วิมานมนตรา
ตอนที่ 14
“แต่ฉันไม่มีวันไว้ใจนังนายโหดของฉัน มันกำลังจ้องทำบางอย่างกับสองคนนี้ รวมทั้งอีกสี่คนนั่นมันก็คงไม่เว้น”
“เราต้องปกป้องพวกเขาทุกคนที่มาเกิดใหม่ให้พ้นจากภัยคุกคามของอมนุษย์สองคนนี้ แต่ตอนนี้ข้ากลัวคุณพลอยไม่ตื่น เอ็งรีบจัดการไวๆนังพริ้ง”
“ไม่! ฉันยังอยากเห็นลีลาของคุณเสริมในชาตินี้สักหน่อยว่าเธอจะเอาชนะหัวใจคุณพลอยได้อย่างไร”
“ถึงเนื้อถึงตัวกันซะขนาดนั้นเดี๋ยวคุณพลอยเธอก็โดนแบบชาติก่อนที่คุณท่านไป...เอ้อ...”
“คิดมากจะยากนาน คิดน้อยจะพลอยรำคาญ สมัยนี้เขาไปกันถึงไหนแล้ว อย่าเรื่องมาก...ดูไป!”
ooooooo
ตรินเฝ้ามองวริศราด้วยความหลงใหล โอบประคองไม่ห่างและกระซิบคำรักข้างๆหู
“รู้ไหมคนดี...ทันทีที่ผมเห็นหน้าคุณผมก็รู้ว่านี่คือนางในฝันของผม ผมเห็นคุณในฝันมานานตั้งแต่ผมเริ่มเป็นหนุ่ม คุณมาในความฝันตลอดเวลานานนับปี เมื่อเราเจอกันแล้วผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไปจากผมอีก ตื่นนะคนดี”
วิญญาณพริ้งเห็นว่าควรแก่เวลาจึงคลายมนตร์ให้ วริศราหรือพลอยในอดีตชาติจึงรู้สึกตัวอึดใจต่อมา
ตรินตื่นเต้นมาก โน้มหน้าไปดูใกล้ๆ “ผมดีใจที่คุณได้สติแล้ว”
“แต่นายเสียสติมาก้มหน้าจนติดหน้าฉันนายทำอะไรฉัน!”
วริศราประหม่ามากผลักอกเขาอย่างแรง แหวเสียงเขียว “ไอ้บ้า! ไอ้คนบ้าฉวยโอกาส”
ตรินย้อนถามงงๆ “ผมนี่นะฉวยโอกาส”
วริศราสะบัดหน้าหนีพลางคิดถึงเหตุการณ์ในถ้ำ นิ่วหน้าเพราะจำได้เลาๆว่าตนแกล้งให้เขาหลงในถ้ำแต่ตัวเองดันก้าวพลาดสะดุดล้มขาแพลง กระนั้นทิฐิก็ทำให้เธอไม่ยอมแพ้ แหวกลบเกลื่อน “นายทำอะไรฉัน!”
“กอดคุณ อุ้มคุณ เอาคุณใส่หลังออกมาจากถ้ำ”
“นายออกมาถูกได้ยังไง”
“นั่นสิครับ ผมไม่น่าออกมาถูกเพราะผมโดนคุณแกล้งทำให้หลงทาง เดชะบุญที่ผมพาคุณออกมาได้ไม่อย่างนั้นป่านนี้เราสองคนคงยังอยู่ในถ้ำกลายเป็นมนุษย์ถ้ำ ลูกเต็มบ้านหลานเต็มถ้ำ”
“หยุดพูดจาบ้าบอ! พวกน้องๆของฉันหายไปไหน”
“เดินทะลุดงดอกไม้ไปไร่ชาแล้วครับผม”
“พวกเขากล้าทิ้งฉันหรือนี่ แล้วฉันจะไปยังไง”
“คุณก็ขี่หลังผมไปสิครับ”
“ไม่! ไม่เด็ดขาด รถอยู่ที่ไหน ฉันจะนั่งรถไปไร่ชา”
“ผมบอกให้รถไปแล้ว ไปรอรับทุกคนที่ไร่ชา”
“คุณมันบ้า ใครใช้ให้มาสั่งคนรถของฉัน”
“อ้าว...ก็คนอื่นเขาตั้งใจเดินชมดอกไม้ลัดทุ่งไปแล้ว ทำไม...เราจะนั่งรถหรือคุณไม่กล้าเดิน”
“อย่ามาดูถูก ฉันเดินไปเองก็ได้”
“เดินได้ก็เชิญลุกขึ้นมาครับ ลุกได้แล้วบอกผม เราจะออกเดินไปหาพวกนั้น”
ตรินยืนรอ วริศราพยายามลุกอย่างเก้ๆกังๆแต่จะไม่ยอมขี่หลังเขา ตรินระอาความรั้นของเธอมากแต่ไม่ถือสา แกล้งพูดยั่วประสาท “ผมจะเดินช้าๆเพื่อที่คุณจะได้เขยกไปโดยไม่เหนื่อย”
พูดจบก็เดินนำ ทิ้งให้วริศราพึมพำด่าเขาไล่หลัง
“ไอ้คนไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ นายกล้าทิ้งผู้หญิงขาเจ็บไว้ตามลำพังได้ยังไง!”
ooooooo
สีหน้าระรื่นเพราะแกล้งวริศราทำให้เดือน-ดาราที่แอบดูทุกอย่างผ่านกล้องวงจรปิดเบ้หน้าด้วยความหมั่นไส้
“ดูมันทำกัน น่าเกลียดน่าอาย ฉันไม่ดูแล้ว”
