ซีรีส์เลือดมังกร : กระทิง
ตอนที่ 8
และแล้ววันสำคัญก็มาถึง แก๊งทายาทเลือดใหม่... ภรพ ทรงกลด ธาม คณินและหงส์ รวมตัวกันที่ฉั่วเทียน-เหลา เพื่อประชุมเรื่องความคืบหน้าการไปเกลี้ยกล่อมหัวหน้าแก๊งต่างๆ ให้ร่วมมือทำให้เยาวราชเป็นถิ่นมังกรสีขาว แต่อีกเหตุผลหนึ่ง ก็เพื่อล่อลวงให้พวกเล้งตายใจ ตามไปป่วน พวกเขาจะได้ตามจับให้ได้แบบคาหนังคาเขา
เล้งมาปรากฏตัวที่ฉั่วเทียนเหลาตามที่ธามคาดไว้ แถมไม่ระแวงคำพูดของเฉียงอีกต่างหาก ที่แจ้งเรื่องเปลี่ยนเวลาและวาระการประชุมของแก๊งทายาทเลือดใหม่ ธามเตรียมแผนการตั้งรับไว้แล้ว โดยร่วมมือกับทรงกลด ให้คนเอาอาวุธไปซ่อนตามที่ต่างๆในภัตตาคาร ให้พวกเพื่อนๆหยิบใช้ได้ตามสะดวก เมื่อถึงช่วงคับขัน
แต่คนที่ทั้งเล้งกับธามไม่อยากให้ปรากฏตัวมากที่สุด คือย่าหยา กลัวจะถูกลูกหลง แต่ถึงกระนั้น...สองหนุ่มก็ห้ามไม่ได้ นักฆ่าหน้าหวานในคราบสาวเสิร์ฟมาทำงานตามปกติ โดยทำทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ในใจรุ่มร้อน อยากออกโรงไปช่วยพวกธามใจแทบขาด แต่ก็จำต้องเก็บอาการ ไม่อยากให้แผนแตก แล้วเล้งจะรู้ ตัวตนแท้จริงของเธอ
พวกธามประชุมพอเป็นพิธี และไม่ทันขยับไปไหน สมุนของเล้งก็โผล่มากราดกระสุนใส่ไม่ยั้ง แก๊งทายาทเลือดใหม่ต้องแยกย้าย โดยธามไปกับหงส์และพาหนีไปในที่ปลอดภัย โดยมีจิวปรากฏตัวได้ทันเวลาและช่วยยิงสกัดไว้ให้ เช่นเดียวกับย่าหยา ที่ฉวยโอกาสตอนเล้งเผลอ ช่วยยิงเหล่าคนร้ายได้อย่างแม่นยำ
ธามพาหงส์ไปส่งถึงมือหลง ให้พาออกไปก่อน ส่วนตัวเองกลับไปสมทบแก๊งเพื่อนสนิท รับมือสมุนของเล้ง เฉียงซึ่งวางตัวเป็นมือขวาเล้งเต็มที แกล้งยิงพลาด และถลาไปกระซิบอดีตเจ้านายหนุ่ม ให้เลี่ยงห้องจัดเลี้ยงทุกห้อง เพราะเล้งวางแผนร้ายไว้ ธามไม่ทันสนใจอดีตคนสนิท มัวพะวงกับย่าหยาและเพื่อนสนิทคนอื่นๆ ที่โดนล้อมจากทุกทิศทุกทาง แต่แล้วทุกคนก็ได้เบิกตาโพลง เมื่ออิก อดีตมือขวาของเคี้ยงจากแก๊งเต่ามังกร เล็งปืนมาทางย่าหยา!
เล้งถลาไปตามสัญชาตญาณ เลยถูกกระสุนเฉี่ยวหัวไหล่เลือดกระฉูด ส่วนธามได้สติก่อนเพื่อน ยิงมือของอิก จนต้องหนีตายไปด้านหน้าฉั่วเทียนเหลา โดยมีทรงกลดไล่ตามติด ทิ้งภรพ ธามและคณิน ให้รับหน้าชานนท์กับสุ่ยตามลำพัง ส่วนย่าหยาขอแยกไปกับเกี๊ยงและเฉียง เพื่อนำตัวเล้งไปทำแผลที่โรงพยาบาล
ระหว่างที่พวกธามคุยกับชานนท์อย่างเคร่งเครียด เล้งพ้นขีดอันตราย โดยมีย่าหยานั่งเฝ้าไม่ห่าง ตีหน้าเศร้า ด้วยความรู้สึกผิด ที่เสี่ยใหญ่ต้องมารับเคราะห์แทนเธอแบบนี้ เล้งอดยิ้มน้อยๆไม่ได้ ดีใจที่เห็นเธอเป็นห่วง แต่ฉับพลันก็ต้องเปลี่ยนเป็นสีหน้าเคร่งเครียด เมื่อเกี๊ยงเข้ามาบอกว่าอิกซึ่งหนีจากพวกทรงกลดพ้นแบบหวุดหวิด มาขอพบ
อิกพยายามหลบหน้าหลบตาย่าหยา แต่นักฆ่าสาวก็จำเขาได้ดี และจงใจแอบฟังพวกเล้งคุยกันจากด้านนอก อิกขอโทษเล้งเสียงสั่นที่ทำงานพลาด แถมต้องให้เสี่ยใหญ่มาเจ็บตัว แต่เล้งก็ไม่ถือสา
“เอาล่ะ...ครั้งนี้อั๊วจะคิดในแง่ดี อย่างน้อยมันก็ทำให้อั๊วรู้ว่าพวกมันรู้ตัว ว่ามีคนคิดถล่มมัน ครั้งต่อไปจะได้วางแผนให้ดีกว่านี้ ขอบใจลื้อด้วยอาเฉียง ถ้าลื้อไม่เปลี่ยนเวลา เราคงไม่ได้ถีบมันหน้าหงายแบบนี้”
เกี๊ยงยิ้มเยาะสะใจ “มันคงดิ้นกันพล่านเลยนะนายใหญ่”
“ล่ออั๊วไปติดกับ แต่กลับทำอะไรอั๊วไม่ได้ ไม่มี หมาตัวไหนทำอะไรอั๊วได้หรอก...ไอ้เด็กเมื่อวานซืน!”
เป็นอันว่าแผนล่อเล้งมาติดกับของธามล้มเหลวไม่เป็นท่า เพราะถึงเล้งจะบาดเจ็บ แต่ก็ไม่ตายหรือถูกจับอย่างที่ตั้งใจ เฉียงแอบข่มความแค้นแทนอดีตเจ้านายหนุ่ม เช่นเดียวกับย่าหยา กำหมัดแน่นอยู่ด้านนอกห้อง
“หมาตัวนี้แหละ จะทำให้แกลงไปหัวเราะในนรกเอง...ไอ้เล้ง!”
ooooooo
ธามหัวเสียมากที่แผนถล่มเล้งล่มไม่เป็นท่า แต่ยังรับผิดชอบ ชดเชยค่าเสียหายให้สุ่ย ที่ทำฉั่วเทียน-เหลาเสียหาย เจ้าของร้านสาวใหญ่ไม่ถือสา แถมให้กำลังใจกระทิงหนุ่มเรื่องย่าหยาอีกต่างหาก ว่าพอมีหวัง เพราะสาวเสิร์ฟหน้าหวานยังไม่รับปากเล้งเรื่องวันหมั้นและวันแต่ง แค่ยอมรับและเปิดตัวในฐานะว่าที่คู่หมั้นของเล้งเท่านั้น
ธามตัดสินใจจะบอกความรู้สึกแท้จริงกับย่าหยาที่โรงพยาบาล แต่ดันต้องเห็นและได้ยินฉากรักบาดตา เมื่อย่าหยาประกาศต่อหน้าหมอ ว่าเป็นคู่หมั้นของเสี่ยใหญ่ และจะรับหน้าที่เป็นพยาบาลพิเศษ ดูแลอาการเจ็บและล้างแผลให้ด้วยตัวเอง เล้งหัวใจพองโต ปลื้มที่ย่าหยายอมรับการเป็นคู่หมั้น ต่างจากธาม แทบหายใจไม่ออก และไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดเธอถึงทำร้ายเขาได้อย่างเลือดเย็นเช่นนี้!
