สัมปทานหัวใจ

ทักษิณาผิดหวังที่นาบุญไม่ได้พาไปเที่ยวเมืองนอก แถมยังพามาโรงแรมบุรินทรที่เธอคุ้นเคย แต่เพราะเธอเริ่มรักนาบุญเข้าแล้วจึงปั้นยิ้มเหมือนมีความสุขเหลือล้นเมื่อเขาถามว่า

“ผมพาคุณมาพักที่ทำงานเก่า คุณอึดอัดหรือเปล่า”

“ไม่เลยค่ะ ที่ไหนมีคุณ ทักก็อยู่ได้ทั้งนั้น”

เวลาเดียวกันที่ห้องประชุมของโรงแรม รัตตวัลย์กำลังแนะนำคนของตนต่อหน้าผู้จัดการคนเดิมและพนักงานอีกหลายคน

“คุณไฉนจะมานั่งในตำแหน่ง GM ควบคุมงานทั้งหมดแทนฉันในกรณีที่ฉันไม่อยู่ ส่วนคุณรสสุคนธ์จะมาเป็นสมุห์บัญชีและควบตำแหน่งเลขาส่วนตัวของฉัน”

ทุกคนปรบมือยินดีต้อนรับ ยกเว้นผู้จัดการที่มีท่าทีแปลกๆ พอรัตตวัลย์ถามว่าขัดข้องอะไรหรือเปล่า เขาขอให้เธอไปดูที่ห้องทำงานด้วยตัวเอง

ปารเมศนั่งสบายอารมณ์อยู่ในห้องทำงานของรัตตวัลย์ เมื่อเธอเดินเข้ามาเขาลุกขึ้นหยิบช่อดอกไม้ยื่นให้

“อรุณสวัสดิ์จ้ะ ท่านประธานคนใหม่”

รัตตวัลย์ยืนเฉย แต่รสสุคนธ์ที่ก้าวตามเข้ามาคว้าดอกไม้นั้นโยนทิ้งทันที ปารเมศโมโหแต่ควบคุมอารมณ์ไว้ทำเป็นไม่ถือสาและรีบออกตัวว่า

“ไม่ต้องตกใจนะ ผมไม่คิดจะมายื้อแย่งโรงแรมคืน”

“เพราะไม่มีน้ำยาจะเอาคืนได้ต่างหาก” รสสุคนธ์สวนทันควัน ขณะที่รัตตวัลย์พยายามข่มใจถามเขาเสียงเรียบว่าต้องการอะไรอีก

“ผมอยากช่วยงานวัลย์ ผมมีประสบการณ์ด้านงานโรงแรมกว่าสิบปี ยินดีเป็นที่ปรึกษาให้วัลย์โดยไม่ขอรับเงินเดือนสักบาท”

“ฉันมีคุณไฉนมาช่วยแล้วค่ะ”

“คุณไฉนก็ทำไป ผมก็แค่ดูเรื่องทั่วๆไปให้ ยังไงผมก็ต้องมาพักที่เพนต์เฮาส์ไปก่อน ระหว่างหาที่อยู่ใหม่อยู่แล้ว”

“เอาตรงๆนะ พวกเราไม่อยากเห็นหน้าคุณในโรงแรมนี้” รสสุคนธ์พูดโพล่ง

“ผมรู้ตัวว่าที่ผ่านทำไม่ดีไว้เยอะ แต่ต่อไปนี้จะพิสูจน์ตัวเองให้วัลย์เห็น จะเป็นคนใหม่ให้วัลย์ดู ลูกจะ ต้องภูมิใจในตัวพ่อของเขา” ปารเมศทิ้งท้ายแล้วกลับออกไป

รสสุคนธ์เตือนรัตตวัลย์อย่าใจอ่อนเพราะปารเมศต้องมีแผนอะไรอีกแน่ รัตตวัลย์จึงตามเขาออกไปเพื่อจะคุยกันให้รู้เรื่อง ปรากฏว่าออกมาถึงบริเวณล็อบบี้ก็เจอนาบุญกับทักษิณาพร้อมกระเป๋าสัมภาระ

ทักษิณารีบกอดแขนนาบุญเพื่อโชว์ความหวานให้ปารเมศกับรัตตวัลย์เห็นว่าตัวเองไปได้ดีแล้ว เอ่ยทักพวกเขาเสียงใส

“สวัสดีค่ะเจ้านายเก่ากับภรรยาคนสวย ยังคงเป็นคู่รักที่หวานหยด ไม่มีจืดจางเลยนะคะ”

“ผมต้องทั้งรักทั้งหวงสิครับ เพราะวัลย์เป็นกุลสตรีที่หายากในยุคนี้ ส่วนใหญ่ผมมักจะเห็นแต่ผู้หญิงหน้าเงินที่ชอบเปลี่ยนผู้ชายไม่เลือกหน้า” ปารเมศจิกกัดจนทักษิณาหน้าเจื่อน