365 วันแห่งรัก
ตอนที่ 16
ลัลนารียังคงเอาแต่ร้องไห้พรั่งพรูความเสียใจความผิดของตัวเองออกมาไม่หยุดจนภารตีถามว่าจะร้องไห้อีกทำไมตอนนี้ตุลาก็ปลอดภัยแล้ว เมื่อเธอขอโอกาสให้ตุลากลับมาฟ้าก็ให้แล้ว ตุลาฟื้นแล้ว ส่วนภาวิชก็ถามว่าจะมัวมาทำอะไรอยู่ที่นี่ทำไมไม่ไปอยู่ข้างๆสามี
"ลัลทำผิดไว้เยอะจนไม่กล้ามองหน้าตุลย์ ถ้าตุลย์ไม่แต่งงานกับลัล ก็คงไม่เป็นอย่างนี้"
"ลัล...คนเราจะยอมตายเพื่อใครสักคน เหตุผลเดียวที่จะทำแบบนั้นได้ลัลคิดว่าเพราะอะไร" ภาวิชถาม ลัลนารีลังเลนิดหนึ่งก่อนบอกว่าเพราะรัก ภาวิชชี้ให้เห็นว่า "ถึงสามีลัลไม่พูดว่ารักลัลแค่ไหน แต่วิชว่าการกระทำของเขาก็พิสูจน์ได้แล้วนะ...ลัล โอกาสอาจมีครั้งเดียวในชีวิตนะ"
ประโยคสุดท้ายของภาวิชเหมือนคำพูดของแม่หมอ ทำให้ลัลนารีคิดถึงอีกประโยคของแม่หมอที่ว่า "หาปัจจุบันให้เจอ" คิดแล้วลัลนารีตื่นเต้นลุกพรวดไปจับหน้าภาวิช จนภาวิชถามว่าเป็นอะไร
"วิชยังอยู่..." ลัลนารีลูบใบหน้าเขา "ถ้าวันนี้ลัลเดินออกมา ลัลก็จะไม่ได้อยู่กับตุลย์ ลัลต้องกลับไปหาตุลย์ใช่ไหม...ใช่ๆหาปัจจุบันให้เจอ...ขอบใจนะวิช"
ลัลนารีพูดพล่ามอยู่คนเดียวแล้วก็รีบกลับออกไป ภาวิชคาดว่าเธอคงจะกลับไปหาตุลา ส่วนภารตีเข้ามาตบไหล่ ภาวิช ชมว่าตั้งแต่เป็นญาติกันก็เพิ่งเห็นเขาหล่อมากวันนี้แหละ ทั้งสองเบาใจที่ลัลนารีหายเครียด
ooooooo
เมื่อตุลาฟื้นขึ้นมา ติ้งอยู่ดูแลน้องชายอย่างใกล้ชิด คะยั้นคะยอให้น้องกินอาหารให้มากๆจะได้มีแรง ตุลาไม่สนใจอาหารเฝ้าแต่ถามว่าลัลนารีหายไปไหน ทำไมไม่มาหาตน ติ้งตอบไม่ได้หันไปกระซิบกับพ่อว่าตนก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน ปกติลัลนารีติดผัวจะตายไป
ขณะสองพ่อลูกกำลังปรึกษากันอยู่นั่นเอง ลักษมี ลดาวัลย์ และชวินทร์ก็เข้ามาพร้อมของเยี่ยม พอเห็นหน้าลักษมี ตุลาก็ถามทันทีว่าลัลล่ะ ลักษมีมองหน้ากันอึ้งถามว่าลัลไม่ได้มาเฝ้าเขาหรือเพราะไม่ได้กลับบ้านเลย ทำให้ตุลายิ่งเป็นห่วงเฝ้าถามว่า
"ลัลไปไหน...เขาเป็นอะไร...ถ้าไม่เป็นอะไรแล้วทำไมเขาไม่มาหาผม"
ติ้งยืนยันว่าลัลนารีไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ครั้นตุลาขอโทรศัพท์จะโทร.คุยกับเธอ ติ้งอึกอักเขาบอกว่าจะคุยกับลัลนารีเดี๋ยวนี้
ตุลากระวนกระวายมากจนธุมต้องออกมายืนยันอีกคนว่าลัลนารีไม่เป็นไร ปลอดภัยดีเชื่อพ่อเถอะ ตุลาจึงค่อยสงบลง ติ้งรีบเอาใจบอกว่าเดี๋ยวจะไปตามมาให้
พอออกมาปรึกษากันข้างนอกติ้งรู้จากลดาวัลย์ว่าลัลนารีไม่ได้กลับบ้านและไม่ได้โทร.มาด้วย ติ้งสบถว่า "มันเป็นบ้าอะไรเนี่ย" เลยถูกธุมตำหนิว่า
"บ้าเพราะปากแกไง หนูลัลคงโทษตัวเองว่าทำให้ตุลย์โดนยิง แกก็พร่ำพูดย้ำๆ นี่คงยิ่งรู้สึกผิดไปกันใหญ่"
ติ้งเลยกลายเป็นจำเลยถูกทั้งพ่อทั้งลักษมีรุมกันตำหนิจนใจไม่ดีรีบออกไปบอกว่าจะไปตามเมียให้น้อง
ooooooo
ติ้งลงมาเจอลัลนารีนั่งเหงาอยู่ที่มุมหนึ่งรีบเข้าไปถามว่าทำไมมานั่งตรงนี้ ลัลนารีบอกว่าตนไม่กล้าไปหาตุลาเพราะทำผิดกับเขาไว้ พูดอย่างน้อยใจว่าตนเป็นตัวซวย ตนไม่น่าแต่งงานกับเขาเลย ตนทำให้เขาเกือบตาย
ติ้งยอมรับว่าตนปากเสียจะคิดมากทำไม ตอนนี้ตุลายังไม่ตายแต่ถ้าเธอไม่ขึ้นไปเขาตายแน่ พอลัลนารีมองอึ้ง ติ้งเล่าว่า
"ตั้งแต่ตุลย์ฟื้นมันถามหาแต่ลัล มันเป็นห่วงร่ำๆจะออกไปตามหาให้ได้ แล้วถ้าเราน่ะไม่ขึ้นไป ผัวเราจะเป็นยังไง คิดบ้างไหม"
ลัลนารีคิดหนักแต่สุดท้ายก็ขึ้นไปกับติ้ง พอเข้าไปในห้อง ตุลาเห็นเธอเท่านั้นก็ร้องทักอย่างดีใจถามว่าหายไปไหนมา แล้วเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไม...
