มัจจุราชสีน้ำผึ้ง
ตอนที่ 15
ปัทม์ตกใจที่เห็นรจนาไฉนเก็บของลงกระเป๋าเหมือนเตรียมตัวเดินทาง เธอปลอบเขาให้อุ่นใจว่า จัดให้อุรารัตน์ พ่อเลี้ยงหนุ่มโล่งใจ แต่ไม่วายสงสัยว่าทำไมเมียต้องทำดีกับอุรารัตน์ทั้งที่รู้แก่ใจว่าตั้งใจมาสร้างความร้าวฉาน
“เด็กคลอดออกมาก็พิสูจน์ได้นี่คะว่าลูกใคร ถ้าเป็นลูกคุณจริงฉันจะรับดูแลเหมือนลูกและเรายังรักกันเหมือนเดิม อดีตแก้ไขไม่ได้แต่เราทำให้ปัจจุบันและอนาคตสวยงามได้”
ปัทม์ปลื้มในความดีของภรรยา สวมกอดด้วยความรักสุดหัวใจ ดีใจที่เลือกคนไม่ผิด
ฟากอุรารัตนเข้าใจเองว่าปัทม์จะยอมรับในฐานะภรรยา เจ้ากี้เจ้าการให้ปยงค์กับจันทร์เจ้าทำความสะอาดห้องและเตรียมข้าวของอย่างโกลาหล สองสาวใช้หงุดหงิดมากแต่ไม่กล้าหือเพราะเกรงใจรจนาไฉน นงนุชเห็นเจ้านายสาวบ้าอำนาจก็ไม่สบายใจ แถมรู้สึกผิดกับรจนาไฉนที่ทำดีด้วยจึงพยายามเตือนสติอุรารัตน์แต่กลับถูกแหวเสียงเขียว
“ถูกมันร่ายมนต์หรือไงต่อมความดีถึงแตก ฉันไม่เชื่อเรื่องนรกสวรรค์หรอก มันก็แค่นิทานที่พวกคนดีสร้างขึ้นเพื่อปกป้องตัวเอง ในเมื่อไม่มีใครปกป้อง ฉันก็ต้องเอาตัวรอดด้วยวิธีของฉัน”
นงนุชอ่อนใจความเห็นแก่ตัวของเจ้านายสาว คิดหนักจะเกลี้ยกล่อมให้เปลี่ยนใจยังไง...
เวลาเดียวกัน...ปยงค์กับจันทร์เจ้านินทาอุรารัตน์โดยเฉพาะเรื่องท้องกับปัทม์อย่างมันปาก โลมฤทัยผ่านมาได้ยินก็โกรธจัด อาละวาดขว้างปาข้าวของในห้องจนลำเพาต้องเข้ามาห้าม พยายามบอกให้ตัดใจเพราะทนไม่ได้ที่ลูกสาวจะพรากผัวพรากเมียคนอื่นแต่
โลมฤทัยไม่แคร์ จิตใจยังพลุ่งพล่านด้วยแรงริษยา...ฉันไม่ยอมแกแน่นังแอรี่!
ooooooo
รจนาไฉนเห็นใจอุรารัตน์ที่ต้องประสบเหตุการณ์ ร้ายๆ ทั้งเรื่องพ่อเลี้ยงเจงหนีคดีแถมยังตั้งท้องจึงขนข้าวของไปให้พร้อมยาบำรุง ลูกสาวเจ้าพ่อเลี้ยงเหยียดยิ้ม แล้วปาทุกอย่างลงพื้นอย่างไม่ไยดี
“ต่อให้แสร้งทำดียังไงฉันก็ไม่มีวันให้แกเป็นเมียรองหรอก รอลูกฉันคลอดก่อนเถอะ...ฉันจะเฉดหัวแกออกไป”
อุรารัตน์ตวาดลั่นแต่รจนาไฉนปฏิเสธแถมตอกกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นเพราะที่นี่คือบ้านของฉัน ฉันเป็นภรรยาคุณปัทม์อย่างถูกต้องตามกฎหมาย”
“แต่เด็กในท้องฉันเป็นลูกของปัทม์”
“คุณปัทม์บอกเองว่าไม่เคยมีอะไรกับเธอ ที่ฉันให้อยู่ก็เพื่อรอวันพิสูจน์ความจริง”
อุรารัตน์หน้าซีดแล้วโวยวายกลบเกลื่อนอารมณ์หวั่นไหว รจนาไฉนยังนิ่ง ยิ้มให้อย่างคนมีสติ และเข้าใจโลก
