เสน่ห์นางงิ้ว
ตอนที่ 9
วลีกับวลัยมาเยี่ยมยิ่งจันทร์ บอกเธอว่าบัวได้รับผลกรรมนอนป่วยอยู่อีกห้องยังไม่ฟื้น ยิ่งจันทร์สะใจแต่อดน้อยใจไม่ได้ที่ชยุติไม่ห่วงตนอย่างที่ห่วงบัวบ้างเลย วลีปลอบปล่อยให้เขาหลงผิดไปก่อน พอตาสว่างเห็นธาตุแท้ของบัวก็จะสาปส่งหันมาเห็นคุณค่าของเธอ ยิ่งจันทร์ยิ้มย่อง
ระหว่างทางกลับ ดำเกิงยังบ่นเรื่องบัวโดนรังแก เจียงถามเห็นกับตาหรือ ดำเกิงสะอึกเถียงไม่ออก แต่ยังปักใจ หลอเตือนว่าเป็นเรื่องในครอบครัวอย่าไปยุ่ง เขาเถียงว่าบัวเป็นคนในครอบครัวเรา เจียงอ่อนใจเตือนสติ
“แล้วลื้อจะปกป้องอีได้ตลอดชีวิตไหม ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผัวอี ส่วนเราทำได้เมื่อบัวขอเท่านั้น ถ้าอาบัวอียังไม่เอ่ยปาก แสดงว่าอีไม่ได้ต้องการ เข้าใจไหม”
หลอสำทับ “อาเกิ่งเอ๊ย...ระวังความหวังดีของลื้อจะกลายเป็นความหวังร้ายนะ”
ดำเกิงฮึดฮัดในใจขอตัวเข้าห้องน้ำแล้วจะตามไป เจียงกับหลอจึงเดินล่วงหน้าไปก่อนย้ำเขาอย่าเถลไถลให้รีบกลับบ้าน...ดำเกิงเดินหงุดหงิดมาเจอกนกวิภาดักรอ พูดจาเยาะหยันนึกว่าจะยอมแพ้กลับไปเสียแล้ว ดำเกิงถามยอมแพ้อะไร
“จริงสินะ ก็แกรักบัวนี่นา แกจะทิ้งบัวให้ทนทุกข์ทรมานไปได้ยังไง...แกคงรู้สินะว่ายัยบัวต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะอะไร”
“เพราะฝีมือม้าของเธอจริงๆสินะ!”
“มันก็ใช่ ก็ฉันบอกแล้วไงว่าครอบครัวฉันไม่เคยต้อนรับมัน เพราะฉะนั้นป๊าม้าของฉันก็จะทำทุกอย่างเพื่อให้ยัยบัวกระเด็นออกไปจากบ้านให้ได้”
“คิดว่าฉันจะยอมให้ม้าเธอทำอะไรบัวงั้นเหรอ”
“ฉันรู้ ฉันถึงมาบอกไงให้รีบๆทำอะไรก็ได้ เพื่อเอาตัวนังบัวคืนไปซะ ก่อนที่มันจะสายเกินแก้ และนังบัวมันจะต้องเจ็บปวดเสียใจไปมากกว่านี้”
ดำเกิงฉุกคิด...ด้านชยุติยังนั่งกุมมือบัวไม่ห่าง มาลัยกำลังจะกลับบ้าน บอกจะให้ชูดวงเอาเสื้อผ้ามาให้เขา...สักพักกนกวิภาเปิดประตูเข้ามา ชยุติเกรงจะทำให้บัวตื่น จึงดันเธอออกไปคุยนอกห้อง กนกวิภาทำทีมีเรื่องใหญ่ไฟไหม้โรงงานให้เขารีบไปดู ชยุติหลงเชื่อ ฝากพยาบาลคอยดูแลบัวแทนตน ดำเกิงแอบดูอยู่มุมหนึ่ง พอเห็นชยุติไปแล้วก็เดินเข้ามาขอบใจกนกวิภาที่ช่วยแม้จะไม่จริงใจ หญิงสาวบอกไม่ต้องการคำขอบคุณ ต้องการให้เอาตัวบัวไปเสียที
