อันโกะ กลรักสตรอว์เบอร์รี่
ตอนที่ 14
แม้จะเจ็บปวดแสนสาหัส อันยาพยายามกลั้นใจฝากพิลาสินีเยี่ยมแสนแทนตนด้วย พิลาสินีบีบมือรับรองว่า ต่อไปนี้ตนจะไม่ห่างจากแสนอีก...อันยายิ้มให้ก่อนจะหันหลังเดินห่างออกมา น้ำตากลบตาจนแทบมองทางไม่เห็น
พิลาสินีเห็นริบบิ้นของอันยาตกอยู่ที่พื้น จะคืนให้ก็เห็นเธอเข้าลิฟต์ไปแล้ว...ในขณะที่แสนนอนอยู่ในห้องลำพัง เขานึกถึงคำพูดที่เคยพูดกับลดาว่า “สำหรับผม ไม่บอกคนที่ชอบว่าชอบ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ถ้าผมไม่ชอบเขาต้องรีบบอก เขาจะได้ไม่คอยเราเก้อ”
พิลาสินีกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง เพื่อบอกเขาว่าตนลางานแล้ว จะได้มาเยี่ยมเขาทุกวัน แสนไม่อยากให้พิลาสินีเข้าใจผิดอีกต่อไป ตัดสินใจบอกความจริง
“แพม ไม่ต้องทำเพื่อผมขนาดนั้นหรอกนะ...”
“พูดยังงี้ได้ยังไง ก็แพมบอกคุณแล้วไงคะ ว่าแพม...”
“ผมเองก็พลาดเหมือนกัน” แสนแทรกขึ้น “คุณบอกว่าพลาดที่เข้าใจผมผิด ผมเองก็พลาดที่ไม่ยอมรับความจริง...ผมพลาดไปรักคนอื่นแล้วครับแพม ผมถึงต้องพลาดจากคนดีๆอย่างคุณ”
พิลาสินีชะงักไม่คิดว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้ “ว่าไงนะคะ นี่คุณจะบอกฉันว่า...”
“มันไม่ใช่ความผิดของคุณ ที่ผมบอกว่ารู้สึกกับคุณเหมือนเดิม คือคุณเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผม...เหมือนเดิม ผมขอบคุณความรู้สึกของคุณจริงๆนะแพม ขอบคุณมาก”
พิลาสินีแทบทรงกายไม่อยู่ แต่ความแกร่งทำให้เธอต้องหยัดยืน “ไม่อยากจะเชื่อ คุณเป็นผู้ชายคนเดียวที่ฉันบอก...บอกรักคุณก่อน แต่ว่าคุณกลับหักอกฉันเหรอเนี่ย”
“ด็อกเตอร์พิลาสินี คนที่เพียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง อย่างคุณ ต้องพบคนที่ดีกว่าผมแน่ๆรับรองได้เลย” แสนห่วงความรู้สึกพิลาสินีอย่างมาก
“คุณปลอบใจได้แย่มากรู้ไหม แน่ใจเหรอคะที่ปฏิเสธฉันเนี่ย”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคง...ไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้ ผมรู้แล้ว...” แสนหวนนึกสิ่งที่เขาทำร้ายจิตใจอันยา แต่มันกลับทำร้ายหัวใจตัวเองมากกว่า “ลึกๆแล้ว ในใจผมอยากให้เขาอยู่ ผมก็รอ...รอผู้หญิงโก๊ะๆ คนนั้น รอเขาคนเดียว ถึงต้องมาเจ็บตัวอย่างนี้ไง เพราะทนเห็นเขาเป็นอะไรไปไม่ได้ ไม่เข้าท่าเลยนะ...ผมถึงบอกไง ว่าคุณเหมาะกับคนอื่นที่ดีกว่าผม”
พิลาสินีมองแสนสารภาพความในใจอย่างอ่อนใจ หมดข้อโต้แย้ง แต่แล้วนึกได้ “ผู้หญิงโก๊ะๆ! หมายถึง... เจ้าของริบบิ้นนี่รึเปล่าคะ”
