เงินปากผี
ตอนที่ 15
เนียงร่ายมนต์ย้ำให้เมฆาตกในบ่วงเสน่หาของเธออย่างถอนตัวไม่ขึ้น และฉวยจังหวะนี้บุกไปหาเรื่องมาลินถึงห้องพักชั้นล่างซึ่งเดิมเป็นห้องของน้อย
“ไม่คิดเลยว่าวาสนาของคุณพี่ต้องมาอยู่ห้องนังน้อย...ถูกลดตัวมาเป็นคนใช้”
มาลินหัวเสียมากอ้าปากจะแหวแต่เนียงขัดขึ้นก่อน
“สุภาพกับน้องสะใภ้หน่อยสิคะ อย่าลืมว่าบุญคุณนังเนียงตอนนี้มีท่วมหัวท่วมหูคุณพี่นะคะ”
“บุญคุณอะไรกันนังเนียง ฉันต่างหากที่รับแกมาอยู่ในบ้านนี้ แกต่างหากที่ต้องสำนึกบุญคุณของฉัน”
“เข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ คิดดูสิคะ ถ้าคุณพี่ตาย บ้านนี้ก็ต้องเป็นของคุณเมฆา อุ๊ย...เนียงมาช่วยดูแลมรดกของคุณพี่ เนียงยังไม่มีอะไรดีอีกหรือคะ”
“เมฆามันไม่โง่หรอก แล้วฉันก็ไม่ยอมให้เป็นยังงั้นด้วย”
“คุณเมฆาไม่โง่หรอกค่ะ แต่ตอนนี้เขาถูกมนต์เสน่ห์ของฉันจนเหมือนลูกแมวเชื่องๆตัวหนึ่ง แค่บอกให้เขาเอาไม้เท้านี่ฟาดแก...แกก็ตายแล้วนังมาลิน”
เนียงยิ้มเป็นต่อ คว้าไม้เท้าของมาลินเขวี้ยงไปมุมห้องแล้วผละไปด้วยความสะใจ ทิ้งให้มาลินโกรธแทบคลั่งที่โต้ตอบเมียตัวแสบของเมฆาไม่ได้เลย
เหตุการณ์ปะทะกันล่าสุดระหว่างวันพุธกับจูหยวนทำให้รุ้งแก้วเป็นห่วงแฟนหนุ่มมาก ตัดสินใจคืนเหรียญเงินปากผีที่อยู่กับเธอให้เขาไว้ป้องกันตัว แต่วันพุธไม่ยอมรับ
“อยู่กับรุ้งยังมีประโยชน์มากกว่า...พุธดูแลตัวเองได้”
“แต่รุ้งเชื่อว่าพุธเป็นเป้าหมายของพวกมัน...มันต้องหาทางเล่นงานพุธ”
“รุ้งหมายถึงใคร”
“อย่างน้อยก็ซินแสจูหยวน เขาคงอยากแก้แค้นพุธ”
คำเตือนของรุ้งแก้วทำให้วันพุธคิดหนัก แต่สุดท้ายก็ปฏิเสธ
“รุ้ง...เอาเก็บไว้ช่วยเหลือคุณพ่อ ป้าอุไร ยัยพินและธงชาติ...เชื่อพุธนะครับ”
เนียงผ่านมาเห็นวันพุธกับรุ้งแก้วคุยกันจึงแอบฟัง อุไรเห็นเข้าแกล้งทักเสียงดัง
“นังเนียง...ยืนลับๆล่อๆทำไม ต้องการอะไร”
“แค่จะลงมากินข้าว แต่เห็นคนนั่งจู๋จี๋กันเลยไม่อยากเสียมารยาท ป้าอุไรพูดเหมือนฉันเอาไฟมาจุดเผาบ้าน”
“ก็อย่าเป็นตามปากก็แล้วกัน...อาหารอยู่ในครัว หากินเอง”
“แต่แกเป็นคนใช้ แล้วฉันเป็นเมียคุณเมฆานายของแกนะ”
อุไรจะสวน แต่ช้ากว่าวันพุธที่โพล่งเสียงเข้ม
“เนียง...มีสัมมาคารวะด้วย ป้าอุไรเป็นเสมือนญาติผู้ใหญ่ในบ้านนี้ ถ้าทำใจเคารพป้าอุไรไม่ได้ก็ออกไป!”
