365 วันแห่งรัก
ตอนที่ 14
ลัลนารีเข้าไปในห้องสมุด กวาดตามองหาตุลาอย่างร้อนใจ ณ อีกมุม...ณิชนิชาสารภาพกับตุลาน้ำตาคลอว่า
"คุณวัตเขาดีจนณิชกลัวว่าวันหนึ่งถ้าเขาไม่เหมือนเดิม... พ่อเคยทิ้งแม่ทิ้งณิช การถูกทิ้งมันเจ็บปวด ถ้าณิชต้องถูกทิ้งอีกครั้ง ณิชคงรับไม่ไหว"
ตุลามองณิชนิชาอย่างสงสาร เอามือวางบนหัวเหมือนพี่ชายปลอบน้องสาวว่านวัตไม่มีวันทำร้ายเธอแน่ ถ้าเขาเกเรขึ้นมาตนจะต่อยเลยดีไหม
ณิชนิชาโผเข้ากอดตุลาไว้อย่างรู้สึกอบอุ่นมีที่พึ่ง เธอขอบคุณเขาร้องไห้สะอื้นในอ้อมอกเขา ตุลากอดไว้อย่างปลอบโยน
ลัลนารีเดินมาหาเจอเข้าพอดี เธอถึงกับเข่าอ่อนกับภาพที่เห็น เซหลบเข้าไปในช่องของชั้นหนังสือมือสั่น พยายามจะควบคุมตัวเอง หยิบมือถือขึ้นมาโทร.ออก พอปลายสายรับ เธอพยายามควบคุมเสียงสุดชีวิต ถามว่า "ตุลย์ ยุ่งอยู่หรือเปล่า"
ตุลามองณิชนิชาที่ยังร้องไห้อยู่ตอบเบาๆว่ายุ่งนิดหน่อย ถูกถามอีกว่าทำอะไรอยู่หรือ พอตุลาบอกว่าคุยงานกับลูกน้อง เธอรุกทันทีว่าลูกน้องคนไหน จนตุลารู้สึกแปลกใจถามว่า เป็นอะไรหรือเปล่า
"ถามว่าลูกน้องคนไหน!" ลัลนารีเผลอเสียงดังเพราะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ตุลาชะงักถามอีกว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ลัลนารีโกรธถึงขีดสุดกดตัดสายทิ้งไปเลย ตุลาตกใจแปลกใจร้องเรียกและโทร.กลับแต่ไม่ติดแล้ว ส่วนลัลนารีเดินหนีออกไปจากห้องสมุดเหมือนสติแตก...
ระหว่างขับรถกลับไป ตุลายังโทร.หาเธอไม่หยุด แต่ลัลนารีไม่รับสายเอาแต่ร้องไห้เสียใจ ทำให้ตุลากังวลว่าเธอ เป็นอะไร
ณิชนิชาเห็นสีหน้าเขากังวลเลยเอ่ยขอบคุณเขา ตุลาบอกเธอว่า
"ณิชเป็นคนเก่ง พี่ว่าณิชรู้จักวัตดีว่าเขาเป็นคนยังไง"
"เหมือนที่พี่รู้จักพี่ลัลใช่ไหมคะ ขี้หึงสุดชีวิต" พูดแล้ว เห็นตุลานิ่งเธอรีบพูด "ขอโทษค่ะ ณิชไม่น่า...ที่จริงถ้าเป็นณิช ณิชก็คงสู้ตายไม่ต่างจากพี่ลัล"
"ทุกอย่างที่ลัลทำ ทำให้พี่เลือกเขา"
"ค่ะ...ทุกอย่างที่คุณวัตทำ ทำให้ณิชอยากเลือกเขาเหมือนกัน"
ตุลาเอามือจับหัวณิชนิชาโยกไปมาอย่างเอ็นดู ยุว่า "ก็ลองดู ชีวิตไม่เสี่ยงก็ไม่รู้ใช่ไหม"
"ค่ะ" ณิชนิชายิ้มสู้ ตุลายิ้มให้กำลังใจแต่ลึกๆแล้ว ก็ยังกังวลถึงลัลนารีอยู่...
ooooooo
ลัลนารีกลับไปที่ออฟฟิศตีโพยตีพายกับภารตีและภาวิชว่าตุลาโกหกตน ตนหมดความเชื่อใจเขาแล้ว เพราะที่เขาพูดมาวันนี้ เขาโกหก! โกหก!!
ภารตีเข้ามาปลอบเพื่อนว่า
"เข้มแข็งสิไอ้ลัล ไหนแกว่าจะสู้ให้มันครบสามร้อยหกสิบห้าวันไง ถ้ารอดแกก็ได้อยู่กับตุลย์ไง"
"สู้เหรอ...ฉันจะเอาใจที่ไหนไปสู้..." เสียงพูดนั้นสิ้นหวัง หมดอาลัย จนภารตีและภาวิชมองด้วยความสงสารจับใจ...
