365 วันแห่งรัก
ตอนที่ 17
ปัญหาของลัลนารีกลายเป็นประเด็นร้อนที่ทุกคนคิดเครียดหาคำตอบ...หาทางช่วยแก้ปัญหา ติ้งถูกทั้งลักษมีและภารตีคาดคั้นหนักเพราะเป็นพี่ตุลาต้องรู้และหาทางแก้ ปัญหา ติ้งบอกทั้งสองคนว่าเรื่องนี้ไม่ต้องห่วง ตนเตรียมผู้ช่วยไว้แล้ว
หลังจากภาวิชไปทิ้งระเบิดใส่ตุลาที่บ้านแล้วทำให้ตุลาคิดหนัก เมื่อไปถึงที่ออฟฟิศเขาขอดูข้อมูลแฟ้มคดีในออฟฟิศทุกคดี นวัตเอามาให้ดูแล้วอดถามไม่ได้ว่า นึกว่าจบคดีของภูมิบดินทร์แล้วเขาจะไปพักผ่อนกับลัลนารีสักพัก ณิชนิชาเองก็แซวๆว่าหมู่นี้ไม่เห็นลัลนารีมาส่งเสบียงเลย
"พี่ขออ่านข้อมูลก่อนนะ" ตุลาตัดบทหน้านิ่งเสียจนทั้งสองต้องถอยไป
แต่ตุลาก็ไม่มีสมาธิในการทำงาน เขาเปิดแฟ้มงานแต่สมองคิดถึงคำพูดของภาวิชเมื่อคืนที่บอกว่าพร้อมจะดูแลลัลนารีทันทีที่เขาเซ็นใบหย่า คิดแล้วก็ทนอยู่ไม่ได้ลุกเดินออกไป
ครู่เดียวรถของตุลาก็ไปจอดที่หน้าออฟฟิศของลัลนารี ภาวิชเห็นเข้าก็พึมพำ "นึกว่าจะไม่สน..." เขามองตุลายิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วเดินเข้าไปชวนลัลนารีไปกินข้าวกัน ว่าแล้วก็ดึงเธอปลิวติดมือไปทันทีไม่ฟังเสียงร้องทักท้วงของภารตีที่ว่า ไม่มีใครทำงานในออฟฟิศแล้วรีบเดินตามไปอย่างฉุนเฉียว
ตุลามาจอดรถแล้วก็ยังลังเล สุดท้ายปลุกใจตัวเองว่าไหนๆก็มาถึงแล้วนี่ พลางลุกลงจากรถเจอภาวิชจูงลัลนารีออกมาพอดี เธอตกใจ แต่ภาวิชพูดหน้าตาเฉยกับตุลาว่าตนกับลัลนารีกำลังจะไปกินข้าวพอดี ทำทีชวนเขาไปด้วยกันไหม
"ไม่เป็นไร" ตุลาตอบอย่างเย็นชาแล้วจะกลับไป ภารตีร้องถามว่าอุตส่าห์มาถึงนี่มีอะไรไหม ตุลาอึกอักแล้วพูดเฉไฉไปว่าแค่จะมาบอกลัลนารีว่าเจ้าปั๊กกี้ไม่ค่อยสบาย
ฟังแล้วลัลนารีเสียความรู้สึกอย่างบอกไม่ถูกถามว่ามาเพื่อบอกแค่นี้หรือ เขาตอบให้เจ็บซ้ำเข้าไปอีกว่าพอดีผ่านมา แถวนี้ก็เลยแวะมา
"อืม...ทางผ่าน...แค่นี้ใช่ไหม ธุระของตุลย์ วิชไปเถอะลัลหิวแล้ว"
"ได้เลย...ขอตัวนะครับ" ภาวิชยิ้มหวานกับลัลนารีแล้วขอตัวกับตุลาจูงมือเธอไปเลย
ตุลามองตามอย่างเจ็บปวดเรียกเธอไว้พอลัลนารีหันมองเขาถามว่าเรื่องสัญญาหย่า พูดไม่ทันจบลัลนารีก็พูดขัดขึ้นว่าให้เขาเซ็นเร็วหน่อยก็ดีตนจะได้มีอิสระเร็วๆ แล้วจูงมือภาวิชเดินกระแซะกันไปไม่แยแสกับสายตาของตุลาแม้แต่น้อย
ooooooo
ไปกินกันจนอิ่มแล้วพากันกลับออฟฟิศ ภาวิชซื้อขนมมาฝากภารตีด้วย ภารตีมองเคืองๆ แกล้งใช้ลัลนารีให้เอาขยะนี่ไปทิ้งให้ที พอลัลนารีรับถุงเดินออกไป ภารตีก็ฟาดฝ่ามือใส่หน้าภาวิชเพียะ! ด่าใส่หน้า
"ตีเรียกศีลธรรมแกให้กลับมาไง ผัวเมียเขาจะรักกันแกแส่ทำไม แกจับมือไอ้ลัลต่อหน้าตุลย์ คิดถึงใจคนเป็นผัวบ้างไหม แล้วเขาจะดีกันได้ยังไง"
ภาวิชอ้างว่าเขาจะหย่ากันอยู่แล้ว ภารตีบอกว่าลัลนารีไม่ได้รักเขา ภาวิชก็ยังตะแบงไปว่า
"ก็ไม่เกี่ยวกับลัล ถ้าลัลให้ฉันดูแล ฉันก็โอเค"
"แกนี่มันดื้อด้านเหมือนใครวะ" ภารตีไม่รู้จะด่าอย่างไรอีกเลยได้แต่บ่นๆแต่ภาวิชก็ไม่สนใจ
ooooooo
หลังจากถูกพิพากษาประหารชีวิตแล้ว ภูมิบดินทร์ ก็ถูกนำตัวเข้าเรือนจำ ต่อมารชาไปเยี่ยมบอกเขาว่า วันนี้ตนเพิ่งขายหุ้นของตัวเองให้นายประกิตไป ตอนนี้ประกิตนั่งตำแหน่งผู้บริหารบลูลากูนแล้ว พูดให้เจ็บใจว่า
"ดีใจด้วยนะ กิจการคงเจริญก้าวหน้าน่าดู น่าเสียดายที่แกไม่ได้ออกมาฉลองกับการขายกิจการของแก เอ...หรือว่าจะโดนประหารก่อนก็ไม่รู้สินะ แต่ยังไงก็ต้องขอบใจนะ ที่หาเงินให้ฉันใช้ตลอดมาและตลอดไป"
ภูมิบดินทร์มองหน้ารชาอย่างเลือดเย็นถามว่าคุกแค่นี้จะขังตนได้หรือ พอรชาชะงักเขาถามอีก
"คิดว่าประกิตมันจะบริหารเหรอ ถ้าฉันไม่ยอม...ทั้งแก ทั้งไอ้กลศไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ไม่พ้นมือฉัน ไม่นานหรอกฉันจะออกไปฉลองกับแกอย่างสาสม!"
