วิมานมนตรา
ตอนที่ 16
เดือนดาราทนคิดถึงแสงไม่ไหวแอบหยิบโถกักวิญญาณมาเปิด เป็นโอกาสให้วิญญาณพริ้งกับเอิบแผลงฤทธิ์เพื่อช่วยแสงออกจากการจองจำ
สำลีสัมผัสได้ถึงพลังรุนแรงของสองวิญญาณอาฆาตจึงโผล่มาช่วย วิญญาณพริ้งกับเอิบไม่ยอมแพ้ขอให้หลวงพี่นะโมหรือหลวงปู่มั่นในอดีตชาติช่วยบ้าง ก่อให้เกิดการต่อสู้ระหว่างพลังด้านมืดของสำลีและพลังสีทองของหลวงพี่นะโม
พลังสีทองของหลวงพี่นะโมมีกำลังมากกว่า เกือบจะช่วยแสงได้แล้วหากสำลีไม่ยื้อไว้ เดือนดาราเห็นฝ่ายสำลีจะเพลี่ยงพล้ำก็แหวลั่น
“หลวงปู่...อย่ามายุ่งกับดิฉัน อย่ามายุ่งกับคุณพี่ของดิฉัน ลุงสำลี...จับมันสองตัวให้ได้!”
มนตร์ดำของสำลีเกือบทำให้วิญญาณพริ้งกับเอิบถูกกักขังไปด้วย หลวงพี่นะโมเห็นท่าไม่ดีรีบช่วยวิญญาณทั้งสองไว้แล้วผละไปทันที ทิ้งให้สำลีนอนกระอักเลือดอยู่กับเดือนดารา
“พระมาผจญเราอีกแล้ว มาครั้งนี้มีพลังมากกว่าเดิม”
“แล้วเราจะทำยังไงลุงสำลี เราจะต้องพ่ายแพ้หรือ ไม่ได้นะ ฉันไม่ยอมเสียคุณพี่ไปนะ”
“คุณหญิงไม่ฟังคำเตือนจากกระผม อย่าไปยุ่งกับคุณท่านจนกว่าจะถึงวันสำคัญ กระผมต้องใช้พลังหลายด้าน นั่นจะทำให้เราอ่อนแอนะขอรับ”
เดือนดาราหน้าเจื่อน เอ่ยเสียงอ่อย “ฉันขอโทษ”
พัชรีหรือชื่นในอดีตชาติเห็นมีลมพัดแรงก็เป็นห่วงแม่บุญธรรม แวะมาหาแต่ดันหูดีได้ยินเรื่องน่ากลัวที่สำลีกับเดือนดารากำลังร่วมมือกัน
“พลังสามใบเถาของคุณหญิงที่กำลังจะเบญจเพส นับวันจะแก่กล้าขึ้นและทำให้คุณหญิงอ่อนแอลงไปเรื่อยๆจากการโดนพลังกรรมของพวกเขาทำลายเอาขอรับ”
“แปลว่าลุงรู้ตั้งแต่เราไปรับพวกมันสามคนมากันแล้ว”
“ขอรับ แต่เพราะดวงชะตาตรงกับที่จะทำพิธีบูชาเลือดให้คุณหญิงและกระผมอยู่ค้ำฟ้า กระผมจำเป็นขอรับ”
“อยากจะฆ่านังสามคนนี่ให้ตายนัก”
“อย่านะขอรับ สำหรับพวกเธอและพวกเขาเราต้องจัดการในวันสำคัญ”
“ถ้าอย่างนั้นใครมาขัดขวางข้องแวะให้เราเสียพิธีกรรม ทำลายล้างมันให้หมด!”
น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของเดือนดาราทำให้พัชรีตกใจทำแจกันดอกไม้ที่ถือมาด้วยตกแตก สำลีกับเดือนดารามองหน้ากันเงียบๆก่อนที่เดือนดาราจะเป็นฝ่ายออกไปรับหน้าพัชรี
เพราะเรื่องวุ่นวายก่อนหน้าทำให้เดือนดาราเครียดจัด เหวี่ยงใส่พัชรีที่มาด้อมๆมองๆกลางดึกแล้วไล่ให้กลับห้อง สำลีรออยู่ในห้องเห็นสภาพใบหน้าเหี่ยวย่นของเดือนดาราก็ถอนใจยาว
“หน้าคุณหญิง...รีบกลับเข้าห้อง อย่าออกมาจนกว่ากระผมจะมาขอรับ”
เดือนดาราพยักหน้า พึมพำเสียงเครียด “อีกชีวิตต้องมาสังเวยฉันใช่ไหม”
“อดทนขอรับ ผ่านวันสำคัญไปจะไม่ต้องสังเวยใครอีกต่อไปแล้วขอรับ”
“ดี บางครั้งฉันก็นึกกลัวบาปกรรมที่เราช่วยกันทำมาแต่หนหลังว่ามันจะต้องชดใช้อีกกี่ร้อยชาติถึงจะหมด”
“พอเราเป็นอมตะเราก็ไม่ต้องกังวลเรื่องลบล้างใดๆอีกหรอกขอรับ”
ooooooo