แยกจากณิชนิชาแล้ว ตุลาร้อนใจเลิกงานก็รีบกลับบ้านเจอติ้งถามว่าลัลนารีล่ะ ติ้งบอกว่ายังไม่เห็นคิดว่าไปไหนด้วยกันเสียอีก ตุลาดูนาฬิกาเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เขากดโทร.อีกครั้ง ปรากฏว่าปิดเครื่องเลยโทร.หาลดาวัลย์ถามว่าลัลนารีอยู่ที่นั่นหรือเปล่า พอรู้ว่าไม่อยู่ก็ยิ่งใจไม่ดี
สุดท้ายโทร.หาภารตีแต่ไม่รับสาย ติ้งถามว่ามีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า เพราะลัลนารีไม่เคยเหลวไหลอย่างนี้ พอตุลาบอกว่านิดหน่อยไม่มีอะไร คุยๆอยู่ก็สายหลุดแบตฯหมดรึเปล่าก็ไม่รู้
"นิดหน่อย...จริงเหรอ...ไม่รุนแรงเมียไม่หายหรอกมั้ง"
พอถูกพี่สาวกระทุ้งให้คิด ตุลาก็ยิ่งอยู่ไม่ติดออกไปตามหาทันที บอกว่าจะลองไปที่ออฟฟิศดู
ooooooo
เมื่อไปถึงออฟฟิศของลัลนารี ตุลารู้สึกแปลกใจกับสายตาของภารตีและภาวิชที่มองอย่างไม่พอใจ ทุกคนเงียบจนเขาเอะใจถามลัลนารีที่ร้องไห้กระซิก...กระซิกว่าเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า
ภารตีรู้งานชวนภาวิชออกไปข้างนอกให้สองคนเคลียร์กันเอง ภาวิชขืนตัวไม่ยอมออกไปเลยถูกภารตีลากไป ทำให้ตุลายิ่งสงสัย เข้าไปหาลัลนารีที่ต่อต้านนิ่งเงียบๆอยู่ถามว่าเป็นอะไรทำไมไม่กลับบ้าน เธอตอบสั้นๆคำเดียวว่า "เบื่อ..." พอถูกถามว่าเบื่ออะไรเบื่อตนหรือเบื่อบ้าน ลัลนารีมองขวับรอให้เขาพูดก่อน ตุลาดูออกว่าเธอไม่พร้อมจะคุยเลยบอกว่า ถ้าไม่พร้อมจะคุยกันตนก็ขอกลับก่อน
ลัลนารีพลุ่งพล่านขึ้นมาทันที พูดเสียงดังรัวเร็ว
"เมื่อไหร่ตุลย์จะเลิกหนีปัญหาสักที! ลัลเบื่อเต็มทีกับสภาพแบบนี้...ตลอดเวลาลัลเหมือนคนบ้าวิ่งตามหึงตามหวง แต่ตุลย์ไม่เคยทำอะไรเลย"
"ลัล...อย่าหาเรื่องทะเลาะดีกว่า"
"ลัลไม่เคยหาเรื่อง! แต่เรื่องมันวิ่งเข้ามาหาลัลไม่เว้นแต่ละวัน ไหนจะแฟนเก่า ไหนจะเด็กใหม่ แต่คนกลางไม่เคยทำอะไรสักอย่าง นอกจากโกหกไปวันๆ!"
"ลัล...มันจะไปกันใหญ่แล้ว โกหกอะไร ใจเย็นๆแล้วคุยกันให้รู้เรื่อง"
"ตุลย์ไม่เคยทำอะไรเพื่อลัล ทั้งที่ลัลอดทนทุกอย่าง ลัลเกลียดมันสองคนที่คิดจะแย่งตุลย์ แต่ถึงจะเกลียดแค่ไหนลัลก็ยอมทน แล้วตุลย์ก็ตอบแทนลัลด้วยการโกหก! พอกันที ลัล "ทน" มามากแล้ว"
"ที่ผ่านมาลัลทนเหรอ?" ตุลารู้สึกเหมือนมีอะไรแล่นขึ้นมาจุกถึงยอดอก
"ใช่...ลัลต้องทน! ลัลอยากประคับประคองชีวิตคู่ให้ผ่านไปให้ได้ แต่มันไม่มีประโยชน์ ไม่ว่าลัลจะฝืนแค่ไหน ตุลย์ก็ยังเหมือนเดิม...ตุลย์ยังเหมือนเดิม! ตุลย์ไม่เคยเปลี่ยนเลย..."
ตุลาอึ้งไปนานกว่าจะพูดออกมาด้วยความรู้สึกที่น้อยใจมากว่า
"ถ้าอยู่กับผมแล้วทำให้ลัลต้องอดทนมากขนาดนี้...ลัลก็ไม่ต้องทำและผมไม่เคยเรียกร้องให้ทำ"
ตุลาเดินออกไปด้วยความเสียใจ น้อยใจไม่น้อยไปกว่าลัลนารี เธอมองตามเขาแล้วทิ้งตัวลงนั่งร้องไห้อย่างหนัก...
ooooooo
ตุลาเดินอ้าวออกจากออฟฟิศ ภาวิชเห็นท่าทางแบบนั้นก็เข้าไปขวาง ทั้งสองมองหน้ากันเขม็ง ภารตีเห็นท่าทางภาวิชเหมือนพร้อมจะพุ่งเข้าใส่ตุลาตลอดเวลา ก็รีบเข้าไปขวางดึงภาวิชไว้แล้วหันไปบอกตุลาว่าไม่มีอะไร ใจเย็นๆ เดี๋ยวตนจะคุยกับลัลเอง...
ตุลาไม่รอฟังให้จบเขาเดินไปขึ้นรถขับออกไป ภาวิชกับภารตีรีบเข้าไปหาลัลนารี พอภาวิชมาเห็นลัลนารีร้องไห้อย่างหนักก็หุนหันฮึดฮัดออกไป ภารตีต้องวิ่งย้อนตามมาถามว่าจะไปไหน ภาวิชบอกว่าจะไปถามตุลาว่าพูดอะไรลัลนารีถึงร้องไห้ขนาดนี้
ภาวิชสะบัดจนภารตีที่พยายามรั้งไว้กระเด็น แล้วเดินอ้าวไป ภารตีไม่ยอมแพ้วิ่งตามไปอีกจนถึงด้านหน้าออฟฟิศปรามว่าจะไปทำร้ายตุลาไม่ได้นะ
"ฉันบอกแล้วใช่ไหม ถ้าลัลร้องไห้อีกฉันจะไม่ยอมปล่อยให้ลัลกลับไปอีกแน่"
"แกไม่ยอมแต่ลัลมันยอม แกไม่มีสิทธิ์ไปจัดการเรื่องของมัน! แกเข้าใจใช่ไหมแกไม่มีสิทธิ์..."
ภาวิชฮึดฮัดที่ทำอะไรไม่ได้อย่างใจพยายามสูดลมหายใจให้ใจเย็นลง บอกภารตีอย่างเด็ดขาดว่า "วันนี้ฉันเชื่อแก...แต่แกจำไว้นะว่าฉันจะทนเห็นลัลร้องไห้ครั้งสุดท้าย... ถอยไป..." แล้วภาวิชก็เปิดประตูรถขับออกไป
"ปวดหัวโว้ย!" ภารตีตะโกนอย่างหมดความอดกลั้น
ooooooo
ตุลากลับไปถึงบ้าน ติ้งคอยฟังข่าวอยู่ถามว่าเจอลัลนารีไหม เขาตอบสั้นๆว่าเจอแล้วเดินผ่านพี่สาวไป ติ้งถามว่าแล้วทำไมไม่กลับมาด้วยกัน เขาหยุดเดินนิ่งไปนิดหนึ่งก่อนตอบว่า
"เขาคงไม่อยากกลับ" แล้วเดินขึ้นห้องนอนไปเลย ติ้ง มองตามถามตัวเองมึนๆ...
