วิวาห์ว้าวุ่น
ตอนที่ 18
วันนี้รุจน์ตื่นแต่ไก่โห่ วางแผนไว้อย่างดี..ก่อนอื่น ตรงแน่วไปยังร้านดอกไม้ เลือกดอกไม้ที่สวยที่สุดในร้าน ให้จัดอย่างสวยงามช่อมหึมา เพื่อจะประคองเอาไปให้มาตติกา...แน่นอน เธอเห็นแล้วต้องชอบใจที่สุด เรื่องขุ่นเคืองเขาที่มีอยู่จะต้องหายไปเป็นปลิดทิ้ง...ชัวร์
รุจน์หารู้ไม่ว่า...ที่บ้านมาตติกาเช้านี้มีมือปืนที่ไวกว่ามาถึงแล้ว เขาคือยอดชายนายธีร์ คนรักเก่าที่แยกทางกับ
มาตติกามานานแล้วเพราะความเจ้าชู้ของเขา...ธีร์มาถึงบ้านมาตติกาพร้อมด้วยดอกไม้ช่อใหญ่กว่า การปรากฏตัวของเขาทำให้มาตติกาตกใจแทบตาย ยืนตะลึงลาน...
หลังจากนาทีนั้น ธีร์ก็ยิ้มแย้มแจ่มใสเข้าไปนั่งอย่างดีในที่รับแขก...แล้วคำหวานก็พรั่งพรูออกมา ว่าด้วยน้ำใจไมตรีที่จะกลับมาหยิบยื่นให้มาตติกาผู้น่ารัก เหมือนดังที่เคยเป็นแฟนกันมา แต่มาตติกานั้นถอดใจคืนมาจากเขานานแล้ว...
"คุณจะกลับมาอีกทำไม มาตอุตส่าห์ทำใจได้แล้ว รู้ไหมว่ามาตแย่แค่ไหนตอนที่คุณทิ้งมาตไป"
"รู้สิ...เพราะผมก็รู้สึกแย่ไม่ต่างไปจากคุณหรอก" เจอไม้แรก มาตติกาก็ชะงัก "พอไม่มีคุณ ผมจึงรู้ตัวว่าผมคิดถึงคุณมากแค่ไหน ผมโกรธตัวเองทุกวันที่ทิ้งคนที่ดีที่สุดในชีวิตไป รู้ตัวหรือเปล่าว่าคุณมีความหมายกับผมมากแค่ไหน...มาต ผมสัญญา ผมจะไม่ทำให้คุณเสียใจอีก ยกโทษให้ผมนะ ขอ โอกาสผมสักครั้ง จะให้ผมคุกเข่าขอโทษคุณตรงนี้ก็ได้"
นายธีร์ลงคุกเข่า มาตติการ้องห้ามอย่างเกรงใจ แต่นายธีร์กลับกุมมือเธอไว้ไม่ยอมปล่อย
"ยกโทษให้ผมนะครับ" มาตติกาละล้าละลัง ในใจทำท่าจะอ่อนลง...
ยามนั้น...นายรุจน์ลงรถที่หน้าบ้านมาตติกา ถือช่อดอกไม้ แต่ตอนนี้ถือว่าช่อเล็กกว่านายธีร์...เดินท่องบทที่จะพูดกับมาต ติกาอย่างจะให้จับใจที่สุด "อย่าเพิ่งไล่ผมนะครับ ผมมาขอโทษ และมาอธิบายให้ฟัง เรื่องวันนั้นมันแค่อุบัติเหตุ" รุจน์สรุปลงด้วยคำว่า "โอเค" สูดลมหายใจลึก ก่อนเดินเข้าบ้านมาตติกา อย่างเงียบๆเพื่อให้เธอแปลกใจ...
ภาพที่เห็นตรงหน้านั้น รุจน์แทบหัวใจสลาย เห็นนายธีร์ คุกเข่าจับมือมาตติกาที่นั่งนิ่งอยู่...รุจน์มองดอกไม้ในมือเทียบดอกไม้ช่อใหญ่ของนายคนนั้นแล้ว...หัวใจของเขาเหี่ยวเฉาเร็วกว่า ดอกไม้ ค่อยๆล่าถอยออกมา...
"เราจะกลับมาคบกันอีกได้ไหม...ไม่มีใครดีกับผมเท่าคุณอีกแล้ว"
"วันหนึ่งมีคนดีกับคุณมากกว่าฉัน คุณก็ไปอยู่ดี" เขาอ้าปากค้าน เธอรีบว่าต่อ "เพราะมาตรู้จักคุณดี คุณมองหาสิ่งที่ดีกว่าตลอดเวลา ไม่มีคำว่าหยุด คำว่าพอสำหรับคุณ หรอกค่ะ"
"ผมคิดว่าคุณจะดีใจที่ผมจะกลับมา" เสียงธีร์เริ่มจะเขียวขึ้นหน่อยๆแล้ว
"เมื่อก่อนน่ะใช่...แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วละค่ะ"
"เปลี่ยนไปงั้นเหรอ...อ๋อ หรือว่า...คุณมีคนใหม่แล้ว" ธีร์จ้องตาเธอ เมื่อไม่มีคำตอบ จึงลุกขึ้นกระชากแขนเธอ ตะคอก "ใช่ไหม...คุณมีคนอื่นใช่ไหม บอกมาซิ มันเป็นใคร"
"มาตไม่จำเป็นต้องบอก เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว คุณไม่มีสิทธิ์มาบังคับมาต"
"มันเป็นใคร จะบอกหรือไม่บอก" บีบแขนเธอจนร้องเจ็บ "เจ็บก็รีบบอกมา"
"เขาชื่อรุจน์..." สวนเสียงดังใส่
"มันดีกว่าผมตรงไหน"
"คุณธีร์มีเวลาทั้งวันไหมล่ะ เพราะคุณรุจน์เขาดีกว่าคุณเยอะแยะ ต้องอธิบายกันเป็นวันๆ"
"มันจะมากเกินไปแล้ว" ธีร์รวบตัวเธอมากอดจูบซุกไซ้...มาตติกาขัดขืนสู้สุดฤทธิ์ แต่ธีร์ไม่สน "ผมจะทำให้คุณกลับมาคิดถึงผมอีกครั้งไง" ธีร์กดมาตติกาลงเก้าอี้ เอาตัวคร่อมไว้ มาตติกาดิ้นรน ปากร้องห้าม...มือคว้าก้อนหินได้ ฟาดหัวธีร์เต็มแรง...
ธีร์ผงะกุมหัว คำรามใส่ไม่เป็นภาษาที่เธอทำเขาถึงขนาดนี้...มาตติกาหันไปคว้าแจกัน พอจะตี นายธีร์จับข้อมือไว้ แล้วบิดจนเธอร้องอย่างเจ็บปวด แจกันหล่น ธีร์ตบหน้าเธอจนเซไป เหนือคิ้วชนขอบโต๊ะเลือดกระฉูด...เธอมองนายธีร์อย่างหวาดกลัว
"ผมง้อคุณดีๆแล้ว คุณมันหาเรื่องเอง" นายธีร์พูดจบ พอหันมา...ปากครึ่งจมูกของเขาเจอกำปั้นรุจน์ไม่รู้มาจากไหน เสียงมาตติการ้องเรียก "คุณรุจน์" ลั่นขึ้น เมื่อธีร์ตั้งหลักจะพุ่งเข้ามา รุจน์คว้าเศษแจกันตวัดไป แขนธีร์เจอเข้าเลือดสาดเป็นทาง ธีร์แค้น ตะคอกใส่
"ไอ้บ้านี่ใช่ไหม ที่คุณบอกว่าคบมันอยู่น่ะ"
"คุณไม่ต้องรู้ว่ามาตเลือกใคร รู้แค่มาตไม่มีวันเลือกคุณก็พอ...ออกไปจากบ้านมาตเดี๋ยวนี้"
"แกว่าไงนะ" ธีร์เปลี่ยนสรรพนามมาตติกา ตรงเข้าหามาตติกา แต่ต้องชะงักเมื่อรุจน์ชูชิ้นแจกันปากฉลาม สั่ง "ออกไปเดี๋ยวนี้" ธีร์ยังต่อรอง ถามว่าแกจะทำอะไร รุจน์ตวาดซ้ำให้ออกไป...
