มหาหิน
ตอนที่ 11
ooooooo
ลมแกล้งกลับมาหาเรืองที่บ้านในสภาพอิดโรยเนื้อตัวมอมแมม แต่งเรื่องหลอกอาว่าโดนไอ้หน้ากากปล่อยลงกลางทางซึ่งไม่รู้ว่าเป็นที่ไหน
“แล้วมันก็สั่งผมว่า ถ้าอีกสองวันไม่พามันไปพบท่านตะวัน มันจะเอาแม่พิมพ์แบงก์ทิ้งแม่น้ำ ให้ไปดำหาเอาเอง”
“ไอ้นี่มันไม่รู้คุณค่าเอาซะเลย แล้วจะเจอมันได้ยังไง”
“มันจะติดต่อมาทางฉันเร็วๆนี้”
“ทำไมมันต้องติดต่อผ่านเอ็งด้วย”
“ไม่รู้สิ แต่มันบอกว่าฉันน่ารัก...จริงหรืออา”
เรืองส่ายหน้าในความติงต๊องของหลานชาย “เออ คงงั้นมั้ง...แล้วยังไงต่อ”
“จากนั้นมันก็เอาด้ามปืนทุบท้ายทอยฉันวูบไปเลย รู้สึกตัวอีกทีตอนหมามาเลียปากก็เช้าแล้ว เลยมาหาอานี่แหละ”
เรืองฟังแล้วขบกรามแน่นด้วยความแค้นไอ้หน้ากาก...
ฝ่ายพวกหินที่ช่วยหลวงพ่อกับเณรหนึ่งมาได้
ทุกคนมารวมตัวกันในที่พักชั่วคราวของกำนันลอย
“ที่แท้โยมลอยก็ยังไม่ตาย”
“ตายไปแล้วครับหลวงพ่อ ไอ้ลอยคนที่เคยตกอยู่ในวังวนของกิเลสตายไปพร้อมกับรถที่ระเบิดแล้ว ตอนนี้เหลือแต่ไอ้ลอยที่กลับเนื้อกลับใจอยากทำประโยชน์ให้บ้านเมือง”
“คิดได้อย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะ แผ่นดินจะได้สูงขึ้นอีก”
“พี่หินไม่น่าปล่อยให้ไอ้เคร่งมันรอดไปเลย” อ่างบ่นอย่างเจ็บใจ หลวงพ่อเตือนสติว่า
“ช่างเถอะ คนทำกรรมชั่วก็ต้องได้รับผลกรรมแห่งกรรมชั่ว”
“ว่าแต่นายรู้ได้ยังไงว่าแผนที่จะเข้าไปช่วยหลวงพ่อรั่วไหล” ฝนถามหิน
หินบอกว่าลมแอบกระซิบบอกตนว่าผู้ใหญ่แสงแปรพักตร์เข้ากับเสี่ยสมเกียรติ กำนันลอยแทบไม่เชื่อหูว่าเงินจะซื้อคนอย่างผู้ใหญ่แสงได้
“เงินทองมันคงไม่เข้าใครออกใครหรอก เสี่ยสมเกียรติชอบเอาเงินมาซื้อคน อาตมาว่าผู้ใหญ่แสงคงหลงไปกับกิเลสนี้”
“ไม่น่าเลย...กรรมมันตามทันจริงๆ”
“หลวงพ่อครับ ผมคงจะต้องรบกวนให้พาเณรหนึ่งไปอยู่กรุงเทพฯสักพัก”
“อาตมาคิดไว้แล้วล่ะ นี่กะว่าจะพานังหล้าไปรักษาที่โรงพยาบาลศรีธัญญาด้วย”
“ได้อย่างนั้นก็ดีเลยครับหลวงพ่อ บุญของนังหล้ามัน มันจะได้หายซะที” อ่างพูดด้วยความดีใจ คนอื่นๆ มองหล้าอย่างเวทนา
ooooooo
เมื่ออ่างหารถที่จะให้ไปส่งหลวงพ่อ เณรหนึ่ง และหล้าที่กรุงเทพฯได้แล้ว ก่อนไปหลวงพ่อยังเตือนสติหินว่า