ดำเกิงเข้ามานั่งกุมมือบัวอย่างห่วงใย บัวมีอาการขยับสีหน้าใกล้จะรู้สึกตัว...ระหว่างที่ชูดวงรอเอาเสื้อผ้าไปส่งให้ชยุติ จี๊ดบ่นสงสารบัวและว่าวลีใจร้าย จ๊าดเข้ามาหัวเราะบอกวลีไม่ได้ใจร้ายแค่ปกป้องลูกตัวเองไม่ให้เหลือบไรสูบเลือด จี๊ดติงปกป้องลูกตัวเองแล้วทำร้ายลูกคนอื่น จ๊าดพลั้งปากว่าอีกไม่นานบัวก็ได้กลับไปอยู่กับพ่อตัวเอง แผนครั้งนี้ดิ้นไม่หลุดแน่...มาลัยเข้ามาได้ยินถามแผนอะไร จ๊าดหน้าเจื่อนปฏิเสธพัลวัน มาลัยขู่อย่าให้รู้ทีหลัง
ด้านเจียงกับหลอชะเง้อรอดำเกิงกลับ ไหมฟ้าน้ำตานองหน้าเข้ามาแทน เพราะโดนพ่อค้าแม่ค้าที่ตลาดไล่ หาว่าเป็นคนเลวอกตัญญู ไม่มีที่จะไปจึงต้องกลับมา เจียงไม่ถือโทษให้เธออยู่ด้วยกันเหมือนก่อน ไหมฟ้ากราบเจียงและหลอสัญญาจะทำงานทุกอย่างเป็นการไถ่โทษ
ในขณะที่ชยุติรีบมาโรงงานไม่เห็นมีไฟไหม้ก็ตรงไปสำนักงาน...ไชโยเพิ่งเซ็นสัญญากับแสงเดือนและล้วน จับมือกันจะโอนเงินให้ ชยุติโผล่เข้ามาถามว่าไฟไหม้ที่ไหน ไชโยส่ายหน้าบอกเรากำลังจะฉลองที่เซ็นสัญญากันแล้ว ชยุติรู้ทันทีว่าโดนกนกวิภาหลอกรีบวิ่งออกไป
“อ้าวตาติ จะรีบไปไหนวะ กลับมาฉลองกับป๊าก่อนสิวะ หึๆ อยากจะรีบกลับไปเห็นภาพบาดตาก็ตามใจ” ไชโยหันมาหัวเราะกับแสงเดือนและล้วนที่แผนการกำลังสำเร็จ...
ชยุติกลับมาถึงโรงพยาบาล เจอวลี วลัยและกนกวิภา รออยู่ก่อน เขาต่อว่ากนกวิภาทันที เธอโบ้ยให้ถามอาม้า วลีบอกต้องการพิสูจน์ให้เขาเห็นสันดานคน
“แกเข้าไปดูเองให้เห็นกับตาเลยสิ ม้าไม่พูดจะดีกว่า เดี๋ยวแกจะหาว่าม้าใส่ร้ายเมียแกอีก” ระหว่างนั้นบัวรู้สึกตัวขึ้นมาเจอดำเกิง เขาบอกเธอไข้ขึ้นสูงมากจนต้องส่งโรงพยาบาล บัวถามหาชยุติ ดำเกิงประชดไม่ต้องไปสนใจคนใจดำ ไปโรงงานไม่ได้ห่วงเธอเลย บัวน้อยใจนิดๆ ดำเกิงบอกเจียงกับหลอมาเยี่ยมเธอเพิ่งกลับไป ทุกคนเป็นห่วงเธอมาก บัวพยักหน้ารับรู้
ดำเกิงคาดคั้นถามทำไมถึงป่วย บัวเสียงอ่อยว่าทำตัวเอง เขาไม่เชื่อและว่าถ้าอยู่ที่นั่นไม่มีความสุขก็ออกมา เราช่วยกันทำงาน สักวันจะต้องมีเงินพอใช้หนี้พวกนั้น บัวพูดไม่ออก
“เกิ่งรักบัวนะ เกิ่งไม่อยากเห็นบัวต้องทนทุกข์แบบนั้นอีกแล้ว เกิ่งทนไม่ได้ เกิ่งทนไม่ได้จริงๆบัว” ดำเกิงดึงบัวมากอด
