มหาหิน
ตอนที่ 12
หลังจากเรืองหลับไปแล้ว ชาดากับลมมีโอกาสคุยกันตามลำพัง ลมขอบใจเธอที่ช่วยดูแลอาของตนอย่างดี
“ไม่เป็นไรหรอก แต่นายไม่โกรธอานายเหรอ”
“แล้วเธอล่ะ โกรธพ่อของเธอหรือเปล่า”
“โกรธสิ พ่อทำเรื่องไม่ดีกับคนตั้งมากมาย แต่ฉันก็ให้อภัยพ่อฉันนะ”
“ฉันก็เหมือนกัน ฉันอยากจะฆ่าอาเรืองด้วยมือฉันเอง แต่ทำไปก็เท่านั้น ยิ่งฆ่าก็ยิ่งแค้น หินพูดถูก ถ้าคนหนึ่งหยุดเรื่องก็จะหยุด เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร ฟังดูออกจะโบราณแต่มันก็ใช้ได้จริงในทุกยุคทุกสมัย”
“ตั้งแต่คบกับนายหินนี่ดูนายชักหันหน้าเข้าวัดเข้าไปทุกที...นายจะทำยังไงกับอาของนาย”
“เขาคงต้องรับโทษตามกฎหมาย เธอกลับบ้านไปแล้วบอกว่านายเรืองทิ้งเธอลงที่ข้างทางนะ”
“ถ้าพ่อซักฉันล่ะ ฉันรู้ว่าพ่อต้องการสมุดเล่มนั้น”
“เขาจะตามหามันเอง...เชื่อฉันสิ”
ชาดาพยักหน้าและยอมกลับบ้านไปเล่าให้สมเกียรติฟังว่า
“พอนายเรืองปล่อยหนูลง เขาก็ขับรถไปทางด่านชายแดน”
“ท่าทางเขาเป็นยังไง”
“เขาดูอิดโรยเพราะเสียเลือดมาก เลือดไหลไม่หยุดเลย”
“แสดงว่ามันอาจจะไปไม่ถึงที่หมายก็ได้” เคร่งยิ้มสะใจ
“นายต้องแก้ตัวแล้วล่ะ นายเคร่ง”
“อย่าห่วงเลยครับเสี่ย บอกนายใหญ่รอรับของได้เลย” ว่าแล้วเคร่งผละไปอย่างลำพองใจ
สมเกียรติเป็นห่วงชาดา แม้ไม่ใช่ลูกแท้ๆแต่เลี้ยงดูกันมาแต่เด็กก็มีความผูกพัน เขาสั่งแม่บ้านดูแลชาดาดีๆ ไม่สั่งให้คุมขังหรือล่ามโซ่...
ทางด้านหินกับฝนออกจากบ้านลมก็เดินทางมาที่วัด หินบอกกล่าวกับอัฐิของจ่าเหล็กว่า
“ในที่สุดผมก็เจอสิ่งที่พ่อซ่อนเอาไว้ ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าพ่อจะซ่อนมันไว้เพื่ออะไร แต่ผมคงจะต้องสานงานของพ่อให้จบ ผมยอมให้ใครมาแบ่งแยกดินแดนประเทศของเราไม่ได้เด็ดขาด ชีวิตของครอบครัวเราทุกคนสังเวยเรื่องนี้มาพอแล้ว พ่อคุ้มครองผมด้วยนะครับ”
ฝนฟังแล้วสะท้อนใจ “ทำไมคนมันต้องโลภด้วยนะ ทั้งหมดนี่เกิดจากความไม่รู้จักพอ ต้องการอำนาจเหนือผู้อื่น”