“จะทำอะไรก็คิดหน้าคิดหลังนะหิน ทุกวันนี้หินเดินถอยหลังไปหาบาปกรรมทุกทีแล้ว หลวงพ่อไม่อยากให้ถลำลงไปเหมือนเมื่อก่อน เสียดายเวลาที่อุตส่าห์บวชเรียนมา”
หินน้อมรับ เณรหนึ่งให้อาทำบุญเยอะๆ กุศลจะได้บันดาลให้ร้ายกลายเป็นดีบ้าง
“ขอบใจเณรนะที่เป็นห่วง”
“แต่หินก็ต้องป้องกันตัวนะคะหลวงพ่อ พวกนั้นรุกไล่เขาจนจะไม่มีที่อยู่อยู่แล้ว จะให้หินไปไหน เขาเป็นคนที่นี่ก็ต้องอยู่ที่นี่” ฝนอธิบาย
“ใช่ จ่าเหล็กก็ต้องการให้ที่นี่เป็นที่ของตระกูลภูธร ถึงขนาดบริจาคเงินทำซุ้มประตูวัดตั้งครึ่งหนึ่งเพื่อบรรจุอัฐิ แล้วก็บันทึกประวัติทุกคนไว้ข้างใน”
หินไม่แปลกใจเพราะรู้ว่าพ่อชอบทำบุญอยู่แล้ว แต่ฝนสงสัยว่าที่เหลืออีกครึ่งใครออกเงิน หรือว่ากำนันลอยพ่อของตน
“เปล่า อีกคนเป็นเมียของเสี่ยสมเกียรติที่เสียชีวิตไปแล้วไง”
คำตอบของหลวงพ่อทำให้หินกับฝนชะงักด้วยความไม่เข้าใจ...ยังไม่มีใครพูดกันต่อ อ่างวิ่งมาบอกว่าได้คนขับรถไปกรุงเทพฯ นิมนต์หลวงพ่อกับเณรเลย แล้วกำชับน้องสาว
“หล้า เอ็งอย่าดื้อนะ หล้าไปหาหมอจะได้หาย เข้าใจไหม”
หล้าพยักหน้า ตื่นเต้นดีใจรีบขึ้นไปนั่งข้างหน้ากับคนขับ หินเดินตามมาพิจารณาคนขับรถ อ่างบอกว่าชื่ออู๊ดเป็นเพื่อนซี้ของตน รับรองไว้ใจได้...
หลังจากนั้นหินกับฝนมาที่วัด ยืนมองความสวยงามซุ้มประตู ฝนยังคาใจว่าทำไมพ่อของหินต้องสร้างไว้กับแม่ของชาดา มีชื่อข้างเสาชัดเจนว่า “เหล็ก ภูธร กับพรพรรณ วงศ์สมเกียรติ สร้างอุทิศแด่ตระกูลภูธร”
“ฉันก็ไม่รู้เหตุผล แบบนี้มั้งเขาถึงลือว่าทั้งคู่ลอบเป็นชู้กัน”
“นายเชื่อเหรอ”
“ไม่เคยมีอยู่ในหัว” หินตอบแล้วนิ่งเงียบไป
แยกจากหินแล้ว ฝนมาหาลมที่บ้านริมน้ำเพื่อไขข้อข้องใจว่าแม่ของชาดาสนิทกับจ่าเหล็กพ่อของหินขนาดไหนถึงได้สร้างซุ้มประตูวัดด้วยกัน
“พี่ไม่รู้หรอก เพิ่งได้ยินนี่แหละ เขาจะสร้างซุ้มประตูวัดด้วยกันไปทำไม”
“เขาอาจจะเป็นชู้กันอย่างที่มีคนลือมั้ง”
“ไม่หรอก ฉันว่าสองคนนี้ต้องทำอะไรด้วยกันที่ใครบางคนไม่อยากให้ทำ”
“พี่ลมพูดอะไร ฉันงง”
“ตอนนี้ยังไม่รู้ แต่พอมีเค้าราง ถ้าเป็นอย่างที่ฉันคิดก็รู้สาเหตุที่ตระกูลไอ้หินถูกฆ่าล้างบางแล้ว”
ยิ่งฟังฝนก็ยิ่งงงไปกันใหญ่...