จังหวะนั้นชยุติเปิดประตูเข้ามา ได้ยินและเห็นภาพบาดตาก็ช็อก บัวกำลังเสียใจร้องไห้ออกมาในอ้อมกอด ของดำเกิง ชยุติยืนอึ้ง ว้าวุ่นใจไม่อยากจะเชื่อว่าจะเป็นอย่างที่วลีพูด...ดำเกิงกอดบัวแนบแน่นบอกบัวว่าเขาไม่มีวันทิ้งเธอไปไหน บัวหันมาเห็นชยุติยืนอึ้งก็ผละออกจากดำเกิงอย่างเกรงใจ แต่ดำเกิงไม่ทันเห็นกุมมือบัวขึ้นมาให้คำมั่นสัญญาว่าจะดูแลบัวเอง
“แต่หน้าที่ดูแลบัว มันเป็นหน้าที่ของฉัน!” ชยุติเสียงเข้ม ดำเกิงกลับไม่สะทกสะท้านลุกขึ้นเผชิญหน้า
ชยุติย้ำ “หน้าที่ดูแลภรรยาเป็นหน้าที่ของสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายเท่านั้น”
“ถุย! ไม่ต้องมาพูดจาสวยงาม ก็แล้วไอ้คนที่เรียกตัวเองว่าผัว มันหายหัวไปไหนมาวะ ถึงปล่อยให้เมียนอนป่วยอยู่คนเดียวแบบนี้”
ชยุติชะงักเพราะตัวเองก็เพิ่งถูกหลอกมา วลี วลัยและกนกวิภาตามเข้ามาปั่นหัวชยุติอีก ว่าดำเกิงเข้ามาพลอดรักกับบัวขณะที่เขาไม่อยู่ ดำเกิงตวาดกลับให้หุบปากเน่าๆ บัวจำต้องขอร้องดำเกิงให้หยุดและกลับไปก่อน กนกวิภาเห็นดำเกิงลังเลก็เหน็บแนม
“เพราะใจมันอยู่ที่นี่ก็เลยไม่อยากไปไหนไกล น่าเห็นใจ”
ชยุติโกรธไล่ทุกคนออกไปให้หมด ทุกคนสะดุ้งไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้ จึงพากันล่าถอยไปก่อน ดำเกิงยังย้ำว่าจะกลับมาเยี่ยมใหม่ ยิ่งทำให้ชยุติไม่พอใจมากขึ้น
ooooooo
วลี วลัยและกนกวิภายืนดักรอถากถางดำเกิงหน้าห้องคนไข้ กนกวิภาปรบมือแดกดันว่าเขาเก่งมาก ทำหน้าที่พี่ชายได้ดีเยี่ยม ดำเกิงด่ากลับว่าพวกจิตใจอกุศล แล้วเดินไปอย่างเร็ว
กนกวิภาเจ็บใจที่มาด่าพวกตน วลีว่าดำเกิงดูท่าจะรักบัวมากถึงโมโหเป็นหมาบ้าแบบนี้ วลัยอยากรู้ว่าบัวรักเขาหรือเปล่า กนกวิภาคิดว่าดำเกิงรักบัวข้างเดียวไม่อย่างนั้นบัวคงไม่แต่งงานกับชยุติ วลีไม่สนใจเรื่องนี้อยากรู้ว่าชยุติจะจัดการกับบัวอย่างไร ทั้งสามขยับเข้าแอบฟัง
ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ ชยุติจ้องตาบัวอย่างคาดคั้น บัวจ้องตอบนิ่งๆ ถามเขามีเรื่องอะไรจะคุยถ้าไม่มีตนอยากพัก ชายหนุ่มเสียงเข้มบอกเธอก็รู้ว่าเขาจะคุยอะไร
“ฉันไม่รู้...”
