ไข่มุกมังกรไฟ
ตอนที่ 1
ที่โรงอบใบชาไร่ชาของไป๋หู่ คนงานคนหนึ่ง ถูกเซียจื่อกับอู๋กงจับให้อาหลางเตะถีบจนสะบักสะบอมฐานอู้ ขี้เกียจทำงาน
ไป๋หู่เดินเข้ามา เซียจื่อกับอู๋กงจึงไล่คนงานทั้งหมดออกไป ไป๋หู่ถามอาหลางว่า
“นี่เหรอ สารรูปหมาป่าที่จะล้มมังกร อาหลาง...แทนที่แกจะมาลงโทษคนงาน ทำไมแกไม่ไปดูว่าวันนี้คนของเราส่งของเรียบร้อยไหม”
อาหลางบอกว่ามันทำงานให้เรามาเป็นปี แค่ส่งของในหมู่บ้านไม่มีปัญหาหรอก”
“แล้วถ้ายื่อเซิงมันส่งไอ้เรย์ลูกชายมันมาทำลายงานเราอีกล่ะ”
“กลัวเป็นเต่าหดหัว” อาหลางบ่นเบาๆ
“ถ้ามัวแต่ภูมิใจว่าตัวเองเก่ง วันนึงแกจะกลายเป็นไอ้ลาโง่ ถ้าแกเอาเส้นทางเลียบแม่น้ำโขงทั้งหมดมาไม่ได้ รู้ไหมว่าความฉิบหายจะเกิดกับงานเราแค่ไหน ยาของยื่อเซิงมีมากกว่าเรา ถ้ามันรวบได้ทั้งเส้นทาง ลูกค้าเราจะไม่เหลือทางทำมาหากิน แล้วแกก็จะเป็นแค่นักเลงกระจอก อย่างที่แกกำลังทำอยู่”
ไป๋หู่ผลักหัวอาหลางอย่างแรงจนหน้าหงายแล้วเดินไป อาหลางมองตามพ่อ คำรามเจ็บใจ
“ชาตินี้เกิดหนเดียว ตายหนเดียว กูต่างหากที่จะยิ่งใหญ่สยบพวกมังกร”
ooooooo
เจนเนตรหนีการเดินทางไปเรียนต่อได้ แต่ไม่กลับคฤหาสน์ ไปช็อปปิ้งที่ตลาดหมู่บ้านชาวเขาอย่างเพลิดเพลิน แต่เข็มหอมใจคอไม่ดีกลัวว่าถ้าพี่เรย์รู้จะเป็นเรื่อง ยิ่งถ้าพ่อเธอรู้จะทำยังไง
ที่ตลาดหมู่บ้านชาวเขานี่เอง คนส่งยาของอาหลางถือกระเป๋าเดินมา ถูกวัยรุ่นเดินตัดหน้าชน คนส่งยาแกล้งทำกระเป๋าหล่น เด็กวัยรุ่นหยิบกระเป๋าวิ่งเข้าซอยไปทันที คนส่งยาของอาหลางทำไม่รู้ไม่ชี้เดินผิวปากสบายใจไป แต่พอมันเห็นตำรวจนอกเครื่องแบบสองคนตรงมามันวิ่งหนีผ่านหน้าร้านกาแฟ
แดนไทนั่งกินกาแฟอยู่ ยื่นเท้าขัดขามันจนคว่ำ ตำรวจตรงเข้ามาจะจับ มันเห็นเจนเนตรเดินผ่านมาจึงจับเป็นตัวประกัน เข็มหอมตกใจตะโกนให้มันปล่อยเพื่อนตน มันสั่งให้หุบปาก อยากให้เพื่อนตายรึไง
มันตะโกน
“ถอยไป ไม่งั้นอีนี่ตาย”
ทั้งตำรวจนอกเครื่องแบบและชาวบ้านหยุดกึก แดนไทมองอย่างประเมินสถานการณ์ เดินแยกไปทันที