"มีอะไรอีกล่ะเนี่ย..."
ตุลาขึ้นไปที่ห้องนอนแล้วก็คิดถึงคำพูดของลัลนารีที่บอกว่าตนต้องอดทนมาตลอดแต่เขาก็ยังเหมือนเดิม คิดแล้วก็ทั้งเครียด...ทั้งน้อยใจ
ส่วนลัลนารีเดินออกจากออฟฟิศอย่างไร้จิตวิญญาณ จนภารตีเป็นห่วงตามมา เธอบอกเพื่อนว่ายังไม่อยากกลับบ้าน ภารตีจึงชวนไปนอนที่บ้านตน แล้วล้วงเอากุญแจรถของลัลนารีออกมาบอกว่าเดี๋ยวตนขับให้เอง ลัลนารียอมโดยง่ายพอขึ้นนั่งบนรถก็มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเลื่อนลอย...
ooooooo
เช้าวันใหม่นวัตเตรียมเอกสารจะออกไปที่ศาล เขาชะงักเมื่อณิชนิชาเอากาแฟมาให้ เธอยิ้มให้เขาถามอย่างมั่นใจว่า บัตรคอนเสิร์ตยังว่างอยู่หรือเปล่าตนอยากดูคอนเสิร์ต ทำเอานวัตงงมาก
ตุลาเข้ามาแทรกอย่างตั้งใจเป็นสื่อเชื่อมสัมพันธ์บอกนวัตให้รีบบอกณิชนิชาไปว่าว่างขืนช้าเธอจะเปลี่ยนใจ นวัตรีบบอกว่าว่าง ถามว่าเธออยากไปจริงๆหรือ พูดอย่างดีใจว่าไปด้วยกันนะ
ณิชนิชายิ้มแล้วหันมองตุลาบอกเขาว่าต้องถามพี่ชายก่อนว่าอนุญาตไหม ตุลาไม่ตอบแต่กลับบอกนวัตว่า
"ถ้าทำน้องสาวพี่เสียใจ วัตตายแน่ เข้าใจไหม"
นวัตดีใจอย่างที่สุดตอบรับทันที "ครับพี่ชาย" ตุลาถามว่าวันนี้บินเดี่ยววันแรกจะสายเลยใช่ไหม นวัตบอกว่ากำลังจะไปชวนเขาไปด้วยบอกว่าต้องการกำลังใจ ครั้นตุลาบอกว่าก็มีอยู่แล้วนี่ เขาเกี่ยงว่า
"ไม่เหมือนกันหรอกครับ...พี่ตุลย์เป็นทั้งหัวหน้า เป็นทั้งพี่ชาย..." แต่นวัตพูดไม่ทันจบตุลาก็ตัดบทว่าพอแล้ว ไปก็ไป นวัตจึงรีบไปเอารถนัดเจอกันหน้าออฟฟิศ
พอนวัตไปตุลาถามณิชนิชาที่มองตามไปยิ้มๆว่า "ไม่กลัวแล้วใช่ไหม"
"ก็กลัวค่ะ แต่เขาก็ทำให้ณิชอยากลองเสี่ยง"
เป็นคำตอบที่ทำให้ตุลามองทึ่งที่เธอกล้าขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ
ooooooo
ภูมิบดินทร์ให้นักสืบไปแอบถ่ายรูปความสัมพันธ์ ของตุลากับณิชนิชา ได้รูปที่ณิชนิชามัวแต่ดูเอกสารเดินเซจะล้มแล้วตุลาโอบประคองไว้พอดี
หลังจากนั้น ก็ติดต่อไปทางร้านของลัลนารีให้ทำใบเสนอราคาไปให้ใหม่ตนยินดีเพิ่มให้อีกสิบเปอร์เซ็นต์ ภารตีหูผึ่งเร่งลัลนารีรีบไปด้วยกันเดี๋ยวนี้เลย ไปเจอกันที่ร้านอาหารตามนัด
แต่พอไปเจอภูมิบดินทร์ตามนัด เขากลับขอคุยส่วนตัวกับลัลนารี ทีแรกภารตีไม่ยอมแต่พอภูมิบดินทร์บอกว่าเขาคือสามีของรชาเท่านั้น ลัลนารีบอกให้ภารตีออกไปรอข้างนอกเลย
เมื่ออยู่กันตามลำพัง ลัลนารีเปิดฉากทันที
"เจอตัวก็ดีแล้ว คุณหัดคุมภรรยาให้มันดีหน่อยได้ไหม อย่าให้มายุ่งกับสามีคนอื่น"
ภูมิบดินทร์บอกว่าเขารักรชามาก แต่...พูดแล้ววางรูปรชากับตุลาและตุลากับณิชนิชาที่ใกล้ชิดกันมากไว้ตรงหน้าลัลนารี เธอจ้องหน้าถามว่าตามถ่ายรูปสามีตนหรือ เขาอ้างว่าแค่อยากรู้ว่าภรรยาตนคิดและทำอะไรเท่านั้น
"ภรรยาคุณคิดจะหย่ากับคุณแล้วไปเป่าถ่านไฟเก่ากับสามีฉันไง ไปหาทุกวัน ระรานฉันตลอดเวลา หวังจะให้ฉันหย่ากับสามีแล้วเขาจะได้แทนที่ฉันไง ไปบอกเขานะว่ามันไม่ง่ายนักหรอก ต่อให้เขารักสามีฉันขนาดไหนฉันก็ไม่มีวันยอม!" ลัลนารีพูดแทบไม่ได้หายใจ
"ทำไมคุณถึงมั่นใจนักว่าภรรยาผมกับสามีคุณมีความสัมพันธ์กัน" ภูมิบดินทร์แหย่ต่อ
"ก็ภรรยาคุณส่งบันทึกรักที่ภรรยาคุณเขียนโต้ตอบกับสามีฉันมาเป็นตัวยืนยันไง ว่ารักกันมากขาดกันไม่ได้ เขาพยายามจะแย่งสามีฉัน"
ภูมิบดินทร์ทำท่าสะเทือนใจ หมุนเก้าอี้ที่นั่งหันหลังให้เธอแล้วแหงนมองบนเพดาน ที่นั่นมีกล้องวงจรปิดที่ทำหน้าที่อย่างซื่อสัตย์ตลอดเวลา!
