แม่สื่อปากร้าย ผู้ชายรสจัด

แดนสุขกำลังง่วนอยู่ในครัวกับโตและแหวว ทันใดประตูเปิดผาง กลิ่นจันทร์ในชุดทะมัดทะแมงยืนเท่มองมายังแดนสุขด้วยสีหน้ามุ่งมั่นมาก สามคนอึ้งๆ เหวอๆกับการมาแนวแปลกของนาง

“แดนคะ เรามีเรื่องต้องคุยกันนะคะ”

“วันนี้มีโต๊ะจองนะกลิ่น ผมต้องรีบเตรียมของ”

“แค่แป๊บเดียวเองคงไม่เสียเวลามากหรอกมั้ง”

กลิ่นจันทร์ส่งสัญญาณไปทางโตกับแหวว ทั้งคู่พยักหน้าเข้าใจแล้วรีบจรลีออกไป

“กลิ่น ผมรีบจริงๆครับวันนี้”

“ไม่ต้องอ้างโน่นอ้างนี่หรอก เรื่องของเรา ตกลงว่ายังไงคะ”

“ว่าอะไร คือยังไงครับ”

“แดนสุข ฉันว่านายทำเฉไฉพิรี้พิไรมาเนิ่นนานมากแล้วนะ พูดมาเลยดีกว่าเรื่องของเราจะเอายังไง”

“กลิ่น...คืองี้นะ...” แดนสุขอึกอักเพราะตัวเองตั้งใจทำเซอร์ไพรส์เอาไว้

“ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องอาย พูดมาได้เลย”

เสียงโทรศัพท์แดนสุขดังขึ้น เขารับสายปรากฏว่าลูกค้าที่จองโต๊ะโทร.มายืนยันว่าเวลาเดิม แดนสุขยิ่งต้องเร่งมือทำอาหาร บอกกลิ่นจันทร์ให้เอาไว้คุยกันทีหลัง

“กะไว้อยู่แล้วเชียว ในเมื่อคุณไม่กล้า ฉันจะพูดเอง แดนคะ กลิ่นว่าเรามาแต่ง...”

“โอ๊ะ ผมไปเอาของที่สั่งก่อนนะ ไปล่ะ” แดนสุขตัดบทพรวดพราดออกจากครัวไป

“เดี๋ยวสิ ฉันยังพูดไม่จบเลยนะอีตาบ้า นี่ฉันอุตส่าห์รวบรวมความกล้ามาเลยนะ” กลิ่นจันทร์โวยวายจะตามแต่เปิดประตูไม่ออก “เอ๊า ประตูบ้านี่เป็นอะไรอีกเนี่ย ทุกทีล็อกไม่ได้นี่ ใครก็ได้เปิดประตูให้ฉันหน่อย พี่แหวว โต เปิดหน่อยค่ะ”

กลิ่นจันทร์ทุบประตูรัวๆอยู่นานสองนานก่อนจะเดินกลับมานั่งหน้าจ๋อย น้ำตาซึมรู้สึกน้อยใจ

“ฉันคงคิดไปเองคนเดียวสินะ คุณคงไม่ได้อยากแต่งกับฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว...ฮึ! ไม่แต่งก็ไม่แต่ง เป็นนกก็ได้วะ อย่างน้อยก็ได้จิก”

พลันได้ยินเสียงก๊อกแก๊กหน้าประตูครัว กลิ่นจันทร์หันมองแล้วลุกขึ้นเดินไปทุบเรียก

“นี่ ใครอยู่ข้างนอกน่ะเปิดให้ฉันหน่อย...ฮัลโหลๆ ใครอยู่ตรงนี้ เปิดให้ฉันที ได้ยินมั้ย บอกให้เปิด ฉันชักจะโมโหแล้วนะ ไม่เปิดใช่ไหม”

ขาดคำ กลิ่นจันทร์พุ่งตัวกระแทกประตูเต็มแรง พอดีกับที่ประตูเปิดออก ร่างเธอเซถลามาสวมชุดเจ้าสาวที่นิต้าร์กับอินธาถือรออยู่ ไม่ช้ากลิ่นจันทร์ก็อยู่ในชุดเจ้าสาวสวยงาม ขณะที่แดนสุขชุดเจ้าบ่าวโผล่มาอุ้มเธอท่ามกลางเสียงปรบมือของทุกคนที่อยู่ในชุดสวยหล่อกันถ้วนหน้า

“นี่...นี่มันอะไรกัน”

แดนสุขไม่ตอบ วางเธอลงแล้วหยิบแหวนออกมาคุกเข่าตรงหน้า