ดอกส้มสีทอง
ตอนที่ 16
ด้วยความห่วงใยที่ยังมีต่อนัท เรยาตัดสินใจกลับเมืองไทยในวันรุ่งขึ้น แล้วรีบพานัทที่อาการค่อนข้างหนักไปส่งโรงพยาบาล หมอบอกว่าคนไข้หลอดลมอักเสบ เป็นมากทำให้หายใจลำบาก แต่ตอนนี้ให้ยาขยายหลอดลมกับออกซิเจนแล้ว ไม่มีอะไรต้องวิตกกังวล
เมื่อสบายใจเรื่องเพื่อนได้แล้ว เรยาขอตัวกลับก่อน บอกนัทว่าพรุ่งนี้จะมาใหม่ ครั้นเดินพ้นจากห้องคนไข้ เธอพยายามติดต่อซีเคทั้งมือถือและที่บ้านในโอ๊กแลนด์ แต่ต้องหงุดหงิดผิดหวังเพราะเขาไม่รับสายเลยสักครั้ง พอเปลี่ยนเป้าหมายใหม่เป็น มือถือก้องเกียรติ ก็ยังไม่มีคนรับอีก ยิ่งทำให้เรยาขุ่นมัวมากขึ้น
ที่สุดเธอตัดสินใจโทร.เข้าบ้านก้องเกียรติ ปรากฏว่าณฤดีรับสาย เรยากำลังอารมณ์ไม่ดีจึงเปิดฉากยียวนกวนใส่เมียหลวงทันที
“วันนี้คุณผู้หญิงมารับสายเองเลยเหรอ”
ณฤดีชะงักเล็กน้อย “คุณคือคนที่เคยโทร.มาใช่มั้ย”
“อยากให้ใช่หรืออยากให้ไม่ใช่ล่ะ...ฉันจะพูดกับคุณก้องเกียรติ”
“คุณก้องเกียรติไม่อยู่ ถ้าคุณรู้เวลาของเขา ก็โทร.ตอนที่เขาอยู่”
“ฉันรู้เวลาของเขาแน่นอนอยู่แล้ว คุณไม่ต้องมาพูดจาเสียดสีฉัน”
“ฉันจะไม่พูดเสียดสีคุณ ถ้าคุณพูดอย่างที่คนมีมารยาทเขาพูดกัน”
“อู๊ย...มาอีกแล้วนังผู้ดี ฉันจะต้องมีมารยาทกับคุณทำไม ในเมื่อคุณไม่มีมารยาทกับฉัน”
“ฉันไม่มีมารยาทกับคุณตรงไหน”
“ไม่มีมารยาทตรงที่ไม่ยอมให้ฉันพูดกับคุณก้องเกียรติ ไม่รู้เหรอว่าฉันมีธุระสำคัญจะพูดกับเขา คุณกีดกันอย่างเนี้ยมีมารยาทมั้ยล่ะ”
“ธุระสำคัญของคุณสั่งไว้ที่ฉันได้มั้ยล่ะ”
“ไม่ได้...มันเป็นธุระส่วนตัว”
“ถ้าอย่างนั้นคุณมาที่บ้านสิ มาคอยคุณก้องเกียรติที่นี่ อีกไม่นานเขาก็คงกลับแล้ว”
“โธ่เอ๊ย หลอกฉันไปให้คุณด่าถึงบ้านน่ะสิ ฉันรู้ทันหรอกน่ะ”
“คุณบอกฉันว่าจะมาเวลาไหน ฉันจะไปที่อื่น คุณมาได้ตามสบาย”
“นี่...คิดว่าฉันโง่นักเหรอ ถึงจะมาพูดจาหลอกล่อฉันแบบนี้ ฉันรู้หรอกคุณอยากรู้แทบตายว่าฉันเป็นใคร มีธุระอะไรกับผัวคุณ เอาเถอะใจเย็นๆ แล้ววันหนึ่งก็รู้เอง ไม่ช้านี้หรอกจะบอกให้ แต่ก่อนถึงเวลานั้น อย่าตายไปก่อนแล้วกัน” พูดจบก็ตัดสายไปทันทีเลย...
การตอบโต้กันครั้งนี้ทำให้ณฤดีรู้สึกคุ้นน้ำเสียงของอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก คิดทบทวนอยู่สักพักก็ใจหายวาบ...รีบออกไปพบเด่นจันทร์แล้วเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง ก่อนสรุปว่าผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นเรยา และถ้าเขาโทร.มาอีก เธอจะถามเขาเลยว่าชื่อเรยาใช่ไหม
“ดี๋...แทนที่จะถามมัน ฉันว่าเธอถามคุณใหญ่ดีกว่า”
“ฉันไม่กล้าหรอก”
“ต้องกล้า...ถ้าเธอไม่ถามฉันจะถามเอง เอามั้ย ให้ฉันถามมั้ย...นี่ฟังนะดี๋ ที่ฉันอยากให้เธอถามคุณใหญ่เพราะคำตอบคือความจริง คุณใหญ่ไม่โกหก”
ณฤดีนิ่งคิดไตร่ตรอง แล้วในคืนนี้เองเธอตัดสินใจทำตามที่เพื่อนแนะนำ เธอจู่โจมถามสามีว่า “คุณใหญ่คะ คุณใหญ่รู้จักผู้หญิงที่ชื่อเรยามั้ยคะ”
ก้องเกียรติตกตะลึง นิ่งอึ้งไปนาน...นานจนณฤดีรู้คำตอบได้ด้วยตัวเองจากสายตาคู่นั้นของเขา แล้วต่างคนก็ต่างน้ำตาคลอ พอเขาขยับเข้ามากอด เธอสะบัดหนีอย่างแรง และปฏิเสธทุกอย่าง ไม่ฟัง ไม่ให้เขาพูด ไม่ให้เขาแตะต้องเนื้อตัว วิ่งซมซานออกจากห้องลงไปชั้นล่าง พอเขาตามลงมาคุกเข่าตรงหน้า เธอก็หนีกลับขึ้นไปข้างบนอีก จนเขาไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่นั่งน้ำตาคลอ รู้สึกผิดมหันต์ต่อภรรยาสุดที่รัก...