ทันทีที่แสนเห็นริบบิ้นก็จำได้ว่าเป็นของอันยา พิลาสินีคิดสักครู่แล้วตัดสินใจ “ฉันว่าฉันทำตามที่รับปากกับอันยาไว้ไม่ได้แล้วล่ะ เขามาเยี่ยมคุณ แต่พอเจอฉัน เขากลับบอกว่าเขาต้องไปก่อน ฉันว่ามันแปลกๆ”
“แพม ขอบคุณมากนะที่คุณบอกผม ใช่ อันยาคือคนที่ผมพูดถึง” แสนชักสังหรณ์ใจ
“ตลกจริงๆ เมื่อกี้นี้เขาแสดงความยินดีกับฉัน บอกว่าไม่มีใครเหมาะสมกับคุณเท่ากับฉัน นี่เขาต้องเข้าใจผิดไปแล้วแน่ๆ”
“ยัยโก๊ะเอ๊ย...” แสนสบถ
“ฉันไม่รู้ว่าระหว่างคุณสองคนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ในฐานะที่ฉันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกนะคะ แล้วก็...อย่ายอมเสียคนที่สำคัญกับคุณไป อย่างฉัน”
พิลาสินีเดินออกมาหน้าโรงพยาบาล หันมองกลับไปเพื่อตัดใจ ปาดน้ำตาแล้วยืดตัวเดินจากไปอย่างผู้หญิงแกร่ง...หลังจากนั้น สิงห์เป็นคนบอกแสนว่า อันยาอยู่เฝ้าไข้เขาตลอดทั้งคืน
“ใช่ เขาขอกับน้าฟองขอดูแลนายเอง แต่จู่ๆก็โทร.มาขอโทษที่ไม่ได้เฝ้าไข้นายต่อ บอกว่านายมีคนดูแลที่ดีกว่าแล้ว ฉันงงไปหมด ก็เลยแวะมาดูนี่แหละ”
แสนนิ่วหน้า เป็นห่วงว่าตอนนี้อันยาไปอยู่ที่ไหน
ooooooo
อันยากลับมาที่โรงแรม บอกคิมหันต์กับลดาว่าจะกลับกรุงเทพฯเดี๋ยวนี้ คิมหันต์ตกใจเพราะได้นัดเมขลาให้ตามมาที่นี่ เขาถามเธอว่าบอกรักแสนหรือยัง ได้ยินว่าฟื้นแล้ว
อันยาเศร้าลง “มันไม่จำเป็นแล้วล่ะ”
“เฮ้ย ทำไมจะไม่จำเป็น นั่นน่ะจำเป็นที่สุดเลย เจ๊โชคดีมากนะ ที่ด็อกเตอร์เขาฟื้นขึ้นมาแล้วเจ๊มีโอกาสจะบอกเขา”
“แต่ด็อกเตอร์จะโชคดีกว่านี้ ถ้าเขา...จะไม่ต้องเจอฉันอีก”
ลดารับรู้ถึงความผิดปกติของหลาน จึงถามว่าเกิดอะไรขึ้นที่โรงพยาบาล อันยาอึกอักอยู่นานกว่าจะบอกออกมาว่า แสนมีคนที่ดูแลเขาดีกว่าตน คิมหันต์ยุให้กลับไปคุยกันก่อน
“สิ่งที่ฉันเห็น มันไม่ต้องถามอะไรให้หน้าแตกอีกแล้ว ไม่ใช่หนนี้หนแรกนะ ฉันหน้าหงายตลอดเวลาตั้งแต่ฉันขึ้นมาง้อเขาที่นี่...คุณย่าขา อันพยายามเต็มที่แล้ว สู้หมดแม็กแล้วจริงๆ ถ้าจะให้สู้กับด็อกเตอร์แพม อันคงไม่ไหว เทียบกับคุณแพมแล้ว อันก็แค่นังมารร้ายโหลยโท่ย”
“เป็นนังมารแล้วไง ไม่มีหัวใจรึไง ถ้าเทียบกันตรงปริมาณความรักแล้ว เจ๊ชนะขาด”
“แต่ถ้าเทียบคุณภาพ...ฉันแพ้ คุณแพมไม่เคยหักหลังคุณแสน ฉันไม่มีอะไรสู้ด็อกเตอร์แพมได้สักอย่าง แล้วฉันก็ไม่อยากสู้ด้วย คุณแสนควรจะได้รับสิ่งดีๆบ้าง นี่อาจจะเป็นเรื่องเดียวที่ฉันทำให้เขาได้” อันยาปาดน้ำตาก่อนจะขอลดากลับบ้านแล้วจะไม่กลับมาที่นี่อีก ลดาอึ้งสงสารหลานจับใจ จึงคิดทำอะไรบางอย่าง...
