ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 120 ได้รับคำชมเชย

“พี่หมิงซุ่นอรุณสวัสดิ์ค่ะ”

อู่เหมยเห็นสองพี่น้องเหยียนหมิงซุ่นกับเหยียนหมิงต๋าที่เดินอยู่ข้างหน้ามาแต่ไกล เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งแต่แล้วก็เอ่ยทักทายเสียงดัง บางทีเมื่อคืนเหยียนหมิงซุ่นอาจจะแค่อารมณ์ไม่ดี เธอจะเลิกล้มไปง่ายๆ ไม่ได้

“อรุณสวัสดิ์ ฉิวฉิวเป็นยังไงบ้าง” เหยียนหมิงซุ่นยิ้มตอบ

อู่เหมยตะลึงงันเล็กน้อย รอยยิ้มดุจดอกไม้แย้มบานบนใบหน้า เธอกะอยู่แล้วเชียวว่าเมื่อคืนเหยียนหมิงซุ่นอารมณ์ไม่ดี เห็นๆ อยู่ว่าช่วงก่อนหน้านี้พวกเขาสองคนเข้ากันได้ดีมาก อยู่ดีๆ จะเปลี่ยนไปได้อย่างไรกัน

“เจ้าฉิวฉิวเป็นเด็กดีมากค่ะ ฉันทำรังให้มันอยู่ มันไม่ขับถ่ายในรังเลยค่ะ รักสะอาดสุดๆ เลย”

อู่เหมยพูดจายิ้มแย้มหน้าบาน เธอไม่ได้พูดเกินจริงเลยแม้แต่น้อย เจ้าตัวน้อยฉลาดแสนรู้มาก ข้างในรังสะอาดสะอ้าน ไม่มีกลิ่นเลยสักนิดเดียว อู่เหมยเตรียมพร้อมที่จะทำความสะอาดอยู่แล้ว แต่กลับสร้างความประหลาดใจให้แก่เธอเป็นอย่างมาก เธอมองหาอยู่ตั้งนานกว่าจะเจอก้อนสีดำๆ สามสี่ก้อนที่ขอบหน้าต่าง ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าตัวน้อยมาขับถ่ายทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อไร

“เจ้าฉิวฉิวฉลาดมากจริงๆ แล้วก็ใจกล้ามาก แม้แต่อาฮวาก็ไม่กลัว แถมยังกล้าขึ้นไปขี่บนหัวมันด้วย อาฮวาเองก็จนปัญญากับมัน” เหยียนหมิงซุ่นยิ้มพลางพูด

อู่เหมยมีความสุขมาก แล้วพูดชมว่า “ฉิวฉิวสุดยอดจริงๆ!”

เหยียนหมิงซุ่นมองดูใบหน้ายิ้มแย้มราวกับดอกไม้ของเด็กสาว แล้วอารมณ์เขาก็ผ่อนคลายขึ้นมาทันที ใบหน้าเขาเปื้อนยิ้มเล็กน้อย เหยียนหมิงต๋าเห็นก็บ่นพึมพำไม่หยุด พี่ใหญ่ไม่เห็นจะเคยยิ้มให้เขาแบบนี้บ้างเลย

“รีบไปเรียนเถอะ!” เหยียนหมิงซุ่นพูดเร่งเสียงเบา

“พี่หมิงซุ่น บ๊ายบายค่ะ!” อู่เหมยโบกไม้โบกมือให้เขา เธอปั่นจักรยานเร็วมาก เพียงไม่นานก็หายวับไปแล้ว

เหยียนหมิงซุ่นยิ้มอีกแล้ว เรี่ยวแรงเยอะจริงๆ เห็นได้ชัดว่าถึงจะกินเยอะแต่ก็มีประโยชน์ เหยียนหมิงซุ่นเดินไปได้สามสี่ก้าว แล้วจู่ๆ ก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ เขาร้องเรียกเหยียนหมิงต๋าที่เดินอยู่ข้างหน้า

“นายอย่าบอกอู่เยวี่ยเรื่องฉิวฉิวนะ เข้าใจมั้ย” เหยียนหมิงซุ่นสีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย

เหยียนหมิงต๋าแปลกใจ “ทำไมถึงบอกเยวี่ยเยวี่ยไม่ได้ล่ะ”

เขากำลังตั้งใจจะไปคุยเรื่องนี้กับอู่เยวี่ยอยู่พอดีเลย!