ooooooo
รุ่งขึ้น ณฤดีพาใบหน้าสุดหม่นหมองไปพบเด่นจันทร์ ยืนยันว่าสามีของตนมีผู้หญิงอื่นจริงๆ แล้วผู้หญิงคนนั้นก็คือเรยา
“อะไรนะ...เขารับเลยหรือ”
“ด้วยกิริยา ไม่ใช่ด้วยคำพูด”
“เลว...เลวจริงๆ นังนี่มันเลวบริสุทธิ์ เลวหาคนมาเทียบไม่ได้”
“หยุดเถอะเด่น อย่าโทษผู้หญิงฝ่ายเดียว ไม่ยุติธรรมกับเขา”
“ดี๋...เธอเปลี่ยนชื่อเป็นเปาบุ้นจิ้นเอามั้ย เห็นๆอยู่แล้วว่ามันเป็นผู้หญิงแบบไหน ยังจะพูดเข้าข้างมัน...บ้าจริง”
“ถ้าเธอหาหลักฐานมาได้ว่าเขาข่มขืนสามีฉัน ฉันถึงจะโทษเขา...เธอหาได้มั้ยล่ะ”
“นี่มันเรื่องอะไรกันนี่ สามีเธอกับสามีฉันมีเมียน้อยคนเดียวกัน จะให้คิดทำอะไรต่อไปดี”
“ไม่ต้องคิดอะไรเลย เธอไม่รู้จักฉันเหรอ” น้ำเสียงและสีหน้าณฤดีเด็ดเดี่ยวจนเด่นจันทร์กลัวใจ
“ดี๋...อย่าเพิ่งทำอะไรเด็ดขาด คุณใหญ่ไม่เหมือนผู้ชายคนอื่น ฉันว่า...ถึงเขาจะมีเมียน้อย แต่เขามีอย่างเป็นทุกข์ ไม่ใช่อย่างเป็นสุขหรอก ดี๋รอก่อนนะ ฉันขอร้อง”
“จะให้ฉันรออะไร เธอจะให้ฉันรออะไรอีก รอหาเงินยี่สิบล้านให้เขาอีกหรือ หรือว่ารอให้คุณใหญ่มาบอกว่า เขาจะไปจากฉันแล้วงั้นเหรอ...เธอไม่รู้จักฉันเลยนะเด่น”
เด่นจันทร์หน้าเจื่อน รีบขอโทษ แล้วตัดสินใจแน่วแน่กับปัญหาส่วนตัวที่ยังคาราคาซัง
“เอางี้นะดี๋...เรื่องของฉันจะจบลงในวันสองวันนี้แหละ จบแล้วค่อยมาคิดกันอีกทีเรื่องของเธอ ให้ฉันจัดการเรื่องของฉันก่อน”
แล้วเพียงวันถัดมา เด่นจันทร์ก็ตามไปถึงรังรักของกิ๊กใหม่สินธรที่ได้รับการเลี้ยงดูเป็นอย่างดี คราวนี้เด่นจันทร์เอาจริงเล่นงานจนกิ๊กหวาดผวา แล้วให้นพลากสินธรกลับมาเซ็นใบหย่ากันที่บ้าน แต่สินธรปฏิเสธเสียงแข็ง
“เซ็นเถอะสิน เพราะมันไม่ต่างอะไรกับที่สินไม่เซ็น เราต้องเลิกกันอยู่ดี สินจะต้องหางานใหม่ทำ ต้องออกจากบ้านนี้ไป ต้องคืนสมุดบัญชีทุกเล่ม คืนบัตรเครดิตทุกใบ คืนเมมเบอร์การ์ดของทุกสโมสร แล้วสินจะยื้อแค่ลายเซ็นแกรกเดียวไปทำไม”
“เด่น...น้องดาวจะปิดเทอม กลับบ้าน เด่นจะไม่ให้ลูกพบพ่อเหรอ”
“พบสิ เรื่องอะไรเด่นจะกีดกันพ่อลูกไม่ให้พบกัน”
“แล้วเราจะหย่ากันทำไม”
“หย่า...เพื่อให้สินพ้นสถานภาพความเป็นสามีของเด่น พ้นจากสถานภาพของคนที่มีพ่อภรรยาเอาเงินเข้าบัญชีให้ใช้ไปล่อลวงผู้หญิงมานอนด้วย แต่สถานภาพความเป็นพ่อของน้องดาว สินยังมีอยู่อย่างสมบูรณ์ ไม่มีอะไรในโลกมาทำให้หมดไป”
“ไม่มีอะไรในโลกมาทำให้ผมเซ็นใบหย่านี่เหมือนกัน... เป็นไงก็เป็นกัน”
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจ...เป็นตายก็ไม่เซ็น ไม่ให้เงินก็ไม่ต้องให้เว้ย ไม่เอาก็ได้ แต่อย่าหวังว่าจะเป็นอิสระไปมีผัวใหม่ ลูกสาวฉันต้องไม่มีพ่อเลี้ยงโว้ย” สินธรเริ่มหยาบคาย เด่นจันทร์สะกดอารมณ์ ถามย้ำอีกทีว่าแน่ใจ? เขาโวยวายสวนทันควัน “ถามทำไม บอกแล้วว่าแน่ใจ”
“โอเค...ได้”
เด่นจันทร์ถอยไปช้าๆ ยิ้มเย็นเยียบ สินธรมองแล้วสังหรณ์ใจวูบ พอหันกลับมาก็พบว่านพมาประชิดตัวเมื่อไหร่ไม่รู้ นพจับมือสินธรคว่ำลงบนโต๊ะแล้วกระแทกปืนใส่หลังมือเขาอย่างแรง พอสิ้นเสียงร้องสุดเจ็บปวดของสินธร ก็มีนักเลงอีกคนเดินนำหน้านายเดชเข้ามา
“เป็นไงลูก”
“ไม่ยอมเซ็นค่ะ”
“บอกรึเปล่าว่าแค่ใบหย่าใบเดียว...ถ้าไม่เซ็น จะไม่มีมือไว้เซ็นอะไรอีกเลย”
“ยังไม่ได้บอกค่ะ แต่ตอนนี้เขาคงรู้แล้ว”
“ไม่ต้องทำอะไรแล้ว คอยดูไป”
สินธรขบกรามแน่น ดวงตาลุกโชนจ้องมองพ่อลูกที่สนทนากันเหมือนกับเขาไม่มีตัวตนอยู่ในห้องนี้
“พ่อว่าจะไปเยี่ยมน้องดาว หรือเด่นจะให้กลับเมืองไทยตอนปิดเทอม”
“เมืองไทยมีแต่แม่กับตา น้องดาวจะมาทำไมถ้าแม่กับตาไปหาที่โน่น”
“เอางั้นเหรอ” ว่าแล้วนายเดชก็โทร.สั่งลูกน้องให้ซื้อ
ตั๋วเครื่องบิน 2 ที่ไปอังกฤษ รวมทั้งให้จัดการเรื่องเงินที่จะเอาไปซื้อบ้านที่โน่นสักหลัง เผื่อเพื่อนฝูงของลูกสาวหรือหลานสาวจะไปเที่ยว
เด่นจันทร์ได้ยินแล้วซึ้งใจจนน้ำตาคลอ ขอบคุณพ่อที่แสนประเสริฐ ตนโชคดีที่สุดในโลกที่มีพ่อแบบนี้
“แค่พ่อธรรมดาๆ ที่มีลูก...ก็รักลูก มีเมีย...ก็รักเมีย พ่อไหนๆเขาก็เป็นอย่างนี้ทั้งนั้น”
สินธรแทบจะอกแตกตายกับถ้อยคำที่นายเดชจงใจทิ่มแทง แล้วนายเดชก็หันไปที่นพซึ่งเอาปืนจ่อมือสินธรไว้ตลอดเวลา
“นพ...ฉันจะไปแล้ว ถ้าอีกซักสองนาทีไม่ยอมเซ็น แกยิงได้เลย...เด่น พ่อไปนะลูก”
เด่นจันทร์โผเข้าสู่อ้อมกอดพ่อทั้งน้ำตา แล้วพากันออกไปโดยไม่แยแสสินธรสักนิด แม้แต่ได้ยินเสียงปืนพร้อมเสียงร้องสุดเจ็บปวดของสินธร สองพ่อลูกก็ไม่เหลียวกลับมามอง...