"ฝากไว้ก่อนเหอะ มึงได้เจอกูแน่" นายธีร์หันหลังเดินออกไป ยังวางมาดไม่หาย...
"คุณมาต..." รุจน์เห็นเลือดที่เหนือคิ้ว รีบมาประคองเธอ พาไปทำแผลก่อนอื่น...
รุจน์ช่วยล้างแผลใส่ยา ปิดปลาสเตอร์ให้อย่างนุ่มนวล ทั้งสองนั่งเก้าอี้เข่าชนกัน...รุจน์ทำไปอธิบายไป ที่เขาเอาช่อดอกไม้มาให้ เพื่ออธิบายที่เธอเข้าใจเขาผิด แต่ตอนนี้คงไม่ต้องแล้วกระมัง เธอถามว่าทำไม รุจน์จึงได้ทีร่ายยาวให้ฟัง
"ถ้าคุณยังโกรธผมอยู่ คุณจะบอกนายธีร์ว่าคบกับผมอยู่ได้ไง...คุณมาตครับ เรื่องผมกับคุณไอมันแค่อุบัติเหตุ เป็นเรื่องน่าขำด้วยซ้ำ คุณไอเจอตุ๊กแก ตกใจโดดกอดผม เราสองคนไม่ได้คิดอะไรกันเลยแน่นอน"
"มาตเชื่อคุณได้ใช่ไหม" มาตติกาถามยิ้มๆ เขาพยักหน้ารับ
"ผมเป็นผู้ชายที่คุณเชื่อมั่นและไว้ใจได้มาตลอดนะครับ คุณต่างหากที่เข้าใจผมผิด เลิกเอาอดีตร้ายๆมาทำลายความสุขปัจจุบันและอนาคตเถอะครับ"
"ค่ะ...มาตจะพยายามนะคะ" สองตาจ้องลึกถึงหัวใจ สองมือจับกันแน่น ทั้งอบอุ่นทะนุถนอม
ooooooo
ปุ๊กกี้กำลังดูทีวีอยู่ในบ้าน พอเห็นรายการบันเทิงพิธีกรกำลังรายงานข่าวที่กำลังฮือฮาในแวดวงดารา พร้อมกับพูดถึงคำทำนายแม่นๆของหมอดูสาวสวยชื่อดัง ไอรดา ตาทิพย์...ปุ๊กกี้ตาโตหูผึ่ง หันไปสะกิดนวลตองที่อ่านหนังสืออยู่ข้างๆให้มาดูทีวี...แล้วตะโกนเรียกไอรดาให้มาดูข่าวของเธอที่กำลังออกทีวี...
บนจอพิธีกรชายหญิงกำลังโชว์หนังสือ "เลิฟแอนด์ เวดดิ้ง" ที่มีรูปสามคู่ชู้ชื่นในชุดแต่งงาน แล้วชี้ถึงคอลัมน์ สัมภาษณ์หมอไอ ตาทิพย์...ทั้งยังมีการชมหมอไอว่าขึ้นปกสวยชะมัด
จากนั้นพิธีกรพูดถึงการทำนายของหมอไอ ที่ทำนายแม่นยำเรื่องนักร้องชื่อ บ. หน้าเกาหลี ทำคลิปหลุดออกมา เป็นคลิปแบบชายรักชายด้วย...
นวลตองกลับไม่ชอบ ร้องบอกให้ปิดทีวีเสีย หันไปบอกลูกสาวว่าพอเถอะ เรื่องแบบนี้แม่ว่ามันบาป...ไอรดา
จ๋อยยอมตามแม่ หันไปตาขวางใส่ปุ๊กกี้ สั่งห้ามวันนี้ไม่ต้องออกไปไหน
"แกจะบ้าเหรอ นังอ้อมกำลังจะมารับไปกินซีฟู้ด...น้านวลไปด้วยกันไหมคะ" นวลตองรีบรับ
"ไม่ได้..." ไอรดาสั่งเฉียบ "อย่าไปนะแม่" ไอรดาหันมาพูดกับปุ๊กกี้อย่างเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย "แกด้วย ห้ามไปเด็ดขาด สัญญากับฉันสิว่าแกจะไม่ออกไป"
"โว้ย ยายนี่ มาทักกันแบบนี้ฉันใจไม่ดีนะเว้ย เสียบรรยากาศหมด เฮ้อ...อดกินทะเลเผาเลย"
แม่นวลตองเห็นท่าไอรดาจริงจังมาก จึงมองอย่างสนเท่ห์ เรื่องการทำนายของไอรดา...
ขณะเดียวกันที่บ้านปวีร์...เขากับไข่มุกกำลังนั่งดูทีวีเรื่องไอ ตาทิพย์ ทำนายได้แม่นยำ ทั้งมีหนังสือของรุจน์ที่ลงปกสามคู่ชู้ชื่น พร้อมการสัมภาษณ์ไอรดาในฐานะหมอดูสาวที่แม่นยำระเบิด...ดูทีวีแล้ว ไข่มุกจึงอดถามพ่อปวีร์ไม่ได้
"พ่อปวีร์คิดถึงแม่ไอไหมคะ"
ธงชัยฟังแล้วปรามลูกสาว แต่ปวีร์กลับถามต่อไปว่า ไข่คิดถึงแม่ไอมากหรือ? ไข่ตอบทันที "คิดถึงมาก...แล้วพ่อปวีร์คิดถึงแม่ไอไหมคะ"
"คิดถึงสิ...ก็คิดถึงแม่ไอเขา เหมือนที่ไข่คิดถึงนั่นแหละ"
"ถ้า คิดถึงก็ชวนแม่ไอกลับมาอยู่ที่นี่สิคะ" ขวัญตากับธงชัยสะดุ้ง ธงชัยกระซิบบอกลูก ระวังพ่อแม่จะตกงาน แต่ปวีร์ ไม่สน
"นั่นสินะ แล้วจะทำยังไงดี แม่ไอเขาถึงจะกลับมาล่ะ" ปวีร์ซัก
"ก็ไปง้อเขาสิคะ ไม่เห็นต้องถามเลย...เอาช็อกโกแลตไปง้อก็ได้ ผู้หญิงชอบช็อกโกแลตค่ะ เพราะมันอร่อย ถ้าไม่รีบไปง้อ เดี๋ยวแม่ไอเขาดังแล้วคนอื่นจะมาแย่งไปนะคะ"
ธงชัย รีบมาอุ้มลูกสาวไป...ปวีร์รีบเอาความคิดของเด็กมาใคร่ครวญ แล้วก็ยอมรับ พึมพำออกมาดังๆว่า ไม่มีเหตุอื่นใด นอกจากไปง้อ...
"ใช่ค่ะคุณ..." ขวัญตาสอดปากเข้ามาเสนอ "รีบๆเข้านะคะ...ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป"
ป วีร์พยักหน้าเห็นด้วยกับขวัญตา เขารู้สึกว่าโลกนี้สดใสน่าอยู่ขึ้นเยอะ...
ที่ บ้านปุ๊กกี้...หลังจากไอรดาสั่งปุ๊กกี้และแม่นวลตองไม่ให้ออกไปกินอาหารทะเล ตามที่อ้อมจะมาพาไปเลี้ยง ด้วยเกรงอุบัติเหตุ...แต่ไอรดาเองกลับถูกคนโทร.มาดูหมอกันไม่ ขาดสาย จำต้องบอกปัดไปทุกราย...
