รหัสทรชน

ที่วังนํ้าเขียว ธาวีไปตั้งด่านที่นั่น นราธิปเดินเข้ามาเสนอว่า

"ผู้กองธาวี ผมว่าเราออกไปหาที่ซ่อนตัวไอ้ชานนท์ดีกว่า ถ้ามัสยาหลุดรอดไปที่นั่น อย่างน้อยเราก็จะช่วยเธอได้ทัน"

"ได้ครับ" ธาวีเห็นด้วย หันไปบอกตำรวจที่ด่าน "หมวด คุณตรวจต่อไปนะ อย่าให้คุณมัสยาฝ่าด่านไปได้"

สั่งหมวดให้ดูแลเฝ้าด่านต่อแล้วธาวีกับนราธิปก็ขึ้นรถขับเลี้ยวออกไป

อึดใจเดียว มัสยาก็มาถึง เธอเขม้นมองเห็นด่านตำรวจมีรถจอดเข้าคิวยาว เธอพึมพำอย่างกังวล "มีด่านหรือ" พลางก็คิดหาทางหนี

ยิ่งเมื่อมองไปเห็นตำรวจถือรูปตัวเองเดินเข้าไปเทียบกับคนที่นั่งมาในรถ สั่งให้ลงมาตรวจให้หมด มัสยาก็ตัดสินใจต้องหนีไปให้ได้

ไวเท่าความคิด เธอเข้าเกียร์ขับพุ่งออกไปอย่างเร็ว พวกตำรวจที่ตรวจตราสบายๆอยู่แถวรถที่เข้าคิวต่างตกใจ บางคนสั่งให้หยุด ยกปืนเล็งขู่ว่าถ้าไม่หยุดจะยิง

มีหรือที่ตัดสินใจหนีแล้ว เพียงแต่ถูกขู่ก็ยอมให้จับ มัสยาเหยียบคันเร่งพุ่งไปราวกับลูกธนู

"ตามไป" ตำรวจนายหนึ่งสั่ง พลางกระโดดขึ้นรถหวอขับไล่ตามไป

ooooooo

รถตำรวจไล่บี้รถของมัสยาไปอย่างกระชั้นชิด ตำรวจตัดสินใจยิงยางรถ เห็นรถของมัสยาส่ายไปมาจึงยิงซํ้าจนยางแตก รถส่ายลงข้างทาง

"บ้าจริงๆ!" มัสยาสบถพลางขับรถลงข้างทาง

"มันเสร็จเราแล้ว" ตำรวจร้องบอกกัน พลางยิงสกัดมัสยาที่ลงจากรถวิ่งหนี

ตำรวจมองทึ่งเมื่อมัสยาตีลังกาหลบกระสุน กระโดดหนีข้ามถนนไปราวกับเหาะ พอตำรวจไล่ตาม เธอวิ่งขึ้นสะพานลอย ตำรวจกระจายกำลังปิดทางขึ้นลงซ้ายขวา มัสยายืนลังเล พลันก็เห็นรถสิบล้อกำลังขับผ่านมา เธอตัดสินใจกระโดดจากสะพานลอยลงหลังคารถสิบล้อ

กว่าตำรวจจะวิ่งขึ้นมาถึงสะพานลอย   มัสยาก็ติดรถสิบล้อหายไปแล้ว

ooooooo

สิงหาขับรถมาที่ด่านวังนํ้าเขียว เจอนราธิปเข้ามาบอกว่ามัสยาแหกด่านไปได้แล้ว สิงหาผิดหวัง เสียดายมาก บอกนราธิปว่า

"ตอนนี้เราเหลือแค่ทางเดียวต้องหาที่อยู่ไอ้ชานนท์ ให้เจอ ไม่งั้นเราอาจจะเสียมัสยากับอัยราไป"

ธาวีเพิ่งเข้ามาถึง สิงหาถามว่าได้เรื่องอะไรไหม

"ผมหาจนทั่วแล้วครับ ไม่เจอพวกมัน" ธาวีทำหน้าผิดหวัง

"เอาอย่างนี้ธาวี นายกลับไปที่โรงพัก เช็กดูซิว่าภายในเดือนสองเดือนนี้ มีใครแจ้งความว่าเคยเห็นคนแปลกหน้าในเขตวังน้ำเขียวไหม"

เมื่อธาวีกลับไป นราธิปก็ยังกังวลไม่หายถามว่า "ถ้าเราไม่เจอตัวพวกเธอล่ะ"

"ต้องเจอสิ ฉันไม่ยอมให้มัสยาเป็นอะไร" สิงหาตอบอย่างมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว

ooooooo

ขณะที่พวกตำรวจยังงมโข่งกันอยู่นั้น มัสยากำลังแหวกหญ้ามองเข้าไปในบ้านพักที่บนเนินแล้ว เธอเห็นที่บริเวณบ้านมียามเดินอยู่ จึงวิ่งไปปีนข้ามรั้วในที่ปลอดยามเข้าไป

เมื่อเข้าไปภายในบริเวณบ้านแล้ว เธอค่อยๆย่องกริบไปแอบดูภายในบ้าน เธอสะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นศตายุเดินอยู่ รีบหลบแว้บมองหาอัยรา

"มันเอาไอซ์ไปไว้ที่ไหน" มัสยาค่อยๆย่องเข้าใกล้ตัวบ้านอีก

อัยราถูกขังอยู่ในห้องหนึ่ง เธอกำลังกระวนกระวายอย่างทรมาน พอเห็นชานนท์เปิดประตูห้องเข้ามา เธอถลาเข้าไปกอดขาเขา อ้อนวอน

"ขอยาฉันหน่อย พี่นนท์...ได้โปรดเถอะ ขอยาให้ฉัน..."