ตุลาพูดไม่ทันจบลัลนารีก็โผเข้ากอดเขาไว้พร่ำบอกว่า ตนขอโทษ...ขอโทษ ธุมถอยมาดึงติ้งให้ออกไปข้างนอก ติ้งขืนตัวไว้แต่ถูกธุมลากออกไปจนได้
ตุลายังคงกอดลัลนารีไว้ เธอร้องไห้พร่ำขอโทษเขา ตุลาบอกว่าเธอไม่ผิด พูดปลอบว่า
"ถ้าผมต้องเสียลัลไป ผมยอมตายซะดีกว่า" เขาจับหน้าลัลนารีขึ้นมามองบอกว่า "จำไว้นะเพื่อลัล ผมทำได้ทุกอย่าง"
ลัลนารีทนไม่ได้ฟุบกอดตุลาไว้ร้องไห้ด้วยความซาบซึ้งใจ
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น ติ้งเจอรชากำลังจะขึ้นไปหาตุลา ติ้งก้าวออกไปขวางเตือนว่าตอนนี้ผัวเมียเขากำลังดีๆกัน อย่าเข้าไปป่วนให้เสียเรื่อง รชาอ้างว่าตนมีงาน ติ้งย้ำว่าขอให้เป็นเรื่องงานอย่างเดียวก็แล้วกัน ถ้านอกเรื่องเมื่อไรเจอตนแน่! แล้วพากันเดินเข้าไปในห้องพักคนไข้ของตุลา
ติ้งกับลัลนารีนั่งที่โซฟาห่างๆ ที่ใกล้เตียงตุลามีรชากับนวัตนั่งฟังตุลาเล่าเหตุการณ์ให้ฟังอยู่
ตุลาเล่าว่ามันเจตนาจะฆ่าตน จำได้คุ้นๆว่าเป็นพวกลูกน้องภูมิบดินทร์ พอบอกรูปร่างลักษณะสีผิวคร่าวๆ รชาก็จำได้ว่าต้องเป็นกลศ มือขวาของภูมิบดินทร์ ใครที่ขวางทางของภูมิบดินทร์ กลศคนนี้จะคอยจัดการเก็บกวาดให้หมด ตุลาถามว่าทุกเรื่องเลยหรือ รชายืนยันว่าทุกเรื่อง
"ถ้าอย่างนั้น นายกลศคนนี้อาจจะเป็นกุญแจสำคัญที่ไขคดีของคุณปนุทได้นะ" ตุลาเอ่ย
นวัตเสนอว่าถ้าเราเกลี้ยกล่อมกลศให้มาเป็นพยานเพื่อซัดทอดเอาผิดกับภูมิบดินทร์ได้เราต้องชนะคดีแน่ๆ ตุลาจึงสรุปว่า ถ้าเช่นนั้นเราต้องตามจับนายกลศให้เร็วที่สุด
เป็นเวลาที่ภูมิบดินทร์สั่งกลศให้หลบหน้าไปสักพัก ด่าลูกน้องที่ทำงานพลาดซ้ำยังถูกตุลาเห็นหน้าอีก
ขณะนั้นเองลูกน้องอีกคนวิ่งเข้ามาบอกว่าตำรวจมา ภูมิบดินทร์กับกลศตกใจ เขาสั่งให้มันหลบไปก่อน กลศออก ไปอีกทางหนึ่ง ตำรวจก็เข้ามาถึงห้องพอดี เข้าแจ้งข้อหาว่า
"สวัสดีครับคุณภูมิบดินทร์ คุณเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีจ้างวานฆ่าทนายตุลา"
ooooooo
กลศกลับไปยังที่กบดานโทรศัพท์สั่งเสียเมียว่าตนจะหลบไปสักสองสามเดือนให้ดูแลลูกให้ดีแล้วจะติดต่อมา แต่พอวางสายออกมาก็ชะงักเมื่อเห็นรชารออยู่ที่รถ เธอถามว่าคิดจะหนีแน่ใจหรือว่าจะรอด แล้วบอกมันว่า "ฉันมีข้อเสนอ แล้วแกจะไม่ต้องหนีหัวซุกหัวซุนอีกต่อไป"
"ผมไม่มีวันหักหลังนาย" กลศเด็ดเดี่ยวมาก รชาไม่ ตอแยบอกแค่ว่าถ้าต้องการให้ช่วยก็ติดต่อมาแล้วกัน พูดแล้วขับรถออกไป
ลูกน้องภูมิบดินทร์สะกดรอยกลศอยู่มันรีบโทร.รายงานนายทันที
กลศไปหาภูมิบดินทร์อีกครั้ง เขาสั่งให้หลบไปแถวชายแดนสักพัก เรื่องซาแล้วค่อยกลับมาพลางเลื่อนเงินสดให้ จำนวนหนึ่ง กลศรับคำรับเงินแล้วออกไป พอกลศพ้นไปเท่านั้น ภูมิบดินทร์ก็ยกมือถือโทร.ออก สั่งเหี้ยม "จัดการซะ!"