จบเรื่องของตัวเองแล้ว เด่นจันทร์ไปพบณฤดีถึงบ้าน ณฤดีเห็นใจเพื่อนรักเหลือเกิน แต่ในขณะเดียวกันก็สงสารตัวเอง
“ดี๋...เป็นอันว่าจบแน่ๆ เรื่องของฉัน” เด่นจันทร์เน้นย้ำด้วยความสะเทือนใจ
“แน่ใจนะเด่น”
“ถึงฉันไม่จบ สินเขาก็จบลงแหละ โดนซะขนาดนั้น ฉันทำร้ายพ่อ ทำร้ายลูก ทำร้ายตัวเองมานานเกินไปแล้ว”
“เรื่องของเธอจบ...แต่เรื่องของฉันอาจจะเพิ่งเริ่ม” น้ำเสียงณฤดีแผ่วเบา ต่างจากสีหน้าที่ทั้งทุกข์ทั้งหนักใจสุดจะบรรยาย...
ooooooo
ขณะเดียวกันนั้นที่ออฟฟิศ ก้องเกียรติทั้งทุกข์ทั้งกดดัน นั่งเครียดจัดอยู่ตรงหน้าโจและเต้ที่รับรู้ปัญหาของเขาตั้งแต่แรก จนวันนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่บานปลายแล้ว เมียหลวงรู้ว่าสามีมีเมียน้อย แต่จะด้วยทางใดหรือรู้จากใคร ก้องเกียรติไม่อยากให้เพื่อนทั้งสองคนสุ่มเดาจนแทบจะทะเลาะกันเอง
ดังนั้น เต้จึงเข้าประเด็น ถามก้องเกียรติว่าณฤดีรู้แล้วยื่นข้อเสนออะไรหรือเปล่า...คำตอบก็คือไม่ เธอไม่พูด ไม่ว่า แต่เขารู้ว่าทุกอย่างจบแล้ว ไม่มีอะไรกลับคืนเป็นอย่างเดิม
“เฮ้อ ฉันเพิ่งรู้สึกเดี๋ยวนี้ว่าชีวิตคนมันมีดวงชะตากำหนด คนอย่างนายใหญ่ไม่น่าเจอปัญหาอย่างนี้เลย มันเกลียดจะตายเรื่องผู้ชายมีเมียน้อยเนี่ย” โจหนักใจแทน เต้เองก็รู้สึกไม่ต่างกัน สองคนเลยบ่นกันยืดยาว
“เมียน้อยเหมือนชาวบ้านเขาก็ไม่เป็นไรหรอก นี่เผอิญชื่อ...เรยา”
“แต่เมียน้อยไหนๆ ก็คล้ายๆอย่างนี้ไม่ใช่เหรอ ชีวิตนี้ต้องตีเมียหลวงให้แตกกระจุย”
“ไม่หรอกนายโจ เมียหลวงสิต้องลุยเมียน้อย แกไม่เห็นคุณเด่นจันทร์รึ...ใหญ่ อย่างที่ไอ้โจมันว่า คุณดี๋โชคดีที่แต่งงานกับนาย เขาจะเลิกกับนายได้ง่ายๆเหรอ เออ ฉันถามนายข้อหนึ่ง นายจะแก้ปัญหายัยเรยาได้มั้ย”
“แก้ยังไง”
“ให้เขาพ้นไปจากชีวิตนาย”
“เต้...ฉันทำไม่ได้อีกนั่นแหละ เขาไม่มีความผิดอะไร แล้วลูกล่ะ”
“เอาลูกไว้”
“เต้ ฉันจะบอกอะไรให้ ถึงทั้งเรยาทั้งลูกจะออกไปจากชีวิตฉัน คุณดี๋เขาก็ไม่มีวันกลับมาหาฉัน”
“ลอง...ของอย่างนี้ต้องลอง ไม่ได้ให้นายลองอะไรพิสดารหรอก ไม่ต้องมองหน้า ไอ้ที่ฉันจะบอกให้นายลองมันก็นิสัยของนายอยู่แล้ว”
ก้องเกียรติชะงักเล็กน้อย...แล้วในคืนนั้นเอง กลับถึงบ้านเขาจึงตัดสินใจพูดความจริงกับณฤดีที่ยังหมางเมินเงียบขรึม
“ผมมีความสัมพันธ์กับเขา เหตุเกิดเพราะ...ผมไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของผู้ชายได้ ผมรู้สึกผิดมาก เป็นทุกข์มาก ต่อจากวันนั้นผมกับเขา เราพูดกันอย่างเข้าใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นแค่อุบัติเหตุที่เราทั้งสองคนไม่ตั้งใจให้เกิดขึ้น และเราจะยุติทุกอย่างเพียงแค่นั้น...ผมบอกเขาว่า ผมสาบานกับตัวเองว่าจะไม่มีภรรยาคนที่สอง ในชีวิตผมจะมีภรรยาเพียงคนเดียว และผมรักภรรยาของผมมาก เราไม่มีวันแยก
กันอย่างเด็ดขาด... แต่...เขาท้อง”
ณฤดีที่นิ่งฟังมาตลอดมีอาการอึ้งช็อก รู้สึกชาวาบไปทั้งตัว แล้วลุกพรวดเดินไปที่ประตูห้องนอน ก้องเกียรติผวาเข้ากอด แต่เธอหันมาสู้ด้วยแรงทั้งหมดผลักเขาล้ม ตัวเองซมซานออกไปอย่างรวดเร็ว
เสียงประตูห้องปิดดังปัง! ก้องเกียรติเครียดและเสียใจสุดๆ ได้พยายามลองแล้วตามคำแนะนำของเต้ แต่เหตุการณ์กลับแย่ลง...
ณฤดีออกจากบ้านบ่ายหน้าไปหาเด่นจันทร์ด้วยสภาพของคนทุกข์หนักแสนสาหัส บอกกับเพื่อนว่าสามีของตนมีเมียน้อยแล้วยังมีลูกด้วยกันอีก เด่นจันทร์ตะลึงงัน แต่ยังไงเธอก็ไม่เชื่อว่าเรยาท้องกับก้องเกียรติ
“แต่เจ้าตัวเขารับแล้ว” ณฤดียืนยันอย่างขมขื่น เด่นจันทร์แม้จะเข้าใจความรู้สึกเพื่อน แต่ด้วยนิสัยส่วนตัวที่ไม่ยอมปล่อยผ่านอะไรไปง่ายๆอย่างณฤดี จึงซักเสียงเข้มว่ามันท้องกี่เดือน แต่ณฤดีตอบอย่างเหม่อลอยว่า “ไม่รู้ ไม่ได้ถาม”
“เขาไปเจอกัน...ได้กันเมื่อไหร่”
“คงช่วงที่ฉันเล่าให้เธอฟังว่าคุณใหญ่เขาแปลกๆ”
“ฉันไม่เชื่อว่ามันท้องกับคุณใหญ่ มันมั่วมากนังคนนี้ อาจจะท้องกับคนอื่น”
“ท้องกับใครฉันไม่สนใจ เวลานี้คุณใหญ่เป็นสามีเขา”
“แต่ฉันสน...ฉันว่ามันท้องกับใครก็ได้ แต่ถ้าถามใครเป็นพ่อเด็ก มันก็ต้องบอกว่าคุณใหญ่อยู่ดี”
“อย่าพูดให้มากเรื่องเลยเด่น เรียกทนายของเธอมาทำเรื่องหย่าให้ด้วย”
“อย่าเพิ่งดี๋ รอฉันก่อน”
“ไม่รอ...เข้าใจมั้ย ฉันไม่รอ ฉันอยากจะหย่าวันนี้พรุ่งนี้”
“เธอต้องรอ ฉันสั่งให้เธอรอ ผู้ชายอย่างคุณใหญ่เธออย่าปล่อยเขาไปให้ใคร โดยเฉพาะคนอย่างนังเรยา”
“ตามทนายของเธอให้ฉัน” ณฤดีเด็ดเดี่ยวแข็งกร้าว
“ดี๋...ทำไมเป็นคนอย่างนี้ มีเหตุผลบ้าง ชีวิตไม่ได้จบลงวันนี้พรุ่งนี้นะ หย่าน่ะเมื่อไหร่ก็หย่าได้...ยากตรงไหน มันสำคัญตรงที่หย่าแล้วจะกลับไปแต่งได้มั้ย เพราะฉะนั้นเอาให้แน่ใจ”