ที่อีกด้านในหมู่บ้าน รถของเรย์กับอาหลางพุ่งเข้ามาจอดที่สี่แยกกลางหมู่บ้านแล้วลูกน้องสองฝ่ายก็ลงไปตะลุมบอนกัน แต่ลูกน้องของอาหลางสู้ลูกน้องเรย์ไม่ได้ อาหลางเห็นดังนั้นยกปืนขึ้นจะช่วยลูกน้อง แต่เรย์ไวกว่า ชักปืนจ่อไปที่อาหลาง กลายเป็นปืนสองกระบอกเล็งหากัน ทั้งเรย์และอาหลางจ้องกันตาไม่กะพริบ
แม้อาหลางจะใช้เล่ห์เหลี่ยมหลอกล่อ แต่เรย์รู้ทันชั้นเชิงเหนือกว่าคว้ามืออาหลางหักนิ้วก้อยดังเป๊าะ อาหลางร้องลั่นลูกน้องจะเข้าช่วย ถูกอาหลางปัดออกไป
“อาหลางหมาป่าเลินเล่ออย่างแกคิดจะเหยียบถิ่นมังกร ฉันไม่ฆ่าแกวันนี้ก็ถือว่าเมตตาที่สุดแล้ว ต่อไปเส้นทางไหนที่พ่อฉันค้าขาย อย่าให้ฉันเห็นเงาคนของแกอีก”
เรย์มองอาหลางอย่างเหนือกว่า อาหลางได้แต่เจ็บใจ แค้นใจมากขึ้น
ooooooo
ที่ตลาดในหมู่บ้านชาวเขา คนส่งยาลากเจนเนตรไปอย่างไม่อินังขังขอบ แต่เธอก็พยายามหาจังหวะวิ่งหนีถูกมันจิกผมกระชากจะเอาปืนตบหน้า แดนไทวิ่งมาถึงพอดีกระชากมือมันบิดอย่างแรงแต่ปืนไม่ตก เขาจึงชกหน้าด่า
“แมนมากนะมึง ตบผู้หญิง”
แดนไทสู้กับมันสบายๆ เหมือนทีเล่นทีจริง
ถูกมันยิง เขาสะดุ้ง พอมันจะยิงซ้ำก็ถูกเขาพันขามันล้มจนปืนตกมาอยู่ในมือแดนไท เขาลุกขึ้นจระเข้ฟาดหางเข้าหน้ามัน ถูกมันพุ่งปลายมีดเข้าที่ท้อง แต่ถูกเขาจับมือบิดจนมีดร่วง แล้วจับมันเอาหัวโขกกำแพงเลือดกระฉูดรูดกำแพงลงไปสลบเหมือด เจนเนตรตกใจ แดนไทบอกว่า
“ไม่ตายหรอก แค่สลบนานหน่อย อาจจะสักสามวัน แล้วก็ตื่นมาความจำเสื่อม”
เจนเนตรเห็นเลือดที่แขนขวาของแดนไท ตกใจบอกว่ามีแผล แดนไทนึกสนุกขึ้นมาทำเป็นกลัวเลือดจะเป็นลม เจนเนตรยิ่งตกใจประคองเขาไว้ไม่ให้ล้ม บอกว่าจะพาไปโรงพยาบาล แดนไทรีบปฏิเสธว่าไม่ ตนกลัวเข็มฉีดยา กลัวหมอ ร้องขอยาดมยาหม่อง
เจนเนตรบอกว่าไม่มี เขาก็ทำคอพับพึมพำ “ตายดีกว่า” แล้วคราง “โอ๊ย เจ็บจี๊ด เจ็บแปล๊บ เจ็บแสบเสียดหัวใจมากครับ” เจนเนตรทำอะไรไม่ถูก แดนไทบอกว่าขอนิดเดียว ขอพิงเธอให้หายเวียนหัวแป๊บนึง