"ฮึ่ย..." ชานนท์สะบัดขาอย่างรำคาญ

มัสยาเลาะมาเห็นภาพนั้นพอดี เธอซะงักกึก นึกสงสัยว่าชานนท์ทำอะไรอัยรา จ้องมองตาไม่กะพริบอย่างหาโอกาส

"ฉันว่าแกอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว" ชานนท์ชักปืนออกมาจ่ออัยรา

"ช้าก่อน ชานนท์"  เสียงศตายุมีอำนาจแว่วมา ชานนท์ หันไปดู บอกเจ้านายว่า

"ตอนนี้มันเหมือนซากศพแล้วนะครับ ผมว่ามันทำประโยชน์อะไรให้เราไม่ได้หรอก"

ศตายุหัวเราะหึๆในลำคอถามว่า คิดหรือว่าตนจะเสียเฮโรอีนให้อัยราฟรีๆ ชานนท์ถามว่าหัวหน้ามีแผนอะไรหรือ ศตายุหางตาไปทางอัยรา ก่อนเดินห่างไปเล็กน้อย บอกชานนท์ว่า

"แกคอยดูก็แล้วกันว่าฤทธิ์เฮโรอีนเป็นยังไง เอาโซ่ล่ามมันไว้ อีกไม่นาน นังมัสยาจะมาช่วยมันเอง"

ระหว่างนั้น อัยรากระวนกระวายกระเสือกกระสนอย่างทรมานร้องขอยาครั้งแล้วครั้งเล่า คลานเข้าไปคุกเข่าอ้อนวอนศตายุ ศตายุยิ้มเหี้ยม หยิบหลอดเฮโรอีนขึ้นมาชูให้ดู บอกอัยราว่า

"ได้...ฉันจะให้แก" แต่พออัยราจะคว้า ศตายุยกสูงขึ้น "แกจะได้มันก็ต่อเมื่อแกฆ่านังมัสยา!"

"ไม่...หนูทำอย่างนั้นไม่ได้ หนูฆ่ามัสยาไม่ได้"

"ถ้าแกทำไม่ได้ แกก็ไม่ได้ยา"   ศตายุสะบัดขาเดินออกไป อัยราถลาเข้ากอดอ้อนวอนอีก

"ไม่นะคะ ขอยาหนูเถอะค่ะ ขอยาให้หนู"

คราวนี้ ศตายุไม่เพียงสะบัดขาจนอัยราผงะเท่านั้น เขายังตบหน้าเธอจนกระเด็น อัยรายังโผเข้าหาศตายุ ถูกชานนท์
เข้ามากระชากไปตบชํ้าอีก อัยราผงะหงาย ร้องอย่างคลุ้มคลั่ง

"เอายาให้ฉัน...ขอยาให้ฉัน...ขอยา...ขอ...ยา..."

มัสยายังซุ่มดูอยู่ เธอเจ็บปวดกับภาพที่เห็น แค้นศตายุ กับชานนท์จนอยากกระโจนเข้าไปฆ่า แต่ภาวะนี้ เธอทำได้แค่ ซุ่มดู สังเกต และหาโอกาส

"ไอซ์...ฉันจะต้องช่วยแกให้ได้" มัสยาพึมพำราวกับสาบานกับตัวเอง แล้วค่อยๆเร้นกายหายไป

ooooooo

ที่ร้านค้าริมถนนข้างทางใกล้กับบังกะโลหลังหนึ่ง ธาวีเลี้ยวรถเข้าไปจอด    ลงไปบอกคนขาย    "เป๊ปซี่กระป๋องนึง"

ขณะคนขายเข้าไปหยิบ ธาวียืนรออยู่ จู่ๆผู้การจีระวุธก็ขับรถเข้ามาจอด มีหญิงขายบริการลงจากรถมาด้วย ธาวีหันมองแล้วรีบหลบ ชักปืนออกมาเตรียมพร้อม

ครู่หนึ่งเห็นจีระวุธกับหญิงขายบริการเดินออกมาขึ้นรถขับออกไป ธาวีรีบขึ้นรถขับตาม ระหว่างนั้นก็โทรศัพท์ รายงานสิงหา

"สารวัตรครับ ผมเจอผู้การจีระวุธ"