“แน่ใจแล้ว ฉันไม่มีวันจะอยู่กับผู้ชายที่ไปทำให้ผู้หญิงคนอื่นท้อง ฉันถือว่าเขาเป็นคนไม่ดี เห็นแก่ตัว เหยียบย่ำทั้งฉันทั้งผู้หญิงคนนั้น เขาจะมีทั้งสองคนไม่ได้ ศักดิ์ศรีของผู้หญิงอยู่ตรงไหน ที่ให้ผู้ชายมาเหยียบหัวเราทั้งคู่ว่าเขามีอำนาจเหนือเรา เขาจะไปอยู่กับใครก็ได้ จะนอนกับใครก็ได้ ไม่ว่าเราจะเป็นเมียหลวงหรือเมียน้อย เราก็ต้องยอม”
“ดี๋...ฉันใช่มั้ย ฉันใช่มั้ยผู้หญิงที่ไม่มีศักดิ์ศรี หนึ่งในสองคนนั้น หรือสามคน...สี่คน ฉันใช่มั้ย” เด่นจันทร์สะเทือนใจจนน้ำตาคลอ
“เด่น...เธอยอมเพราะเธอเป็นแม่น้องดาว ฉันก็ต้องยอมเพราะเขากำลังจะเป็นแม่ของลูกคุณใหญ่”
“โอ๊ย เชื่อฉันสิ มันไม่ใช่ลูกคุณใหญ่” น้ำเสียงฮึดฮัดขึ้นมาอีก
“เธอจะฟังจากคุณใหญ่เองมั้ย” ว่าแล้วจะหยิบโทรศัพท์ แต่เด่นจันทร์ห้ามทันควัน
“ไม่ต้อง...ดี๋ ฉันขอร้อง ให้ฉันพิสูจน์ก่อนนะ เชื่อฉันซักครั้ง” พูดเสร็จหันไปเรียกฝนเพื่อนสนิทอีกคนเข้ามาช่วยกันกราบกรานขอร้องณฤดี แต่ฝนซึ่งรับรู้ทุกอย่างเพียงแค่เดินเข้ามาแสดงความเห็นใจด้วยการแตะแขนณฤดีเบาๆ เท่านั้นเองณฤดีก็แทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
หลังจากนั้นเด่นจันทร์เรียกนพมาสั่งการให้ไปตามหาผู้หญิงชื่อเรยา เฝ้าดูพฤติกรรมตลอดเวลา รวมทั้งคนที่มันไปติดต่อด้วยทุกคน ทีแรกนพก็เหมือนงงๆว่าเรยาคือใคร แต่พอเจ้านายเฉลยว่าเป็นเมียน้อยคนแรกของสามีเธอเอง นพก็ถึงบางอ้อทันที
ooooooo
เรยายังอยู่เมืองไทย ไปเฝ้าดูแลนัทที่อาการดีวันดีคืนจนหมออนุญาตให้กลับบ้านได้แล้ว โดยเรยา
จะลงทุนซื้อเครื่องทำออกซิเจนให้นัทไว้ใช้ที่บ้านด้วย เพื่อตอบแทนความเป็นเพื่อนที่ดีของนัท
ขณะรอนัทเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อกลับออกจากโรงพยาบาล เรยาพยายามโทร.หาซีเคโดยไม่รู้ว่าตอนนี้เขากลับไปถึงโอ๊ก–แลนด์แล้ว และกำลังยุ่งกับงานที่บริษัทของครอบครัว เขาจึงไม่ได้รับสายของเธอ จนกระทั่งเลิกงานกลับถึงบ้าน เห็นชื่อเรยาบนหน้าจอโทรศัพท์ เขาคิดหนักกว่าจะตัดสินใจโทร.กลับไป
เวลานั้น เรยาพานัทกลับไปพักที่คอนโดฯของเธอ พอเขาโทร.มาเรยาดีใจสุดๆ พูดคุยกับเขาอย่างเบิกบาน โดยไม่รู้ว่าเขาฝืนใจมากแค่ไหนที่ต้องพูดดีด้วยเพื่อจะช่วยพี่ชายกับพี่สะใภ้ของเขานั่นเอง
เมื่อรู้ว่าเขาอยู่บ้านที่โอ๊กแลนด์แล้ว เรยาลิงโลดบอกว่าจะกลับไปให้เร็วที่สุด พอเขาหยอดคำหวานว่า “กลับมาเร็วๆนะเรยา ผมคิดถึงคุณที่สุด” เธอชะงักแทบไม่เชื่อหู
“ซีเค...คุณไม่โกรธฉันแล้วหรือ”
“เรยา ผมรักคุณจนโกรธคุณไม่ลง คุณจัดการเรื่องอิสรภาพของคุณหรือยัง อิสรภาพของคุณ ที่คุณสัญญาว่าจะให้ผม”
“ค่ะ...ฉันสัญญา ฉันจะทำตามสัญญาเร็วที่สุด ซีเค...ฉันรักคุณนะ รักคุณที่สุดยิ่งกว่าชีวิตฉัน”
“ยิ่งกว่าลูกชายคุณ”
“ค่ะ...ยิ่งกว่า เพราะเขาเป็นลูกของคนที่ฉันไม่รัก”
นัทนอนหลับตาแต่ได้ยินทุกคำของเรยา รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แต่นัทก็ยังไม่ซักไม่ถามอะไร จนกระทั่งเรยาโผเข้ามาจูบแก้มเขาแรงๆ บอกว่าเธอมีความสุขมากจนล้นอกเลยต้องแบ่งให้เขา และขอให้เขาเอาใจช่วยเธอด้วย นัทจึงแกล้งถามว่าเรื่องอะไรเหรอ?
“ให้ฟ้าได้สมหวังคราวนี้”
“ฟ้า...คนนี้ที่ชื่อซีเค...เป็นอีกคนเหรอ”
“ใช่ อีกคน คนนี้สุดท้ายแล้วนะ ฟ้าจะไม่มีใครอีกแล้วถ้าฟ้าได้แต่งงานกับคนนี้”
“แล้วคนเก่าล่ะ”
“เขา...ไม่ดีกับฟ้าเลยนัท”
“ฟ้าบอกว่าเขาหาบ้านให้อยู่สบายไง”
“ตอนหลัง...ตอนหลังเขาถูกเมียเขากีดกัน ไม่ยอมให้มาพบฟ้า เมียเขาเลวมาก ไม่เห็นหัวอกลูกผู้หญิงด้วยกัน ตัวเองไม่มีลูก อิจฉาคนอื่นที่เขาทำลูกเป็น”
นัทหน้าไม่ดีกับวาจาที่หยาบคายและเห็นแก่ตัวของเรยา
“คนนี้ของฟ้า เขารักฟ้ามาก และฟ้าก็รักเขามากเหมือนกัน”
“แน่ใจแล้วหรือว่าจะมีความสุข”
“แน่ใจที่สุด...เพราะฟ้ารักเขา ฟ้าจะไม่ทิ้งเขาหรอก”
“แล้วฟ้าทิ้งใคร” นัทถามสวนคำเร็วแรงจนเรยาชะงักกึก
“นัท...ทำไมถามยังงี้...ถามฟ้าอย่างนี้ทำไม ฟ้าทิ้งใครฮะ”
“ฟ้าครับ ผมถามเพราะคำพูดของฟ้านั่นแหละ”
“จะบอกให้นะนัท ฟ้าถูกผู้ชายคนแรกทิ้ง...เขาทิ้งฟ้าอย่างใจร้ายที่สุด” เสียงสั่นเครือเสียใจเมื่อนึกถึงสินธร “คิดดู เขาเป็นคนแรกของฟ้า ฟ้าหวังจะฝากชีวิตไว้กับเขาอีกคน...เขามีเมียที่ไม่ดี เมียเขากักกันไม่ให้มาหาฟ้า จะให้ฟ้าทนเหรอ เป็นน้ำใต้ศอกเขา ฟ้าไม่มีความสุขเลย”
นัทพูดไม่ออก ได้แต่มองเรยาลุกขึ้นไปคว้าโทรศัพท์พูดคุยกับชายคนใหม่
“ซีเค...เรยาคิดถึงคุณ อยู่เมืองไทยไม่มีความสุขเลย เพราะไม่ได้เห็นหน้าคุณ คุณก็คิดถึงเรยาเหมือนกันใช่มั้ย...