ขณะกลศขับรถหนีมีมอเตอร์ไซค์ขับตามคนซ้อนท้ายชักปืนมาจ่อจะยิง ถูกกลศหักรถเบียดจนมอเตอร์ไซค์ล้มแล้วเขาก็ตะบึงรถหนีไป
กลศย้อนกลับไปที่ลานจอดรถโรงแรมรชา ขณะเธอลงมาจากรถก็ถูกมันเดินมาขวางไว้ เธอตกใจ แต่พอมันถามว่า "ข้อเสนอของคุณคืออะไร" รชาก็ยิ้มพอใจที่ทุกอย่างเข้าทางหมด!
ooooooo
รชาย่ามใจว่าตนถือไพ่เหนือกว่าลัลนารี เสนอลัลนารีว่าให้เธอไปจากตุลาเสีย ลัลนารีปฏิเสธโดยไม่ต้องคิดว่าไม่มีทาง รชาบอกว่าตนเจอกลศแล้ว ถ้ามีกลศตุลาก็จับภูมิบดินทร์เข้าคุกไว้ วันนี้ตุลาอาจจะปลอดภัยรอดไปได้แต่ตนเชื่อว่า ภูมิบดินทร์จะไม่มีวันยอมปล่อยตุลาไปแน่ ถามว่า “เธออยากให้ผัวเธอตายรึไง”
ลัลนารีสวนไปว่าอย่ามาขู่ตน รชาไม่ตอแยแต่ย้ำว่า
“ไม่เชื่อก็ตามใจ แต่จำไว้ว่า ความปลอดภัยของตุลย์ อยู่ในมือฉัน...ไม่ต้องรีบตอบตอนนี้ฉันรอได้ แต่ชีวิตตุลย์รอได้ไม่นานนะ” พูดแล้วรชาเลี่ยงไป ปล่อยให้ลัลนารีคิดเครียดอยู่ตรงนั้น
คืนเดียวกันนี้ ลูกน้องภูมิบดินทร์สองคนก็ปลอมเป็นพยาบาลเดินเข้ามา ตรงไปที่ห้องของตุลา
ลัลนารียิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ไปเจอภาวิชกับภารตีที่หน้าลิฟต์ทั้งคู่กำลังจะมาเยี่ยมตุลาจึงขึ้นไปด้วยกัน ภารตีเห็นสีหน้าอารมณ์ของลัลนารีแล้วถามว่ามีอะไรกันอีกหรือเปล่า เธอตอบเลี่ยงไปว่ารู้สึกเหนื่อยๆเท่านั้น แต่ภารตีที่คบกันมานานดูออกว่า เพื่อนต้องมีอะไรปิดบังตนอยู่ แต่ไม่เซ้าซี้
แต่พอทั้งสามเดินไปถึงหน้าห้องพักคนไข้ ก็ชะงักกึก เมื่อได้ยินเสียงตึงตังดังจากในห้อง!
ooooooo
ลูกน้องของภูมิบดินทร์สองคนเข้าไปหมายฆ่าตุลา แต่ตุลาได้ยินเสียงนึกว่าลัลนารีพอลืมตาดูก็ถูกพวกมันจะลงมือแล้ว เขาลุกขึ้นสู้สุดชีวิตแม้จะเจ็บแผลและอ่อนเพลียแต่ถ้าไม่สู้ก็คือตาย!
