รหัสทรชน
ตอนที่ 13
นราธิปพาอัยราเดินเข้ามาในบ้านบอกให้รอเดี๋ยวแล้วเขาก็เดินแยกขึ้นบันไดไป อัยรายืนมองเพื่อนๆที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก ชวนกลับกันเถอะ นัทมนถามว่ามีเรื่องอะไรหรือ ไม่ทันที่อัยราจะพูดอะไรนภาลัยก็เดินเข้ามา กวาดตามองเพื่อนๆของมัสยาทุกคนพูดหน้าตึงเสียงเข้มว่า
"ฉันว่าพวกเธอกลับไปได้แล้วนะ และถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องมาที่นี่อีกต่อไป"
มัสยาตกใจ พอดีนราธิปหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าลงมาชวนอัยราไปกันเถอะ มัสยาถามว่าจะไปไหน นราธิปโบ้ยให้ถามแม่ดูก็แล้วกัน พลางจูงมืออัยราออกไป เขมิกากับนัทมนมองกันเลิ่กลั่กแล้วรีบตามไป
มัสยาถามนภาลัยว่ามีเรื่องอะไรกันหรือ ทำไมอยู่ๆนราธิปถึงหิ้วกระเป๋าออกจากบ้าน นภาลัยพูดอย่างเจ็บปวดว่านราธิปเลือกไปอยู่กับอัยรา พูดแล้วหันมองมัสยาปรามดักคอว่า
"อ้อ...แล้วแม่ก็หวังว่าวันนึงลูกคงจะไม่ทิ้งแม่ไปอีกคนนะ" พูดแล้วเดินหน้าตึงออกไป
"ทำไมเรื่องมันถึงยุ่งอย่างนี้นะ" มัสยาพึมพำ
ooooooo
เมื่อพากันกลับมาถึงบ้านพักของสี่สาวแล้ว อัยราเอากาแฟให้นราธิปดื่ม กล่อมเขาว่าน่าจะกลับบ้านเสีย นราธิปถามว่าไม่ดีใจหรือที่เขาเลือกเธอ อัยรามองหน้าเขาตอบอย่างชื่นใจแต่ก็ไม่สบายใจว่า
"ฉันดีใจค่ะ แล้วก็ดีใจมากด้วย แต่ฉันไม่อยากให้คุณต้องใช้วิธีนี้"
นราธิปบอกว่าถ้าไม่ใช้วิธีนี้แม่ก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าตนรักเธอมากแค่ไหน ตนจะอยู่ไปสักพัก แต่ถ้าแม่ยังยืนกรานให้เราเลิกกัน ตนก็จะไม่กลับ บอกอัยราอย่างมุ่งมั่นว่า
"เราจะเริ่มต้นสร้างครอบครัวด้วยกัน ขอเพียงแค่คุณกับผมรักกันเราก็จะฟันฝ่าทุกอย่างไปได้"
"ฉันรักคุณค่ะ" อัยราโผเข้ากอดนราธิปไว้เต็มแขน
นัทมนกับเขมิกาแอบดูอยู่เขมิกาบอกว่าอิจฉาสองคนจังเลย นัทมนพึมพำว่าทำไมเราถึงไม่เจอผู้ชายดีๆอย่างนี้บ้าง เขมิกาพูดอย่างมีความหวังว่า คงต้องมีสักวันที่เราจะเจอใครสักคนที่เขารักเราจริง
สองสาวนั่งมองหน้ากันหูแว่วเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของอัยรากับนราธิป
ooooooo
เย็นแล้วสิงหามาส่งนายกฯที่บ้านแล้วจะกลับ
มัสยามาดักขอคุยด้วยสักห้านาที สิงหาอึกอัก ขณะที่มัสยากำลังตัดพ้อว่าแค่ห้านาทีก็ไม่มีเวลาให้หรือ ก็พอดีนภาลัยเดินออกมาขัดจังหวะ สิงหายกมือไหว้สวัสดีแล้วขอลากลับเลย มัสยามองตามอย่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับสองคนนี้ ตัดสินใจโทรศัพท์หาสิงหาทันที
สิงหากำลังขับรถอยู่ พอรับสายมัสยาถามว่าเป็่นอะไรทำไมต้องคอยหลบหน้าตน สิงหาอ้างว่ามีงานต้องรีบไปทำ มัสยาถามว่ามีเรื่องอะไรเกี่ยวกับคุณแม่หรือเปล่า สิงหาตอบหนักแน่นว่าไม่มีอะไรจริงๆ
มัสยาย้ำว่าเรารักกันนะมีเรื่องอะไรทำไมต้องปิดบัง
"มัสยา ฟังผมให้ดีนะ ไม่มีอะไรจริงๆ ผมรักคุณ ช่วงนี้ผมมีงานสำคัญจริงๆ"
น้ำเสียงที่ไร้พิรุธของสิงหาทำให้มัสยาเชื่อสนิทใจ ปิดโทรศัพท์แล้วพึมพำอย่างโล่งอกว่า
"นึกว่ามีเรื่องอะไรเสียอีก"
ooooooo
เย็นวันเดียวกันนี้ นราธิปไปชวนสิงหาดื่มที่ห้องพักของเขาบอกว่าดื่มให้กับชีวิตใหม่ของตน สิงหาถามว่าเอาจริงหรือ นราธิปตอบอย่างมั่นใจว่าจริง ตนกับอัยราจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกัน
เมื่อสิงหาแสดงความยินดีด้วย นราธิปถามว่าแล้วเรื่องของเขากับมัสยาล่ะเมื่อไรจะไปสู่ขอ สิงหาบอกว่าคงยาก นราธิปสงสัยว่าทำไมในเมื่อมัสยาก็รักเขามาก หรือว่าเป็นเพราะแม่ สิงหาจึงบอกความจริงว่า แม่เขาบอกให้ตนเลิกยุ่งกับมัสยา