“ได้ งั้นผมจะถามคุณว่าเมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณกับเกิ่งถึงกอดกันกลมขนาดนั้น”
บัวย้อนถามทำไมตนจะกอดกับพี่ชายไม่ได้ ชยุติโกรธทีกับตนไม่ให้แตะเนื้อต้องตัว ตนคงเป็นส่วนเกิน บัวปฏิเสธไม่ได้พูดแบบนั้น ชายหนุ่มยังฉุนเฉียวไปกันใหญ่
“ผมมันไม่มีค่าในสายตาคุณเลยใช่ไหม!”
“แล้วฉันล่ะมีค่าในสายตาคุณรึเปล่า”
“คุณมีค่ากับผมเสมอ”
“แล้วหายไปไหนมา! ตอนที่ฉันเจ็บ ตอนที่ฉันทุกข์ คุณไม่เคยอยู่เลย แต่คนที่อยู่ข้างๆฉัน คอยปลอบฉันเสมอ มีแต่เกิ่งคนเดียวเท่านั้น” บัวสวน ทำเอาชยุติอึ้งไปสักพัก
“เพราะอย่างนี้คุณเลยต้องกอดกับมันอย่างนั้นเหรอ”
“คุณติ! ฉันกับเกิ่งเป็นพี่น้องกัน ทำไมฉันกับเขาจะกอดกันไม่ได้ เรารักกันด้วยความบริสุทธิ์ใจ”
“คุณบริสุทธิ์ใจฝ่ายเดียวรึเปล่า ผมว่าเกิ่งไม่น่าจะคิดเหมือนคุณ”
“ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณแล้ว ออกไปซะ!”
“ใช่สิ ก็คุณเกลียดผมนี่ คุณไม่เคยรักผมอยู่แล้ว ต่อให้ผมพยายามแค่ไหน ผมก็ไม่มีค่าในสายตาคุณ คุณไม่เคยสนอยู่แล้วว่าผมจะรู้สึกยังไง”
“ใช่ ฉันไม่สนหรอกว่าคุณจะรู้สึกยังไง ฉันต้องการพักผ่อน คุณออกไปได้แล้ว”
ชยุติยิ่งน้อยใจสุดๆ มองคนรักอย่างเจ็บปวดถึงกับสบถออกมาว่า “คุณใจร้ายมาก...บัว”
บัวน้ำตาไหลพรั่งพรู ชยุติเดินออกจากห้อง พวกวลีได้ยินเสียงถกเถียงกันกำลังสะใจสุดๆ ประตูเปิดออก ทั้งสามถลาเกือบล้ม ชยุติหน้าแดงมองครอบครัวตัวเองอย่างผิดหวังแล้วเดินไป ชูดวงถือกระเป๋าเสื้อผ้าและปิ่นโตเข้ามาอย่างงงๆ วลีจึงสั่งให้เอาไปไว้ห้องยิ่งจันทร์และบอกเขาว่าบัวคบชู้กับพี่ชายตัวเอง กอดรัดกันในโรงพยาบาลทำให้ชยุติโกรธ ชูดวงตาโพลงไม่อยากเชื่อ
ชยุติกลับถึงบ้าน มองคฤหาสน์หลังใหญ่ด้วยสายตาไม่มีความสุขเลย ทรุดนั่งที่ขั้นบันไดหน้าบ้านคิดถึงคำพูดของบัว คำพูดของวลี วลัยและกนกวิภา รวมทั้งภาพบาดตาที่เห็นแล้วปล่อยน้ำตาไหลรินออกมาด้วยความเจ็บปวดใจ มาลัยออกมาเห็นหลานชายก็เข้าไปนั่งข้างๆปลอบ “ร้องไห้เถอะ อยากร้องก็ร้องเลย...เราเสียใจ เราร้องได้ แต่เราจะยอมหมดหวังไม่ได้ ลื้ออย่าลืมนะว่าทุกปัญหามันมีทางออกของมันเสมอ”
ชยุติโผกอดร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เขารู้สึกว่าบ้านหลังนี้ไม่มีความอบอุ่นเลยถ้าไม่มีอาม่าของเขา