สิงหาถามว่าที่ไหน ธาวีบอกชื่อบังกะโลและสถานที่ตรงนั้น ถามว่าจะให้ตนจับเลยไหม

"ยังไม่ต้องจับ ตามไปก่อน บางทีผู้การจีระวุธอาจจะกบดานอยู่กับไอ้ชานนท์ก็ได้" สิงหาบอก ธาวีเห็นด้วย คาดว่า
คงเพราะอย่างนี้ผู้การจีระวุธถึงได้มาที่วังนํ้าเขียว    "เอาล่ะ นายตามผู้การไปอย่าให้รู้ตัว ฉันจะรีบตามไปสมทบ"
สั่งการแล้ว สิงหาชวนนราธิปไปด้วยกัน ทั้งคู่วิ่งมาขึ้นรถขับออกไปราวกับเหาะ

ooooooo

ศตายุกับชานนท์ออกจากห้องที่ขังอัยรามาถึงหน้าบ้าน บอกยามที่เฝ้าอยู่ว่า

"เฝ้านังอัยราไว้ให้ดี อย่าให้มันหนีไปได้"

มัสยาซุ่มดูอยู่ เห็นศตายุขึ้นรถไปกับชานนท์ เธอรีบวิ่ง หลบเข้าไปที่ตัวบ้านอย่างเร็ว วิ่งไปเจอยามคนหนึ่งทะเล่อทะล่าโผล่มาพอดี เธอจับมันปาดคอทีเดียวลงไปนอนเลือดกระฉูด

"เฮ้ย!" ยามอีกคนโผล่มาเห็น ยกปืนจะยิง มัสยาจับหักมือบิด ยามคนที่ 3 โผล่มาอีก มัสยาเลยบิดมือยามคนที่สองที่ถือปืนอยู่ยิงใส่ยามคนที่ 3 จนกระเด็น จากนั้นหักคอยามคนที่ 2 กร๊อบเดียวแน่นิ่ง

พริบตานั้น ยามคนที่ 4 กระโดดออกมายิงใส่มัสยา เธอหลบหลังศพยามคนที่ 2 ยิงปืนใส่ยามคนที่ 4 แล้ววิ่งเข้าไปถึงประตูห้องที่ขังอัยราเข้าไป

ยามอีกสองคนวิ่งมายิงใส่ มัสยายิงสวนไปหงายตึงไปทั้งสองคน

ooooooo

สิงหาขับรถพลางโทร.ถึงธาวี   ถามว่าตอนนี้อยู่ไหน

"ผู้การจีระวุธกำลังมุ่งหน้าไปหมู่บ้านเนินดินครับ" ธาวีรายงาน

"ดี อีกสิบนาทีฉันคงตามไปถึง อย่าให้คลาดสายตาเป็นอันขาด" สิงหาปิดโทรศัพท์เร่งรถเร็วขึ้นอีก

รถผู้การจีระวุธเลี้ยวโค้งไปอย่างเร็ว ธาวีเลี้ยวตามไปไม่ลดละ จนกระทั่งผู้การมองกระจกหลังรู้ว่ามีรถตามมา แกล้งเลี้ยวซ้าย ธาวีก็เลี้ยวตาม จีระวุธยิ่งมั่นใจว่าถูกตามแน่แล้ว พึมพำ

"มันตามเรามาตั้งแต่เมื่อไหรวะ"

จีระวุธกวาดตามองไปข้างหน้า เห็นทางแยกจึงเลี้ยวหักมุมอย่างเร็ว ธาวีก็เลี้ยวตามไปอีก กลายเป็นการไล่ล่ากันอย่างกระชั้นชิด

"สารวัตรครับ ผู้การจีระวุธรู้ตัวแล้วครับ" ธาวียกโทรศัพท์ รายงานสิงหา

"ตามมันไป จับมันให้ได้" สิงหาสั่งการ ปิดโทรศัพท์ แล้วถอดเสื้อเกราะของตัวเองให้นราธิปใส่ นราธิปถามว่าแล้วเขาล่ะ สิงหาตอบอย่างไม่พรั่นพรึงว่า "ไม่ต้องห่วงฉัน ชีวิตแกสำคัญกว่า"

ooooooo

มัสยาถีบประตูห้องขังอัยราวิ่งพรวดเข้าไปร้องเรียกพลางพลิกตัวอัยราที่นั่งหันหลังให้อยู่

"ไอซ์...แกเป็นอะไรรึเปล่า ไอซ์"

"มัสยา..." อัยราหันมองด้วยแววตาที่เลื่อนลอย

มัสยาถามว่าจำตนได้ไหม อัยราบอกว่าจำได้ แต่พริบตานั้นเอง อัยราก็หยิบมีดข้างตัวแทงคอมัสยา มัสยาเอามือคว้ารับได้ทัน ถามว่าจำตนไม่ได้หรือ อัยราก็ยังบอกว่าจำได้

"แล้วทำไมแกถึงจะฆ่าฉัน"

"ฉันจำเป็น ถ้าฉันไม่ฆ่าแก มันจะไม่ให้ยาฉัน" อัยราสะบัดมือมัสยาออกกำมีดปาดซ้ายขวา มัสยาหลบอย่างคล่องแคล่ว จังหวะเดียวกันก็ตบหน้าอัยราซ้ายขวา ผัวะ...ผัวะ...จนอัยราผงะหงาย