โชคดีที่ภาวิช ภารตี และลัลนารีเข้ามาช่วยทัน ภาวิชเข้าต่อสู้กับลูกน้องภูมิบดินทร์ทั้งสอง ลัลนารีพยายามเข้าไปดูแลตุลาส่วนภารตีเอาแต่ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ
ภาวิชพลาดถูกมีดของลูกน้องภูมิบดินทร์ตวัดเข้าไปที่แขน เป็นจังหวะที่ภารตีตัดสินใจวิ่งออกไปตะโกนขอความช่วยเหลือ เสียงผู้คนหน้าห้องดังขึ้น ลูกน้องภูมิบดินทร์เห็นท่าไม่ดีจึงส่งสัญญาณพากันหนีไป
ลัลนารีเข้าประคองตุลาถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ภารตีีเห็นภาวิชเลือดออกที่แขนรีบคว้าทิชชูมาซับเลือด ภาวิชไม่ได้สนใจแผลของตัวเอง มัวแต่มองลัลนารีที่กอดตุลาพร่ำถามอย่างเป็นห่วงด้วยความสะเทือนใจ
เมื่อเหตุการณ์สงบ ลัลนารีประคองตุลาไปนอนที่เตียง นวัตเข้ามาพอดี บอกว่าคืนนี้ตนขอให้ตำรวจส่งเจ้าหน้าที่มาดูแลเฉพาะแล้ว ตุลาขอบใจ บอกทุกคนว่าหมดเรื่องแล้วกลับไปพักผ่อนกันเสีย ลัลนารีจะไม่ยอมกลับ จนเขาบอกว่าอยู่ที่นี่อันตรายให้กลับไปเสีย แล้วบอกภารตีว่าฝากลัลนารีด้วย
พอออกจากห้องตุลา ภารตีปรารภว่ากล้าบุกถึงโรงพยาบาลแบบนี้ไม่ได้กลัวกฎหมายกันเลย ถ้าภูมิบดินทร์ยังลอยนวลอยู่แบบนี้มันอาจส่งคนมาอีกก็ได้ พูดแล้วทำท่าสยอง
ลัลนารีฟังแล้วตัดสินใจแยกตัวกลับเอง จนภาวิชกับภารตีงง ภารตีพึมพำว่า “มันจะรีบไปไหนของมัน”
ooooooo
ลัลนารีต้องการไปหารชา พอดีเห็นรชาเข้าลิฟต์ จะตามเข้าไปก็ไม่ทันจึงเข้าอีกตัวหนึ่งตามขึ้นไป แต่พอถึงชั้นที่กดลัลนารีออกมาเห็นรชากำลังจะเดินเข้าห้อง ทันใดก็มีลูกน้องภูมิบดินทร์โผล่มาจากมุมหนึ่งตรงเข้าทำร้ายรชาแล้วผลักเข้าไปในห้อง
ลัลนารีแอบดูใจระทึก นึกได้ก็หยิบโทรศัพท์โทร.ออก
“มีคนร้ายบนห้องนายคุณ รีบขึ้นมาเดี๋ยวนี้!” เธอโทร. แจ้งผู้จัดการโรงแรม เท่านั้นไม่พอยังตรงไปที่สัญญาณเตือนภัยกดปุ่มทันที
โชคดีที่ตำรวจมาตรวจที่โรงแรมพอดี ทั้งตำรวจและผู้จัดการโรงแรมกรูกันเข้าไปช่วยรชาที่ถูกบีบคอจนหน้าแดงก่ำ ลูกน้องภูมิบดินทร์ถูกจับทั้งสองคน
ผู้จัดการเข้าไปดูแลรชาอย่างเป็นห่วง เธอถามว่ารู้ได้ยังไงว่าพวกมันมาที่นี่ ผู้จัดการบอกว่ามีคนโทร.ไปแจ้งตน พอรชาถามว่าใคร ลัลนารีเดินเข้ามาพอดี รชาเชื่อว่าเป็นเธอ
หลังจากนั่งให้การตำรวจที่ล็อบบี้โรงแรมและตำรวจกลับไปแล้ว รชาถามลัลนารีว่าช่วยตนทำไม ไม่อยากให้ตนตายหรือ
“อยาก สิ! ไอ้ที่เธอทำกับฉันมันเลวมาก” ลัลนารีตอบไม่อ้อมค้อม แต่พอรชาถามว่าเธอมาหาตนทำไม ลัลนารีพยายามตัดใจบอกว่า “ข้อเสนอของเธอ ฉันตกลง...”