รชาหนาวเยือกขึ้นมา เพราะแม้แต่ทนายที่เขาขู่ว่าถ้าคดีแพ้ ตัวทนายเองก็ไม่รอดและตอนนี้ได้ข่าวว่าทนายคนนั้นตายไปแล้วจริงๆ
จึงเป็นข้ออ้างให้เธอไปหาตุลาที่บ้าน พอเจอหน้าก็เข้าไปกอดเขาบอกว่าตนกลัว เรื่องภูมิบดินทร์ยังไม่จบ เมื่อเข้าไปในบ้านแล้วเธอเล่าว่า
"ทนายของไอ้ภูมิบดินทร์มันตายแล้ว เรากลัว เรากลัวว่าคนต่อไปที่มันจะฆ่าคือเรา มันขู่เราว่าถึงตัวมันจะอยู่ในคุก ถ้ามันคิดจะฆ่าเรา เราก็คงไม่รอด ตอนนี้เราไม่กล้าอยู่ที่โรงแรม เราไม่รู้จะพึ่งใครจริงๆ ตุลย์ต้องช่วยเรานะ"
รชาขอมาอยู่ที่นี่ ตุลาแนะให้ไปขอพึ่งตำรวจดีกว่า เธออ้างว่าอยู่ที่นี่ตนอุ่นใจกว่า ตุลาจึงยอมแต่ตัวเขาไม่อยู่ด้วย พูดแล้วเขาก็ขับรถออกไปเลย
"ตุลย์เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย" รชาผิดหวังหัวเสีย เมื่อมาเห็นใบหย่าที่เขายังไม่เซ็นก็ยิ่งโมโหพึมพำ "ทำไมตุลย์ยังไม่เซ็น..."
ooooooo
รชาใช้โทรศัพท์บ้านตุลาโทร.หาลัลนารีทันที ฝ่ายนั้นดีใจนึกว่าตุลาโทร.มา แต่พอรับสายกลายเป็นรชา ลัลนารีช็อกถามว่า "รชา...ทำไมเธอใช้เบอร์นี้...ทำไม!"
"ตุลย์เป็นของฉันตามข้อตกลงไง ไม่ต้องห่วงนะฉันจะดูแลตุลย์อย่างดีแล้วฉันจะนัดวันไปเขตอีกที" พูดเสร็จก็ตัดสายเลย ลัลนารีอึ้งนิ่งงันไปจนภารตีมองอย่างเป็นห่วงถามว่าเป็นอะไร
ลัลนารีคร่ำครวญว่าตุลาเลือกรชาแล้ว แต่ภารตียังลุ้นให้ไปดูให้เห็นกับตาก่อน แม่นั่นอาจเล่นของก็ได้ไปดูให้เห็นกับตาวัดกันไปเลย แล้วภารตีก็กึ่งลากกึ่งขอร้องให้รีบไปกันเลยยังไงตนก็ไม่ยอมให้เพื่อนแพ้ง่ายๆ
แล้วก็จริงอย่างที่ภารตีคาด เมื่อไปถึงบ้านตุลา รถของเขาก็ไม่อยู่ ในบ้านก็ปิดไฟเงียบ พอลุยเข้าไปเจอรชาอยู่คนเดียว เธอคุยข่มว่าเดี๋ยวตุลาก็กลับ ส่วนเรื่องวันหย่าให้ตุลานัดอีกที คอยรับโทรศัพท์ก็แล้วกัน
"รู้ไหม...การทำให้ฉันหย่ากับตุลย์มันเป็นเรื่องง่าย แต่ถ้าเธอจะให้ตุลย์แต่งงานกับเธอ ฉันว่ามันยากมาก" ลัลนารี จ้องหน้าถาม
ภารตีปรบมือชอบอกชอบใจที่เพื่อนฮึดสู้ขึ้นมา เลยรุกอีกขั้นไล่รชาให้กลับไปเสียเพราะนี่คือบ้านตุลากับลัลนารี รชาทำไม่รู้ไม่ชี้ ภารตีเลยยกโทรศัพท์แจ้ง 191 ว่ามีผู้บุกรุก รชาโผนเข้าจะตบก็ถูกภารตีแจ้ง 191 อีกว่าตนกำลังถูกทำร้าย รชาเลยจำต้องรีบกลับไป แต่พูดอาฆาตไว้ว่า "มันไม่จบแค่นี้แน่"
ภารตีไชโยโห่ฮิ้วดีใจมากบอกว่าต้องอย่างนี้สิ ถามว่า "แกจะไม่หย่าแล้วใช่ไหม"
"หย่าไม่หย่าตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ฉันนะตี้ มันขึ้นอยู่กับตุลย์ว่าเขาจะตัดสินใจยังไง" พูดแล้วเดินกลับออกไปที่รถภารตีเลยต้องวิ่งแจ้นตามไปอีก ปรากฏว่าลัลนารีขับรถไปแล้ว ภารตีเลยโทร.หาติ้ง
"พี่ติ้งคะ ตี้ว่าปล่อยไว้มันไม่ไหวจะเคลียร์นะคะ"
ooooooo
วันต่อมาจึงมีการรวมตัวหารือกันที่บ้านลักษมีว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี ธุมเสนอว่า
"ผู้หญิงเข้ามาอยู่ในบ้านมันไม่สำคัญเท่าไอ้เจ้าตุลย์ ของเรามันหายไปไหนทั้งคืน"
ปรากฏว่าตุลาไปฟุบหลับที่โต๊ะทำงาน นวัตมาเจอตอนเช้ารีบโทร.บอกติ้ง คนที่บ้านลักษมีเลยพากันโล่งอก วางแผนต่อไปว่าจะทำอย่างไรให้ทั้งคู่ได้เจอกัน ติ้งเสนอว่าต้องจัดงาน ที่เป็นภาคบังคับให้ทั้งสองคนต้องมา ทีแรกเสนอให้จัดงานวันเกิดลักษมี เจ้าตัวบอกว่าตุลาคงมา แต่ลัลนารีอาจจะไม่มา