“ไม่ใช่แค่เพราะบ้านเราหรอก เรื่องแบบนี้เป็นกันทั้งโลกนั่นแหละ บางทีหนักกว่าเราอีก ถึงเวลาแล้วที่เราต้องทำหน้าที่คนของแผ่นดิน ไม่ว่าเราจะเป็นใครก็ตาม”
“เราจะทำยังไง”
“เก็บตัวเบี้ยก่อน” หินตอบหนักแน่น มีแผนอยู่ในใจ
ooooooo
หลังจากให้ชาดากลับไปหลอกสมเกียรติเรื่องเรืองหนีออกชายแดน พวกหินรวมตัวจัดฉากเพื่อตลบหลังไอ้เคร่งที่เชื่อว่าสมเกียรติต้องสั่งมันตามล่าเรืองแน่
เคร่งกับลูกน้องโผล่มาจริงๆ พวกมันตามล่าคิดว่าเรืองอยู่ในรถคันนั้นที่มุ่งหน้าสู่ชายแดน แต่กลายเป็นโดนพวกหินหลอก สองฝ่ายปะทะกันอยู่นานพอควรกว่าพวกหินจะรวบตัวเคร่งได้ แล้วนำส่งให้ผู้กำกับพงษ์
เรืองได้รับความดูแลเอาใจใส่จากชาดาและฝนจนอาการบาดเจ็บดีขึ้นตามลำดับ เหตุนี้ทำให้เรืองสำนึกผิดที่ร่วมกับสมเกียรติทำร้ายกำนันลอย จึงขอโทษฝน ขณะที่ชาดาก็รู้สึกไม่ดีต่อฝนเพราะพ่อของตนก่อกรรมไว้มาก แม้สมเกียรติไม่ใช่พ่อแท้ๆ แต่เธอรักและผูกพัน อยากให้พ่อมอบตัว แต่ฝนเชื่อว่าไม่มีทางเป็นไปได้
ตกกลางคืนมีคนลอบเข้ามาฆ่าเรืองตายแล้วหลบหนีไปอย่างไร้ร่องรอย พวกหินมึนตึ้บคิดไม่ออกว่าเป็นฝีมือใคร เพราะมือดีลูกน้องสมเกียรติอย่างไอ้เคร่งก็โดนจับส่งตำรวจไปแล้ว
ที่ค่ายใหม่ของนายพลเก้ายอดซึ่งอยู่ในเขตแดนไทย วันนี้สมเกียรตินัดจิมมี่นายหน้าซื้อขายแบงก์ดอลลาร์ปลอมมาพบเพื่อเจรจาการค้า ปรากฏว่าการเจรจาเป็นไป ด้วยดี จิมมี่นัดอีกสามวันตนจะพาผู้ซื้อมาตกลงกันที่นี่ นั่นหมายความว่าแบงก์ดอลลาร์จำนวนมากต้องพร้อม
การตายของเรืองทำให้พวกหินได้พบข้อความและแผนที่เส้นทางไปค่ายแห่งใหม่ของสมเกียรติและนายพลเก้ายอด เมื่อหินนำความมาปรึกษาสารวัตรชัช ทั้งหมดจึงร่วมกันวางแผนว่าจะบุกไปถล่มวันไหน
ถึงวันนัดหมาย จิมมี่พาลูกค้าชาวจีนและแขกมาพบสมเกียรติ นายพลเก้ายอด และท่านตะวันที่ยังไม่ยอมเปิดเผยตัวตน การเจรจาราบรื่น ลูกค้าพอใจในความละเอียดเหมือนจริงของแบงก์ดอลลาร์ ตกลงซื้อไปเป็นจำนวนมาก...