"ไอซ์ แกต้องอดทนนะ ฉันจะช่วยแก" มัสยาร้องบอก

"ไม่ ฉันต้องการยา" อัยราตะคอกคืนตวัดมีดใส่คอมัสยาอีก พอมัสยาหลบพ้นก็ตามเข้าไปแทงซํ้า ยิ่งมัสยาหลบพ้น อัยราก็ยิ่งคลุ้มคลั่ง จนถูกมัสยาจับมือที่ถือมีดบิดจนมีดตกจากมือ มัสยาสับที่คออัยรา แต่อัยราก็ยังไม่ยอมแพ้พุ่งเข้าใส่ มัสยาตบซํ้าเข้าเต็มแรง อัยราผงะหงายกระเด็นไปชนฝาร่วงลงไปกอง

มัสยาพุ่งเข้าไปกระชากตัวอัยราขึ้นมาบิดมือและล็อกคอทันที

"แกฟังฉันให้ดีนะ แกต้องอดทน ได้ยินไหม ฉันจะพาแกไปจากที่นี่"

มัสยาพยายามประคองตัวอัยราออกไปอย่างทุลักทุเล

แต่พอออกมาถึงหน้าห้องก็ชะงักกึก เมื่อศตายุกับชานนท์ ยืนหน้าถมึงทึง จ่อปืนรออยู่

"ถ้าแกขยับฉันยิงแกแน่" ศตายุคำราม

"ผมบอกแล้วไงครับ ว่าอัยราไม่มีประโยชน์ เปลืองเฮโรอีนเปล่าๆ" ชานนท์บ่น

"พวกแกมันเลวจริงๆ" มัสยาด่า ถูกศตายุตบผัวะจนผงะ อัยราที่มัสยาประคองมาร่วงผล็อย ศตายุเดินเข้ามาตบมัสยาด่าว่าจะตายอยู่แล้วยังปากดีอีก มัสยาถูกตบกระเด็นไปกระแทกประตู

"ตายซะเถอะนังมัสยา" ชานนท์จ่อปืนเข้าใส่

อัยรากัดฟันคว้าไม้ฟาดเข้าที่มือชานนท์จนปืนร่วง จากนั้นหันไปฟาดศตายุ ศตายุหลบหันยิงใส่อัยราเธอหลบทัน มัสยาได้ทีคว้าปืนชานนท์ยิงใส่ศตายุและชานนท์ มันทั้งสองหลบทัน

"ไปเร็ว" มัสยาคว้ามืออัยราพาวิ่งไปกระโดดออกทางหน้าต่าง

"อย่าให้มันหนีไปได้" ศตายุตะโกนบอกชานนท์ ชานนท์คว้าปืนอีกกระบอกกระโดดตามมัสยากับอัยราไปทันที

ooooooo

มัสยาพาอัยราวิ่งหนีเข้าไปในป่าท่ามกลางกระสุนที่ชานนท์กับศตายุวิ่งไล่ยิงมา

ระหว่างนั้น ศตายุตะโกนบอกชานนท์ครั้งแล้วครั้งเล่าว่าอย่าให้มันหนีไปได้ ส่วนมัสยาก็พาอัยราวิ่งสุดชีวิต ยิงตอบโต้

ชานนท์กับศตายุจนกระสุนหมด เธอโยนปืนทิ้งพาอัยราวิ่งต่อ

"ฉันไม่ไหวแล้ว แกทิ้งฉันไว้ที่นี่เถอะ" อัยราร้องบอกอย่างหมดแรง

"ไม่นะไอซ์ แกต้องไหว ฉันจะไม่ทิ้งแก เร็ว ทนอีกนิด" มัสยาคว้าอัยราหลบกระสุนของชานนท์ เห็นรถกระบะเก่าๆจอดอยู่ไม่ไกล บอกเพื่อนอย่างมีความหวังว่า "ข้างหน้ามีรถ ไปเร็ว"

ระหว่างวิ่งไปที่รถ ถูกศตายุกับชานนท์ยิงสกัดตลอดทาง แต่มัสยาก็พาอัยราวิ่งไปถึงรถจนได้ พอเข้าไปในรถค้นหากุญแจไม่เจอ

ขณะที่ทั้งถูกไล่ยิง ทั้งหากุญแจรถไม่เจอนั่นเอง อัยราก็ยังดึงทึ้งมัสยาดิ้นทุรนทุรายร้องครวญคราง

"ฉันไม่ไหวแล้ว มัส ขอยาฉันหน่อย...ฉันอยากได้ยา"

อัยราสะบัดมือมัสยาจะวิ่งลงจากรถ ถูกมัสยากระชากไว้ พูดดุดันเพื่อให้อัยราหยุด

"แกไปไหนไม่ได้นะ แกต้องอดทน"

เมื่ออัยรายังดิ้นรนเหมือนขาดสติ มัสยาตบหน้าเพียะ จนอัยราชะงัก สงบลง พอดีมัสยาหากุญแจรถเจอ อารามรีบร้อน ขณะจะไขสตาร์ตเกิดทำกุญแจตกอีก

"มันกำลังจะหนีครับ" ชานนท์ร้องบอกศตายุที่วิ่งไล่ตามมา

"มันหนีไม่รอดหรอก" ศตายุพูดอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง พลางยกปืนเอ็ม 79 ขึ้นเล็ง

