วิหคหลงลม
ตอนที่ 15
หลังจากความทรงจำของนวลกลับคืนมา เธอพยายามเล่าความจริงให้เอื้อยฟังตั้งแต่เริ่มต้นรู้จักภุมวารีหรือผึ้งแล้วโดนผลักตกบันได แต่สาวใช้ไม่เชื่อเพราะคิดว่าเจ้านายยังอยู่ในภาวะของคนป่วยที่เกิดความสับสน
เมื่อเห็นว่าร่างกายลูกปกติดีแล้ว เกรียงไกรจึงพากลับมาบ้านเพราะยังปักใจว่านวลคือผึ้งลูกสาวของตน โดยมีชายใหญ่ตามมาอยู่ด้วยเพื่อทำให้เธอหายเร็วขึ้น... ฝ่ายภัทรยศกับดาริกาพอหนังปิดกล้อง ชายหนุ่มประกาศข่าวดีเรื่องหมั้นต่อสื่อมวลชนอย่างชื่นมื่น แต่ในเวลาถัดมาหญิงเล็กแอบได้ยินภัทรยศสารภาพกับชายใหญ่เรื่องที่หลอกดาริกาว่าได้เสียกัน พิธีหมั้นจึงล้มครืนกลางคันเมื่อหญิงเล็กมาบอกดาริกาในวันงาน
ดาริกาผิดหวังและเสียใจ ประกาศยกเลิกงานหมั้นกับผู้ชายหลอกลวงที่บอกว่ามีความสัมพันธ์กับเธอทั้งที่มันไม่ได้เกิดขึ้นจริง เขาปั้นเรื่องขึ้นมาเพื่อให้เธอหลวมตัวหมั้นกับเขา ทั้งหมดเป็นแค่แผนการโปรโมตหนัง
ทุกคนตกใจมาก โดยเฉพาะภัทรยศที่จ๋อยสนิทเพราะโดนดาริกาด่ากราดก่อนที่เธอจะร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด และอับอายขายหน้าจนต้องวิ่งหนีเข้าห้อง ขณะที่พ่อกับแม่ของเธอก็โกรธยุทธกับภัทรยศมากจนประกาศตัดขาดและห้ามสองพ่อลูกมาเยี่ยมบ้านนี้อีก
ชายใหญ่หนักใจแทนภัทรยศแต่ไม่รู้จะช่วยยังไง ได้แต่ตำหนิหญิงเล็กที่ก่อเรื่องจนงานหมั้นล้มไม่เป็นท่า... แล้วกลับมาเล่าให้นวลฟังจนเธออดสงสารภัทรยศไม่ได้
“ผมสงสารทุกคน แต่น้องดาวก็น่าเห็นใจ เพราะดูท่าทางแล้วคงจะรู้สึกดีๆกับนายยศอยู่บ้าง แต่พอรู้ความจริงแบบนี้ ความรู้สึกคงเสียไปหมดแล้ว”
“เราจะช่วยอะไรได้บ้างไหมคะ”
“นายยศเรียนผูกก็ต้องเรียนแก้เอาเอง คนนอกทะเล่อทะล่าเข้าไปอาจจะทำให้เรื่องมันแย่ลงก็ได้ ยังไงหมอนี่ก็เป็นฝ่ายผิดที่ไปหลอกเขา ไม่มีใครอยากเป็นคนโง่หรอก ยิ่งโดนคนที่เราไว้เนื้อเชื่อใจหลอก ยิ่งทำใจยากนะคุณผึ้ง”
นวลฟังแล้วอดคิดเรื่องตัวเองไม่ได้ รำพึงออกมา “แม้ว่าฉันจะไม่ได้ตั้งใจเหรอคะ” แต่พอชายใหญ่ถามว่าหลอกอะไรให้รีบสารภาพตอนนี้เลย เธอรีบกลบเกลื่อนว่าพูดเผื่อไว้ ทั้งที่ลึกๆในใจกังวลว่าชายใหญ่จะเจ็บปวดแค่ไหนถ้ารู้ว่าเธอไม่ใช่ภุมวารี
เวลาเดียวกันนั้นภุมวารียังตามตอแยภาสกรกับขวัญเรือนไม่เลิก จนกระทั่งภานุโรจน์อาการหนักและจากไปอย่างไม่มีวันกลับ ภาสกรเสียใจแทบล้มทั้งยืนขณะที่ขวัญเรือนก็ร้องไห้โฮ ต่อว่าภุมวารีเสียงสั่นเครือ
“สมใจคุณแล้วใช่ไหม คุณรอวันนี้มานานแล้วนี่ วันที่คุณโรจน์จะไม่อยู่ทำลายความสุขของคุณ”
“เธอพูดอะไร”
“คุณรู้ดีอยู่แก่ใจว่าทำอะไรลงไปบ้างเพื่อทำลายคุณโรจน์ คุณผลักไสคุณโรจน์ออกไปข้างนอกจนป่วยหนัก ก่อนหน้านี้คุณก็เคยคิดทำร้ายเธอในโรงพยาบาล ฉันเคยคิดที่จะไม่รื้อฟื้นเรื่องนี้เพราะฉันบอกคุณแล้วว่าอย่าทำอีก แต่วันนี้คุณภาสกรคงจะต้องรู้เสียทีว่าคุณเคยทำอะไรเอาไว้กับน้องของเขา...ฉันเคยเห็นคุณนวลเข้ามาในห้องคุณโรจน์ พยายามจะปรับสายน้ำเกลือที่ให้คุณโรจน์”
“ไม่จริง แกไม่มีหลักฐาน”
“ถ้าจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน คุณก็ไม่เคยยอมรับความจริงหรอก เหมือนเรื่องที่คุณส่งคนไปข่มขืนฉันไง คุณจะทำร้ายฉันซักกี่ครั้งมันไม่เป็นไรหรอก เพราะฉันดูแลตัวเองได้ แต่คุณทำกับคุณโรจน์ที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ คุณมันไม่ใช่คน”
ภุมวารีหน้าซีดเผือด เข้ามากอดแขนภาสกรห้ามไม่ให้เชื่อที่ขวัญเรือนพูด มันใส่ความตน ตนไม่เคยทำร้ายภานุโรจน์ ตนจะทำร้ายคนในครอบครัวตัวเองได้อย่างไร ภาสกรไม่เชื่อคำพูดภุมวารีอีกต่อไป เขากลับมาเก็บเสื้อผ้าข้าวของที่บ้านเช่าและพูดตัดขาดกับเธอ
“เราเลิกกันเถอะ คุณกลับไปที่บ้านของคุณ บอกให้ทุกคนรู้ ผมเชื่อว่าพ่อของคุณจะให้อภัย ส่วนเรื่องที่แล้วๆมา ที่คุณทำกับนายโรจน์ ผมก็จะให้อภัยเหมือนกัน
ภุมวารีกรีดร้องไม่ยอมกลับบ้าน เขาจะทิ้งเธอแบบนี้ไม่ได้ ให้นึกถึงเราเคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา แต่ภาสกรใจแข็งขับรถออกไป ทิ้งให้ภุมวารีฟูมฟายน้ำตา รู้สึกเหมือนโลกแตกสลายลงตรงหน้าไม่มีอะไรเหลือแล้ว
ooooooo
