สัมปทานหัวใจ
ตอนที่ 13
เช้าวันนี้ทักษิณาเข้ามาที่บ้านนาบุญเพราะไม่สามารถติดต่อเขาได้ โดยอ้างกับจิราว่ากลัวเจ้านายไม่สบายเลยแวะมาดู จิราไม่ชอบและไม่เต็มใจต้อนรับจึงหาทางไล่ แต่พอดีนาบุญกลับเข้ามาหลังจากไปหารัตตวัลย์ถึงหาดใหญ่ตั้งแต่เมื่อคืน
ทักษิณาได้พบนาบุญสมใจ แล้วพากันไปคุยที่โรงแรมเพื่อให้ห่างไกลสายตาของจิรา นาบุญปกปิดแผลที่แขนไม่ให้อีกฝ่ายเห็นด้วยความอดทน เพราะมีจังหวะหนึ่งที่ทักษิณาหยอกล้อตีแขนข้างนั้นของเขาจนเลือดซึมออกนอกเสื้อ ชายหนุ่มต้องเอาตัวรอดหาข้ออ้างเลี่ยงหนีเธอโดยเร็ว
วันถัดมารัตตวัลย์โทร.บอกรสสุคนธ์ว่าตนกำลังจะกลับภูเก็ตเพราะเรื่องหย่าเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่ทันขนกระเป๋าสัมภาระออกจากบ้านไปใส่รถ ปารเมศโผล่พรวดเข้ามาสวมกอดเธอทางด้านหลัง เธอตกใจหันขวับมาผลักเขาอย่างแรง
“ช่วยให้เกียรติกันด้วยนะคะ อย่าลืมว่าเราหย่ากันแล้ว”
“แต่เมื่อคืนคุณบอกเองนะว่าอยากเริ่มต้นใหม่กับผม ผมถึงได้รีบมาหา กระเป๋าเสื้อผ้าก็อยู่ในรถ ตั้งใจจะย้ายเข้ามาวันนี้เลย”
“คุณคงจะเข้าใจผิดแล้ว ฉันพูดอะไรแบบนั้นด้วยหรือ”
“ใช่ คุณกอดผม บอกว่าอดีตไม่ต้องไปพูดถึง จะมีแค่วันนี้ พ่อแม่ลูก ครอบครัวของเรา”
“ทำไมฉันถึงจำไม่ได้เลยล่ะ เมื่อวานคุณดื่มมาหรือเปล่า”
ปารเมศโมโหกระชากแขนรัตตวัลย์พร้อมตวาดใส่ “คุณกำลังเล่นสงครามประสาทกับผมหรือวัลย์”
“ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ เราอย่ามาผูกเวรกันอีกเลย เราต่างรู้อยู่กับใจว่าเราไม่เคยรักกันเลย”
“แต่ผมรักคุณ ตอนแรกผมก็ยังลังเลสงสัยตัวเอง แต่พอเราหย่ากันจริงๆ ผมกลับรู้สึกเจ็บ ผมนอนไม่หลับ เหมือนชีวิตมันขาดอะไรไป ยิ่งผมเห็นคุณอยู่กับคนอื่นผมยิ่งทนไม่ได้ ให้โอกาสผมแก้ตัวเถอะวัลย์”
“คุณจะบอกฉันว่าคุณเพิ่งรู้ตัวว่ารักฉันหรือคะ”
“ผมจะปรับปรุงตัว จะเป็นสามีที่ดีของคุณ”
“อย่าพยายามทำอะไรเพื่อคนที่ไม่ได้รักคุณเลย คุณจะเสียเวลาเปล่าๆ”
ปารเมศผงะ รู้สึกเสียหน้าจนต้องล่าถอย แต่ขณะเดินออกมาที่รถเห็นบุหงันในชุดรัดรูปของรัตตวัลย์ที่เพิ่งยกให้เมื่อคืน เกิดความคิดจะหลอกถามเรื่องชายคนใหม่ของรัตตวัลย์ จึงชักชวนไปนั่งรถเล่น บุหงันหลงใหลความโก้หรูของรถยอมนั่งไปด้วย แล้วเผลอบอกปารเมศว่าคุณนายกำลังจะกลับภูเก็ต แต่ไม่ยอมพูดเรื่องนายหัวเจ้าของเกาะถ้ำ
เวลาเดียวกันนั้นมันปูอยู่ที่โรงเรียน เด็กชายโทร.หาพ่อหวังจะให้มาหาแต่พ่อไม่รับสาย กระทั่งปารเมศขับรถกลับมาส่งบุหงันที่บ้านรัตตวัลย์แล้วเปิดโทรศัพท์มือถือดูเห็นเบอร์ลูกชายจึงรีบขับรถไปภูเก็ตเพื่อเอาใจลูก เพราะหวังได้กลับมาคืนดีกับรัตตวัลย์
เมื่อติดต่อพ่อไม่ได้ มันปูเปลี่ยนไปโทร.หานาบุญอ้อนให้เขามาหา แต่เพราะนาบุญยังโกรธรัตตวัลย์จึงไม่อยากเชื่อมความสัมพันธ์กับมันปูอีก ปฏิเสธว่างานยุ่งไปหาไม่ได้
“มีแต่คนไม่ว่าง ผู้ใหญ่ชอบมีข้ออ้าง แค่นี้นะครับ”
“เดี๋ยว งอนเก่งนักนะเรา ชอบทำนิสัยเหมือนผู้หญิง เย็นนี้รอแล้วกัน จะซื้อขนมไปให้”
ในที่สุดนาบุญก็ใจอ่อนจนได้...
ooooooo