และธามก็ทนเก็บความอึดอัดใจไม่ไหว ต้องบุกไปเอาเรื่องเธอถึงห้องพัก
“ตกลงเธอจะหมั้น จะแต่งงาน จะอยู่กับมันให้ได้ใช่ไหม”
ย่าหยาตกใจมาก แต่พยายามอธิบาย “คุณก็รู้ว่าโอกาสเข้าถึงตัวมันทำได้ยากขนาดไหน ไม่ใช่แค่อาเกี๊ยงหรืออาเฉียงที่ตามประกบมัน ที่แฝงตัวอยู่รอบนอกมีอีกเป็นสิบ วิธีนี้ดีที่สุดแล้ว”
“เธอคิดว่ามันจะนั่งนิ่งๆรอให้เธอเชือดงั้นหรือ เธอไว้ใจอะไรมันนักหนา”
“ฉันไม่ได้ไว้ใจมัน แต่ฉันไว้ใจตัวเอง”
ธามหัวเสียมาก ไม่อยากให้เธอเอาตัวไปเสี่ยง แต่ย่าหยาก็เต็มใจ และยอมตายเพื่อชำระแค้น
“ฉันไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ไม่มีอะไรต้องห่วง”
“เห็นแก่ตัว...แล้วคนที่ห่วงเธอล่ะ เธอไม่คิดถึงใจเขาบ้างหรือ”
ท่าทางหงุดหงิดของเขา ทำให้ย่าหยาตัดสินใจถามความรู้สึกเขาตรงๆ แต่ธามก็อึกอัก เฉไฉว่าเธอควรรออดีตคนรักมากกว่าสละตัวเองสังเวยเล้งแบบนี้ ย่าหยาช้ำใจมากที่เขาไม่ยอมพูดความในใจ แต่อ้างเรื่องอื่นเลยไล่เขากลับดื้อๆ ธามได้แต่มองมาด้วยแววตาอัดอั้น แล้วก็ผลุนผลันจากไป โดยมีย่าหยามองตามด้วยความรู้สึกผิดที่หวั่นไหวไปกับเขาจนแทบกู่ไม่กลับ จนถึงกับต้องพึมพำกับตัวเองเสียงเครือ
“หยาขอโทษค่ะพี่ธี หยา...ขอโทษ”
ธามทุกข์ทรมานใจไม่ต่างจากย่าหยา จนต้องบุกไปหาเธออีกครั้งในเช้าวันต่อมา เพื่อส่งข่าวเรื่องเล้งกลับไปพักฟื้นที่บ้าน แต่นักฆ่าสาวกลับมองมาด้วยแววตาว่างเปล่า ขอบคุณเสียงเบาที่เขาอุตส่าห์สละเวลามาบอก จนธามถึงกับใจไม่ดี กลัวเธอหุนหันพลันแล่นฆ่าเสี่ยใหญ่โดยที่เขาไม่มีโอกาสได้ลากตัวไปขอขมาพ่อแม่
“ฉันขอร้องย่าหยา เราต้องร่วมมือกัน ฉันจะคอยช่วยเธอเอง ขออย่างเดียว อย่าให้ไอ้เล้งมันตาย”
ด้านเล้ง...สั่งการเกี๊ยง ให้เอาสินค้าผิดกฎหมายไปซ่อนไว้ในเครื่องลายคราม โดยไม่ให้เฉียงรู้เรื่อง เพราะยังไม่ไว้ใจ เวลาเดียวกับที่ธามพาย่าหยามาส่งหน้าบ้าน แล้วผละไปซ่อนตัวด้านนอก เพื่อรอจนกว่าเธอจะออกมา เล้งมีท่าทางดีใจอย่างเห็นได้ชัดที่คู่หมั้นสาวแวะมาเยี่ยม ซึ่งย่าหยาก็ดูออก เลยแกล้งพูดให้ปลื้มกว่าเดิม
“ฉันมาล้างแผลให้เสี่ยตามสัญญาไงคะ”
เล้งอึ้ง จนถึงกับโพล่งถามออกไป “ฉันคิดว่าเธอพูดให้ฉันสบายใจแค่นั้น ไม่คิดว่าเธอจะใส่ใจ”
“เสี่ยถูกยิงเพราะฉันนะคะ จะไม่ให้ใส่ใจได้ยังไง”
“เธอไม่กลัวเหรอ ผู้หญิงมักกลัวเลือดกลัวแผล”
“ถ้ากลัว...ฉันคงไม่มาหาเสี่ยที่นี่”
ooooooo
ท่าทางจริงใจและแววตาเป็นห่วงเป็นใยของย่าหยา ทำให้เล้งอดคิดถึงอดีตเมื่อหลายสิบปีก่อนไม่ได้ ตอนเขาถูกกลุ่มนักเลงคู่ปรับไล่ยิง แทบเอาตัวไม่รอด โชคดีที่หลิวเจียหลินผ่านมาเห็น และพาไปทำแผล เล้งที่ตอนนั้นเป็นแค่นักเลงหนุ่มปลายแถวปลื้มมาก แม้จะถูกอีกฝ่ายบ่นไม่หยุด
เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้หลิวเจียหลินต้องแอบมาทำแผลให้เล้งอีกหลายครั้งจนกลายเหมือนเป็นธรรมเนียม แม้ว่าเธอจะแต่งงานกับตั้งเช็งเอี๊ยง และมีลูกเป็นฝาแฝดคือธามกับชลธีแล้ว เหตุการณ์ก็ไม่เคยเปลี่ยน
“เมื่อไหร่จะเลิกเป็นนักเลงเสียทีอาเล้ง ใจคอเธอจะให้ฉันทำแผลให้ตลอดชีวิตเลยหรือไง”
“ก็ฉันอยากให้เธอทำแผลให้จริงๆนี่”
หลิวเจียหลินส่ายหน้า ไม่คิดมากกับคำพูดแฝงนัยแปลกๆของอีกฝ่าย แต่อยากเตือนสติเขา
“ชีวิตที่ต้องมีเรื่องทุกวันแบบนี้ไม่สนุกนะอาเล้ง ฉันว่าหาผู้หญิงดีๆสักคนแต่งงานแล้วมีลูกน่ารักๆ สักห้าคน รับรองชีวิตจะยุ่งกับครอบครัวจนไม่มีเวลาไปหาเรื่องกับใคร ดูอย่างอาธามกับอาธีสิ เผลอแป๊บเดียว โตเป็นหนุ่มแล้ว”
เล้งขบกรามแน่น สวนกลับเสียงดัง “ไม่...ฉันไม่แต่งงาน ฉันไม่รักใครอีกแล้ว”
“ทำไมต้องเสียงดังล่ะ ไม่แต่งก็ไม่แต่งสิ พูดอย่างกับเคยรักใครอย่างนั้นล่ะ”
หลิวเจียหลินเย้าขำๆ ไม่ถือสาท่าทางหัวเสียของอีกฝ่าย และก้มหน้าก้มตาพันแผลให้อย่างเบามือเหมือนเคย โดยไม่ทันสังเกตแววตาของเล้งที่มองมาด้วยความคับแค้นใจ ที่เธอไม่เคยมองเห็นความรักและความภักดีของเขาเลย
เล้งดึงตัวเองจากอดีต น้ำตาซึมอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อคิดถึงสัมผัสอ่อนโยนของหลิวเจียหลิน...รักครั้งแรกและเคยคิดว่าจะเป็นครั้งเดียว จนได้พบย่าหยา...