นราธิปบ่นว่าแม่ก็ทำเกินไป ตนต้องบอกพ่อ สิงหาขอร้องไว้ว่าไม่อยากให้มัสยาต้องเจ็บปวดกับเรื่องนี้
"แล้วนี่ยัยมัสยายังไม่รู้เรื่องนี้หรือ" นราธิปถามพอสิงหาทำเสียงอืมม์ในลำคอ นราธิปโวยวาย "เฮ้ย สิง ฉันว่าแกไม่ควรเกรงใจแม่เรื่องนี้นะ แกดูอย่างฉันสิ ฉันยังตัดสินใจเลือกไอซ์"
สิงหาบอกว่ามันไม่เหมือนกัน เขาเป็นลูกแต่ตนเป็นคนอื่นและที่สำคัญตนไม่อยากให้มัสยาต้องเลือกระหว่างตนกับแม่ นราธิปถามว่าหมายความว่า เขาจะเลิกกับมัสยาหรือ
"ก็คงต้องเป็นแบบนั้น" สิงหาตอบสั้นๆเศร้าๆแล้วยกเหล้าดื่ม นราธิปมองอย่างเห็นใจ
ooooooo
คืนเดียวกัน ที่โต๊ะอาหารบ้านปฐวี บรรยากาศอึดอัด ตึงเครียด จนนิรดาพูดขึ้นว่า
"หนูขอพูดอะไรหน่อยได้ไหมคะ" พอนภาลัยถามว่ามีอะไร นิรดาโพล่งออกมาตามแบบของตัวเองว่า "หนูไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยค่ะ หนูว่ามีอะไรเราควรจะพูดกันนะคะ เพราะเราเป็นครอบครัวเดียวกัน"
ปัญหาจึงถูกหยิบยกขึ้นมาคุยกันที่โต๊ะอาหาร ปฐวีตำหนินภาลัยว่าทำไม่ถูกที่ไล่ลูกออกจากบ้าน นภาลัยเถียงว่าตนไม่ได้ไล่แต่ลูกตามผู้หญิงคนนั้นไปเอง ครั้นปฐวีแย้งว่าเพราะถูกบีบบังคับลูกก็ต้องเลือกวิธีนี้
"อ้อ นี่คุณเข้าข้างลูกงั้นหรือ" นภาลัยเสียงแหลมอย่างไม่พอใจ
"ผมไม่ได้เข้าข้าง แต่ผมพูดถึงความถูกต้อง ถ้าลูกจะรักใครมันก็เป็นสิทธิ์ของเขา"
"ถูกของพ่อ" นิรดาพึมพำเบาๆกับตัวเอง
"คุณลืมไปแล้วหรือว่าคุณเป็นนายกรัฐมนตรี ถ้าประชาชนรู้ว่าลูกชายนายกฯไปได้กับผู้หญิงที่มีอดีตเป็นพวกสมิงสา
คุณจะตอบสื่อมวลชนว่ายังไง" นภาลัยย้อนถาม พอปฐวีอึ้ง เธอรุก "คุณนึกว่าฉันกีดกันความรักของเขาเพื่ออะไร ก็เพื่อตัวลูกเอง ฉันเป็นแม่ฉันมีหน้าที่ต้องปกป้องลูก" พูดแล้วลุกจากโต๊ะไป
"ก็จริงของแม่นะคะพ่อ อย่างกรณีมัสยาพ่อยังต้องปิดข่าวไม่ให้ใครรู้ว่ามัสยาเป็นโจรมาก่อน" เนติยาถือโอกาสดึงมัสยาเข้ามาพัวพันจนมัสยามองขวับอย่างไม่พอใจ
"แต่หนูว่าสมัยนี้ไม่ต้องปิดหรอกค่ะพ่อ ตอนนี้ในทวิตเตอร์ในเฟซบุ๊กเขาก็คุยเรื่องพี่มัสกันแล้ว ไม่เห็นมีใครเขาว่าอะไรเลย หนูว่าแม่น่ะคิดมากไป" นิรดาเสียงใสอย่างไร้กังวล
ปฐวีถอนใจเหลือบมองมัสยา มัสยามองพ่ออย่างเห็นใจ
ooooooo
นัทมนกับเขมิกาเริ่มพลิกหนังสือหางานทำ ที่สนใจก็วงหมึกแดงไว้
บางงานแม้เงินดีแต่คุณสมบัติไม่ผ่าน แต่เจองานหนึ่งเห็นว่าอัยรามีคุณสมบัติครบถ้วนคือต้องเป็นหญิงสาวอายุไม่เกิน 30 ปี พูดภาษารัสเซียได้คล่อง เงินเดือนสามหมื่นอัพ
แต่พอบอกอัยรา เธอกลับตอบว่างานนี้ต้องขอบายก่อน เขมิกาถามว่าทำไม
"ฉันอาจจะย้ายไปอยู่สมุยกับคุณนราธิป เขามีเพื่อนทำรีสอร์ตอยู่ที่นั่น เขาจะให้เราไปดูแล" เขมิกาถามว่าจะไปเมื่อไหร่ "อาจจะเดือนหน้า แล้วฉันจะบอกพวกแกว่าพรุ่งนี้ฉันจะย้ายออกจากที่นี่นะ คุณนราธิปเขาอยากให้ฉันไปอยู่ด้วย"
เขมิกากับนัทมนต่างแสดงความยินดีเมื่อเพื่อนเราจะไปได้ดีก็ไม่ควรเหนี่ยวรั้งไว้
"ฉันไม่ได้ไปแล้วไปลับนะ อย่างน้อยๆอาทิตย์นึงเราก็ต้องเจอกินข้าวกัน" อัยราวางโครงการไว้ พอนัทมนกับเขมิกา หยอกแกมหยิกว่ากลัวจะหลงผู้ชายจนลืมเพื่อน อัยราค้อนเขินๆด่า "ไอ้บ้า...ฉันไม่เหมือนพวกแกหรอก"
พอดีนราธิปเข้ามา อัยราจึงขอตัวไปคุยกันเรื่องรีสอร์ตก่อน สองสาวมองตามเพื่อนไปแล้วถอนใจที่ใครๆก็มีคู่ได้กันไปหมดแล้ว เหลือแต่เราสองคนจะเหลือขอหรือขึ้นคานยังไม่รู้เลย
ระหว่างนั้น ทั้งสองไม่รู้ว่าที่บ่อปลาฝั่งตรงข้ามที่พัก มีชายคนหนึ่งนั่งตกปลาอยู่นานแล้ว เขาใส่หมวกอำพรางใบหน้า มือตกปลาแต่ตาจ้องไปที่บ้านพัก เขาแสยะยิ้มเมื่อเห็นเขมิกากับนัทมนอยู่กันสองคน
เขาคือชานนท์!