“ฉันเคยลำบากกว่าคุณ ฉันรู้ว่าเมื่อถึงวิกฤต...คนเราต้องรู้จักเอาตัวรอด แต่เชื่อฉัน...เราหนีความจริงไม่พ้น ความผิดจะตามหลอกหลอนไปตลอดชีวิต ความดีและความจริงใจต่างหากที่ทำให้มนุษย์อยู่ได้อย่างมีความสุข”
อุรารัตน์เริ่มคล้อยตามแต่ไม่ยอมรับ มองรจนา-ไฉนออกจากห้องด้วยแววตาโกรธจัด นงนุชเข้ามาปลอบให้ทำใจเพราะรจนาไฉนมีสิทธิ์ทุกอย่างในฐานะภรรยาปัทม์ อุรารัตนปรี๊ดแตกอาละวาดจนนงนุชเหลืออดหมุนตัวจากไปดื้อๆ อุรารัตน์ยิ่งหัวเสีย พาลลงกับโลมฤทัยที่มาดักรอเพื่อเคลียร์เรื่องปัทม์
“ฉันรู้ว่าเธอต้องการอะไร เธอกำลังผิดหวังที่รู้ว่าปัทม์ท้องกับฉัน แผนการชิงผัวพี่ของเธอยากขึ้น แต่บอกได้เลย...เลิกคิดแย่งปัทม์ได้แล้ว ฉันไม่มีวันยอมรับเมียสามคนในบ้านนี้ ฉันต้องเป็นหนึ่งเดียว”
โลมฤทัยตบหน้าอุรารัตน์ฉาดใหญ่พร้อมเย้ยหยัน “นี่เป็นการเตือนสติให้ตื่นจากโลกแห่งความฝัน”
อุรารัตน์หยิบมีดมาขู่ท้าทาย โลมฤทัยไม่กลัวแถมใจเด็ดแย่งมีดและลากอุรารัตน์ไปที่บันได นงนุชได้ยินเสียงเอะอะจึงรีบไปดู เช่นเดียวกับปยงค์และจันทร์เจ้าก็ไปตามรจนาไฉนกับปัทม์มาห้ามทัพก่อนเรื่องจะลุกลาม
โลมฤทัยบันดาลโทสะทำร้ายอุรารัตน์จนตกบันไดไปนอนนิ่งกับพื้น มีคราบเลือดไหลนอง นงนุชจะไปช่วยก็ถูกฟาดด้วยแจกันจนหัวแตก รจนาไฉนมาทันเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด รีบประคองอุรารัตน์เพื่อนำส่งโรงพยาบาล โลมฤทัยพยายามขัดขวาง รจนาไฉนไม่พอใจแหวน้องสาวเป็นครั้งแรกในชีวิตที่กล้าทำเรื่องร้ายแรงถึงเพียงนี้
“ฉันต้องการปกป้องศักดิ์ศรีของพี่ บ้านนี้ต้องมีภรรยาเพียงคนเดียวคือพี่เพื่อน...ไม่ใช่มัน!”
รจนาไฉนไม่อยากฟังคำแก้ตัวข้างๆคูๆ รีบพยุงอุรารัตน์ไปขึ้นรถ โลมฤทัยเดือดจัดที่ทุกอย่างผิดแผน
“พี่เพื่อนโง่ไปแล้ว ไม่ได้...ฉันไม่มีวันยอมปล่อยมันไป ให้มันแท้งตายในบ้านนี่แหละ”
“ไม่ต้องเรียกพี่...พี่ไม่มีน้องใจร้ายเกินมนุษย์แบบนี้!”
โลมฤทัยปรี๊ดแตกที่พี่สาวกล้าขึ้นเสียง ตั้งท่าจะตบแต่รจนาไฉนหลบทันและตบกลับทันที
“พี่ต้องการเรียกสติความเป็นคนของเธอคืนมา”
โลมฤทัยจะเอาคืนแล้วชะงัก ปัทม์มาช่วยรจนาไฉนพาอุรารัตน์ส่งโรงพยาบาล ลำเพาก็ตามมาดูแล้วถึงกับหน้าถอดสีเมื่อรู้ว่าเป็นฝีมือโลมฤทัย เธอตามไปต่อว่าถึงห้องแต่ลูกสาวไม่สำนึกจนเธอหมดความอดทนตบหน้าลูกเต็มแรง โลมฤทัยกุมแก้มน้ำตาไหลพรากเพราะไม่เคยคิดว่าแม่จะตบตี ยอกย้อนด้วยความน้อยใจ
“พบผิดหรือคะ พบรักคุณปัทม์แต่มันแย่งไป พบปกป้องสิ่งที่รัก...พบไม่ผิด!”