ย่าหยาเห็นท่าเล้ง ก็อดถามไม่ได้ “เสี่ยรักเธอมากขนาดนี้ ทำไมไม่แต่งงานกับเธอคะ”
“นั่นสินะ ฉันเห็นเขาเป็นคนแรก รู้จัก ได้คุยกับเขาก่อนใคร แต่ทำไมเราถึงไม่ได้อยู่ด้วยกัน”
น้ำเสียงหดหู่ของเล้ง ไม่ได้ทำให้ย่าหยาเห็นใจ และเลือกจะตัดบทขอตัวเมื่อทำแผลเสร็จ เล้งถึงได้รู้สึกตัว มองตามตาละห้อย ก่อนจะตาลุกวาว เมื่อเห็นธามมาดักรอคู่หมั้นสาวหน้าบ้าน และฉุดหายไปต่อหน้าต่อตา!
ธามไม่สนใจว่าเล้งจะสั่งให้อิกตามมาฆ่า โทษฐานที่ยุ่มย่ามกับคู่หมั้นสาว เพราะมัวหึงที่ย่าหยาหายไปในบ้านเล้งนานจนผิดสังเกต นักฆ่าหน้าหวานถึงกับมึน ไม่เข้าใจว่าเขาจะโกรธและหงุดหงิดอะไรเรื่องนี้นักหนา
ธามไม่รู้จะอธิบายยังไง เลยแหวกลบเกลื่อน “ก็มันจับมือถือแขน แตะหน้าแตะไหล่เธอหรือเปล่า มันจูบมือ มันกอดมันหอมเธอไหม ทำไมเธอปล่อยให้ฉันยืนรอตั้งนาน รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงเธอมากแค่ไหนย่าหยา”
ประโยคสุดท้ายของธาม ทำให้ย่าหยาใจเต้น ลุ้นให้เขาสารภาพความในใจ แต่จนแล้วจนรอดเขาก็เงียบ เธอเลยต้องแกล้งถามขึ้นเอง “เพราะเราเป็นครอบครัวเดียวกันแค่นั้น...ใช่ไหม”
ธามถึงกับอึ้งไปครู่ใหญ่ ก่อนจะรวบรวมสติเพื่อบอกรัก แต่ไม่ทันขยับปาก เสียงปืนห่าใหญ่ก็ดังขึ้น พร้อมการปรากฏตัวของอิกและลูกสมุนของเล้งกลุ่มใหญ่ สองหนุ่มสาวเลยต้องละสายตาหวานๆจากกัน และเปลี่ยนเป็นจับมือพากันหนีตายแทน แต่ก็ทุลักทุเลเต็มที ธามเลยตัดสินใจให้แยกกันหนี
“รีบหนีไปก่อนที่มันจะจับได้ว่าเราเป็นพวกเดียวกัน”
ย่าหยาพะวักพะวง “สัญญานะว่าคุณจะเอาตัวรอด ให้ได้ สัญญาว่าคุณจะไม่ตาย”
“ฉันจะกลับไปหาเธอ”
ขาดคำสองหนุ่มสาวก็เล่นละครตบตาพวกอิก ให้ดูเหมือนย่าหยาถูกธามบังคับ ก่อนจะแยกจากกันจริงๆ พวกอิกถลาตามไล่ยิงธามอย่างดุเดือด โดยไม่สนใจย่าหยาซึ่งวิ่งหนีห่ากระสุนไปอีกทาง
ธามเกือบจะหนีรอดแล้ว ถ้าเล้งจะไม่เชื่อใจอิก ส่งเฉียงตามไปช่วยอีกแรง โดยมีตัวเองตามดูห่างๆ เพราะอยากวัดใจว่ามือขวาคนใหม่จะกล้าฆ่าอดีตเจ้านายหรือไม่ ธามเห็นเฉียงโผล่มาก็ยิ่งแค้น โถมตัวยิงใส่ไม่ยั้ง เฉียงก็หลบหลีกได้อย่างรู้ทัน ก่อนจะฉวยโอกาสเข้าประชิดและกระซิบให้หนีไป!
จบคำก็แกล้งหันปลายกระบอกปืนยิงเฉียดเอวตัวเองเพื่อตบตาเล้ง ธามมองมาด้วยแววตาตกตะลึง ก่อนจะวิ่งหนีกระสุนไปอีกทาง ทิ้งเล้งให้มองตามด้วยความเจ็บใจที่กระทิงหนุ่มหนีรอดไปได้เหมือนเคย
ooooooo
หลังช่วยให้ธามหนีไปได้โดยที่พวกเล้งไม่ระแคะระคาย เฉียงก็ถูกนำตัวไปทำแผลและส่งไปที่บ้านพัก โบตั๋นถึงกับหน้าเสีย เมื่อเห็นสภาพผัวถลาไปรับตัวมานั่งที่เตียงและรีบค้นเสื้อผ้าชุดใหม่มาเปลี่ยนให้ แต่กลับได้เห็นผ้าไหมจีนสีชมพูที่เธอเคยชอบนักหนาวางอยู่ในห่ออย่างดีแทน
ความทรงจำของเธอลอยไปถึงเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อน ตอนเธอเดินเล่นในตลาดกับเฉียง ซึ่งมารับหน้าที่อยู่เป็นเพื่อนเธอในวันเกิดแทนธาม และผ้าไหมจีนสีชมพูผืนนี้ก็ทำให้เธอเสียเวลาดูตั้งนาน
เฉียงดึงเธอจากอดีต ยิ้มบางๆแล้วอธิบาย “ผมรู้ว่าคุณอยากได้ ผมเลยกลับไปซื้อมาให้ แต่ไม่มีโอกาสได้ให้เลย ผมถือโอกาสให้คุณวันนี้นะ สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังครับ ขอให้คุณมีความสุขมากๆและตลอดไปนะครับ”
“ขอบคุณที่ใส่ใจความรู้สึกฉัน ขอบคุณมากๆ ขอบคุณจริงๆ”
โบตั๋นน้ำตาคลอ ตื้นตันใจมากที่เขาทำเพื่อเธอขนาดนี้ ก็ได้แต่หวังว่าเธอจะทำใจรักเขาได้จริงๆสักวัน...