ooooooo
ชานนท์ลุกจากบ่อปลาเดินมาที่ระเบียงหลังบ้าน เห็นตำรวจคนหนึ่งยืนเฝ้าอยู่ เขายกปืนลูกดอกยิงเสียบคอตำรวจหงายตกน้ำไป
เขมิกานั่งอ่านหนังสืออยู่ในบ้าน ได้ยินเสียงอะไรตกน้ำลุกไปดูไม่เห็นอะไรผิดสังเกตจึงล็อกประตูแล้วกลับมานั่งอ่านหนังสือต่อ
ชานนท์ย่องมาทางหน้าบ้านเจอตำรวจเฝ้าอยู่อีกคน เขาใช้ปืนลูกดอกยิงทะลุคอ ตำรวจนายนั้นหงายผลึ่ง ชานนท์ รีบค้นที่ตัวเอากุญแจไขประตูบ้านเข้าไป เจอเขมิกาออกจากห้องน้ำพอดี เขาถามว่านัทมนอยู่ไหน เขมิกาชี้ไปที่ห้องด้านใน ชานนท์บังคับให้เขมิกาพาไปหานัทมน
ระหว่างนั้นเขมิกาพยายามคิดหาทางหนี พอสบโอกาสก็ใช้กรรไกรแทงท้องชานนท์แล้ววิ่งหนี ปากก็ตะโกนขอความช่วยเหลือจากนัทมน
แต่นัทมนใช้หูฟังเพลงอยู่อย่างเพลิดเพลินไม่ได้ยินอะไรเลย จนกระทั่งชานนท์ยิงเขมิกา นัทมนได้ยินอะไรแว่วๆถอดหูฟังออกลุกไปมองๆไม่เห็นอะไรผิดปกติก็กลับมานั่งฟังเพลงอ่านหนังสือต่อ
ในที่สุดเขมิกาก็ถูกชานนท์ยิงตาย นัทมนลุกมองอีกครั้งไม่มีอะไรผิดปกติ เดินเข้าไปห้องน้ำ ชานนท์จึงแอบเข้ามาในห้องนอน รอจนนัทมนเข้าห้องน้ำจึงวิ่งไปดักที่หน้าห้องน้ำ พอนัทมนชักโครกเปิดประตูออกมาก็ถูกชานนท์ยกปืนเล็งใส่ สัญชาตญาณนักสู้ทำให้นัทมนหันไปคว้าไม้ดูดส้วมตีที่มือชานนท์จนปืนหลุด เธอตีซ้ำจนไม้หัก
แม้ว่านัทมนจะสู้จนสุดฤทธิ์ทำชานนท์บาดเจ็บไม่น้อยแต่สุดท้ายเธอก็ถูกชานนท์ที่แข็งแรงกว่าแทงท้องจนตาเหลือกค้างทรุดกองกับพื้น ชานนท์เดินข้ามศพนัทมนกับเขมิกาไปอย่างเลือดเย็น
เพื่อล่อให้มัสยาออกมา ชานนท์โทร.ไปบอกเธอว่าตนฆ่าเขมิกากับนัทมนแล้ว พูดอย่างเหี้ยมเกรียมว่า "รายต่อไปคือแกกับนังอัยรา!"
ooooooo
มัสยาวางโทรศัพท์วิ่งออกไปทันที ไม่นานนัก ทั้งมัสยาและอัยราก็มาถึงบ้านที่เคยอยู่ด้วยกัน วิ่งพรวดเข้าไปที่ห้องนอนของเขมิกา เห็นนอนตายอยู่ข้างเตียง
"ไอ้เข็ม...ไอ้เข็ม" มัสยาโผเข้ากอดศพร้องเรียกอย่างตระหนก
ส่วนอัยราวิ่งไปที่หน้าห้องน้ำ เห็นนัทมนนอนเลือดท่วมอัยราโผเข้ากอดเพื่อนร้องเรียกหมายให้เพื่อนตื่น แต่นัทมนไม่ตอบรับอะไรแล้ว
"แกต้องไม่ตายนะเข็ม" มัสยากอดเขมิการ้องไห้
"นัท ทำไมมันใจร้ายอย่างนี้" อัยราคร่ำครวญกับศพเพื่อนรัก
ทั้งสองกอดศพเพื่อนร้องไห้โฮ สิงหาเข้ามากับนราธิป ต่างเข้าไปปลอบคนของตัวเอง สิงหาบอกมัสยาว่า "มัส...เขาไปสบายแล้ว"
"ฉันจะฆ่ามัน มันโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว มันฆ่าได้แม้กระทั่งคนที่เคยรักมัน มันเลวจริงๆ"
ส่วนนราธิปกอดอัยราไว้อย่างปลอบโยน อัยราร้องไห้ บอกกับเพื่อนทั้งสองที่จากไปว่า
"ฉันให้สัญญา พวกแกจะไม่ตายฟรี ฉันจะแก้แค้นให้พวกแก ฉันจะฆ่ามัน ไอ้ชานนท์ ฉันจะฆ่าแก"
สองสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของคนรัก...
ooooooo
ฆ่าเขมิกากับนัทมนแล้ว ชานนท์กลับไปที่บ้านบนเนิน ซึ่งบัดนี้ศตายุยึดไว้เป็นที่พำนักแล้ว ศตายุชมชานนท์ว่า
"แกทำได้ดีมากชานนท์ สมกับที่ฉันไว้วางใจ"
"สำหรับนังอัยรากับมัสยา หัวหน้าไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะจัดการมันเป็นรายต่อไป"
"ส่วนไอ้ปฐวี ฉันจะจัดการมันเอง และถ้าทุกอย่างสำเร็จตามเป้าหมายของเรา ฉันจะให้แกขึ้นมาเป็นหัวหน้าองค์กรสมิงสา"
"ไม่ต้องหรอกครับหัวหน้า ที่ผมทำไปเพราะหัวหน้ามีบุญคุณกับผม"
"ฉันภูมิใจในตัวแกนะชานนท์" ศตายุตบบ่าชานนท์ อย่างชื่นชม
ที่ด้านนอก จีระวุธเขม้นมองและเงี่ยหูฟังอยู่อย่างใจจดจ่อ
เมื่อชานนท์เดินออกจากห้องของศตายุ จีระวุธมาดักเรียก ชานนท์เดินเข้าไปหาถามว่ามีอะไรหรือ จีระวุธมองหน้าชานนท์นิ่ง บอกเขาว่า
"ที่ศตายุเสนอให้นายเป็นหัวหน้า นายควรจะรับไว้นะ" ชานนท์แววตากร้าวขึ้นถามว่าแอบฟังพวกตนคุยกันหรือ "เปล่า... แค่ได้ยิน ฉันอยากเตือนนายอย่าง อย่าไปเสียเวลากับเรื่องแก้แค้นให้ศตายุเลย มันไม่มีประโยชน์อะไรกับพวกเรา"
"มันไม่เกี่ยวกับคุณ" ชานนท์ตัดบทอย่างมองไม่ขึ้น
"นายลืมไปแล้วหรือ ก่อนหน้านี้ฉันช่วยเหลือองค์กรสมิงสามาตลอด ถ้าไม่ใช่ฉัน นายว่าองค์กรสมิงสาจะอยู่ยาวนานขนาดนี้หรือ"
"แล้วคุณต้องการอะไร" ชานนท์จ้องหน้าจีระวุธอย่างระแวง
"ฉันว่าเรามาร่วมมือกันหาเงินเข้ากระเป๋ากันดีกว่า ฉันจะช่วยนาย เส้นสายในวงการตำรวจของฉันยังมีอีกเยอะ กำจัดศตายุทิ้งซะ แล้วนายก็ขึ้นเป็นหัวหน้า"
ชานนท์ทั้งโกรธทั้งแค้น กระชากคอเสื้อจีระวุธตะคอกใส่
"ถ้าคุณพูดอีกคำ ผมจะยิงกบาลคุณ" ชานนท์กระชากปืนออกมาจ่อ "ผมจะไม่บอกหัวหน้าเรื่องนี้นะ แต่ถ้าผมรู้ว่าคุณยังมีความคิดเลวทรามอย่างนี้อีกละก็ ผมจะให้ศตายุจัดการคุณ"
ชานนท์ปล่อยมือจากคอเสื้อเดินออกไปอย่างไม่แยแส จีระวุธมองตามอย่างไม่พอใจ พึมพำ
"ไอ้โง่เอ๊ย...อยากกินขี้ก็ตามใจ"
ooooooo
จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเขมิกาและนัทมน ทำให้ปฐวีเป็นห่วงมัสยาขึ้นมา ขณะนั่งปรึกษากันอยู่ ในห้องรับแขกกับนภาลัย มัสยา และสิงหานั้น ปฐวีเสนอว่า