รชาชะงักมองหน้าลัลนารีอย่างไม่อยากเชื่อ จนลัลนารีบอกว่าคดีสิ้นสุดเมื่อไรตนจะหย่าจากตุลาทันที รชาย้ำถามว่า ที่พูดมานี้แน่ใจแล้วหรือ
“รู้ไว้เลยนะว่าฉันยอมครั้งนี้เพื่อตุลย์ ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อตุลย์เท่านั้น”
“แต่เรื่องนี้จะเป็นความลับระหว่างเธอกับฉัน”
“ฉันสัญญา” ลัลนารีตอบอย่างเด็ดเดี่ยว มุ่งมั่น จนรชายิ้มพอใจ
ooooooo
แม้จะร้าวระทมใจเพียงใด ลัลนารีก็ยังพยายามข่มไว้ใช้เวลาที่เหลือให้ได้อยู่ใกล้ชิดดูแลตุลาอย่างดีที่สุด คืนนี้เธอหาเหตุไปหาตุลาด้วยเหตุผลว่าเห็นเขาลุยงานหนักทั้งวันเลยมาส่งเสบียงมื้อดึก
ตุลาปรึกษากับนวัตและณิชนิชาเกี่ยวกับหลักฐานการฟ้อง ภูมิบดินทร์กรณีอุ้มฆ่าเสี่ยชาญอยู่ นวัตยังรู้สึกว่าหลักฐานที่เรามีเบาเกินไป ณิชนิชาคาดว่าถ้าจับตัวกลศได้จะดีมากคงง่ายขึ้นเยอะ บ่นว่า
“คิดแล้วเจ็บใจ เราอุตส่าห์เต็มที่จนฟ้องหย่าให้เขาได้แล้วพอจบคดีก็หายหน้าไปเฉยๆซะงั้น ณิชว่ารชาเขาตั้งใจเบี้ยวเราแน่ๆ”
ทันใดนั้นเองมือถือของตุลาดังขึ้น เป็นสายจากรชาบอกว่าจะออนไลน์ข้อมูลหลักฐานสำคัญให้เขาดู จากนั้นนัดติดต่ออีกทีพรุ่งนี้เช้า
ทันทีที่ติดต่อกันวันรุ่งขึ้น รชานั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เสียบหูฟังพูดไมค์ขอโทษตุลาที่มาช้าไปหน่อย ตุลาถามถึงหลักฐานสำคัญของเธอ ทันใดนั้นเองกลศก็ก้าวออกมายืนข้างรชา ทุกคนตะลึงอึ้ง
นวัตบอกตุลาว่าใช่ ตุลาขอคุยกับกลศ รชาอนุญาตทันที
“เดี๋ยว” กลศเอ่ยขึ้นก่อน “ผมจะยอมช่วยพวกคุณถ้าคุณสัญญาว่าจะไม่เอาเรื่องที่ผมยิงคุณ”
ตุลาตอบทันทีว่าตนไม่เอาเรื่องเขาแต่คนที่ลงมือกับเสี่ยชาญ...กลศไม่รอให้พูดจบเขาบอกทันทีว่าตนแค่อุ้มแต่ไม่ได้ฆ่านายเป็นคนลงมือ ตุลาขอให้เขาชี้จุดซ่อนศพและต้องการอาวุธปืนเป็นหลักฐาน กลศตอบรับทันที นวัตถามว่าแล้วตนจะพบเขาได้ที่ไหน
หลังจากฟังจุดนัดพบแล้วนวัตหันมาบอกตุลา ตุลาบอกว่าเราไปกันเดี๋ยวนี้เลย ยังห่วงความรู้สึกของลัลนารี หันบอกเธอว่าขอโทษตนต้องไปทำงานก่อน ไม่ต้องห่วง เสร็จแล้วจะรีบกลับมากินให้เรียบแน่ๆ
พอตกลงนัดพบกับตุลาได้แล้วรชาโทร.เข้ามือถือของลัลนารีทันที พูดอย่างมีความสุขว่า
“ฉันทำในส่วนของฉันแล้ว ต่อไปเธอต้องทำในส่วนของเธอ” ลัลนารีถามว่าต้องทำอะไร “พรุ่งนี้สิบโมง ไปเจอฉันที่ทำงานแล้วเธอก็จะรู้เอง” รชาอำไว้ไม่ยอมบอก
ลัลนารีคิดหนักว่ารชาจะมาไม้ไหนอีก
รุ่งขึ้นเมื่อลัลนารีไปพบรชาที่ห้องทำงาน ถูกรชาสั่งให้เซ็นใบหย่า พอเห็นลัลนารีลังเล รชาขู่ว่าเชื่อว่าเธอคงไม่ใช่สัญญาส่งๆ
พอตนช่วยให้ภูมิบดินทร์ติดคุกได้เธอคงไม่เบี้ยวใช่ไหม แล้วสั่งให้เซ็นชื่อหย่าเสีย เห็นลัลนารีลังเลอยู่ก็พูดทิ้งท้ายว่า
“ตามใจนะ ถ้าเธออยากให้ตุลย์ตาย...ก็ไม่ต้องเซ็น”
ลัลนารีคว้าปากกาเซ็นทันที รชาหางตาใส่ยิ้มเยาะอย่างสาแก่ใจ!
เซ็นชื่อหย่าแล้ว ลัลนารีเดินอย่างเลื่อนลอยมาที่ลานจอดรถ คิดถึงคำพูดของตุลาที่ว่า “ผมทำได้ทุกอย่างเพื่อปกป้องคุณ” เธอตอบเขาเบาๆว่า “ลัลก็ทำทุกอย่างได้เพื่อตุลย์ เหมือนกัน” พูดแล้วน้ำตาไหลพรากอย่างปวดร้าวสุดชีวิต...