พอลัลนารีออกมาด้านนอกเล่าให้ภารตีฟังแล้วบอกเพื่อนว่าภูมิบดินทร์โดนตนด่าขนาดนั้นเขาน่าจะจัดการกับเมียตัวเองเสียบ้าง พลางหยิบรูปออกมา ภารตีแย่งไปดูมีทั้งรูปตุลาโอบรชาและตุลาโอบณิชนิชา พูดอย่างเข้าข้างเพื่อนว่า
"อายุยังน้อยทำไมสิ้นคิดนักวะ เป็นลูกฉันนะจะตีให้ จำเลย"
ลัลนารีฉุกคิดอะไรได้ทันทีขอบใจเพื่อน ภารตีถามงงๆว่าขอบใจเรื่องอะไร
"ก็ฉันจัดการไม่ได้ก็ให้คนอื่นจัดการให้น่ะสิ" ว่าแล้วเก็บรูปเตรียมกลับทันที
ooooooo
ไม่นานนัก เลขาฯชายของเกษมพ่อของณิชนิชาก็เอาซองเอกสารเข้าไปให้ เกษมเปิดดูหน้าเครียดทันที เมื่อเรียกณิชนิชามาพบ เกษมโยนจดหมายสนเท่ห์ไปบนรูปณิชนิชากับตุลา พูดอย่างไม่พอใจ "อ่านซะ!" ณิชนิชาหยิบจดหมายสนเท่ห์ขึ้นอ่านเบาๆ
"รูปนี้เป็นแค่ส่วนหนึ่งของพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของลูกสาวท่านที่พยายามจะ มีพฤติกรรมฉันชู้สาวกับหัวหน้างานของตนเอง ทั้งที่เขามีภรรยาถูกต้องตามกฎหมายอยู่แล้ว"
เกษมดุด่าณิชนิชาว่าจริงหรือเปล่าที่จะไปแย่งสามีคนอื่น คิดถึงหน้าพ่อบ้างไหมว่ามันจะทำให้ชื่อเสียงของเราเสียหายแค่ไหนที่ลูกสาว รัฐมนตรีมีพฤติกรรมฉาวโฉ่แบบนี้
ณิชนิชาพยายามจะชี้แจง แต่เกษมไม่เปิดโอกาสดุด่าระบายอารมณ์ไม่ยั้งที่ลูกสาวทำลายเกียรติยศชื่อเสียงของตน ถามอย่างไม่พอใจว่า
"เมื่อไหร่จะเลิกสร้างปัญหาเสียที ตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยมีสักวันเลยที่พ่อจะได้สบายใจ จะดื้อจะรั้นแค่ไหนพ่อไม่ว่า แต่ขนาดจะไปแย่งสามีคนอื่นเขาพ่อรับไม่ไหว"
พอมีจังหวะณิชนิชาถามว่าถ้าตนจะบอกว่าไม่ได้ทำพ่อจะเชื่อไหม เกษมไม่ตอบแต่กลับสั่งห้ามไปทำงานนับแต่พรุ่งนี้และห้ามติดต่อกับตุลาอีก
"ไม่! ก็ณิชบอกว่าไม่ได้ทำ พ่อฟังณิชบ้างไหม"
"ฉันไม่ฟัง! ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะสิ้นคิดแบบนี้"
"ก็เหมือนพ่อไง ที่คิดแต่ว่าลูกตัวเองเลวพ่อก็คิดได้แค่นี้ ณิชก็สิ้นคิดเหมือนพ่อนั่นแหละ!"
เกษมโกรธจัดตบหน้าณิชนิชาแล้วจ้องหน้าเขม็ง ณิชนิชา ช็อก พอได้สติก็ตะโกนใส่
"ณิชไม่อยากมีพ่อแบบนี้"
ณิชนิชาวิ่งเตลิดออกจากห้องไป เกษมหันกลับไปดูรูปบนโต๊ะอย่างไม่หายแค้น
ooooooo
คืนนี้ ลัลนารีขับรถไปที่บ้านแม่ พอถึงหน้าบ้านเห็นชวินทร์ยังนั่งอยู่ที่เดิมทั้งที่ฝนตกหนักมาก เธอดับไฟหน้ารถมองชวินทร์อย่างไม่อยากเชื่อ
ชวินทร์นั่งอยู่อย่างนั้น ลักษมีคอยกระหนาบลดาวัลย์ว่า เจ็บแล้วให้จำ ทำให้ลดาวัลย์ได้แต่มองไปที่ชวินทร์อย่างห่วงใย ส่วนลัลนารีนั่งมองจากในรถพึมพำกับตัวเองว่า จะทนทำไม พี่ดาไม่ใจอ่อนง่ายๆหรอก
ไม่ทันไร ลดาวัลย์ก็ตัดสินใจถือร่มออกมากางให้ชวินทร์ ถามเขาว่าจะทำแบบนี้ทำไม ชวินทร์ดีใจรีบลุกขึ้นถามว่า
"ผมขอโอกาสนะดา ผมมันโง่ที่วิ่งหาคนที่ดีกว่าตลอดเวลาทั้งที่คนที่มีค่าที่สุดอยู่ตรงหน้าผมเอง"
"แต่วันนี้ถ้าดายอม แม่จะด่าดาว่าเป็นควาย แต่วันนี้ดาจะยอมเป็นควายสักครั้ง ถ้าคุณทำไม่ได้ตามที่บอกไว้จะไม่ได้โอกาสอีกตลอดชีวิต"
ชวินทร์จะโผเข้ากอด ลดาวัลย์สั่งหยุด ย้ำว่า "ดาให้โอกาสไม่ได้ให้กอด อยากได้ก็รีบขนของเข้าบ้าน" พูดแล้วเดินนำเข้าไป ชวินทร์รีบหันมาขนของตามเข้าไป ลัลนารีลงจากรถรีบตามไปบ้าง
ooooooo
ชวินทร์เข้าไปยกมือไหว้ลักษมี ลักษมีบอกว่ากองไว้ตรงนั้นแหละแล้วถามลดาวัลย์ว่าพาเข้ามาทำไม ลดาวัลย์บอกแม่ว่าชวินทร์ขอโอกาส
"น้ำหน้าอย่างมันเนี่ยนะจะกลับตัวได้" ลักษมีหางตาใส่เหยียดปากอย่างดูแคลน
"ผมรู้แล้วว่าการเสียคนที่เรารักมันทรมานแค่ไหน ผมจะไม่ยอมให้ทิฐิทำให้ผมต้องเสียดาไปอีก"
