แม่สื่อปากร้าย ผู้ชายรสจัด
ตอนที่ 12
“เอาเถอะ...รีบไปปิดร้านกันได้แล้ว วันนี้ปิดเร็วกันสักวันละกัน”
โตกับแหววกลับเข้าร้าน แดนสุขมองไปมุมหนึ่งเห็นหลังของกลิ่นจันทร์แวบๆ เขาอมยิ้มแต่ไม่กระโตก กระตาก ทำทีหันหลังจะเข้าร้านแต่ความจริงอ้อมไปจับผิดเธอ แต่กลายเป็นเธอตกใจมากยกมือฟาดหน้าเขาไปทีอย่างรวดเร็ว
“เอ๊ยคุณ ฉันขอโทษ...” กลิ่นจันทร์ยกมือไหว้ แดนสุขหน้าแดงเป็นปื้น เธอพูดติดตลกว่า “แหม...ปากแดงน่ารักเชียว”
“เหรอ งั้นมาปากแดงด้วยกันไหมล่ะ” ว่าแล้วแดนสุขดึงเธอมากอด แกล้งยื่นหน้าไปใกล้ กลิ่นจันทร์เอามือดันไว้และดิ้นไปดิ้นมา เขาเลยรวบตัวพาดบ่าพาเข้าบ้านไปท่ามกลางเสียงร้องของเธอ
“ปล่อยฉันนะ คุณแดน!! ปล่อย!!”
แดนสุขไม่ปล่อยแถมยังบ่นว่าเธอตัวหนักเหมือนกระสอบข้าวสาร กลิ่นจันทร์โกรธอ้าปากจะด่าแต่หันไปเห็นแหววกับโตก็ยิ้มเจื่อน
“พี่แหววกับโตกลับได้เลยครับ เดี๋ยวผมปิดร้านเอง”
แหววอิดออดอยากดูต่อ โตรู้ว่าไม่เหมาะ สะกิดแหววให้รีบไป พอสองคนลับกายแดนสุขก็ตั้งคำถามตรงไปตรงมาว่า
“พยายามช่วยฉันอยู่เหรอ”
“อะไร ช่วยอะไร”
“ก็หาลูกค้ามาให้ไง”
“บ้า! ฉันทำเพราะเป็นงานฉันอยู่แล้ว”
“แต่จงใจใช้ร้านฉัน”
“ก็บอกไปแล้วไง ฉันหวังส่วนลด” กลิ่นจันทร์ปากแข็งจนแดนสุขอ่อนใจ แต่ยื่นหน้ามาใกล้เหมือนจะจูบ
หญิงสาวหน้าแดง เบือนหนีพร้อมบอกตัวเองให้ท่องไว้ว่าหมิงหมิง
“ยังไงก็ขอบคุณเธอมากนะกลิ่นที่ช่วยหาลูกค้ามาให้ ถึงจะวางฟอร์มไปหน่อยก็เหอะ”
“วางฟอร์มอะไรยะ” เธอทำไม่รู้ไม่ชี้ แดนสุขถอยห่างออกมาเก็บข้าวของพลางบอกว่าจะไปส่ง แต่เธอบอกว่าตอนนี้หิว เขากระตือรือร้นเข้าครัวทันที
ooooooo
หมิงหมิงนอนโรงพยาบาลหนึ่งคืนทั้งที่ไม่เต็มใจ เช้าขึ้นเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเอาชุดผู้ป่วยคืนพยาบาลไปก่อนจะโต้คารมกับหมอเอ็กซ์ตามลำพังอย่างไม่มีใครยอมใคร
“พอใจรึยัง ได้ค่าห้องไปคืนนึง”
“เปลืองทรัพยากรโรงพยาบาลเลย ไม่คุ้มสักนิด”
“พูดให้มันดีๆนะ อย่างกับฉันอยากจะมาโรงพยาบาลคุณนักนี่”
“ไม่อยากมาวันหลังก็ไปตกลงกับเจ้าสัวพ่อคุณโน่น โรงพยาบาลไม่ใช่โรงแรม นึกอยากจะมาค้างก็ป้ายยาลากกันมา...น่าแจ้งตำรวจนัก”
“คุณก็รู้ว่าป๊าแกล้ง แล้วยังจะมาตรวจโน่นตรวจนี้ซะละเอียดเลย อยากได้ตังค์ก็บอก”
“ก็มันเป็นหน้าที่ผม ก่อนจะรู้ว่าป่วยจริงป่วยปลอม ผมก็ต้องตรวจก่อน”
“เป็นหมอน่ะหัดพูดจาให้มันดีๆหน่อย...ว้าย!” หมิงหมิงโดดลงจากเตียงแต่พลาดร่วงลงมากองกับพื้น แทนที่หมอจะเข้าช่วยกลับหัวเราะชอบใจ “ทุเรศที่สุด แทนที่จะรับฉันไว้หรือช่วยกันก็ยังดี เป็นหมอประสาอะไรเนี่ย มาหัวเราะเยาะคนไข้”
“ผมไม่อยากเจออาถรรพณ์”
“อาถรรพณ์อะไรของคุณ”
“ไม่เคยเห็นเหรอ เวลาผู้ชายผู้หญิงหกล้มมาสบตากัน สุดท้ายก็ได้กันแทบทุกคู่ ผมไม่อยากโดนอาถรรพณ์แบบนั้น”
หมิงหมิงกระฟัดกระเฟียดลุกขึ้นยืนชี้หน้าโวยวาย “นี่สมองของคนเป็นหมอเหรอเนี่ย งมงายกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