สายสุดท้ายกลับมีเสียงโทร.มาหาปุ๊กกี้ พอรับ ปุ๊กกี้ถึงตาเหลือกร้องลั่น
"หา...รถชน...แล้วแกเป็นอะไรหรือ เปล่านังอ้อม...เหรอ... ฟาดเคราะห์ไปนะเพื่อน เดี๋ยวบ่ายๆฉันจะไปเยี่ยมแก" กดตัดสาย ปุ๊กกี้หันมามองหน้าไอรดา
"เมื่อคืนนังอ้อมมันกินซีฟู้ด เสร็จ กำลังจะขึ้นรถ จู่ๆปิกอัพเมามาจากไหนไม่รู้แถเข้ามาชนมัน ดีไม่เป็นไรมาก" ปุ๊กกี้สงสัยรีบหันมาถาม "นี่แกรู้ได้ไงน่ะยายไอ ที่แกห้ามฉันไม่ให้ไปกับยายอ้อมน่ะ"
"ฉันไม่รู้หรอก จู่ๆมันแค่รู้สึกขึ้นมา ฉันก็เลยห้ามแก"
"เฮ้ย ฉันว่าแกต้องมีเซนส์ทางนี้แหงเลยว่ะ" หันมาทางนวลตอง "น้านวลว่าม่ะ"
"อือ ม์...ตั้งแต่ตอนที่แกยังเล็กๆ แกเคยทักอะไรแบบนี้ แล้วถูกอยู่หลายครั้งเหมือนกันนะ" นวลมองลูกสาวอย่างรู้สึกแปลกๆ ปุ๊กกี้ดีดมือเปาะ
"ว่าแล้ว...แกมันต้องมีองค์ หรือซิกเซนส์อะไรบางอย่างแน่" หันไปหานวลตอง "น้านวล หนูว่าปล่อยให้มันดูหมอของมันไปเถอะ หนูว่ายายนี่มันบอร์นทูบี ให้มันเอาดีทางด้านนี้นี่แหละ"
นวลตองมองไอรดาอย่างชั่งใจ...ไอรดา มองหน้าแม่ นวลตอง ในใจอยากยึดอาชีพหมอดูอย่างจริงจัง
ooooooo
เมษ าวางแผนการวางยาให้ตุลย์ไปจัดการไอรดาให้เสร็จสิ้นไป หลังจากนั้นเมษาไปนัดแนะหญิงสิบแปดมงกุฎแต่ท่าทางไฮโซวัย 45 ปีคนหนึ่งมานัดแนะกันที่ล็อบบี้โรงแรม โดยจะจ้างอีกคนมาเป็นนางนกต่อนัดไอรดามาดูหมอในวันพรุ่งนี้
"จะทำให้ ยายไอหลงเชื่อ ตามขึ้นไปบนห้องพัก โดยไม่ต้องอุ้มขึ้นไปให้คนเห็น"
จาก นั้นมีการโทร.นัดแนะกันเป็นที่เรียบร้อย...
เมื่อตุลย์รับทราบแผนของ เมษาแล้ว ดีใจที่จะได้จัดการไอรดาให้เรียบร้อยเสียที แต่เมษายิ่งดีใจยิ่งกว่า เมื่อจะใช้พี่ชายเป็นเครื่องมือเพื่อตัวเธอเอง จนเสร็จสมประสงค์ในคราวนี้
เมื่อราตรีคลี่ม่านลงมา ไอรดาก็เตรียมตัวไปดูหมอตามที่มีคนนัดไว้ แต่เมื่อเร่งฝีเท้าไปเปิดรั้ว ต้องตะลึง เมื่อปวีร์มายืนยิ้มร่าต่อหน้า พร้อมกับยกกล่องช็อกโกแลตมาส่งให้ ไอรดาถามว่าอะไรน่ะ?
"ช็อกโกแลต....ผมมาง้อ...มาขอคืนดีกับคุณ" ปวีร์จ้องมอง เห็นไอรดาเหมือนกำลังชั่งใจ แต่แล้วเธอก็ผลักกล่องไปทันที
"คุณ หย่ากับฉันแล้วมาง้อด้วยช็อกโกแลตเนี่ยนะ ไปได้ความคิดเด็กๆนี่มาจากไหน"
"เอ้อ...ก็ เอามาจากเด็กๆจริงๆแหละ"
"ฉันต้องรีบไปแล้ว...นัดลูกค้าหมอดูไว้"
"เดี๋ยว สิคุณ นี่ผมอุตส่าห์มา..."
"ก็คุณมาไม่รู้จักนัดล่วงหน้าเอง กลับไปเถอะ ฉันต้องรีบไปดูหมอจริงๆ"
"นี่ถ้าคุณจะไล่ผม บอกมาตรงๆก็ได้ ไม่ต้องมาอ้างเรื่องงานอะไรหรอก"
"จะบ้าเรอะ ฉันจะไปดูหมอจริงๆ ไม่มีเวลาแล้ว เดี๋ยวลูกค้ารอ" ไอรดาผลักเขาให้หลีก แล้วรีบเดินไม่ไยดี ปวีร์ยืนมองตาม เซ่อไป...
ไม่นาน ไอรดาก็มาถึงโรงแรมที่นัดหมาย เมื่อโทร.ตามเบอร์ที่นัดไว้ หญิงไฮโซก็รีบมาทักทายแนะนำตัว ไอรดารีบร้อนจะเริ่มดูกัน จึงถูกค้านแล้วเสนอว่าที่นี่ไม่เหมาะ ไปดูบนห้องของสาวใหญ่ไฮโซดีกว่า ไอรดาจึงไม่ขัดข้อง...เมื่อทั้งสองเดินไปทางลิฟต์ ตุลย์แอบมองคอยทีอยู่ ยิ้มอย่างพอใจจนน้ำลายสอ...
สาวใหญ่พาเข้าห้อง จัดแจงที่ทางให้นั่ง มีแก้วน้ำส้มวางสองแก้วไว้ต้อนรับ เมื่อเริ่มลงมือดู ขีดเขียนอักขระครู่เดียว ไอรดาจึงเริ่มทาย
"ดวงเรื่องการงานต้องรอจน ครึ่งปีหลังถึงจะดีมากนะคะ ครึ่งปีแรกเตรียมตัวไว้เลย ช่วงพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก พระราหูก็มาครบองค์ประชุมเพลิงเลยค่ะ"
"แล้ว มีวิธีสะเดาะเคราะห์หรือแก้กรรมบ้างไหมคะ เสียเงินเท่าไหร่ฉันก็ยอม"
"เท่า ไหร่ก็ยอมเหรอคะ" ทีแรกดีใจ แต่คิดอีกทีเริ่มเปลี่ยนใจ "เอ่อ...อย่าดีกว่าค่ะ ฉันเลิกหากินแบบนั้นแล้ว" สาวใหญ่กังขา ถามว่ามันยังไงกัน ไอรดาจึงบอกตามตรง "ไม่มีอะไรมาก ก็เป็นหมอดูประเภทหลอกเอาเงินค่าสะเดาะเคราะห์ แก้กรรมเวรอะไรนั่น คนเราถ้าทำอะไรไม่ดีไว้ก็ต้องแก้ด้วยการเพียรทำกรรมดี แล้วบาปเคราะห์จะคลี่คลายลง ไม่ใช่แค่จ่ายเงิน ไหว้ดอกไม้ธูปเทียน แก้กันง่ายๆ"
"อือม์ หมอไอนี่พูดถูกนะ นี่พูดมาตั้งนาน ยังไม่ทานน้ำทานท่าเลย" เลื่อนแก้วไปหาไอรดา แล้วยกแก้วของเธอขึ้นดื่ม...แต่ไอรดากลับนั่งขีดเขียนต่อ กะเช็กให้แน่นอน ไหนๆจะกลับตัวแล้ว ไม่อยากสุกเอาเผากิน
"อ้าว ทำไมไม่กินล่ะคะหมอไอ ไม่หิวน้ำบ้างเหรอคะ" สาวใหญ่เร่ง
"ไม่เป็นไรค่ะ เรียบร้อยมาแล้วค่ะ อีกอย่างน้ำส้ม มันหวานด้วย...ลดน้ำตาลอยู่ค่ะ"
"แหม...กลัว อ้วนก็ไม่บอก" สาวใหญ่เริ่มอึกอัก แล้วหาทางออก "งั้นเปลี่ยนใหม่ละกันนะคะ ไวน์เป็นไงคะ ช่วยสูบฉีดเลือดลมดีนะคะ เดี๋ยวพี่ไปเอาให้" สาวใหญ่รีบลุกไปทันที
ไอรดาห้ามไม่ทัน เพราะไม่อยากดื่มไวน์จึงยกแก้วน้ำส้มดื่มทันที พอสาวใหญ่รินไวน์ ใส่ยาเรียบร้อยกลับมา ก็เห็นไอรดาฟุบลงไปแล้ว...