ลักษมีมองชวินทร์อย่างไม่เชื่อน้ำคำ มองเลยไปจึงเห็นลัลนารี ถามว่ามาตั้งแต่เมื่อไร ลัลนารีไม่ตอบ แต่ขอกลับบ้านไปเลย ลักษมีกับชวินทร์มองงงๆ แต่ลดาวัลย์มองตามน้องไปอย่างเข้าใจว่าน้องได้ยินอะไรและคิดอย่างไร
ooooooo
ที่บ้านตุลา ติ้งกำลังเป็นทุกข์เป็นร้อนที่ลัลนารีหายไปสองวันแล้ว แต่ตุลากลับบอกว่าถ้าลัลนารีเบื่อและยังไม่อยากกลับตนก็ไม่รู้จะไปบังคับ อย่างไร
พอดีเสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น ติ้งคิดว่าลัลนารีกลับมาแล้ว แต่พอไปเปิดประตูกลับยืนอึ้ง ตุลาตามมาถามว่ามีอะไรหรือ พอมองไป คนที่มากลับกลายเป็นณิชนิชา
เธอร้องไห้โฮทันทีที่เห็นตุลา บอกว่าตนไม่รู้จะไปหาใครเลยมาที่นี่ ติ้งหมั่นไส้ พูดเยาะว่ามุกร้องไห้มันใช้ไม่ได้ผลหรอกกลับไปเสีย ถูกตุลาเรียกปราม ติ้งเลยเสียงดังเตือนสติว่า
"พอเลยนะ ถ้าแกอยากมีเรื่องก็ตามใจ ยัยลัลมาบ้านพังแน่แก"
ทันใดนั้นเสียงออดดังขึ้นอีก ติ้งเชื่อว่าลัลนารีมาแน่ แล้วพลางเดินออกไป เสียงออดดังรัวจนติ้งกับตุลาแปลกใจ พอติ้งออกไปเห็นผู้มาเยือนก็วิ่งอ้าวกลับมาบอกว่า
"ตุลย์...งานเข้าแล้วแก ออกไปเร็ว!"
คนที่มาคือเกษมนั่นเอง เขาตามมาด่าณิชนิชาและสั่งให้กลับบ้าน ณิชนิชายืนกระต่ายขาเดียวไม่ยอมกลับ เกษมถามว่ากล้าขัดคำสั่งตนหรือ เธอสวนไปอย่างไม่เกรงว่า
"ณิชจะฟังแต่คนที่หวังดีกับณิชเท่านั้น พ่อจะตบณิชใช่ไหม เอาสิ พ่อไม่เห็นณิชเป็นลูกอยู่แล้ว ตบเลย!" ณิชนิชาลอยหน้าท้า แต่พอเกษมเงื้อมือจะตบ เสียงหนึ่งก็แผดขึ้น
"หยุดนะ!!" ทุกคนหันมอง ลัลนารีก้าวเข้ามาถามอย่างเอาเรื่อง "นี่มันเรื่องอะไรกัน!"
ooooooo
เกษมบอกลัลนารีว่าเรื่องสามีเธอล่อลวงลูกสาวตน ตุลาปรามทันทีว่าพูดดีๆ ตนกับณิชนิชาไม่มีอะไรกัน เกษมจึงเอารูปกับจดหมายในซองให้ดู ถามว่าถ้ารูปกับจดหมายนี่ว่อนไปทั้งกระทรวงตนจะตอบสังคมว่าอย่างไร
ลัลนารีตกใจมาก ดึงจดหมายไปทำเป็นพูดเสียงแข็งว่า
"แค่จดหมายฉบับเดียว คุณจะมากล่าวหาสามีฉันไม่ได้นะ ทำไมไม่รู้จักอบรมลูกสาวคุณ เป็นลูกคุณรึเปล่าที่มาวุ่นวายกับสามีฉัน"
เกษมไม่ตอบโต้ลัลนารี แต่สั่งตุลาว่าต้องเลิกยุ่งกับลูกตนและให้ณิชนิชาออกจากงานทันที
ณิชนิชาโต้ไปว่าตนไม่ออก ลัลนารีกลับโกรธหาว่าทำให้ตุลาลำบาก ไล่ให้ออกไปเลย
เกษมยังเอาเรื่องกับตุลา ให้ลัลนารีสั่งสามีตัวเองอย่ามายุ่งกับลูกสาวตนอีก ลัลนารีย้อนเอาว่าจะมาสั่งสอนสามีตนทำไม ตัวเองเป็นพ่อประสาอะไรลูกคนเดียวสั่งสอนไม่ได้
ทั้งสองโต้เถียงกัน เกษมโทษว่าตุลาเป็นฝ่ายผิด ลัลนารีเถียงว่าณิชนิชามายุ่งกับสามีตนเอง เกษมโมโหขู่ตุลาว่าถ้าไม่เลิกยุ่งกับลูกสาวตนอาชีพเขาพังแน่
ลัลนารีเถียงคอเป็นเอ็นหน้าแดงก่ำว่า เกษมใช้อำนาจในทางมิชอบตนจะฟ้องจะลงข่าว
"พอได้แล้ว!" ตุลาตวาด แล้วหันไปทางเกษม "คุณควรให้เกียรติลูกสาวของตัวเอง เพราะคุณย่อมรู้จักลูกสาวคุณมากกว่าใคร แต่ถ้าคุณยึดมั่นในความคิดความเชื่อของตัวเองจนไม่ฟังใคร ผมก็คงห้ามไม่ได้ คุณอยากจะทำอะไรก็เชิญครับ"
ลัลนารีบอกตุลาว่ายอมไม่ได้ ตุลามองเธออย่างรู้ดีว่างานนี้ฝีมือเธอแน่ เขาพูดขรึมๆว่า
"พอเถอะลัล!" ลัลนารีรีบหยุด เขาจึงพูดกับณิชนิชา "ณิชโตแล้ว ความน้อยใจที่ใช้วิธีการประชดประชันมันไม่ทำให้เรื่องทุกอย่างดีขึ้น ทั้งณิชทั้งพี่ รวมถึงคุณพ่อของณิชด้วย เชิญพวกคุณกลับไปได้แล้ว"
ณิชนิชายอมเดินออกไป เกษมมองตุลาแว่บหนึ่งแล้วเดินตามลูกสาวไป ตุลากับติ้งตามออกไป เหลือแต่ลัลนารียืนมองตามไปด้วยความเป็นห่วง...