"ตายซะเถอะนังมัสยา" ศตายุคำรามแล้วยิงทันที กระสุนพุ่งเข้าใส่รถ

"หลบมัสยา" อัยราร้องบอก แล้วทั้งสองก็พากันกระโดดลงจากรถ รอดตายเส้นยาแดงเดียว เพราะพอทั้งสองกระโดดจากรถ รถก็ระเบิดตูม

อัยรายังควบคุมสติได้ พยายามคลานเข้าหามัสยา ชานนท์กับศตายุเดินย่างสามขุมเข้ามาคนละด้าน ศตายุพูดเหี้ยมอย่างเป็นต่อว่า

"ฉันบอกแล้วไงว่าแกสองคนไม่มีวันหนีรอดมือฉันได้ วันนี้เป็นวันตายของแก"

"รางวัลสำหรับคนทรยศ" ชานนท์ยกปืนเล็งที่หัวอัยรา ส่วนศตายุเล็งที่หัวมัสยา

ทั้งอัยราและมัสยาต่างหลับตารอความตาย

"ปัง!"

"ปัง!"

เสียงปืนดังขึ้นสองนัดจากคนละทิศ สิ้นเสียงปืน ศตายุผงะเลือดกระฉูดจากหน้าอก ชานนท์เลือดสาดแต่ยังพุ่งตัวหลบ

มัสยากับอัยราลืมตา ตะลึงงัน เห็นสิงหากับนราธิปวิ่งเข้ามา ต่างวิ่งเข้าหาคนของตัว

"ไอซ์ คุณเป็นยังไงบ้าง" นราธิปวิ่งเข้ามาถาม

"อย่าเข้ามาค่ะ" อัยราร้องห้ามเพราะเห็นชานนท์ลุกขึ้นยกปืนยิงใส่ กระสุนเจาะเข้าที่ขานราธิปจนตัวหมุนคว้าง

เวลาเดียวกัน ศตายุม้วนตัวชักปืนจากเอวยิงใส่สิงหา สิงหายิงสวนไปเจาะเข้าหน้าอกศตายุเต็มๆ

ชานนท์กระหน่ำยิงนราธิป ส่วนศตายุก็ถูกสิงหายิงเจาะอกจนร่วง ชานนท์ย่ามใจยิงนราธิปซ้ำอีก เฉียดหน้าอกนราธิป แต่ชานนท์ก็ถูกนราธิปยิงเข้าแสกหน้าล้มตึง

"นราธิป...คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ...นราธิป" อัยราโผเข้าประคองร่างนราธิปที่เลือดท่วม

ส่วนสิงหาถือปืนจ่อเข้าหาศตายุที่นอนนิ่งเหมือนตาย แต่พอเขาหันมองมัสยาด้วยความเป็นห่วงเท่านั้น ศตายุก็ลืมตายกปืนยิงสิงหาทันที แม้มัสยาจะตะโกนบอกสิงหาแต่ช้าไปแล้ว

สิงหาถูกยิงที่หน้าอก แต่เขาก็หันยิงกระหน่ำใส่ศตายุจนหมดแม็ก ศตายุตายตาค้างคาที่

"คุณเป็นไงบ้าง" มัสยาวิ่งเข้ามาหาสิงหา

"ผมไม่เป็นไร" สิงหาพูดไม่ทันขาดคำ ร่างก็ร่วงลงไปกองกับพื้นเสียแล้ว...

ooooooo

ที่ถนนแถววังน้ำเขียว รถสองคันคือรถของจี-ระวุธกับรถของธาวี ยังขับไล่บี้กันเอาเป็นเอาตาย เมื่อต่างรู้ว่าอีกฝ่ายรู้ตัวแล้ว ก็เปิดฉากยิงสู้กันสนั่น

จีระวุธเบรกรถกลางถนน ยกปืนยิงใส่รถของธาวี ถูกหม้อน้ำระเบิด รถธาวีเสียหลักไหลลงข้างทาง จีระวุธขับรถพุ่งออกไปอย่างเร็ว แม้ธาวีจะรีบลงจากรถยิงตามแต่ช้าไปแล้ว

ธาวีมองตามรถของจีระวุธไป เห็นแต่ฝุ่นฟุ้งตลบ เขาลดปืนในมือลงอย่างแค้นใจ

ooooooo

เมื่อเสียงปืนสงบ สิงหากับนราธิปถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน ทั้งสองเข้าห้องฉุกเฉินทันที หมอลงมือผ่าตัดช่วยชีวิตเป็นการด่วน

ที่หน้าห้องผ่าตัด มัสยานั่งรออยู่อย่างกระวนกระวายใจ

ไม่นานนัก นภาลัยกับนิรดาก็วิ่งเข้ามา ปฐวีตามมาโดยมีตำรวจติดตามหลายคน

นภาลัยเข้าหามัสยา ถามว่านราธิปเป็นอย่างไรบ้าง มัสยาบอกว่าหมอกำลังผ่าตัดอยู่

"พี่เขาโดนยิงที่ไหน" ปฐวีถาม

"ที่ขาค่ะ หมอบอกว่ากระสุนตัดเส้นเลือดใหญ่ หมอกำลังต่อเส้นเลือดใหญ่อยู่ค่ะ"