สาวใหญ่ไฮโซรีบไป บอกเมษาที่คอยอีกห้อง เมษาโทร.ไปเรียกตุลย์มาจัดการได้แล้ว จากนั้นไปดูสภาพไอรดาให้สมจริง จึงได้ยัดเงินค่าแรงให้สาวใหญ่ ซึ่งเดินกำเงินตัวปลิวออกจากห้องไป เมษาเงื้อมือจะตบไอรดาให้สมแค้น พอดี
ตุลย์ เข้ามาห้ามไว้ก่อน เมษาจึงบอกยกไอรดาให้พี่ตุลย์ก่อนออกจากห้องไปอีกคน...ตุลย์มองไอรดาแล้ว ยิ้มอย่างกระหาย...
"ในที่สุด คุณก็หนีผมไปไม่พ้นหรอกไอรดา..." เห็นแก้วไวน์วางอยู่ ตุลย์จึงหยิบมาวอร์มอารมณ์จนหมดแก้วแล้วเอ่ยปากชม "น้องสาวเราช่างรู้ใจจริงๆ" แล้วหันไปทำตาวาววามไล้ไปทั่วร่างของไอรดา
หลัง จากอุ้มไอรดาไปที่เตียง ลูบหน้าและปอยผมอย่างแสนพิศวาสจนตึงมือแล้ว จึงเอามือถือมาตั้งถ่ายในมุมที่เห็นได้ชัดที่สุด...พอเสร็จจึงพึมพำ
"ผม ไม่โรคจิต แต่ถ่ายไว้ดูเล่น เผื่อคุณไม่ยอมรับผม ต้องมีหลักฐานไว้แบล็กเมล์ต่อรองกันบ้าง"
ooooooo
เมษากลับไป นั่งนอนเล่นในห้องพักของเธอ ไม่ห่างจากห้องไอรดานัก เมื่อเวลาผ่านไปนานจนคิดว่าพี่ตุลย์ของเธอจะทำงานได้สำเร็จเสร็จสิ้นไปนาน แล้ว...แต่เมื่อเมษาไปที่ห้องนั้น พอเปิดประตูเข้าไป อุทานลั่น "ไหงเป็นยังเงี้ย..."
ตุลย์นอนพังพาบข้างๆไอรดาที่เสื้อผ้ายัง เรียบร้อย มือไม้ของเขายังป่ายปะระไป แต่หลับสนิท...ไอรดาบิดตัวแบบละเมอ ดึงมือตุลย์ที่กอดเธอไว้ออก แล้วใช้เท้าส่งตุลย์ลงจากเตียง ตุลย์ยังหลับต่อ เมษาเห็นแล้วแค้น
"ผู้หญิงอะไร ร้ายยังเงี้ย ไม่รู้ปวีร์ชอบไปได้ยังไง" เมษาปลุกตุลย์ "พี่ตุลย์ ตื่นๆๆ ตื่นได้แล้ว" เขย่าเท่าไหร่ตุลย์ยังหลับ "เป็นไปได้ไงเนี่ย" มองทั้งคู่แล้วเกิดความแค้นจัด "เอาวะ ถึงขั้นนี้แล้วไม่ถอยเด็ดขาด" เมษายิ้มอย่างวายร้าย กดมือถืออย่างแรง...
ปวีร์กำลังหลับอยู่ในห้อง มือถือข้างหมอนดังขึ้น รีบหยิบมารับ
"ครับ...ว่าไงเหรอ...เมษา มีอะไรเหรอ" เมษาทำท่ายักกะสาย อ้ำอึ้งเหมือนจะกลัวปวีร์ช็อกตาย จึงบอกเขาไปว่า เมษาไม่บอกดีกว่า ปวีร์รำคาญจึงบอกว่า ไม่บอกก็จะนอนแล้ว
"เดี๋ยว ก่อนค่ะ" เมษาโยนเสื้อผ้าไอรดาไปข้างเตียง "เมษารู้ว่านังไอรดาสุดที่รักของคุณกำลังมั่วอยู่กับพี่ตุลย์ในโรงแรม"
"คุณ ว่าไงนะ" ปวีร์โดดผลุงขึ้นนั่ง "มั่วรึเปล่า ผมเพิ่งไปหาคุณไอมา เขาไปดูหมอให้ลูกค้า"
"ดูหมอเหรอ สงสัยดูอย่างอื่นมากกว่า" ปวีร์ซักเสียงห้วนว่า คุณรู้ได้ไง "เมษาได้ยินจากพี่ตุลย์ค่ะ ถึงเป็นพี่แท้ๆ แต่เมษาทนไม่ได้ อยากให้คุณปวีร์ตาสว่าง ไม่อยากให้โดนสวมเขา"
"เฮ้ย...บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าที่ไหน" ปวีร์พล่านในสายเลือด...
ooooooo
หลังจากเมษาถอดเสื้อผ้าของทั้งพี่ตุลย์ของเธอกับไอรดาออกจนล่อนจ้อน ลากมานอนกอดก่ายในท่าที่มันสมจริงที่สุด แล้วใช้ผ้าห่มคลุมไว้ แต่ดูหมิ่นเหม่แบบที่เห็นแล้วใจหวิวไปเลย...
ปวีร์ตรงมาที่โรงแรมแห่งนี้เหมือนจะบิน เปิดประตูเข้าห้องตามที่เมษาบอก แล้วถึงกับยืนตะลึงจังงังกับภาพที่เห็น ทั้งสองนอนพันกันใต้ผ้าห่ม...ปวีร์ตัวสั่นสะท้านด้วยความโกรธและแค้น น้ำตาพานจะไหล เขาไม่พูดแม้แต่คำเดียว ทำได้แต่ เพียงก้มหน้าเดินออกจากห้องไป...เสียงเมษาอุทานออกมา เมื่อเกือบจะชนกัน แล้วรีบโอบปลอบใจ
"เป็นไงบ้างคะคุณปวีร์...เมษารีบตามมา เพราะเป็นห่วงคุณน่ะค่ะ เมษากลัวจะเกิดเรื่องร้ายๆขึ้น"
"ขอบคุณนะเมษาที่ทำให้ผมตาสว่างเสียที" เมษาร้องบอกว่าปวีร์ร้องไห้ เขารับทันที "ใช่...แต่ผมจะไม่เสียน้ำตาให้ ผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว"
"โถ...น่าสงสารจัง คุณปวีร์มองคนผิดไป ต่อไปนี้มองคนใหม่นะคะ...รีบไปจากที่นี่ดีกว่า"
ไม่นานนัก...ปวีร์ถูกเมษาประคองกลับมาบ้านของเขา ธงชัยกับขวัญตามาต้อนรับ ปวีร์สั่งให้เอาเหล้ามากิน แล้วเมษาก็ปลอบประโลมเล้าเอาใจ ยกตัวเองแสนดี ขยี้ไอรดาจมดิน เมษาแอบยิ้มอย่างสะใจที่ทำให้ปวีร์เกลียดน้ำหน้าไอรดาได้ สะใจในแผนของตัวเอง...
พอธงชัยกับขวัญตาลำเลียงสุรากับแกล้มมาวาง เมษาก็ผสมให้แทบจะป้อนใส่ปาก...ดื่มไปแล้วก็เรียกมาดื่มอีก แทบไม่ให้เสียเวลาเมา ส่วนเมษาก็พูดแนะปวีร์ควรจะดื่มให้เมาหลับไปเลย เพราะไม่น่าเจอภาพบาดตาขนาดนั้น การเปิดปากแย้มบางเรื่องที่ยังปิดๆไว้ทำให้สองผัวเมียสงสัยว่าเมษาคนนี้พูดอะไรกับคุณปวีร์ของเขา...
ปวีร์ทำเวลาดื่มอย่างไม่นับคะแนน กระทั่งหมดขวด แต่จะเอาอีก ธงชัยทนไม่ไหวบอกว่าเหล้าหมดแล้ว ขวัญตาย้ำว่าพอแล้ว คุณปวีร์ดื่มมากแล้ว...เมษาหันมาเล่นงานขวัญตาว่าไม่ควรเสือกเรื่องเจ้านาย พอหันมา ปวีร์คอพับหลับไปแล้ว
เมษาคิดจะรวบยอดปวีร์ จึงสั่งสองผัวเมียให้มาช่วยกันอุ้มปวีร์ขึ้นห้องนอน...หลังช่วยกันพาปวีร์ขึ้นเตียงแล้ว เมษาไล่สองผัวเมียออกจากห้อง ตัวเธอตั้งท่าจะจัดการปวีร์ ลูบไล้ เนื้อตัวเขา ปากพร่ำว่าเขาน่ารักน่าปล้ำไปทั้งตัว...รีบปลดกระดุมออกอย่างย่ามใจ
"เห็นแล้วมันเขี้ยวจริงๆเลย...โอ๊ย...ไม่ไหวแล้ว..."
