สองหัวใจนี้เพื่อเธอ

อนิมาเห็นธรรณธรนั่งเครียดอยู่ จึงเข้าไปชวนคุยว่าตนดีใจที่เขาไม่เป็นอะไรแต่ต่อไปอย่าทำอย่างนั้นอีก เขาพยักหน้าเศร้าๆ อนิมาพูดถึงอดีตที่มีเด็กข้างบ้านมาแย่งจักรยานเธอ แล้วเขาอัดจนน่วมเขาทำเพราะปกป้องน้องเขาไม่ใช่คนใจร้าย ธรรณธรอยากให้เกวลินคิดแบบนี้บ้าง

ที่บ้านแชมเปญ สาวใช้ขอให้พลเทพกับธัญญาขึ้นไปดูบนห้อง ทันทีที่เปิดประตูเข้ามา แชมเปญกำลังงุ่นง่านประสาทกิน หันมาเห็นพ่อกับแม่ก็ตกใจ พลเทพเห็นสภาพห้องที่มีจานข้าววางซ้อนหลายใบและมีเสื้อผ้าทะนงที่ถอดกองอยู่ก็โกรธมาก

“แกเอาไอ้ทะนงเข้ามาในบ้านใช่ไหม แกช่วยเหลือมัน ตำรวจถึงมาสงสัยแก!”

แชมเปญปฏิเสธแต่ตวัดตามองสาวใช้ตาขุ่น พลเทพจิกด่าว่าโกหกสันดานชั่ว ประกาศตัดพ่อตัดลูกให้คนขนของเธอออกไป แชมเปญร้องลั่นจะทำอย่างนี้กับตนไม่ได้ ตนไม่ไปไหน แล้วหันไปไล่สาวใช้ที่จะเข้ามาขนของ พลเทพโกรธจึงลากตัวแชมเปญออกเองโดยไม่ต้องเอาอะไรติดตัวไป แชมเปญยื้อยุดจนมาถึงบันไดก็ลุแก่โทสะผลักพลเทพหงายหลังตกบันได ธัญญากรีดร้องรีบวิ่งลงไปดูสามี แชมเปญหน้าตื่นปฏิเสธพัลวันว่าตนไม่ได้ทำ เขาตกไปเอง

เมื่อพลเทพถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล หมอตรวจเช็กแล้วบอกว่ากะโหลกศีรษะร้าวมีเลือดคั่งในสมองต้องผ่าตัดด่วน ธัญญาขอให้ช่วยสามีตนให้ได้

หลังจากเกิดเรื่องมากมาย กรณ์ทำหน้าที่ดูแลร้านกาแฟทุกอย่าง วันนี้อนิมาโผล่มาเพราะเบื่อที่จะอยู่บ้านเฉยๆ เธอเอ่ยปากขอบคุณกรณ์ที่ทำทุกอย่างให้แม้กระทั่งดูแลตนที่โรงพยาบาล กรณ์จึงขอแลกกับการที่เธอเลิกเรียกเขาว่านาย และให้เรียกพี่แทน อนิมาลองเรียกอย่างเขินๆ

ธัญญากลับมาบ้านบอกแชมเปญว่าพลเทพปลอดภัยแล้วแต่อาจจะไม่เหมือนเดิม แชมเปญหวาดกลัวพร่ำถามว่าเขาจะเอาตำรวจมาจับตนไหม ธัญญาตำหนิว่าแทนที่จะห่วงพ่อกลับมาคิดเรื่องเอาผิด เธอเสียงกร้าวสวนก็เพราะตนไม่ใช่ลูกเขา ถ้าเขาหายขึ้นมา เขาต้องเอาตำรวจมาจับตนแน่ๆ ธัญญาอ่อนใจเตือนว่าเอาเวลามาดูแลพ่อ ให้เขารู้ว่าเป็นห่วงจะดีกว่า

แชมเปญฉุกคิดจะมีใครอยู่ข้างตนบ้าง จึงแอบมาหาทะนงที่โรงพยาบาล ตอนแรกตำรวจไม่ให้เยี่ยมเพราะเป็นนักโทษที่มีประวัติหนี แต่เธออ้อนวอนขอเยี่ยมแค่ห้านาที ตำรวจจึงยอม...ทะนงนอนลืมตาอยู่บนเตียงแต่มีกุญแจมือล่ามกับเตียง พอเขาเห็นแชมเปญก็รีบบอกว่าเธอต้องช่วยเขา เธอกลับสวนว่าเขาต่างหากที่ต้องช่วยตน แล้วเล่าเรื่องพลเทพให้ฟัง ทะนงเอ่ยลอยๆว่าถ้ามันพูดไม่ได้ เธอก็จะปลอดภัยเข้าใจไหม แชมเปญคิดตาม ก่อนกลับแอบใส่เข็มกลัดในมือเขา