"ตอนนี้ชีวิตของมัสยาไม่ปลอดภัย"
"หมายความว่าไอ้พวกสมิงสามันจะตามเอาชีวิตลูกเราอีกหรือ" นภาลัยถามใจคอไม่ดี เมื่อปฐวีบอกว่าใช่ คุณหญิงถามสามีว่า "แล้วเราจะทำยังไงดีคะ"
"ผมคิดว่าจะต้องส่งมัสยาไปซ่อนตัวที่ไหนสักแห่งจนกว่าเราจะจัดการกับพวกมันได้" ปฐวีเสนอ มัสยาทักท้วงว่าตนอยู่ ที่นี่ก็ปลอดภัยดีแล้ว ปฐวีไม่วางใจ "พ่อไม่มั่นใจ พ่ออยากให้ลูกปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์ สิงหา...หาเซฟเฮาส์ที่คุณคิดว่าปลอดภัยที่สุดสำหรับลูกสาวผม และพามัสยาไปซ่อนตัว"
สิงหารับคำ พลันทุกคนก็ชะงักเมื่อนภาลัยโพล่งขึ้นว่า
"เดี๋ยว ฉันว่าให้คนอื่นดูแลลูกดีกว่า"
"ทำไมล่ะคุณ ผมไว้ใจสิงหามากที่สุด"
"แต่ฉันไม่ไว้ใจเขา" นภาลัยเสียงสะบัด จนมัสยาถามว่าทำไมคุณแม่พูดอย่างนั้น นภาลัยไม่ตอบแต่หันไปบอกปฐวีว่า "ฉันขอคุยกับคุณส่วนตัวหน่อย" พูดแล้วเดินนำไปที่ระเบียง ปฐวีลุกตามไป
มัสยามองหน้าสิงหาอย่างเห็นใจ
ooooooo
เมื่อออกไปคุยกันที่ระเบียง ปฐวีถามคุณหญิงว่าเป็นอะไรของคุณ นภาลัยเสียงเข้มว่า ตนบอกแล้วว่าไม่ต้องการให้สิงหามาใกล้ชิดลูกเรา ปฐวีย้ำว่านี่มันเป็นเรื่องความเป็นความตายของลูกเรานะ
"ฉันรู้ แต่ฉันก็ไม่อยากเสียลูกสาวไปกับผู้ชายคนนึงเหมือนกัน คุณลองคิดดูสิว่าผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ด้วยกัน อะไรจะเกิดขึ้น"
ปฐวีหงุดหงิดบอกว่าตำรวจมีตั้งหลายคนที่จะไปด้วย นภาลัยก็ยังยืนกรานว่าตนไม่ไว้ใจ ปฐวีตัดบทว่าถ้าอย่างนั้น ตนจะคุยกับสิงหาเอง ว่าแล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง ท่ามกลางสายตาของสิงหากับมัสยาที่มองอย่างเดาสถานการณ์
พอเข้ามา ปฐวีบอกสิงหาว่าไปคุยกันที่ห้องทำงานหน่อย ว่าแล้วเดินนำไป สิงหารีบลุกตาม
นภาลัยเพิ่งเดินเข้ามา มัสยาเรียกแม่ แต่ไม่ทันได้พูดอะไร นภาลัยก็ดักคอเสียก่อนว่า
"แม่รู้ว่าลูกจะพูดอะไร แต่วันนี้แม่ขอทำหน้าที่แม่ที่ดีของลูก" พูดแล้วเดินออกจากห้องไปอีกคน
"นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมเรื่องมันถึงได้วุ่นวายขนาดนี้" มัสยาทรุดนั่งลงพึมพำ
ooooooo
เมื่อพากันไปนั่งในห้องทำงานที่บ้านของปฐวี แล้ว สิงหาถามว่าท่านมีอะไรหรือ ปฐวีมองหน้าสิงหาอย่างลำบากใจ บอกสิงหาว่าตนไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง สิงหาถามว่าเรื่องมัสยาใช่ไหม พอปฐวีพยักหน้า สิงหาเป็นฝ่ายบอกว่า
"ท่านไม่ต้องเป็นห่วงครับ การที่ผมไปดูแลคุณมัสยา ในครั้งนี้ ผมไปทำด้วยหน้าที่ จะไม่เอาความรู้สึกส่วนตัวเข้าไปเกี่ยวข้องเลยแม้แต่น้อย และผมเองก็ได้ตัดสินใจเรื่องนี้ มานานแล้วว่า ผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคุณมัสยาอีกต่อไป"
"แต่ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นนะ" ปฐวีออกตัวนิดๆ
"ผมเข้าใจท่านดีครับ แต่ผมไม่อยากเป็นต้นเหตุให้ท่านและคุณหญิงไม่มีความสุขในครอบครัวครับ" สิงหาชี้แจง ครั้นปฐวีถามว่าแล้วมัสยาล่ะ สิงหาสีหน้าสลดลงเล็กน้อยก่อนบอกว่า "ผมคิดว่าเธอคงจะเข้าใจและยอมรับมันได้ในวันหนึ่ง"
ปฐวีนิ่งอึ้ง มองสิงหาหน้าเครียด คิดหนัก จนสิงหา บอกว่า
"ท่านเป็นผู้มีพระคุณกับผม นี่คือสิ่งที่ผมจะตอบแทนให้ท่านได้"
"ขอบคุณมากนะสิงหา ผมอยากให้คุณรู้ไว้อย่าง ผมไม่เคยรังเกียจคุณ"
"ขอบคุณครับ ผมให้สัญญาว่า ผมจะดูแลและปกป้องคุณมัสยาด้วยชีวิตของผม"
ปฐวีมองสิงหาด้วยความตื้นตันใจในความซื่อสัตย์กตัญญู และยึดมั่นในหลักการของเขา
ooooooo
คุยเสร็จ พอออกมาหน้าห้อง สิงหาก็ชะงัก เมื่อเห็นมัสยายืนรออยู่ เธอถามว่าคุณพ่อเรียกไปคุยเรื่องอะไร เรื่องไม่ให้เขาไปกับตนใช่ไหม พอสิงหาบอกว่าไม่ใช่ ท่านให้ตนดูแลเธอ มัสยาดีใจมาก
"จริงเหรอคะ ฉันดีใจจริงๆที่จะมีคุณอยู่ข้างๆ" พูดพลางโผเข้ากอดสิงหาไว้ สิงหาตัวแข็งทื่อสีหน้าอึดอัดใจ ค่อยๆดันตัวเธอออกพร้อมคำขอโทษ มัสยาบอกว่า "แม่ไม่เห็นหรอกค่ะ แม่อยู่ข้างบน"
"ผมขอตัวก่อนนะครับ" สิงหาขยับตัวจะเดินไป มัสยาเรียกไว้ถามว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า ทำไมเขาดูแปลกๆไป สิงหาฝืนยิ้มบอกว่า "ไม่มีอะไรจริงๆครับ ผมจะรีบไปเตรียมงาน"
สิงหาก้าวผ่านมัสยาไป มัสยามองงงๆแล้วเดินตามไป เห็นสิงหาเดินไปขึ้นรถขับออกไป เขานั่งหน้าตรงแม้แต่สายตาก็ไม่วอกแวกมาทางเธอเลย ทำให้มัสยายิ่งสงสัยในความเปลี่ยน แปลงของเขา
เมื่อกลับไปถึงอพาร์ตเมนต์ สิงหานั่งเหม่อคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างตนกับมัสยาที่ผ่านมา คิดถึงที่มัสยาขอให้เขาสัญญาว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเขาจะไม่ทิ้งเธอ เวลานั้นเขาให้ คำสัญญาอย่างหนักแน่นมั่นคงว่า "ผมบอกแล้วไง ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณ" มัสยาปลื้มปีติจนโผเข้าหอมแก้มขอบคุณ...