"ก็เหลือช้อยส์เดียว แก่ด้วย เกรงใจด้วยแน่นอน" ติ้งเสนอแล้วมองไปทางพ่อ ทุกคนมองตามต่างยิ้มอย่างเห็นด้วยใช่เลย
จึงกำหนดจัดงานวันเกิดธุมล่วงหน้าที่บ้านลักษมี พอลัลนารีรู้เข้าก็ไม่เห็นด้วยที่จะจัดงานที่บ้านเพราะกลัวตุลาจะมาด้วย แต่พอถูกแม่กับพี่สาวปรามาสว่ากลัวหรือ เธอก็ฮึดขึ้นมาบอกว่าจะมาก็มาสิไม่เห็นจะแคร์เลย
ลักษมีกับลดาวัลย์เห็นท่าทีของลัลนารีแล้วก็มองหน้ากันขำๆ ดีใจที่ทุกอย่างกำลังลงตัว
ติ้งดีใจรีบโทร.บอกตุลา รชาเพิ่งมาชวนเขาไปทานข้าวแต่ถูกปฏิเสธ เธออ่อยว่าไว้วันหลังก็ได้ แต่พอออกไปถึงหน้าห้องก็ได้ยินติ้งโทร.มาแล้วตุลาตอบรับทันที รับปากว่าเย็นนี้จะไปร่วมงานด้วย รชาฟังด้วยความแค้นใจ ยิ้มร้าย
ลดาวัลย์สนใจน้องเป็นพิเศษ เห็นน้องแต่งตัวเรียบๆก็ติติงว่าสีมันทึมไปหน่อย เสนอให้ใส่อีกสีดีไหม สะกิดให้คิดว่าจะให้ตุลาคิดว่าหย่าก็ดี หรือจะสวยให้เขาเสียดายหันกลับมามองใหม่ให้ดูตนเป็นตัวอย่าง
"ลัลเลือกเองแล้วกันนะว่าอยากให้ตุลย์คิดกับลัลแบบไหน" ลดาวัลย์พูดทิ้งไว้ให้น้องคิด
ooooooo
ปรากฏว่าตุลาเคลียร์งานเสร็จเร็วมากจนนวัตกับณิชนิชาเชื่อว่าถ้าเขาไม่อยากไปงานคงไม่ออกตัวเร็วขนาดนี้ ต่างภาวนาขอให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี
ภารตีจะแอบหนีภาวิชไป แต่ภาวิชก็คาดคั้นจนต้องบอก แล้วจู่ๆเขาก็สะพายกีตาร์ไปร่วมงานหน้าตาเฉย รชาก็ถือของขวัญ ไปอวยพรวันเกิดธุมจนทุกคนอึ้ง กลายเป็นว่างานนี้มีมารมาผจญถึงสองรายซ้อน
ติ้งฮึดฮัดจะไล่รชาออกไป ถูกธุมเตือนสติว่าถ้าตุลากับพวกเราไม่สนใจ การมาของรชาก็ไม่มีความหมาย ฝุ่นมันปลิวมาเราก็หลับตาเสีย จะได้ไม่เคืองตา แม้รชาจะได้อยู่ร่วมงานแต่ก็ค่อนข้างโดดเดี่ยว
พวกหัวเรือใหญ่ที่คิดวางแผนจัดงานวันเกิดให้ธุมล่วงหน้าเพื่อให้ลัลนารีกับ ตุลาได้ใกล้ชิดกัน แต่ตุลาถูกรชาประกบตลอดเวลา และลัลนารีก็ถูกภาวิชเกาะแจ
ตุลาดื่มจัดมากจนทุกคนแปลกใจ เพราะปกติเขาไม่ดื่ม ซ้ำยังถูกรชาเป่าหูยุยงว่าลัลนารีกับภาวิชเปิดเผยความรู้สึกต่อกันขนาดนี้ เขาน่าจะหลีกทางให้ ตุลาไม่ตอบแต่ยกแก้วดื่มแทน
จนกระทั่งธุมเดินไปที่มุมภาวิชอยู่ติดกับไมโครโฟน ธุมจับไมโครโฟนพูดขึ้นว่า
"วันนี้พ่อดีใจมากที่เห็นทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ทั้งลูกชายลูกสาวและลูกสะใภ้ ครบรอบหกสิบปีนี้ พ่อก็อยากจะขอของขวัญจากลูกๆเป็นเปิดฟลอร์ให้พ่อสักเพลงได้ไหม ตุลย์ ลัล"
บาหลีที่ถูกกำหนดตัวไว้แล้ววิ่งไปจูงมือตุลาพาไปหาลัลนารี ทำให้ตุลาต้องออกไปเต้นรำกับลัลนารี ชวินทร์ก็หันไปชวนลดาวัลย์ออกไปเต้นรำกัน
แต่เต้นกันไปได้เพียงครู่เดียว ลัลนารีก็บอกให้พอได้แล้วกระมัง ตุลายังไม่ยอมบอกว่าตนเต้นรำเพื่อพ่อ ลัลนารีเลยประชดไปว่าตนก็ขอฝืนทำเพื่อพ่อเขาเหมือนกัน
ooooooo
ระหว่างนั้นทั้งคู่มีปากเสียงกันเล็กน้อยด้วยความหึงหวง ลัลนารีชมว่าภาวิชเป็นคนดีทำให้ตุลายิ่งไม่พอใจ และเมื่อภาวิชเข้ามาเสียบแทนตุลาทันทีเมื่อเปลี่ยนจังหวะเพลง ตุลาก็ยิ่งไม่พอใจ