ooooooo
ติ้งกับตุลาเดินตามออกมา เห็นณิชนิชาขึ้นรถ เกษมตามขึ้นไป แต่พอรถแล่นออกไป มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งก็แล่นเข้ามาจอด นวัตนั่นเอง เขารีบลงจากรถถามตุลาว่าณิชนิชาล่ะ ตุลาบอกว่ากลับไปแล้ว
"แล้วคุณณิชเป็นยังไงบ้าง เขาโทร.หาผมร้องไห้ใหญ่เลย แต่ผมประชุมอยู่กับพี่ณพออกมารับไม่ได้ ผมเลยบอกให้เขามาหาพี่ตุลย์ก่อนแล้วจะรีบมารับ" นวัตเล่าอย่างร้อนใจ
ลัลนารีมองนวัตงงๆถามว่าเขากับณิชนิชา...นวัตรู้ว่าเธอจะพูดอะไรชิงบอกก่อนว่า
"เราเข้าใจกันแล้วครับ...ก็ต้องขอบคุณพี่ตุลย์นะครับที่ช่วย"
ลัลนารีหันมองตุลาอย่างตกใจ เขาเดินเข้าบ้าน เธอเรียกแล้วรีบตามไป เหลือติ้งยืนทำหน้าไม่ถูกอยู่ตรงนั้น นวัตเข้าไปถามว่า
"มันเกิดอะไรขึ้นครับพี่ติ้ง"
"เรื่องใหญ่เลยล่ะ" ติ้งบอกทำหน้าเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ...
ooooooo
ตุลาเดินกลับเข้ามาหน้าเครียดจัด ลัลนารีรีบเข้ามาจับแขนเขาถูกเขามองมือที่จับแขนตัวเองอย่างเย็นชาจนลัลนารี ปล่อยมือไม่รู้ตัว เธอพยายามที่จะขอโทษเรื่องจดหมาย ตุลาพูดอย่างรู้ดีว่า
"ผมรู้ว่าจดหมายนั่นมาจากใคร...ผมไม่คิดเลยว่าลัลจะทำแบบนี้"
เธอไม่พูดว่าตัวเองทำหรือไม่แต่กลับบอกว่าเห็นเขากอดกับณิชนิชา ตุลาย้อนถามว่าแล้วทำไม เธอไม่ถาม ต่อว่าอย่างฉุนเฉียวว่า "คุณไม่เคยไว้ใจผมเลย" พูดแล้วเดินผละไป
กลับเข้าห้องนอนแล้ว ตุลายังนั่งเครียดอยู่ มีโทรศัพท์จากคุณณพเข้ามือถือ เขารับสายฟัง อุทานอย่างตกใจ...
"ครับพี่ณพ...เรื่องอะไรนะครับ!!"
รุ่งเช้าเขาไปที่ออฟฟิศ คุณณพจึงเอาหนังสือพิมพ์ให้ดู มีพาดหัวข่าวว่า "เปิดคลิปลับ เบื้องหลังคดีเจ้าพ่ออ่างอุ้มฆ่า แฉทนายดังมีสัมพันธ์รักกับเมียเจ้าพ่อ" แล้วคุณณพบอกเขาว่า
"ข่าวมันย้ำชัดว่าตุลย์กับรชามีสัมพันธ์ลึกซึ้ง ยิ่งมีคลิป เป็นภาพวงจรปิดที่ลัลเขายืนยันเรื่องรชากับตุลย์ มันทำให้มีน้ำหนักขึ้นมาทันที ตุลย์จะถูกมองว่าทำคดีนี้ไม่โปร่งใส มันอาจมีผลกับคดีคุณปนุทด้วย เพราะภูมิบดินทร์ก็เป็นจำเลยในคดีนั้น ถ้ารชาเป็นพยานอีกจะกลายเป็นว่าตุลย์จงใจเล่นงาน เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง"
ตุลานิ่งงัน เขาตัดสินใจขอถอนตัวจากคดีทั้งสองเพราะไม่ต้องการให้เรื่องส่วนตัวมาทำให้บริษัทมีปัญหา คุณณพฟังแล้วก็หนักใจ
ooooooo
ฝ่ายลัลนารีเมื่อไปถึงออฟฟิศของตัวเองก็เล่าให้เพื่อนทั้งสองฟังอย่าง กลัดกลุ้มว่า ตุลาต้องเกลียดตนแน่ๆ เพราะตื่นเช้ามาเขาก็หายไปแล้ว ถามว่าจะทำยังไงดี หรือว่าตนกับตุลาไปกันไม่ได้จริงๆ
ภาวิชถามว่าทำไมเธอต้องทุ่มเทฝ่ายเดียว ยุว่าถ้าทนไม่ได้อยู่ไม่มีความสุขก็หยุดเพราะมีคนที่พร้อมจะรักและดูแลเธอ เลยถูกภารตีขึงตาสั่งให้พอเลย แล้วบอกลัลนารีให้กลับบ้านไปพักดีกว่าเพราะสภาพตอนนี้ดูแย่มาก ภาวิชก็ยังอุตส่าห์ เสนอตัวจะไปส่งอีก ดีแต่ลัลนารีบอกว่าอยากกลับเอง แต่ตนโทร.ไปเช็กกับจุรีแล้วตุลายังไม่ไปทำงานเลยอยากไปดูหน่อย
พอลัลนารีไปแล้ว ภารตีจึงหันมาเล่นงานภาวิชว่าแสดงออกมากเกินไป ภาวิชอ้างว่าตนพูดความจริง เพราะถ้าสามีลัลนารีไม่ดีพอ ถูกภารตีประชดว่าแล้วคิดว่าตัวเองดีพอหรือไง!
"อย่างน้อย ฉันก็ไม่ทำให้ลัลต้องร้องไห้มากมายขนาดนี้ ฉันตัดสินใจแล้ว ในเมื่อเขาดูแลลัลไม่ได้ ฉันจะดูแลเอง..."