ธามกลับไปบ้านในสภาพสะบักสะบอม จิวตามประกบไม่ห่าง ช่วยทำแผลให้ และรายงานเรื่องที่ให้ ตามสืบเกี่ยวกับโกดังริมแม่น้ำของเล้ง และที่นั่นเอง...จิวได้พบกับเฉียง ซึ่งช่วยเขาออกจากโกดังได้อย่างหวุดหวิด ก่อนที่พวกเล้งจะจับได้ ธามขบกรามแน่น วีรกรรมของเฉียงวันนี้ รวมทั้งเรื่องที่ช่วยจิวไว้ ทำให้อดหวั่นไหวไม่ได้ อยากจะให้อภัยอดีตคนสนิทซึ่งร่วมทุกข์ ร่วมสุขกันมาตลอด แต่ยังไม่สนิทใจนัก
จิวพยายามขอให้ธามยกโทษให้เฉียงอีกแรง แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยได้ผล เลยเปลี่ยนมาคุยเรื่องงานแทน
“อาเฉียงแอบมาบอกอั๊วทีหลังว่าของในลังที่โกดังคือทองเถื่อน มันจะยัดใส่เครื่องลายครามแล้วส่งออก”
ธามพยักหน้ารับรู้ ตั้งใจจะลวงให้เล้งตายใจว่าไม่มีใครรู้ แล้วค่อยตลบหลัง จิวน้อมรับคำสั่ง แต่ไม่วายขอร้องเรื่องเฉียงอีกครั้ง แต่ธามก็บ่ายเบี่ยงไม่รับปากจิวเลยต้องหุบปาก ไม่กล้าเซ้าซี้อะไรอีก
คืนเดียวกันที่ฉั่วเทียนเหลา...ย่าหยาเฝ้ารอด้วยความกระวนกระวายใจ เพราะไม่เห็นธามแวะมาหาตามที่สัญญา โบตั๋นมองมาด้วยความสมเพช แต่เห็นแก่ความดีของเฉียง เลยเดินไปบอกว่ากระทิงหนุ่มถูกยิงบาดเจ็บ และพักรักษาตัวที่บ้าน นักฆ่าหน้าหวานในคราบสาวเสิร์ฟถึงกับหน้าถอดสี และไม่รอช้าจะบุกไปหาเขาถึงบ้าน!
ธามกำลังพูดโทรศัพท์กับมิสเตอร์ลี เรื่องแผนลวงเล้ง ตอนที่ย่าหยาโผล่ไปหาด้วยท่าทางโกรธจัด
“ไหนคุณบอกจะเอาตัวรอดให้ได้ไง ทำไมไม่ให้ฉันอยู่ช่วยคุณ”
ธามพยายามไม่สนใจท่าทีเกรี้ยวกราดของอีกฝ่าย สวนกลับกวนๆ “ก็แค่ยิงไหล่...ไกลหัวใจ”
ท่าทางไม่ยี่หระทำให้ย่าหยายิ่งโมโห ตบหน้าเขาเต็มแรง พร้อมแหวด้วยคำพูดของเขาเมื่อคืนก่อน
“แล้วถ้ามันพลาดล่ะ ถ้ามันโดนหัวใจคุณ มันระเบิดสมองคุณ คุณจะตายไหม...ฉันถามว่าคุณจะตายไหม แล้วถ้าคุณตาย ฉันจะอยู่ยังไง ทำไมไม่คิดถึงคนที่อยู่ข้างหลังบ้าง”
ธามอึ้งไปอึดใจ ก่อนจะเอ่ยขอโทษเสียงอ่อน ย่าหยาร้องไห้ด้วยความสะเทือนใจ
“คนที่ฉันรักตายจากฉันไปมากพอแล้ว มันเกินพอแล้ว...คุณธาม”
ถ้อยคำตัดพ้อของเธอทำให้ธามใจอ่อนยวบ คว้าตัวเธอมากอดแน่น ถ่ายทอดพลังใจ พร้อมคำสัญญา
“ฉันจะอยู่กับเธอ ฉันจะไม่ทิ้งเธอ...ย่าหยา”
ย่าหยาหลับตาซึมซับความอบอุ่นจากอกแกร่ง ก่อนจะผละจากมา เมื่อคิดหาทางจบปัญหาได้ ธามได้แต่มองตามงงๆ ก่อนจะเบิกตาโพลง เมื่อได้ยินคำพูดทิ้งท้ายของเธอ
“ฉันไม่อยากสูญเสียใครอีกต่อไปแล้ว ฉันต้องจบเรื่องนี้ด้วยตัวฉันเอง!”
ooooooo
ย่าหยาไม่อยากให้ใคร โดยเฉพาะธามต้องมาเสี่ยงชีวิตเพื่อเธออีก เลยตัดสินใจบุกไปหาเล้งถึงบ้านกลางดึกคืนเดียวกัน แต่ธามก็รู้ทันและแอบตามไปซ่อนตัวอยู่ด้านนอก ด้วยความเป็นห่วงกลัวเธอจะพลาดท่า
เล้งซึ่งกำลังสั่งงานเกี๊ยงเรื่องส่งทองให้มิสเตอร์ลีด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เพราะยังไม่ไว้ใจสถานการณ์ กลัวพวกธามจะหาเรื่องป่วนอีก แต่กลับยิ้มหวานเมื่อเห็นหน้าคู่หมั้นสาว อารมณ์ขุ่มมัวที่มีตลอดวันเลือนหาย กลายเป็นความรู้สึกอ่อนหวาน อยากอยู่กับเธอตามลำพัง จนแทบอดใจรอให้ถึงวันแต่งงานไม่ไหว ต่างจากย่าหยา สะอิดสะเอียนสายตาเล้าโลมของเสี่ยใหญ่ยิ่งนัก แต่ก็ทำได้แค่ปั้นหน้ายิ้มให้เขาตายใจ
เพราะความรักล้นอกแท้ๆ ทำให้เล้งไว้ใจ ปล่อยย่าหยาให้ทำแผลตามลำพัง แต่ถึงจะปลื้มแค่ไหน เสี่ยใหญ่ก็ยังคาใจ ว่าเธอคิดเช่นไรกันแน่ ถึงแวะมาหาเขากลางดึกกลางดื่น
“อยู่กับฉันตามลำพังแบบนี้ เธอกลัวไหม...กลัวคนนินทา หรือกลัวฉันจะทำอะไรเธอก่อนเวลาอันควรไหม”
“ฉันไม่กลัวใครนินทา เพราะฉันไม่ได้ทำอะไรเสียหาย แล้วการที่เสี่ยพูดถึงเวลาอันสมควร นั่นหมายถึง เสี่ยรู้ดีว่ามันหมายความว่าอะไร เพราะฉะนั้น...เสี่ยคงไม่ทำอะไรที่ไม่สมควร”
เล้งยิ้มด้วยความชอบใจ “เธอฉลาดพูดเสมอ ฉันอยากให้ผู้หญิงที่ฉันรัก อยู่กับฉันด้วยความรัก ความเต็มใจ ที่จริง...ฉันไม่คิดว่าคืนนี้เธอจะมาหาฉันด้วยซ้ำ”
“ฉันสัญญาว่าจะมา...ฉันก็ต้องมา”
ประโยคคำตอบของย่าหยา ทำให้เล้งล่องลอยไปหาอดีตเมื่อเจ็ดปีก่อน ตอนเขาตัดสินใจนัดหลิวเจียหลินออกมาเพื่อสารภาพความในใจที่ทนเก็บกดมาตลอดหลายปี วันนั้นหลิวเจียหลินก็พูดกับเขาด้วยประโยคเดียวกัน ตามประสาคนที่รักษาสัญญายิ่งชีพ เพียงแต่เรื่องราววันนั้น ไม่ได้จบแบบสวยงามอย่างที่เขาวาดหวัง
เล้งยังจำสีหน้าตื่นตะลึงของหลิวเจียหลินได้ติดตา ตอนเขาสารภาพว่าหลงรักเธอมาตลอด แถมเป็นรักแรกพบที่ฝังใจมานาน จนแม้เมื่อเธอแต่งงานและมีลูกฝาแฝด เขาก็ไม่เคยเปลี่ยนใจ หลิวเจียหลินไม่เชื่อ และคิดว่าเขาล้อเล่น แต่ท่าทางและสายตาจริงจังของเขาก็ทำให้เธอถึงกับยิ้มไม่ออก
“ฉันทำงานหนัก เก็บเงินทุกบาทเพื่อขอเธอแต่งงาน แต่เธอก็ไปแต่งกับอาเช็ง มันมีอะไรดีเธอถึงเลือกมัน”
หลิวเจียหลินเห็นว่าเรื่องราวจะเลยเถิด เลยจะขอตัวกลับ แต่เล้งก็ตามไปคว้ามือเธอไว้
“ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น ฉันรอเธอมานานแล้ว รอตั้งแต่เห็นเธอครั้งแรก จนเธอแต่งงาน ฉันก็รอว่าเมื่อไหร่เธอจะแยกทางกับมัน แต่เธอก็มีความสุข มีลูกกับมัน ฉันเห็นเด็กสองคนนั้นตั้งแต่แบเบาะ จนมันโตเป็นหนุ่ม ยี่สิบกว่าปีที่ต้องรอมันทรมาน เธอรู้ไหมว่าฉันเจ็บปวดแค่ไหนที่เห็นเธออยู่กับมัน ฉันแช่งให้มันตายทุกวัน แต่มันก็ไม่ตาย!”
