เพลิงเสน่หา

นอกจากงานแต่งระหว่างโมกกับพวงชมพูจะล่มไม่เป็นท่า พวกชาวบ้านยังตกตะลึงเมื่อยายแซะกับซ่อนกลิ่นวิ่งหน้าตื่นมาบอกเรื่องเจอศพของพุด!

ชบาประสาทเสียมาก กลัวถูกแฉว่าฆ่าพุดได้แต่ส่งสายตาปรามพวงแสดไม่ให้แสดงอาการพิรุธ โดยไม่ได้สนใจเลยว่าพวงชมพูจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรหลังงานแต่งล่ม

อังกาบเสียอีกเป็นห่วงพวงชมพู ตามไปปลอบและช่วยอีกฝ่ายไม่ให้กระโดดน้ำฆ่าตัวตายทันเวลา

“ปล่อย! ชมพูอยากตาย ชมพูอยากตาย”

“แค่ผู้ชายคนเดียวจะคิดสั้นทำไมลูก ป่านนี้ไอ้เวรโมกมันหัวเราะเยาะพวกเราแล้ว”

พวงชมพูส่ายหน้า ร้องไห้ฟูมฟาย “เพราะชมพูรักเขา...เชื่อเขา ชมพูถึงทำให้พ่อกับแม่อับอายขายขี้หน้า ถ้าไม่เป็นเพราะชมพู คุณเทียนก็แก้แค้นพ่อกับแม่ไม่ได้”

“ก็เพราะต้นเหตุมันมาจากพ่อ และตอนนี้พ่อเอ็งก็สำนึกผิดแล้ว ทุกอย่างมันจบแล้ว ชมพูจะฆ่าตัวตายให้พ่อกับแม่เสียใจอีกทำไม ชมพูต้องเข้มแข็งสิลูก ชมพูต้องเข้มแข็ง”

“แต่ชมพูรักคุณมิก...ชมพูรักคุณมิก”

อังกาบได้แต่ถอนใจยาว ดึงพวงชมพูมากอด บ่นพึมพำเบาๆ

“สุดท้ายก็อยากตายเพราะผู้ชายทิ้งอยู่ดี”

โมกไม่ได้คิดเรื่องพวงแสดกับพวงชมพู วุ่นวายพาใบบัวที่โดนพวงแสดใช้ไม้ฟาดหัวแตกไปโรงพยาบาล มะลิกับยี่สุ่นตกใจมากแต่ไม่มีเวลาคาดคั้นหาสาเหตุ บนเรือนเทียนหยดฟ้าก็เกิดเรื่องเสียก่อน!

ooooooo

คุณเทียนเจ็บใจที่คุณหญิงมณฑายอมอภัยให้พวกขุนสัก กรีดร้องอาละวาดอย่างบ้าคลั่งในห้อง กระทั่งมือปัดไปโดนเทียนล้มโดยไม่ได้ตั้งใจ

“สกุณายาสั่ง ฉันต้องการให้พวกมันพบกับความวิบัติทุกคน!”

ความวิบัติก่อเกิดวินาทีหลังจากนั้น ไฟจากเทียนล้มลุกไหม้ห้องนอนคุณเทียนอย่างรวดเร็ว แต่เจ้าของห้องกลับจมปลักกับความอาฆาตแค้นจนไม่รู้สึกตัว

คุณหญิงมณฑานอนเอนหลังอีกมุมของเรือน สีหน้าไม่สบายใจเพราะเรื่องที่งานแต่งของโมก โดยมีขนมกล้วยคอยปรนนิบัติและบีบนวดให้เหมือนเคย

“เรื่องที่เกิดวันนี้...ยังไงป้าก็ปฏิเสธความรับผิดชอบจากตัวเองไม่ได้ เพราะถ้าป้าให้อภัยขุนสัก

ตั้งแต่คราวนั้น เทียนหยดฟ้าก็จะไม่ผูกใจเจ็บจนถูกวิญญาณร้ายครอบงำอย่างทุกวันนี้ แม่เทียน...แม่ขอโทษ”

ขนมกล้วยสงสารคุณหญิงมณฑาจับใจ กอดปลอบ

“แต่วันนี้...เมื่อคุณป้าให้อภัยแล้ว เรื่องมันจบแล้วเจ้าค่ะ”

“ยังไม่จบ วิญญาณร้ายแห่งมนตราสกุณายาสั่งมันกำลังทวงสัญญาของมัน...นังกระจอก...ตาใบ ...แม่เฟื่อง...ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งแลกเปลี่ยน แล้วต่อไปจะเป็นใคร...ขนมกล้วย...ความวิบัติต่างๆมันกำลังจะเกิดขึ้น!”

ขาดคำของคุณหญิงมณฑา ขนมกล้วยก็เบิกตาโพลงเพราะเห็นควันไฟลอยจากห้องคุณเทียน ทั้งสองวิ่งไปดู เห็นคุณเทียนยังนอนเหมือนไม่รู้สึกรู้สาในห้อง ขนมกล้วยคว้าของใกล้มือมาดับไฟ กระทั่งไฟเริ่มมอด คุณหญิงมณฑาจึงได้เบาใจและหันไปเอ็ดลูกสาว

“ทำไมทำอย่างนี้แม่เทียน”

“ลูกต่างหากต้องถาม...ทำไมคุณแม่ทำอย่างนี้ ลูกอุตส่าห์รอเวลาแก้แค้นนับสิบปี แต่คุณแม่กลับให้อภัย”

“แล้วแม่เทียนจะให้แม่ทำยังไง”

“ทำเหมือนที่คุณแม่ตั้งใจไว้สิเจ้าคะ...ควักลูกกะตามัน ตัดนิ้วมือมัน แล่เนื้อเถือหนังเอาเกลือทา แล้วก็จับมันมัดคอประจานทั่วหมู่บ้าน ส่วนนังชบากับอีสองพวงก็จับมันชักรอกแขวนคอเหมือนที่มันฆ่าขุนไพร”