มีใครเห็นใจฉันบ้าง” ภุมวารีกรีดเสียงร้องไห้ออกมา ชายใหญ่สงสาร เสียงอ่อนลง

“ทุกคนเห็นใจคุณทั้งนั้นแหละครับคุณผึ้ง”

“งั้นก็ไปตามคุณภาสกลับมาให้ฉันสิ เพราะฉันไม่ต้องการคนอื่นนอกจากเขาคนเดียว ไปสิ ไปตามเขามา ถ้าทุกคนเห็นใจฉัน ก็ไปพาเขากลับมาหาฉัน”

ภุมวารีทรุดลงกับเตียงร้องไห้คร่ำครวญ ชายใหญ่เวทนาจนอยากช่วยเหลือ แต่เกรียงไกรไม่ยอม

“คุณชายจะให้ผมไปตามไอ้ภาสกรกลับมาหายายผึ้งงั้นเหรอ คุณไม่เห็นเหรอว่ามันทิ้งลูกผมไปไหนต่อไหนแล้ว ยายผึ้งถึงได้ลงเอยแบบนี้”

“แต่เขาคือคนที่คุณผึ้งต้องการ...ไม่ใช่ผม”

“คุณชายกำลังผลักความรับผิดชอบ”

“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ตอนนี้สภาพจิตใจคุณผึ้งแย่มาก เธออาจจะดีขึ้นถ้าได้พบกับผู้ชายคนนั้น”

“ยายผึ้งจะดีขึ้นแน่ ถ้าตัดมันออกไปจากชีวิตอย่างเด็ดขาด และคุณชายต้องเป็นคนช่วยเยียวยาจิตใจลูกผม”

ชายใหญ่ถอนใจกับความดื้อรั้นของเกรียงไกร นวลฟังอยู่นานทนไม่ไหว อาสาช่วยชายใหญ่ดูแลภุมวารี แต่เกรียงไกรไม่ต้องการ

“ถ้าเธออยากจะอยู่ในบ้านนี้ในฐานะผู้อาศัย

ฉันก็ไม่ว่าอะไร แต่หน้าที่ดูแลลูกสาวฉันต้องเป็นของคุณชายคนเดียว”

เอื้อยสงสารนวล คิดว่าเกรียงไกรใจร้ายกับเธอมาก แต่ความดีของนวลทำให้เอื้อยนับถือน้ำใจ ยินดีรับใช้เธอต่อไปแม้เธอจะไม่ได้อยู่ที่นี่ในฐานะเดิม

ooooooo

ภัทรยศเดินหน้าง้อดาริกาทุกรูปแบบแต่ไม่สำเร็จ จนกระทั่งหญิงเล็กต้องเข้ามาเป็นกาวใจ ฝ่ายเพียงธารที่แอบรักจักร เธอยังไม่ยอมนำกระดาษข้อความจากนวลส่งให้เขา

แต่อยู่มาวันหนึ่งจักรบอกลาจะไปจากแพปลาเพราะไม่ต้องการสร้างความเดือดร้อนให้กับทุกคนที่นี่อีก เพียงธารตัดสินใจสารภาพรักเขาก่อนจะบอกเรื่องนวล... นวลต้องการพบจักรที่บ้านเก่า ซึ่งเวลานี้บ้านอยู่อาศัยได้เพราะชายใหญ่ส่งคนจากไร่มาบูรณะซ่อมแซม

ชายใหญ่ตัดสินใจจะพานวลกลับไปอยู่ที่ไร่เพราะภุมวารีไม่ต้องการเขา เกรียงไกรไม่ยอมเหมือนเดิมและขู่จะยึดไร่คืน แต่ชายใหญ่ไม่สนใจ หากต้องเลือกระหว่างไร่กับนวล เขาเลือกนวล ซึ่งท่านพ่อกับหญิงเล็กก็เห็นด้วย โดยเฉพาะหญิงเล็กที่เปลี่ยนไปมาก ยอมรับนวลเป็นพี่สะใภ้ด้วยความเต็มใจ

เกรียงไกรกับภุมวารีไม่เหลือใคร ภาสกรยังไม่ติดต่อมาหาภุมวารีเพราะมัวแต่ยุ่งเรื่องงานศพพ่อกับน้องชายที่ตั้งใจเผาพร้อมกัน ฝ่ายสวาทอดีตเมียของเกรียงไกรที่หนีไปอยู่กับชู้ เธอโชคร้ายถูกมันยิงตายขณะยื้อแย่งเงินทองกัน

ชายใหญ่รู้ข่าวร้ายเรื่องพ่อกับน้องชายของภาสกรจากท่านพ่อ จึงพานวลกลับมาร่วมงานศพ เมื่อจักรกับเพียงธารไปถึงบ้านหลังเดิมไม่เจอ แต่รู้จากหลานยายสาว่านวลเพิ่งกลับพระนคร สองคนเลยมุ่งหน้าไปต่อ

ภุมวารีเห็นข่าวงานศพทินกรกับภานุโรจน์ในหนังสือพิมพ์ เธอแต่งชุดดำสนิทและปิดบังรอยแผลเป็นมาร่วมงาน

“ผึ้งมาแสดงความเสียใจด้วยค่ะคุณภาส แต่ที่จริงก็ไม่ได้เสียใจอะไรมากหรอก เพราะพ่อของคุณมันก็สมควรตายแล้ว เดนสังคมพรรค์นั้นอยู่ไปก็รกโลก ส่วนน้องคุณ ไม่ตายวันนี้ก็ต้องตายวันหน้าอยู่ดี”

ภาสกรสะกดกลั้นความเจ็บปวด แต่ไม่ถือโทษเพราะรู้ว่าภุมวารีพูดด้วยความแค้นใจ ชวนเธอไปลาพ่อกับน้องชายของเขา

“ไม่ล่ะค่ะ ฉันเดินไม่ถนัด แล้วคุณภาสรู้ไหมคะว่าทำไมฉันถึงเดินไม่ถนัด” ภุมวารีย้อนถามเสียงเยาะ แววตาฉายความเจ็บปวด ภาสกรยิ่งรู้สึกผิด บอกว่าตนเสียใจ “เท่านั้นเหรอคะที่คุณคิดจะพูดกับผึ้ง คุณรู้ไหมว่าผึ้งยิ่งกว่าเสียใจ เพราะผึ้งต้องเสียทุกอย่าง ไม่มีอะไรเหลือแล้ว”