จบคำเล้งก็ถูกหลิวเจียหลินตบจนหน้าหัน “คุณเมาจนไม่รู้ตัวว่าพูดอะไรออกมา เราสามคนเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรือ จะพูดอะไรให้เกียรติฉันกับเฮียเช็งบ้าง สร่างเมาเมื่อไหร่ค่อยคุยกัน ฉันจะกลับบ้าน”
เล้งโมโห หลุดปากตวาดไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น แต่ก็ต้องหน้าเสีย เมื่อเจอสายตาดุดันของเธอ
“ได้โปรดเถอะเจียหลิน...เห็นใจฉันเถอะนะ อย่าไปจากฉันเลย”
แต่ถึงจะอ้อนวอนแค่ไหน เล้งก็รั้งหลิวเจียหลินไว้ไม่ได้ สุดท้ายเลยต้องใช้วิธีสิ้นคิด โถมตัวไปซุกไซ้ซอกคอเธอด้วยความหื่นกระหาย หลิวเจียหลินดิ้นรนจนหลุด แล้วตบหน้าเขาฉาดใหญ่อีกครั้ง
“คุณทำกับฉันอย่างนี้ได้ยังไง ยังเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่หรือเปล่า ฉันรักครอบครัวฉัน ฉันไม่ได้รักคุณ ไม่มีวัน!”
เล้งดึงตัวเองจากอดีตอันปวดร้าว ช้ำใจมาถึงวันนี้ที่ถูกผู้หญิงซึ่งเขารักที่สุดปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ย่าหยาถึงกับอ้าปากค้าง ด้วยนึกไม่ถึงว่าผู้หญิงที่เล้งฝังใจ แท้จริงก็คือหลิวเจียหลิน แม่แท้ๆของธามกับชลธี และก็ไม่ใช่เธอคนเดียวที่อึ้ง เพราะธามซึ่งลักลอบเข้ามาในบ้านด้วยความเป็นห่วงย่าหยาก็ตกใจแทบช็อก เมื่อได้รู้ความจริงว่าเล้งหลงรักแม่ของเขา และนี่คงเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้เสี่ยใหญ่ทำร้ายครอบครัวเขาอย่างไม่น่าให้อภัย!
ooooooo
ความจริงเรื่องเล้งหลงรักหลิวเจียหลินอย่างหัวปักหัวปําจนก่อเหตุร้ายแรงกับครอบครัวของชลธี ทำให้ย่าหยาแทบควบคุมอารมณ์โกรธแค้นไว้ไม่ได้ แต่ก็ต้องพยายามข่มใจ ตัดพ้องอนๆ
“เสี่ยสนใจฉันเพราะฉันอาจมีอะไรคล้ายคุณเจียหลิน เสี่ยแค่เห็นฉันแล้วนึกถึงผู้หญิงที่เสี่ยรัก เสี่ยไม่ได้รักฉัน”
เล้งหน้าตื่น ปฏิเสธทันควัน “ไม่จริงนะอาหยา ตอนแรกฉันก็คิดแบบนั้น แต่ยิ่งนานวัน ฉันยิ่งรู้สึกผูกพันกับเธอ มันมากจน...ฉันเองก็พูดไม่ถูก รู้แต่ว่าฉันจะไม่มีวันยอมเสียเธอให้ใคร”
จบคำก็โถมตัวไปกอดแน่น ย่าหยาหลับตากลืนความโกรธเกลียดไว้อย่างยากเย็น ก่อนจะพยายามผลักตัวออก และยื่นยานอนหลับกับยาแก้อักเสบให้เขากินก่อนนอน เล้งรับยาไปกินแต่โดยดี พร้อมกับอ้อนเสียงหวาน
“เธอรู้ไหม...วินาทีที่ฉันรู้ว่าอาธามมันมาดักเธอที่บ้านฉันเมื่อเช้า ฉันอยากจะยิงมันให้ตาย ฉันกลัว...กลัวว่ามันจะมาแย่งเธอเหมือนที่ป๊ามันแย่งเจียหลินไป”
ทั้งธามและย่าหยาพยายามข่มอารมณ์เจ็บแค้นไว้อย่างสุดความสามารถ ที่แท้ก็เป็นจริงตามคาด เพราะความรักบ้าๆของเล้ง ทำให้ทุกคนต้องตายจากและเดือดร้อนกันถ้วนหน้าแบบนี้ แต่เล้งมัวมึนกับฤทธิ์ยา เลยไม่ทันสังเกต ได้แต่อ้อนวอนคู่หมั้นสาว ไม่ให้ทิ้งเขาไปเหมือนหลิวเจียหลิน
ย่าหยายิ้มเหี้ยม รับปากเสียงหวาน “ค่ะ...ฉันจะอยู่กับเสี่ยจนลมหายใจสุดท้าย...ฉันสัญญา”
เล้งหลับตาลงด้วยความสบายใจ ผิดกับย่าหยาที่ควักมีดออกมา เงื้อมือขึ้นสุดแขน และเธอคงจะลงมือล้างแค้นให้พ่อแม่แล้ว ถ้าความรู้สึกผิดชอบชั่วดี และความรู้สึกผิดต่อธามจะไม่รั้งเธอไว้
ธามเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง และตัดสินใจปรากฏตัวเพื่อเตือนสติย่าหยา แต่ก็เกือบไม่สำเร็จ เพราะเธอทำท่าจะแทงเสี่ยใหญ่ให้ตายคามือจริงๆ โชคดีที่เล้งละเมอขึ้นเสียก่อน ธามเลยฉวยโอกาสนั้นลากเธอออกมาได้
แต่ถึงจะรอดจากเล้ง หนทางสู่ประตูรั้วด้านนอกก็ลำบากเต็มที ย่าหยาต้องใช้มารยาสาไถยมากมาย กว่าจะหลุดพ้นสายตาจับผิดของพวกเกี๊ยง โดยเฉพาะเมื่อธามซึ่งแอบซ่อนในมุมมืดเผลอทำกุญแจบ้านหล่น
ย่าหยาเลยต้องรับสมอ้างว่าเป็นกุญแจห้องของตัว และผละออกไปทันที
สุดท้ายธามกับย่าหยาก็ออกจากบ้านเล้งมาได้อย่างปลอดภัย ไม่มีใครตามฆ่าหรือตามมาจับผิดเหมือนเคย สองหนุ่มสาวเดินเคียงกันไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าหอพักของย่าหยา นักฆ่าหน้าหวานเลยจะขอตัว
ธามเลยฉวยจังหวะนี้จูบหน้าผากเธอแผ่วเบา นักฆ่าหน้าหวานถึงกับอึ้งไปอึดใจ เพราะท่าทางอ่อนโยนแบบนี้ ทำให้อดคิดถึงชลธีไม่ได้ เพราะมันช่างเหมือนกันราวกับเป็นคนคนเดียวกัน กว่าครู่ใหญ่ย่าหยาถึงตื่นจากภวังค์ และขอตัวดื้อๆ พร้อมความรู้สึกผิดที่ถาโถมไม่หยุด
“ทำไมเขาเหมือนพี่ธีได้ขนาดนี้ จันทร์ควรจะทำยังไงคะพี่ธี จันทร์จะทำยังไงดี”