โอเค ฉันจะไปหาคุณเร็วที่สุด คุณรอฉันหน่อยนะ พรุ่งนี้ฉันจะไปจัดการเรื่องที่เราพูดกันไว้ โอเค บาย...I do love you...kiss you darling”
นัทหน้าสลดลงด้วยความเสียใจ เพราะลึกๆเขายังรักเรยาไม่เคยเปลี่ยน
ooooooo
เช้าวันใหม่เรยาทำอาหารง่ายๆให้นัท เสร็จแล้วบอกเขาว่าเดี๋ยวเธอจะออกไปทำธุระ ขากลับจะซื้อ เครื่องทำออกซิเจนมาให้ นัทรีบปฏิเสธเพราะเกรงใจ เธอจึงต้องอ้างคำของหมอ
“เชื่อหมอ ต้องใช้ ไม่งั้นวันหนึ่งอาจจะหายใจไม่ออก ชักแหง็กๆตายไปต่อหน้าต่อตา ฟ้าก็ร้องไห้ตาย” นัทนิ่งไป แต่สายตาลึกซึ้งมาก “นัท ฟ้าพูดจริงๆนะ ฟ้าเป็นห่วงนัท ไม่สบาย ไม่ดูแลตัวเอง ไม่รักตัวเองอย่างนี้จะไปรักใครได้”
“นั่นสินะ รักใครไม่ได้หรอก”
“วันนี้อยู่คนเดียวนะ คนที่สั่งไว้ให้มาดูแลนัทเขาจะมาอีกสองวัน”
“ฟ้า...ไม่ต้อง เดี๋ยวนัทหายดีก็กลับบ้านแล้ว”
“แล้วค่อยพูดกัน ฟ้าไปแต่งตัวก่อน” เรยาเดินหายเข้าไปในห้อง ไม่นานนักก็กลับออกมาในชุดสวยโก้ ถือกระเป๋ายี่ห้อดัง สีหน้าท่าทางมาดมั่นมากๆ จนนัทอดทักถามไม่ได้
“ฟ้าไปทำธุระอะไร บอกได้มั้ย ดูหน้าดูตาหมายมั่นปั้นมือยังไงไม่รู้”
“อ๋อ...บอกได้ ฟ้าจะออกไปหาหลักประกันให้ลูกชายฟ้า เขาเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคนรวย ควรได้รับตามสิทธิ์ของเขา ฟ้าจะไปทวงสิทธิ์ให้ลูก”
“ที่ไหนเหรอฟ้า”
เรยาตั้งใจไปพบก้องเกียรติที่บริษัท แต่กว่าจะฝ่าด่านวิมลเข้าไปได้ก็ต้องหงุดหงิดไม่น้อย แถมยังไปเจอเต้กับโจเพื่อนสนิทของก้องเกียรติอยู่ในห้องนั้นอีกด้วย แต่เธอก็วางท่าไม่แยแส อยากพูดธุระของตัวเองให้เสร็จๆ โดยถามก้องเกียรติว่าจะให้พูดได้เลย หรือว่าจะพูดกันส่วนตัว
ในเมื่อเขาบอกให้พูดได้เลย เท่ากับว่าเขาไม่มีความลับกับเพื่อน เรยาจึงไม่ต้องอ้อมค้อมให้เสียเวลา เปิดฉากต่อว่าเขาใจร้ายมากที่หลอกเธอกับลูก บอกว่าจะพาลูกกลับเมืองไทย แต่แล้วก็หนีกลับมาคนเดียว วันนี้เธอจึงต้องมาพบเขาเพื่อบอกว่าเธอไม่คอยอะไรอีกต่อไปแล้ว เธอจะมาทวงสิทธิ์ของลูกชาย
“ทวงสิทธิ์ยังไง ผมให้เขาเท่าที่เขาจะได้อยู่แล้ว”
“แต่เขายังไม่เคยพบปู่กับย่า เขายังไม่ได้รับจากคนในตระกูลของพ่อว่าเขาเป็นหลานชายคนเดียว”
“เขาจะได้แน่ แต่ไม่ใช่เดี๋ยวนี้”
“แต่ฟ้าคอยไม่ได้แล้ว ต้องเดี๋ยวนี้”
“ทำไม”
“มันนานเกินไป ลูกชายโตขึ้นทุกวันแต่ยังเป็นลูกนอกกฎหมาย”
“มันนานแค่ไหน แค่ไหนที่เรียกว่านาน” คำถามของเต้ที่แทรกขึ้นมาทำให้เรยาไม่พอใจอย่างมาก พูดเน้นหนักว่าเธอไม่จำเป็นต้องตอบ เพราะเขาไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เต้ฟังแล้วฉุนกึก แล้วทั้งคู่ก็ตอบโต้กันไปมาจนก้องเกียรติมีสีหน้าเหนื่อยหน่าย โจซึ่งดูจะวางตัวเป็นกลางมาตลอดจึงไกล่เกลี่ยกับเรยาว่าของอย่างนี้ต้องให้เวลาเพื่อนของตนบ้าง มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
“มันยากตรงไหนก็ในเมื่อปู่ย่าอยากได้หลาน นี่หลานชายที่จะสืบสกุลด้วย อีกอย่างภรรยาคุณใหญ่ก็ไม่มีลูกซักที”
“อย่าพูดถึงคนอื่น” ก้องเกียรติเสียงเข้มจัดใส่เรยา
“ทำไมคะ พูดความจริงทำไมพูดไม่ได้ ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ไม่ได้พูดซักคำว่าเมียของพ่อเป็นหมัน ชาตินี้ทั้งชาติไม่มีวันมีลูกได้ จะคอยไปทำไมในเมื่อหลานชายอยู่ตรงนี้ตามที่ปู่ย่าอยากได้แล้วรอทำไม จะรอให้ลูกชายโตเป็นหนุ่มหรือไง”
“ผมบอกแล้วว่ากำลังจะจัดการ”
“ก็เมื่อไหร่เล่า...เมื่อไหร่ กำลังๆ ถามทีไรก็กำลังๆ ฟ้าไม่รออีกต่อไปแล้ว”
“ฟ้ามีเหตุผลอะไรที่ไม่รอ” คำถามจี้ใจของเขาทำให้เรยาชะงักกึก
“พ่อ...สงสัยอะไร”
“คุณคิดว่าผมสงสัยอะไรล่ะ”
“พ่ออย่าเปลี่ยนเรื่อง พ่อไม่ทำเพราะเมียพ่อไม่ยอมใช่มั้ย ตัวมันไม่มีลูก มันก็เลยทั้งกีดทั้งกันคนอื่น”
ก้องเกียรติหมุนเก้าอี้หันหลังให้ สีหน้ากดดันเต็มที่
“พ่อ...พ่ออย่าหันหลังให้ฟ้านะ ถ้าดูถูกกันขนาดนี้ ฟ้าจะพาลูกไปหาปู่ย่าเขาเอง พาไปวางไว้หน้าประตูบ้านเลย คอยดู”
เรยาขึงขังเสียจนก้องเกียรติหนักใจสุดๆ ลุกจากเก้าอี้ไปยืนห่างๆอย่างไม่รู้จะพูดยังไงดี แต่เพื่อนสองคนของเขายังอยากฟังคำตอบจากเรยาว่าทำไมถึงต้องมาเร่งรัดขนาดนี้ รอหน่อยไม่ได้หรือ การทำแบบนี้ครอบครัวเขาอาจจะแตกแยกกันไปเลย
“ดีสิ...ก็ควรจะเป็นยังงั้นอยู่แล้ว ทำหน้าที่เมียไม่สมบูรณ์แล้วจะอยู่ทำไม”
“คุณเรยา...ก่อนที่คุณจะมาเป็นภรรยาคนที่สองของก้องเกียรติ คุณไม่ได้พูดอย่างนี้นี่ คุณบอกว่าคุณยอมทุกอย่าง คุณจะอยู่ในที่ของคุณ คุณจะไม่เรียกร้องอะไร คุณจะไม่ทำลายครอบครัวของเขา เอกสารสัญญามี...คุณเซ็นไว้เอง”
“ใช่...นั่นมันก่อนที่ฉันจะมีลูกชาย”
“ไม่จริง!”