ระหว่างที่อันยาเช็กอินอยู่ตรงเคาน์เตอร์สนามบิน ลดาโทร.คุยกับหนานปิง พออันยาเดินมาก็วางสาย อันยารู้ว่าลดาโทร.ไปลาหนานปิง จึงขอโทษที่ทำให้ย่าต้องจากกันอีกครั้ง ลดาปลอบหลานไม่เป็นอะไรสบายใจได้ จากนั้นเธอก็ขอเข้าห้องน้ำเหมือนอยากถ่วงเวลา
อันยายืนรอเศร้าๆ อยากกลับให้ถึงบ้านเสียที แปลกใจทำไมย่าเข้าห้องน้ำนานผิดปกติ พลันมือถือดังขึ้น เห็นเบอร์หน้าจอไม่รู้จัก แต่ตัดสินใจกดรับ
“ฮัลโหล ไม่ทราบว่าโทร.จากไหนคะ คุณสิงห์! ฉันขอโทษเรื่องคุณแสนด้วยนะคะ แต่เชื่อเถอะว่าคนคนนั้นเขาจะดูแลคุณแสนได้ดีกว่าฉัน”
“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ ตอนนี้อาการนายแสนทรุดหนัก” สิงห์ตอบอย่างร้อนรน
อันยาตกใจมากเพราะรู้ว่าเขาพ้นขีดอันตรายแล้ว สิงห์บอกว่า จู่ๆความดันตก หมอพยายามช่วยอยู่ แต่นานแล้วอาการยังไม่ดีขึ้น หมอให้ญาติๆ เตรียมใจ อันยาใจหายวูบ
“ไม่จริง เป็นไปไม่ได้!”
“มันก็เป็นไปแล้ว คุณอัน ที่ผมโทร.มาเนี่ย เพราะแสนมันบอกว่ามีอะไรอยากจะบอกกับคุณ คุณช่วยมาฟังมันเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม คุณอัน...คุณอัน...” ปลายสายเงียบไปดื้อๆ
อันยาวิ่งเข้าไปหาลดาในห้องน้ำหน้าตาตื่น ลดาให้ตั้งสติ อันยาจึงบอกว่าแสนอาการทรุดตนขอไปที่โรงพยาบาล ลดาแอบยิ้ม เออออไปกับหลาน...อันยาวิ่งมาหน้าสนามบิน มีคนเข้าคิวรอแท็กซี่ยาวเหยียด เธอตัดสินใจเข้าไปยกมือไหว้ขอทุกคน บอกเขาว่าเพื่อนตนอาการโคม่าอยู่ที่โรงพยาบาล ตนขอแซงคิวไปดูใจเพื่อนก่อน คนแถวนั้นชะงัก ยินยอมให้เธอไป
ครอบครัวแสนยืนรออันยาอยู่หน้าห้องคนไข้ ต่างกระสับกระส่ายว่าอันยาจะมาหรือไม่ รวมถึงคิมหันต์ที่มารออันยาหน้าโรงพยาบาล พออันยากับลดาลงจากแท็กซี่ เขาก็ปรี่เข้ามาบอกให้รีบไปทุกคนรออยู่ อันยาแปลกใจคิมหันต์มาได้อย่างไร คิมหันต์ชะงัก อ้างว่าสิงห์โทร.บอก อันยาไม่ทันเอะใจอะไร ลดาแอบยิ้มกับคิมหันต์ ก่อนจะเร่งหลาน
“หนูอัน รีบไปก่อนได้เลยจ้ะ เดี๋ยวให้พ่อคิมเขาพาย่าตามไปทีหลัง ไปเถอะจ้ะเดี๋ยวไม่ทันดูใจพ่อแสน”
อันยาพยักหน้ารีบวิ่งไป สินกับฟองคำเห็นอันยามาก็ดีใจ รีบเร่งให้เธอเข้าไปหาแสน...อันยาเปิดประตูเข้าไปเห็นแสนนอนหายใจโรยริน เธอปรี่เข้ากุมมือเขา