ลำเพาสงสารลูกแต่ไม่อยากใจอ่อนเพราะกลัวจะได้ใจ พร่ำปลอบหวังให้โลมฤทัยปล่อยวาง
“การรักใครสักคนไม่มีคำว่าผิดหรือถูก มันมีแต่คำว่าใช่หรือไม่ใช่ ในเมื่อเราไม่ใช่สำหรับเขาก็หยุดแค่นี้เถอะ”
“คุณแม่เป็นอะไร ทำไมจู่ๆวันนี้บอกให้พบหยุด”
“วันนี้แกเกือบจะฆ่าคนถึงสองคนนะ ทั้งนังนงนุชกับนังแอรี่ นี่ยังไม่รู้ว่าลูกในท้องมันเป็นยังไงบ้าง แม่ปล่อยให้แกคลุ้มคลั่งเสียสติทำร้ายคนไม่ได้หรอก พอซะที...ผู้ชายไม่ได้มีแค่คุณปัทม์คนเดียว”
โลมฤทัยร้องไห้โฮพร้อมประกาศมิอาจตัดใจจากปัทม์ ลำเพารู้ว่าลูกสาวอยากเอาชนะก็พยายามกล่อม
“ยอมรับความจริงเถอะลูก...บุญวาสนาเรามีแค่นี้ อย่าจองล้างจองผลาญสร้างเวรกรรมอีกเลย ที่เราต้องทรมานใจทุกวันนี้ก็เพราะบาปกรรมที่ทำไว้หนักหนาเหลือเกิน...หยุดเถอะ”
ลำเพาโอบลูกสาวที่ร้องไห้จนตัวสั่น สงสารจับใจที่ต้องอกหักครั้งแล้วครั้งเล่า โลมฤทัยยอมรับความพ่ายแพ้ไม่ได้ ส่งเสียงกรี๊ดและเป็นลมล้มพับไป ลำเพาถอนใจแล้วพยุงไปที่เตียง หวังว่าลูกสาวจะทำใจได้ในเร็ววัน
ooooooo
รจนาไฉนโล่งใจที่อุรารัตน์กับลูกในท้องพ้นขีดอันตราย นงนุชทำแผลเสร็จก็มาเฝ้าเจ้านายสาวไม่ห่าง รจนาไฉนจึงกลับบ้านไปคุยกับแม่เรื่องโลมฤทัย ลำเพายังทำใจไม่ได้ แหวใส่ลูกสาวคนโตทั้งที่รู้ว่าใครเป็นคนผิด
“คุณแม่คะ...ความดีของเพื่อนไม่เคยเอาชนะใจคุณแม่ได้เลยใช่ไหมคะ”
“การเสแสร้งแกล้งทำไม่เรียกว่าความดี ฉันรู้ว่าแกตั้งใจเย้ยฉัน สะใจใช่ไหมที่ลูกพบอาจโดนนังแอรี่เล่นงาน”
“เพื่อนไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะคะ เพื่อนเองก็อยากช่วยน้องพบ”
“อย่ามัวแต่พูดดี แสดงให้ฉันเห็นสิว่าแกรักและห่วงน้องจริงๆ”
รจนาไฉนเสียใจแต่ไม่ท้อ รับปากช่วยพูดกับอุรารัตน์ไม่ให้เอาเรื่องน้องสาว นพรัตน์แอบดูห่างๆ สงสารรจนาไฉนที่ต้องทนรับอารมณ์แม่กับน้องสาวมาตลอดชีวิต เขาไปดักรอเมียในห้องรับรองและเกลี้ยกล่อมให้เข้าใจและเห็นตัวตนแท้จริงของรจนาไฉน
“ถ้าการทำความดีของลูกเพื่อนถูกตีความว่าเสแสร้งแกล้งทำ แล้วการสร้างเรื่องวุ่นวายของลูกพบเรียกว่าอะไร”
ลำเพาทำไขสือไม่รับรู้ นพรัตน์เหนื่อยหน่ายแต่จำต้องพูดแรงเพราะอยากกระตุ้นให้คิด
“คุณควรเปิดตาเปิดใจยอมรับความจริงบ้างว่าลูกพบทำอะไรไว้ อายุก็ปูนนี้แล้ว...แยกแยะให้ออกสิว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา...ใครดีใครร้าย”
ลำเพานึกถึงเรื่องราวของรจนาไฉนกับโลมฤทัยสมัยเด็กๆ เห็นความร้ายกาจของลูกสาวคนเล็กที่ชอบใส่ร้ายและแก่งแย่งทุกอย่างจากพี่สาวเพียงเพราะความอิจฉา ภาพเก่าๆย้อนมาอีกครั้ง ลำเพาถึงกับอ้าปากค้างเมื่อตระหนักถึงความจริงทั้งหมด นพรัตน์เห็นเมียผ่อนท่าทีจึงตัดสินใจพูดสิ่งที่คิดมานาน