คิดแล้วสิงหาเจ็บปวดกับความจริงวันนี้...เขานั่งหน้านิ่งน้ำตาไหลด้วยความเสียใจ...
ooooooo
ความรักคือการเสียสละ...แม้จะต่างกรรมต่างวาระและต่างเงื่อนไขกัน แต่อัยราก็คิดตรงกันกับสิงหา เธอบอก กับนราธิปเมื่อเขากลับมาที่อพาร์ตเมนต์ในเย็นนี้ว่า มีเรื่องอยากจะคุยด้วย
"เรื่องอะไร อย่าบอกนะว่าได้ฤกษ์แต่งงานแล้ว" นราธิปหยอกอารมณ์ดี
"ฉันว่าเราควรจะแยกทางกัน" อัยราเสนอ นราธิปตกใจแต่ยังคิดว่าเธอล้อเล่น จนอัยราพูดจริงจังว่า "คุณฟังฉันให้ดีนะคะ พวกสมิงสามันต้องการฆ่าฉัน และถ้าฉันยังอยู่กับคุณ คุณเองก็จะไม่ปลอดภัยไปด้วย"
นราธิปเห็นเป็นเรื่องขำ บอกอัยราว่าตนไม่กลัวพวกมันหรอกและตนก็จะไม่ยอมให้มันทำร้ายเธอด้วย อัยราบอกว่า พวกสมิงสาร้ายกว่าที่เขาคิดไว้หลายร้อยเท่า ตนไม่อยากให้เขาต้องเป็นอะไรไป
"ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่กลัว ผมรักคุณ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นผมพร้อมที่จะตายกับคุณ"
อัยราน้ำตารื้นด้วยความตื้นตันใจ แต่บอกเขาว่า "ฉันให้ คุณทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกค่ะ ชีวิตฉันมันไม่มีคุณค่าอะไร ฉันเป็นแค่อดีตโจร ส่วนคุณเป็นลูกนายกฯ ชีวิตคุณมีค่ามากกว่าฉันหลายเท่า อย่าเอามันมาแลกเลย"
นราธิปพยายามจะชี้แจง ถูกอัยราตัดบทว่า
"ฉันคิดดีแล้วค่ะ เพราะฉันรักคุณฉันถึงต้องบอกคุณ ฉันไม่อยากหนีคุณไปโดยที่เราไม่ได้ล่ำลากัน"
นราธิปไม่ทันตั้งตัว อัยราก็เอ่ยลา เธอโผเข้าหอมหน้าผากเขาก่อนผละไป นราธิปคว้าไว้
"ไม่นะไอซ์...ผมไม่ยอมให้คุณไปจากผม ผมรักคุณนะ แล้วก็รักคุณมากด้วย..."
"ฉันก็รักคุณค่ะ" อัยราค่อยๆดึงมือออกหันเดินจากไป นราธิปมองตามจนเธอดึงประตูเปิดแล้วเดินออกไป ปิดประตูให้โดยไม่หันมองอีกเลย
นราธิปนั่งร้องไห้ปานหัวใจแตกสลาย...
ส่วนอัยรา พอปิดประตูห้องก็ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น...