เวลาเดียวกันนั้นเคร่งกำลังดื่มเหล้าอยู่ในที่พักกับสักและมืด สองสมุนคู่ใจคาดเดาว่าป่านนี้หลวงพ่อคงป่าวประกาศจนทั่วว่าเคร่งจับท่านไป
“ข้าไม่สน เอ็งก็รู้ว่าที่นี่มันเป็นพื้นที่ของพวกเราแล้วต่อไปข้าอาจจะได้เป็นผู้ว่าที่เมืองนี้ก็ได้”
“ฉันไม่เข้าใจ เป็นกำนันก็ยากจะตาย แล้วจะเลื่อน เป็นผู้ว่าเลยหรือ”
“แน่นอน ก็ที่นี่กำลังจะถูกแบ่งเป็นรัฐใหม่ไง ใครที่กอบกู้มาด้วยกัน ท่านตะวันคงปูนบำเหน็จให้อย่างงาม”
สักกับมืดตาโต ถามเป็นเสียงเดียวกันว่า “จริงหรือพี่”
“แน่นอน...ถ้าเราทำสำเร็จ แต่ก่อนอื่นข้าต้องหาเกลือเป็นหนอนที่ไปบอกเรื่องที่ขังหลวงพ่อกับไอ้หินก่อน”
สองคนถามว่าสงสัยใคร เคร่งไม่ตอบแต่มีชื่อนั้นอยู่ในใจแล้ว
ooooooo
กองกำลังของนายพลเก้ายอดจำนวนมากมาสมทบกับพวกสมเกียรติที่ปางไม้ซึ่งปรับปรุงเป็นฐานทัพใหม่เสร็จเรียบร้อยแล้ว
สองฝ่ายพูดคุยกันเรื่องแบ่งแยกดินแดนที่กินอาณาเขตของสองประเทศ แต่สมเกียรติไม่ได้เอาแผนที่ที่แบ่งสัดส่วนชัดเจนมา ชาดาอยู่บ้านเห็นกระเป๋าของพ่อ จึงรื้อค้นและแอบคัดลอกแผนที่นี้ไว้อย่างละเอียด ก่อนจะนำไปให้เกดกับทิม
ฝ่ายลมนั้นอยากได้บัญชีความเคลื่อนไหวทางการเงิน ของสมเกียรติจึงหว่านล้อมนวลนิดช่วยจัดการ แต่สองคนไม่รู้ว่าเคร่งแอบได้ยิน นวลนิดเกือบทำสำเร็จถ้าไม่โดนเคร่งฆ่าตายเสียก่อน ส่วนลมโดนเคร่งไปลากตัวถึงบ้านเอามาให้สมเกียรติคาดคั้นว่าเป็นใครกันแน่ และต้องการข้อมูลนั้นเพื่ออะไร
ลมไม่ปริปากจึงโดนเคร่งกับลูกน้องซ้อมแล้วจับขังไว้ ชาดาสังหรณ์ใจรีบมาหาพวกกำนันลอยแล้วพากันไปที่บ้านริมน้ำ พบร่องรอยรื้อค้นก็รู้ทันทีว่ามาช้าไป
“มันจับเจ้าลมไปทำไม” กำนันลอยสุดจะคาดเดา
“หนูได้ยินว่าลมให้นวลนิดทำอะไรให้บางอย่าง ท่าทางพ่อไม่พอใจมาก”
“ลมให้นวลนิดทำอะไรก็ช่าง แต่ฉันรู้ว่าลมมันไม่มีทางพูดแน่”
หินมั่นใจอย่างนั้น ฝนเป็นห่วงพี่ชายมาก บ่นว่าจะช่วยเขายังไง อยู่ไหนก็ไม่รู้ แต่ชาดาคิดออกบอกทันทีว่า