ลักษมี ติ้ง และธุมคนวางแผนจับตาดูตลอดเวลา พอเห็นตุลาไม่พอใจก็กระซิบบอกกันว่าฮึดฮัดแล้ว ถูกกระชากของรักจากมือแบบนี้ตุลาทนได้ก็แปลกแล้ว
ภาวิชไม่เพียงประคองลัลนารีเต้นรำเท่านั้น ครู่หนึ่งเขาขออนุญาตเป็นกอด พวกที่จับตาดูอยู่ต่างมองอย่างไม่พอใจรู้สึกว่าชักจะมากไปแล้ว
แต่คนที่ทนไม่ได้คือตุลา เขาตรงเข้าไปกระชากลัลนารี ออกมาแล้วต่อยหน้าภาวิช จนฝ่ายนั้นเสียหลักตกน้ำไปเลย พวกกองเชียร์เฝ้าดูอยู่รีบไปช่วยดึงภาวิชขึ้นจากน้ำ
"วิช! เป็นไงบ้าง" ลัลนารีเข้าไปหาถามอย่างเป็นห่วง ถูกตุลาดึงออกไปบอกภาวิชว่า
"ลัลเป็นภรรยาผม คุณไม่มีสิทธิ์ อย่ามายุ่งกับคนของผม!"
ลัลนารีไม่ยอมสะบัดจากตุลาบอกว่าตนไม่ใช่ของของใคร ตุลาถามว่าเธอจะเลิกกับตนเพราะภาวิชใช่ไหม เธอตอบไปทันทีว่า "ใช่! พอใจหรือยัง!" พลางหยิบกระดาษทิชชูมาซับเลือดที่มุมปากภาวิช
ตุลามองอย่างเจ็บปวดแล้วเดินหนีไป รชาเห็นดังนั้นแทรกเข้าไปทันที ร้องเรียกตุลาพลางวิ่งตามไป ภาวิชมองอย่างไม่สบายใจ แต่ลัลนารีกลับบอกว่าให้มันเป็นแบบนี้ดีแล้ว ดีจริงๆ! แต่แววตาเธอไม่ได้เป็นอย่างคำพูดนั้นเลย...
รชาตามตุลาไปเรียกเขาไว้แต่ถูกเขาเสียงดังมาว่าอย่ามายุ่งกับตน รชามองตุลาที่ขับรถออกไป บอกกับตัวเองอย่างสาแก่ใจว่า
"คืนนี้ตุลย์ไม่พ้นเราแน่!" แล้วขับรถไล่ตามไปทันที
ooooooo
บรรยากาศงานวันเกิดแทบจะกลายเป็นงานวันสวดไป ทุกคนเซ็งกับเรื่องที่เกิดขึ้น ภารตีไล่ภาวิชให้ออกไปก่อนถ้าไม่อยากตายตรงนี้ แล้วตัวเองก็ต้องกลายเป็นจำเลยเพราะญาติมาทำเสียแผนหมด
ระหว่างนั้นธุมเอะใจถามว่าตุลากลับไปกับใคร พอลักษมีบอกว่าไปกับรชาเท่านั้น ติ้งตกใจนั่งไม่ติดชวนพ่อรีบกลับไป ไปช่วยน้องไม่ให้โดนงาบ
ตุลาขับรถกลับถึงบ้านลงรถเดินเซๆจะเข้าบ้าน รชารีบเข้าประคอง กอดเขาไว้พูดเบาๆ ข้างหูว่า "ตุลย์ยังมีเรานะ ถ้าเมียตุลย์ไม่อยากอยู่กับตุลย์ เราจะอยู่เคียงข้างตุลย์เอง ให้โอกาสเรานะ"
รชาคลอเคลีย โลมเล้าสุดฤทธิ์จนตุลาที่กำลังมึนๆ เคลิ้มก้มลงจะจูบ
"เรารักตุลย์นะ..." รชากระซิบข้างหูเขา โน้มหน้าใกล้เข้าไปทุกที...ทุกที...
ตุลาได้สติเขาดันร่างรชาออกห่างบอกให้พอเถอะ ถึงลัลนารีจะเป็นอย่างไรตนก็รัก รชายุว่าตอนนี้ลัลนารีมีคนอื่นแล้ว ไม่ได้รักเขาแล้ว ตุลาสวนไปอย่างมั่นใจมั่นคงว่า
"ตลอดเวลาที่แต่งงานกัน ลัลทำให้ผมมีความสุขที่ได้อยู่กับเขา ถ้าวันนี้เขาจะมีความสุขกับสิ่งที่เขาเลือกผมก็ยินดี"
กระนั้นรชาก็ยังพยายามอ่อยเขาจนตุลาบอกให้พอเพราะไม่มีประโยชน์อะไรอย่าพยายามอีกเลย รชาพร่ำพูดถึงความรักแต่ครั้งก่อน ตุลาสวนไปว่าเราไม่เคยรักกัน เราสองคนไม่เคยรักกัน เธอไม่เคยรักตน พูดให้เธอรู้ตัวว่า
"คนที่คุณรักมากที่สุดในโลกนี้คือตัวคุณเอง อย่าพยายามอีกเลย" ตุลาลุกขึ้น รชายังกอดเขาไว้พร่ำบอกว่ารักเขา...รักเขา "ผมไม่เคยเห็นความรักในสายตาของคุณเลยรชา...ถ้าคุณรักผม คุณคงไม่ทำลายครอบครัวผม ไม่บีบให้ลัลหย่า ให้คิดเอาชนะผมด้วยวิธีแบบนี้ กลับไปเถอะรชา"
เมื่อรชาไม่ยอมกลับไปตุลาจึงเป็นฝ่ายไปเอง รชาแทบจะคลั่งที่อ่อยตุลาไม่สำเร็จ เธอวิ่งตามรถเขาจนล้มไปบนถนนคร่ำครวญ...
