ตอนที่ 1
ในครัวคฤหาสน์เจนเนตร เข็มหอมกำลังเล่าเหตุการณ์ตอนที่เจนเนตรถูกคนส่งยาจับไปเป็นตัวประกันอย่างตื่นเต้น เปาซื่อกับกระรอกทำครัวไปฟังไปอย่างตื่นเต้นเช่นกัน
“เจนเนตรหายไปไหน” เรย์เข้ามาถามอย่างตึงเครียด เปาซื่อตกใจถามว่าคุณหนูหายไปอีกแล้วหรือ
เรย์นึกถึงตอนที่ตน 8 ขวบ และเจนเนตร 5 ขวบ ขี่จักรยานเล่นกันจนถึงหน้าถ้ำลับ เจนเนตรหยุดตรงประตู เรย์ตะโกนให้ระวังงู เจนเนตรตกใจจักรยานล้ม เรย์เข้าประคองบอกว่ากลับกันเถอะ เราอย่ามาแถวนี้เลย
คิดได้แล้ว เรย์รีบไปเจอเจนเนตรที่หน้าถ้ำลับเขาบอกให้กลับ เธอไม่ยอมกลับ เรย์บอกว่าพ่อเป็นห่วงไม่อยากให้เธออยู่หรือไปไหนคนเดียวเพราะการค้าขายมีคู่แข่ง
เจนเนตรถามว่าผู้ชายสองคนนั้นหรือเปล่า เรย์บอกว่าเขาชื่ออาหลาง แล้วชวนกลับกัน เจนเนตรถามว่าตนเรียนจบแล้วอยากแบ่งเบาภาระของพ่อกับพี่ ทำไมพี่ถึงทำเหมือนไม่อยากให้ตนอยู่ที่ไร่ชาของเรา
เรย์บอกว่าที่ทำไปเพราะเป็นห่วง เจนเนตรมองเรย์เว้าวอนพูดอย่างมั่นใจว่า
“ที่ไหนมีพ่อกับพี่เรย์ หัวใจน้องไม่เคยว้าเหว่ ไม่เคยกลัวอะไรเลย”
ดังนั้น พอกลับถึงคฤหาสน์ เรย์เข้าไปขออลันให้เจนเนตรอยู่ที่นี่ อ้างว่าอิทธิพลของคนค้ายาครอบคลุมไปทั่วโลก น้องอยู่ห่างเราจะยิ่งไม่ปลอดภัย ให้สัญญาว่า
“ผมจะทำให้ชื่อยาไข่มุกมังกรของเรากระทืบยาเสือเหยียบฟ้าของไป๋หู่ ผมจะดูแลน้องให้ปลอดภัยจากทุกอย่าง”
“ถ้าเจนเนตรเป็นอะไรอีกแม้แต่ปลายผม แกก็ต้องรับผิดชอบด้วยชีวิตแก”
เรย์ก้มหน้ารับคำ อลันเดินออกไปแล้ว เขามองไปไกลอย่างไร้เป้าหมาย สายตามีแต่ความกังวล
เมื่อเรย์ไปบอกเจนเนตรว่าพ่ออนุญาตแล้ว เธอโดดกอดพี่ชายหอมซ้ายหอมขวาอย่างดีใจสุดๆ แต่เรย์ที่มีอะไรซ่อนเร้นอยู่ในใจยิ้มเขิน มองเจนเนตรด้วยสายตาผูกพันลึกซึ้ง...
