วิวาห์ว้าวุ่น
ตอนที่ 16
หลังจากตุลย์ส่งไอ้โชคกับไอ้ชัยไปดักเล่นงานปวีร์ถึงพัทยา แต่มันทั้งสองกลับตกอยู่ในอาการร่อแร่ ต้องเข้าไปนอนไอซียูโรงพยาบาล...นายปวีร์ก็ได้รับบาดเจ็บด้วย แต่เสี่ยปรีชากลับซักตุลย์ด้วยความเป็นห่วงว่า ลูกน้องมือปืนจะซัดทอดเข้าให้ ตุลย์รับรองมันทั้งสองซื่อสัตย์ ไม่เปิดปากแน่ เสี่ยเตือนตุลย์ว่าควรจะพอแล้ว ปล่อยนายวีร์กับผู้หญิงคนนั้นไปดีกว่า
"ปล่อยได้ไงป๊ะป๋า คนอย่างผมจะเอาอะไรต้องได้"
"ป๋าไม่ได้สนับสนุนนะ แต่จะทำอะไร ก็ทำให้รอบคอบ อย่าให้ต้องเดือดร้อนมาถึงบ้านเรา"
"ครับ ป๊ะป๋า...มันคงถึงเวลาที่ผมจะต้องจัดการมันด้วยมือของผมเองแล้วล่ะ"
มือ ถือเสี่ยดังขึ้น เสียงผู้พันปยุตคำรามใส่ ปรีชารีบทักทายสบายดีหรือ?
"ผม สบายดี แต่ลูกชายผมยังเจ็บอยู่นิดหน่อย" พอเสี่ยทำเป็นซักว่า ลูกชายผู้พันเป็นอะไร จึงถูกว้ากเพ้ย
"อยากรู้ไปถามลูกชายเสี่ยดู สิ"
เสี่ยหันมายิ้มกับตุลย์ บอกให้รู้ว่างานเข้าแล้ว...เสี่ยหันไปพูดว่า ไม่รู้เรื่องเลย
"ฟังนะ เสี่ย ถึงลูกน้องจะให้การสารภาพตัดตอนว่าเสี่ยไม่ได้เกี่ยวข้อง แต่ผมรู้นะว่าใครบงการ"
"เดี๋ยวผู้พัน เข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า...มีหลักฐานอะไรมาว่าลูกชายผมแบบนี้ ผมฟ้องผู้พันได้นะ"
"เสี่ยจะทำอะไรก็ตามใจ ฟังให้ดีนะ ผมทหารเก่า รักสงบ แต่ไม่แปลว่าจะไม่ตอบโต้คนที่มาทำร้ายครอบครัวผมก่อน"
"นี่ ผู้พันขู่ผมเหรอ" เสี่ยปรีชาเริ่มจะออกงิ้ว
"ถ้าเสี่ยกับลูกชายมา วุ่นวายลูกชายผมอีก ผมก็จะทำให้ รู้ว่า ผมแค่ขู่ หรือว่า...เอาจริง" ว่าแล้วปยุตปิดมือถือ แต่พอหันไปเห็นคุณหญิงเดินย้ายบั้นท้ายมา จึงทำหน้าปกติ ฟังเมียรายงาน
"ไอ้สองคนที่โดนจับมันสารภาพว่ามันยิง ตาปวีร์เพื่อจะฉุดยายไอไปทำมิดีมิร้าย...แล้วทำไมผู้พันยังมั่นใจว่าเป็น ลูกชายเสี่ยปรีชาล่ะ"
"ก็เพราะผมกับไอ้ปวีร์มันไม่โง่น่ะสิ" ปยุตกระแทกเสียงใส่แล้วเดินหนี คุณหญิงมองตามงงๆ
ส่วนเสี่ยปรีชา เครียดจัด หันไปสั่งลูกชาย
"ช่วงนี้ตุลย์ต้องเก็บตัวอยู่เงียบๆก่อน หลบหน้าลูกชายผู้พันไว้...เข้าใจไหม"
ตุลย์เห็นท่าทีเครียดของป๊ะป๋า แล้วแค้น จำต้องรับคำเอาตัวรอดไว้ก่อน...
ooooooo
ปวีร์นั่ง เหยียดขาที่ถูกยิงพาดตั่งเล็กๆ มีไม้ค้ำยันวางอยู่ใกล้ๆ เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้มาตติกากับรุจน์ ที่มาเยี่ยมฟัง...บอกว่าอาการของไอ้สองคนนั่นก็สาหัส ดีที่หมอช่วยชีวิตไว้ทัน ทั้งสองหนุ่มสาวชมว่าปวีร์เก่ง สู้ปืนด้วยมือเปล่า ปวีร์ได้ทีโม้เพื่อชาติไปเลย
"คิดดู...มันมีปืน ผมมีมือเปล่าเป็นกำปั้น มีเลือดนักสู้ ข้นคลั่ก ผมลุยไม่กลัวตาย ขนาดถูกยิงขา ผมยังซัดมันหมอบ กระแต แน่นิ่งไปเลย"
"ปวีร์ขาาาา..." เสียงเมษาดังมา แล้วลากเสียงยาวเป็น กิโลห้าขีด...ผวาไปหาปวีร์ เขาต้องรีบเบี่ยงขาที่เจ็บหนี "คุณถูกยิงทำไมไม่บอกษาล่ะคะ ใจร้ายแท้...นี่ถ้าเมษาไม่โทร.เข้าบ้านคุณก็ไม่รู้เรื่องใช่ไหม"
จาก นั้นเมษาก็เล่นบทห่วงใยไล่ดูแผล ซักจนปากแฉะแล้วแช่งไอ้คนที่มันทำให้มันวอดวายตายโหง ทั้งตัวมันญาติมัน อย่าได้ไปผุดไปเกิดเป็นลิงเป็นค่างอีกต่อไป...ปวีร์อ้าปากแต่พูดไม่ทัน ได้แต่นั่งหุบ...มาตติกากับรุจน์ยิ้มออกมาได้ เมื่อธราดลหอบกระเช้าผักผลไม้และหนังสือธรรมะมาเยี่ยมคนไข้ ทักทายมาตติกา รุจน์ และเมษาเป็นคนสุดท้าย...เขาสั่งปวีร์ให้กินผลไม้ กินผัก แล้วอ่านหนังสือธรรมะเสียบ้าง รุจน์กับมาตติกาเห็นเป็นจังหวะดี จึงถือโอกาสลากลับ...