ooooooo
ลัลนารีใช้เวลาที่เหลืออยู่ไม่มากอยู่ดูแลรับใช้ และแสดงความรักความห่วงใยกับตุลาหมดหัวใจ ตุลาบอกเธอว่าจบคดีนี้เราไปฮันนีมูนกันในที่ที่เธออยากไปโดยเขาจะโอนงานให้ นวัตรับผิดชอบบางส่วนเพื่อ “ผมจะได้มีเวลาให้ลัลมากขึ้นดีไหม” ยิ่งทำให้ลัลนารีเจ็บปวดรวดร้าวในความรู้สึก อวยพรให้เขาชนะเพื่อเขาจะได้ปลอดภัย
รุ่งเช้าก่อนที่ตุลาจะไปศาล ลัลนารีดูแลเขาทุกกระเบียดนิ้ว ตุลาถามว่าทำไมเธอตื่นแต่เช้า เธอบอกว่า “ลัลอยากแต่งตัวให้ตุลย์” เขาก็ยังบอกเธอว่า เสร็จงานแล้วผมโทร.หานะ” ดึงเธอเข้าไปกอดนัดเย็นนี้เจอกัน แต่ลัลนารีกลับน้ำตาไหลพราก...
ทั้งภูมิบดินทร์และนวัตต่างหวังเต็มที่ว่าวันนี้ตนจะต้องชนะคดี แม้แต่ชวินทร์ก็อดไม่ได้ที่จะไปฟังการสืบพยานที่ศาล
การสืบพยานดำเนินไปอย่างเข้มข้น นวัตบรรยายหลักฐานที่ได้จากกลศว่า
“จำเลยได้ส่งลูกน้องไปดักอุ้มเสี่ยชาญจากบ้าน จากนั้นก็พาตัวเสี่ยชาญไปยังโกดังร้างและจำเลยเป็นผู้ลงมือยิงเสี่ยชาญด้วยมือของจำเลยเอง”
ทนายของภูมิบดินทร์ลุกขึ้นค้านหาว่าทนายโจทก์แต่งเรื่องขึ้นมาโดยไม่มีมูล
แต่ในที่สุดเมื่อเจ้าหน้าที่ศาลพากลศพยานของโจทก์มาให้การ กลศให้การตามจริงทุกประการ ซ้ำนวัตยังมีภาพจากกล้องวงจรปิดมายืนยันว่ากลศเป็นมือขวาที่คอยเก็บกวาดปัญหาให้ภูมิบดินทร์มายืนยัน เป็นภาพที่กลศติดตามและพูดคุยกับภูมิบดินทร์อย่างใกล้ชิด ทั้งนี้เพราะทนายจำเลยปฏิเสธว่าจำเลยไม่เคยรู้จักกลศ
สุดท้ายนวัตแสดงหลักฐานกับศาลทั้งรูปศพของชาญ ปืนกระบอกที่ใช้ยิงชาญ กระสุนจากศพของชาญพิสูจน์ว่ามาจากปืนกระบอกนั้นและลายนิ้วมือของภูมิบดินทร์ บนปืน
ในที่สุดศาลพิพากษาว่า
“จำเลยมีความผิดฐานฆ่าผู้อื่นโดยเจตนาและไตร่ตรองไว้ก่อน ปิดบังซ่อนเร้นทำลายศพเพื่อปกปิดสาเหตุการตาย เมื่อถูกจับกุมก็ยังไม่สำนึกผิดและให้การปฏิเสธต่อสู้คดีตลอดมา จึงไม่มีเหตุที่ศาลจะต้องปรานี เห็นสมควรลงโทษสถานหนัก พิพากษาประหารชีวิตจำเลยสถานเดียว”
ฝ่ายพวกนวัตโล่งใจ ตุลามองนวัตอย่างภูมิใจ ณิชนิชาปลื้มใจไปกับนวัตด้วย แต่ภูมิบดินทร์ไม่สลดแม้แต่น้อย ขณะเดินผ่านพวกตุลาเขายังมองอย่างผยอง
แม้แต่เจ้าหน้าที่ที่มาคุมตัวภูมิบดินทร์ไปก็ยังทำได้แค่เดินประกบอย่างระมัดระวังเท่านั้น
ระหว่างที่ตุลาอยู่ที่ศาลนั้น ลัลนารีรู้ว่าเวลาของตนเหลือน้อยลงทุกทีแล้ว เธอลงมือเก็บของใส่กระเป๋าน้ำตานองหน้า ภารตีและภาวิชเห็นภาวะไม่ปกติของลัลนารีจึงมาอยู่เป็นเพื่อน พอเห็นลัลนารีเอากระเป๋าเสื้อผ้าไปใส่ท้ายรถ ภารตีตามมาถามว่าจะไปไหน เข้าใจกันดีกับตุลาแล้วไม่ใช่หรือ ลัลนารีบอกว่าจะกลับไปอยู่บ้านแม่ ภารตีตกใจบอกภาวิชให้รีบตามไปเร็วๆ แล้วทั้งสองก็ขับรถตามไปทันที
ooooooo
เมื่อออกมาถึงหน้าศาล รชาชวนตุลาไปฉลองชัยชนะกัน ตนขอเลี้ยงเอง ตุลาไม่ทันตอบชวินทร์ก็แทรกเข้ามาแสดงความยินดีบอกตุลาว่าลักษมีเตรียมอาหาร ไว้ฉลองกันแล้วรีบไปกันเถิด ตุลารับคำทันทีเขาชวนนวัตกับณิชณิชาไปด้วย แต่ทั้งสองขอไปฉลองกันเองดีกว่า
รชามองตามตุลาไปอย่างไม่พอใจมากนึกแก้เผ็ดพึมพำยิ้มร้าย “ไปบ้านแม่ยายเหรอ...”