ooooooo
คนส่งยาถูกจับขังอยู่ที่โรงพัก เพื่อตัดตอนไม่ให้เรื่องพัวพันถึงพวกตน ไป๋หู่ให้เซียจื่อไปเผาโรงพักก่อความชุลมุนแล้วให้อู๋กงบุกเข้าไปยิงทิ้งคนส่งยาตายคาห้องขัง
แดนไทบ่นกับมะกล่ำว่า สอบสวนยังไม่ทันได้ชื่อเครือข่าย คนเดินยาก็โดนฆ่าปิดปากแล้ว มะกล่ำถามว่าเราช้าไปหรือเปล่ากว่าจะให้พวกเลวมันรับกรรม
“เราใช้กฎหมายฆ่าคนตามใจชอบไม่ได้ แต่เราใช้กฎหมายลากพวกมันมารับโทษได้ หน้าที่เราคือไม่ปล่อยให้คนเลวยิ่งใหญ่ ถ้าพวกมันคิดจะครองแผ่นดินนี้ด้วยความชั่ว ก็ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง” แดนไทมุ่งมั่น
ฝ่ายไป๋หู่ด่าอาหลางที่ทำงานสะเพร่าจนตนต้องส่งอู๋กงไปเก็บคนเดินยาที่โรงพักก่อนที่มันจะเปิดปากเอ่ยชื่อเขาออกมา อาหลางขอโอกาสอีกครั้ง ตนเป็นลูกชายคนเดียวของป๊า ต่อให้ป๊ายกคนอื่นขึ้นมามันก็ไม่มีวันยอมตายเพื่อป๊าเท่ากับสายเลือดตัวเอง
ไป๋หู่เว้นโทษอาหลางแต่ย้ำว่าไม่ใช่เพราะเขาเป็นลูกแต่เพราะคำสาบานของเขาที่ว่าจะยกชีวิตให้ตน
“เลือดเนื้อ ชีวิตผมมาจากป๊า ผมรักป๊า ต่อให้ป๊าเกลียดผม ฆ่าผม ผมก็จะไม่มีวันทรยศเจ้าชีวิต”
ไป๋หู่ดึงอาหลางเข้าไปกอดอย่างฝากความหวัง
ooooooo
เช้าวันนี้ แดนไทกับมะกล่ำแต่งตัวเหมือนชาวบ้านจ้างเรือหางยาวขนของไปถึงที่หนึ่ง มะกล่ำบอกให้จอดเรือแล้วช่วยกันขนของขึ้นฝั่ง พอเรือขับออกไป มะกล่ำถามว่าแถวนี้หรือที่พวกพ่อค้ายาจะเอาของมาพัก
“ใช่ แทนที่จะใช้ถนน มันจะใช้เรือขนของใช้หมู่บ้านริมแม่น้ำเป็นแหล่งพัก รอดหูรอดตา แม่น้ำโขง ทั้งสายต่อลงมาถึงเจ้าพระยาจะกลายเป็นแหล่งค้ายาชั้นดี น้ำตาพ่อแม่ที่มีลูกหลานติดยาจะไหลทะลักยิ่งกว่าสายน้ำ ถ้าเราหยุดขบวนการค้ายาไม่ได้”
แดนไทกับมะกล่ำเอาผ้าขาวม้าพันปิดหน้าแบกของขึ้นไปเหมือนชาวบ้านธรรมดา
อลันแค้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเจนเนตร เขาไปที่คฤหาสน์ของไป๋หู่ บอกว่าไม่ได้มาต่อรองเรื่องเส้นทาง แต่มาเตือนเรื่องที่ไป๋หู่ทำเมื่อวาน ไป๋หู่พูดยโสว่าช่วยไม่ได้ ลูกสาวเขาดันโผล่ไปตรงนั้นเอง อลันย้ำว่าเราจะสู้กันยังไงลูกเมียก็ต้องไม่เกี่ยว ไป๋หู่ผายมือไปที่ถ้วยชา อลันหยิบถ้วยชาด้วยมือขวาตามมารยาท ไป๋หู่ยกกาชาริน
“เล่ห์เหลี่ยมของแก แย่งลูกค้าฉันไปหมด” ไป๋หู่จงใจรินชาร้อนๆลวกมืออลันหมดกา จนมืออลันแดงเป็นปื้น ซ้ำพูดเหี้ยมว่า “ในสงครามของฉัน ไม่มีคำว่าคุณธรรม”
อลันปาถ้วยชาลงพื้นประกาศกร้าว “สำหรับความเป็นพี่น้องที่เคยร่วมเป็นร่วมตาย จบสิ้นที่นี่ วันนี้!”