“เวลานี้คุณต้องมีความเป็นแม่ให้ลูกเพื่อนมากกว่าเดิม...ยอมรับความจริงบ้างเถอะ หัวใจบริสุทธิ์ของลูกเพื่อนทำความดีโดยไม่ต้องการผลตอบแทนหรือเรียกร้อง คุณยังจะเรียกความดีนี้ว่าการเสแสร้งอีกเหรอ”
“ยี่สิบกว่าปีที่ฉันทำร้ายจิตใจลูก มันคงสายเกินไปจะแก้ตัวหรือร้องขอความเห็นใจ”
“ไม่สายถ้าเรายังหายใจ ผมคิดว่าตัวเองเลือกคู่ชีวิตไม่ผิด แค่คุณรักลูกพบจนละเลยคนที่รักคุณ อย่าทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดเลยนะ ผมคงทนไม่ได้ที่ต้องอยู่กับผู้หญิงไม่รู้จักคิด ไม่รู้จักว่าอะไรดีอะไรเลว” ลำเพาชักนั่งไม่ติดเมื่อได้ยินเขาขู่จะเลิก นพรัตน์ไม่ใจอ่อนแถมสำทับ “นั่นเคยเป็นเรื่องสุดท้ายที่ผมคิดจะทำ แต่มาวันนี้...บอกตามตรงว่าผมเริ่มไม่แน่ใจแล้ว”
ลำเพาเครียดจัดและรู้สึกผิดกับรจนาไฉน...หรือว่าเธอต้องเปลี่ยนแปลงบางอย่างเพื่อให้ปัญหาคลี่คลาย...
ขณะเดียวกันที่โรงพยาบาล...นงนุชหว่านล้อมอุรารัตน์ให้สารภาพกับปัทม์และรจนาไฉนเรื่องเด็กในท้อง แต่เธอปฏิเสธเพราะไม่อยากเสียหน้าบอกใครว่าท้องกับวราห์ ยืนยันตามแผนการเดิมเพื่อกู้ศักดิ์ศรีตัวเอง นงนุชหมดความอดทนจึงตัดสินใจย้อนแรงๆเพื่อเตือนสติ
“แล้วพอเด็กคลอดพร้อมตรวจดีเอ็นเอ คุณแอรี่จะตอบคำถามลูกว่าใครเป็นพ่อคะ”
อุรารัตน์พูดไม่ออกเพราะไม่เคยคิดว่าจะพลาด นงนุชไม่อยากเห็นเจ้านายสาวเลือกทางเดินผิด พยายามกล่อมให้ปล่อยวางเพื่อความสุขและ
ความสบายใจของทุกคนโดยเฉพาะตัวอุรารัตน์เอง
“คนดีตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้ แต่คนที่ทำบาปมีแต่รอวันรับกรรมอย่างสาสม”
อุรารัตน์คิดหนัก ยังทำใจไม่ได้จะสูญเสียทุกอย่าง เมื่อรจนาไฉนกับปัทม์มาเยี่ยมจึงทำหน้าไม่ถูก โดยเฉพาะเมื่อรจนาไฉนขอให้ยกโทษให้โลมฤทัย
“ฉันรู้ว่ามันเลวร้ายไม่สมควรให้อภัย แต่หากคุณเชื่อในการให้อภัย เชื่อว่าคนเราสามารถเปลี่ยนแปลงและพัฒนาได้ ขอโอกาสให้น้องสาวฉันอีกสักครั้ง”
อุรารัตน์ไม่ยอมพูดอะไร รจนาไฉนจะคุกเข่าขอความเมตตา ปัทม์รีบรั้งไว้แต่เธอไม่ยอม
“ปล่อยให้ฉันทำตามที่ใจรู้สึกเถอะค่ะคุณปัทม์ ฉันต้องทำเพื่อน้องพบ”
ลำเพาที่แอบตามมาจากไร่ ได้ยินและเห็นภาพรจนาไฉนทำเพื่อโลมฤทัยไม่ผิดจากที่รับปากก็ถึงกับตัวแข็ง ความรู้สึกผิดถาโถมเพราะไม่เคยเห็นความดีลูกสาวคนโตมาก่อน ได้แต่มองตามห่างๆจากมุมลับตาเมื่อปัทม์ประคองรจนาไฉนที่เดินคอตกออกจากห้องพักของอุรารัตน์
ลำเพากลับบ้านพร้อมความรู้สึกผิด ตรงไปดูแลโลมฤทัยเหมือนเคย เมื่อรจนาไฉนมาหาพร้อมใบหน้าเศร้าหมองที่ไม่สามารถเกลี้ยกล่อมอุรารัตน์ได้ก็ไม่ถือโทษโกรธ แถมพูดจาดีด้วยจนรจนาไฉนแปลกใจ และตกใจเมื่อได้ยินแม่ขออภัยกับความผิดพลาดในอดีต