ก่อนบุกถล่มค่ายใหม่ ประดับบอกให้หมวดเกดรู้ว่าที่แท้เขากับทิมเป็นตำรวจ...จ่าประดับกับผู้กองทิมถูกส่งมาช่วยจัดการผู้มีอิทธิพลอย่างลับๆ เกดโกรธและงอนทิมที่ไม่บอกความจริงแต่แรก ไม่ว่าทิมจะพูดยังไงเธอก็ไม่ยอมคืนดี จนสารวัตรชัชต้องเข้ามาเป็นกาวใจให้สองคน
ชาดากำลังจะถูกสมเกียรติส่งไปอยู่กรุงเทพฯ ลมเชื่อว่าสมเกียรติห่วงความปลอดภัยของลูกสาว แต่ชาดาไม่อยากไป พอรู้ว่าลมกับพวกหินจะไปบุกค่ายใหม่ของนายพลเก้ายอด หญิงสาวยิ่งเป็นห่วงชายคนรัก
ผู้กำกับพงษ์วางแผนบุกค่ายใหม่ในวันพรุ่งนี้ โดยทั้งหมดขึ้นเครื่องบินไปลงกลางป่าแล้วกระโดดร่มลงมาก่อนบุกถึงค่าย ทุกคนลงมาอย่างปลอดภัย ยกเว้นทิมคนเดียวที่ร่มไม่กางหล่นหายไป คนอื่นๆตกใจ โดยเฉพาะเกดเป็นห่วงทิมมากถึงขนาดวิ่งออกจากกลุ่มไปตามหา
ooooooo
ขณะเดียวกันนั้นที่บ้านสมเกียรติ...ชาดากำลังเตรียมตัวเข้ากรุงเทพฯ แต่เธอพบกระดาษข้อความแผ่นหนึ่งโดยบังเอิญหลังรูปถ่ายของแม่ มันคือชื่อของหนอนบ่อนไส้
แต่ชาดาหมดโอกาสจะไปบอกคนในกลุ่มของหิน เพราะเคร่งบุกมาจับเธอแล้วยังไปจับฝน อ่าง สวย และสิงห์ที่บ้านริมน้ำของลมด้วย อ่างต่อสู้จนโดนเคร่งยิงตายก่อนที่มันจะพาพวกฝนขึ้นรถรวมกับชาดาออกไป
ไม่มีใครรู้ว่าเคร่งหลุดพ้นจากการจับกุมของตำรวจมาได้ยังไง ด้านพวกหินที่เดินทางไปกับผู้กำกับพงษ์ ใกล้ถึงเขตค่ายใหม่ของนายพลเก้ายอด ก็โดนยิงถล่มเหมือนพวกมันรู้ล่วงหน้าว่าพวกเขาจะมา ลมเชื่อว่าหนอนบ่อนไส้ต้องซ่อนอยู่ในกลุ่มพวกเรา
“แกว่าใคร?” หินถาม
“แกคิดว่าทิมมันจะซวยถึงขนาดร่มไม่กางเชียวหรือ”
“นี่แกคิดว่ามีคนจงใจทำ?”
ลมพยักหน้ารับ ชำเลืองมองกลุ่มตำรวจที่อยู่ห่างออกไป แต่สุดจะคาดเดาว่าใครคือหนอนบ่อนไส้ เพราะแต่ละคนยิงต่อสู้กับทหารของนายพลเก้ายอดอย่างดุเดือดไม่กลัวตาย
สองฝ่ายยิงปะทะกัน นายพลเก้ายอดสั่งสมุนของตนจับเป็นพวกหินเพื่อเอามาทรมานให้สาสมกับที่พวกมันถล่มค่ายเก่าพังพินาศ
เสียงปืนทำให้เกดตกใจ แต่ไม่คิดถอดใจที่จะตามหาทิม แม้ต้องเจอเพียงร่างไร้ลมหายใจของเขาก็ตาม...
การต่อสู้ของสองฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะยุติ แต่พวกหินมีคนน้อยกว่าจึงคิดว่าต้องถอย ทันใดเสียงนายพลเก้ายอดตะโกนมา
“มอบตัวซะ เราจะปฏิบัติต่อท่านอย่างดีในฐานะเชลยสงคราม”
สารวัตรชัชกับผู้กำกับพงษ์หลบอยู่หลังที่กำบัง สารวัตรชัชขอความเห็นจากผู้กำกับพงษ์ว่า
“เราจะทำตามที่มันบอกหรือเปล่าครับท่าน”
“ถ้าจำเป็น”
ฝ่ายหิน ลม ประดับ และตำรวจที่เหลือไม่กี่นาย ทุกคนพยายามยิงสู้และวางแผนจะเข้าทางด้านหลังค่ายเพื่อตัดกำลังพวกมัน แต่จู่ๆผู้กำกับพงษ์ตัดสินใจยอมมอบตัว
“เราสู้มันไม่ได้หรอก ฉันว่าเรายอมเถอะ รักษาชีวิตไว้ก่อน ยังไงต้องมีวิธี”
สารวัตรชัชผิดหวังแต่ยอมทำตาม หินกับลมไม่พอใจแต่ขัดไม่ได้เหมือนกัน นายพลเก้ายอดเห็นผู้กำกับพงษ์ชูมือขึ้นเหนือที่กำบังก็ยิ้มพอใจ สั่งคนของตนหยุดยิงแล้วเข้าไปควบคุมตัวอีกฝ่าย
ooooooo