ธราดลมองตามทั้งสองไป รีบหันไปบอกปวีร์ว่า เห็นทั้งสองเกี่ยวก้อยเดินกันไปอย่างไม่ขัดเขิน จึงให้ปวีร์ดู แล้วหาวิธีให้เมษาออกไปซื้อยาที่จำเป็นมาให้ปวีร์...เมื่อเมษาไปแล้ว ธราดลจึงเปิดปากข้องใจว่า ปวีร์ชอบมาตติกา เหตุไฉนมาตติกาจึงเกี่ยวก้อยร้อยหัวใจกับนายรุจน์ล่ะ ปวีร์ไม่รู้สึกอะไร
"นี่ แกถูกยิงที่ขา มันกระเทือนถึงสมองรึไงวะ จึงไม่รู้สึกรู้สา" แต่พอนึกอะไรขึ้นมาได้ ร้องลั่น "อ๋อ...ข้าว่าแล้ว นี่แกไม่ได้รักคุณมาตแล้ว...โธ่เอ๊ย...ตาเถรกับยายชี...มิน่า...เพราะแก อุตริเริ่มรักเมียตัวเองขึ้นมาแล้วไง แกรักคุณไอจริงๆด้วยว่ะ" ธราดลจ้องตาปวีร์เขม็ง ปวีร์พูดไม่ออก ได้แต่กลอกลูกตา...
ปวีร์ถูก ธราดลดักคอว่า เกิดอุตริมาหลงรักเมียตัวเองขึ้นมา จะบ้าบอยังไงกันเนี่ย...แล้วไม่รู้ว่าตัวเองรักใคร มันบ้าไหม...
เมื่อ ปวีร์นั่งคิดนอนคิดคนเดียว มองไปเห็นโบรชัวร์แจก แจงว่าศูนย์ฮอตไลน์เขาทำอะไรน่าสนใจ สายตาปวีร์มาหยุดที่การปรึกษาปัญหาชีวิต จึงนั่งนิ่งขึงตะลึงงัน...
"เรา จะโทร.ไปปรึกษาปัญหาชีวิตดีไหมหวา?"
ooooooo
ไอรดาไปหาปุ๊ กกี้ที่ศูนย์ฮอตไลน์...ด้วยความที่ไม่ได้มาช่วยงานปรึกษาปัญหาชีวิตให้กับ ศูนย์ของปุ๊กกี้นานแล้ว ไอรดาจึงสวมหูฟัง นั่งรับสายให้เพื่อน จนกระทั่งผ่านไปหลายชั่วโมงจึงขอตัวกลับ ปุ๊กกี้จึงกระเซ้าว่าสามีโทร.ตาม จะรีบกลับไปดูแลสามีละสิ ไอรดารีบปัดทันทีว่า รายนั้นนอกจากไม่โทร.แล้ว เธอจะไปไหนมาไหนไม่เคยรับรู้ ยิ่งมาทำงานที่นี่ ไม่มีวันสนเลย...
ไอรดาขอตัวกับเพื่อน บอกว่ามีสายเข้า เธอขอพูดสายสุดท้าย แล้วพูดด้วยเสียงสดใส ศูนย์ยินดีรับปรึกษาปัญหาชีวิตค่ะ
"สวัสดี คะรับ คือ...คือว่า...ผม..." เสียงปวีร์ดังมาอย่าง กล้าๆกลัวๆ
"นี่โทร.มาครั้งแรกใช่ไหมคะ พูดคุยตามสบายเลยค่ะ คิดซะว่าคุณปรึกษาเพื่อนสนิท ไม่ต้องห่วงนะคะ ทุกสิ่งที่คุณพูดมาจะถูกเก็บไว้เป็นความลับ ไม่มีการบันทึกเทปใดๆทั้งสิ้น"
"ครับ...เอ้อ...ผมรู้สึกคุ้นๆเสียงคุณมากเลย คุณ...คุณชื่ออะไรเหรอครับ"
"ต้องขออภัยด้วยนะคะ..." ไอรดายิ้มอย่างเยือกเย็น "ตามกฎของเรา เจ้าหน้าที่อาสาจะไม่สามารถบอกชื่อหรือหมายเลขติดต่อส่วนตัวให้ผู้โทร.เข้ามาค่ะ" เขารีบขอโทษ ไอรดาสงสัย "แต่เอ๊ะ เสียงคุณก็คุ้นๆเหมือนกันนะ แต่ไม่เป็นไรค่ะ เล่าเรื่องคุณมา ถ้าไม่อยากเปิดเผยชื่อ จะใช้นามแฝงหรืออักษรย่อก็ได้ค่ะ"
"ผมชื่อนายปอ...ย่อมาจากปวีร์น่ะครับ"
ไอรดาจิบน้ำอยู่พอดี ถึงสำลักไอแค่กๆ ปุ๊กกี้ที่นั่งข้างๆหันมามอง เธอรีบพูดต่อ
"อ้อ...ค่ะ คุณปอ มีอะไรอยากจะปรึกษาหรือคะ"
"คือ...เรื่องมัน...คืออย่างนี้ ผมกำลังสับสน ไม่แน่ใจกระทั่งว่าตัวเองชอบแบบไหน"
"สับสน...ว่าชอบแบบไหน" ไอรดาตกใจ "นี่...อย่าบอกนะว่า สงสัยว่าตัวเองจะเป็นเกย์"
"เอ่อ...ไม่ใช่แบบนั้นครับ ผมชอบผู้หญิงครับ เพียงแต่ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจว่าผมชอบผู้หญิงคนไหนกันแน่"
"อ้อ...นี่แอบไปมีหลายคนเหรอยะ" เริ่มวีนใส่ พอรู้ตัวรีบเปลี่ยนท่าที "อุ๊ย ขอโทษค่ะ งั้นเล่าผู้หญิงทั้งหมดของคุณมาสิคะ" ไอรดานิ่งขึงจังก้าอาฆาตโดยไม่รู้ตัว คอยรับฟัง
"อันที่จริงก็มีแค่สองคนเองนะครับ ผมคิดว่าชอบคนที่ชื่อมอ...แต่เพื่อนสนิทผมทักว่าจริงๆแล้ว ผมอาจจะรักผู้หญิงอีกคนที่ชื่อออ..." ไอรดาฟัง เอานิ้วเขียนกลางอากาศ เอ่ยขึ้นเบาๆ
"มอ...มาตติกา...ออก็ไอรดา" อมยิ้มสุดปลื้ม...ปุ๊กกี้มองแล้วถามทันทีว่า "แก...เป็นอะไรอ๊ะ"
ไอรดาทำนิ้วให้เพื่อนว่าไม่มีอะไร เสียงปวีร์เรียกมาอย่างเร่งร้อน ไอรดาจึงรีบฮัลโหล แล้วให้ว่าต่อมาอย่างละเอียด
เขาเล่าว่าตอนนี้อยู่กับออ ใจเขาแอบรักมอมาระยะหนึ่งแล้ว แต่เรื่องมีว่า ยิ่งอยู่ๆไปเขาจะรักมอน้อยลง ขณะที่ยิ่งอยู่ใกล้ออ เขากลับยิ่งรู้สึกดีขึ้น ไอรดายิ้มดีใจจนเนื้อเต้นตุบๆ จึงแนะต่อ
"ปัญหาคือคุณอยากรู้ว่าคุณรักใครมากกว่ากัน ระหว่างคนที่แอบรักอยู่ในใจกับคนที่อยู่ใกล้ชิด"
"ประมาณนั้นละครับ ผมมันสับสนไปหมด ผมต้องทำยังไง ถึงจะรู้ใจตัวเอง"
ไอรดายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เพทุบาย โดยมีปุ๊กกี้ที่นั่งข้างๆชำเลืองมาอย่างสนใจ...
"การจะรู้ใจตัวเองเนี่ย ไม่อาจเห็นด้วยตา หรือรับรู้จากคำแนะนำของผู้อื่น แต่พอจะทำได้คือ ต้องฟังเสียงหัวใจของตัวเองเท่านั้น" ปุ๊กกี้ฟังคำแนะนำไอรดาแล้วรู้สึกเลี่ยนๆ ปวีร์ คงซักอีก ไอรดาจึงสั่งสอนต่อ "เอาอย่างนี้ เวลาที่คนข้างตัวคุณนอนหลับ คุณลองมองเขานิ่งๆนานๆ แล้วคุณตั้งสมาธิดีๆ บางทีคุณอาจจะได้ยินเสียงหัวใจของคุณเอง...ค่ะ ลองดูนะคะ ได้ผลยังไงโทร.กลับมาอีกที เดี๋ยวดิฉันจะให้รหัสของดิฉันไว้ คุณจะได้ โทร.กลับมาคุยกับดิฉันอีกได้"
ปวีร์ขอบคุณเธออย่างดี...ไอรดาย้ำว่าอย่าลืมโทร.มาอีกนะคะ...ปุ๊กกี้ถามว่า เพ้ออะไรอีก ไอรดาบอกว่า แล้วจะเล่า ให้ฟัง...ไอรดายิ้มอย่างนึกสนุก คืนนี้ปวีร์จะทำตามที่เธอแนะหรือหาไม่?
ooooooo
ธราดล สหายปวีร์ฝ่ายธรรมะ มาเยี่ยมปุ๊กกี้ถึงบ้านในค่ำคืนนี้ อวดแอ็กว่าผ่านมาทางนี้เลยแวะมาเยี่ยม ถูกปุ๊กกี้ย้อนว่า อย่ามาฟอร์มสด บ้านเธออยู่ในซอยลึก ไม่ตั้งใจมาจะเอาที่ไหนมาผ่าน พอย้ำถามว่ามีธุระอะไร เขายื่นหนังสือให้ ปุ๊กกี้เห็นหนังสือถึงกับร้องขึ้น
"หนังสือธรรมะ...นายคิดอะไรกับฉัน มาหาค่ำๆมืดๆยังงี้ นายคิดจะจีบฉันใช่ไหม"
"เอ้อ...เอ๋อ...ปละ...เปล่านะครับ" ธราดลติดอ่างผสมโรคเอ๋อ...