ก่อนที่จะดื่มด่ำความรักให้สะใจกี๋ ปวีร์กลับลุกขึ้นมาขย้อนอาเจียนใส่เมษาพรวดใหญ่
ตั้งแต่หน้าถึงตัก เมษาร้องอี๋ๆ ทำท่าจะอาเจียนออกมาแข่งกัน หมดอารมณ์ไปทันที เสียงกรี๊ดดังลั่นห้อง...
ooooooo
ที่ห้องนอนไอรดากับตุลย์ในโรงแรม...ไอรดารู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้นมาก่อน มองเพดานอย่างงุนงง พอหันมาเห็นตุลย์นอนอยู่ข้างๆ ตกใจแทบตาย...ค่อยๆตั้งสติเรียบเรียงสำนึก
"เรามาดูหมอ...แล้วจู่ๆก็...นายตุลย์นี่..." ไอรดาก้มลง สำรวจเนื้อตัว แทบช็อกตาย...แล้วเข้าใจเรื่องราวทันทีว่าเธอได้เสียทีไอ้คนนี้เสียแล้ว
ไอรดารีบสลัดความแค้นทิ้ง ก่อนอื่นรีบแต่งตัวไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เมื่อแต่งหน้าเนื้อตัวเสร็จ หันมามองตุลย์ อย่างแสนแค้น
"ไอ้เลวเอ๊ย...รังแกแม้กระทั่งผู้หญิง..." ว่าแล้วยกเท้าถีบร่างนายตุลย์กลิ้งตกเตียงไปอีกที แล้วไอรดารีบวิ่งหนีไป ก่อนที่น้ำตาจะพรั่งพรูออกมาให้อายคน...
แต่เมื่อจะถึงบ้าน ไอรดายืนสำรวมท่าทีให้ปกติที่สุด ย่องกลับไปนั่งเงียบอยู่คนเดียว แต่ท่าทีนี้หาได้รอดพ้นสายตาปุ๊กกี้กับแม่นวลตองไม่ ยิ่งทำให้ทั้งสองเป็นห่วงยิ่งขึ้น และคิดว่าไอรดายังคิดถึงปวีร์เหมือนเดิม...ไอรดานั่งน้ำตาเอ่อ เมื่อแม่เดินมาหา รีบปาดน้ำตา แม่ถามก็บอกว่าไม่เป็นอะไร แม่เข้ามากอดลูบหัวไปมา ไอรดาถึงกับปล่อยโฮออกมา แม่ให้ร้องออกมาเท่าที่อยากร้อง
"ถ้าร้องพอแล้วหยุด ลุกขึ้นสู้กับเรื่องร้ายๆให้มันผ่านไปให้ได้...โอเคไหมลูก" ไอรดาพยักหน้ารับ
"ฉันรักแกนะเว้ย..." ปุ๊กกี้มาปลอบเพื่อน "แกยังมีฉันเป็นเพื่อนนะ รู้ไหม" ทั้งสองคนกอดไอรดา ปลอบและให้ กำลังใจ...
ooooooo
เมื่อตุลย์ตื่นขึ้นมาในโรงแรม ในสมองยังมึน และกำลังคิดค้นอย่างหนัก เมื่อกลับถึงบ้านกลางดึกรู้แต่ว่าเหมือนถูกม้าเตะ ปวดไปทั้งตัว หารู้ไม่ว่าตัวเองถูกถีบตกเตียง...วางโน้ตบุ๊ก เตรียมซีดีไว้ ต่อสายกับมือถือจัดการไรต์ลงแผ่นไว้เป็นหลักฐาน...
ภาพที่ออกเป็นภาพที่ตั้งมือถือ เขาเดินไปที่เตียง มี ไอรดานอนไม่ได้สติ ตัวเขาเองสารภาพว่าจำไม่ได้ว่าทำอะไรไว้... แล้วต้องตกใจ
"นี่เราหลับไปก่อนที่จะได้ทำอะไรเหรอเนี่ย" จากนั้นได้เห็นเมษาเข้ามายืนดูเขากับไอรดาหลับ ได้เห็นตอนที่ไอรดาถีบเขาตกเตียง จึงรู้ว่าถูกถีบจนเจ็บเนื้อตัว แล้วเห็นเมษากดมือถือเรียกปวีร์มา...
"ยายเมษา...นี่แกหลอกใช้ฉันเหรอ" ตุลย์ทั้งโกรธทั้งเจ็บปวดที่ถูกน้องหลอกใช้...
เวลาผ่านไปไม่นาน เมษาก็กลับเข้าบ้านมาด้วยเสื้อผ้าเลอะเทอะ เอามือเช็ด กลิ่นฟุ้ง ร้องลั่นว่าเหม็นชะมัด พอหันไปมองที่มืดๆ มีเงาคนตะคุ่มๆถึงกับร้องตกใจ
"พี่ตุลย์ มานั่งมืดๆตกใจหมด"
"อย่ามาไก๋ จริงๆเธอไม่ได้ช่วยพี่ให้สมหวังกับคุณไอรดาหรอก แต่เธอใช้พี่เป็นเครื่องมือกำจัดคุณไอเพื่อไปหาเจ้าปวีร์ เธอวางยาพี่ แล้วจัดฉากขึ้นมา"
"เรื่องยานั่นเมษาไม่รู้เรื่องจริงๆนะพี่ตุลย์ ครั้งนี้พลาดไปแล้ว ขอโทษนะ เดี๋ยวเมษาช่วยจัดการนังไอรดาให้พี่ใหม่"
"ไม่ต้อง...อย่ามายุ่งกับพี่อีก พี่จะทำให้คุณไอเป็นของพี่ให้ได้ โดยไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเธอ" ตุลย์ปึงปังขึ้นข้างบนอย่างเคียดแค้น เมษายืนจ๋อยที่พลาดไปอีกแล้ว...
ooooooo
ปวีร์เซลงจากเตียงวิ่งไปโก่งคอพรูของเสียลงอ่างในห้องน้ำ ก่อนจะล้างปากคอเดินขาไขว้ออกมาจากห้องน้ำ ตรงไปหาน้ำดื่มแก้คอแห้ง พอยกขวดดื่ม น้ำก็แห้งหมดขวดไปแล้ว...ปวีร์ปวดหัวแทบแตก จึงเดินออกจากห้องเพื่อไปหาน้ำ
ปวีร์ออกจากห้องก็เห็นไข่มุกเดินผ่านมา แล้วยืนมองตาเป็นมันที่เห็นปวีร์กุมหัว
"อ้าวไข่ ทำไมดึกดื่นแล้วยังไม่นอนอีก มาเดินทำอะไรแถวนี้"
"ดึกอะไรกันคะพ่อปวีร์ ตีห้ากว่า จะเช้าอยู่แล้ว หนูต้องตื่นมาช่วยแม่ทำกับข้าวค่ะ เสร็จแล้วจะได้อาบน้ำไปโรงเรียน"
"อ้าวเหรอ...พอดีเลย ช่วยบอกแม่เราหน่อยว่าพ่อปวีร์ ปวดหัว ขอกาแฟขมๆสักแก้วนะ"
"เมาค้างใช่ม้า..." ไข่มุกกอดอกดูแก่แดดไม่น้อย "หนูเคยเห็นพ่อหนูเป็นบ่อยๆ ผู้ใหญ่นี่ไม่รู้เป็นไงกัน ชอบกินเหล้าอยู่ได้ เหม็นก็เหม็น กินแล้วปวดหัว ยังจะกินอีก"
"เราไม่เข้าใจหรอกน่า..." ปวีร์ลูบหัวไข่มุกอย่างเอ็นดู "ถึงเหล้ามันจะแย่ยังไง มันก็ทำให้เราลืมในสิ่งที่อยากลืมได้"
"งั้นพ่อปวีร์ดื่มเหล้า อยากจะลืมอะไรหรือคะ" ปวีร์ อึกอักตีหน้าสะเหร่อ "พ่อปวีร์เป็นอะไรไปคะ"
"ปละ...เปล่า" ดึงไข่มุกมากอด "ไข่พูดถูกแล้วละ พ่อปวีร์ดื่มเหล้าเพราะอยากลืม แต่พอหายเมา มันก็ลืมไม่ได้อยู่ดี" พูดไปน้ำตาพานจะไหล เจ็บแค้นแน่นทรวง เมื่อความชอกช้ำกลับมาฮือโหม จะมีอะไรช้ำเท่าผู้หญิงที่เขารักยิ่งกว่าสิ่งใดในโลก แต่เธอปล่อยตัวปล่อยใจไปให้ชายอื่นชื่นชมเสียแล้ว...
