วิมานมนตรา
ตอนที่ 16
วิญญาณพริ้งกับเอิบปลื้มใจมาก ตามไปอวยพรตรินกับวริศราในฝัน รวมทั้งถือโอกาสไปกราบหลวงพี่นะโมหรือหลวงปู่มั่นในอดีตชาติที่วัด
หลวงพี่นะโมเอ่ยทักยิ้มๆ “มาจนได้ ไม่ยอมไปผุดไปเกิดกันนะโยมทั้งสอง”
“อิฉันสาบานว่าจะตามล่านังคนใจโฉดเจ้าค่ะ”
“อิฉันก็สาบานว่าจะอาฆาตมันไปจนวิญญาณสูญสลายเจ้าค่ะ”
สองวิญญาณคู่กัดพร้อมเพรียงกันบอกเหตุผล หลวงพี่นะโมส่ายหน้า ถอนใจหนักหน่วง
“เจอแล้วอย่างไรเล่า ไม่จบไม่สิ้น ดีไม่ดีจะโดนทำลายวิญญาณก่อนสำเร็จตามประสงค์”
“วาสนาดลให้ได้มาพบหลวงปู่เจ้าค่ะ โปรดเมตตาอิฉันด้วย”
“ไอ้หมอผีมันกำลังตามล่าเราเจ้าค่ะ ช่วยปกป้องคุ้มครองเราด้วยเจ้าค่ะ นังเจ้านายใจร้ายของอิฉันมันไม่ยอมตาย มันยังคงฆ่าผู้คนไปเรื่อยเจ้าค่ะ”
“เป็นไปตามกรรมแท้ๆ รีบไปซะ...พวกเจ้านายของโยมทั้งสองกำลังจะเข้ามาแล้ว เรื่องที่มาขอก็รอดูไปเถิด ต่อให้เป็นผี คิดดีก็ได้รับกรรมดี กลับไปซะอย่าเที่ยวได้เพ่นพ่านมากนักจะพลาดท่าเสียทีสักวัน”
วิญญาณพริ้งกับเอิบรับปาก หลวงพี่นะโมไม่วายกำชับ
“โยมทั้งสองจงพยายามช่วยเหลือคุณเสริมและแม่พลอยให้กระทำการสำเร็จ ระวังตัวจะโดนอาคมของหมอผีนั่นจับวิญญาณไปขังด้วย”
ตรินพาพ่อแม่และวริศรามากราบหลวงพี่นะโมหลังจากนั้น หลวงพี่นะโมเห็นพลอยในร่างวริศราก็เอ่ยทัก
“ยินดีนะโยมที่ได้พบกันอีก”
“หลวงพี่พูดเหมือนเคยพบกับคุณเก๋”
คำถามของตรินทำให้หลวงพี่นะโมยิ้มบางๆ หันไปสบตาวริศรา
“โยมเก๋...เราเคยพบกันมาก่อนหรือเปล่า”
พลันภาพในอดีตชาติของวริศราที่เป็นพลอยก็ผุดในหัว ภาพเหตุการณ์หลายอย่างวนเวียนจนวริศราหลุดปากเรียกหลวงปู่ หลวงพี่นะโมยิ้มรับก่อนเอ่ยถามเสียงเรียบ
“จำกันได้สินะโยม”
“เมื่อสักครู่หนูฝันเหมือนจริงมากหนูเห็น...เอ้อ...”
หลวงพี่นะโมพยักหน้าแล้วเอ่ย “เห็นอดีตชาติตัวเอง เอาล่ะ...โยมตรินและโยมเก๋...อาตมาต้องการความช่วยเหลือจากโยมทั้งสองเมื่อพวกโยมอายุครบเบญจเพส”
“พวกเราต้องทำอย่างไรครับหลวงพี่”
“เมื่อถึงเวลา...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นโยมทั้งสองจงครองสติให้มั่นแล้วทุกสิ่งจะผ่านไปด้วยดี เรื่องทั้งหลายจะได้รับความช่วยเหลือแม้กระทั่งผู้ตั้งตนเป็นศัตรู วิญญาณอาฆาตจะถูกปลดปล่อย วิญญาณโดนกักขังจะหลุดพ้น”
วิลาสินีที่นั่งฟังอยู่ด้วยอดกังวลไม่ได้ ถามว่า “แล้วทั้งสองคนจะได้รับอันตรายมากไหมคะ”
“การต่อสู้เพื่อความถูกต้อง สุดท้ายธรรมะจะชนะอธรรม โยมทั้งสองจะปลอดภัย โยมแม่โยมพ่ออย่าได้วิตก”
พูดพลางยื่นผ้ายันต์สองผืนให้ตรินกับวริศราพร้อมกำชับให้พกติดตัวไว้เสมอ
ooooooo