คืนเดียวกันที่บ้านเฉียง...โบตั๋นกลับจากทำงานด้วยสภาพเหนื่อยอ่อน แต่เมื่อเห็นสภาพเพ้อละเมอเพราะพิษไข้ของเฉียง ก็ทำให้แทบลืมทุกอย่าง รีบเอาผ้าชุบน้ำหมาดๆมาเช็ดตัวให้ อดีตคนสนิทของธามมีท่าทีสงบลง แต่ก็พึมพำขอโทษเธอไม่หยุด จนโบตั๋นรู้สึกผิด เพราะรู้ตัวว่าตนต่างหากที่เป็นฝ่ายผิด ลากเขามาตกต่ำเช่นนี้
ขณะที่โบตั๋นนอนไม่หลับด้วยความทุกข์ใจ ที่ดึงเฉียงมาลำบากจนแทบไม่เหลือศักดิ์ศรี ธามกลับไปหาย่าหยาอีกครั้ง พร้อมข้ออ้างว่าเข้าบ้านไม่ได้ ย่าหยาขมวดคิ้ว ก่อนจะถึงบางอ้อ เมื่อนึกได้ว่ากุญแจบ้านเขาอยู่กับเธอ แต่ไม่ทันคืนให้ ธามก็เปลี่ยนใจไม่ยอมกลับบ้าน และผละไปอาบน้ำหน้าตาเฉย
ย่าหยาเครียดจัด ไม่รู้จะรับมือธามและหัวใจอ่อนไหวของตัวยังไง จนเมื่อเขาออกจากห้องน้ำ เลยพยายามจะไล่กลับ แต่มีหรือกระทิงหนุ่มจะยอม เขาเดินไปที่เตียงและสอดตัวใต้ผ้าห่มดื้อๆ
ท่าทางเหมือนหลับลึกของธาม ทำให้ย่าหยาจนปัญญา ต้องยอมล้มตัวลงนอนข้างๆ แต่ทันทีที่เอื้อมมือไปปิดไฟ ก็ต้องตกใจแทบตาย เมื่อจู่ๆคนที่อ้างว่าเหนื่อยจนกลับบ้านไม่ไหว ก็โถมตัวมากอดเธอแน่น!
ย่าหยาพยายามบอกให้เขาปล่อย แต่ธามก็หลับหูหลับตาทำหูทวนลมเหมือนไม่ได้ยินอะไร ย่าหยาเลยตัดสินใจถองอย่างแรง แต่ดันกระทบกระเทือนแผลเขา นักฆ่าหน้าหวานถึงกับตกใจหน้าซีด ลุกพรวดมาดูก็เห็นเลือดซึมจากแผล เลยรีบขอโทษขอโพย และอาสาทำแผลให้ใหม่ ธามสบตาเธอนิ่งในความมืด ถามเสียงอ่อน
“เธอเป็นห่วงฉันใช่ไหม”
คำถามของเขาทำให้ย่าหยาใจเต้นตึกตัก ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเป็นห่วงเขามาก ส่วนธามก็ถือโอกาสนี้บอกรัก และโน้มตัวจูบเธอแผ่วเบา ไล่ตั้งแต่หน้าผาก แก้มและริมฝีปากเย้ายวนที่ฝันหามาตลอด ย่าหยาวาบหวามในหัวใจ จนเหมือนทุกอย่างบนโลกนี้หยุดเคลื่อนไหว และถึงกับเคลิ้มไปกับสัมผัสอ่อนหวานของเขาตามที่หัวใจเรียกร้อง
ooooooo
ย่าหยาคงจะเพลินกับสัมผัสเสน่หาของธามจนปล่อยให้อะไรเลยเถิดไปแล้ว ถ้าภาพของชลธีเมื่อหลายปีก่อนจะไม่ผุดขึ้นเสียก่อน รอยยิ้มและอ้อมกอดอบอุ่นของอดีตคนรัก ทำให้เธอรู้สึกผิดและปฏิเสธสัมผัสเร้าร้อนของธาม
ธามมีสีหน้างุนงง “เป็นอะไร...ถ้าเป็นเพราะอาหงส์ เธอเข้าใจผิด ฉันกับอาหงส์ไม่เคยคิดจะแต่งงานกัน”
ย่าหยาส่ายหน้า สีหน้าเหมือนจะร้องไห้ ธามเลยเข้าใจว่าเป็นเพราะอดีตคนรักของเธอ
“บอกฉันได้ไหม...ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”
ย่าหยาปากคอสั่น ใจแข็งและเด็ดเดี่ยวไม่พอจะบอกว่าอดีตคนรักของเธอคือชลธี...น้องชายฝาแฝดของธาม
ท่าทางอึกอักของเธอ ทำให้ธามเจ็บร้าวในอก “เธอไม่เคยลืมเขา...แต่เธอรักฉันไหม ฉันต้องการรู้แค่นี้”
ย่าหยาไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกของตนเช่นไร เธอแน่ใจว่ารักธาม แต่ภาพของชลธีก็ตามหลอนตลอดเวลา สุดท้ายความรักล้นอกก็ทำให้ฝืนต่อไม่ไหว โผกอดกระทิงหนุ่มแน่น...ซึ่งถือเป็นคำตอบโดยที่ไม่ต้องเอ่ยอะไร
ธามลูบหลังเธอแผ่วเบา “นอนเถอะ...ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเธอจนกว่าเธอจะพร้อม”
จบคำก็ดึงตัวย่าหยาลงนอนและห่มผ้าให้ ก่อนจะนอนข้างๆและหันหลังให้ในที่สุด ย่าหยาได้แต่มองด้านหลังธามด้วยแววตาคิดไม่ตก ก่อนจะดึงนาฬิกาพกของชลธีมากอดแนบหัวใจ คล้ายจะหวังลึกๆให้ช่วยดึงสติเธอกลับมา
ค่ำคืนของทุกคนผ่านพ้นไปอย่างยากลำบาก...ธามกับย่าหยาต้องสู้กับใจตัวเอง ไม่ให้ความหวั่นไหวในหัวใจทำให้ทุกอย่างยุ่งยากไปกว่าเดิม เฉียงกับโบตั๋นต้องทนทุกข์กับความรู้สึกผิด โดยเฉพาะนักร้องสาวดาวรุ่ง ตัดสินใจโอบกอดให้ความอบอุ่นแก่อดีตคนสนิทของธาม ด้วยความรักและความผูกพันที่ก่อตัวโดยไม่ทันรู้ตัว
ส่วนเล้งตื่นขึ้นกลางดึกด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ ภาพย่าหยาตั้งแต่วันแรกที่พบ จนถึงเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ตอนเธอแวะมาทำแผลให้ สัมผัสอ่อนโยนและรอยยิ้มแสนหวานของเธอ เต็มไปด้วยความอบอุ่นแบบที่เขาไม่เคยได้รับมาก่อน ตั้งแต่หลิวเจียหลินจากไป เสี่ยใหญ่เลยตัดสินใจเด็ดขาด จะฝากชีวิตที่เหลือไว้กับเธอ
ภาพถ่ายเก่าเก็บของหลิวเจียหลินถูกหยิบมาดูเป็นครั้งสุดท้าย พร้อมถ้อยคำอำลาจากเล้ง
“ต่อไปนี้...ฉันคงไม่ต้องดูรูปเธอทุกคืนอีกแล้วนะเจียหลิน”