“นายถามทำไมเยอะแยะ สรุปคือถ้านายบอกให้อู่เยวี่ยรู้เรื่องเจ้าฉิวฉิว ฉันจะบอกพ่อเรื่องที่ผลสอบสามสี่ครั้งมานี้ของนายแย่ลง” เหยียนหมิงซุ่นพูดขู่ตรงไปตรงมา

เหยียนหมิงต๋าหน้าบึ้งทันที “ไม่บอกก็ไม่บอก งั้นไปล่ะ”

พี่ใหญ่ทำเกินไปจริงๆ เห็นสาวดีกว่าน้องของแท้ ทั้งที่เคยรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะปิดเป็นความลับให้เขา แต่ตอนนี้เพื่ออู่เหมยแล้วก็มากลับคำกันเสียได้ ฮึ!

มุมปากของเหยียนหมิงซุ่นยกขึ้น แล้วเดินไปอีกทิศทางหนึ่ง เรื่องที่อู่เจิ้งซือเกลียดสัตว์หน้าขนนั้นเขารู้ดี อู่เยวี่ยเด็กหญิงคนนั้นไม่ใช่คนจิตใจดี อีกทั้งยังเห็นอู่เหมยเป็นหนามยอกอก หากให้เธอรู้เรื่องของเจ้าฉิวฉิว เธอจะต้องคิดแผนร้ายและทำให้อู่เหมยถูกด่าทอแน่นอน

อู่เหมยไม่รู้เลยว่าเหยียนหมิงซุ่นได้ช่วยเธอจัดการภัยที่ซ่อนเร้นให้แล้ว เธอปั่นจักรยานเร็วมาก ไม่ทันไรก็มาถึงโรงเรียน แล้วเธอกับสยงมู่มู่ก็แยกกันที่สนาม และเดินไปยังห้องเรียน

คาบแรกเป็นวิชาภาษาจีน อาจารย์อู๋ยกสมุดเรียงความหนึ่งตั้งเข้ามาในห้องเรียน เธอมีรูปร่างที่ค่อนข้างอวบอิ่ม แล้วก็ไม่ค่อยสูง อีกทั้งหน้าตาธรรมดา อายุอานามพอๆ กับเหอปี้อวิ๋น แต่ว่าเธอมีคุณวุฒิและประสบการณ์ไม่น้อยทีเดียว ส่วนความสามารถก็สูงกว่าเหอปี้อวิ๋นมาก

ตอนที่เดินเข้ามาในห้องเรียน อาจารย์อู๋แอบมองไปที่อู่เหมยแวบหนึ่ง ในแววตานั้นฉายแววประหลาดใจและเจือแววปลื้มใจเล็กน้อย เธอเดินมาที่แท่นโพเดียมและวางสมุดเรียงความลง อาจารย์อู๋ยืนตัวตรงพลางกล่าวทักทายเหมือนเช่นเคย จากนั้นก็พูดเสียงดังว่า “ครูได้ตรวจแก้เรียงความเมื่อสัปดาห์ก่อนของพวกเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว มีนักเรียนสามสี่คนเขียนได้ดีทีเดียว แต่ก็มีนักเรียนจำนวนหนึ่งที่เขียนสะเปะสะปะ เขียนคำผิดเพียบ”

“ต่อไปครูจะอ่านเรียงความที่เขียนได้ดีให้ทุกคนได้ฟังสักสองสามบท โดยครูขอเอ่ยชมเชยอู่เหมยเป็นพิเศษ เรียงความครั้งนี้ของอู่เหมยเขียนได้ดีทีเดียว เกินความคาดหมายของครูอย่างมาก ครูจะอ่านเรียงความของอู่เหมยให้พวกเธอฟังก่อน พวกเธอตั้งใจเรียนรู้เข้านะ”

เพื่อนๆ ทั้งห้องต่างก็มีสีหน้าแบบเดียวกัน พวกเขาต่างก็หันไปมองอู่เหมยด้วยความประหลาดใจ ทุกคนล้วนไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง