เพลิงเสน่หา

การตายของมะลิกับยี่สุ่นและอาการเป็นตายเท่ากันของคุณหญิงมณฑาทำให้คุณเทียนยิ่งแค้นขุนสัก ส่งกระแสจิตถึงผีรำเพยขอใช้มนตร์สกุณายาสั่งอีกครั้ง

ผีรำเพยรับรู้ด้วยสัมผัสพิเศษ หัวเราะเย้ยหยันก้องในหัวคุณเทียน

“ไหนบอกไม่ต้องการสกุณายาสั่งอีกแล้ว”

“ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน!”

ความแค้นทำให้คุณเทียนขาดสติคิดใช้มนตร์สกุณายาสั่งทำลายขุนสัก ผีรำเพยสาแก่ใจมากมั่นใจว่าจะมีคุณเทียนเป็นตัวตายตัวแทนของตนในไม่ช้า...

ขุนมะหวดหอบร่างสะบักสะบอมของขุนสักกลับบ้านอังกาบ พร้อมแจ้งข่าวชบาเรื่องคุณเทียนยอมรับกับปากว่าเป็นคนใช้ยาสั่งกับขุนสัก อังกาบตาโตด้วยความตกใจ

“เราคงต้องหาวิธีทางแก้สกุณายาสั่งให้เร็วที่สุดก่อนที่ขุนสักจะมีอันเป็นไป”

ชบาอยากจะเป็นบ้า ร้องไห้ฟูมฟาย ชี้หน้าด่าผัว

“แกจะรู้บ้างไหมขุนสักว่าความมากรักหลายใจของแกมันทำให้ชีวิตทุกคนพังพินาศย่อยยับ”

ขุนมะหวดเห็นท่าไม่ดี พยายามแก้ต่างแทนสหายรัก

“ขุนสักก็คงไม่คิดว่าทุกอย่างจะลงเอยแบบนี้ ความเจ็บความแค้นของคุณเทียนช่างยาวนานและน่ากลัว”

อังกาบถอนใจยาว เห็นด้วยกับขุนมะหวด

แต่ไม่วายบ่นเซ็งๆ

“แต่ฉันก็อยากให้ผู้ชายเจ้าชู้หลายใจทุกคนเจอผู้หญิงอย่างคุณเทียน จะได้รู้จักเข็ดหลาบสักที!”

ooooooo

ขณะที่ขุนสักกลับไปรักษาตัวที่บ้าน คุณเทียนคลุ้มคลั่ง ระบายกับผีรำเพยอย่างเหลืออด

“ฉันเกลียดมัน มันทำร้ายแม่ฉัน บริวารของฉัน ฉันอยากให้พวกมันพบกับความวิบัติย่อยยับมากกว่าฉัน”

“งั้นก็ใช้สกุณายาสั่งเรียกศัตรูเธอมาที่นี่สิ แล้วจัดการมัน!”

จู่ๆคุณเทียนก็หน้าเสียเมื่อคิดถึงความสูญเสียที่ผ่านมา

“แต่ฉัน...ฉันไม่อยากแลกชีวิตของใครทั้งนั้น”

“ความแค้นของเธอคือที่สุด...จงใช้สกุณายาสั่ง”

“ไม่...ฉันจะไม่แลกด้วยชีวิตคนที่ฉันรัก ฉันขอแลกด้วยชีวิตของฉันได้ไหมรำเพย”

“ได้สิ...สกุณายาสั่งจะเป็นของเธอเดี๋ยวนี้!”

คุณเทียนหมกมุ่นเรื่องล้างแค้นขุนสัก โดยไม่รู้เลยว่าคุณหญิงมณฑาได้อำลาโลกนี้ไปแล้วอย่างสงบ ดวงวิญญาณคุณหญิงเดินออกจากเรือนตัวเองไปดูโมกกับใบบัวที่นั่งกอดกันร้องไห้ เศร้าโศกกับการจากไปอย่างกะทันหันของมะลิกับยี่สุ่น

ดวงวิญญาณคุณหญิงมณฑาอยากปลอบโมกกับใบบัวใจแทบขาดแต่ไม่ทันได้ทำ ดวงวิญญาณคะน้าก็มากราบลาเป็นครั้งสุดท้าย ในมือถือดอกมณฑาสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนไม่เจ็บแค้นใครอีกแล้ว

“ป้าชื่อมณฑา ดอกมณฑาต้องเป็นของป้าสิ ป้าจะเอาไปให้โมกกับใบบัว น้องกำลังเสียใจ”

“หลานให้ไม่ได้เจ้าค่ะ...ของใครของมัน แต่

ตรงนั้น...” พูดพลางชี้ไปอีกด้านที่มีคนยืนอยู่ “มีคนเอามาแจกเยอะแยะเลย คุณป้ารีบไปเอานะเจ้าคะ เพราะหลานเห็นบางคนก็ได้ บางคนก็ไม่ได้”

พูดจบดวงวิญญาณคะน้าก็หายไป ทิ้งดวงวิญญาณคุณหญิงมณฑาให้มองตามงงๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากเดินไปรับดอกมณฑาเหมือนดวงวิญญาณดวงอื่น

ooooooo

ดวงวิญญาณคุณหญิงมณฑาไปสู่สุคติแล้ว ต่างจากคุณเทียนที่จมปลักกับความแค้น หลงบ่วงกลของผีรำเพยยอมกลับไปใช้มนตร์สกุณายาสั่ง เรียกขุนสักไปเจอกันที่กระท่อมของจันผา

“ไอ้ขุนสัก...จงมานี่...ไอ้คนสารเลว...เอ็งจงมาที่นี่!”

ขุนสักทนแรงขับเพราะยาสั่งไม่ไหว ออกจาก

บ้านไปกระท่อมของจันผา ผีรำเพยรออยู่แล้วและใช้อิทธิฤทธิ์ของตนลากขุนสักมายืนต่อหน้าคุณเทียน

คุณเทียนรออยู่แล้วด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม

เอ่ยถามเสียงเย็น

“จำได้ใช่ไหมว่าท่านขุนสาบานอะไรกับฉัน...

ท่านขุนบอกจะรักจะซื่อสัตย์กับฉันเพียงคนเดียว แต่ท่านขุนกลับปล่อยให้ชบาทำร้ายฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันถูกเหยียบย่ำเกียรติยศศักดิ์ศรี ฉันถูกประณามว่าเลวทรามต่ำช้า นี่หรือคือสิ่งที่ฉันควรได้จากการที่ฉันมอบใจรักให้ท่านขุน”

ขุนสักเห็นมีดในมือคุณเทียนก็ตาเหลือก กลัวตัวสั่น

“คุณเทียน...กระผมขอโทษ จะให้กระผมทำสิ่งใดก็ได้เพื่อพิสูจน์ว่ากระผมไม่ได้โกหกหลอกลวงคุณเทียน กระผมรักคุณเทียนด้วยหัวใจจริง...กระผมยังรักคุณเทียนไม่เคยเสื่อมคลาย”

พูดพลางนึกถึงเพลงยาวที่เขาเคยเขียนให้คุณเทียนเมื่อหลายปีก่อน คุณเทียนแสลงใจมาก ตวาดลั่น

“แต่กูเกลียดมึง ถึงวันตายของมึงแล้วไอ้ขุนสัก!”

คุณเทียนผลักขุนสักล้มกับพื้น เงื้อมือที่ถือมีดขึ้นสูง

“ฉันจะทำอย่างที่คุณแม่อยากทำ...ควักลูกกะตาแก ทีละข้าง แล้วฉันจะตัดนิ้วแกทีละนิ้ว ดึงลิ้นแกมาสับ ค่อยๆแล่เนื้อของแกโยนให้สัตว์นรกมันกิน เลือกมา...แกจะให้ฉันทำอะไรแกก่อนไอ้ขุนสัก!”

“อย่าคุณเทียน อย่า...กระผมกลัวแล้ว กระผมยอมแล้ว กระผมขออภัย”

“กูไม่ให้อภัย!”

ขาดคำก็ปักมีดกลางหัวใจขุนสัก พร้อมกับที่สร้อยประพาฬซึ่งคล้องคอเขาอยู่ขาดจากกัน

ผีรำเพยเห็นสร้อยประพาฬเต็มตาก็จำได้ว่าเป็นของชิ้นสุดท้ายที่สามีทิ้งไว้ให้คล้า...ลูกชายคนเดียวของเธอ