เล้งบรรจงจูบอำลา แล้วเผารูปหลิวเจียหลินทิ้ง... ราวกับเป็นการจบสิ้นตำนานรักที่ไม่มีวันเป็นจริงเสียที
เช้าวันต่อมาถือเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ของย่าหยา เพราะหลังจากค่ำคืนแสนหวานและอบอุ่นกับธาม เขาก็หายตัวไป นักฆ่าหน้าหวานร้อนรนแทบนั่งไม่ติด คิดเอาเองว่าธามอาจน้อยใจและคิดมากที่ถูกเธอปฏิเสธเมื่อคืน เลยตัดสินใจจะไปปรับความเข้าใจถึงบ้านเขา แต่ก็ช้ากว่าเล้งที่มาดักหน้าหอพัก
“ฉันคิดถึงเธอทั้งคืน...ย่าหยา ฉันไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว ฉันอยากสร้างครอบครัวกับเธอ เราจะหมั้นกันมะรืนนี้ และฉันจะแต่งงานกับเธอทันทีหลังกลับจากภูเก็ต...เธอจะมีอะไรขัดข้องไหม”
ย่าหยาถึงกับอึ้งไปอึดใจ วินาทีที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตเธอมาถึงแล้ว เลยไม่ลังเลจะตอบตกลง
“มาถึงตอนนี้ฉันมั่นใจแล้วค่ะว่าเสี่ยต้องการแต่งงานกับฉันจริงๆ เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องมีงานหมั้นก็ได้ เอาเป็นว่าเสี่ยกลับจากภูเก็ตเมื่อไหร่ เราจะแต่งงานกันทันทีค่ะ”
เช้าวันเดียวกันที่บ้านเฉียง...เจ้าของบ้านหนุ่มต้องพบกับการเปลี่ยนแปลงไม่แพ้ย่าหยา เมื่อตื่นมาพบตัวเองในอ้อมกอดของโบตั๋น ที่ให้ความอบอุ่นกับเขามาตลอดคืนจนสร่างไข้ โบตั๋นส่งยิ้มให้อย่างจริงใจ
“ฉันเต็มใจ คุณดูแลฉันมามากแล้ว ถึงเวลาที่ฉันต้องดูแลคุณบ้าง...คุณอยากนอนต่ออีกนิดไหม”
เฉียงส่ายหน้าปฏิเสธ หน้าแดงก่ำด้วยความเขิน ออกตัวว่าจัดการตัวเองได้ ก่อนจะขอตัวออกจากห้องไป โดยมีโบตั๋นมองตามด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน พร้อมหัวใจที่เริ่มเบ่งบานไปด้วยความรัก...
ooooooo
ข่าวการแต่งงานระหว่างเล้งกับย่าหยาถูกถ่ายทอดให้พ้งในสายวันเดียวกัน พ่อบุญธรรมของย่าหยาพอใจมาก และคิดว่าเล้งคงรักย่าหยาจริงๆ ถึงเร่งวันเร่งคืนให้ถึงวันแต่งแบบนี้
“หยาจะอาศัยช่วงที่ต้องไปไหนมาไหนกับมันช่วงนี้จัดการมันให้เร็วที่สุด”
“โอกาสมาถึงแล้ว ลื้อต้องตั้งสติดีๆ รอจนกว่าจะมั่นใจแล้วค่อยลงมือ อย่างที่อั๊วบอก โอกาสมีแค่ครั้งเดียว”
“หยาจะทำอย่างรอบคอบที่สุดอาปา”
“ที่สำคัญต้องระวังใจลื้อด้วย อย่าเผลอไปสงสารมันเด็ดขาด ความรักความสงสารจะทำให้ลื้ออ่อนแอ ลื้อยังจำวันที่ลื้อเจอมันครั้งแรกได้ไหม จำได้ไหมว่ามันใช้ความรัก ความสงสารที่ลื้อมีต่อพ่อมาเล่นงานลื้อยังไง”
“ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี หยาจำได้ขึ้นใจเหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน...”
ย่าหยาปล่อยใจให้คิดถึงอดีตเมื่อเจ็ดปีก่อน ตอนเธอมาตามหาสมชาย พ่อแท้ๆและมือขวาคนสนิทของเล้ง ให้กลับไปดูแลแม่ซึ่งกำลังเจ็บหนัก เกี๊ยงกับซ้งเป็นคนมารับหน้าแต่ก็ไม่ยอมให้พบ แถมไล่เธอกลับอย่างไม่ไยดีอีกต่างหาก ย่าหยาคงจะถูกลากไปทิ้งแล้ว ถ้าเล้งจะไม่ผ่านมาเห็นและพาเธอไปคุยด้านใน
ย่าหยาหรือจันทร์ชมพูเวลานั้น ไม่รอช้าจะอ้อนวอนเล้ง ขอรับตัวพ่อไปหาแม่ แต่เล้งก็ไม่ยอมให้สองพ่อลูกเจอกัน พร้อมประกาศกร้าวว่าสมชายเป็นลูกน้องทรยศ!
“ไม่จริงค่ะ...พ่อรักและเคารพเสี่ย พ่อแค่อยากวางมือ ไม่เคยคิดไปทำงานกับใคร พ่อไม่เคยคิดทรยศเสี่ย”
“การที่พ่อลื้อคิดจะวางมือนั่นแหละ คือการทรยศอั๊ว”
“พ่อแค่อยากกลับไปดูแลแม่เท่านั้น”
“กฎของแก๊งมังกรดำ เข้ามาแล้วออกไม่ได้ พ่อลื้อรู้ดี”
จันทร์ชมพูไม่ล้มเลิกความตั้งใจ “แต่แม่ฉันป่วย จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ ทำไมเสี่ยถึงใจดำไม่ยอมปล่อยพ่อ ในเมื่อเสี่ยเอาเวลาของพ่อไปทั้งชีวิตแล้ว ที่ผ่านมา เราพ่อแม่ลูกก็แทบไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้เห็นหน้ากันเลย”
ซ้งอดไม่ได้ โพล่งขึ้น “ต่อไปคงไม่ได้เห็นหน้าและอยู่ด้วยกันอีกเลย”
จันทร์ชมพูชะงัก ละล่ำละลักถามเสี่ยใหญ่ว่าหมายความเช่นไร ซ้งเวทนา เฉลยแทนว่าสมชายต้องตาย เพราะทรยศออกจากแก๊งมังกรดำตามกฎ จันทร์ชมพูหน้าซีด พยายามร่ำร้องขอชีวิตพ่อ เล้งแสยะยิ้มร้าย
“กฎก็ต้องเป็นกฎ...แต่ครั้งนี้อั๊วจะยกเว้นให้พ่อลื้อสักครั้ง ถ้าลื้อมีอะไรมาแลกเปลี่ยน”
“เสี่ยจะเอาอะไร ถ้าแลกกับชีวิตพ่อได้ ฉันยอมทั้งนั้น ขอแค่ปล่อยพ่อฉันแค่นั้น”
“ลื้อต้องทำงานให้อั๊ว เข้าไปตีสนิทกับผู้ชายคนหนึ่ง ทำให้มันรักและไว้ใจ ถ้าสำเร็จอั๊วจะปล่อยพ่อลื้อ!”