อลันเดินลิ่วไปทันที ไป๋หู่พูดตามหลังว่า เจนเนตรลูกสาวคนสวย ไข่มุกงามของตระกูลเจินรักษาไว้ให้ดี
อลันหันขวับจ้องหน้าไป๋หู่ ประกาศลั่น
“ถ้าแกแตะลูกสาวฉันวันไหน แก ลูกชายแก โคตรเหง้าแก จะไม่เหลือชิ้นดี” พูดแล้วเดินไปเลย
ooooooo
วันนี้เจนเนตรกับเข็มหอมไปเดินถนนท่องเที่ยวในตัวเมือง เจนเนตรถามเข็มหอมว่าแน่ใจนะว่าจะหาผู้ชายที่ช่วยตนวันนั้นเจอ
เข็มหอมบอกว่าเจอแน่ เขาอยู่ที่นี่ แถวนี้ เขาคืออาร์ติสต์ชื่อดังมีแกลเลอรี่ใหญ่โต
ขณะเดินหากันนั้น เข็มหอมเดินแยกไป เจนเนตรหยิบโทรศัพท์จะโทร.หา ไอติม เด็กหญิงมอมแมมเห็นโทรศัพท์ก็แย่งแล้ววิ่งหนี เจนเนตรจะวิ่งตามแต่ถูกเรย์โผล่มาคว้ามือไว้ บอกให้กลับบ้านเดี๋ยวนี้ เจนเนตรบอกว่าโทรศัพท์ตนถูกขโมย
ไอติมถือโทรศัพท์วิ่งอ้าวไปชนแดนไทเข้าอย่างจังจนโทรศัพท์หลุดมือกระเด็น แดนไทคว้าไว้ถามว่าของใคร ไอติมบอกว่าของตน แดนไทไม่เชื่อเดินย้อนไปหาเจ้าของ เจอเจนเนตรพอดี จึงคืนให้ เรย์บอกว่าตนยังไม่ได้ตอบแทนที่เขาช่วยน้องสาวไว้เมื่อวาน
ทั้งสามไปนั่งที่ร้านน้ำชา แดนไทสั่งกาแฟทันที โดยไม่ทันดูว่าเรย์ยกกาชาจะรินให้ เรย์เอ่ยขึ้นว่า
“บทกวีจีนบอกว่า น้ำชาวสันต์จอกหนึ่ง รั้งอาคันตุกะไว้ได้”
แดนไทเห็นเรย์รินน้ำชาให้ตนครึ่งจอก เขาเข้าใจทันทีว่าเรย์ให้เกียรติตน รีบโบกมือบอกพนักงานไม่เอากาแฟ ยกจอกชาจิบพร้อมกันทั้งสามคน แดนไทชมว่าชาหอมมาก
เจนเนตรกับเรย์คุยถึงเรื่องชาและตำนานถ้วยชาให้ฟังจนแดนไทชมว่าพวกเขารู้เรื่องชาดีมาก เจนเนตรบอกว่าที่บ้านปลูกชา พวกตนเป็นคนขายชาธรรมดาๆ เจนเนตรถามเรย์ว่าเรากำลังอยากได้ภาพสวยๆไปแต่งบ้านพอดีใช่ไหม แดนไทเชิญไปเลือกภาพที่สตูดิโอของตนได้เลย
พอไปถึงเห็นห้องเก็บภาพไม่เป็นระเบียบและฝุ่นจับ แดนไทขอโทษ ออกตัวว่าลูกค้าเยอะจนไม่มีเวลาทำความสะอาด เจนเนตรถามว่างานของเขาทั้งหมดเลยหรือ
“ใช่ ทำเก็บมาเรื่อยๆ ขายได้บ้างแต่น้อย เลยเหลือหลายชิ้นเต็มห้องเลย”
“พี่เรย์ ให้แดนไทไปวาดภาพไร่ชาเรานะคะ”
สิ้นเสียงชวนของเจนเนตร ชายหนุ่มทั้งสองก็หันมองหน้าเธอพร้อมกัน
ooooooo
ที่ไร่ชาอำพันสวรรค์...อลันบ่นกับหมิงเต๋อกุนซือของเขาว่า ไม่อยากให้ลี่จูอยู่ที่นี่ หมิงเต๋อติงว่าคุณหนูเป็นคนฉลาด ยิ่งปิดเธอยิ่งอยากหาคำตอบ ให้ไปอยู่ไกลยิ่งอันตราย
หมิงเต๋อเสนอว่าแค่สองปี ถ้าให้ไปทำงานในไร่ชาเธอก็จะไม่ติดใจสงสัยอะไรอีก
“ทำไม...ทำไมต้องเป็นสองปีที่ฉันจะระบายของสองพันล้านเม็ด สองปีที่ฉันต้องยิ่งใหญ่กว่าไป๋หู่”
ที่คฤหาสน์ไป๋หู่...เซียจื่อลูกน้องอาหลางรายงานว่าตนสะกดรอยตามเรย์ตั้งแต่ออกจากไร่ ตอนนี้อยู่กับน้องสาวในเมือง อาหลางกระเหี้ยนกระหือรือจะไปจัดการเรย์เลย ไป๋หู่บอกว่าได้ แต่อย่าให้มีเรื่องถึงตำรวจ
“ไอ้เรย์ต้องตายแต่น้องสาวคนสวยของมันเจนเนตร ผมขอ สวยๆแบบนี้ต้องเอามารับใช้ในห้องนอนทั้งวันทั้งคืน พอเบื่อค่อยส่งซากกลับไปให้พ่อมันหรือไม่ก็ส่งไปขาย”
“ตัดแขนตัดขาแล้วควักหัวใจไอ้ยื่อเซิงออกมาสั่งสอนให้มันรู้ว่า คนเดียวที่จะคุมอำนาจบนเส้นทางค้ายาคือไป๋หู่”
สองพ่อลูกผยองพองขน อาหลางรีบออกไปทันที ไป๋หู่มองลูกชายอย่างมั่นใจ
ที่ห้องเก็บภาพของแดนไท เรย์เห็นภาพวาดเสือสองตัวกำลังแยกเขี้ยวไส่กันก็รำพึง...