“แม่ผิดไปแล้วจริงๆ ลูกจะเกลียดจะชังยังไงแม่จะไม่โกรธเลย แต่แม่ขอให้อภัยแม่ด้วย”
“เพื่อนไม่มีวันโกรธหรือเกลียดแม่หรอกค่ะ แต่เพื่อนให้อภัยแม่ไม่ได้เพราะเพื่อนไม่เคยโกรธแม่ บุญคุณแม่สูงส่งเกินกว่าจะขอโทษเพื่อน...เพื่อนรักคุณแม่ค่ะ”
ลำเพากอดลูกสาวคนโตด้วยความรักและตื้นตันใจเป็นครั้งแรก สัญญาจะพาโลมฤทัยกับนพรัตน์กลับกรุงเทพฯ ถ้าเคลียร์เรื่องทุกอย่างได้ ไม่รู้แม้แต่น้อยว่าโลมฤทัยไม่ได้หลับแถมแอบฟังตลอด เธอค่อยๆลืมตาพร้อมกำมือแน่น...แค้นพี่สาวนอกไส้ที่ได้ทุกอย่างดีเกินหน้าไปหมด!
ooooooo
อุรารัตน์พักรักษาตัวที่โรงพยาบาลหลายวันจึงได้กลับบ้าน เธอตัดสินใจไม่เอาเรื่องโลมฤทัยเพื่อเห็น แก่ความดีของรจนาไฉน นงนุชเองก็ซาบซึ้งน้ำใจปยงค์กับจันทร์เจ้าที่ช่วยทำแผลให้ก่อนถูกส่งตัวไปโรงพยาบาล ย่อตัวลงไหว้ขอบคุณจนสองคนงานแตกตื่นไม่น้อย
อุรารัตน์ไปหาปัทม์กับรจนาไฉนถึงห้องนอนเพื่อสารภาพเรื่องทั้งหมด รจนาไฉนสงสาร พยายามทำดีด้วยจนอุรารัตน์อึดอัดใจ โพล่งออกมาตามอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ทำไมเธอต้องดีกับฉันด้วย ถ้าเธอเกลียดและกลั่นแกล้งฉัน ฉันคงมีความสุขมากกว่านี้”
อุรารัตน์ตัดสินใจออกจากบ้านปัทมกุลเพื่อจบปัญหาและเริ่มต้นใหม่ รจนาไฉนไม่อยากให้ไปเพราะเป็นห่วง
“คุณต้องอยู่ที่นี่ ฉันปล่อยให้คุณและลูกคุณปัทม์ตกระกำลำบากไม่ได้”
“อย่าห่วงมันเลย มันไม่ใช่ลูกของปัทม์ พ่อมันเป็นผู้ชายเลวๆคนหนึ่ง แต่พวกคุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันยังมีหัวใจของความเป็นแม่ ฉันไม่มีวันทำร้ายลูกฉันเพราะเขาเป็นสิ่งเดียวในชีวิตที่ฉันมี”
ปัทม์กับรจนาไฉนดีใจที่อุรารัตน์คิดได้ รับปากหาบ้านเช่าให้อยู่จนกว่าจะคลอด อุรารัตน์ขอบคุณแล้วเดินออกไป รจนาไฉนจะตามไปถามเรื่องโลมฤทัย ปัทม์รั้งไว้เพราะคิดว่าถึงเวลาที่โลมฤทัยต้องเรียนรู้โลกแห่งความจริงเสียที
อุรารัตน์อยากเคลียร์กับโลมฤทัยเป็นครั้งสุดท้ายแต่เกือบถูกตบเพราะคู่กรณียังไม่หายแค้น เธอเบี่ยงตัวหลบง่ายๆพร้อมขู่ฟ้องกลับถ้าโดนทำร้ายอีกครั้ง ลำเพารีบปรามโลมฤทัยให้สงบสติอารมณ์เพราะเป็นฝ่ายผิดจริง อุรารัตน์ผ่อนท่าทีเกรี้ยวกราดแต่ก็อดกระแนะกระแหนไม่ได้
“ฉันไม่เอาเรื่อง ไม่ใช่ฉันให้อภัยแต่ฉันแพ้ความดีของพี่สาวแก...ถ้าแกทำดีได้แค่เสี้ยวของรจนาไฉน โลกนี้คงน่าอยู่ขึ้นเยอะ แกกำลังจะไปจากที่นี่ก็ดีแล้ว คนเลวอย่างแกไม่ควรทำให้คนดีต้องมัวหมอง”
ลำเพาดีใจที่ลูกสาวจะไม่โดนดำเนินคดี นึกขอบคุณรจนาไฉนจากใจจริง ต่างจากโลมฤทัยที่โกรธหนักกว่าเดิมเพราะอิจฉาพี่สาว...ฉันไม่ปล่อยแกให้เป็นเสี้ยนหนามในใจแน่นังเพื่อน!