ลัลนารีไปถึงบ้านลักษมีก่อนแล้ว ลักษมีเร่งให้ทั้งสามช่วยกันจัดโต๊ะเตรียมฉลองชัยชนะของตุลากัน พอลัลนารีรู้ว่าตุลาจะมาที่นี่ก็ร้องเสียงหลงตกใจบอกแม่ว่ารีบโทร.ไปยกเลิก เดี๋ยวนี้เลยอย่าให้ตุลามาที่นี่
"ทำไมผมถึงมาที่นี่ไม่ได้" ตุลามาได้ยินพอดีถามหยอกยิ้มๆ พลางก้าวเข้าไปยืนตรงหน้าลัลนารี
ที่หน้าบ้านรชามาถึงพอดี เธอเดินเข้าไปในบ้านอย่างกระหยิ่ม
ขณะตุลากำลังถามเหตุผลกับลัลนารีอยู่นั่นเอง รชาก็ก้าวเข้าไปเอาใบหย่าให้ดู ทุกคนตะลึงอึ้ง ลักษมีด่าว่ารชาโกหก ลัลนารีไม่มีวันยอมหย่าผัวเด็ดขาด ตุลาถามว่าเกิดอะไรขึ้น รชาชี้แจงว่า
"เมียตุลย์มาเสนอให้เราช่วยตุลย์เรื่องคดีแลกกับที่เขาจะหย่ากับตุลย์" แล้วชี้ให้ดูลายเซ็นของลัลนารี ในขณะที่เจ้าตัวเอาแต่หน้าซีดยืนนิ่งจนภารตีถามว่ามันเป็นลายเซ็นของเธอ จริงๆหรือ ทุกคนมองลุ้นรอคำตอบ แล้วก็ต้องตะลึงงันเมื่อลัลนารียอมรับว่า "ฉันเซ็นจริง ฉันเต็มใจหย่ากับตุลย์"
"คงจะได้ยินกันชัดเจนดีแล้วนะ" รชายิ้มอย่างเป็นต่อ หันไปพูดกับลักษมีว่า "รู้ไว้เสียด้วยว่าเรื่องนี้ฉันไม่ใช่ตัวร้าย เคลียร์กันเองนะ หมดธุระแล้ว ฉลองกันให้เต็มที่นะ ฉันขอตัว"
พอรชาไปแล้ว ตุลาลากลัลนารีไปหลังบ้านบอกว่าเราต้องคุยกัน ส่วนภารตียิ่งฟังก็ยิ่งงงไม่รู้จะถามใครได้แต่พึมพำกับตัวเอง "นี่มันอะไรกันวะเนี่ย?"
ooooooo
เมื่อไปคุยกันสองต่อสอง ตุลาถามว่าทำอย่างนี้หมายความว่าอะไร ทำไมเอาชีวิตคู่ของเราไปต่อรองกันแบบนี้ ลัลนารีพูดอย่างพยายามข่มความเจ็บปวดว่าแต่ถ้าไม่มีความสุขตนก็ไม่รู้ว่าจะ ยื้อมันต่อไปทำไม ย้ำกับตุลาว่า "ลัลอยากมีความสุข"
แล้วเธอก็ระบายออกมาว่าตนมีความสุขแค่วันแต่งงานเท่านั้น หลังจากนั้นก็ไม่มีวันไหนที่ตนจะไม่ร้องไห้หรือภูมิใจที่มีเขาอยู่ในชีวิต เลย ตนเบื่อที่จะต้องร้องไห้ เบื่อที่จะต้องเสียใจแล้วโทษตัวเองว่า
"ลัลคงผิดตั้งแต่ขอตุลย์แต่งงานทั้งที่ตุลย์ไม่ได้รักลัล ถ้าต้องเจ็บซ้ำๆแบบนี้เราก็แยกกันดีกว่าเผื่อว่าชีวิตของตุลย์จะดีขึ้น"
"ถ้าลัลต้องการแบบนั้น ผมกับลัลคงต้องการเวลาทบทวนว่าเราแต่งงานกันเพราะอะไร" ตุลาตอบอย่างนิ่งขรึม ทำให้ลัลนารียิ่งเสียใจที่เขาไม่ยื้อไม่ง้อเธอเลยแม้แต่คำเดียวเชื่อว่าเขา คงไม่ได้รักตนจริงๆ พอตุลาเดินเข้าบ้านก็ไม่พูดจากับใครเขากลับไปทันที ไปนั่งจมอยู่กับความคิดคำนึงอยู่จนมืด
เมื่อติ้งกับธุมเข้าบ้านแปลกใจที่เห็นตุลานั่งอยู่ ติ้งถามว่าโทร.ไปทำไมไม่รับสาย พ่ออุตส่าห์มารออยู่ตั้งแต่บ่ายกะจะแสดงความยินดีด้วย
ตุลายังนั่งนิ่งจนติ้งเห็นเอกสารหย่าวางอยู่ข้างตัว หยิบไปอ่านกับพ่อ ถามน้องว่าสองคนเป็นบ้าอะไรกันถึงต้องทำแบบนี้