เต้กับเรยาตอบโต้กันดุเดือดขึ้นทุกที ขณะที่โจก็เห็นถึงความดื้อรั้นเห็นแก่ตัวของเรยา จนเขาเองทนไม่ไหว ช่วยกันกับเต้ต้อนเรยาเรื่องที่หลอกก้องเกียรติว่าท้องแล้วคลอดก่อนกำหนด แต่คนอย่างเรยาไม่เคยจนมุมใครง่ายๆ แม้จะเป็นเรื่องจริงก็ตาม
“คุณก้องเกียรติ...คุณเป็นพ่อของลูกฉัน จะคลอดก่อนกำหนดหรือจะท้องเมื่อไหร่ คุณก็นอนกับฉัน แล้วฉันก็ท้อง เบ่งลูกของคุณออกมา ลูกชายฉันเป็นเจนพาณิชย์สกุล คุณต้องทำให้เขาเป็นเจนพาณิชย์สกุลโดยสมบูรณ์ ไม่อย่างนั้นฉันจะอุ้มเขาไปให้ปู่ย่าเขาด้วยตัวฉันเอง”
เรยาพูดจบเดินกลับออกไปทันที แล้วไปเจอวิมลกำลังโทร.รายงานณฤดีว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งมาพบคุณใหญ่ ท่าทางเธอน่ากลัวมาก...เรยาฉุนจัดพยายามดึงโทรศัพท์จากมือวิมลจะพูดกับณฤดีเอง แต่วิมลไม่ยอม เรยาเลยแกล้งพูดเสียงดังตำหนิวิมลกระทบไปถึงณฤดี
“แอบฟังเจ้านายพูดกันไม่ใช่วิสัยของเลขาฯที่ดีเลยนะคุณ ทีหลังอย่าทำ หรือว่าเจ้านายผู้หญิงของคุณชอบ”
ณฤดีได้ยินเต็มๆ แต่ไม่พูดอะไรนอกจากขอบคุณวิมลแล้วจะวางสาย...เด่นจันทร์ที่อยู่กับณฤดีรีบแย่งโทรศัพท์ไปอย่างรวดเร็ว
“วิมล ไหนเล่าไปซิ เกิดอะไรขึ้น”
วิมลชำเลืองมองเรยาที่เดินนวยนาดออกไปแล้ว จากนั้นก็บอกเล่าสิ่งที่ได้ยินให้เด่นจันทร์ฟังอย่างละเอียด ส่งผลให้เด่นจันทร์เป็นเดือดเป็นแค้นแทนณฤดี
“อีนังเรยามันไปประกาศตัวแล้ว คุณใหญ่นะคุณใหญ่ ไปคว้าผู้หญิงอย่างนี้ได้ไง ถ้าเป็นสินจะไม่แปลกใจเลย เออ แต่ก็เป็นสินไปพักหนึ่งล่ะนะ ไปดี๋...ไปบริษัทกัน”
“ไปทำไม”
“ไปบอกคุณใหญ่ไงว่าครั้งหนึ่งสินก็มีเมียน้อยชื่อเรยาเหมือนกัน”
“เด่น...ฉันขอพูดเป็นคำขาดเลยนะ ถ้าเธอไม่ฟังฉัน ฉันจะเลิกคบเธอตลอดชีวิต”
เด่นจันทร์หน้าเหวอ แต่ก็ยอมให้ณฤดีพูดมา
“เธอจะต้องไม่เล่าเรื่องคุณสินกับเรยาให้คุณใหญ่ฟัง”
“จะบ้าเหรอ เรื่องเลวๆของมันทำไมไม่ให้เล่า”
“ไม่ให้เล่า...ไม่ต้องถามเหตุผล”
เด่นจันทร์ถอนใจยาว มองหน้าณฤดีอย่างอ่อนใจ
“ดี๋ ฉันเนี่ยนางมารนะ มาคบกับนางฟ้าอย่างเธอได้ยังไงก็ไม่รู้ คุณใหญ่ทำกับเธออย่างนี้ เธอจะต้องปกป้องความรู้สึกเขาทำไม ฉันไม่เข้าใจเลยให้ตาย”
“ขอร้อง ฉันไม่ต้องการให้คุณใหญ่รู้” ณฤดียืนยันคำเดิม เด่นจันทร์ฮึดฮัดอยากจะแย้งอีก แต่เพื่อนรวบรัดตัดบทว่า “ขอบใจมากนะเด่น”
“เอาละ ไม่บอกก็ไม่บอก...แต่นังเรยา อย่าขอนะ”
“เธอจะทำไมเขา”
“ฉันรู้ทุกอย่างจากวิมลแล้ว นังคนนี้เอาไว้ไม่ได้!”
ooooooo
แล้ววันต่อมา เด่นจันทร์ก็พานพบุกไปข่มขู่เรยาถึงห้องพักในคอนโดฯหรู แต่ไม่นึกว่าจะพบชายหนุ่มอีกคนอยู่กับเรยาด้วย เธอจึงกล่าวหาเรยาซุกชายอื่น และให้นพถ่ายรูปมันทั้งคู่เพื่อเอาไปให้ก้องเกียรติดู
เรยาโมโหสุดๆ เข้ายื้อแย่งกล้องจากมือนพไป แต่เด่นจันทร์ยังมีอีกตัวรีบส่งให้นพถ่ายต่อ พร้อมกับตัวเองก็ชี้หน้าด่าเรยาไปด้วย
“อย่าไประรานครอบครัวเพื่อนฉัน อย่าไปทวงสิทธิ์อะไรอีก เธอจะได้เท่าที่เธอควรจะได้ คุณใหญ่ไม่ใช่คนใจดำ หรือถ้าเธออยากได้มากกว่านั้น มาเอาที่ฉัน ฉันจะให้ แต่ถ้าเธอไม่ฟัง ยังไม่หยุด...เธอตาย ฉันจะสั่งฆ่าเธอเลย...จำไว้”
“นี่...เธอออกไปนะ อย่ามาวางอำนาจที่นี่ ฉันไม่กลัวหรอก”
“เพราะฉันมีอำนาจ เธอรู้ดีนี่ว่าอำนาจเงินมันมีอิทธิพลแค่ไหน เธอเองยังยอมสยบให้กับเงินของฉันแล้วนี่นา หรือว่าเงินหมดแล้วลืม ไปไหนหมดล่ะ หรือว่าเลี้ยงไอ้ตัวไว้แบบนี้จนหมด”
“คุณเข้าใจผิด ผมเป็นเพื่อน...” นัทหยุดชะงัก เพราะเด่นจันทร์ตวาดสวน
“คนอย่างแก...ฉันไม่พูดด้วยให้เสียปาก อย่าสะเออะเข้ามาสอด ออกไปให้พ้น หน้าที่แกมีอยู่อย่างเดียว นอนรับเงินจากแม่นี่เท่านั้น”
เรยาโกรธจัดรั้งนัทให้หลีกทาง ก่อนหยิบของใกล้มือขว้างออกไปสุดแรง แต่เด่นจันทร์หลบทันแล้วจัดให้อีกชุดใหญ่
“เลิกไปหาเรื่องเพื่อนฉัน เข้าใจมั้ย เขาสูงกว่าเธอมาก คนอย่างเธอไม่ได้เศษธุลีของเขา ไม่ว่าจะด้านไหน ทั้งเทือกเถาเหล่ากอ ทั้งการศึกษา ทั้งสังคม เธอมันคนละชั้น อย่าเผยอเข้ามาเปรียบเทียบกับเขา คุณใหญ่ไม่มีวันเห็นเธอดีกว่าภรรยาของเขา เพื่อนของฉันเป็นเพชร แต่เธอเป็นกระเบื้อง หรือถ้าเป็นดอกไม้ก็แค่ดอกไม้ริมทาง ไม่มีใครเอาไปใส่แจกันหรอก ถึงสีจะสวยงามดี เพราะมันเป็นดอกไม้สี