เรื่องของอุรารัตน์จบลงด้วยดี ปัทม์จึงถือโอกาสพาภรรยาคนสวยไปเดินเล่นและขอแต่งงานอีกครั้ง
“ฉันไม่ต้องการค่ะ แค่มีโอกาสอยู่กับคุณอย่างนี้ ฉันก็ดีใจที่สุดแล้ว”
“ไม่ได้...ฉันต้องการประกาศให้ทุกคนรู้ว่าพ่อเลี้ยงปัทม์มีภรรยาแสนดีแค่ไหน”
โลมฤทัยแอบดูภาพหวานชื่นด้วยความริษยา วางแผนจัดการกับรจนาไฉนขั้นเด็ดขาด!
ooooooo
โลมฤทัยลงทุนซื้อยาพิษมาฆ่ารจนาไฉนให้หายแค้น จัดการผสมในน้ำส้มและถือไปให้ที่ห้อง สวนกับปัทม์ที่ลงจากห้องไปยังงานเลี้ยงที่จัดเพื่อภรรยาโดยเฉพาะ เขายังวางตัวเฉยชาเหมือนเดิมจนโลมฤทัยหงุดหงิด ทวีความเกลียดชังรจนาไฉนที่เป็นตัวการให้เธออกหักรักคุดแบบนี้
รจนาไฉนกำลังแต่งตัวเมื่อน้องสาวมาหา โลมฤทัยก้มลงกราบและขอโทษพี่สาวสำหรับทุกอย่างที่เคยทำไม่ดี
“พบรู้ว่าสิ่งที่เคยทำร้ายแรงเกินให้อภัย พบสัญญาจะไม่ทำให้เดือดร้อนใจอีก พบจะกลับกรุงเทพฯพรุ่งนี้”
“พี่จะดีใจมากถ้าเธอคิดแบบนั้นจริงๆ ยังไงเราก็เป็นพี่น้องกันนะจ๊ะ”
โลมฤทัยยิ้มจริงใจและยื่นแก้วน้ำส้มให้ รจนาไฉนแปลกใจแต่ก็รับมาดื่ม ลำเพามาห้ามทันเวลาพร้อมปัดแก้วแตกกระจายเต็มพื้น บอกว่าเห็นกล่องยาพิษในห้องทำให้รู้ว่าโลมฤทัยจะก่อเรื่อง รจนาไฉนมองคราบของเหลวที่กลายเป็นฟองฟู่อย่างตื่นตะลึง ลำเพาต่อว่าและตบลูกสาวคนเล็กเต็มแรงแต่โลมฤทัยก็ไม่สำนึก
“แม่ไปช่วยมัน แม่ช่วยนังลูกเลี้ยง แม่ไม่รักพบแล้ว”
“ฉันรักแกแต่ฉันเกลียดความแค้นในใจแก คิดฆ่าได้แม้แต่พี่สาวตัวเอง”
“มันไม่ใช่พี่สาวพบ มันเป็นลูกเลี้ยง เด็กข้างถนน พบเกลียดมัน ชีวิตมันได้ดีกว่าพบทุกอย่าง”
รจนาไฉนเห็นแม่กับน้องสาวเถียงกันก็ไม่สบายใจ พยายามห้ามทัพและเตือนสติโลมฤทัย
“ไม่มีใครรักคนเลวได้หรอก...ถ้าคุณปัทม์รู้ว่าพบฆ่าพี่เขาไม่มีวันให้อภัยแน่ ทุกคนจะเกลียดพบและพบก็ต้องเจอกับความเจ็บปวดทั้งชีวิต ผลลัพธ์ที่ได้มีแต่ ความทุกข์”
“ไม่ต้องมาสอน...จะจับฉันเข้าคุกก็เอาสิ เรียกตำรวจมาจับฉันเลย ฉันไม่อยากฟังคำสอนงี่เง่าของแก”
“พี่ไม่ทำหรอก แค่ปล่อยให้เธอโดดเดี่ยวก็ทำร้ายเธอมากพอแล้ว พรุ่งนี้ไปจากที่นี่ซะ...ไปตามทางของเธอ”
โลมฤทัยอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าพี่สาวที่เคยยอมตลอดจะไล่ออกจากบ้าน รจนาไฉนถอนใจหนักๆด้วยความเครียด ข่มเสียงตัวเองสุดความสามารถทิ้งท้ายก่อนโลมฤทัยจะออกจากห้อง
“แต่พี่ให้อภัยคนที่รู้สึกตัวเสมอนะ ถ้ารู้จักคิดและสร้างความดีเมื่อไหร่ กลับมาที่นี่...พี่พร้อมให้โอกาส”