ooooooo
มาลินเจ็บใจที่ถูกเนียงเล่นงานแทบลุกไม่ขึ้น กัดฟันอธิษฐานถึงจูหยวนให้มาช่วย ซินแสใหญ่ได้รับกระแสจิตของเธอจึงมาปรากฏตัวพร้อมผันผีจากกรุงเก่าที่เพิ่งฟื้นตัวจากการสู้กับเลี้ยง
“ไอ้ผัน...ไปตรวจดูรอบๆบ้าน อย่าให้ใครเข้ามาได้... ไม่ว่าผีหรือคน”
ผันหายตัวไปตามคำสั่ง มาลินร่ำไห้อย่างหมดอาย อ้อนวอนขอความช่วยเหลือจากจูหยวน
“ซินแส...ฉันร้อนใจ อีเนียงมีฤทธิ์มาก มันข่มฉันสารพัด ฉันรู้ว่าซินแสมีวิชาประสานกระดูก ช่วยฉันทีนะ... แล้วหาทางช่วยฉันเอาเหล็กไหลของอีเนียงมาให้ได้”
จูหยวนยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยก่อนร่ายคาถาประสานกระดูกให้มาลินจนอาการปวดหายเป็นปลิดทิ้ง มาลินชอบใจมากลุกยืนและสะบัดแข้งขาด้วยความกระชุ่มกระชวย
“ซินแส...ฉันหายแล้ว นี่ถ้าช่วยฉันตั้งแต่โรงพยาบาล ฉันคงตบนังเนียงไปหลายฉาด”
“ตอนนั้นทำไม่ได้เพราะเธอใส่เฝือก คาถานี้ต้องใช้พลังประสานกระดูก”
“ไม่เป็นไร...มาช่วยฉันหาวิธีเอาเหล็กไหลมาจากนังเนียงดีกว่า”
การบุกรุกของจูหยวนทำให้รุ้งแก้วตกใจกลัว ส่งกระแสจิตขอความช่วยเหลือจากเลี้ยง ผีหนุ่มใหญ่เจ้าของเหรียญเงินปากผีจึงส่งวิหคภูตมาคุ้มกัน ผันเลยไม่กล้าออกฤทธิ์มากเพราะจำอิทธิฤทธิ์บริวารของเลี้ยงได้ดี
จูหยวนกับมาลินไม่สนใจวิหคภูต แอบเข้าห้องนอนเมฆาและทำพิธีล้างอาคมเสน่ห์ของเนียง เมฆารู้สึกตัวและถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเห็นจูหยวนใช้อาคมตัวเองดูดอาคมของเนียงจนหมดตัว
เนียงถูกอาคมของจูหยวนเล่นงานจนเสียสติวิ่งถลาไปนอกบ้าน ผันรออยู่กระโจนสิงร่างเธอแล้ววิ่งไปให้รถชนตายคาที่!
วิญญาณของเนียงนั่งร้องไห้ข้างศพตัวเองด้วยความคับแค้นใจ ก่อนกรีดร้องเสียงหลงเมื่อจูหยวนใช้อาคมดึงตัวไปเป็นทาสรับใช้มาลิน มาลินสะใจมากกระชากเสียงถาม
“บอกมาว่าเหล็กไหลโกฏิปีอยู่ที่ไหน...เร็ว!”
“ข้าไม่บอก ฮือๆ...ข้าไม่บอก”
“ซินแสให้บทเรียนมันหน่อยสิคะ”
จูหยวนบีบบังคับจนวิญญาณเนียงต้องยอมบอกว่าซ่อนเหล็กไหลโกฏิปีไว้ใต้หมอน มาลินย่ามใจมากที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน แถมได้ล้างแค้นมารหัวใจอย่างเนียง...
ooooooo
