ไข่มุกมังกรไฟ

ไป๋หู่กลับถึงคฤหาสน์พร้อมอาหลางและลูกน้องคนสนิท เดินเข้าคฤหาสน์พลางคุยอย่างลำพอง

“ไอ้ยื่อเซิงกับลูกชายต้องกระอักเลือดที่เราเหยียบหน้ามัน รถขนสินค้าเราถึงไหนแล้วอาหลาง”

“กำลังอยู่บนเส้นทางของมันครับป๊า...ไอ้เรย์มันไม่มีปัญญาตามเราทัน” อาหลางย่ามใจ

แต่ในหุบเขา...รถขนของสองคันที่ติดป้ายไร่ชาของไป๋หู่ยี่ห้ออวี้ซันที่แล่นตามกันมา ถูกระเบิดรถกระเด็นพลิกคว่ำลงมาไฟลุกท่วม รถคันที่สองเบรกทันที ลูกน้องไป๋หู่สี่คนโผล่พรวดออกมาพร้อมอาวุธทันสมัยครบมือ

ที่ชะง่อนผา เรย์ยืนเท่...โยนมือถือตัวจุดชนวนให้หม่า เฉินโยนปืนยาวให้ทันที ลูกน้องทั้งหมดของไป๋หู่ถูกเรย์เด็ดหัวทีละคนจนหมด เรย์ลดปืนลงมองภาพด้านล่างที่ไฟกำลังไหม้รถและศพลูกน้องของไป๋หู่

เกลื่อนถนน!

เรย์ยังเห็นยาบ้าสีแดงทะลักออกจากรถที่ไฟไหม้ หม่าบอกว่าพวกไป๋หู่ใช้เส้นทางนี้ขนยาบ้า ยาไอซ์อย่างที่นายเรย์บอกไว้ไม่มีผิด

“ฉันแค่ส่งคำเตือนทุกคนต้องรู้ อย่าคิดจะรบกวนเส้นทางของเรา” เรย์พูดหน้านิ่งแล้วเดินไป เฉินบอกว่าน่าจะมีรถของพวกไป๋หู่กับอาหลางตามมาอีก “ฉันมีนัดสำคัญ จัดการพวกที่เหลือ แกทำได้ใช่ไหมหม่า เฉิน”

หม่ากับเฉินสองพี่น้องรับคำแข็งขัน เรย์เดินไปด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ooooooo

ที่คฤหาสน์ไป๋หู่ อาหลางตบหน้าเซียจื่อกับอู๋กงอย่างแรงจนเลือดกบปาก ด่าลั่น

“คนของลื้อทำงานไม่ได้เรื่อง เซียจื่อ อู๋กง!ไอ้เรย์ ไอ้ลูกหมาลองดี ระเบิดรถขนยาของเรา ผมจะไปฆ่ามัน”

“ฉันได้ยินมาว่าไอ้ยื่อเซิงรับเด็กคนนี้มาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม เพราะไอ้เรย์มันเกิดปีมังกร” ไป๋หู่เสียงเข้ม

“มังกร...มังกรแล้วไง ป๊าคือไป๋หู่ เทพเจ้าเสือขาว ผมคืออาหลาง หมาป่าฤดูหนาวดุร้ายที่สุด ที่นี่ภูเขาทั้งหมดแถบนี้ เราคือราชา ผมนี่แหละที่จะทำให้มังกรอย่างไอ้เรย์มันร่วงจากฟ้า หมาป่าตัวนี้จะฉีกเนื้อมังกรให้ดู” อาหลางผยอง

“ถ้าคราวนี้แกฆ่าไอ้เรย์ไม่ได้ อย่าบอกใครว่าเป็นลูกไป๋หู่” อาหลางถามว่าป๊าไม่เชื่อตนหรือ “ฉันเห็นแกเกลียดลูกไอ้ยื่อเซิงมาตั้งนาน หาเรื่องมันกี่ครั้ง แกก็ไม่เคยทำให้ไอ้เรย์มันคุกเข่าลงตรงหน้าได้สักที”

“ไอ้เรย์ ไอ้มังกรระยำ” อาหลางคำราม ถูกพ่อด่าปรามาสก็ยิ่งแค้นเรย์เป็นทวีคูณ

ooooooo

ที่เนินไร่ชาอำพันสวรรค์ เจนเนตรมองไร่ชาเขียวเข้มอย่างอาลัยอาวรณ์ ได้ยินเรย์ผิวปากเป็นสัญญาณ อึดใจเดียวเซิ่งเทียนเหยี่ยวตัวใหญ่ก็บินถลามาเกาะที่แขนเจนเนตรอย่างคุ้นเคย

“เซิ่งเทียน เป็นไงบ้างตอนฉันไม่อยู่ พี่เรย์ดูแลแกดีไหม” เรย์บอกเซิ่งเทียนว่าให้บอกว่าดีที่สุดเหมือนดูแลชีวิตตัวเอง เจนเนตรยิ้มให้เรย์พูดล้อๆว่า “เอาใจขนาดนี้ พี่เรย์กลัวน้องดื้อไม่ยอมไปเรียนต่อใช่ไหม”

“เปล่าเลย พี่แค่อยากจะบอกน้องว่า ไม่ว่านานแค่ไหน ทุกอย่างที่บ้านก็จะรอลี่จู”

เจนเนตรยิ้มน่ารักให้พี่ชาย เรย์ยิ้มมองเจนเนตรด้วยสายตาอ่อนโยน

คืนนี้...ที่ถ้ำลับอันเป็นโกดังเก็บยา อลันกับเรย์ไปตรวจสินค้ามีป้ายอักษรจีนบนภาพสัญลักษณ์ไข่มุกในปากมังกร มีห่อยาอยู่ในถ้ำตั้งจากพื้นจดเพดานสูงกว่าสองเมตร

“ผลงานแกวันนี้ดีมาก” อลันชม

“ขอบคุณครับพ่อ ผมต้องชิงลงมือ พวกไป๋หู่มันจะได้รู้ บังอาจต่อรองกับเรามีแต่พินาศ”

อลันบอกให้จัดการเส้นทางเลียบแม่น้ำโขงให้เรียบร้อย เราต้องระบายยาสองพันล้านเม็ดให้หมดภายในสองปี เรย์พึมพำว่าสองปี เท่ากับเวลาที่น้องไปเรียนต่อ?