ทอง”
ด่าเสร็จเด่นจันทร์หันกลับออกจากห้องอย่างรวดเร็ว นพรีบก้าวตามเจ้านาย ส่วนเรยาหน้าตึงไปทั้งหน้าด้วยความแค้น น้ำตาซึมค่อยๆซึมเอ่อออกมา แล้วก็นั่งจมอยู่กับตัวเองเป็นนาน ก่อนจะบอกนัทว่า
“พรุ่งนี้ฟ้าจะกลับโอ๊กแลนด์แล้วนะ”
พอเช้าขึ้นเรยาก็เตรียมเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋า พลางพูดกับนัทที่เข้ามายืนมองสีหน้าไม่สู้ดี เธอขอร้องนัทให้อยู่ที่นี่ต่อไป ไม่อยากให้เขากลับไปอยู่ที่ห้องเดิมเพราะโรคของเขา ต้องอยู่ที่อากาศดีๆ ไม่มีฝุ่น
“อย่าเลยฟ้า นัทกลับไปดีกว่า”
“ห้องนี้ไม่มีคนอยู่จะกลายเป็นห้องร้าง นัทช่วยอยู่ให้หน่อย” พูดแล้วเห็นนัทนิ่งไป จึงลุกมาจับมือเขาแนบแก้มตัวเอง รำพันความรู้สึกเก็บกดออกมายืดยาว “ฟ้าไม่ดีอย่างนัทเคยคิด นัทเกลียดฟ้าก็ได้นะ ตั้งแต่เด็กฟ้าเจอแต่คนดูถูก ถึงเขาจะไม่รู้ว่าแม่เป็นคนใช้ แต่เขาก็เห็นว่าฟ้าไม่มีอะไรเหมือนที่เขามี เขาคิดว่าแม่ฟ้าเป็นครูเพราะฟ้าโกหกเขา แต่ทำไมแม่ไม่ซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆ ไม่ซื้อกระเป๋านักเรียนใหม่ๆ ไม่
ซื้อเครื่องเขียนใหม่ๆ ทำไมฟ้าต้องเอาข้าวจากบ้านไปกิน หรือทำไมฟ้าไม่ชวนใครมาที่บ้านเลย สายตาที่คนมองดูถูกทำให้ฟ้าโยนความผิดทั้งหมดให้แม่ ฟ้าเกลียดแม่โกรธแม่ที่ยอมเป็นคนใช้เขา ไม่คิดเลยว่านั่นคือที่ที่มั่นคงที่สุดที่แม่จะหาไว้ให้ฟ้า”
นัทหน้าเศร้า บีบมือเรยาอย่างปลอบโยน
“ฟ้าโตขึ้นมา ในใจมันอัดแน่นว่าเราต้องได้ดีกว่าคนอื่นๆ เราต้องเอาชนะคนอื่นให้ได้ ฟ้าดูกระจกฟ้ารู้ว่าฟ้าสวย ความสวยมันมีราคานะนัท ฟ้าตัดสินใจขายความสวยแลกกับสิ่งที่ฟ้าต้องการ แล้วฟ้าก็ได้ทุกอย่าง ยกเว้นความรัก ทั้งๆที่ฟ้าคิดจะจบความรักของฟ้าที่เขา แต่ไม่มีใครรักฟ้า ทุกคนรักเมียตัวจริงของเขา หรือไม่ก็รักเงินของเมีย”
เรยาก้มหน้าต่ำน้ำตาร่วงเผาะ นัทสงสารเต็มที่ สองมือประคองหน้าเธอ มองด้วยความรู้สึกลึกล้ำ
“ฟ้า...อย่าร้องไห้ ยังไงก็ยังมีนัทอีกคนที่รักฟ้า นัทรักฟ้านะ”
“ฟ้าไม่ดี...นัทอย่ารักฟ้าเลย”
“รัก...ถ้าไม่มีใคร กลับมาหานัท มาหานัทนะฟ้า...นัทรักฟ้า รักมานาน ไม่เคยเปลี่ยนแปลง รักฟ้าคนเดียว”
สองคนสบตากัน...และเหมือนมีอะไรดึงดูด นัทจูบเรยาอ่อนหวานนุ่มนวล สัมผัสนั้นแผ่วเบาบอกว่ารักสุดใจ เรยา เหมือนจะขัดขืนนิดๆ แต่แล้วกลับโอนอ่อนผ่อนตามเพื่อให้นัทสมหวัง ทั้งๆที่เธอรักเขาอย่างเพื่อน...เพื่อนที่แสนดี
นัทหักห้ามความรู้สึกและอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ทำไปแล้วก็มานั่งเสียใจ รู้สึกผิดมากมายที่เอาเปรียบเธอ ถือโอกาสที่เธอกำลังเสียใจ ซึ่งมันไม่ใช่วิสัยของลูกผู้ชาย แต่เรยาบอกกับเขาว่า เธอรักเขา เขาเป็นเพื่อนคนเดียวของเธอ สิ่งที่เกิดขึ้นเพราะเธอรักเขา เธอจะไม่ลืมวันนี้เลย วันที่ดีที่สุดที่รู้ว่าได้รับความรักที่แท้จริง...
ooooooo
ทันทีที่กลับไปถึงโอ๊กแลนด์ เรยามุ่งหน้าไปหาซีเคที่บ้านด้วยความรักและคิดถึง แต่สิ่งที่ได้รับจากเขากลับเป็นคำถามทิ่มแทงสะเทือนใจอย่างใหญ่หลวง
“คุณหมดพันธะหรือยัง คุณต้องหมดพันธะจากทั้งสองคน ทั้งสามีและลูกชายของคุณ”
ส่วนทางเมืองไทย เด่นจันทร์เอารูปถ่ายเรยากับนัทไปให้ณฤดีดูถึงบ้าน แทนที่ณฤดีจะทำตามคำแนะนำของเพื่อนที่ให้บอกเรื่องนี้กับก้องเกียรติ เธอกลับทั้งห้ามทั้งขอร้องเด่นจันทร์ให้เฉยไว้ แต่ถ้าไม่ทำตามที่ขอ ก็อย่าเป็นเพื่อนกันอีกต่อไป
“เธอจะให้คนอย่างนังเรยามันสมหวังเหรอ เธอจะให้มันได้ผู้ชายที่ดีที่สุดอย่างคุณใหญ่ไปเหรอ”
“ถ้าเขารักคุณใหญ่ เขาจะทำให้คุณใหญ่มีความสุข แซ่เชงก็จะมีความสุขเพราะมีหลานชาย ซึ่งฉันไม่มีวันมีได้”
“เธอจะเป็นแม่พระ หรือเธอไม่รักคุณใหญ่แล้ว หรืออะไรฮะดี๋”
“เพราะว่า...ฉันจะไม่มีวันยอมเป็นเมียหลวง ฉันจะไม่ยอมเป็นเมียหลวง”
ก้องเกียรติแอบมองแอบฟังอยู่มุมหนึ่ง ค่อยๆถอยห่างออกมาด้วยความรู้สึกท้อแท้สิ้นหวัง แล้วในคืนนั้นก็เผชิญหน้ากับณฤดีตามลำพัง เธอยังยืนยันหนักแน่นอีกว่า
“ขอโทษนะคะคุณใหญ่ ดี๋เชื่อมั่นในครอบครัวที่มีสามีคนเดียวภรรยาคนเดียวค่ะ”
“คุณดี๋ครับ ขอเวลา...”
