พันธกานต์รัก

บุษบาบรรณรู้ความหมายก็โกรธ เดินหัวเสียออกไป พระพายบ่นพึมพำคนเดียว ทำไมพันธกานต์ถึงได้บอกรักใครต่อใครไปทั่ว เต็มฟ้าหูผึ่ง พูดแบบนี้แปลว่าเคยได้ยินเขาบอกรักใครมาใช่ไหม พระพายปฏิเสธว่าเปล่าไม่เคยได้ยินอะไรทั้งนั้นแค่บ่นไปเรื่อย เต็มฟ้าพยักหน้ารับรู้ ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรอีก...

เต็มฟ้าอาการหนัก เอาเรื่องที่พันธกานต์บอกรักบันนี่แบบหลอกๆมาโยงกับเรื่องตัวเอง ถ้าเกิดพี่เอกบอกรักเธอแบบนี้บ้างไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี พระพายโพล่งขึ้นทันทีก็ต้องเสียใจถึงจะถูก เต็มฟ้าไม่คิดอย่างนั้น ถึงคำพูดนั้นจะไม่จริงแต่อย่างน้อยชีวิตนี้ แค่ได้ยินเขาบอกว่ารัก เธอก็ตายตาหลับแล้ว

“งั้นแกช่วยลืมตาก่อน ที่พี่เอกเขาไม่ได้เอาสร้อยให้แก เพราะพี่เอกเขาเป็นคนขี้อาย ไม่ได้หมายความว่าพี่เอกเขาไม่ได้ชอบแกสักหน่อย” พระพายปลอบ เต็มฟ้าบ่นอุบเป็นแบบนี้ตนมิต้องรอให้เขาหายขี้อายก่อนหรือ พระพายแนะถ้าพี่เอกไม่บอกรักเต็มฟ้าก่อน ก็ให้เธอเป็นฝ่ายบอกเขาเอง เธอส่ายหน้าดิก เป็นสาวเป็นนางไปบอกรักผู้ชายก่อนคงดูไม่ดี พระพายชักเซ็งตกลงจะเอาอย่างไรกันแน่จะบอกเองหรือจะรอต่อไป

“บอกรักพี่เอกเหรอ...ก็ได้ๆ แล้วฉันต้องทำยังไงล่ะพาย”

ooooooo

ทองเอกไม่เป็นอันทำงานเพราะยังเศร้าไม่หายกับท่าทีที่ไม่ได้มีใจให้เกินกว่าความเป็นพี่น้องของพระพาย มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ก่อนที่พระพายจะเปิดประตูเข้ามาถามว่าคืนนี้ว่างไหม เธอไปเจอตลาดนัดแห่งหนึ่งมา อยากให้เขาไปช่วยดูให้ว่าจะเปิดร้านตรงนั้นดีไหม เธอเห็นเขาเงียบไปกลัวจะจับโกหกได้รีบตัดบท

“พี่เอกจำตรงลานริมน้ำแถวร้านตาได้ไหม เจอกันตรงนั้นตอนสักทุ่มนึงก็แล้วกันนะพี่” พระพายเห็นเขารับคำเนือยๆ จับมือเขาขึ้นมาเกี่ยวก้อย “สัญญาแล้วนะพี่เอก”

ชายหนุ่มพยักหน้าอีกครั้ง มองพระพายออกจากห้องแล้วอยากจะเขกหัวตัวเองนักที่ไม่รู้จักปฏิเสธทั้งที่ควรจะตัดใจจากเธอได้แล้ว แต่พอนึกถึงคำพูดของพันธกานต์ที่บอกว่าจะบอกรักพระพายก็เกิดฮึดขึ้นมาอีกครั้ง หยิบกล่องสร้อยทองคำขาวขึ้นมาดู ต้องหาทางทำอะไรสักอย่างก่อนจะสายไป...

เนื่องจากไปรับนัดกับพระพาย ทองเอกจึงต้องเข้าไปบอกกับแม่ว่าเย็นนี้มีธุระด่วน ให้แม่กับแสนคมไปเจอกับนพดลก่อนแล้วเขาจะตามไป ระหว่างจะกลับห้องทำงาน ทองเอกเจอพันธกานต์เดินสวนมาร้องทักว่าทำไมไม่เห็นเขาบอกรักพระพายอย่างที่คุยเอาไว้ เขายอกย้อนจะบอกหรือไม่ทองเอกเกี่ยวอะไรด้วย