ภารตีเห็นท่าทางจริงจังของภาวิชก็หนักใจว่างานนี้คงห้ามยากเสียแล้ว...
ooooooo
ลัลนารีตรงไปที่บ้านตุลาเจอติ้ง ถามว่าตุลาไปไหน ไม่ทันที่ทั้งสองจะพูดอะไรกัน รชาก็โผล่มาหน้าถมึงทึง เขวี้ยงหนังสือพิมพ์ใส่ลัลนารี พอเธอหยิบดูก็ตกใจ รชาพูดอย่างโกรธจัดว่า
"เธอมันทุเรศ รู้ไหมว่าตุลย์กับฉันลำบากแค่ไหน ทั้งหาหลักฐาน โดนพวกมันข่มขู่ ทั้งที่เราจะชนะแล้ว แต่เพราะเธอมันโง่ทำให้ตุลย์ถอนตัวจากคดีของฉัน! เธอทำลายฉัน ทำลายตุลย์!"
โดนด่าเข้าจังๆแบบนี้ ลัลนารีเขวี้ยงหนังสือพิมพ์คืนใส่รชา ติ้งหยิบขึ้นมาดูบ้าง
"กรรมมันตามสนองเธอ เพราะเธอคิดแย่งของของคนอื่น ชีวิตเธอมันถึงต้องพังแบบนี้ไง! ถ้าเธอไม่ส่งไดอารี่บ้านั่นมา เรื่องก็ไม่เป็นแบบนี้ มันเป็นเพราะเธอ เพราะเธอ!! เธอจะไม่ได้หย่า ไม่ได้ตุลย์ ไม่ได้อะไรทั้งนั้น ไม่ได้!" ลัลนารีระเบิด อารมณ์ใส่
"ฉันไม่ได้แกก็อย่าหวัง!" รชาจะโผนเข้าทำร้ายลัลนารี ติ้งพุ่งเข้ามาขวางสั่งให้หยุดและไล่รชาออกจากบ้านตนเดี๋ยวนี้ รชาหันมาถามติ้งว่าเห็นๆอยู่ว่าลัลนารีเป็นคนทำให้ตุลาลำบากยังจะเข้าข้าง กันอีกหรือ ติ้งพูดใส่หน้าว่า
"เธอนั่นแหละทำให้น้องฉันลำบาก ออกไปจากบ้านฉันได้แล้วไป!"
"ถ้าชีวิตฉันพัง อย่าคิดว่าเธอจะมีความสุข!" รชาอาฆาตลัลนารีก่อนสะบัดออกไป ลัลนารีหันไปหาติ้งทันทีถามว่าตุลาไปไหน เลยถูกติ้งตำหนิว่าเธอทำแบบนี้ทำไม ทำร้ายสามีตัวเองทำไม
"ลัลโดนเขาหลอกให้พูด...ลัล...ลัลอยากเจอตุลย์ ลัลต้องอธิบาย..."
"ถ้าอยากรู้ว่าตุลย์อยู่ไหนก็เล่ามา" ติ้งยื่นคำขาด ลัลนารีจึงเล่าอย่างละเอียด ติ้งจึงบอกว่าตุลาไปหาพ่อ เธอรีบตามไปทันที พอไปถึงเจอธุม เธอถามว่าตุลาอยู่ที่นี่ใช่ไหม ธุมบอกว่าอยู่แต่ไม่ควรเข้าไปเจอตอนนี้ ทำให้ลัลนารีชะงักไม่กล้าเข้าไปในบ้าน ธุมพูดเรียบๆว่า
"พ่อรู้เรื่องหมดแล้วทั้งจากเจ้าตุลย์...เจ้าติ้ง" พอลัลนารีบอกว่าตนไม่ได้ตั้งใจเพียงแต่อยากให้ผู้หญิงพวกนั้นเลิกยุ่งกับ ตุลาเท่านั้น ธุมเอามือลูบผมลัลนารีที่ร้องไห้ น้ำตาไหลพรากถามว่า "เหนื่อยไหม"
ลัลนารีร้องไห้อย่างหนักถามว่าตนจะทำอย่างไรดี ธุมบอกให้ปล่อยทุกอย่างเสีย ให้ปล่อยวางเพราะถึงตอนนี้เธอจะรู้สึกผิดแค่ไหน อยากแก้ตัวมากเท่าไหร่ แต่คนที่เสียใจ ผิดหวังเขายังไม่พร้อมจะฟัง ให้เวลากับตุลาอีกหน่อย บอกให้กลับไปเสียก่อน เมื่อเห็นลัลนารียังลังเล ธุมย้ำว่า
"เชื่อพ่อ ยอมถอยสักก้าวเพื่อให้อีกฝ่ายได้รู้สึกผ่อนคลายบ้าง ยิ่งลูกบีบมันก็ยิ่งอึดอัด มีแต่จะผลักให้อีกฝ่ายหนึ่ง...อดทนรอบ้าง...ได้ไหม"
คำพูดที่มีเหตุผลและเปี่ยมด้วยความรักของธุม ทำให้ลัลนารีจำต้องรับคำขึ้นรถขับออกไป ธุมยืนมองจนลัลนารีไปแล้วจึงเดินย้อนกลับเข้าบ้าน เจอตุลายืนแอบดูแอบฟังทุกอย่างอยู่อย่างนิ่งงัน ธุมเข้าไปตบไหล่ลูกชายเบาๆ อย่างเข้าใจความรู้สึกของเขา...
ooooooo
ออกจากบ้านธุมแล้ว ลัลนารีบ่ายหน้าไปหาแม่ที่บ้าน เจอแม่กำลังวางท่าข่มชวินทร์ที่ทำตัวหงอดูแลแม่ ดูแลลูกอย่างดี จนลดาวัลย์เริ่มใจอ่อนเห็นใจ พอเห็นน้องมาลดาวัลย์ถามว่าแล้วตุลาล่ะ
ได้ยินพี่สาวเอ่ยชื่อตุลาเท่านั้น ลัลนารีก็ร้องไห้โฮโผเข้ากอด เมื่อเข้าบ้านไปนั่งเล่าให้แม่กับพี่สาวฟังแล้ว ลัลนารีถูกแม่ตำหนิว่างานนี้เธอทำเรื่องใหญ่จริงๆ จนแม่เข้าข้างไม่ลงเลย
"ลัลทำให้งานของตุลย์เสียหาย ลัลผิดทุกอย่าง ถ้าตุลย์ หมดอนาคตก็เพราะลัล ลัลคนเดียว!"