ooooooo
นราธิปกลับไปเล่าให้มัสยาฟัง มัสยาถามว่าแล้วอัยราไม่ได้บอกหรือว่าจะไปไหน ตนพยายามโทร.หาแต่ อัยราก็ไม่รับสาย นราธิปบอกว่าเธอคงกลัวว่าตนจะตามไปกระมัง
"พี่ธิปอย่าโกรธเลยนะ ถ้ามัสเป็นไอซ์ มัสก็คงต้องทำแบบนี้" มัสยามองหน้าพี่ชายอย่างเห็นใจ
"แต่เขาตัวคนเดียวนะ ยิ่งเขาไม่มีใครเขายิ่งไม่ปลอดภัย ถ้ามัสเจอไอซ์ พูดให้เขาเข้าใจได้ไหมว่าพี่ไม่เคยสนใจว่าเขาจะเป็นอะไรมาก่อน วันนี้พี่รักเขาและพี่พร้อมจะปกป้องดูแลเขา"
"ค่ะ...มัสจะบอกให้" มัสยารับปากทั้งที่ไม่รู้ว่าจะได้เจออัยราหรือไม่
นราธิปเดินออกไปจากระเบียงหลังบ้านอย่างเศร้าสร้อย เจอนภาลัยยืนรออยู่ พอลูกเดินมาก็ทักอย่างดีใจว่า "ในที่สุดลูกก็กลับมา"
นราธิปบอกแม่ว่าเข้าใจผิดแล้ว ตนแค่มาเยี่ยมมัสยา ตนยังรักไอซ์และรักตลอดไปด้วย พูดแล้วเดินผ่านแม่ไป นิรดาโผล่มาถามเสียงใสว่า
"แม่ขา...พี่ธิปจะกลับมาอยู่บ้านแล้วหรือคะ" นภาลัยตอบห้วนๆว่าเปล่า นิรดาร้อง "อ้าว...หนูแอบได้ยินพี่ธิปบอกพี่มัสว่าแฟนพี่ธิปทิ้งพี่ไปแล้ว"
นภาลัยถามอย่างตื่นเต้นว่าได้ยินอย่างนั้นจริงหรือ พอนิรดายืนยัน นภาลัยยิ้มอย่างคาดหวังว่าถ้าอย่างนั้น อีกไม่ช้านราธิปก็ต้องกลับมาเอง พูดแล้วเดินไป นิรดามองตามแม่บ่นกับตัวเองหน้าบูดว่า
"นึกว่าจะไม่กลับมาแล้ว จะยึดห้องซะหน่อย"
ooooooo
เพียงเช้าวันต่อมา มัสยาก็เตรียมเดินทางไปอยู่ ในที่ปลอดภัยตามแผนของปฐวี เธอลาแม่ลาพ่อ และลาเนติยา ฝ่ายนั้นอวยพรให้โชคดี
พอสิงหาจะเดินไปขึ้นรถ นภาลัยเรียกไว้สั่งหน้าขรึมว่าดูแลลูกตนให้ดี พอสิงหารับคำก็ย้ำว่า
"แล้วก็อย่าลืมสัญญาที่เธอให้ไว้กับท่านนายกฯ"
"ครับผม" สิงหารับคำแล้วเดินไปขึ้นรถขับออกไป
เนติยาพยายามถามนภาลัยว่ามัสยาไปพักที่ไหน นภาลัยบอกว่าไม่รู้ เนติยาบ่นว่านี่ขนาดแม่ยังไม่รู้หรือ ปฐวีชี้แจงว่า
"มันเป็นมาตรการรักษาความปลอดภัยน่ะลูก เราจำเป็นต้องปิดบังที่อยู่ของมัสยา"
"ดีแล้วล่ะค่ะพ่อ เกิดมีใครในที่นี่คิดไม่ดีกับพี่มัสขึ้นมาพี่มัสจะแย่" นิรดาลอยหน้าลอยตา พอนภาลัยถามว่าพูดนี่หมายถึงใคร เธอก็ลอยหน้าตอบอีกว่า "เปล่าค่ะ หนูหมายถึงทุกๆคนน่ะค่ะ เราไว้ใจใครไม่ได้เฉพาะคนนอก" ประโยคหลังนิรดาปรายตาไปทางเนติยายิ้มเยาะๆที่มุมปาก
จากนั้นก็ชวนพ่อเข้าบ้าน นภาลัยปลอบใจเนติยาว่าน้องพูดไปไม่ได้หมายถึงลูกหรอกนะ เนติยาข่มความโกรธบอกว่าตนรู้ตัวดีว่าวันนี้ตนเป็นคนอื่นสำหรับที่นี่ไปแล้ว จนนภาลัยต้องดึงตัวเข้าไปกอดบอกว่าอย่าคิดอะไรอย่างนั้น แม่ ไม่เคยคิดว่าลูกเป็นคนอื่น แต่คำปลอบโยนไม่ได้ทำให้ความแค้นของเนติยาลดลงเลย
ooooooo
หลังจากนั้นเนติยาตามนิรดาเข้าไปในครัวหยิบมีดปอกผลไม้ขึ้นมาอย่างคุกคาม นิรดาตกใจเพราะอยู่กันตามลำพังกับเนติยา เธอถูกเนติยาถามว่าเมื่อกี้พูดอะไร นิรดาบอกว่าพูดเล่นเท่านั้น
"ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของแก แกอยากลองดีกับฉันใช่ไหม!"
นิรดากลัวหูตาเหลือกปฏิเสธแทบไม่เป็นภาษาว่าไม่...ไม่ ถูกเนติยาใช้ปลายมีดกรีดนิ้วจนเลือดออก นิรดาร้องอย่างเจ็บปวด แต่แล้วต้องรีบนิ่งเงียบเมื่อเจอสายตาอำมหิตของเนติยา
นภาลัยเดินเข้ามาพอดีถามนิรดาว่าร้องอะไร เนติยาชิงตอบว่าไม่มีอะไร น้องโดนมีดบาดเท่านั้น นภาลัยขอดู เนติยาบอกแม่ว่านิดหน่อยเท่านั้น แล้วถามนิรดาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน แต่จ้องจิกดุร้ายว่า
"ไม่ได้เป็นอะไรมาก ใช่ไหมจ๊ะ"
"ค่ะ" นิรดาตอบอย่างไม่มีทางเลือก เลยโดนนภาลัยบ่นว่าชอบร้องให้แม่ตกใจอยู่เรื่อย ว่าแล้วเดินออกจากห้องครัวไป เนติยาหันมาบอกนิรดาว่า
"หวังว่าแกคงรู้นะว่า ถ้าแกบอกพ่อกับแม่ แกจะเป็นยังไง"
"ฉันสัญญา ฉันจะไม่บอกใครทั้งนั้น" นิรดารีบรับคำเสียงไม่หายสั่น
เนติยาโยนมีดทิ้งแล้วเดินออกไป นิรดาร้องไห้ถามตัวเองว่า
"นี่เราจะทำยังไงดี บอกใครก็ต้องตาย...โอย...เจ็บ..." นิรดาบีบนิ้วที่ถูกมีดบาดร้องเบาๆ
ooooooo
พอย่างก้าวเข้าบ้านใหม่ มัสยามองไปรอบๆ พูดอย่างพอใจว่าที่นี่สวยจัง สิงหาตอบสั้นๆว่าครับ แล้วพาเธอไปที่ห้องนอนบอกว่าเธอนอนห้องนี้ มัสยาบ่นว่าไม่เห็นวิวเลย
"เพื่อความปลอดภัยครับ" พูดแค่นั้นแล้วสิงหาจะเดินกลับ มัสยารีบแซงไปปิดประตู
"เดี๋ยว..." เธอเข้ากอดเขาไว้ "ตอนนี้ไม่มีใครเห็นแล้ว เลิกทำเก๊กกับฉันเสียที นี่ฉันนั่งอึดอัดมาตลอดทางเลยนะรู้ไหม"
สิงหายืนนิ่งราวกับหุ่น จนมัสยาชะงัก ผละออกมามองหน้าถามว่า "คุณเป็นอะไร ทำไมยืนนิ่ง"
"ไม่มีอะไรครับ" สิงหาตอบเรียบๆ มัสยาจ้องหน้าถามว่าไม่สบายหรือเปล่า "เปล่าครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร ผมขอตัวออกไปสั่งงานลูกน้องหน่อย" พูดแล้วผละไปเลย
"เขาเป็นอะไรของเขานะ" มัสยามองตามพึมพำงงๆ
สิงหาออกไปสั่งตำรวจที่หน้าบ้าน