ครู่หนึ่งเรย์ที่เข็มหอมวิ่งไปขอความช่วยเหลือมาจากอีกทาง เจนเนตรรีบบอกว่าแดนไทช่วยน้องไว้
เรย์ขอดูแผลถามว่าเป็นอะไรมากไหม แดนไทหายเป็นปลิดทิ้งบอกว่าไม่เป็นไร หายเป็นลมแล้ว เรย์ขอบคุณแล้วพาเจนเนตรกลับ แดนไทพยายามจะบอกชื่อนามสกุลตัวเอง แต่เรย์ไม่สนใจ
ตำรวจนอกเครื่องแบบวิ่งเข้ามา แดนไทเปลี่ยนสีหน้าเป็นเคร่งเครียดสั่งเข้ม
“เค้นให้หนัก เอาชื่อเครือข่ายมันมาให้ได้”
“ครับ หมวดแดนไท” ตำรวจนอกเครื่องแบบรับคำและปฏิบัติการโดยเร็ว
ooooooo
เรย์พาเจนเนตรกลับถึงคฤหาสน์ ถูกอลันดุที่ไม่ทำตามคำสั่งพ่อจนเกิดเรื่องใหญ่ สั่งเรย์หาตั๋วให้ใหม่ พาเจนเนตรไปเรียนต่อเร็วที่สุด
เจนเนตรอยากช่วยงานพ่อ อ้อนขอเวลาสองปีก็ได้
“สองปีนี้ไม่ได้” อลันสวนทันที เจนเนตรถามว่าทำไม “คำสั่งของพ่อไม่ต้องการคำถามลี่จู คำสั่งของพ่อมีไว้ทำตามเท่านั้น” พูดแล้วอลันหันหลังให้เจนเนตรทันที
เจนเนตรกลั้นน้ำตา เรย์เดินมาบอกว่าพ่อทำทุกอย่างเพราะรักน้องมาก เธอสวนไปอย่างน้อยใจว่า
“เลยผลักน้องไปไกลๆ พ่อทำเหมือนไม่อยากให้น้องอยู่ใกล้ๆ ทำไมคะ ตอบน้องสิ อย่าโกหกนะคะพี่เรย์เป็นคนเดียวที่รู้เหตุผลของพ่อ”
เรย์มองเจนเนตรอย่างเห็นใจ เข้าใจ แต่ไม่อาจพูดอะไรได้ เจนเนตรสะบัดหน้าวิ่งออกจากห้องไป เรย์หันสบตากับอลันอย่างหนักใจ อลันพูดขรึมว่า
“ลี่จู ยังไม่สมควรรู้ความจริงทั้งหมดตอนนี้”
เจนเนตรเข้าไปนั่งในห้องขาวซึ่งเป็นห้องนั่งเล่นของเธอกับเรย์ตั้งแต่เด็ก มีรูปครอบครัวและของเล่นเด็กซึ่งล้วนสวยงาม มีราคาประดับและวางอยู่มากมาย
ที่อีกห้องหนึ่งเจนเนตรได้ยินเสียงดุดันของพ่อจึงเดินไปแอบดู เห็นเรย์ก้มหน้านิ่ง ส่วนอลันชี้หน้าเรย์เสียงดังอย่างหัวเสีย
“ทำไมแกถึงปกป้องน้องไม่ได้ ฉันบอกแล้วใช่ไหม สองปีนี้ลี่จูต้องไปเรียนต่อ” อลันสังหรณ์ใจหันมา ทางที่เจนเนตรแอบดูอยู่ ถาม “ใครน่ะ”
เจนเนตรหลบทันที อลันมองสงสัย เรย์รีบเดินมาดู แต่ไม่เห็นอะไรแล้ว