โลมฤทัยกลับห้องพร้อมความพ่ายแพ้ ร้องไห้โฮออกมาด้วยความคับแค้นใจ ลำเพาแอบดูก็อดสงสารไม่ได้ อยากเข้าไปปลอบใจแทบขาดแต่พยายามห้ามตัวเองเพราะอยากให้ลูกได้บทเรียนชีวิตจริงๆสักที
ปัทม์ต้อนรับแขกอยู่นานก็ตัดสินใจมาตามรจนาไฉน สวนกับเธอที่บันไดพร้อมใบหน้าซีดเหมือนตกใจอะไรบางอย่างจึงถามด้วยความเป็นห่วง รจนาไฉนไม่อยากบอกให้กังวลใจจึงโกหกว่าโลมฤทัยไม่ค่อยสบาย ปัทม์ไม่ค่อยเชื่อแต่ไม่อยากเซ้าซี้ ประคองเธอลงไปร่วมงานด้วยท่าทางภูมิใจที่สุด
วราห์ก็มาร่วมงานแถมขู่พวกหน่อเอเรื่องค้าแรงงานผิดกฎหมาย พวกชาวดอยไม่กลัวเพราะปัทม์จัดการ
เรื่องบัตรประชาชนให้ทุกคนในหมู่บ้าน ปลัดหนุ่มถึงกับหน้าม้าน ผลุนผลันไปสงบสติอารมณ์ที่มุมลับตา รู้สึกเหมือนมีคนเดินผ่านด้านหลังแต่ไม่อยากสนใจเพราะกำลังหงุดหงิดได้ยินเสียงปัทม์พูดเปิดงานบนเวทีจึงเข้าไปดูแบบเสียไม่ได้
“ชีวิตผมผ่านเหตุการณ์เลวร้าย เคยหมดศรัทธาในชีวิต ความรักและความดี...จนผมมาพบกับผู้หญิง
คนหนึ่ง” เขาส่งสายตาหวานให้ภรรยาจนเป็นที่ฮือฮาของคนทั้งงาน “เธอทำให้ผมเชื่อในการให้โอกาสคน เชื่อในการสร้างความดีแม้เราจะด้อยค่าในสายตาใครต่อใคร ผู้หญิงคนนี้ทั้งบอกและแสดงเป็นตัวอย่าง เธอทำให้เห็นว่าการสร้างความดีโดยไม่หวังผลมีค่าและมีความสุขแค่ไหน”
รจนาไฉนเขินจัด ปัทม์ยังส่งสายตาหยาดเยิ้ม
พร้อมประกาศให้ทุกคนรับรู้ถึงความรักยิ่งใหญ่ที่มีต่อภรรยา
“ความรักทำให้เรามีความมุ่งมั่นและเชื่อมั่น
ในการทำดี เธอคือกำลังใจสำคัญผลักดันให้ผมมาถึง
จุดนี้ ภรรยาที่รักของผม...ผมรักเธอจนหมดหัวใจ งานวันนี้ผมจัดเพื่อเธอคนเดียว รจนาไฉน...ภรรยาที่ผมรักมากที่สุดครับ”
ทุกคนปรบมือเสียงดังด้วยความปลื้มปีติ ทันใดนั้นเอง...พ่อเลี้ยงเจงก็โผล่มาคั่นกลางระหว่างสองสามีภรรยา ศักดิ์ตามมาจ่อปืนที่หัวรจนาไฉน ส่วนพ่อเลี้ยงเจงเล็งปืนไปที่ปัทม์ วราห์จะหนีออกจากงานจึงถูกพ่อเลี้ยงเจงยิงสกัดแถมบังคับให้สารภาพว่าร่วมค้ายาด้วย ปลัดหนุ่มกลัวตายยอมสารภาพ ปวุฒิกับพูนทวีจะเข้าไปไกล่เกลี่ยสถานการณ์แต่โดนลูกน้องพ่อเลี้ยงเจงต่อยจนคว่ำ รจนาไฉนร้องไห้พลางขอร้องให้หยุดเรื่องเลวร้ายทุกอย่าง
พ่อเลี้ยงเจงแสยะยิ้มแล้วโยนปืนให้ปัทม์ สั่งให้ยิงรจนาไฉนเพื่อแลกกับชีวิตทุกคน ปัทม์ตัดสินใจจะยิง ตัวเองเพื่อจบปัญหาแต่พ่อเลี้ยงเจงไม่ยอม ขู่ฆ่าทุกคนถ้าปัทม์ไม่ทำตาม ขณะที่ทุกอย่างกำลังเลวร้าย...อุรารัตน์ก็โผล่เข้ามาในงาน ดึงปืนจากมือปัทม์และห้ามพ่อไม่ให้ก่อกรรมทำชั่วอีก