“คุณแสน ฉันมาแล้วค่ะ คุณอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ คุณแสน...ฉันขอโทษ ฉันขอโทษที่ไม่ได้อยู่กับคุณ ฉัน นึกว่าคุณแพมจะมาดูแลคุณ คุณตอบฉันสิ ลุกขึ้นมาว่าฉันก็ได้ คุณแสน...” อันยากอดร่างแสนร้องไห้สะอึกสะอื้น “คุณแสน คุณมีอะไรอยากพูดกับฉันคะ พูดกับฉันสิ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว” อันยารู้สึกว่าแสนกระดิกนิ้วตอบรับ “คุณ...คุณรู้ใช่ไหม ว่าฉันมานี่แล้ว พูดกับฉันสิคะ ฮือๆๆ คุณแสน ฉันรักคุณ...รักคุณมากนะคะ ฉันคงทนไม่ได้ถ้าคุณมาจากฉันไปแบบนี้ คุณอย่าทิ้งฉันไป อย่าทำแบบนี้...” อันยาร้องไห้คร่ำครวญ
แสนหรี่ตามอง หัวใจพองโตเมื่อได้ยินคำว่ารักของอันยา “คุณต่างหากที่ทิ้งผม...”
“ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่นึกว่าอาการคุณจะทรุด ฉันแค่อยากหลีกทางให้คุณแพม เพราะว่าฉันทำไม่ดีกับคุณไว้ ฉันไม่มีอะไรเทียบกับเขาได้เลย” อันยายังพรั่งพรูความรู้สึก
“คุณไม่ต้องเทียบกับใคร คุณก็เป็นคุณ ผมรักคุณอย่างที่คุณเป็นนะอันยา...” อันยาสะอื้นอยู่ชะงัก เงยหน้ามองแสนที่ดูท่าทางปกติดี แสนกล่าวต่อว่า “คุณไม่ต้องรู้สึกผิดอีกแล้ว เราควรจะเลิกทำร้ายกันแบบนี้สักที พอผ่านความตายมาได้ ผมถึงรู้ว่าไม่มีอะไรสำคัญกว่าการที่เราได้อยู่ตรงนี้ด้วยกัน เราควรจะรักษาวันเวลาที่สวยงามไว้ดีกว่าจะมัวโกรธและโทษกันอยู่”
คุณแสน! นี่...นี่คุณไม่ได้โคม่า คุณ...นี่คุณหลอกฉันเหรอ ฉันตกใจแทบตายเลยนะ รู้ไหมฉันคิดว่าคุณจะตายจริงๆ ฉัน...” อันยาเงื้อมืออยากจะทุบแต่ค้างไว้เกรงโดนแผลเขา น้ำตาไหลพรากออกมา เปลี่ยนเป็นโถมกอดเขาด้วยความรัก “คนบ้า...คุณร้ายกาจที่สุด ทำแบบนี้ได้ยังไง ฮือๆๆๆ”
“ขอโทษนะ แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ คุณจะยอมกลับมาหาผมเหรอ” แสนกอดอันยาแนบแน่น
“คุณมันสตรอว์เบอร์รี่มาก รู้ตัวรึเปล่า”
“แต่ผมก็ทำ เพื่อเราสองคนนะ”
อันยาไม่อยากเชื่อว่าแสนจะมีมุกแบบนี้ เสียงคนกระซิบกระซาบกันแว่วมา อันยาหันไปมองเห็นหนานปิงกับสิงแย่งกันแอบมองว่าพวกตนตีกันหรือเปล่า อันยาแกล้งร้องบอกให้ทุกคนออกมา และต่อว่าที่ทุกคนรวมหัวกันหลอกตน ลดาออกมายอมรับว่าเป็นแผนย่าเอง อันยาเหวอ
