วิหคหลงลม
ตอนที่ 14
ดาริกาช็อกหนักขึ้นไปอีกกับความจริงที่หญิงเล็กหลุดปากออกมา ทั้งโกรธ เสียใจ และผิดหวังจนน้ำตาร่วง
“หญิงเล็ก...เธอมันไม่ใช่เลือดเย็น แต่เธอมันชั่วร้าย”
หญิงเล็กไม่ได้สำนึกในความผิดของตนสักนิด กลับด่าดาริกาว่าเป็นเพื่อนอกตัญญู
“เพื่อนเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอก ตั้งแต่นี้ต่อไปฉันไม่มีเพื่อนอย่างเธอ” ดาริกาตะโกนทั้งน้ำตาแล้วผลุนผลันออกจากห้อง หญิงเล็กงงว่าทำไมเพื่อนต้องเสียอกเสียใจขนาดนั้น
ดาริกาวิ่งลงมาถึงชั้นล่างเห็นภัทรยศเข้ามาพอดี บอกเขาให้พาตนไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ชายหนุ่มงุนงงอยากจะถาม แต่พอเห็นหญิงเล็กยืนมองลงมาตาขวาง สังหรณ์ใจว่าต้องมีเรื่องกันจึงรีบพาดาริกาออกจากบ้าน
หญิงเล็กไม่รู้เรื่องดาริกาเข้าใจว่าตัวเองได้เสียกับภัทรยศ แต่ในเมื่อเพื่อนรักกลับพระนคร ตัวเองก็ไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ที่นี่ จึงบอกให้ขิมโทร.เรียกนายพันขับรถมารับกลับพระนครเช่นกัน
ooooooo
ภัทรยศเห็นดาริกาเอาแต่ร้องไห้จนตาบวมช้ำตลอดทางที่กลับพระนครด้วยกัน เขาสงสารแต่ไม่กล้าถามรายละเอียด แต่ยอมไปสารภาพกับพ่อว่าเขาหลอกดาริกาให้เข้าใจผิดว่าเสียความสาวให้ตนแล้ว
“อะไรนะไอ้ยศ นี่แกทำอะไรลงไปเนี่ย”
“ผมหวังดีนะพ่อ ผมก็แค่อยากจะให้คุณดาวหยุดวิ่งตามคุณชายซักที”
“ด้วยการไปหลอกผู้หญิงว่าเสียตัวให้แก ทั้งที่ยังไม่ได้แอ้มเนี่ยนะเรียกว่าหวังดี”
“ตอนนั้นผมคิดได้แค่วิธีนี้ที่จะหยุดเธอไม่ให้ทำลายครอบครัวคุณชาย แล้วผมก็จะได้หยุดเธอไม่ให้ไปเจ้าชู้ใส่คนอื่นด้วย”
“ไอ้เห็นแก่ตัว”
“ยังไงผมก็จะรับผิดชอบคุณดาวอยู่แล้วน่าพ่อก็ผมรักเธอ”
“แต่ยังไงแกก็ต้องบอกความจริง แกปิดเรื่องนี้ไปตลอดไม่ได้ ตอนนี้แกยังเอาชนะใจหนูดาวไม่ได้เลย ถ้าเธอรู้ความจริงว่าโดนแกหลอก ก็อย่าหวังเลยว่าเขาจะยอมมาเป็นเมียแก”
ภัทรยศฟังแล้วเครียด กลัวไปกับคำเตือนของพ่อ... ฝ่ายดาริกาพอกลับถึงบ้านก็เอาแต่นอนซมในห้อง ดาราอดแปลกใจไม่ได้กับท่าทางของลูกสาว แต่ถามอะไรก็ไม่ได้คำตอบสักอย่าง
ส่วนหญิงเล็กที่เตรียมตัวกลับพระนคร ตกเย็นเธอโผล่หน้าไปที่โรงพยาบาลแสดงความห่วงใยชายใหญ่ที่โดนยิงบาดเจ็บ แต่พี่ชายกลับแสดงท่าทีรังเกียจไม่อยากพูดด้วย
“พี่ชายใหญ่โกรธหญิงหรือคะ”
“แล้วมันน่าโกรธน้อยอยู่เมื่อไรล่ะคุณหญิง” เกรียงไกรส่งเสียงเข้ามาด้วยสีหน้าบึ้งตึงไม่พอใจ ข้างหลังมีเฟื้อเดินตามมาด้วย
“ฉันไม่เคยคิดจะบีบน้ำตาขอโทษพวกแก ฉันรู้สึกผิดที่ทำให้พี่ชายฉันต้องติดร่างแหเจ็บตัวไปด้วยต่างหาก”
“งั้นก็รีบๆขอโทษพี่ชายคุณซะ ก่อนที่ผมจะเอาคุณหญิงเข้าคุกข้อหาจ้างวานฆ่า ผมจะให้ตำรวจมาลากคอคุณที่นี่”
หญิงเล็กหน้าไม่ดี กลัวเกรียงไกรเอาจริง รีบเกาะแขนชายใหญ่เป็นที่พึ่ง
“คุณผู้ชายคะ พาคุณผึ้งกลับบ้านเราเถอะค่ะถ้าอยู่กับคนอื่นแล้วต้องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายแบบนี้ ให้เธอกลับบ้านนะคะ” เฟื้อพูดเสียงสั่นเครือ
“ไม่ได้ คุณผึ้งต้องอยู่กับผม”
“แต่หมอบอกว่ายายผึ้งอาจจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก เพราะสมองขาดอากาศนานเกินไป”
“ไม่ว่าสภาพเธอจะเป็นยังไงก็ตาม ผมก็จะไม่ทิ้งคุณผึ้งครับ”
“พี่ชายใหญ่...”
หญิงเล็กแผดเสียงไม่พอใจ แต่ชายใหญ่ไม่สนใจ สะบัดแขนหนีแล้วไล่ส่ง
“กลับไปซะหญิงเล็ก ที่นี่เป็นสถานที่ของคนที่เห็นคุณค่าชีวิตคนอื่น ไม่เหมาะกับคนใจร้ายใจดำอย่างเธอ”
หญิงเล็กน้ำตาร่วงเมื่อโดนชายใหญ่ฉีกหน้าต่อหน้า คนที่ตัวเองเกลียด ทนอยู่ต่อไม่ไหววิ่งพรวดออกไปด้วยความอับอาย
ooooooo
