เมื่อ ไฟ ถูกใช้เป็นสัญญะ ของ แรงแค้น และ Hunger คือ ความกระหายและหิวภาพลักษณ์...
ต่อให้ไม่มีสายตา เราหลายคนก็คงผ่านการมองเห็นสิ่งหนึ่ง จากกระแสสายธารแห่ง Hunger ของเน็ตฟลิกซ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง "ฉากไฟลุก" บนเตาร้อนๆ ที่ราวกับจะแผดเผา "อะไรก็ตาม" ในกระทะ ให้มอดไหม้หมดกันในเวลานั้น
ภาพไฟลุก ไม่ใช่แค่ "พรึบ" ในหนังตัวอย่างเท่านั้น แต่มันยัง "ลุกโชน" ที่ป้ายซอสขวด เชฟแอทโฮมของ "โรซ่า" ...เผาไหม้บนโปสเตอร์ภาพยนตร์ ...และปรากฏอีกหลายส่วนสำคัญใน "ครัว" ของ Hunger
...
"ไฟ" จึงเป็นตัวละครตัวหนึ่ง ที่เดินเรื่องควบคู่ไปกับ เชฟออย และ เชฟพอล ผมคิดว่าไฟ เป็น Protagonist หรือ "ตัวเดินเรื่องหลัก" ของ Hunger มีบทบาทมากกว่าคน
เพราะไฟ ถูกแสดงออกผ่านสัญญะ หลายแบบ อาทิเช่น ความโกรธ, แรงแค้น หรือ สิ่งที่กระหาย (Hunger) ซึ่งเหล่านี้ คือบริบทของ "ไฟ"
หนัง "ที่เกี่ยวกับอาหาร" นั้น มีหลายเรื่องที่ทำได้ดี แต่โดยหลักๆ ภาพยนตร์กลุ่มนี้ มักแตะสองประเด็นสำคัญ นั่นคือ แรงปรารถนาใฝ่ฝัน และความมุ่งมั่นพิสูจน์ตน (tampopo, jiro dreams of sushi, babette's feast) กับการวิพากษ์วิจารณ์ชนชั้น (class) ทางสังคม (the cook, the thief his wife and her lover, eat drink man women)
มีความเข้าใจผิดเรื่องหนึ่ง ของสายอินฟลูฯ เกี่ยวกับหนังอาหาร กล่าวคือ Foodie-movie ไม่ใช่ Genre หรือตระกูลหนัง การจะเป็น Genre ของหนัง เหตุผลหนึ่งคือ มันต้องได้รับการ "พิสูจน์" ในช่วงเวลาหนึ่ง ว่า แนวทางนั้น มีบทบาทต่อสังคมในแง่มุมสำคัญ (เช่น หนัง Western พวกคาวบอย, หนังเพลง Musical หรือ ฟิล์มนัวร์) "อาหาร" ในหนัง เป็นแค่ "เนื้อเรื่อง" ไม่ใช่ "ตระกูล"
แต่ถึงไม่ใช่ Genre ตัว "อาหาร" กลับมีนัยยะลึกซึ้ง สื่อไปถึงสิ่งที่ต้องการจะบอกอย่างตรงเป้า
Hunger ของเน็ตฟลิกซ์ คือตัวอย่างที่ชัดเจน แม้ว่าในความเป็นหนัง จุดด้อยก็มีอย่างเด่นชัด ไม่แพ้ไฟ ในหนังเรื่องนี้ อาการหิวหรือ Hunger มีหน้าตา ความหมาย แตกต่างไปตาม "สิ่งกระหาย" ของแต่ละคน
เด็กหิว "ผัดงอแง", เชฟออยหิว "การเป็นคนพิเศษ", เชฟพอลหิว "การถอนแค้นทางจิตใจ" แล้วพวกเราคนดู "กระหาย" อะไรหรือ?
การสร้างบรรยากาศของฟิล์มนัวร์ บ่งบอกได้ชัดเจนเกี่ยวกับ "ด้านมืดสลัว" ในจิตใจคน ยิ่งใจมนุษย์ มืดเท่าใด ไฟที่ลุกพรึบ - เหมือนจะสว่าง และร้อนมากกว่านั้น ธีมของ Hunger ถูกบอกในฉากสำคัญ ที่คนกลุ่มหนึ่ง จัดงานปาร์ตี้ ด้วยการสร้าง ธีม คนมางานวันนั้น
"ธีมปาร์ตี้" คือ "ภาพลักษณ์" อย่างหนึ่ง หนังต้องการจะบอกว่า แท้จริงแล้ว ตัวละครไม่ได้ "สนใจอาหาร" ที่กินแม้แต่น้อย ทุกคน หลายคน เข้ามาเกี่ยวข้องกับ "ครัว" และ "อาหาร" แต่สิ่งที่โหยหา มิใช่ "รส" แต่เป็น "ภาพลักษณ์"
...
การอยากเป็น Somebody ของ "เชฟออย" ก็คือ กระพี้ของภาพลักษณ์, เหมือนที่ ใครสักคนในครัวถามว่า เป็นไงล่ะ พอได้เป็นคนดัง สมใจแล้ว มันมีอะไรพิเศษไหม? Hunger คือ "หิว" แต่ไม่ได้กระหายอาหาร พวกเขาอดอยาก โหยหาภาพที่ดูดี ให้กับชีวิต - เพราะ "การดูดี" มักจะเป็นมุมบวก ในสังคม
Hunger จึงดัดจริต ถ่ายทำอย่างประณีต ตัดต่ออย่างละเอียด ทำโปสเตอร์ซะสวย แต่เขียนบท ไม่พิถีพิถัน...ราวกับจะบอกว่า "อะไรๆ ที่ดูดี" ถ้าดูให้ดี ก็จะพบ "สิ่งที่ดูไม่ดี" อยู่เสมอ.
อ่านบทความของ "นันทขว้าง สิรสุนทร" เพิ่มเติม :
...