สัมปทานหัวใจ

มิสเตอร์ลียอมทิ้งปืนเพราะต้องการลูก ตำรวจสองนายปรี่เข้าไปล็อกแขนเขาทันที

“ฉันมีเงิน มีอำนาจ กฎหมายทำอะไรฉันไม่ได้หรอก ไม่ช้าลูกฉันมันต้องไปอยู่กับฉัน”

“ฉันจะไม่มีวันยอมให้ลูกได้อยู่กับคนชั่วที่ก่อกรรมทำเข็ญกับผู้หญิง ลูกจะไม่มีวันรู้ว่าแกคือพ่อเขา”

ตำรวจดึงมิสเตอร์ลีออกไป ส่วนนาบุญที่โดนยิงบาดเจ็บได้รับความช่วยเหลือเพื่อนำตัวส่งโรงพยาบาล...

ด้านปารเมศกลับมาที่บ้านพักบนเขาด้วยความแค้นแน่นอกจะเอาเรื่องมิสเตอร์ลีให้ได้ แต่คนที่เจอกลับเป็นทักษิณา

“ฉันกำลังตามหาแกอยู่พอดี” ทักษิณาถือปืนเล็งปารเมศอย่างคั่งแค้น “แกหักหลังฉัน ฉันไม่ควรเชื่อใจงูเห่าที่พ่นพิษทำร้ายจิตใจฉันครั้งแล้วครั้งเล่า แกมันคนไม่มีหัวใจ”

“ฉันไม่อยากจะทำแบบนั้น มันเป็นแผนของไอ้ลี มันบังคับให้ฉันร่วมมือกับมัน ไม่งั้นมันก็จะฆ่าฉันอีกคน”

“นี่แกยังจะหลอกฉันอีกหรือ”

“ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ทำเพื่อฉันได้เท่ากับเธอ ฉันเสียใจจริงๆที่ปล่อยเธอหลุดมือไป เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ ฉันจะยกเงินทั้งหมดให้เธอคนเดียว เอาไปเลย”

ปารเมศยื่นกระเป๋าให้ ทักษิณาตั้งใจเอาเงินก่อนแล้วค่อยฆ่า แต่ปารเมศอาศัยจังหวะนี้ฟาดกระเป๋าใส่เธอจนปืนหล่นแล้วจิกผมล้มกลิ้งไปด้วยกัน

“แกมันโง่ที่คิดว่าฉันจะร่วมมือกับแก สำหรับฉันแกมันก็เป็นได้แค่อีผู้หญิงข้างถนนไร้ราคา ที่ฉันยอมนอนกับแกเพราะต้องการยืมมือแกเล่นงานวัลย์ คนที่ผ่านมือผู้ชายจนเละเทะอย่างแกฉันไม่เคยพิศวาสเลยสักนิด”

ทักษิณายิ่งโกรธแค้น พยายามจะคว้าปืนยิงปารเมศให้ได้...สองคนยื้อแย่งปืนกันไปมาอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เสียงปืนจะดังเปรี้ยง!

ปารเมศถูกยิงกระอักเลือด ทักษิณาลุกยืนถอยออกมาแล้วจะยิงซ้ำ ปารเมศโบกมือห้าม

“อย่า! ฉันรักเธอคนเดียวนะ”

“มึงจะหลอกกูไปถึงไหน!!” ทักษิณาตะโกนสุดเสียงแล้วยิงเขาอีกนัดก่อนคว้ากระเป๋าหันหลังจะไป

“เพราะมึงปัญญาอ่อน กูถึงหลอกมึงได้ เงินนั่นมันกระดาษทั้งนั้น” ปารเมศพูดอย่างสะใจ

ทักษิณารีบเปิดกระเป๋าเห็นแต่กระดาษ กรีดร้องอย่างเจ็บแค้นแล้วจะยิงปารเมศอีกแต่กระสุนหมด

“หยุด เจ้าหน้าที่ล้อมด้านนอกไว้หมดแล้ว”

เสียงตำรวจดังมา ทักษิณาโยนกระเป๋าทิ้งแล้ววิ่งหนีเข้าในตัวบ้านแต่ไม่รอด...ส่วนปารเมศที่อาการสาหัส จู่ๆมันปูโทร.มาอวยพรวันเกิด คนเป็นพ่อละอายใจมาก พยายามควบคุมน้ำเสียงให้ปกติคุยกับลูก

“ขอให้พ่อมีความสุขมากๆนะครับ ผมซื้อของขวัญไว้ให้พ่อด้วย พ่อเห็นต้องชอบแน่ๆเลย”

“ลูกจำวันเกิดพ่อได้ด้วยหรือ น่ารักจริงๆลูกพ่อ แต่พ่อกลับเป็นพ่อที่แย่มากๆ”

“ไม่จริงหรอกครับ คุณแม่บอกว่าคุณพ่อรักผมมาก ผมเป็นสมบัติที่มีค่าที่สุดของพ่อ พ่อชอบดุผมก็เพราะพ่อเป็นห่วงผม”

ปารเมศเพิ่งได้คิดก่อนตายว่าสมบัติที่มีค่าคือลูกแต่ตัวเองไม่เคยมองเห็น...เมื่อตำรวจควบคุมตัวทักษิณาออกมาและจะเรียกรถพยาบาลมารับปารเมศ แต่เจ้าตัวรู้ว่าไม่รอดแน่จึงขอร้องตำรวจช่วยทำอะไรสักอย่าง