ตอนที่ 6
พาทิศเงียบ ทั้งเจ็บและน้อยใจที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตัวเองก็ต้องเป็นคนแบกรับเสมอ
แม่หันไปถามอรจิราอย่างอ่อนโยนเป็นห่วงว่าเจ็บตรงไหนไหม อรจิราบอกว่าตนไม่เป็นไร ถามพาทิศว่าฟ้องเสร็จแล้วใช่ไหม ตนจะได้กลับ แม่บอกว่าดึกแล้วค้างที่นี่สักคืนเถอะ
“ที่นี่ไม่ใช่บ้านสำหรับอรหรอกค่ะ” พูดแล้วเดินเชิดไปจนแม่กับพาทิศมองอึ้ง
ooooooo
คืนนี้แม่พาทิศเรียกนวียามาคุย บอกว่าเมื่อก่อนตนก็ไม่พอใจที่พาทิศรับคนไม่มีประวัติเข้ามาเป็นพี่เลี้ยงพาย แต่เธอก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเธอทำหน้าที่ได้อย่างดี ขอบใจที่ทำหน้าที่ดูแลพายดี
นวียาบอกว่าตนไม่เคยคิดว่าเป็นหน้าที่ ที่ทำไปทุกอย่างเพราะตนรักน้องพายจริงๆ แม่พาทิศบอกว่าตนเชื่อและรู้ว่าพายก็รักเธอมาก มากเสียจน...นวียาถามว่ามีอะไรหรือ
“ไม่ช้าก็เร็ว วันหนึ่งเธอก็ต้องจากบ้านหลังนี้ไปและเมื่อถึงวันนั้นคนที่เสียใจที่สุดก็จะเป็นพาย มีคนเดินออกจากชีวิตแกมากพอแล้ว ฉันไม่อยากเห็นพายต้องเสียใจอีก...เธอบอกว่าเธอรักพาย เธอจะทำเพื่อพายได้ไหม” นวียาอึ้ง แม่ถามว่า “เธอเข้าใจฉันนะ”
“เข้าใจค่ะ” นวียาน้ำตาไหล เธอรีบปาดทิ้ง
เมื่อไปที่ห้องนอนพาย พายบ่นว่าตนไม่น่าให้ครูอ่านนิทานเรื่องเจ้าหญิงเงือกน้อยเลย เพราะเจ้าหญิงเงือกน้อยอุตส่าห์ทำความดีแต่สุดท้ายก็ต้องกลายเป็นฟองอากาศ ตนไม่ชอบเรื่องที่จบเศร้าแบบนี้เลย
“บางทีความเศร้า ความผิดหวังมันก็จะสอนให้เราเติบโตและเข้มแข็งได้เหมือนกัน พายต้องไม่กลัวและกล้าสู้กับมันนะ”
“ถ้ามีครูวีอยู่ พายก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้นแหละค่ะ”
“พายไม่ต้องกลัวนะ...ครูจะอยู่กับพาย...เสมอ” นวียาพูดแล้วจุกน้ำตาไหล กอดพายไว้แน่น
คืนนี้กิตติยาไปหากิตติพัศที่ห้องทำงานอาชาคลับ เล่าเรื่องการตบตีกันเมื่อกลางวันให้ฟังอย่างมันปากบ่นเสียดายที่พี่กิตไม่อยู่เลยไม่ได้เห็นธาตุแท้ของนางร้ายอรจิรา แต่น้องสาวอย่างตนก็จะช่วยให้พระเอกสุดหล่อตาสว่างอยู่แล้ว
กิตติพัศบอกว่าตนก็พอรู้ว่าอรจิราขี้เหวี่ยงมาแต่ไหนแต่ไร ถามว่าแล้วคุณดาเป็นยังไงบ้าง กิตติยาบ่นพี่ชายว่าจนป่านนี้ยังไม่โทร.ไปหาพี่ดาอีกเหรอ กิตติพัศ บอกว่า โทร.แล้วเขาไม่รับสาย
วันต่อมาเมื่อกิตติพัศไปกินอาหารกับอรจิรา เธอฉอเลาะเขา เอาโน่นเอานี่ป้อนให้ชิม แต่ถูกกิตติพัศปัดมือออก อรจิราถามว่าจะเครียดอะไรนักหนา มันก็แค่เรื่องขำๆ สนุกๆ เด็กของเขาต่างหากที่คิดมากไปเอง
“คุณดาไม่ใช่เด็กของผม” อรจิราเปลี่ยนเป็นหน้าตึงถามว่าอย่าบอกนะว่าคนนี้เอาจริง “เรื่องระหว่างเรา มันจบไปนานแล้วนะ ผมอาจจะผิดเองที่ทำให้คุณจริงจังขนาดนี้”