"ตุลย์...ทำไมต้องเป็นฉันที่แพ้ ทำไม!"
แต่มีมือหนึ่งยืนมาตรงหน้า ติ้งนั่นเอง ติ้งส่งมือให้เธอจับ เพื่อฉุดขึ้นมาพูดให้เธอได้สติว่า
"หึ...คนหยิ่งจริงเขาไม่วิ่งไล่ตามผู้ชายหรอกนะ มันน่าสมเพช...แล้วก็น่าเสียดาย..." พอรชามองอย่างสงสัย ติ้งพูดต่อ "เธอเป็นผู้หญิงเก่งนะ สู้จนมีโรงแรมอย่างที่อยากได้ ทำทุกทางจนหย่ากับผัวเลวๆ อย่างภูมิบดินทร์ได้ เธอจะอยากได้ตุลย์ไปทำไม ก็ตอนนั้นเธอเองเลือกที่จะจากไป แล้วตอนนี้จะมาวิ่งไล่ตามคนที่เธอทิ้ง...เพื่ออะไร"
รชาย้อนถามว่าตนทำเพื่อความรักมันผิดตรงไหน ติ้งบอกว่าไม่ผิดแต่มันเป็นไปไม่ได้ ย้ำเตือนว่า
"ตอนนี้ตุลย์รักยัยลัลแล้ว เธอก็เห็นว่าตุลย์ไม่มีพื้นที่ให้เธออีกแล้ว ถ้าเธอได้ตุลย์มาทั้งที่รู้ว่ามันไม่ได้รักเธอเลยเธอจะมีความสุขจริงหรือเปล่า หรือจะสุขแค่เพียงสะใจที่ได้มา...คิดให้ดี ผู้หญิงฉลาดอย่างเธอจะเอาศักดิ์ศรีมาแบให้คนอื่นเหยียบย่ำทำไม"
เมื่อเห็นรชานิ่งอึ้งไป ติ้งพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอบอุ่นว่า
"นี่ไม่ได้ด่านะ แต่พี่เสียดายจริงๆเข้มแข็งหน่อยนะน้องนะ" ติ้งตบไหล่รชาเบาๆยิ้มให้...เป็นรอยยิ้มที่รชารู้สึกถึงมิตรภาพที่ดี เมื่อติ้งเดินไปแล้ว รชาจึงลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคงทบทวนคำพูดของติ้งเมื่อครู่
กลับมาถึงบ้าน ติ้งเป็นห่วงตุลาขึ้นมา จึงโทรศัพท์หานวัตขอแรงช่วยตามไปดูตุลาให้ทีไม่แน่ใจว่าอยู่ออฟฟิศหรือเปล่า บ่นว่าคืนนี้มีแต่เรื่อง ฝากว่าถ้าเจอตุลาให้ช่วยถามให้สักเรื่อง...
ooooooo
นวัตรีบไปที่ออฟฟิศทันที เดินหาจนทั่วก็ไม่เจอ มาเจอเอาตอนที่ตุลาเพิ่งออกจากลิฟต์พอดี นวัตถามทันทีว่าไปไหนมา ตุลาบอกว่าจะมาค้างออฟฟิศ ถามว่าแล้วนวัตมาทำไมที่นี่
"ก็พี่ติ้ง อุ๊บ...เอ่อ ผมลืมของ" นวัตตื่นเต้นจนพลั้งปากพูดไปแต่แก้ตัวไม่ทันแล้ว ถูกทนายรุ่นพี่จับพิรุธได้และซักจนต้องบอกความจริงว่า
"พี่ติ้งเขาเป็นห่วงก็เลยวานให้ผมมาดูพี่น่ะครับ..." ตุลาถามว่าแค่นั้นหรือ นวัตค่อยๆคายออกมาว่า "ที่จริงมันก็แค่นั้นครับ คือพี่ติ้งเขาก็เล่าว่าอยู่ดีๆคืนนี้พี่ก็เปลี่ยนจากทนายกลายเป็นนักมวยขึ้นมา ผมเห็นว่าพี่กับพี่ลัลเป็นคู่ที่น่ารัก พี่ลัลรักพี่ ผมว่าพี่เองก็รักพี่ลัลไม่น้อยเหมือนกัน ถ้ามันมีทางที่จะปรับความเข้าใจกันได้..."
"พี่แต่งงานเพราะพี่เข้าใจว่าพี่กับลัลเราอยากอยู่ด้วยกัน ไม่ว่ามีปัญหาอะไรเข้ามาใหญ่หรือเล็กแค่ไหน พี่ก็พร้อมที่จะช่วยกันแก้ไขเพื่อให้ครอบครัวของพี่กับลัลเดินหน้าต่อไป แต่วันนี้...ลัลไม่อยากอยู่กับพี่แล้ว..."