ooooooo
ฟ้ายังมืด ดวงตะวันยังไม่มาเยือน แทนที่จะหลับไอรดากลับยังนอนร้องไห้อยู่คนเดียวตั้งแต่หัวค่ำมาแล้ว เสียใจและเสียดายในสิ่งที่เกิดขึ้น ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิด ผิดอย่างหนักหนาสาหัสยิ่งขึ้นทุกที...ไอรดาคิดไปฝันไป ย้อนไปสู่ภาพอันงดงามหวานซึ้ง ปวีร์ เดินมามองตาเธอใกล้ๆ แล้วสารภาพ
"ผมมาบอกคุณว่า ผมลองทบทวนดูแล้ว ผมแน่ใจว่า... ผมรักคุณ"
ไอรดายอมรับว่า นาทีนั้นความรู้สึกตื้นตันเต็มทรวง แต่พยายามกลั้นน้ำตาอันปีตินั้นไว้
ไอรดากลับหนาวใน...เมื่อลำดับนาทีระทึก เมื่อเธอลืมตาตื่นขึ้นมามองไปบนเพดาน แล้วหันมาเจอนายตุลย์ ไอรดาแทบช็อก แต่ค่อยๆตั้งสติลำดับภาพ
"เรามาดูหมอ...แล้วก็...หลับไป....แต่...นายตุลย์นี่..." ไอรดาสำรวจตรวจตราดูตัวเอง ความรู้สึกไม่นึกฝัน พลันจี๊ดที่สมอง รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกคลื่นลมพายุจับโยนไปมาแทบสิ้นสติ ไอรดาพยายามตั้งสติ แล้วเข้าใจในสิ่งที่น่าสยดสยอง เธอพลาดท่าเสียทีให้กับตุลย์เสียแล้ว...
ไอรดาตั้งสติให้คืนกลับมาอยู่บนเตียงดังเดิม แต่ภาพอันน่าขยะแขยงนั้นยังตามติด จนเธอร้องไห้โฮลั่น เป็นนานจึงระบายความทุกข์ออกมา
"หมดไปแล้ว...ทุกอย่างจบแล้ว...ฉันไม่คู่ควรกับคุณอีกแล้ว คุณปวีร์"
ooooooo
นายธีร์ผู้มีแต่ความอาฆาตมาดร้ายไม่ยอมเสียมาตติกาให้นายรุจน์อย่างเด็ดขาด วันนี้จึงหิ้วกล้องมาหามุมที่ดีที่สุด มาจับภาพรุจน์ที่มาดูแลมาตติกา ที่ได้แผลจากการต่อสู้ขัดขืนจากการใช้กำลังของนายธีร์...รุจน์ดูแลมาตติกาอย่างใกล้ชิดสนิทสนม ทำแผลให้ เธออย่างนุ่มนวล ต่อหน้านายธีร์ที่ถ่ายรูปไปแค้นไป...รุจน์ เองยังเอามือถือถ่ายรูปมาตติกาไว้ แล้วชมจนมาตติกา เขินว่า แม้มาตติกาได้แผลบาดเจ็บ ก็ยังสวยอยู่ดี...
นายธีร์ถ่ายรูปทั้งสองไป ในใจนั้นมุ่งหวังจัดการรุจน์ให้ดับดิ้นสิ้นใจไป จึงจะหายแค้น...
หลังจากอัดรูปรุจน์ได้แล้ว นายธีร์นัดพบกับมือปืนหน้าตาโหดคนหนึ่งที่บ้านร้าง ส่งรูปรุจน์ให้ มือปืนมองแล้วพยักหน้า พร้อมกับรับเงินปึกหนึ่งจากนายธีร์ซึ่งกำชับมือปืนอีกครั้ง
"อย่าให้มีปัญหาตามมาถึงฉัน...เข้าใจไหม"
มือปืนพยักหน้า รับคำ นายธีร์ยิ้มเหี้ยม มองตามมือปืนด้วยความหวังว่าคราวนี้ขจัดเสี้ยนหนามในหัวใจของมันออกได้แน่...
ooooooo
ที่ประตูรั้วบ้านเช่าปุ๊กกี้ วันนี้มีนักข่าวช่างภาพและมือกล้องทีวีมายืนมุงเพื่อขอสัมภาษณ์ไอรดา หมอดู "ไอ ตาทิพย์" แม่นวลตองกับปุ๊กกี้ออกมารับหน้า
นักข่าวว่า ไอรดาไม่สะดวกให้สัมภาษณ์ แต่นักข่าวอ้อนวอนขอแป๊บเดียว
"ค่ะ...เข้าใจนะคะ นาทีนี้ใครๆก็อยากสัมภาษณ์หมอไอ ตาทิพย์ โชะเด๊ะ ดูแม่นเป๊ะ...แม่นเป๊ะ แต่หมอไอเขาไม่สบายจริงๆค่ะ" ปุ๊กกี้ทำเจ้ากี้เจ้าการ
นักข่าวเห็นปุ๊กกี้พูดฉอดๆ จึงให้เพื่อนรุมซักถามปุ๊กกี้เสียเลย นักข่าวซักช่างภาพถ่ายกันอุตลุด ปุ๊กกี้ได้เข้ากล้องดีใจเนื้อเต้น จัดหน้าปัดผมไปมาให้เข้าทรงสวย
"อุ๊ยๆๆ ถ่ายฉันออกทีวีเหรอ...เดี๊ยนชื่อปุ๊กกี้นะคะ เป็นเพื่อนหมอไอค่ะ คอนเฟิร์มว่าแม่นจริงๆนะคะ ไม่รู้เป็นพรสวรรค์หรือซิกเซ้นส์อะไรสักอย่าง..."