“ใช่ หรือแกมีปัญหาเรย์”

“ไม่มีครับพ่อ ผมรู้ว่าพ่อรักน้องมากถึงกันน้องออกในสองปีนี้ พ่ออยากให้น้องปลอดภัยที่สุด”

“จำไว้เรย์ ฉันเอาแกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ชุบเลี้ยง ยกแกให้เป็นลูกชาย แกมีหน้าที่ทำงานตอบแทนบุญคุณฉัน” อลันจ้องเรย์ด้วยสายตาที่มีอำนาจ “แกต้องดูแลเจนเนตรไม่ให้มีน้ำตา แต่ห้ามตัวแกเข้าไปยุ่งอยู่ในหัวใจเจนเนตร”

เรย์ก้มหน้ารับคำ พออลันเดินออกไปนอกถ้ำ เรย์เงยหน้าขึ้นช้าๆ แววตาหม่นหมองเผยความรู้สึกซ่อนเร้นในหัวใจที่มีต่อเจนเนตรมานาน

พรุ่งนี้เจนเนตรจะต้องเดินทางไปเรียนต่อตามที่อลันวางแผนไว้ คืนนี้เธอหัดเล่นอูคูเลเล่และร้องเพลงเสียงหวานใส เรย์เข้ามาฟังจากข้างหลังเห็นเธอไล่นิ้วไม่ทันจึงเข้ามากดสายให้ จนเจนเนตรร้องเพลงจบ

เจนเนตรบ่นว่าไม่อยากไปเรียนต่อเลย ตนรู้ว่าพ่อกับพี่เรย์ทำงานหนัก ขายชายุ่งขนาดไหน เรย์บอกว่าตนกับพ่อเต็มใจทำเพื่ออนาคตของน้อง

“พี่เรย์ไม่ต้องไปส่งน้องหรอก น้องไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตา” เจนเนตรบอกเรย์

เช้าวันเดินทาง อลันถามเรย์ว่าทำไมไม่ไปส่ง น้องเรย์บอกว่าน้องขอไว้ ตนไม่อยากขัดใจ

“ตามใจได้ทุกเรื่อง ตามใจกันเสียจนเคยตัว สักวันไข่มุกเม็ดนี้จะต้องมาอยู่เหนือหัวมังกรอย่างแก”

อลันบ่น เรย์ได้แต่ก้มหน้านิ่ง...คนที่ไปส่งเจนเนตรที่สนามบินเช้านี้จึงมีเข็มหอมเพื่อนสนิทและยิ้มหวานเพื่อนอีกคนเท่านั้น เมื่อกันเรย์ไม่ให้ไปส่งได้แล้ว เข็มหอมกับยิ้มหวานก็จัดการได้ง่าย ดังนั้นแผนหนีการเดินทางไปเรียนต่อของเจนเนตรจึงจัดการได้ไม่ยาก

สุดท้ายเจนเนตรก็หนีการเดินทางได้สำเร็จ เจ้าตัวตื่นเต้นดีใจ แต่เข็มหอมครวญว่างานนี้ตนตายแน่...

ooooooo

แดนไท หนุ่มหล่อมาดเซอร์ เป็นอีกหนึ่งมังกรห้าวที่เข้ามาพัวพันกับชีวิตของเจนเนตรไข่มุกเม็ดงาม...

แดนไทในมาดศิลปินหนุ่มผู้มีโลกส่วนตัวสูง เขาอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยภาพวาดสีน้ำ งานปั้น ภาพเหมือน มีทั้งที่แขวน ตั้ง วางอยู่กระจัดกระจาย แดนไทกำลังนอนกระสับกระส่ายเพราะฝันร้าย

เหตุการณ์เมื่อปีก่อนที่น้องสาววัย 15 ของเขา ซึ่งเป็นเพียงญาติคนเดียวที่มีอยู่ เสพยาบ้าจนคลุ้มคลั่งกระโดดอพาร์ตเมนต์ลงมาเสียชีวิต แดนไทเจ็บปวดกับเรื่องนี้และภาพนั้นมาตราบวันนี้จนฝันร้าย

ที่นี่แดนไทมีมะกล่ำหนุ่มขี้เล่นอารมณ์ดีเป็นเพื่อนสนิท มะกล่ำเอาน้ำสาดใส่หน้าแดนไทจนสะดุ้งตื่น เพราะทั้งปลุกทั้งถีบแล้วก็ยังไม่ยอมตื่น แดนไทตื่นแล้วจะไปหากาแฟกิน มะกล่ำจะไปด้วย แดนไทชี้ไปรอบ

“นี่เพื่อนนะ ไม่ใช่เมีย เอ๊ะ...หรือว่าเป็นเมียแล้วแต่ไม่รู้ตัว...อู๊ยยย...” มะกล่ำทำคอย่น กุมก้นออกไป

แดนไทคว้าเสื้อที่ยับยู่ยี่ขึ้นพาดบ่าเดินออกไป

ooooooo