"พี่จะยอม...หย่าเหรอครับ..." ถามแล้วเห็นตุลานิ่ง "ถ้าต้องเสียพี่ลัลไปพี่ยอมได้จริงๆเหรอครับ"
เป็นคำถามที่ตุลาเองก็ตอบไม่ออก จึงได้แต่มองไปนอกหน้าต่างเห็นดวงจันทร์กำลังถูกเมฆบังพอดี...
ooooooo
ลัลนารีนอนไม่หลับ นอนดูพระจันทร์ที่ถูกเมฆบัง ครู่หนึ่งหิวน้ำ น้ำในห้องก็หมดจึงลุกเดินลงไปหาน้ำดื่ม ได้ยินลดาวัลย์กำลังคุยอยู่กับชวินทร์ที่จะไปช่วยล้างจานล้างแก้ว ทั้งสองห่วงใยกันน่ารัก ตอนหนึ่งลดาวัลย์บอกว่าตนอยากให้ลัลนารีมีโอกาสเหมือนเรา ถ้าตุลายอมทำอะไรบ้าง
"เป็นผมก็ไม่ทำอะไรหรอก ยัยลัลเอาแต่ฟูมฟายพูดตามตรงนะน่ารำคาญ ผมพูดจริงๆนะถ้าคนของเราทำตัวดีพอ ไม่ต้องร้องขอ ไม่ต้องอ้อนวอน ตุลย์ก็กลับมา แต่ดูทุกวันนี้ ผมเห็นแล้วยังไม่อยากจะมองเลย แค่เห็นหน้าก็หมองแล้ว เศร้าตลอดเวลา ใครจะอยากอยู่ใกล้"
"อย่าไปพูดต่อหน้าลัลน่ะเดี๋ยวจะเสียใจ"
"เสียใจแล้วปรับปรุงมันก็ดี แต่ถ้าทำตัวจมปลักคงได้เป็นแม่ม่ายสมใจแน่" ชวินทร์ตบท้าย
เป็นคำตบท้ายที่กระแทกความรู้สึกของลัลนารีอย่างแรง ทำให้เธอต้องคิดหนัก
ooooooo
แอบได้ยินพี่สาวกับพี่เขยคุยกันแล้ว ลัลนารีกลับขึ้นห้องนอนไปยืนมองตัวเองในกระจกคิดถึงคำพูดของชวินทร์เมื่อครู่แล้วก็ตัดสินใจว่าต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
รุ่งเช้าใครๆ มาที่โต๊ะอาหารกันหมดแล้ว เหลือแต่ลัลนารียังไม่ลงมา ลักษมีจะขึ้นไปดูก็พอดีบาหลีร้องขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า
"น้าลัล...สวยจังเลย"
ทุกคนมองไปที่บันได เห็นลัลนารีเดินสวยลงมาจากข้างบน พอมาถึงที่โต๊ะลักษมีเอามืออังหน้าผากลูกสาวว่าไข้ขึ้นหรือเปล่า ปากก็ถามว่าเป็นอะไรอีกเนี่ย เธอย้อนถามแม่ว่าไม่ดีเหรอ
"ก็ดี...แม่แค่งง...อยู่ดีๆๆ ก็ลุกขึ้นมาแต่งตัว" ลักษมีตอบทั้งที่ยังงง
"ถึงวันนี้เราจะไม่มีเขา...แต่เราก็ต้องดูมีค่าใช่ไหมแม่"
ลดาวัลย์กับชวินทร์ชะงักมองหน้าลัลนารี เธอยิ้มให้ทั้งสองพอลดาวัลย์ทำท่าจะพูดอะไรเธอก็ขอไปทำงานก่อน ว่าแล้วรีบออกไปเลย ลักษมีหันขวับถามลดาวัลย์กับชวินทร์อย่างเอะใจว่า
"พวกแกมีเรื่องอะไรกัน...เล่ามา!"
ooooooo
ไม่เพียงทำให้ทุกคนที่บ้านแปลกใจ ลัลนารียังทำให้ที่ออฟฟิศ ไม่ว่าภารตีหรือภาวิชต้องแปลกใจไปด้วย ภารตีมองเพื่อนอย่างสำรวจ ถามว่า "อะไรดลใจวะ"
"แล้วมันดีไหมล่ะ" เจ้าตัวย้อนถาม ภารตีตอบประชดว่าดีมากดักคอว่าจะไปง้อตุลย์ใช่ไหมถึงได้แต่งเสียขนาดนี้
ลัลนารีตอบหน้าตาเฉยว่าแค่ต้อนรับชีวิตโสดเท่านั้น ภารตีถามว่าอยู่ได้เหรอถ้าไม่มีเขา
"ได้สิ...คงไม่มีความสุข แต่ฉันไม่คิดทำร้ายตัวเองแน่นอน" ภาวิชถามว่าแล้วจะทำยังไงต่อไป ลัลนารีทำท่าสงบสุขุมตอบว่า "ที่ผ่านมา ลัลทำทุกอย่างมาเยอะแล้ว ลัลจะลองอยู่นิ่งๆบ้างเผื่ออะไรจะดีขึ้น"
พูดแล้วทำไม่รู้ไม่ชี้กับอะไรทั้งสิ้น แต่ภารตีกับภาวิชแอบมองหน้ากันอย่างหนักใจแทน
ooooooo
กลายเป็นเรื่องที่คนรอบข้างต้องคิดหนัก วันนี้ที่ร้านกาแฟทั้งลักษมี นวัต และภารตีก็นั่งปรึกษากัน ลักษมีบ่นว่าตนต้องตายเร็วเพราะสองคนนี้แน่ๆ แต่ภารตีบอกว่าตนชอบความคิดใหม่ของลัลนารี อย่างน้อยก็ไม่ฟูมฟายไปวันๆ ดูมีเป้าหมายดี
"แต่เป้าหมายของพี่ลัล ถ้าให้พี่ตุลย์เป็นคนทำมันยากนะครับพี่" นวัตติงเหตุผลคือ "ไม่ใช่ว่าพี่ตุลย์ไม่รัก แต่ต่างคนต่างมีชีวิตของตัวเองแบบนี้จะให้มาสปาร์กกันมันก็ยากนะครับ"
