ไข่มุกมังกรไฟ
ตอนที่ 1
ไร่ชาอำพันสวรรค์บนเนินเขาทั้งลูก เขียวครึ้มกว้างไกล...เป็นไร่ชาของอลัน มงคลรุ่งเรืองทรัพย์ หรือยื่อเซิง มีเพื่อนรักคือไป๋หู่ เชี่ยววานิช เจ้าของไร่ชาอวี้ซัน แต่นั่นคืออดีตไปแล้ว!
ปัจจุบันยื่อเซิงกับไป๋หู่คือคู่แข่งทางธุรกิจที่มีไร่ชาบังหน้าการค้ายาเสพติด จึงเหมือนเสือสองตัวที่อยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้!
วันนี้ไป๋หู่พร้อมลูกชายคือโอฬาร หรืออาหลาง บุกมาถึงถ้ำเสือคือคฤหาสน์ของอลัน เพื่อเจรจาเรื่องเส้นทางขนของ ด้านหลังของอาหลางมีอู๋กงกับเซียจื่อลูกน้องหน้าเหี้ยมคุ้มกันอยู่
ฝ่ายอลันมีกุนซือหมิงเต๋อนั่งอยู่ข้างๆ มีลูกน้องสี่คนยืนอารักขา
อลันจ้องหน้าไป๋หู่ เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อนว่า
“ปัญหาแค่เส้นทางขนของ ทำไมต้องทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ด้วย ไป๋หู่”
“แกก็ถอยไปจากเส้นทางนี้ก่อน”
“โบราณว่า เมียก็เหมือนเสื้อผ้า พี่น้องก็เหมือนแขนขา”
“ในธุรกิจไม่มีคำว่าพี่น้อง ยื่อเซิง”
“นายยังเรียกชื่อเก่าฉัน...ยื่อเซิง ก็เท่ากับยังนับฉันเป็นพี่น้อง”
“เรียกเพราะฉันจะเตือนให้แกรู้ว่า ฉัน...ไป๋หู่ไม่ใช่จิ้งจกที่ต้องเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนรากเหง้าตัวเองใหม่เหมือนแกมิสเตอร์อลัน เส้นทางตรงนี้ อาหลางลูกชายฉันทำงานหนัก แกไม่สมควรจะมาชุบมือเปิบ”
“แสดงว่าลูกชายนายยังทำงานไม่หนักพอ ยังใช้สมองไม่เท่าลูกชายฉัน” อลันเย้ย
“ไอ้เรย์ลูกชายแก...มันก็แค่ลูกหมา ตกลงให้มันจบๆไปเลยสิป๊า เสียเวลาคุยมากี่ครั้งแล้ว ลูกค้ารายใหญ่ของเราก็รออยู่” อาหลางลุกพรวดฮึดฮัด แต่พอถูกไป๋หู่ตวัดสายตาเฉียบคมมอง อาหลางก็หยุดทันที
ไป๋หู่ลุกขึ้น อลันก็ลุกขึ้น ลูกน้องทั้งสองฝ่ายขยับทันที ไป๋หู่พูดอย่างผู้ยิ่งใหญ่ว่า
“ในเมื่อแกยืนยันว่าจะใช้เส้นทางขนของเส้นทางเดียวกับที่ฉันต้องการ ฉันก็ไม่รับรองว่าต่อไปจะมีอะไรเกิดขึ้น” พูดจบไป๋หู่หันหลังเดินออกไป อาหลางกับลูกน้องเดินตาม และลูกน้องของอลันก็เดินประกบไปในห้องรับแขกจึงเหลือแต่อลันกับหมิงเต๋อ
หมิงเต๋อเอ่ยขึ้นว่า
“คนอย่างไป๋หู่ไม่เคยนับใครเป็นเพื่อนจริงๆ เท่ากับว่านายใหญ่ประกาศสงครามคราวนี้อาจจะนองเลือด”
“จะยิ่งใหญ่เหนือฟ้า กลัวทำไมกับความตาย” อลันอหังการ สั่งเหมือนประกาศิตว่า “สั่งลงไปหมิงเต๋อในสองปีนี้ ทำทุกอย่าง สินค้าเราต้องระบายหมดก่อนสินค้าไป๋หู่”
ooooooo
ที่หน้าคฤหาสน์ของอลัน...เจนเนตร มงคล-รุ่งเรืองทรัพย์ ลูกสาวคนเดียวของอลันที่จบจากมหาวิทยาลัยปักกิ่งกลับมา เพิ่งขี่ม้ากลับจากชมไร่ชา ลมพัดผ้าพันคอผืนสวยปลิวไป เธอเอื้อมมือคว้าราวกับกำลังเริงระบำ
อาหลางเห็นพอดี เขาตะลึงราวกับถูกสะกด
เจนเนตรมองอาหลางกับไป๋หู่อย่างแปลกตา แต่พออาหลางจะขึ้นรถก็ส่งจูบให้ เจนเนตรมองไม่ชอบใจ
พอรถของพวกไป๋หู่ไป เธอก็เดินเร็วๆเข้าคฤหาสน์
เจออลันจึงถาม
“ลูกค้าชาเหรอคะพ่อ”
“ใช่ นัดคุยเรื่องส่งชาปีหน้าน่ะลี่จู” เจนเนตรทวนชื่อที่พ่อเรียกตน บอกว่าไม่ได้ยินใครเรียกชื่อนี้
ตั้งนานแล้ว “พ่อก็ไม่ให้ผู้ชายคนไหนเรียกชื่อเจินลี่จู ไข่มุกเม็ดงามของตระกูลเม็ดนี้ต้องเป็นของพ่อคนเดียว”
“ค่ะ...เรียกลี่จู่ รับรองไม่มีใครรู้จักสักคน รู้จักแต่เจเน็ท หรือไม่ก็เจนเนตร” เจนเนตรทำเสียงน่ารัก หอมแก้มพ่อคุยอย่างร่าเริงว่า “หนูไปตรวจไร่ชาของเรามา ตอนนี้เทรนด์ออแกนิกมาแรง เราน่าจะขยายไร่ปลูกชาออแกนิกนะคะพ่อ”
อลันบอกว่าลูกไม่ต้องคิดเรื่องนี้ ปล่อยให้ลูกน้องที่บริษัททำ หน้าที่ของลูกคือเรียนต่อ เจนเนตรทำหน้ามุ่ยบอกว่าไปเรียนปักกิ่งมาหลายปี เพิ่งกลับมายังไม่หายคิดถึงบ้านเลย อ้อนให้ตนได้ใช้ความรู้ช่วยงานไร่ชาของเราก่อน บอกพ่อว่าตนอยากทำงานช่วยพ่อ ทำงานไปเรียนโทที่นี่ไปก็ได้
อลันตัดบทว่ายังไม่ถึงเวลาที่ลูกต้องทำงาน ตนให้พี่เรย์ติดต่อมหาวิทยาลัยที่อเมริกาไว้ให้แล้ว เรียนต่อปริญญาโทที่นั่นอีกแค่สองปี เจนเนตรบ่นว่าใช้เงินเยอะอีกตั้งสองปี ไม่ได้อยู่บ้านอีกตั้งสองปี
“เวลาก็เหมือนสายน้ำ ไหลเร็วชั่วพริบตา อีกสองปีก็ได้อยู่ด้วยกันนานๆแล้ว เดี๋ยวพี่เรย์กลับมาก็คุยเรื่องเดินทางเสียให้เรียบร้อย”
อลันลูบหัวลูกสาวยิ้มสบายๆ แต่เจนเนตรหน้าจ๋อยยิ้มหงอยๆ
ooooooo