ลักษมีกับลดาวัลย์เห็นลัลนารีร้องไห้โฮ...โฮ แล้วก็สงสาร ลักษมีไม่รู้จะปลอบอย่างไรเลยลุกไป
ลดาวัลย์บอกชวินทร์ที่อุ้มบาหลีมาดูอยู่ว่าตนสงสารน้องแต่ไม่รู้ว่าจะปลอบ อย่างไร ชวินทร์รับอาสาจะจัดการให้ไม่ต้องห่วง เขาส่งบาหลีให้ลดาวัลย์แล้วเดินไปหาลัลนารีที่นั่งเหม่ออยู่ริมสระน้ำ แกล้งโยนของลงน้ำจนน้ำกระเด็นใส่ลัลนารี เธอหันมองขวับอย่างเอาเรื่องชวินทร์ถามว่าชอบไม่ใช่หรือแรงๆน่ะโดนเสียบ้าง จะได้เข็ด
ลัลนารีสะบัดหน้าหนีบอกว่าไม่มีอารมณ์จะทะเลาะด้วย ชวินทร์พูดจี้ใจดำว่าจะโดนผัวทิ้งแล้วนี่! แค่นั้นเองลัลนารีร้องไห้ออกมาอีกบอกว่าตนไม่อยากเลิกกับตุลา
"ก็อย่าเลิกสิ ผู้ชายที่มันอดทนกับแกได้มันสุดยอดแล้ว แสดงว่าเขารักแกนะ แต่แกรักตัวเองเขาถึงทนไม่ได้ ถ้าแกรักเขาจริงก็ทำให้เขามีความสุขสิ ถ้าเขาไม่มีความสุขแสดงว่าแกไม่ได้ทำให้เขารู้สึกว่ารักเขา ถ้าแกมีความสุขฝ่ายเดียวเขาเรียกรักตัวเอง"
ลัลนารีย้อนเอาว่าตัวเองดีนักหรือไง ชวินทร์ยอมรับว่าก็เพราะไม่ดีไม่เคยทำให้เมียมีความสุขตอนนี้รู้แล้วก็จะ ทำให้เมียมีความสุขสักที ถูกเย้ยอีกว่าที่กลับมาเพราะไม่มีคนเอาใช่ไหม
"อยู่กับใครมีความสุข ก็อยากอยู่กับคนนั้นแหละ ถามโง่ๆ จะบอกอะไรให้นะ" ชวินทร์ชี้ที่ตัวเอง "เห็นคนโง่อย่าโง่ตาม เข้าใจไหม"
ลัลนารีพูดอย่างมองไม่ขึ้นว่าอย่าดีแตกอีกแล้วกันไม่อย่างนั้นตนกับแม่จะ เล่นงานให้ตายแน่ ชวินทร์เห็นว่ากล่อมลัลนารีจนเย็นลงได้บ้างแล้วจึงชวนไปกินข้าวกัน
ทันใดนั้นเสียงออดหน้าบ้านดังถี่ยิบ ชวินทร์หันมองสงสัยว่าใครมา ทั้งสองจึงเดินเข้าบ้านเจอลักษมีกับลดาวัลย์ยืนหน้าเสียอยู่ ลัลนารีถามว่าใครมาหรือ แอ๊นท์ก้าวออกมาเรียกชวินทร์ เขาแทบช็อกถามว่ามาที่นี่ทำไม
"มาหาพ่อของลูกแอ๊นท์สิ...แอ๊นท์ท้อง!"
ทุกคนช็อกกับเรื่องที่ได้ยิน...
ooooooo
แอ๊นท์ยื่นคำขาดให้ชวินทร์ต้องหย่ากับเมียและแต่งงานกับตน เพราะลูกเขาอยู่ในท้องตน ชวินทร์เถียงว่าเป็นไปไม่ได้เพราะเขาคุมทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน แอ๊นท์ขู่ว่าถ้าไม่รับผิดชอบตนจะแจ้งความ จะฟ้องที่ทำงานให้ไล่เขาออกย้ำว่า "ชีวิตพี่ต้องพังแน่ เลือกเอาว่าจะอยู่ กับแอ๊นท์หรืออีแก่ค้างปีนี่"
เมื่อชวินทร์ถูกรุกหนักทั้งยังลามปามถึงลดาวัลย์เช่นนี้ ลักษมีและลัลนารีก็สะอึกออกมาปกป้องทั้งชวินทร์และลดาวัลย์ จนเกือบจะตีกัน ลดาวัลย์ออกมาหย่าศึกบอกให้แอ๊นท์กลับไปก่อนตนจะจัดการให้ แอ๊นท์นัดพรุ่งนี้จะมาเอาคำตอบ ลดาวัลย์ตอบตกลงแล้วจะบอกสถานที่อีกที
พอแอ๊นท์ไปแล้วชวินทร์รีบมาชี้แจงกับลดาวัลย์ว่าตนไม่ได้ยุ่งด้วยตั้งแต่ลัล นารีไปเจอที่โรงแรมแล้ว ลัลนารีบห้ามพี่สาวอย่าหย่าเด็ดขาด ลดาวัลย์ตอบทันทีว่า "พี่จะหย่า...ถ้ามันจะช่วยชวินทร์ได้"
ลักษมีไม่ยอมให้หย่าเพราะถ้าหย่าก็เข้าทางแอ๊นท์ทันที ลัลนารีเชื่อว่าแอ๊นท์มาแผนสูง ลดาวัลย์บอกว่าตนไม่อยากให้ ชวินทร์เดือดร้อนถ้าเรื่องถึงที่ทำงาน ลัลนารีฉุกคิดถึงตุลาทันที บอกทุกคนว่า
"หัวหมอแบบยัยนี่ต้องเจอกับตุลย์จะให้เล่นงานเสียให้เข็ด" พูดแล้วคว้ามือถือจะกด แต่แล้วก็ชะงักเมื่อนึกถึงเรื่องของตัวเองกับตุลา พูดเสียงอ่อยว่าตนอยากช่วยแต่ไม่รู้ตุลายังอยากเจอตนหรือเปล่า...
"ตุลย์มันไม่ใจดำขนาดนั้นหรอก ถ้ารู้ว่าเราเดือดร้อนก็ต้องช่วยอยู่แล้ว โทร.สิยัยลัล" ลักษมีลุ้น
"ไม่เป็นไรลัล ไม่ต้องโทร. พี่กับวินทร์จะไปหาตุลย์เอง" ลดาวัลย์บอกน้องแล้วหันมองชวินทร์ เขารีบเข้ามาจูงมือเธอออกไปทันที กระนั้นลัลนารีกับลักษมีก็ยังอดมองตามอย่างเป็นห่วงไม่ได้...
ooooooo