“หนึ่งเส้นทาง สองพยัคฆ์ ไม่อาจร่วมเดิน”
แดนไทชมว่าเรย์เป็นกวีมากกว่าพ่อค้า เจนเนตรบอกว่าพี่ชายอ่านหนังสือมาเยอะ ถามว่าแล้วจะไปวาดรูปที่ไร่ชาตนไหม เรย์ติงว่าอย่าไปรบกวนเลย แดนไทบอกว่าไม่รบกวนเพราะตนจะได้เงินด้วย ไม่ใช่ให้ตนวาดให้ฟรีใช่ไหม
“ไม่ฟรีหรอก งั้นไปวันนี้เลย” เจนเนตรเสนอ แดนไทตกใจ ถามว่าวันนี้! “ใช่...วันนี้ เดี๋ยวนี้ ไม่ใช่เดี๋ยวก่อน”
“คุณนี่ใจร้อนยิ่งกว่าไฟเลยนะเจนเนตร เอ้า...ไปก็ไป ไปเที่ยวไร่ชากัน”
ทั้งสามเตรียมไปที่ไร่ชากันอย่างยิ้มแย้มยินดีกับมิตรภาพที่กำลังก่อตัวงดงาม...
รถสวยของเจนเนตรกับเรย์ขับไปตามถนนที่จะไปไร่ชา โดยมีมอเตอร์ไซค์เก่าเขลอะของแดนไท
ขี่ฉวัดเฉวียนล้อกันไปตามทาง
ooooooo
ในถ้ำลับของอลัน อลันเข้าไปตรวจยาบ้า
สีฟ้าตราไข่มุกมังกรของตน พูดอย่างอหังการ์ว่า
“อาณาจักรไข่มุกมังกรของฉันจะต้องยิ่งใหญ่ไม่มีใครเทียบได้”
“กูนี่แหละ เทพเจ้าเสือขาว ที่จะโค่นอำนาจพวกมังกร ไอ้ยื่อเซิงเพื่อนรัก กูทรยศคนทั้งโลกได้ แต่จะไม่มีวันยอมให้ใครทรยศกูก่อน” ไป๋หู่คำรามขณะออกกำลังกายอยู่ที่คฤหาสน์ของตน
อาหลางฟังรายงานจากเซียจื่อแล้วก็ขับรถออกไปพร้อมรถลูกน้องอีกสองคัน มาถึงสี่แยกก็ปิดถนนอย่างผู้ยิ่งใหญ่ ทำให้รถที่เรย์กับเจนเนตรนั่งมาเบรกสนั่น
แดนไทพุ่งเข้าใส่รถอาหลางพอดีแต่หยุดทันก่อนชน
เรย์บอกให้เจนเนตรอยู่ในรถ ตนจะลงไปเจรจากับอาหลาง แต่เธอไม่ยอม ลงจากรถไปเผชิญหน้ากับพวกอาหลาง แดนไทอยู่ระหว่างสองกลุ่ม ถามอย่างไม่พอใจว่า
“ถนนเนี่ย พ่อพี่สร้างหรือไง นึกจะจอดก็จอดนึกจะลงมาเดินเล่นก็เดิน” อาหลางตวาดให้เงียบ “เงียบได้ไง พี่ผิดแล้วยังใหญ่คับฟ้า ลืมไปหรือเปล่า คุกมีไว้ขังคนนะพี่ ไม่ใช่ขังหมา”
อาหลางผลักอกแดนไทถามว่าอยากตายรึไง ลูกน้องอาหลางต่างก็ขยับ แต่แดนไทไม่สะทกสะท้าน
เจนเนตรร้องห้ามว่ามีปัญหาอะไรกับไร่ชาของเราทำไมไม่คุยกันดีๆ แดนไทถามว่ามีเรื่องกันอยู่หรือ เรย์บอกไม่มี เจนเนตรสั่งให้อาหลางเอาคนของเขาออกไป กลับถูกอาหลางยียวน เจนเนตรขู่ว่าถ้าไม่หยุดจะแจ้งตำรวจ