“ก็เราอยากลีลากั๊กความรู้สึกของตัวเองนักนี่ก็ต้องโดนแบบนี้ล่ะ จะได้เข็ด รู้ใจตัวเองสักที” อันยาโอดโอยที่ย่าทำกับหลานเสียเอง ครอบครัวแสนหัวเราะกันครืน
ลดาขอบคุณทุกคนที่ร่วมมือ สินบอกว่าฟองคำต้องเอายาหม่องทาตาให้เหมือนร้องไห้ ฟองคำยิ้มๆเพราะความอยากให้ลูกสมหวัง คิมหันต์พลั้งปาก
“ผมล่ะชอบแบบนี้จริงๆ เจ้าแม่สตรอว์เบอร์รี่ต้องเจอสตรอว์เบอร์รี่กว่า สะใจอ่ะ”
ทุกคนหัวเราะชอบใจ อันยาทำหน้าเหลอหลา บรรยากาศเป็นไปอย่างมีความสุข
ooooooo
วันต่อมา อันยาฟุบหลับกุมมือแสนอยู่ข้างเตียง แสนมองยิ้มๆ ใครเฝ้าใครกันแน่ ไม่ทันไร อันยาละเมอออกมา...คุณแสนไว้เราไปกินกาแฟกัน...แสนยื่นหน้าไปฟังใกล้ๆ จู่ๆเธอก็โพล่งขึ้น
“อย่าตายนะ หายเร็วๆ แล้วฉันจะไปกินกาแฟกับคุณ”
แสนเห็นอันยายังหลับตาพริ้ม ขำอย่างเอ็นดูก้มลงจูบเรือนผมเธอ พลันเธอขยับตัวเสียก่อน เขารีบทำทีว่ายังหลับอยู่ อันยาเงยหน้ามอง พึมพำยังไม่ตื่นอีกหรือเธอมองเขาสักพักรู้สึกหมั่นเขี้ยว ก้มลงไปพูดใกล้ๆ “เดี๋ยวก็จูบให้ตื่นซะหรอก...”
อันยาจูบที่นิ้วตัวเองแล้วไปแตะบนแก้มแสน “มัดจำเอาไว้ก่อนนะคะ”
แสนใจเต้นโครมคราม แต่ก็เสียดายที่อันยาไม่จูบจริงๆ...
บ่ายวันนั้น โกมลขอให้เจ้าหน้าที่ตำรวจพามาเยี่ยมแสน เพื่อขอโทษเขาอย่างจริงใจ ยอมรับเรื่องปุ๊กลุกและ ขอบคุณที่เขาเตือนสติตนไม่ให้ทำอะไรรุนแรงไปกว่านี้ ตอนนี้ตนยอมรับแล้วว่าเป็นพ่อที่ใช้ไม่ได้ ไม่เอาใจใส่ลูกสาวจนเป็นแบบนี้ อันยาดีใจและกล่าวขอโทษโกมลเช่นกันที่ตัวเองพูดแรง
“แต่คุณก็พูดถูก พอเมียผมเอารูปหลานมาให้ดู ผมก็สงสารมันที่ต้องมีตาเป็นคนต้องคดี โชคดีที่คุณไม่ตาย โชคดีจริงๆ”
“ผมว่าหลานของคุณจะต้องเข้าใจคุณ คุณตาของเขาเป็นลูกผู้ชายมาก ที่รู้จักยอมรับผิด”
โกมลอึ้งกับสิ่งที่แสนพูดออกมา รู้สึกมีกำลังใจขึ้น เขาบอกกับแสนว่า ตั้งใจมาบอกเมื่อพ้นโทษ เขาจะทำไร่ทำสวนอยู่บ้านเลี้ยงหลาน ไม่ทำร้านปุ๋ยเคมีอีก เขาสัญญา แสนและอันยาดีใจกับการกลับตัวกลับใจของโกมล
คืนนั้น อันยาจัดแจงห่มผ้าให้แสนนอนพัก เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว แสนเอานิ้วจิ้มที่แก้มตัวเอง อันยานิ่วหน้าไม่เข้าใจ แสนบอกว่า เธอมัดจำเอาไว้ อันยาชะงัก แสนบอกยิ้มๆ ว่าตนได้ยินทุกคำ อันยาตาโพลงทั้งเขินทั้งอาย