“รู้สิ บุรุษลึกลับไง พวกมันต้องการเจอบุรุษลึกลับ”
“ฉลาดมาก...พวกมันต้องการแม่พิมพ์อันนั้น บุรุษลึกลับจะไปต่อรองกับมันเอง”
ขณะที่กำนันลอยเตรียมตัวเป็นบุรุษลึกลับ...ลมยังคงถูกเคร่งกับลูกน้องจับขังและทรมานด้วยการทำร้ายร่างกาย แต่ไม่ว่าจะรุนแรงแค่ไหน ลมก็ไม่ยอมปริปากอยู่ดี
“ไอ้บ้านี่มันอึดจริงๆพี่”
“นี่ถ้าดูมันไม่กะล่อนก๋องแก๋ง ข้าคิดว่ามันต้องเป็นทหารที่ได้รับการฝึกมาอย่างดีแน่”
ลมสะลืมสะลือลืมตา ร้องขอน้ำกินเสียงแหบแห้ง
“ไหนว่าอึดนักไง ยังไม่ถึงครึ่งคืนเลย ร้องขอน้ำแล้ว...ถุย!”
“โธ่พี่เคร่ง ฉันคอแห้งจนเป็นผงแล้ว”
“แกก็บอกมาก่อนสิ แกให้นวลนิดเอาบัญชีเสี่ยมาทำไม”
“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้”
“คิดให้ออกก่อนแล้วค่อยคุยกัน”
“แต่ฉันรู้ว่าใครใช้ให้ฉันทำ”
เคร่งคาดคั้นลมให้พูดออกมา ลมทำทีลำบากใจก่อนเอ่ยชื่ออาเรือง เคร่งได้ยินตกใจไม่อยากเชื่อ
ooooooo
หลังจากนั้นไม่นาน เคร่งพร้อมด้วยตำรวจก็ไปรวบตัวเรืองถึงบ้าน เรืองตกใจและไม่เข้าใจ โวยวาย ว่าตนทำผิดอะไร
“แกจะมาจับฉันเรื่องอะไร ฉันเป็นนายกเทศมนตรีนะ แล้วข้อหาล่ะ จับฉันข้อหาอะไร”
“ยักยอกเอกสารของเสี่ยสมเกียรติ แล้วก็ฆาตกรรมนวลนิด”
“ฆาตกรรมอะไรกัน ฉันไม่รู้เรื่อง”
“ผมว่าไปคุยกันที่โรงพักดีกว่านะครับ” ตำรวจควบคุมตัวเรืองไปท่ามกลางสายตาของชาวบ้านที่ซุบซิบกัน
เคร่งจัดฉากได้แนบเนียน ครั้นพ้นสายตาชาวบ้าน ก็จ่ายเงินค่าเสียเวลาให้ตำรวจแล้วพาเรืองไปยังโกดังที่ขังลมไว้
เวลาเดียวกันที่บ้านสมเกียรติ สิงห์พรางตัวขี่มอเตอร์ไซค์นำจดหมายจากหินมาให้ชาดาเพื่อส่งต่อให้ถึงมือสมเกียรติ
ไม่ทันที่ชาดาจะส่งต่อ สมเกียรติได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์ ถามว่าใครมา ชาดายิ้มกริ่มเข้าแผนทันที
“เขาเอาจดหมายมาส่งให้พ่อ”
สมเกียรติรับจดหมายมาเปิดอ่าน ครู่เดียวก็คำรามด้วยความแค้น “ไอ้หน้ากาก!”