“เรื่องชา เราคุยกันได้ เอาไว้ใจเย็นๆ แล้วมานั่งตกลงกันใหม่” เรย์ลดเสียงลงบอกว่า “ไม่ใช่ที่นี่”
“ทำไมล่ะ กลัวเพื่อน กลัวน้องสาวคนสวยจะรู้?” อาหลางเยาะ
แดนไทมองอาหลางกับเรย์ที่ยืนจ้องหน้ากันอย่างดูเชิง แต่โทรศัพท์มือถือของอาหลางดังขึ้น เป็นสายจากไป๋หู่สั่งว่า
“ท่านเพิ่งโทร.มาบอก พวก ป.ส.ส.มันแห่กันมาที่นี่แล้ว แกกลับมาที่ไร่เดี๋ยวนี้เลย”
อาหลางจึงพูดกับเรย์อย่างไว้เชิงว่า
“วันนี้มีธุระด่วนจริงๆ ยุ่งน่ะครับธุรกิจกำลังขยาย โอกาสหน้า ขอเป็นแขกที่ไร่ชา ตกลงธุรกิจกับคุณหนูเจนเนตรคนสวยสองต่อสอง”
อาหลางขึ้นรถถอยไปเลย ลูกน้องต่างงุนงงสงสัย แต่รีบตามลูกพี่ขึ้นรถกลับไป
เมื่อพวกอาหลางไปแล้ว แดนไทบอกว่าทางโล่งแล้วเราไปกันเลย เรย์กลับขอโทษ บอกว่าวันนี้คงไม่สะดวกให้เขาไปไร่ชาแล้ว คราวหน้าจะให้คนไปรับเลย
“ได้ครับ แต่อย่าทอดทิ้งผมล่ะ คุณตกลงจ้างผมแล้วนะเจนเนตร” เจนเนตรบอกว่าฮาแบบนี้ลืมไม่ลงหรอก “เจอกันคราวหน้าคงไม่มีเรื่องอีกนะ” แดนไทยิ้มอารมณ์ดีจนเจนเนตรสบายใจ
เรย์พาเจนเนตรไปขึ้นรถ ขณะที่แดนไทมองสองพี่น้อง เก็บข้อมูลความบาดหมางของสองไร่ชา
ooooooo
อาหลางกลับถึงคฤหาสน์ เห็นรถตำรวจ 4 คันจอดอยู่ ตำรวจหลายสิบคนออกมาขึ้นรถ ไป๋หู่ยืนอยู่หน้าคฤหาสน์ อาหลางเดินผ่านตำรวจไปหาไป๋หู่อย่างสงสัย
“พวกหน้าใหม่เพิ่งย้ายมา มันแค่มาขู่ นึกว่าฉันจะกลัว มากี่ชุดๆก็ไม่เคยทำอะไรฉันได้”
“ป๊าไม่น่าเรียกกลับมาเลยผมจะฆ่าไอ้เรย์ได้อยู่แล้ว...จริงๆนะป๊า ผมกำลังจะยิงไอ้เรย์ให้ตายเหมือนหมาข้างถนน”
“วันหลังก็ยิงมันตายก่อน กระสุนแค่สิบกว่านัดใช้เวลาไม่ถึงนาที”
“ผมทำแน่ แล้วน้องสาวไอ้เรย์คุณหนูเจนเนตรคนสวย ก็ต้องร้องครวญครางขอชีวิตกับผมบนเตียง”
“ดี ขยี้หัวใจไอ้ยื่อเซิงซะ ไข่มุกของมัน มังกรของมัน ต้องแหลกใต้อุ้งเท้าเรา”
ooooooo