แล้วพวกนักข่าวก็ชี้ไปทางหลัง เมื่อเห็นไอรดาเดินมา กล้องทีวีจึงหันไปหาไอรดา เธอมาถามว่ามีอะไรกันหรือคะ แม่นวลตองบอกว่านักข่าวมาขอสัมภาษณ์ลูก แม่บอกไปแล้วว่าไม่สะดวก แต่เขาไม่ยอมไป ไอรดาหันไปบอกพวกนักข่าว
"ไม่เป็นไรค่ะ มาก็ดีแล้ว ไอจะได้แถลงข่าวชี้แจงให้เข้าใจกันเสียเลย"
ไอรดาพานักข่าวช่างกล้องเข้าไปในบ้าน แล้วเปิดแถลงและให้ซักถามเต็มที่
"เป็นยังไงบ้างคะ หลังจากข่าวเรื่องหมอไอทำนายแม่นสุดๆออกอากาศไป ตอนนี้คงมีคนมาเข้าคิวรอ ให้ดูหมอกันเพียบเลยสิคะ"
"ก็มีพอสมควรค่ะ...แต่ว่าฉันจะเลิกอาชีพหมอดูแล้วละค่ะ"
"อ้าว ทำไมล่ะคะ หมอไอ มีเหตุผลอะไรหรือเปล่า"
"ไม่เสียดายเงินทองไหลมาเทมาจากชื่อเสียงตอนนี้เหรอครับ" นักข่าวชายพลอยผิดหวัง
"ก็เสียดายนะคะ แต่ฉันมีเหตุผลส่วนตัวที่สำคัญกว่า ขออนุญาตไม่บอกนะคะ"
ไอรดาหันไปมองแม่นวลตอง แม่ยิ้มให้ลูกสาวอย่างซึ้งใจ ปุ๊กกี้มองแม่ลูกแล้วเข้าใจคนทั้งสองดี ไอรดารีบสรุป
"แค่นี้นะคะ อ้อ...ยินดีด้วยนะคะ" ไอรดาชี้ไปที่นักข่าวหญิง "คุณกำลังจะมีลาภ ถึงก้อนจะไม่ใหญ่มาก แต่เรียกว่าลาภลอย ได้มาอย่างสบายๆ"
"จริงเหรอคะ" นักข่าวคนนั้นยิ้มร่า "เมื่อเช้าเพิ่งมีคนยัดเยียดลอตเตอรี่ชุดใหญ่ ลดราคาถูกมาให้" หันไปทางช่างกล้อง "หวยออกแล้วนี่ ใครรู้บ้าง" เพื่อนช่วยกดเมสเสจโทรศัพท์ดู แล้วร้องบอก
"สองตัวออกหนึ่งแปดครับพี่"
นักข่าวหญิงรีบหยิบลอตเตอรี่ออกมาดู ร้องขึ้นอย่างดีใจ
"จริงด้วย...ถูกเลขท้ายสองตัวหนึ่งแปด...ต๊าย หมอไอนี่แม่นจริงๆ" ทุกคนฮือฮา นวลตองกับปุ๊กกี้ตาโตทึ่งในความสามารถของไอรดา...หลายคนขอดูลอตเตอรี่ แล้วชื่นชมเป็นการใหญ่
"จะแม่นไปไหนกันนี่แก" ปุ๊กกี้เลี่ยงมากระซิบถามไอรดา
"แม่ชักลังเลแล้วละไอ...หรือว่าข้างบนฟ้าจะกำหนดให้แกต้องเป็นหมอดู"
"ไม่แล้วละแม่ ไออยากให้แม่สบายใจมากกว่านี้น่ะ" ไอรดากอดแม่นวลตองอย่างมีความสุข...พวกนักข่าวช่างภาพ ชื่นชมกันไม่ขาดปาก มีการนัดแนะเลี้ยงมื้อใหญ่กันอื้ออึงไป
ไอรดาตอบคำถามนักข่าวอีกพักใหญ่ จึงขอตัวแยกย้ายกันไป
ooooooo
คุณหญิงกับผู้พันปยุตกำลังเม้าท์กันอยู่หน้าจอทีวี ต้องพากันหยุดหันไปจ้องทีวี เมื่อข่าวหมอไอ ตาทิพย์ ให้สัมภาษณ์ออกอากาศข่าวภาคค่ำ ตามที่ไปสัมภาษณ์
ไอรดาที่บ้านปุ๊กกี้ และในที่สุด ไอรดาจึงสรุปลง
"...ดิฉันจึงขอเรียนผ่านทางรายการนี้ว่า ดิฉันจะเลิกอาชีพหมอดูแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ติดต่อมาจะให้ ดูหมอ หรือออกรายการ..."
"เห็นไหม..." ท่านปยุตตีเข่าผางอย่างสะใจ "คุณหญิงเห็นไหม ทีนี้จะเชื่อผมหรือยังว่าแม่ลูกคู่นี้เขาไม่ได้เลว ไม่ได้ หิวเงินอย่างที่คุณหญิงคิด"
"คุณมีอะไรมายืนยัน" คุณหญิงยังกังขา ปยุตชี้ไปที่ทีวี
"ก็นี่ไง....คุณไม่เห็นเหรอว่าตอนนี้หมอไอกำลังดัง เขามีโอกาสกอบโกยจากหมอดูที่กำลังมาแรง แต่เขาเลือกที่จะประกาศเลิกเป็นหมอดูซะเฉยๆ"
"ก็นั่นสินะ...ทำไมจู่ๆถึงมาเลิกซะดื้อๆอย่างนี้" คุณหญิงยังไม่ปลงใจ
"เลิกอคติเขาได้แล้ว ที่ผ่านมาหนูไออาจเผลอไผลให้ความโลภครอบงำ แต่ตอนนี้เราได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของเขาแล้วนี่...คุณหญิงจะไม่เชื่อผมก็ตามใจ แต่ขอให้เก็บไปคิดดู เราเป็นผู้หลักผู้ใหญ่แล้ว อย่าปล่อยให้อคติบดบังจนมองไม่เห็นเนื้อแท้ตัวตนของเขาจริงๆ"
คุณหญิงยังลดอัตตาลงไม่ได้ แต่ก็เริ่มคล้อยตามนิดๆ ไว้เชิงนางสิงห์ให้สามีดู
ooooooo
วันนี้ธราดลมาหาปุ๊กกี้ที่บ้าน ไอรดามาทักทายต้อนรับอยู่ก่อน แต่พอปุ๊กกี้ลงมาเห็นธราดลเข้า ทั้งถูกทักสวัสดี เธอไม่ดีด้วย ถามเสียงกระด้างว่ามาทำไม ไอรดารีบขอตัวไปซื้อของข้างนอก ปุ๊กกี้จะขอไปด้วย ธราดลมาดึงมือไว้ขอคุยด้วย
"คุยอะไร จะมาด่าอะไรฉันอีก"
"ผมไม่ได้มาคุยเรื่องคุณ" มองเห็นไอรดาเดินไปแล้ว "ผมจะมาคุยเรื่องเพื่อนผมกับเพื่อนคุณ"
"อีกแล้ว ไปไกลๆเลย เพื่อนฉันช้ำพอแล้ว อย่ามาซ้ำเติม"
"ซ้ำเติมอะไร เพื่อนผมมันไม่มีความสุขเอาเลย มันตามง้อเพื่อนคุณแล้วแต่เพื่อนคุณยังเล่นตัว"
"เขาไม่เรียกเล่นตัวย่ะ เขาเรียกว่าเจ็บแล้วต้องจำ เป็นใครโดนไล่ตะเพิดออกมาอย่างนั้น มีใครไม่ฉุนยะ...แล้วนี่จะมาหาเรื่องกันใช่ไหม" ปุ๊กกี้ขยุ้มคอเสื้อธราดล แยกเขี้ยวใส่ "อยากลองดีเหรอ ที่นี่บ้านฉัน ฉันไม่กลัวนายหรอกเว้ย"
"เฮ่ย...ฟังก่อนสิ มันหมดเวลาที่จะมาทะเลาะกันแล้ว เราจะมาปรองดองกัน ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป" ปุ๊กกี้คลายมือออก "เพื่อนคุณก็เศร้า เพื่อนผมก็เศร้า จะปล่อยมันไปอย่างนี้ หรือจะช่วยหาทางให้เขาคืนดีกัน มันไม่ดีตรงไหน" ปุ๊กกี้นิ่งงัน ไล่เลียงลำดับเรื่องไปมา
ทั้งสองไม่รู้ว่าที่หน้าบ้าน ขณะที่ไอรดาเดินออกไป ทั้งโทร.มือถือเพลินๆ ได้ยินเสียงตุลย์ร้องเรียก ไอรดาหันไปเห็นตุลย์ยืนยิ้มข้างรถ ทั้งโกรธทั้งแค้น สั่งเฉียบ
"กลับไปซะ" ตุลย์กลับยิ้มร่าเดินมา บอกว่าจะมาขอโทษ ที่เกิดเรื่องขึ้นเมื่อคืนก่อน ไอรดาปัดทันทีว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
"ไอ...คุณจะให้โอกาสผมพิสูจน์ตัวเองสักครั้งไม่ได้เหรอ"
"ที่ผ่านมาคุณพิสูจน์ตัวเองแล้วว่าคุณไม่ใช่สุภาพบุรุษ รังแกผู้หญิง ขอร้องนะ ออกไปจากชีวิตฉัน แล้วลืมทั้งหมด ฉันไม่เอาเรื่องอะไรคุณทั้งนั้น ถือว่าให้ทาน"
"ในหัวผมน่ะพอจะลืมได้" หยิบแผ่นซีดีโชว์ "แต่คลิปที่ผมถ่ายไว้นี้..."
