ใต้ปีกปักษา

ย่าเอมอรสบตากับปู่อัศนีมองกันอึ้ง ศรันย์ได้ยินเอมอรรำพึง “อัศนี” ก็ถามว่าเรียกใคร เข้าไปกระชากลอยจากเก้าอี้ อัศนีโมโหมากส่งพลังใส่ศรันย์ ข้าวของทุกอย่างในห้องลอยเข้ากระแทกศรันย์เหมือนคนเขวี้ยงใส่ “พี่อัศนี...” เอมอรทั้งตกใจและสะใจ ศรันย์โงหัวขึ้นได้ก็ยิงใส่เอมอร อัศนีพุ่งเข้าจับเอมอรเบี่ยงหลบกระสุน ...

เมื่อย่าเอมอรรู้เรื่องอคินก็สั่งให้ลาออกเสีย อคินถามว่าย่ามีเหตุผลอะไรตนไม่เข้าใจเลย “เหตุผลก็คือ ฉันไม่ต้องการให้แกตายตามกัปตันสารัตถ์ไปอีกคน...ฉันไม่ให้แกไปเสี่ยงชีวิตอีกแล้ว ปล่อยทุกอย่างให้ตำรวจเขาจัดการ แกและยัยสาริศาด้วย ถอยออกมาซะ” อคินรับไม่ได้เสียงแข็งว่าคุณย่าบงการตนไม่ได้ ย่าเลยพูดเรื่องท...

อคินหยิบอัลบั้มรูปของสันติขึ้นมาดู เป็นรูปสันติกลับมารับราชการที่กรุงเทพฯ ใส่เครื่องแบบทหารอากาศมีเหรียญตราประดับเต็มหน้าอกทั้งหล่อและเท่มาก เห็นแล้วคิดถึงตัวเอง บ่นกับผีอัศนีว่า “อิจฉาน้องริศาจังที่มีรูปปู่เป็นฮีโร่ของประเทศแบบนี้ ผมสิ...ทุกวันนี้ยังไม่รู้เลยว่าปู่ของตัวเองชื่ออะไร ทำงานที่ไหนกันแน...

เสียงโทรศัพท์ดังรัวจนป้านิ่มสะดุ้งตื่น สงสัยว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ อาหารบนโต๊ะก็ยังไม่ได้แตะต้องเลย แต่ไม่มีใครอยู่สักคน กวาดตามองหาสงสัยว่าหายไปไหนกันหมด ที่ห้องโถงกลางบ้านปู่สันติ...อคิน ริศา ผีอัศนี กำลังดูภาพถ่ายของสันติในวัยหนุ่มอยู่ข้างรูปของอังคณาในวัยสาว ริศาพึมพำอย่างทำใจไม่ค่อยได้...

อคินงงถามผีอัศนีว่าเกิดอะไรขึ้น เขาไปเกิดใหม่แล้วหรือ ผีอัศนีบอกว่าไม่ แต่ตอนนี้ริศาต้องการตน เธอกำลังตกอยู่ในอันตราย อคินไล่ให้รีบไปช่วยริศาเลย เดี๋ยวตนตามไป อคินโบกมือไปมา ร่างของผีอัศนีกำลังจางไป แต่...เสียงโทรศัพท์ของอคินดังขึ้นอีก เขารีบวิ่งไปเอาโทรศัพท์ที่อยู่ในรถ พอรับสายก็พูดทันที “เออ...ว่า...