ตอนที่ 3
อลิซจะค้านแต่ดวินไม่เปิดโอกาส
“กระหม่อมจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย...ภารกิจครั้งนี้มีความสำคัญกับชีวิตพระองค์มาก ถ้าพระองค์ทรงทำพังสิ่งที่เราพยายามวางแผนกันก็ไม่มีประโยชน์ แต่ถ้าพระองค์ทรงยืนยันจะไม่แต่งก็ไม่ต้องแต่งพระเจ้าค่ะเพราะกระหม่อมก็ไม่ได้อยากแต่งตั้งแต่แรก พระองค์ทรงเป็นคนเล่นละครหลอกกระหม่อมให้มาแต่งกับพระองค์เอง”
เหตุผลของดวินทำให้อลิซพูดไม่ออก ปล่อยให้เขาขู่ทิ้งท้าย
“กระหม่อมและทีมมีหน้าที่ป้องกันชีวิตพระองค์แต่ถ้าพระองค์ยังทรงไม่รักชีวิตตัวเอง ยังทรงไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่สำคัญและทรงควรทำมากที่สุด...กระหม่อมขอถอนตัวพระเจ้าค่ะ!”
ศักดิ์ชายทนฟังไม่ไหวจะค้านแต่ช้ากว่าอลิซที่เพิ่งคิดได้
“เราไม่กลับฮรีสอซก็ได้แต่เราจะแน่ใจได้ยังไงว่าท่านปู่จะไม่เป็นอะไร”
“จากประสบการณ์ของกระหม่อม...เจ้าฟ้าอังเดรคงไม่คิดก่อการกบฏเพราะได้ไม่คุ้มเสีย ประชาชนไม่ยอมรับท่านอยู่แล้ว ยึดอำนาจไปประชาชนก็ไม่ยอมรับอยู่ดี คนอย่างเจ้าฟ้าอังเดรและเจ้าฟ้าหญิงโมนาจะไม่ยอมทำอะไรที่เสียภาพลักษณ์...เพราะฉะนั้นคงแค่ต้องการบีบคิงเฮนรี่เพื่อหวังตำแหน่งเท่านั้น”
การคาดการณ์ของดวินทำให้อลิซอ่อนท่าทีและยอมร่วมพิธีแต่งงานด้วย แต่กระนั้นเงื่อนไขของดวินเกี่ยวกับการแต่งงานหลอกๆครั้งนี้ก็ทำให้เธอถึงกับไปไม่ถูก
“อะไรนะ...แต่งงานอย่างเดียวไม่พอ ทำไมต้องอยู่กินแบบสามีภรรยา”
“เราจำเป็นต้องทำทุกอย่างให้แนบเนียนสมจริงที่สุด ต้องไม่ให้ใครจับได้ว่าทุกอย่างคือแผนการเพราะหากมีใครรู้ว่าเป็นเรื่องโกหกแล้วจับได้ว่าพระองค์เป็นเจ้าหญิงอลิซ พระองค์จะอยู่ที่นี่ไม่ได้และอันตรายจะเกิดขึ้นกับพระองค์”
“หมายความว่าต่อไปนี้เราจะต้องอยู่บ้านเดียวกับนายตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงงั้นหรือ”
“ถูกต้อง...บ้านพักกระหม่อมเป็นเหมือนบ้านพักนายทหารเรือคนอื่น เป็นบ้านหลังเล็กๆไม่มีคนรับใช้ ไม่มีสิทธิพิเศษ เจ้าหญิงต้องอยู่ให้ได้ด้วยเงินเดือนและเบี้ยเลี้ยงของนายทหาร จะต้องไม่เอาเงินส่วนพระองค์มาใช้เด็ดขาด”
อลิซมีสีหน้าอึดอัด ดวินเข้าใจดีแต่ต้องทำเพื่อความปลอดภัยของเธอ “กระหม่อมขอให้เจ้าหญิงเป็นนารี...สาวไทยสมบูรณ์แบบเหมือนแม่บ้านทหารไทยคนอื่นๆเพื่อให้ภารกิจนี้ลุล่วงไปได้ด้วยดีพระเจ้าค่ะ...”
ooooooo
พิธีแต่งงานระหว่างดวินกับนารีหรือเจ้าหญิงอลิซถูกจัดอย่างเรียบง่ายในวันต่อมา ศักดิ์ชายและสมาชิกดีทีมยกเว้นแพนที่ต้องตามประกบเจ้าชายอลันมาร่วมงานกันพร้อมหน้าพร้อมตา อลิซอดรู้สึกแปลกๆ กับสถานภาพใหม่ของตัวเองไม่ได้และไม่ทันได้ขยับตัวจากโบสถ์ แขกจำนวนน้อยนิดก็ต้องกระเจิงเมื่อมีแขกไม่ได้รับเชิญ!