"โป้ง...จัดกำลังเฝ้ารอบนอกนะ จิระ คุณคุมพื้นที่ด้านใน สั่งพวกเราทุกคน ถ้าเห็นอะไรผิดสังเกตให้รายงานผมโดยตรง"
เมื่อตำรวจทั้งสองรับทราบคำสั่ง สิงหาเดินกลับไป มัสยายังยืนมองตามยิ้มๆ แต่พอเขาหันมากลับฝืนยิ้มให้เธอแล้วหันกลับ ทำให้มัสยายิ้มเจื่อนไปถนัด พูดอย่างมั่นใจว่า
"ต้องมีอะไรแน่ๆ"
ooooooo
เมื่อได้เวลาอาหาร มัสยาจัดเตรียมอาหารอย่างสวยงาม เอาดอกลั่นทมเสียบแก้ว เอาไก่ย่างเข้าไมโครเวฟ หันมาเจอสิงหาเดินเข้ามาพอดี เธอบอกยิ้มๆว่า
"คุณมาพอดีเลย ฉันว่าจะออกไปเรียกคุณมาทานข้าว"
"ผมบอกคุณแล้วไง ห้ามเดินออกจากบ้านเด็ดขาด" สิงหาหน้าขรึม มัสยาถามว่าออกมาแค่นี้ก็ไม่ได้หรือ "ใช่ครับ เพราะตอนนี้มีคนกำลังต้องการชีวิตคุณ คนร้ายอาจจะซุ่มอยู่ ตรงไหนก็ได้ที่เราไม่รู้ ผมถึงอยากให้คุณอยู่เฉพาะในพื้นที่ที่ผมกำหนด"
"แหม...ดูคุณซีเรียสจังเลยนะคะ" มัสยาพยายามคลี่คลายบรรยากาศ "มาค่ะ ทานข้าวกัน ฉันให้ลูกน้องคุณซื้อไก่ย่างแล้วก็สปาเกตตีซอสทะเลที่คุณชอบมาด้วย"
พูดพลางมัสยานั่งลงบอกเขาด้วยสายตาให้นั่งลงด้วย แต่สิงหากลับทำท่าอึดอัดใจจนเธอถามว่ามีอะไรหรือ เขาบอกว่า "คุณทานเถอะ"
มัสยาถามหน้าตึงว่าทำไมทานกับตนไม่ได้หรือ แล้วเธอก็ยิ่งอึ้งเมื่อเขาตอบว่า "ครับ"
มัสยาไม่พอใจถามว่าตนเป็นนักโทษหรือไง สิงหาอึกอักจนน่ารำคาญ มัสยาตัดบทว่ามีอะไรก็พูดมาเลยดีกว่า เขากลับบอกว่า "ผมไม่มีอะไร ผมขอตัว" พูดแล้วเดินออกไป ถูกมัสยาลุกพรวดเข้ากระชากตัวถามเสียงเข้ม
"เดี๋ยวสิงหา ฉันว่าเราต้องพูดกัน คุณมีเรื่องอะไรกับฉันหรือ" สิงหายืนยันว่าไม่มีอะไร "ถ้าไม่มีอะไร ทำไมถึงหลบหน้าหลบตาไม่พูดกับฉัน"
"ผมก็พูดกับคุณอยู่นี่ไง" สิงหาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ
"แต่มันไม่เหมือนเมื่อก่อน นี่เราเป็นแฟนกันนะ" พูดแล้วจ้องหน้าสิงหาอย่างสำรวจ จนเขาต้องหลบตา มัสยารุกหนักถามว่า "หรือว่าวันนี้คุณไม่ได้รักฉันแล้ว"
สิงหาอยู่ในภาวะน้ำท่วมปาก ตัดบทเอาดื้อๆว่า "ผมขอโทษนะ ผมมีงานต้องทำ" พูดแล้วเบี่ยงตัวเปิดประตูออกไป มัสยามองตามไปน้ำตาไหลอย่างคับข้องใจ
เมื่อกลับไปนั่งที่โต๊ะอาหารที่เตรียมไว้สำหรับสองคน มัสยานั่งมองอาหารน้ำตาไหลริน ส่วนสิงหาออกไปยืนอยู่นอกบ้าน เหลือบมองเข้ามาในบ้านน้ำตาคลอด้วยความอัดอั้นใจ พึมพำได้แค่ว่า...
"ผมขอโทษ...มัสยา..."
ooooooo
เมื่อสงสัยก็ต้องหาคำตอบให้ได้ คืนนี้มัสยาเข้าไปหาสิงหาขณะเขายืนเหม่ออยู่ ถามว่า
"คุณกำลังจะเลิกกับฉันใช่ไหม"
สิงหาตกใจถามว่าออกมาได้ยังไง บอกแล้วว่าให้อยู่ แต่ในบ้าน มัสยาไม่สนใจย้ำแต่ว่าบอกมาดีกว่า ว่ากำลังคิดจะเลิกกับตนใช่ไหม ตนไม่ชอบให้เขาทำอะไรแบบนี้ เห็นสิงหาอึกอักก็ยิ่งโมโห
"บอกมาสิว่าคุณอยากจะเลิกกับฉัน" มัสยาคาดคั้น
"ใช่ ผมต้องการเลิกกับคุณ" สิงหาตัดสินใจโพล่งออกไป มัสยาช็อกถามเสียงแผ่วหวิว...
"เพราะอะไร...เพราะแม่ฉันหรือ"
"ใช่...ผมไม่ได้อยากเลิกกับคุณหรอกนะ แต่ผมจำเป็นจริงๆ ผมไม่อยากเป็นต้นเหตุให้ครอบครัวของคุณต้องแตกร้าว โดยเฉพาะคุณพ่อคุณ ท่านมีบุญคุณกับผมมาก"
"แล้วฉันล่ะ" มัสยาเสียงเครือสะท้าน สิงหาอึ้งตอบไม่ออก "คุณไม่เห็นถามฉันสักคำว่าฉันจะรู้สึกยังไงถ้าคุณเลิกกับฉัน"
"มัสยา..." สิงหาพยายามจะอธิบายแต่พูดไม่ออก
"วันที่คุณเดินเข้ามาในชีวิตฉัน คุณรู้ไหมว่าฉันต้องหักห้ามใจแค่ไหนที่จะไม่รักคุณ แต่ฉันก็ทำไม่ได้ เพราะคุณ... คุณบอกกับฉันว่าคุณรักฉัน และจะไม่มีวันทอดทิ้งฉัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"
มัสยาพร่ำพรรณนาสัญญาที่เขาให้ไว้น้ำตาไหลอาบแก้ม เสียงสั่นเครือจนต้องหยุดครู่หนึ่ง
"แต่มาวันนี้...คุณนึกแค่เรื่องของคุณ แล้วคุณก็ตัดสินมันโดยที่คุณไม่ได้สนใจความรู้สึกของฉันเลย"
มัสยาหันหลังจะผละไป สิงหารีบคว้าแขนไว้ บอกว่าอยากให้เธอเข้าใจ มัสยาสะบัดแขนตบหน้าเขาฉาดใหญ่ พูดใส่หน้าว่า
"ฉันไม่เข้าใจ และฉันก็ไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นผู้ชายแบบนี้"
มัสยาสะบัดจะเดินหนี สิงหาคว้าไว้อีกขอร้องให้เธอเข้าใจตน ขอให้ฟังตน มัสยาพูดเสียงดังว่า "ฉันไม่ฟัง ปล่อยฉัน"
เสียงของทั้งสองดังมาก จนตำรวจที่เฝ้าอยู่พากันวิ่งมาพร้อมปืน สิงหาชะงักรีบบอกว่าไม่มีอะไร ตำรวจพวกนั้นจึงขอโทษและถอยไป มัสยาสะบัดสุดแรง พูดเบาๆแต่เข้มว่า
"ปล่อยมือฉัน นับจากวันนี้ไป เราไม่รู้จักกัน"
มัสยาเดินน้ำตาไหลพรากจากไปแล้ว สิงหายืนอึ้งน้ำตารินอย่างเจ็บปวด
ooooooo
บรรยากาศยามเช้าที่บ้านพักริมทะเลสวยงาม สดชื่น แต่ภายในบ้านพักบรรยากาศกลับตึงเครียด น่าอึดอัด เมื่อสิงหาเอากาแฟมาตั้งโต๊ะ บอกมัสยาที่เพิ่งเปิดประตูออกจากห้องนอนว่า
"อาหารเช้าครับ"
มัสยาไม่แม้แต่จะมองหน้าสิงหา เธอเดินสีหน้าเรียบเฉยไปนั่งที่โต๊ะ สิงหาพูดอีกว่า บ่ายนี้เขาจะไม่อยู่สักชั่วโมงหนึ่ง อยากจะให้...