"นี่...คุณ เอามานี่นะ" ไอรดาจี๊ดขึ้นสมอง โดดคว้าแผ่นมาได้ แต่ตุลย์ยังยิ้ม บอกว่าคลิปนี้อยู่ในคอมฯของเขาแล้ว จะไรต์ลงกี่สิบกี่ร้อยแผ่นก็ได้ ไอรดามือไม้สั่น "คุณคิดว่ามันจะทำให้ฉันต้องอับอาย เสียชื่อจนยอมให้คุณแบล็กเมล์เอาตามที่คุณต้องการใช่ไหม" ตุลย์ลอยหน้าอย่างเหนือชั้นกว่า "ผิดไปแล้ว" เธอชูแผ่นขึ้น "ฉันจะเอาไปแจ้งตำรวจ ให้เป็นหลักฐานมัดตัวคุณ แล้วลากคอเข้าคุก" ตุลย์ฮึดฮัดกลัวเรื่องถึงตำรวจ "กลับไปซะ ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ"
ไอรดาพูดจบ...ก้มลงมอง ตุลย์เอาปืนจี้เหนือเอวเธอ ไอรดาผวา แต่ขยับตัวไม่ได้ ตุลย์สั่งให้ตามมันไป อย่าตุกติก ไม่งั้นจำต้องยิง...ไอรดาเนื้อตัวเย็นวูบ จำต้องเดินไปตามคำสั่ง...
มันผลักไอรดาเข้าไปในรถ เอากุญแจมือสับคล้องกับมือจับข้างรถ เธอถามด้วยความแค้น มันคิดจะทำอะไรเธอ มันบอกอย่างไว้เหลี่ยมว่า เมื่ออยู่กันสองคน มันชอบทำอะไรบ้าง?
"ช่วยด้วย...ปุ๊กกี้ คุณดล ช่วยด้วย" ตุลย์ผวามาอุดปาก คำรามใส่ จี้ปืนที่ปากเธอจะยิงให้ตาย
ธราดลกับปุ๊กกี้ได้ยินเสียงร้องไอรดา ตื่นตัวร้องขึ้น
พร้อมกัน "เสียงยายไอรดา..."
ขณะที่ทั้งสองคนวิ่งออกมาทางหน้าบ้าน มองเห็นรถคันนั้น จำได้ว่าเป็นรถตุลย์ แม้ไอรดาท้าให้ยิง ตุลย์ไม่กล้า มันรีบขึ้นรถขับออกไป...ปุ๊กกี้ย้ำ ยายไอถูกจับไปแล้ว ทำไงดี ธราดลบอก เขาจัดการเอง ว่าแล้วรีบวิ่งไปดัก แต่ตุลย์ส่องปืนออกมาทางหน้าต่างรถ ธราดลต้องหลบแทบไม่ทัน ตุลย์จึงเร่งเครื่องห่างไป ปล่อยให้ทั้งสองได้แต่มองตามอย่างร้อนใจ...
ธราดลโทร.ไปบอกปวีร์ที่บ้าน พอฟัง ปวีร์ร้องลั่นแตกตื่น
"หา...ไอ้ตุลย์จับตัวคุณไอไป...เป็นไง คุณไอเป็นอะไรหรือเปล่า...ตอนนี้อยู่ที่ไหน บอกมาเร็วๆ" ซักไปแล้วต้องนิ่งฟัง เพื่อรู้จุดที่จะต้องไปตาม ปวีร์สั่งธราดลโทร.แจ้งตำรวจก่อน แล้วรีบมารับเขา...
ไอรดาถูกคุมด้วยกุญแจมือคล้องติดกับรถ พยายามจะหาวิธีล้วงมือถือมาแอบติดต่อ แต่ตุลย์รู้ทัน เตือนว่าอย่าคิดโทร.แจ้งตำรวจ ไอรดาจึงบอกจะโทร.ทำไม โทร. เขาก็รู้ ตุลย์เตือนอย่าบังคับให้มันต้องทำร้ายเธอ แล้วมันแย้มว่า จะพาเธอไปยังที่มีเราสองคน มันบอกแล้วหัวเราะลงลูกคอ ไอรดาแค้นใจ คิดหาทางทำอย่างไรจะเอาตัวรอดให้ได้ก่อน...
ทางด้านปวีร์บ่นอู้ เมื่อธราดลกับปุ๊กกี้ขับรถมารับเขาช้า ธราดลถามว่าจะไปตามที่ไหน ปวีร์บอกวิธีตามหาไอรดาตรงที่มือถือของเธอ เพราะเขาเคยแอบโหลดโปรแกรมจีพีเอสแทรกเกอร์ค้นหาจากตำแหน่งมือถือของเธอ
"ถ้า คุณไอเอามือถือไปด้วย มันจะส่งสัญญาณให้รู้ว่าตอนนี้คุณไออยู่ไหน...ยังไงก็ขอให้คุณไอเอามือถือไป ด้วยเถิด" สิ้นคำภาวนาของปวีร์ ปุ๊กกี้ทำให้ทุกคนใจชื้น เธอยืนยันว่าไอรดาเอามือถือติดตัวไปแน่ แล้วหันมาต่อว่าปวีร์ ทำไมแอบวางกับดักมือถือเพื่อนเธอ คิดจับผิดเพื่อนเธอหรือไง?
ปวีร์ อึกอักใบ้กิน แต่พอเห็นหน้าจอมือถือมีภาพจุดที่ไอรดาอยู่ขึ้น ปวีร์ร้องลั่นดีใจ
"ดาวเทียมจับสัญญาณได้แล้ว...ไอ้ดล ขึ้นทางด่วนข้างหน้าเลย"
ปุ๊กกี้รีบดู ลืมเรื่องทั้งหมดไปเลย ปวีร์สั่งธราดลให้ลัดไปตามเส้นทางที่จะตามรถตุลย์ไปให้ทัน...หลังจากตามไป ได้ช่วงหนึ่ง ปวีร์ที่ดูสัญญาณจากมือถือไอรดา รีบบอกธราดล
"ไอ้ตุลย์ มันขับพาคุณไอเลี้ยวเข้าซอยแล้ว...ไอ้ดลแกรีบเลี้ยวตรงซอยหน้าเลย มันไปทะลุถึงกันได้"
"โห...มันบอกละเอียดขนาดนั้นหรือเพื่อน" ธราดลข้องจิต
"เปล่า...แถวนี้มันมีม่านรูด ฉันเคยไปใช้บริการ เลยจำได้" ปวีร์พลั้งปากไปแล้วนึกได้ เพราะถูกทั้งสองคนมองหน้า จึงรีบกลบเกลื่อน "กินเหล้าดึกเลยเคอร์ฟิว จำต้องมานอนน่ะ จ้องมองทำไมวะ"
ป วีร์รีบดูจอมือถือต่อ ไม่สนใจธราดลหัวเราะในคอเพราะไม่เชื่อ
ooooooo
ตุลย์ ขับรถมาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่งค่อนข้างเปลี่ยว ตุลย์กระชับปืนเดินมาเปิดประตูอีกข้าง เข้าไขกุญแจมือ แล้วฉุดไอรดาลงมา เธอขัดขืนไม่ยอมมันง่ายๆ มันทั้งขู่ทั้งออกแรงลากเธอลงมาจนได้ ทั้งคำรามใส่
"อย่า คิดหนี...ผมรักคุณก็จริง แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่กล้ายิงคุณนะ"
"คุณจะทำ อะไรฉัน" ไอรดาถามอย่างหวาดกลัวขึ้นสมอง คำตอบของมันคือ "เดี๋ยวก็รู้"
เขา ลากเธอเข้าไปในบ้าน ขึ้นไปโยนลงที่เตียงในห้องนอน ผลักให้นอนลง
"โอ๊ย...เป็น บ้าเรอะไง คิดเรอะว่าทำแบบนี้แล้วจะทำให้ ฉันรักคุณ"
"รักเรอะ...ผม ยังจะหวังอะไรแบบนั้นได้ ผมไม่ใช่ไอ้งั่งที่หวังอะไรลมๆแล้งๆ ไม่มีวันเป็นจริง...ที่ผมกำลังทำอยู่นี่ไง ที่มันเป็นจริง สัมผัสได้จริงๆ"
"ไม่ นะ" ไอรดาถอยหนี ตุลย์ก้มลงมาเอาหน้ามาชนจมูก เธอผลักเขาออก เขายิ่งรุกเข้ามา เธอดิ้นไม่หลุด เอียงหน้าหนี พอได้ทีกัดแขนเขาเต็มเขี้ยว...เขาร้องลั่นบ้าน เลือดขึ้นหน้าฟาดฝ่ามือใส่หน้าเธอเปรี้ยงถนัด คำรามใส่ "อยากตายรึไง"
ไอ รดาถลาลงไปนอนหมดแรงจะต่อสู้ ตุลย์ยิ้มอย่างหื่นกระหาย หมายขยี้ให้สมใจ...
ooooooo