“ผู้หญิงสมัยเนียะ ร้ายจริงๆเลยนะ ไว้ใจไม่ได้” แสนสัพยอก
“ก็ฉันนึกว่าคุณหลับนี่ ถ้ารู้ว่าได้ยินนะ...” อันยาเขินจะเดินหนี
แสนดึงมือเธอไว้ ยื้อให้จ่ายมัดจำ เห็นเธออายก็แกล้งหลับตา อันยาเขินไม่กล้าหอมแก้มเขา ต่อว่า “คุณเนี่ย...ใครบอกว่าคุณเป็นคนแสนดีนะ เข้าใจผิดกันหมดแล้ว คุณมันร้ายจะตาย”
“ก็เอาไว้ต่อกรกับคุณไง...อันยา ผมดีใจนะที่มีคุณอยู่ตรงนี้”
“ทีก่อนหน้านี้อยากให้พูด ไม่พูดสักคำ ตอนนี้พูดได้พูดใหญ่เลยนะ ฉันจ่ายให้ก็ได้” อันยาเอาจมูกชนแก้มแสนอย่างรวดเร็ว
“แค่นี้ไม่ได้หรอก...” แสนดึงอันยาเข้ามาประทับริมฝีปากอย่างอบอุ่นนุ่มนวล เนิ่นนาน...
ooooooo
แสนได้กลับมาทำงานที่เพียงพอดีในตำแหน่งที่ปรึกษา พิลาสินีสานต่องานของแสนเพื่อให้เขามีเวลาอยู่กับครอบครัวมากขึ้น และดูท่าเธอจะเปิดใจคบหาคนอื่นบ้าง...ส่วนคิมหันต์มารับมาส่งเมขลาทุกวัน เพราะเขาสมัครเข้าทำงานบริษัทใกล้ๆ สองคนสานสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน
แตงกวาส่งโปสต์การ์ดมาบอกแสนกับอันยาว่า ที่นาของพ่อแก้ดินเปรี้ยวได้เป็นอย่างดี ตอนนี้ชาวบ้านหันมาปลูกข้าวอินทรีย์ตามโครงการของแสน...
อันยาในชุดสุดเริ่ดไม่มีใครเหมือนและไม่เหมือนใคร ขึ้นมาบนเนินเขา ซึ่งมองเห็นวิวทิวทัศน์สวยงามยืนเคียงคู่กับแสน เขาให้เธอหลับตา แล้วเอาริบบิ้นมาผูกที่นิ้วมือเธอ อันยาลืมตามาเห็นริบบิ้นของตัวเองก็แปลกใจ แสนบอกว่าพิลาสินีเป็นคนเอามาให้ตน แล้วถาม
“ทำไมคุณต้องผูกริบบิ้น เวลาเอาของไปให้คนอื่น”
“ก็มันน่ารักดี แล้วก็ คนรับจะได้ไม่ลืมว่าของนั่นมาจากฉัน”
“คุณเป็นของขวัญของผม ผมจะไม่ลืมอีก...ผมเคยลืมไป เคยปฏิเสธคุณแรงๆ เคยต่อว่า เคยไล่คุณ ผมขอโทษนะ”
“คุณขอโทษทำไม คุณไม่ได้ทำอะไรผิด ถ้าฉันโดนแบบคุณ ฉันก็คงจะทำเหมือนกัน คุณต่างหากที่เป็นของขวัญของฉัน คุณทำให้ฉันรู้ว่าความสุขที่แท้จริงคืออะไร ขอบคุณนะคะ”
“คุณทำให้ผมรู้เหมือนกัน ว่าเรายังรักได้มากกว่าที่เราคิด มากขนาดไหน” แสนประคองใบหน้าอันยา มองลึกเข้าไปในดวงตาเธอ เอ่ยอย่างจริงใจ “ผมรักคุณนะ...อันยา”
อันยายิ้มปลื้มปีติพูดอะไรไม่ออก ใช้นิ้วเขียนคำว่า...รักบนแผ่นอกเขา แสนดึงเธอเข้ามากอดแนบแน่น อันยาได้รับความอบอุ่นจากหัวใจของแสนมาเต็มหัวใจตัวเอง...
ooooooo
–อวสาน–