“พวกเขาดีเกินกว่าที่เราจะทำลายค่ะ ตอนพ่อไม่อยู่เกิดเรื่องมากมาย...รจนาไฉนดีกับลูกมาก ทั้งที่ชั่วชีวิตนี้ลูกไม่เคยสร้างความดีอะไรกับเธอแม้แต่อย่างเดียว ลูกแพ้ความดีของผู้หญิงคนนี้ค่ะ”
อุรารัตน์ยอมแลกชีวิตตัวเองเพื่อไถ่โทษ เธอขอร้องให้พ่อมอบตัวเพื่อเริ่มต้นใหม่อีกครั้งกับเธอและหลานที่กำลังจะเกิด พ่อเลี้ยงเจงโผกอดลูกสาวแน่นด้วยความรัก เช่นเดียวกับปัทม์กับรจนาไฉนที่รู้สึกเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ ปวุฒิกับพูนทวีช่วยกันคุมตัวผู้ต้องหาไปดำเนินคดี ทุกคนในงานพากันถอนใจโล่งอกที่ทุกอย่างจบลงด้วยดี
ooooooo
วันเวลาผ่านไป...อุรารัตน์ยอมรับความจริงได้ดีโดยเฉพาะเรื่องพ่อเลี้ยงเจงกับลูกน้อยที่กำลังจะเกิด วราห์ต้องโทษฐานสมรู้ร่วมคิดค้ายา เขาพยายามขอคืนดีกับอุรารัตน์แต่เธอไม่ยี่หระแม้แต่น้อย ส่วนพูนทวีกับปวุฒิกลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ความขัดแย้งค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นมิตรภาพที่ดีต่อกันมากขึ้น
ฝ่ายครอบครัววิชนีเดินทางกลับกรุงเทพฯหลังงานฉลองไม่นาน โลมฤทัยยังทำใจไม่ได้แต่ก็นิ่งลงมาก
ลำเพาอยากปลอบประโลมลูกเหมือนเคยแต่นพรัตน์ห้ามไว้
“ลูกโตแล้ว...ถึงเวลาที่ต้องต่อสู้และเรียนรู้ชีวิตด้วยตัวเอง ประสบการณ์จะเป็นครูสอนและเตือนใจให้โลมฤทัยหันมาระลึกถึงความดีและการทำความดีให้เพื่อนมนุษย์บ้าง”
ลำเพาเห็นด้วย...หวังว่าเวลาจะช่วยให้สถานการณ์ของลูกสาวคนเล็กดีขึ้น
ด้านปัทม์กับรจนาไฉน...ขี่ม้าชมไร่ด้วยกันอย่างมีความสุข พ่อเลี้ยงหนุ่มประคองภรรยาคนสวยลงจากหลังม้าและตระกองกอดด้วยความรัก ปลื้มใจเหลือเกินที่ได้อยู่เคียงข้างกัน
“คุณทำให้โลกของผมเปลี่ยนไป ความดีของคุณเป็นแสงสว่างนำทางให้ผม”
“ฉันมีความลับจะบอกค่ะ ฉันถูกส่งจากเบื้องบนมาจัดการกับมัจจุราชที่ทำร้ายหัวใจคน...ตอนนี้ต้องกลับแล้ว”
“งั้นคุณกลับไม่ได้แล้วล่ะเพราะภารกิจล้มเหลว มัจจุราชคนนี้ยังเป็นมัจจุราชที่ทำร้ายหัวใจทุกดวง”
“แน่ใจเหรอคะ พ่อเลี้ยงปัทม์...มัจจุราชสีน้ำผึ้ง... มัจจุราชที่เหลือเพียงความอ่อนโยนและความอ่อนหวาน”
“จริงสิ...งั้นลองมาชิมสิว่าฉันหวานแค่ไหน”
ปัทม์จะจูบแต่เธอเบี่ยงหน้าหนีเขินๆ ทั้งคู่ดีใจที่ได้ ครองรักในอาณาจักรสวยงามราวเจ้าหญิงกับเจ้าชายในตำนาน
ooooooo
-อวสาน-