ทางด้านเรืองที่โดนเคร่งลากตัวมาเจอลมในสภาพสะบักสะบอม เรืองงงเป็นไก่ตาแตกว่าเกิดอะไรขึ้น ละล่ำละลักถามลมเป็นการใหญ่ แต่ไม่ได้คำตอบ
“หลานรักของแกมันสารภาพหมดแล้วว่าแกใช้ให้มันไปเอาของที่นังนวลนิด แล้วแกก็ฆ่านังนวลนิดปิดปาก”
คำพูดของเคร่งทำให้เรืองตกใจสุดขีดเพราะไม่เป็นความจริง ตั้งท่าจะเอาเรื่องลมให้ได้
“ไม่จริง ไอ้ลม...แกเอาอะไรมาพูด”
“ก็อาใช้ฉันจริงๆนี่...อาช่วยผมด้วย” ลมเล่นละครต่อไป เรืองเงื้อหมัดจะชกหน้า แต่ลูกน้องเคร่งดึงไว้
“ไอ้ตอแหล...ฉันไม่เคยทำอย่างนั้น” เรืองโวยวาย เคร่งไม่สนใจ สั่งลูกน้องจับเรืองมัดไว้
ลมลอบยิ้มสะใจ มองอาตัวแสบที่ทรยศได้แม้กระทั่งพี่ชายแท้ๆ แล้วแอบบ่นเสียงแผ่วถึงเพื่อนหินทำไมมาช้าจัง...แต่คนที่มาราวพายุก็คือสมเกียรติ
เขาตบหน้าเรืองอย่างแรงแล้วด่าซ้ำ “เสียแรงที่ฉันไว้ใจและอุตส่าห์ส่งเสริม”
“ผมเปล่านะเสี่ย ไอ้ลมมันโกหก”
“ผมจะทำอย่างนั้นทำไมล่ะอา”
“ไม่รู้...ฉันไม่รู้ แกมันโลภ อยากเป็นใหญ่ คิดจะล้มฉันใช่ไหม” เรืองปะทุอารมณ์ สมเกียรติรำคาญ บอกว่าเรื่องนี้นายใหญ่จะตัดสินเอง
เรืองหน้าซีด ขอร้องปากคอสั่น “เสี่ย...ผมไม่ได้ทำ จริงๆ ผมจงรักภักดีมาตลอดนะครับ เสี่ยคิดดู ไม่อย่างนั้น ผมจะหักหลังพี่ชายผมทำไม”
เข้าทางลมพอดี เขาทำเป็นโกรธแค้น “อาว่าอะไรนะ อาหักหลังพ่อ?”
“มันไม่ใช่หักหลังอย่างเดียวนะ มันนั่นแหละวางแผน ฆ่าพ่อแก” เคร่งเพิ่มความแค้นให้ลมยิ่งขึ้นไปอีก
“ไอ้สารเลว...แก...แกต้องตาย” ลมตะโกนลั่น
“ฉันจะช่วยให้แกสมหวัง นายลม” สมเกียรติหันไปกระซิบบางอย่างกับเคร่ง
ไม่กี่อึดใจเคร่งก็สั่งลูกน้องเอาตัวลมไป เรืองเห็นท่าไม่ดี หวาดกลัวสุดขีด ขอร้องสมเกียรติปล่อยตนไป
“ฆ่ามันซะ” สมเกียรติประกาศชัดพร้อมโยนซองเงินให้ลูกน้องเคร่งก่อนเดินออกไป ไม่สนใจเสียงร้องขอชีวิตของเรือง
ส่วนชาดาที่ยังอยู่กับกำนันลอยและหิน เธอมองสองคนเตรียมตัวไปช่วยลมโดยมีอาวุธต่างๆมากมายแล้วใจคอไม่ดีนัก กำชับหินว่า
“อย่าลืมที่ตกลงกันไว้นะนายหิน อย่าทำอะไรพ่อฉัน ให้กฎหมายจัดการ”
หินแววตากร้าว แต่พยักหน้ารับเพราะเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นลูก
ooooooo