ผู้ชายคนนั้นของเล้งคือชลธี จันทร์ชมพูปฏิเสธ เลยถูกจับมัดให้ทุกข์ทรมานไม่ต่างจากสมชาย ซึ่งถูกทรมานให้ตายทั้งเป็นไม่ต่างกัน เมื่อต้องเห็นสภาพลูกสาวกลายเป็นเครื่องสังเวยตัณหาของเล้งเช่นนี้
ย่าหยาดึงตัวเองจากอดีต จำได้ดีว่าตัวเองถูกบีบบังคับแค่ไหน จนสุดท้ายก็ไม่มีทางเลือก ต้องหลอกชลธีไปยิงทิ้งที่บ้านพักตากอากาศริมทะเล พ้ง
มองมาด้วยความเห็นใจ เพราะรู้เห็นเรื่องราวมาโดยตลอด
“มันบังคับให้หยาทำงานให้มัน ใช้หยาเป็นเครื่องมือฆ่าคนบริสุทธิ์ ครอบครัวพี่ธี พ่อแม่หยาต้องตายเพราะมันคนเดียว หยาไม่มีความรักความสงสารอะไรจะให้มัน หยาไม่ยกโทษให้มันเด็ดขาด”
“อั๊วจะรอดูความสำเร็จของลื้ออาหยา ฆ่าคนอกตัญญูตายสักคน แผ่นดินคงสูงขึ้น ฟ้าดินคงช่วยเรา”
ooooooo
ค่ำคืนแสนหวานกับย่าหยา ทำให้ธามอดคิดถึงและโหยหาเธอไม่ได้ แต่เขาก็ต้องสลัดทุกอย่าง เมื่อมิสเตอร์ลีส่งข่าวมาบอกว่าเล้งมีนัดส่งของกับเขาอีกครั้งในอาทิตย์หน้า
ธามเตรียมตลบหลังเต็มที่ รวมทั้งเตรียมทำทองเถื่อน ประทับตราร้านเล้ง ซึ่งเฉียงแอบขโมยฝากจิวมาให้ และปล่อยเข้าตลาดมืด เพื่อโจมตีเล้งอีกทาง โดยตั้งใจจะทำให้สำเร็จ ก่อนเสี่ยใหญ่จะลงไปทำธุระที่ภูเก็ต
ขณะที่เฉียงตามสืบจนรู้ว่าเล้งตั้งตัวเป็นพ่อค้ายาเสพติดชนิดใหม่ที่เรียกว่าเฮโรอีน ย่าหยาก็เกาะติดเสี่ยใหญ่แจ เพราะอยากให้เขาตายใจและเปิดโอกาสให้เธอฆ่าอีกครั้ง ส่วนธามพักเรื่องย่าหยาไว้ และมุ่งหน้าไปหาชานนท์ เพื่อแจ้งเบาะแสเรื่องทองเถื่อนในตลาดมืด ตำรวจหนุ่มรับปากสืบให้เต็มที่ ธามพยักหน้ารับ ก่อนจะสำทับ
“เรื่องนี้อาจทำกันเป็นขบวนการมานานแล้วนะครับ ป๊าผมก็เคยเจอเมื่อเจ็ดปีก่อน ตอนนี้คดียังไปไม่ถึงไหน”
“เจ็ดปีที่แล้ว ผมยังไม่ได้ย้ายมาอยู่นี่ แต่ไม่ต้องห่วง ผมจะรื้อฟื้นคดีขึ้นมาใหม่และจับตัวคนผิดมาลงโทษให้ได้ ขอบคุณครับที่ให้ความร่วมมือกับทางการมาโดยตลอด”
จบเรื่องเล้ง...ธามก็หันมาสนใจเรื่องย่าหยา เมื่อทราบจากโบตั๋นว่าเธอกำลังเตรียมงานแต่งกับเล้ง กระทิงหนุ่มหัวเสียด้วยความหึง และไม่รอช้าจะตามไปถามให้รู้เรื่อง และเขาก็โผล่ไปทันเวลา...เห็นเธอตั้งท่าเงื้อมีดจะปักคอเล้ง!
ย่าหยามัวตะลึงที่เห็นธาม เลยพลาดโอกาสฆ่าเล้งอีกครั้ง กระทิงหนุ่มรีบคว้ามีดพกในมือเธอมาเก็บ ก่อนจะทักทายเสี่ยใหญ่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เล้งมองหน้าแขกไม่รับเชิญด้วยความเซ็ง แต่ก็ทำต้องปั้นหน้าเหมือนยินดี พร้อมประกาศว่าจะแต่งงานกับย่าหยาเร็วๆนี้
จากอารมณ์หวงและห่วง ธามกลับโกรธจนแทบไม่อยากเห็นหน้าย่าหยา เพราะสำหรับเขา...ไม่เห็นความจำเป็นที่เธอต้องลงทุนแต่งงานกับเล้ง และไม่ว่าเธอจะส่งสายตารู้สึกผิดมาแค่ไหน กระทิงหนุ่มก็ไม่สนใจ และผละออกมาคุยงานกับชานนท์ ซึ่งเพิ่งได้เบาะแสเรื่องทองเถื่อนของเล้งด้วยท่าทางซังกะตายที่สุด
แผนทองเถื่อนในตลาดมืด เพื่อโยนความผิดให้เล้งของธาม ได้ผลดีเกินคาด ชานนท์เชื่อสนิท แถมรับปากจะสืบจนกว่าจะได้หลักฐานจับเล้งให้ได้คาหนังคาเขาอีกด้วย แต่ถึงกระนั้น...ธามก็ไม่เป็นสุขนัก เพราะมีเรื่องย่าหยาที่รบกวนจิตใจตลอด และสุดท้าย...กระทิงหนุ่มก็ทนไม่ไหว ต้องบุกไปคุยกับเธอถึงฉั่วเทียนเหลา
แต่ธามก็ต้องออกจากฉั่วเทียนเหลาด้วยความผิดหวัง เพราะเล้งแสดงท่าทางเป็นเจ้าข้าวเจ้าของย่าหยาเต็มที่ แถมพูดจาเย้ยหยันเขาอีกต่างหาก ที่คงต้องทำได้แค่มองห่างๆ ย่าหยามองตามด้วยความเป็นห่วง และตัดสินใจผละจากเล้งไปปรับความเข้าใจถึงร้านเหล้าข้างทาง ที่ธามไปนั่งดื่มแก้เซ็ง
ธามไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอย เขาขอเธอเต้นรำ เพื่อซึมซับช่วงเวลาสุดท้าย แล้วผละจากไปดื้อๆ โดยไม่เปิดโอกาสให้เธอแก้ตัวใดๆ เพราะกลัวใจตัวเอง แต่ย่าหยาก็ไม่ยอม รีบตามไปพูดกับเขาให้รู้เรื่อง
“ฉันบอกคุณแล้วใช่ไหม ว่าฉันจำเป็นต้องทำแบบนี้ เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือ แล้วทำไม...”
ธามโบกมือ แล้วตัดพ้องอนๆว่าทุกอย่างเป็นความผิดเขาเอง ที่คิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอจะเปลี่ยนใจเพราะความรักจากเขา ย่าหยาเจ็บจี๊ด แต่ไม่ทันอธิบายเหตุผล เขาก็ยื่นมีดพกคืนให้เสียก่อน
“ขอบใจที่แทงกันซึ่งๆหน้า รู้ไว้ว่ามันทิ่มกลางใจฉันเต็มๆ”
“ฉันไม่เคยคิดทำร้ายคุณ...คุณธาม คุณไม่รู้ว่าเมื่อคืนฉันมีความสุขแค่ไหนที่ได้อยู่กับคุณ”
“ลืมมันซะ...ฉันจะคิดว่าตัวเองฝันไปเหมือนกัน!”
ooooooo