"นายจีบผู้หญิงด้วยหนังสือธรรมะเนี่ยนะ มนุษย์ต่างดาวยังไม่ทำ รู้จักคำว่าโรแมนติกไหม"
"โอ๊ะโอ๋...มันเชยใช่ไหมครับ แต่ผมคิดว่า ถ้าคุณได้ อ่านธรรมะพวกนี้ คุณจะสงบ สบาย สุข แต่ถ้าคุณไม่ชอบ...งั้นผมขอคืน..." ธราดลดึงหนังสือกลับ ปุ๊กกี้ยื้อไว้ ร้องลั่น
"อะไรกันเนี่ย ให้ของผู้หญิงแล้วขอคืนได้ไง นายนี่มันไม่เอาไหนจริงๆ"
ธราดลฟังปุ๊กกี้ด่าแล้วยืนงง...เวลาถูกเฉือนไปห่างกันไม่ถึงชั่วโมง ปวีร์อ้าปากหัวเราะลั่นบ้าน เมื่อธราดลไปหา แล้วเล่าเรื่องเอาหนังสือธรรมะไปฝากเพื่อจะจีบปุ๊กกี้ ถูกด่าและสั่งสอนว่า ไม่มีมนุษย์โลกคนไหนเขาคิดทำ
"อ้าว...หนังสือธรรมะมีแต่เรื่องดีๆ เป็นมงคลทั้งนั้น จะเสียหายอะไร หรือว่าผู้หญิงไม่ชอบคนดี ชอบแต่ที่มันเลวๆ"
"เขาไม่ชอบคนเลว แต่ชอบความท้าทายว่าจะสยบผู้ชายคนนั้นได้ไหม"
"ท่าจะจริง ไม่งั้นคนเจ้าชู้กะล่อนอย่างแก จะมีผู้หญิงตอมหึ่งเรอะ...เอาละ แกมันระดับเทพ ลองช่วยแนะทีว่าจะทำยังไงดี"
"ฟังนะ เมื่อมาแนวธรรมะเขาไม่ชอบ ต่อไปแกต้องไปหาเขาแบบแบดบอย" ธราดลมึน ถามว่าจริงนะ? ปวีร์ทำท่าฟันธง "ชัวร์ป้าด...ยิ่งแกดูเป็นเสือเป็นเพลย์บอยเท่าไหร่ ผู้หญิงจะรู้สึกท้าทาย หันมาสนใจ หันมากำราบแก..." ปวีร์แนะอย่างมั่นใจ แต่พอนึกถึงเรื่องตัวเองขึ้นมา ชักจะไม่ค่อยจะโสภาเสียแล้ว...
ooooooo
ปวีร์นอนคิดอย่างหนัก...สองแขนมาหนุนหัว ยังไม่สูงอย่างใจนึก ไม่สนใจไอรดาที่นอนตะแคงข้าง เขากำลังคิดถึงคำแนะนำของศูนย์ปัญหาชีวิต...ถ้าอยากรู้ใจตัวเอง ก็ต้องฟังเสียงหัวใจเราเองเท่านั้น ลองจ้อง คนที่นอนข้างๆ แล้วทำสมาธิให้ดี อาจได้
ยินเสียงหัวใจตัวเอง...
ในที่สุด ปวีร์เปิดไฟหัวเตียง เดินอ้อมไปทางไอรดาที่นอนตะแคงลืมตาเจ้าเล่ห์คอยทีอยู่ พอเขาเดินมา ไอรดาจึงรีบหลับสนิททันที ปวีร์เอามือไปปัดๆใกล้หน้าเธอ เมื่อเห็นว่าหลับแน่นอนแล้ว จึงเปิดไฟหัวเตียงอีกข้าง แล้วค่อยๆนั่งลงจ้องมองเธอตามคำ
แนะนำ...
ปวีร์จ้องหน้าเธอนิ่งนาน ยิ่งจ้องยิ่งมีความรู้สึกที่ดีๆหวานๆให้เธอ จนต้องระบายยิ้มออกมา ส่วนไอรดานอนกลั้นยิ้ม ลูกตากลอกไปมา จนต้องหรี่ตามองด้วยความอยากรู้ จึงเห็นปวีร์จ้องมองเธอนิ่ง แล้วยิ้มระบายทั่วหน้าด้วยความสุข...
เวลาผ่านไปพักใหญ่ ไอรดาหรี่ตาขึ้นมองแล้วรีบหลับ แต่พอรู้สึกแปลกๆ จึงลืมตามองอีกครั้ง ปรากฏว่าปวีร์ซบหลับเอาคางเกยเข่านิ่งไปแล้ว...รู้สึกขัดใจ แต่เมื่อมองไปอีกที เขาหลับไปในท่าทางเหมือนเด็กๆ จนต้องเอามือข้างหนึ่งตะแคงนอนยันศีรษะ ยิ้มอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกสับสนวนไปมา
"อย่าว่าแต่คุณเลย ฉันเองก็ชักสับสนแล้วละ ว่าคิดยังไง กับคุณกันแน่...หรือว่าฉันต้องฟังเสียงหัวใจตัวเองเหมือนกัน" ไอรดาจ้องปวีร์ที่กำลังหลับ แล้วเธอต้องยิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุข
ooooooo
เมื่อไอรดาไปถึงศูนย์ของปุ๊กกี้ในอาการง่วงนอน จึงถูกเพื่อนแซวว่าทำอะไรไม่หลับไม่นอน จึงร้องด่าเปิงหาว่าลามกจกเปรต พอดีเสียงโทร.ดังขึ้น ไอรดารับ เสียงปวีร์ดังมา ถามว่าคุณใช่ไหมที่พูดกับเขาเมื่อวาน ไอรดายอมรับ แล้วฟังอย่างลิงโลดใจ
"ผมนายปอไงครับ...จำผมได้ไหม คนที่บอกว่าคุ้นเสียงคุณมากๆน่ะ" ไอรดารีบบอกจำได้แน่ แล้วถามว่า ได้ผลยังไง มั่ง...ไอรดาคอยฟังอะไรที่ดีๆเต็มอก
"ปรากฏว่าไม่เกิดอะไรขึ้นเลยครับ" ไอรดาหน้าเหี่ยวเป็นผักนึ่ง "ผมยังไม่รู้ใจตัวเองอยู่ดี...แต่เวลาผมมองเขา ในใจผมรู้สึกสงบ แล้วมีความสุขมากขนาดไหน" สีหน้าไอรดาเริ่มดีขึ้น "เวลาที่ผมมองหน้าเขา ผมไม่เห็นอะไรรอบข้าง ไม่ได้ยินเสียงอะไร ไม่รู้กระทั่งเวลาที่ผ่านไป ผมรู้แต่ว่า ไม่เคยมองใครแล้วรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อนเลย..."
ไอรดายิ้มแก้มแทบปริ ปุ๊กกี้มองแล้วสงสัยว่าเพื่อนเป็นอะไรไป...เสียงปวีร์ถามมา
"คุณว่า...ไอ้ความรู้สึกแบบนี้ มันใช่ความรักหรือเปล่า"
"การที่คุณรู้สึกดี มีความสุขเมื่ออยู่กับเขา นั่นคือความ ชอบ แต่ถ้าเมื่อไหร่คุณอยู่กับเขา แล้วอยากให้เขารู้สึกดี อยากให้เขามีความสุข โดยมองข้ามความรู้สึกของตัวคุณไป นั่นน่าจะเรียกว่าความรัก"
"อือม์...งั้นผมจะลองไปทบทวนดู ว่าผมอยากให้เขารู้สึกยังไงกันแน่"
"ค่ะ...ได้ผลยังไง โทร.มาบอกกันอีกทีนะคะ...ค่ะ สวัสดีค่ะ"
"ยายไอ..." ปุ๊กกี้เรียกดังลั่น "นี่อะไรของแกน่ะ เสียงในสายนั่น อีตาปวีร์ไม่ใช่เรอะ"
ปวีร์ยังไม่ตัดสาย เสียงปุ๊กกี้ดังเข้าไปชัดเจน ปวีร์ ตาเหลือก ได้ยินเสียงรีบวางหู...
ไอรดาว้ากใส่ปุ๊กกี้ "ยายปุ๊กกี้ แกจะบ้าเรอะ ฉันยังไม่ทันวางสายเลยนะ"
"อ้าว เหรอ...แล้วนี่มันอะไรกันยะ อีตาปวีร์โทร.มาได้ไง หรือแกมีแผนลับลมคมในจะหลอกอะไรเขาอีก เล่ามาทั้งหมดเลยนะ"
ไอรดายัง งง ได้แต่พยักหน้า ยอมเล่าให้เพื่อนฟัง...
ขณะเดียวกัน ปวีร์เองก็เซ่อไปเหมือนกัน ลงมาเดินอยู่ข้างล่างยังไม่หายเซ่อ ไม่แน่ใจว่า คนอย่างไอรดาจะไปอุทิศตัวที่ศูนย์นั้นได้ยังไง นิสัยงกจะตาย...พอดีไข่มุกเดินมา ปวีร์จึงขอปรึกษา
"ถ้าเรารัก ใคร...เราอยากให้เขามีความสุข เราจะต้องทำยังไง"
"ก็บอกว่าเรารักเขา สิคะ ง่ายจะตาย อย่างพ่อธงบอกรักแม่ขวัญตาของหนูทุกวันเลย ไม่งั้นจะมีหนูออกมาเหรอคะ"
พอดีขวัญตามาได้ยินไข่มุกพูดจาแสบเกิน ตัว จึงรีบพาลูกหนี...
ooooooo
คืนนี้แม่นวลตองเดินทางมา กรุงเทพฯ เล่าเรื่องที่กำลังเดือดร้อนให้ฟัง ว่าร้านขายของที่พัทยาจะครบสัญญา เจ้าของร้านฉวยโอกาสขึ้นค่าเช่า ให้จ่ายล่วงหน้าตั้งปี...แม่ถามว่า ไอรดามีบ้างไหมสักแสนบาท ไอรดาสั่นหัวดิก ตอนนี้เธอไม่ค่อยมีรายได้...
ธงชัยยกถาดน้ำมารับแขก พอฟังแม่ลูกคุยกัน รีบหลบมุมฟัง และตาโตเมื่อไอรดาบอก
"แม่อย่าลืม สิว่า ถ้าคุณปวีร์ขอหย่าไอเมื่อไหร่ เราก็จะมีเงินใช้สบายกันทั้งชาติ"
"ยาย ไอ ลูกพูดอะไรยังงั้น แม่ก็ว่าแล้ว นี่ลูกยอมรับแล้วใช่ไหม ที่ลูกแต่งงานกับนายปวีร์เพราะหวังในสัญญาที่ร่างขึ้นมาเพื่อจะหย่าเอาเงิน เขาน่ะ"
"แม่...เงินมันก็คือเงินแหละน่า ถ้าไม่ได้ขโมยใครเขามา ไม่ได้ทำผิดกฎหมาย มันก็ไม่เป็นไรไม่ใช่เหรอ"
"ลูก...ไปเอาความคิด นี้มาจากไหน" นวลตองเครียด "โลกนี้ไม่มีเแค่กฏหมายนะ มันยังมีกฏแห่งกรรมที่เราทุกคนเลี่ยงไม่ได้ แล้วผู้พันปยุตก็สนิทกับแม่..." นวลตองชะงัก เมื่อมองไปเห็นธงชัยซุ่มอยู่ ธงชัยรู้ว่าถูกจับได้ จึงรีบยกถาดน้ำมาเสิร์ฟ ไอรดามองธงชัยอย่างไม่ไว้ใจ ธงชัยรีบถอยไป
"เอา งี้นะแม่ แม่อยู่เฉยๆ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของไอเอง ไอสัญญาว่าอีกไม่นานแม่จะสบาย ไม่ต้องลำบาก ไม่ต้องเครียดเรื่องเงินอีกแล้ว" ไอรดามองไปเห็นธงชัยยังหยุดเงี่ยหูฟัง จึงมองอย่างระแวง ไม่ไว้ใจ...
ooooooo
อย่างที่ไอรดาตั้งข้อ สงสัย เพราะวันนี้เมื่อ ได้โอกาส ธงชัยจึงคายความลับของไอรดาให้ปยุตและคุณหญิงฟัง ปยุตรู้สึกไม่พอใจ แต่คุณหญิงดีใจที่ได้ยินธงชัยเอาความลับของไอรดามาปูด มันรีบยืนยัน เมื่อปยุตไม่ค่อยจะเชื่อ
"แน่ใจสิครับ ไหนๆก็พูดแล้ว ขออีกนิด...ผมเห็นคุณไอแต่แรกแล้ว สังหรณ์ใจว่าคนคนนี้ต้องไม่ธรรมดา ท่าทาง พูดเก่ง สวย ฉลาด คล่อง จิตวิทยาสูง รู้จักพูดคุยโน้มน้าวใจคน"
"ที่ แกพูดมาทั้งหมด" ขวัญตาฟังสามีสอพลอแล้วไม่ค่อยเห็นด้วย "มันมีแต่ข้อดีทั้งนั้นเลย"
"ข้อดีที่ไหน มันลักษณะ 18 มงกุฎ นักต้มตุ๋น" ธงชัยยืนกราน...ท่านปยุตเตือนธงชัยระวังปากพูดถึงสะใภ้ของท่าน คุณหญิงก๋าออกมารับแทนว่า ธงชัยพูดถูกหมดแล้ว...
"ที่จริงปวีร์เคย เตือนฉันแล้วว่าผู้หญิงคนนี้เข้ามาในครอบครัวเราเพื่อเงิน"
"แต่คุณ หญิงอย่าเพิ่งปักใจเชื่ออย่างนั้น" ปยุตติงคุณหญิงยังไม่ลืมเรื่องนวลตอง จึงซัดสามีทันที
"หุบปากไปเลยคุณ ที่คุณคอยแก้ให้ เพราะหนูไอเป็นลูกแม่นวลตองกิ๊กเก่าคุณ" ปยุตสะอึก "ยังไงฉันก็ไม่ยอมนะ จะมาทำกับลูกชายกับครอบครัวฉันแบบนี้ไม่ได้ ฉันก็อุตส่าห์ เอ็นดูหนูไอมาตลอด แต่จะมาทำกับเราแบบนี้ ฉันจะเอาคืนให้เจ็บเลย คอยดู"
ที่ ห้องนั่งเล่น พอไอรดาแต่งตัวลงมาจะไปข้างนอก ปวีร์อ่านหนังสือพิมพ์จิบกาแฟอยู่ หันมาถามทันทีว่าจะไปไหนแต่เช้า ไอรดาก็แสบสวนทันทีว่า จะไปไหน ทำอะไร จะต้องรายงานด้วยหรือ?
"ภรรยา จะออกจากบ้านไปไหน สามีไม่มีสิทธิ์รู้เลยหรือว่าจะไปกับใคร ไปทำอะไรกัน"
"ถ้า ฉันเป็นภรรยาไม่ถูกใจ ก็หย่าเสียซิ จะได้ไม่ขวางหูตาคุณ"
"อึดอัดมาก ใช่ไหม ที่ผมไม่ขอหย่า แล้วจ่ายเงินให้คุณ"
"เหมือนกัน คุณก็อยากหย่า แต่ไม่อยากจ่ายเงินตามสัญญา"
"เมื่อก่อนใช่...แต่ เดี๋ยวนี้...ไม่อยากหย่ากับคุณแล้ว" ไอรดาหันขวับมาฟัง แปลกใจ "แต่ผมจะรู้สึกยังไง มันก็แค่นั้น เพราะคุณเกลียดผมเข้าไส้ อยากให้ผมออกไปจากชีวิตคุณทุกลมหายใจ"
"ใช่" ไอรดากระแทกเสียง ปวีร์คอตีบตื้น "แต่เดี๋ยวนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว" ปวีร์ตาโตแทบไม่เชื่อ
"คุณ...ว่า ไงนะ" ปวีร์ขยิกมาหา ไอรดารีบตัดความรู้สึกดีๆทิ้ง เดินหนีกลัวเสียแผน ปวีร์รีบย้ำ "เดี๋ยวก่อน ผมได้ยินนะ เมื่อกี้คุณบอกว่า เดี๋ยวนี้คุณไม่ได้เกลียดผมแล้วใช่ไหม"
"ปล่อย...ฉันไม่ได้บอกอะไร ทั้งนั้น...ฉันจะรีบไป"
ปวีร์มองตามหลังไอรดา ยิ้มอย่างมีความหวัง รีบก้าวตามเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้
ooooooo
ไอรดาไปถึงศูนย์ฮอต ไลน์...สวมหูฟังทำหน้าที่รับปรึกษาปัญหาชีวิตเคียงข้างปุ๊กกี้ตามเคย...ไม่ นาน ไอรดาฟังเสียงคร่ำครวญมาตามสาย เล่าชีวิตรันทดให้ฟัง ไอรดาเริ่มน้ำตาซึม แล้วร่วงพรูด้วยความสงสาร เพื่อนรีบหยิบทิชชู่ส่งให้ ด้วยได้ยินการปรึกษาเรื่องที่กำลังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะไปอยู่ต่างประเทศกับ แม่ หรือจะอยู่เพื่อหัวใจตัวเอง
ไอรดาสุดที่จะซึ้งใจ ช่างเหมือนเรื่องของตัวเอง น้ำตาร่วงพรู ถอดหูฟังเดินหนีไปทันที เพื่อนต้องรีบมาบอกไปว่า มีเหตุขัดข้อง อีกชั่วโมงค่อยโทร.มาใหม่...แล้วตามไอรดาไปที่มุมกาแฟของออฟฟิศ
ปุ๊ กกี้ตามไปปลอบไอรดา แล้วยังเดาแทงใจดำไอรดาว่า อยากให้ปวีร์ขอหย่า จะได้เอาเงินให้แม่ แต่ตอนนี้เกิดรู้สึกไม่อยากหย่า เพราะมีความรู้สึกดีๆกับปวีร์ขึ้นมา...ไอรดาว้ากเพื่อน แล้วก็ยอมรับว่าแค่ความรู้สึกธรรมดา ไม่ได้ลึกซึ้งอะไร...
เสียงมือ ถือดัง ไอรดากดรับ...ปุ๊กกี้ยังนั่งจ้องหน้าเพื่อนอยากจะคุยต่อ...
"ผม เองครับ...ยังจำผมได้ไหม ผมนายปอไง..." เสียงดังมา ปุ๊กกี้ได้ยิน จึงหูผึ่งฟัง
"จำได้ค่ะ ว่าไงคะคุณปวีร์ เอ๊ย คุณปอ"
"ที่ เมื่อวานคุณบอกให้ผมไปทบทวนดู คุณบอกว่า ถ้าอยู่กับเขาแล้วรู้สึกดี นั่นคือความชอบ แต่ถ้าเราอยากให้ เขารู้สึกดีมากกว่าจะคิดถึงความรู้สึกของตัวเอง นั่นต่างหากคือความรัก"
"ค่ะ ใช่...แล้วยังไงต่อคะ"
"ผมลองไปทบทวนดู...แล้วผมก็แน่ใจแล้วละครับ ... แน่ใจว่า..รัก..."
"แน่ใจว่ารัก...รักใครล่ะคะ รีบบอกมาสิคะ" ไอรดาปากคอสั่น สะท้านถึงหัวใจ
"ผมรักคุณ..." เสียงปวีร์ดังมาชัดเจน ไอรดามองไปที่ปุ๊กกี้...มองไปข้างหลัง แล้วลุกหนี
"คุณน่ะ เขาคือใครเหรอคะ" ไอรดาชักเอะใจ หันไปมองข้างหลัง
"ก็คุณไง..." ปวีร์ยืนจ้องไอรดาตาไม่กะพริบ...ลดมือถือลงเดินมาหา พูดกับไอรดาอย่างชิดใกล้ "ผมรักคุณ"
ไอรดาช็อก ยืนตะลึงลานอยู่กับที่...เป็นนาน จึงกล้าถามเขาอีกครั้ง "คุณว่าอะไรนะ"
"ผม มาบอกคุณว่า ผมแน่ใจแล้วว่า...ผมรักคุณ"
ไอรดาไม่เคยปีติระดับนี้มา ก่อน จึงได้แต่นิ่งงันกลั้นน้ำตาไว้ ปุ๊กกี้หันมาช่วยสะกิดเพื่อน
"พูด อะไรสักอย่างสิ ตอบเขาไปสิแก"
ปวีร์จับมือเธอมากุมไว้ ไอรดาไม่ขัดขืน "ฉัน...ฉันรักคุณไม่ได้..." ปวีร์ฟังแล้วผงะแทบหงายหลัง วิมานชั้นฟ้าพังลงมาแหลกลาญ...
"ทำไมล่ะ...บอกผมได้ไหม ทำไมคุณถึงรักผมไม่ได้"
ไอรดากลั้นน้ำตาไม่ไหวอีกแล้ว สะบัดมือ เร่งฝีเท้าหนี ปวีร์ยืนอึ้ง ปุ๊กกี้ก็พูดไม่ออก...
ไอรดาเดินออกจาก ตึกศูนย์ฮอตไลน์...มาตติกากับรุจน์ กำลังช่วยกันเลือกซื้อของแต่งบ้าน พอเห็นไอรดาจึงทักทาย ไอรดารีบปาดน้ำตาทิ้ง บอกว่าเธอมาหาเพื่อน พอถูกถามมีเรื่องอะไร รีบโกหกว่า สงสัยเพราะคอนแทกเลนส์จึงเคืองตา...ไอรดารีบขอตัวไปทันที
เมื่อมาตติ กากลับถึงบ้าน รุจน์ช่วยจัดของแต่งบ้าน มือถือมาตติกาดังขึ้น ปวีร์โทร.มาหาที่พึ่งทางใจ ตั้งคำถามมาตติกาทันที
"ถ้าผู้หญิงบอก ผู้ชายว่ารักไม่ได้ กับไม่ได้รัก มันจะต่างกันรึเปล่าครับ"
"คุณป วีร์มีอะไรหรือเปล่าคะ มาตเพิ่งเจอคุณไอ ท่าทางเธอไม่สบายใจเหมือนกัน"
"เขา ไม่สบายใจ แต่ผมต่างหากครับที่เสียใจ"
มาตติกาเริ่มเป็นห่วงจะซักถาม แต่ปวีร์ตัดบทว่า ไม่มีอะไรแล้ว ขอโทษที่รบกวน
"สงสัยงานจะเข้าแล้ว ใช่ไหมครับ" รุจน์บอกมาตติกาอย่างรู้ทัน...มาตติกาห่วงทั้งปวีร์และไอรดา
ooooooo
ปวีร์ดื่มจนเมาอยู่ที่โต๊ะอาหารในบ้าน เสียงไอรดาที่บอกว่ารักเขาไม่ได้ยังกึกก้องในสมอง จึงดับด้วยสุราน้ำเปลี่ยนนิสัยทันที แล้วรินใหม่ ธงชัยยืนลุ้นให้หยุดดื่มเสียที หลังจากรินไปแก้วที่สิบกว่า เหล้าก็หมด แต่ปวีร์ยังไม่พอ สั่งธงชัยเอามาอีก ธงชัยรีบบอกว่าเหล้าหมด เลยสองยามร้านไม่ขายแล้ว ปวีร์
จำต้องขึ้นนอน
ไอรดานอนน้ำตาร่วง ผล็อยๆบนเตียง เมื่อปวีร์เปิดประตูเข้าห้องนอนมา รีบเลิกคิดถึงเรื่องที่ไม่อาจทำตามที่ให้สัญญาแม่ได้ว่า ถ้าหย่าแล้วแม่จะสบายตลอดชาติ...ไอรดารีบเช็ดน้ำตา ปวีร์เดินมาประจันหน้า เริ่มตั้งคำถาม
"คุณบอกว่ารักผมไม่ได้ มันหมายความว่ายังไง...คุณรักผมไม่ได้ หรือว่าคุณไม่ได้รักผม"
"มัน ต่างกันด้วยหรือ" ไอรดาย้อนถาม
"ต่างสิ...ที่บอกว่ารักผมไม่ได้ ...มันอาจหมายถึงคุณรู้สึกดีกับผม แต่ติดเหตุผลบางอย่างทำให้คุณรักผมไม่ได้ มันเป็นยังงั้นใช่ไหม" เธอหันหน้าหนีบอกไม่รู้ เขาจับคางหันมา "ถ้าแค่ไม่รักผม ก็พูดออกมา หรือยอมรับว่าลึกๆ คุณก็รักผม ถ้าคุณไม่พูด ผมจะหาวิธีของผมเอง"
ปวีร์มาในมาดใหม่ โน้มคอเธอมา แล้วประทับจูบอย่างดูดดื่ม ไอรดาตกใจไม่ทันตั้งตัว ให้เขาจูบไปหลายฟอด จึงดึงตัวออกมาได้ แล้วฝ่ามือมรณะก็ตบหน้าเขาหนึ่งฉาดใหญ่
"แค่ผมจูบ คุณ ก็รู้แล้วว่าคุณไม่ได้เกลียดผม" ยื่นหน้าจะจูบอีก เธอตวาดใส่
"หยุด นะ ฉันเกลียดคุณ" ตบไปอีกหนึ่งฉาด ปวีร์ปราดเข้าใส่ จับสองต้นแขน ตะคอกลั่น
"เกลียด ผมมากนักใช่ไหม...ได้ จัดให้" แล้วปวีร์ ตัดสินใจใช้วิชามารผจญรวบตัวเธอลงไปที่เตียง ไม่สนใจที่เธอทั้งดิ้นทั้งคำรามใส่ แต่ต้านไม่ไหว
"อย่านะ...ปล่อย ...อย่าทำอะไรฉัน...ฉันขอร้อง"
"คุณจะเกลียดผมก็เกลียดไป...แต่ผมจะ รักคุณ" เขาซุกไซ้ไม่สนใจเสียงขอร้อง...ไอรดาคับแค้นสู้แรงเขาไม่ไหว น้ำตาไหลพร่างพรู...เขาถาโถมโลมไล้ จนอ่อนล้าสิ้นเรี่ยวแรง ไม่อาจขัดขืนอีกต่อไป...
ooooooo