“ไม่ค่ะ ไม่มีเวลาจะให้ค่ะ คุณใหญ่รู้จักดี๋ดี ดี๋เคยพูดให้ฟังหมดแล้ว คุณใหญ่ไปมีภรรยาอีกคน และยังปล่อยให้เหตุการณ์ยุ่งยากยิ่งขึ้นเพราะมีลูก คุณใหญ่จะเลิกกับเขาก็เท่ากับทอดทิ้งไม่รับผิดชอบ เขาต้องเลี้ยงลูกคนเดียว ต่อให้มีเงินทองมากมายที่คุณใหญ่ให้ไป ก็คงลำบากอยู่ดี อย่าทำเลยนะคะ มันไม่งามเลย หรือคุณใหญ่จะเอาลูกไว้ ให้เงินแม่เขาไปก้อนหนึ่ง เพราะคุณใหญ่จะให้ดี๋ไม่ต้องรับ
สถานภาพเมียหลวง ดี๋ก็ไม่อยากให้คุณใหญ่ทำอย่างนั้น เพราะเท่ากับพรากลูกพรากแม่เขา คุณใหญ่ไม่สงสารลูกหรือคะ”
“คุณดี๋...ผมหมดหนทางแล้วใช่มั้ยครับ หมดสิ้นหนทางแล้วใช่มั้ย ผมไม่มีทางออกเลย...ไม่มีเลย...ผมไม่อยากเสียคุณดี๋ไป ผมทนไม่ได้ที่จะเสียคุณดี๋”
“แต่ทนได้ที่จะเสียลูกกับแม่ของลูกยังงั้นเหรอคะ”
เสียงโทรศัพท์มือถือฝ่ายชายดัง ณฤดีถอยห่างไปหน้าห้องแต่ยังหยุดฟังเมื่อได้ยินเสียงเขาเอ่ยชื่อคนที่โทร.มา
“เรยา...คุณจะโทร.มาเร่งรัดผมทำไม ผมบอกแล้วว่าผมจะจัดการให้ ตาหนูจะได้พบอาม่าของเขาในไม่ช้า ผมบอกแล้วไง...ปู่เขาเหรอ ปู่เขาไม่มี ตายแล้ว”
เรยาซักถามเหมือนไม่เชื่อ แต่พอเขายืนยันหนักแน่น จึงเปลี่ยนไปถามเรื่องมรดก
“เรื่องนั้นคุณไม่ต้องห่วงเรยา เขาเป็นลูกชายผมนะ”
ณฤดีฟังเพียงเท่านี้ก็ก้าวเดินออกไปจากตรงนั้นด้วยสีหน้าโศกศัลย์เหลือเกิน
ooooooo
หลังจากคุยกับก้องเกียรติแล้วยังไม่ได้รับคำตอบเป็นที่พอใจ อีกทั้งซีเคก็มาหมางเมินเหินห่างจนติดต่อไม่ได้ทั้งทางมือถือและที่ทำงาน พอตามไปถึงบ้านก็ไม่เจอตัว แต่รู้จากเพื่อนบ้านว่าเขาประกาศขายบ้านหลังนี้แล้ว เรยาจึงตัดสินใจหอบลูกชายวัยหกเดือนกลับเมืองไทย โดยบอกแอนนาว่าตาหนูจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว จะไปอยู่กับพ่อของเขาเลย
ด้วยใจที่อยากจะเคลียร์ตัวเองเพื่อซีเคผู้ชายที่ตัวเองรักหมดใจ เรยาอุ้มลูกน้อยไปเปิดตัวกับณฤดีถึงบ้าน แถมยังพูดจาเยาะหยันเหยียดหยามจนณฤดีทนไม่ไหวต้องเป็นฝ่ายตัดบท
“ขอโทษ...ฉันมีธุระ เชิญคุณรอเขาตามสบาย”
“จะรีบไปไหน แขกมาถึงบ้านทิ้งให้อยู่คนเดียว ไม่เสียมารยาทลูกสาวท่านทูตไปหน่อยหรือ”
“คุณต้องการอะไรบอกมา ไม่ต้องอารัมภบท”
“ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณเลย สามีคุณให้ฉันมากจนเกินพอ ที่มานี่ก็เพื่อมาคืนสามีคุณให้คุณเพราะฉันไม่ต้องการเขาแล้ว เอาคืนไป ถึงจะแก่และไม่เอาไหนแต่คงพอแก้ขัดให้คุณได้ ส่วนเรื่องลูก คุณก็รู้ว่าลูกชายน่ะเป็นที่ต้องการของคนจีนแค่ไหน แต่คุณไม่มีปัญญามีลูกให้เขา ฉันเห็นแก่คุณว่าไม่มีลูกชายไว้ค้ำจุนสถานะของแม่ เลยยอมเสียสละเอาลูกมาให้คุณเลี้ยง”
“เอาลูกของคุณคืนไป” ณฤดีเสียงแข็งแต่สีหน้ายังเรียบเฉย
“คุณไม่มีสิทธิ์คืน ถ้าคุณไม่เอา พ่อเขาต้องเอา หวังว่าคุณคงไม่ทำอะไรโง่ๆให้ผัวทิ้งเพราะรังแกลูกเขา ถือเป็นลาภลอยสิคุณ สองเด้ง ได้ผัวคืนแถมลูกอีกคน”
“คุณเอาเด็กคนนี้คืนไป ส่วนคุณก้องเกียรติ...อย่าพูดว่าคุณคืนให้ฉัน เพราะฉันไม่ได้จะเอาคืน ฉันยกเขาให้คุณ... ไม่ต้องกลัวว่าลูกจะไม่มีพ่อถึงขนาดรีบเอามาให้ แต่เอากลับไปเถอะ ฉันรับรองว่าพ่อเขาจะตามไปหาคุณ...ไม่ช้าหรอก คุณก็จะมีชีวิตครอบครัวสมบูรณ์สามคนพ่อแม่ลูก”
“ไม่ต้อง...ฉันไม่ได้ต้องการครอบครัวสมบูรณ์”
“คุณบอกเองเมื่อกี้ว่าฉันเป็นส่วนเกินเข้าไปสอดแทรกในชีวิตคุณ ต่อไปคุณสามคนก็ไปอยู่ให้ห่างฉัน ฉันจะได้ไม่เข้าไปสอดแทรกในชีวิตของคุณ...กลับไปเสียเรยา ต่อไปอย่ามาเหยียบบ้านนี้อีก เอาเด็กคนนี้กลับไป แล้วคุณก้องเกียรติ จะตามไปในไม่ช้า” ณฤดีเน้นย้ำแล้วผละไปอย่างรวดเร็ว
“ฉันไม่เอาไป แล้วบอกคุณก้องเกียรติว่าฉันกำลังจะแต่งงานใหม่ บอกเขาว่าฉันเบื่อเขาที่สุด ฉันเจอคนที่ฉันรักแล้ว ไม่ต้องกลับไปหาฉันอีก คุณเลี้ยงลูกฉันให้ดี ฉันยกให้ แล้วคุณจะสบาย ไม่ต้องกลัวจะถูกไล่ออกจากบ้านเพราะไม่มีลูก”
ณฤดีได้ยินทุกคำของเรยา แต่เธอไม่หันกลับมา ทำให้เรยาคิดหนัก หันมองลูกน้อยด้วยสีหน้ากดดันลังเล ผิดและถูกต่อสู้กัน จนกระทั่งสมปองเข้ามาอุ้มเด็กยื่นให้ บอกว่าคุณผู้หญิงให้พากลับไป เรยาก็ตัดสินใจในวินาทีนั้นเดินตัวปลิวออกไปทันที
ooooooo