"อยู่ในห้องนี้และไม่ออกไปไหน" มัสยาพูดขัดขึ้นอย่างรู้ทัน สิงหาเลยรับว่าใช่ครับ มัสยานิ่งไปครู่หนึ่งจึงพูดอย่างห่างเหินหมางเมินว่า
"ถ้าคุณหมดธุระก็ออกไปได้แล้ว ฉันอยากอยู่คนเดียว" พลางยกกาแฟจิบ
สิงหาเดินออกไปเงียบๆ มัสยาเหลือบตามองตามอย่างแค้นใจ
เมื่อออกไปเจอโป้ง สิงหาสั่งว่าตนจะออกไปธุระข้างนอก ดูแลมัสยาให้ดีด้วย แล้วเดินออกไป
ooooooo
อัยราหนีไปอยู่ที่บ้านพักริมทะเลที่บางปู เธอนั่งดูโทรศัพท์มือถือในมือ มีรูปเขมิกา นัทมน มัสยา และตัวเธอเองหัวเราะยิ้มให้กล้องอย่างร่าเริง นึกถึงวันที่บอกกับเพื่อนๆว่า ตนจะมาดูแลรีสอร์ตของเพื่อนกับนราธิป แต่ยังจะมาหาเพื่อนและนัดกินข้าวกันอาทิตย์ละครั้ง
อัยรายังจำได้ว่าเพื่อนๆแซวกันว่ากลัวแต่เธอจะหลงผู้ชายจนลืมเพื่อน ตอนนั้นเธอสวนไปเขินๆว่า "ไอ้บ้า ฉันไม่เหมือนพวกแกหรอก"
ดูภาพเพื่อนๆ คิดถึงการหยอกเย้ากันครั้งสุดท้าย ทำให้ อัยราน้ำตาคลอ เมื่อดูภาพเพื่อนทั้งสองนอนตายเลือดท่วม เธอร้องไห้ออกมาทั้งเสียใจ ทั้งแค้นใจ
ขณะนั้นเอง มีมิสคอลปรากฏขึ้นที่หน้าจอ พอกดฟังได้ยินเสียงมัสยาพูดมาว่า
"ไอซ์แกอยู่ไหน ฉันโทร.หาตั้งหลายหน มีเรื่องสำคัญอยากคุยด้วย โทร.หาฉันหน่อย"
ooooooo
อัยราตัดสินใจโทร.ไปหามัสยา พอรับโทรศัพท์ มัสยาต่อว่าทันทีว่าทำไมไม่โทร.หากันเลย อัยราบอกว่าตนแค่อยากอยู่คนเดียวสักพักเท่านั้น มัสยารีบบอกว่านราธิปเป็นห่วงเธอ อัยราตอบอย่างสะเทือนใจว่า
"ฉันรู้ แต่ที่ฉันทำอย่างนี้เพื่อความปลอดภัยของเขา แกก็รู้ว่าฉันรักเขามากแค่ไหน ฉันไม่อยากให้เขาเอาชีวิตมาเสี่ยงเพราะฉัน"
"ฉันว่าแกคิดมากไปนะ"
"ไม่หรอก ฉันคิดถูกแล้ว เอาไว้ให้ฉันจัดการกับไอ้ชานนท์ ได้ก่อน เรื่องระหว่างฉันกับพี่ชายแกค่อยว่ากันทีหลัง" เสียงอัยราเครือเศร้ากับการต้องตัดใจทำร้ายจิตใจนราธิป
"นี่แกจะตามฆ่าไอ้ชานนท์งั้นหรือ"
"ใช่ เพราะถ้าเราไม่ฆ่ามัน มันก็ต้องฆ่าเรา ฉันจะฆ่ามันเพื่อแก้แค้นให้ไอ้นัทกับไอ้เข็ม"
มัสยาท้วงติงว่าอัยราจะสู้ชานนท์ได้หรือ อัยราตอบอย่างไม่ลังเลว่าได้หรือไม่ได้ก็ต้องลองดู ได้ยินมัสยาตอบมาทันทีอย่างเด็ดเดี่ยวว่า
"งั้นฉันจะไปกับแก"
อัยราไม่อยากให้มัสยาไปด้วยเพราะชีวิตวันนี้ของเธอ
มีค่ากว่าตน แม้จะเคยเป็นเพื่อนกันแต่นั่นเป็นอดีต ปัจจุบันเปลี่ยนไปแล้ว เพราะมัสยาเป็นลูกสาวนายกฯไปแล้ว
"เฮ้ย...อย่าพูดอย่างงั้น"
"ฉันรู้จักแกดีมัส แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ถ้าฉันไม่ตายเสียก่อน เราคงได้เจอกัน" พูดเสร็จอัยราปิดโทรศัพท์ทันที
ตำรวจ รปภ.ได้ยินเสียงมัสยา วิ่งเข้ามาถามว่ามีอะไรหรือ มัสยารีบทำหน้าปกติบอกว่าไม่มีอะไร แต่พอตำรวจนายนั้น
ออกไป มัสยาก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมองอย่างเป็นห่วงอัยรา พึมพำ...
"ทำไมแกต้องทำแบบนี้ด้วยวะ..."
ooooooo