เจนเนตรหายไปราวกับล่องหน...ชั่วพริบตาเดียว เธอก็ขี่ม้าอยู่ที่ไร่ชา มุ่งไปยังหุบเขา
เจนเนตรขี่ม้าไปเรื่อยๆ จนถึงถ้ำลับ มีประตูไม้เก่าๆ มีอักษรจีนเก่าซีด เถาไม้เลื้อยปกคลุมหนา เธอตรงไปอย่างอยากรู้ ดึงกุญแจเก่าสนิมเขรอะ แต่ไม่หลุด
ooooooo
แดนไทกลับมาให้มะกล่ำทำแผลให้ มะกล่ำราดทิงเจอร์ใส่แผลจนแดนไทร้องจ๊าก ถูกมะกล่ำเยาะว่า
“แหกปากร้องเป็นเด็ก ป.4 ไหนใครเขาพูดกันให้แซ่ดว่าหมวดซ่าอวดหญิงไง”
แดนไทดุว่าอย่าเรียกหมวดนะจ่ามะกล่ำ
“ก็บอกว่าอย่าเรียกจ่ามะกล่ำเหมือนกันสิครับหมวดแดนไท ตำรวจ ป.ป.ส.มือเทพ” มะกล่ำชี้ที่แดนไท แล้วชี้ที่ตัวเอง โอ่ ยืด “ผมกล่ำครับ ไอ้มะกล่ำหล่อ ล่ำ ใหญ่ตะเตือนไต”
มะกล่ำราดทิงเจอร์ใส่แผลอีก แดนไทสะดุ้งเฮือก บอกว่าไปหาหมอดีกว่า
“อ้าว...ทำไมเพิ่งคิดได้ล่ะครับ ตอนโดนสดๆ ทำไมไม่ไป”
“ก็ผู้หญิงคนนั้นเขาอยู่ด้วย” มะกล่ำทำเสียงสูงถามว่า...สวย? แดนไทบอกว่า “ก็งั้น ชื่อเจนเนตร” แต่พอมะกล่ำถามว่า โสด? เขาก็พูดหน้าตาเฉยว่า “แหง... เจอผม ผู้หญิงที่ไหนก็รีบโสด”
หยอกเย้าโอ้อวดกันเองแล้ว แดนไทตีหน้าขรึมถามเป็นการเป็นงานว่า
“ได้เรื่องหรือยังว่าพวกไหนที่มาส่งของถึงในหมู่บ้าน”
“ตอนนี้มันนัวมากครับ หลายสายเหลือเกินยิ่งเราป่วนก็เหมือนเอาไม้แหย่รูมด พวกมันวิ่งระบายของกันพล่าน”
“ยังไงเราต้องสาวให้ถึงตัวใหญ่ จับแค่พวกตัวเล็กๆ ติดคุก รับโทษ ทำลายเครือข่ายมันไม่ได้ ถึงพวกตัวใหญ่มันใช้วิธีโทรศัพท์สั่งงาน ก็ต้องมีทางให้เราลากพวกมันมารับโทษ”
“ผมได้ยินเขาพูดๆกันว่าอยู่กรุงเทพฯหมวดกำลังก้าวหน้า หมวดไม่น่าเลือกงานเสี่ยงๆ มาฝังตัวที่นี่เลยนะครับ”
“เป็นตำรวจต้องไม่รู้จักคำว่าเหนื่อย ไม่มีคำว่ากลัว อนาคตไม่สำคัญเท่ากับว่าชีวิตเราอยู่อย่างมีประโยชน์กับคนอื่นหรือยัง”
“หล่ออ่ะ...หล่อมาก...หล่อโดนใจมะกล่ำไอเลิฟ เลย” มะกล่ำมองแดนไทปลื้ม ยื่นหน้าเข้าไปจนชิด แดนไทเห็นหน้ามะกล่ำยื่นเข้ามาจนใกล้ก็ดันหน้ามะกล่ำห่างออกไป ทำท่าขนลุกขนพอง
ooooooo