ลักษมีรำคาญบอกว่ายากนักก็จับขังคู่เสียเลย ภารตีบอกว่าไม่ต้องถึงขังหรอกคู่นี้ถ้าเจอกันใกล้กันทุกวันเดี๋ยวมันก็ไม่ไหวกันเองแหละ มีปัญหาอีกว่าในเมื่ออยู่คนละบ้าน งานคนละอย่างจะเจอกันตอนไหนได้ นอกจากปาฏิหาริย์
พอได้ยินคำว่า "ปาฏิหาริย์" นวัตก็ฉุกคิดได้ กลับไปเสนอคุณณพให้ปรับปรุงออฟฟิศใหม่อ้างเหตุผลว่าเพื่อให้ลูกความประทับใจเวลามาติดต่องาน จุรีสนับสนุนสุดตัวอยากเปลี่ยนของใหม่หมด
"แต่ถ้าจะทำขนาดนั้นก็เรื่องใหญ่ จะจ้างบริษัทไหนมาจัดการล่ะ" คุณณพปรารภ
"เรื่องนี้ไม่ต้องห่วงครับ ผมมีมือหนึ่งทางด้านนี้แล้วก็ราคาไม่แพงด้วยครับ" นวัตดีใจมากที่แผนของตนมีแววสำเร็จ
ไม่ทันข้ามวันภารตีก็กระดี๊กระด๊าดีใจสุดขีดบอกลัลนารีว่ามีงานเข้าแล้ว ภาวิชถามว่างานอะไรถึงได้ตื่นเต้นขนาดนั้น
"บริษัทตุลย์เขาติดต่อเข้ามาว่า อยากให้เราไปรีโนเวท ออฟฟิศตุลย์ แต่ฉันยังไม่ได้รับปากเขา...ลัล...ฉันรู้ว่าแกคงลำบากใจถ้าต้องไปทำงานที่ ออฟฟิศตุลย์ มันต้องเจอกันแน่ หลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว ฉันถึงอยากจะถามแกก่อน ฉันอยากให้แกเป็นคนตัดสินใจ" พูดแล้วทำหน้าเครียดกระตุ้นบรรยากาศ "ถึงแม้ว่าปีนี้ผลประกอบการของบริษัทเราจะขาดทุน แต่เพื่อแกฉันยอมได้ แกตัดสินใจมาเลย!"
"แกรับงานนี้ได้เลย เรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวฉันแยกแยะได้" ลัลนารีตอบทันที
ภารตีถามย้ำอีกจนเพื่อนยืนยัน เธอดีใจมากที่เรื่องมาเข้าทางเอาง่ายๆ ภาวิชเสนอว่าจะร่วมด้วย ภารตีตัดบทว่าไม่ต้อง แต่พอภาวิชบอกว่าจะทำให้ฟรีๆ ภารตีตอบทันทีว่า
"งั้นแกบรรจุทำงานนี้ได้เลย"
ลัลนารีถามว่าเขาจะให้เราไปคุยเมื่อไหร่ ภารตีบอกว่าเย็นนี้เลย
ooooooo
ลัลนารีเป็นคนไปสำรวจภายในออฟฟิศเพื่อประเมินงาน จุรีพาดูส่วนหลักๆที่ต้องใช้ในการพบปะกับลูกความ ลัลนารีเดินตามไปดูแต่ไม่มีสมาธินัก สายตาลอกแลกคอยมองไปรอบๆว่าตุลาอยู่ที่ไหนจนภารตีกระทุ้งเตือนจึงรู้สึกตัว หันกลับมามีสมาธิกับการงาน
"ค่ะ...ถ้างั้นก็เปลี่ยนลายโซฟากับตกแต่งบรรยากาศให้สดชื่นขึ้นด้วยต้นไม้ดีไหมคะ"
"เก๋กู๊ดค่ะ พี่ณพคงชอบ แล้วก็ที่ห้องประชุม อ้อ...แล้วก็ห้องสำคัญที่สุด...ห้องคุณตุลย์ค่ะ เพราะส่วนใหญ่ลูกความจะคุยกับคุณตุลย์ในห้องนี้"
ลัลนารีมองแว้บเข้าไปในห้องไม่เห็นตุลาแต่ไม่อยากถาม ภาวิชกลับเป็นคนถามอย่างรู้ใจว่า
"แล้วเจ้าของห้องไปไหนล่ะครับ จะได้ปรึกษาว่าชอบแบบไหน"
จุรีบอกว่าตุลาออกไปคุยงานข้างนอก พูดไม่ทันขาดคำเสียงตุลาคุยกับนวัตก็แว่วเข้ามา ทุกคนหันมองตามเสียง เขาเดินเข้ามาพร้อมนวัตและณิชนิชา ตุลาชะงักทันทีที่เห็นลัลนารี
นวัตทำเป็นทักลัลนารีว่าไม่เจอไม่กี่วันสวยขึ้นมาก จุรีเห็นด้วยแต่ผ่าไปถามตุลาว่าทำอะไรภรรยาถึงได้สวยวันสวยคืน ภาวิชตอบแทนอีกแล้วว่า
"ลัลเขาคงสบายใจขึ้นน่ะครับ ก็เลยสวย"
ตุลาทำหน้าตึงใส่ พวกที่สมรู้ร่วมคิดกันเลยมองหน้ากันแบบแหยงๆว่าท่าจะเป็นเรื่องเสียแล้ว
ลัลนารีดูบรรยากาศออก ถามตุลาว่าจะให้ปรับห้องทำงานเป็นแนวไหนหรือ ทำเอาเขางงจนนวัตต้องชี้แจงว่าคุณณพจ้างบริษัทของลัลนารีมารีโนเวทออฟฟิศเรา ให้ดูสดใสขึ้นเขาจะได้ทำงานไม่เครียด
ภาวิชเสนอว่าให้เปลี่ยนสีเบาะห้องตุลาเป็นโทนสีน้ำเงินดีไหม ลัลนารีเห็นด้วยแต่พอหันไปถามความเห็นตุลา เขากลับตอบหน้าตึงว่าตนไม่ชอบสีน้ำเงิน ภาวิชเสนอใหม่เป็นสีน้ำตาล ตุลาตัดบทว่าตนมีงานต้องเคลียร์ทำท่าจะออกไป แต่จุรีบอกว่าคุณณพอยากให้เขาคุยด้วย
