สัมปทานหัวใจ

“อย่านะเมศ เรื่องโรงแรมฉันจะช่วยคุณเอง”

“คุณอย่ามาหลอกผมอีกเลย ตั้งแต่คุณกลับมา สายตาคุณที่มองผมมันเต็มไปด้วยความเกลียดชัง คุณเองก็คงอยากเห็นผมกระโดดลงไปเหมือนกัน”

“ใช่ ฉันเกลียดคุณ ผู้หญิงคนหนึ่งตัดสินใจแต่งงาน ไม่ว่าจะเพราะรักหรือผู้ใหญ่เลือกให้ ฉันก็อยากทำหน้าที่ภรรยาให้ดีที่สุด อยากสร้างครอบครัวไปด้วยกันจนถึงวันแก่เฒ่า แต่คุณกลับไม่เคยร่วมสร้างครอบครัวไปกับฉัน คุณใช้เข็มทิ่มตำหัวใจฉันซ้ำแล้วซ้ำอีก จากความเจ็บจนกลายเป็นความชาชิน จากความชาชินกลายเป็นความว่างเปล่า จนไม่เห็นคุณในชีวิตฉันกับลูกอีก ต่อให้คุณตายฉันก็คงไม่มีน้ำตาให้”

“แล้วทำไมคุณถึงยังมาห้ามผมอีก ไม่ปล่อยให้ผมตายไปอย่างโดดเดี่ยวอย่างที่คุณต้องการ”

“เพราะคุณเป็นพ่อของมันปู ฉันทำเพื่อลูก เหตุผลแค่นี้พอไหมคะ”

ปารเมศนิ่งไปอย่างมีแผน เขาตัดสินใจจะคืนดีกับรัตตวัลย์ให้ได้โดยใช้มันปูเป็นเครื่องมือ

ทางด้านนาบุญกับไผทที่จับอ่องไม่ได้ หนำซ้ำนาบุญยังโดนอ่องยิงแขนข้างหนึ่งบาดเจ็บ รัตตวัลย์กลับมาบ้านเห็นสนกับจำนงรีบร้อนออกจากบ้านก็ซักถามก่อนจะเดินทางไปพร้อมกัน

ทั้งสามคนมาที่บ้านนาบุญ เป็นเวลาที่ไผทกำลังทำแผลให้เพื่อนรักเพราะเขาไม่ยอมไปโรงพยาบาล ด้วยเหตุผลที่ว่าถ้ารู้ถึงหูทักษิณาความลับของตนต้องแตกแน่ เพราะเธอไม่เคยรู้มาก่อนว่านาบุญคือนายหัวเจ้าของเกาะถ้ำ

เมื่อจิราพูดตอกย้ำเรื่องความเป็นห่วงพี่ชายให้รัตตวัลย์ฟังอีกครั้ง รัตตวัลย์ซึ่งตัดสินใจแน่วแน่อยู่แล้วว่าจะไปจากนาบุญจึงไม่เข้ามาเยี่ยมเขา แต่ย้อนกลับมาใหม่ในเช้าวันรุ่งขึ้นพร้อมอาหารเช้า เธอตั้งใจทำดีกับเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตัดใจลาจากเพราะไม่อยากให้เขามีอันตรายอีก

นาบุญทั้งรักและคิดถึงเธอจึงออดอ้อนเต็มที่ให้เธอป้อนโจ๊กเพราะแขนตัวเองเจ็บ รัตตวัลย์เต็มใจทำทุกอย่าง ป้อนข้าวและยา เช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า แถมยังร้องเพลงกล่อมนอนเหมือนที่ทำให้มันปู พอเขาหลับก็จูบลาอย่างอาวรณ์

ooooooo

รัตตวัลย์พบหลักฐานการโกงเงินของปารเมศจึงบีบให้เขาขายหุ้นทั้งหมดพร้อมเซ็นใบหย่าให้ตน ปารเมศจนแต้มยอมเซ็นทั้งที่ไม่เต็มใจ

หลังจากนั้นรัตตวัลย์มอบเงินก้อนหนึ่งให้สนกับจำนงเป็นการตอบแทนบุญคุณที่เขาสองคนช่วยเหลือเธอมาตลอด แต่จากนี้ไปขอให้เขากลับเกาะถ้ำ ไม่ต้องคอยดูแลเธออีกแล้ว ส่วนบุหงัน ก็จะส่งเสียให้เรียนหนังสือ

บุหงันตกลงทันทีว่าอยากอยู่กับรัตตวัลย์ แต่สนไม่ยอมไปไหน ถ้ายังไม่มีคำสั่งจากนายหัว เมื่อสนกับจำนงมาบอกนาบุญถึงบ้าน นาบุญซึ่งติดต่อรัตตวัลย์ไม่ได้ตั้งแต่วันก่อนจึงหนีจิราที่คอยควบคุมออกไปหาถึงบ้านในคืนนั้น แล้วต่อว่ารัตตวัลย์ยกใหญ่ด้วยความเป็นห่วง