นภาลัยเริ่มคร่ำครวญภาวนาขออย่าให้ลูกเป็นอะไร ปฐวี ต้องคอยปลอบให้ใจเย็นๆ เพราะตอนนี้ลูกถึงมือหมอแล้ว

"แล้วพี่สิงล่ะคะ พี่สิงเป็นยังไงบ้าง" นิรดาถามมัสยา พอรู้ว่าถูกยิงที่หน้าอกกระสุนทะลุปอด ปฐวีถามว่าแล้วหมอว่าอย่างไร

"หมอบอกอาการสาหัสค่ะ" มัสยาพยายามควบคุมน้ำเสียงตัวเอง

"ไม่นะคะ พี่สิงต้องไม่เป็นอะไร แม่...พี่สิงกับพี่ธิปต้องไม่เป็นอะไรนะ เขาต้องไม่ตายนะแม่" นิรดาร้องไห้ออกมาจนนภาลัยต้องดึงลูกเข้าไปกอดปลอบใจทั้งที่ตัวเองก็ใจไม่ดี

ooooooo

นับแต่เวลาที่สิงหากับนราธิปเข้าห้องผ่าตัดเมื่อเวลา 18.15 น. จนบัดนี้เวลา 21.30 น. แล้ว หมอยังไม่ออกมา

ทุกคนรออยู่หน้าห้องผ่าตัดด้วยความกระวนกระวายใจ เมื่อตำรวจเอากาแฟมาให้นายกฯกับคุณหญิง คุณหญิงปฏิเสธเพราะตื้อไปหมด หันไปถามนายกฯ

"คุณคะ ทำไมหมอผ่าตัดนานเหลือเกิน"

"นั่นสิคะแม่ นี่ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วนะคะ" นิรดา ร้อนใจเช่นกัน

ขณะนั้นเอง ผอ.เข้ามาพร้อมทีมหมอสองคน ปฐวีลุกขึ้น ทุกคนลุกตาม ปฐวีเข้าไปถาม

"คนไข้เป็นยังไงบ้างครับท่าน ผอ."

"ตอนนี้ทีมแพทย์ได้ผ่าตัดต่อเส้นเลือดใหญ่คุณนราธิปเรียบร้อยแล้วครับ"

นภาลัยขอบคุณหมอ ส่วนนิรดาถามว่าพี่ชายตนปลอดภัยแล้วใช่ไหม

"ในขั้นต้นเกี่ยวกับเส้นเลือดใหญ่ปลอดภัยแล้วครับ แต่มีปัญหาอีกเรื่องนึง"

ทุกคนมองหน้า ผอ.อย่างตึงเครียด

"คือกระสุนที่ตัดเส้นเลือดใหญ่ทะลุไปโดนเส้นประสาทที่หลัง ในขั้นต้นนี้เราประเมินว่าคุณนราธิปอาจจะมีโอกาสเป็นอัมพาตครึ่งล่างครับ"

นภาลัยตกตะลึงถามหมอว่า หมายความว่านราธิปจะเดินไม่ได้หรือ ผอ.บอกว่าเป็นการประเมินขั้นต้นเท่านั้น

"แล้วสารวัตรสิงหาล่ะครับ" ปฐวีถาม ผอ.บอกว่าพ้นขีดอันตรายแล้ว มัสยาที่ฟังอยู่แอบถอนใจอย่างโล่งอก

เมื่อ ผอ.เดินไปแล้ว มัสยาบอกปฐวีกับนภาลัยว่า "เดี๋ยวหนูมานะคะ"

นภาลัยถามว่าจะไปไหน มัสยาบอกว่าจะไปเยี่ยม

อัยราที่ชั้นบน ปฐวีบอกให้ไปเถอะ ตนกับนภาลัยจะรออยู่ที่นี่

พอมัสยาไปแล้ว นภาลัยถามปฐวีอย่างวิตกว่า

"คุณคะ ลูกเราจะเป็นอัมพาตจริงๆหรือคะ เราต้องช่วยลูกนะคะ"

"ใจเย็นๆ หมอต้องมีทางช่วยนราธิปแน่" ปฐวีปลอบใจ ทั้งที่ตัวเองก็กังวล

ooooooo

มัสยาขึ้นไปเยี่ยมอัยราที่ชั้นบน อัยรานอนให้ น้ำเกลืออยู่ มัสยาเดินเข้าไปจับมือ เธอจึงลืมตาดูพึมพำถามสะลึมสะลือ

"นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย"

"ไอซ์ ฉันเอง มัสยา แกอยู่โรงพยาบาล"

อัยราถามว่า ตนเป็นอะไร มัสยาไม่ตอบ แต่บอกว่าเวลานี้เธอปลอดภัยแล้ว อัยรานิ่งไปนิดหนึ่งเหมือนคิดทบทวนอะไร พอนึกได้ถามว่า

"นราธิป...ใช่...ฉันเห็นนราธิปถูกยิง เขาเป็นยังไงบ้าง"

มัสยาบอกว่า นราธิปปลอดภัยแล้วเหมือนกัน อัยราขอให้พาตนไปเยี่ยมหน่อย มัสยาบอกว่า นราธิปเพิ่งออกจากห้องผ่าตัดหมอยังไม่ให้เยี่ยม

"มัส แกต้องดูคุณธิปนะ อย่าทิ้งเขานะ"

"แกไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลเขาแทนแกเอง แกนอนพักก่อนนะ เดี๋ยวตอนเช้าฉันจะมาเยี่ยมแกใหม่"

มัสยาขยับจะไป อัยราจับมือไว้ถามว่า ชานนท์กับศตายุตายรึยัง พอมัสยาบอกว่าตายหมดแล้วทั้งสองคน อัยรายิ้มทั้งน้ำตาบอกเพื่อนรักว่า

"ฉันดีใจจริงๆ ที่ได้ยินคำนี้..."