"ผมก็ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น" ตุลาตอบอย่างหงอยเหงาทดท้อใจ
ooooooo
ส่วนภารตีไปคุยกับลัลนารีที่ริมสระว่ายน้ำ พอรู้ที่มาที่ไปก็ด่าเพื่อนว่าไปยอมนังงูพิษนั่นได้ยังไงยุว่ากะอีแค่กระดาษ แผ่นเดียวฉีกทิ้งเสียก็จบกลัวอะไรมัน ลัลนารียังยืนยันว่าตนต้องหย่า ภารตีถามว่าจะยอมแพ้รชาหรือ ลัลนารีตอบอย่างสงบเยือกเย็นว่า
"ฉันไม่ได้หย่ากับตุลย์เพราะรชา ฉันอยากหย่าเพื่อตุลย์"
จากนั้นเล่าถึงความเป็นมาระหว่างตัวเองกับตุลาว่า ตนเป็นฝ่ายเริ่มก่อนทั้งสิ้น เริ่มเห็นก็ชอบเขา จากนั้นก็โทร.หาเขา พยายามยัดเยียดตัวเองให้เขาและสุดท้ายก็เป็นคนขอเขาแต่งงานเอง ทั้งนี้เพราะ...
"ฉันพยายามจะให้เขาเป็นสามีในฝัน เป็นของฉันคนเดียว เพราะฉันรักเขา ฉันใช้ข้ออ้างว่ารักเขาแล้วก็ทำทุกอย่างเพื่อตัวเอง จนตุลย์ต้องถอนตัวจากคดีของภูมิบดินทร์ ต้องวางมือจากงานที่เขารัก ต้องโดนยิงเกือบตาย ฉันทำให้ชีวิตของตุลย์พัง! แล้วคนอย่างฉันยังสมควรจะอยู่ข้างตุลย์อีกเหรอ"
"ลัล...มันไม่ใช่ความผิดของแกนะ"
"ถ้าไม่มีฉัน...คนที่ว่าความคดีภูมิบดินทร์ต้องเป็นตุลย์ คนที่ต้องรับความสำเร็จในวันนี้ต้องเป็นตุลย์ไม่ใช่นวัต ฉันทำลายอนาคตตุลย์ ฉันไม่รู้จะชดใช้ยังไงนอกจากวิธีนี้ ฉันอยากให้ตุลย์มีความสุข"
ส่วนอนาคตตุลาจะเลือกใครแม้กระทั่งเลือกรชา ลัลนารีบอกว่าตนยอมรับได้ทั้งนั้น ภารตีถามว่าทำแบบนี้แล้วเธอมีความสุขจริงหรือ ลัลนารีตอบว่าตนไม่มีความสุข แต่หวังว่าตุลาจะมีความสุข ภารตีถามอีกว่าแล้วคิดว่าตุลาจะเชื่อเรื่องที่เธอโกหกไหม คราวนี้ลัลนารีเงียบ ตอบไม่ออก
ooooooo
ลัลนารีเล่าไปแค่นั้นใครถามอะไรอีกก็ไม่ตอบแล้วขอตัวไปทำงาน
ธุมกับติ้งต่างงงงันกับเรื่องของตุลากับลัลนารี เมื่อไม่รู้จะหาคำตอบจากใครจึงพากันไปที่บ้านลักษมีแล้วก็ต้องหน้าจ๋อยกลับไปเมื่อลักษมีบอกว่า "อย่าว่าแต่คุณเลย ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน"
ลัลนารีออกจากบ้านแม่ก็ไปทำงานแต่ทำอย่างซังกะตายตาคอยชำเลืองดูโทรศัพท์ ลุ้นว่าตุลาโทร.มาไหม ถูกภารตีแซวว่ามองโทรศัพท์จนตาจะเหล่อยู่แล้ว
ภาวิชไปหาตุลาที่บ้านบอกตุลาตามตรงว่าตนคิดอย่างไรกับลัลนารีเขาก็รู้อยู่แล้ว ไม่นานจากนี้ถ้าลัลนารีเป็นอิสระหมดสภาพจากการเป็นภรรยาของเขา ตนก็พร้อมที่จะเปลี่ยนสถานะจากเพื่อนมาเป็น...อย่างอื่นทันที
ตุลามองภาวิชอย่างไม่พอใจมาก ภาวิชไม่สนใจพูดต่ออย่างอารมณ์ดีว่า
"ถ้าคุณรักลัลจริงๆ คุณควรจะรีบปล่อยให้เธอเป็นอิสระ และทันทีที่คุณเซ็นใบหย่าผมพร้อมจะดูแลลัลแทนคุณ" พูดแล้วผละไปเลย ปล่อยให้ตุลายืนจุกคิดเครียดอยู่ตรงหน้าบ้านนั่นเอง!
ooooooo