"จัดการตามที่เห็นสมควรครับ ผมคงไม่ว่างคุยเรื่องนี้เชิญครับ"
ทุกคนเลยต้องเดินออกไป ภาวิชจงใจแตะแขนลัลนารีดันออกไป ตุลาหางตามองอย่างไม่พอใจ นวัตเองก็ไม่พอใจแทนตุลาด้วย
พอออกมาหน้าห้อง นวัตบอกให้ลัลนารีเลือกสีเองเลยดีกว่า ภาวิชจะเสนออีกถูกนวัตตัดบทว่าให้ลัลนารีเป็นคนเลือกเพราะเธอมีหน้าที่นั้น ภาวิชยียวนว่าคงไม่ทราบว่าตนมีส่วนในงานเหมือนกัน
"ทราบครับ แต่คิดว่าคุณน่าจะรู้ว่าสัดส่วนที่คุณควรอยู่ มันอยู่ตรงไหน" นวัตตอบแขวะ ทั้งสองทำท่าจะห้ำหั่นกัน ภารตีรีบตัดบทว่าเรื่องนี้เดี๋ยวตนจัดการเองแล้วให้จุรีพาไปดูห้องอื่นต่อ
จุรีจึงพาไปดูที่ห้องประชุม นวัตบ่นกับณิชนิชาว่าญาติของภารตีจงใจสนิทกับลัลนารีต่อหน้าตุลา แบบนี้ตนว่าไม่บริสุทธิ์ใจแน่ๆ ณิชนิชาเลยถามว่าที่คิดกันว่าวิธีนี้ช่วยได้นั้นมันจะช่วยได้จริงๆหรือเปล่า
นวัตฟังแล้วชักแกว่งเหมือนกัน
ooooooo
เมื่อเรื่องงบประมาณเป็นที่ตกลงกันแล้ว ภารตีเริ่มงานด้วยการวัดขนาดของเฟอร์นิเจอร์ที่ต้องการปรับปรุงใหม่เพื่อเก็บข้อมูล ถามว่าเริ่มจากห้องไหนดี ภาวิชเสนอทันทีว่าห้องตุลา ลัลนารีสนับสนุนทันที
ตุลากำลังนั่งทำงานง่วนอยู่ จุรีพาพวกภารตีเข้ามาขอรบกวนเวลาสักสิบนาที ตุลาเชิญตามสบาย ลัลนารีจึงเอาสายวัดเริ่มทำงานภาวิชช่วยดึงปลายสายวัดให้ บางครั้งมือกับมือก็แตะกัน ทำให้ตุลาดูขัดตาขัดใจนัก ภาวิชเห็นดังนั้นก็ยิ่งยั่วยิ่งใกล้ชิดกับลัลนารี
บรรยากาศตึงเครียดเมื่อตุลากระแทกดินสอจนหัก เท่านั้นไม่พอครั้นจะหยิบแท่งใหม่ก็พลาดทำกล่องดินสอตกไปทั้งกล่อง เขาพึมพำขอโทษแล้วก้มเก็บ ภารตีเห็นท่าไม่ดีเลยเสนอแยกย้ายกันทำงานโดยแยกเอาภาวิชออกไปเป็นสำคัญ
เมื่อลัลนารีอยู่ทำงานกับตุลาตามลำพังในห้อง เธอยังตั้งหน้าตั้งตาวัดโซฟา วัดไปจดไปจนกระทั่งเหลือเก้าอี้ที่ตุลานั่งเป็นตัวสุดท้าย ขอวัดเก้าอี้เขาตอบอย่างเย็นชาว่าตามสบายแต่ไม่ลุก จนลัลนารีต้องขอร้องให้ช่วยลุกแป๊บนึงตนจะได้วัดความกว้างของเบาะ
ตุลาลุกยืนแต่ไม่ขยับ ลัลนารีก็ไม่ว่าอะไรแต่วัดด้วยความยากลำบาก สุดท้ายเขาอาสาช่วย เธอกลับปฏิเสธ เขาเลยถามอย่างหงุดหงิดว่า
"ทำไม เป็นผมช่วยไม่ได้ใช่ไหม"
"ไม่เกี่ยว ลัลทำเองได้ ก็อยากทำเอง" เธอตอบอย่างรู้ความหมายในคำประชด
ทั้งสองเล่นแง่กันอยู่ตรงนั้น จนลัลนารีเซล้มลงไปทางตุลา เขาประคองไว้ ตาต่อตามองกันเหมือนตกในภวังค์ ลัลนารีเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้ ก็พอดีที่ภาวิชเข้ามา ทั้งสองรีบผละจากกัน
ภาวิชทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่เห็นอะไรเมื่อครู่นี้ ถามลัลนารีว่าเสร็จหรือยังจะได้ไปฟังตนร้องเพลงต่อ เพื่อนฝากเหล้าไว้คืนนี้จะได้ฉลองกันให้เต็มที่ทั้งคืนเลย
พอลัลนารีเดินออกไปด้วยกัน ภาวิชก็ทำเป็นพึมพำว่าเฉียดฉิวจริงๆ ตนไม่น่าปล่อยให้เธออยู่ห่างตาเลย ลัลนารีถามว่าพูดอะไร ภาวิชก็พูดยิ้มๆอย่างมีแผนว่า
"จะยังไงคุณก็เคยเป็นสามีภรรยากัน มันก็ยังมีความผูกพันกันอยู่ แต่ถ้าลัลผูกพันกับผมเหมือนกัน เรื่องจะตัดคุณก็คงง่ายขึ้น คุณว่าจริงไหม"
ลัลนารียังงงถามว่าหมายความว่ายังไง ภาวิชไม่ตอบแต่ยิ้มกวนๆชวนไปฉลองกันดีกว่า
ตุลามองตามภาวิชกับลัลนารีไปอย่างไม่สบายใจ...
ooooooo