"แกนอนพักเถอะ" มัสยาดึงมือออก พออัยราหลับตาลง เธอจึงเดินออกจากห้อง

มัสยาเดินมาหยุดหน้าห้องคนไข้ของสิงหา เธอขยับจะเดินเข้าไป แต่พอนึกถึงตอนที่สิงหาจะก้มจูบแล้วผละออกพร้อมกับคำขอโทษ ตำหนิตัวเองว่าไม่น่าทำแบบนี้ มัสยาก็ชะงัก เปลี่ยนใจหันหลังเดินไป

แต่พอมัสยาเดินไปแล้ว สิงหาก็พึมพำเหมือนเพ้อ "มัสยา ผมรักคุณ..."

ooooooo

เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่มัสยายืนจิบกาแฟอยู่ที่ระเบียง มองเหม่อไปข้างหน้าอย่างไร้เป้าหมายนั้น เนติ-ยาเข้ามาหาพูดลอยๆ

"เธอนี่ดวงแข็งจังเลยนะ" เมื่อมัสยาหันมอง เนติยาจึงพูดต่อหยันๆ "ตอนแรกฉันนึกว่าต้องไปงานศพเธอเสียแล้ว"

"เธอคงผิดหวัง"

"ถ้าให้ตอบตามตรงก็คือ ใช่!"

"ทำไมเธอถึงเกลียดฉัน"

"ก็ถ้าเธอเป็นฉัน เธอจะรักคนที่เข้ามาแย่งทุกอย่างไปจากเธองั้นหรือ" เนติยาย้อนถาม มัสยาถามว่าแล้วจะให้ทำอย่างไร ให้ตนไปจากที่นี่อย่างนั้นหรือ "ใช่ ไปจากที่นี่ซะ ถ้าเธอไม่อยากให้ทุกคนเดือดร้อน"

"เธอจะทำอะไร"

"ในเมื่อวันนี้ฉันไม่ใช่คนของที่นี่ ฉันไม่มีอะไรต้องสูญเสีย คนอย่างฉันทำได้ทุกอย่าง"

คำตอบของเนติยาทำให้มัสยาคิดหนัก ส่วนเนติยาแสยะยิ้มอย่างท้าทาย

พอดีคุณหญิงเดินเข้ามาทักว่าคุยอะไรกันอยู่ มัสยากับเนติยาต่างชะงัก เนติยาไวกว่าชิงตอบ

"ก็คุยกันตามประสาพี่น้องน่ะค่ะแม่" บอกนภาลัยแล้วหันไปพูดหวานกับมัสยา "ใช่ไหมคะพี่มัส" พูดจบก็จูบแก้มมัสยาทีหนึ่งก่อนเดินผละไป

"งั้นก็ไปลูก แม่เรียบร้อยแล้ว" นภาลัยบอกมัสยาเพราะนัดไปเยี่ยมนราธิปด้วยกัน

"บอกพี่ธิปด้วยนะคะแม่ บ่ายๆหนูจะไปเยี่ยม" เนติยาฝากแม่ พอนภาลัยรับปากเดินออกไปกับมัสยา เนติยาก็แสยะยิ้มจ้องจิกพึมพำ "อย่าหวังเลยว่าแกจะได้เสวยสุขในบ้านหลังนี้"

ooooooo

ระหว่างเดินออกมาด้วยกันกับมัสยา นภาลัยพูดอย่างปลื้มปีติว่า

"แม่ดีใจจริงๆที่เห็นลูกกับยัยเนเข้ากันได้ดี"

"บางทีมันอาจจะไม่ใช่อย่างที่แม่คิดก็ได้ค่ะ"

"หือม์...ลูกหมายความว่ายังไง" นภาลัยชะงัก พอมัสยา บอกว่าเนติยาอาจจะไม่ได้ชอบตนจริงๆ นภาลัยถามว่าทำไมถึงคิดอย่างนั้น มัสยาตอบตามตรงว่า "เพราะวันนี้หนูเข้ามาแทนที่เขา"

"ไม่หรอกลูก ยัยเนเขาไม่คิดอย่างนั้นหรอก แม่เลี้ยงยัยเนมาตั้งแต่เกิด แม่รู้จักนิสัยเขาดี ลูกอาจจะยังไม่คุ้นเคยกับเขา แต่ถ้าลูกได้ใกล้ชิดสนิทกับยัยเนจริงๆ ลูกจะรักเขา"

มัสยารับคำ "ค่ะ..." อย่างอึ้งๆฝืนยิ้มให้นภาลัยโดยไม่โต้แย้งอีก

ooooooo

อัยราไปเยี่ยมนราธิปที่ห้องคนไข้ เธอเดินเข้าไปหยุดมองเขาที่หลับอยู่บนเตียง นึกถึงตอนที่เธอถูกชานนท์ยิงแต่นราธิปพุ่งเข้ารับกระสุนแทนแล้ว สะเทือนใจจนน้ำตาคลอ

ขณะนั้นเอง นราธิปรู้สึกตัวตื่น พอเห็นอัยรายืนอยู่ เขาถามอย่างเป็นห่วงทั้งที่ตัวเองอ่อนแรง

"ไอซ์...คุณเป็นยังไงบ้าง..."

"ฉันขอโทษนะคะ เป็นเพราะฉันถึงทำให้คุณต้องเจ็บ" อัยราเสียงเครือ

"อย่าพูดแบบนี้สิ ผมเคยบอกแล้วไงว่าผมจะปกป้องดูแลคุณ ขอแค่คุณปลอดภัยผมก็พอใจแล้ว"

อัยราสะเทือนใจโผเข้ากอดนราธิปร้องไห้บอกเขาว่า "ฉันรักคุณนะคะ นราธิป"

"ผมก็รักคุณ" นราธิปบอกพลางจะขยับตัว แต่เจ็บจนครางเบาๆ อัยราตกใจถามว่าเป็นอะไร เจ็บแผลหรือ "เปล่า... แต่ทำไมขาผม...ทำไมขาผมไม่รู้สึกอะไรเลย"

อัยราคาดว่าคงเป็นเพราะเขานอนนานไป นราธิปบอกว่ามันเป็นทั้งสองข้าง อัยราบอกให้เขานอนพักเสีย ตนจะรีบไปบอกหมอ

ไม่ทันที่อัยราจะออกไป นภาลัยก็เปิดประตูเข้ามา เธอรีบยกมือไหว้ "สวัสดีค่ะ"

นภาลัยรับไหว้อย่างขอไปที แล้วหันไปหานราธิป ถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง พอนราธิปบอกว่าดีขึ้นแล้ว นภาลัยบอกว่าแบบนี้อีกไม่กี่วันก็กลับบ้านเราได้แล้ว

นราธิปมองหน้าแม่อย่างอึดอัด จะบอกเรื่องขาของตัวเองก็ยังไม่กล้า อัยราจึงขอตัวจะออกไป เจอหมอเปิดประตูเข้ามาพอดี

หมอเข้ามาถามนราธิปว่าเป็นอย่างไรบ้าง เขาถามหมอว่าทำไมขาสองข้างไม่มีความรู้สึกเลย หมอเหลือบมองหน้านภาลัยเพราะเคยคุยกันมาก่อนแล้ว นภาลัยหน้าเสีย ส่วนอัยรามองหน้าหมอลุ้นคำตอบ

"ตอนนี้เส้นประสาทส่วนล่างของคุณถูกทำลาย ทำให้ร่างกายส่วนล่างเป็นอัมพาตครับ"

หมอตัดสินใจบอกความจริง ทั้งนราธิปและอัยราต่างตกใจ นภาลัยถามหมออย่างรับไม่ได้ว่า

"หมายความว่าหมอไม่มีทางช่วยอะไรลูกชายฉันแล้วหรือคะ"

"เราพยายามจนสุดความสามารถแล้วครับ"

"ไม่นะคะหมอ หมอต้องช่วยตาธิปไม่ให้เป็นอัมพาตนะคะ" นภาลัยเริ่มโวยวาย โผเข้ากอดนราธิปไว้ในขณะที่ตัวเขายังตะลึงอึ้งกับข่าวร้ายนี้ นภาลัยพยายามปลอบให้กำลังใจลูกว่า "ไม่ต้องกลัวนะลูก แม่ต้องช่วยให้ลูกเดินให้ได้"

"ผมเข้าใจครับคุณแม่"

เมื่อหมอขอตัวกลับออกไป อัยรามองนภาลัยที่กอดนราธิปร้องไห้ก็สะเทือนใจจนร้องไห้ไปด้วย

ooooooo

ที่ห้องพักคนไข้ของสิงหา วันนี้ธาวีมาเยี่ยม ยืนข้างเตียงสิงหาพูดชมแซวๆว่า

"สารวัตรนี่กระดูกเหล็กจริงๆนะครับ โดนยิงเข้าปอดไปเต็มๆยังไม่เป็นอะไร"

"ฉันคงทำบุญไว้เยอะ" สิงหาคุยโว

ธาวีถามว่าแล้วมัสยาว่าอย่างไรบ้าง สิงหาบอกว่าตั้งแต่เกิดเรื่องยังไม่เจอกันเลย

"อะไรกันครับ นี่คุณมัสยายังไม่มาเยี่ยมสารวัตรอีกหรือครับ" ธาวีทำเสียงแปลกใจ สิงหาพูดแก้ต่างให้ว่าเธอคงไม่ว่าง คงดูแลนราธิปอยู่ ธาวีนึกได้เปรยๆว่า "สงสารคุณนราธิปนะครับ อยู่ๆก็ต้องกลายมาเป็นคนพิการ"

สิงหาหน้าสลดลง ถอนใจยาวอย่างนึกเป็นห่วงนราธิปขึ้นมา

ooooooo