จากนั้นแชมเปญก็มาเยี่ยมพลเทพที่ยังอยู่ห้องไอซียู ยืนมองคิดถึงความใจร้ายที่ผ่านมาของเขา ตัดสินใจถอดสายออกซิเจน พอหันมาเจอธัญญายืนจ้อง แชมเปญตกใจรีบวิ่งหนีออกไป ธัญญาเข้าไปสวมออกซิเจนให้พลเทพดังเดิม รู้สึกเสียใจที่ลูกที่เลี้ยงมากับมือกลายเป็นแบบนี้

ooooooo

เกวลินมายื่นหนังสือลาออกและคืนแหวนหมั้นแก่ธรรณธร เขาเสียใจมากออกมาเดินครุ่นคิดที่สวน สาธารณะแห่งหนึ่ง...เกวลินเดินมากับปู่ พอปะหน้ากับธรรณธรก็ยืนอึ้ง ปู่ถอยห่างออกไปรอไกลๆ ธรรณธร

บอกว่ากรณ์นัดตนมา เกวลินฉงนเพราะอนิมาก็นัดตนมาเช่นกัน

ธรรณธรไม่รอช้าเอ่ยถามทำไมต้องลาออกและคืนแหวน เธอไม่รักตนแล้วหรือ “เกว...ขอให้คุณรู้ไว้ ไม่ว่าคุณจะโกรธผมยังไง ผมก็จะไม่เลิกรักคุณ”

“สำหรับฉัน ฉันขอให้ฉันไม่ต้องกลับไปรักคุณอีก”

ธรรณธรสะอึกแต่ก็พอเข้าใจที่เธอตัดสินใจเหมือนคุณแก้ว เกวลินขอถามอีกครั้ง ถ้ามีเหตุการณ์แบบนั้นอีกครั้ง เขาจะทำเหมือนเดิมไหม จะเลือกความรักหรือความแค้น เขาตอบทันควันว่า เขาเลือกทำเหมือนเดิม เพราะเป็นการปกป้องเธอ เกวลินเหมือนโดนปฏิเสธความรักอย่างไม่มีเยื่อใย น้ำตาคลออวยพรให้เขาโชคดีแล้วหันหลังเดินออก แต่ก็หันกลับมากล่าวอีกครั้ง

“คุณรู้ไหม ว่าคุณก็ไม่ต่างไปจากนายทะนง ที่อาฆาตคิดแต่จะจองเวรจองกรรม ฉันผิดหวังที่ดูคุณผิดไป” เกวลินน้ำตาไหลพรากเดินจากไป ปู่เข้าประคองพาเดิน

ธรรณธรมองตามหลังด้วยความปวดร้าวใจ...ภาพในอดีตผุดขึ้น เมื่อแก้วตัดสินใจถอนหมั้นหลวงวรงค์ ขุนดำรงเตือนให้ตรองอีกที กับแค่ทาสคนหนึ่งตาย จะเอาใครมาทำหน้าที่แทนก็ได้ แก้วกลับบอกว่า เมฆไม่ได้เป็นเพียงทาสแต่เป็นเพื่อนเล่นแต่เยาว์วัย ตนทนเห็นหน้าคนที่ฆ่าเพื่อนไม่ได้ หลวงวรงค์นิ่งอึ้งสำนึกผิด กล่าวขอร้องให้เธออภัย คุณหญิงกุลเสนอให้เลื่อนการแต่งงานออกไป ไม่ต้องถอนหมั้น แต่แก้วยืนกรานว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ตนก็ไม่อาจลืมภาพที่เขาเอามีดแทงเมฆจนตายต่อหน้าต่อตาได้ มันฝังอยู่ในจิตใจตลอดไป

คนที่ท่าทางดีใจที่สุดคือเกศ เธอคิดถึงก่อนหน้านี้ที่จะทำให้หลวงวรงค์หันมามองตนบ้าง จึงวางแผนหลอกให้แก้วเก็บดอกผักตบชวาที่ลอยผ่านศาลาริมน้ำโดยบอกว่าจะช่วยจับเอวไว้ แต่แล้วเธอก็ปล่อยให้แก้วตกน้ำ เจิมร้องให้เมฆมาช่วย เกศให้เขาอุ้มแก้วไปนอนในห้อง เมฆดูแลเอาผ้ามาเช็ดตัว แล้วเกศก็ตามหลวงวรงค์มาเห็นภาพ ใส่ไฟว่าทั้งสองลอบทำบัดสีกันจนทำให้หลวงวรงค์โกรธจัดและด้วยฤทธิ์ยาที่ขวัญวงศ์แอบใส่ให้กินทุกวันทำให้เขามีอารมณ์รุนแรงกว่าปกติ ก่อการฆ่าเมฆลงไป เกศสะใจมากพยายามพูดกรอกหูแก้วว่าหลวงวรงค์ทำเกินกว่าเหตุ เมฆคงทรมานยิ่งนักกว่าจะตาย ทำให้แก้วยิ่งฝังใจ

จากนั้นเกศก็ทำขนมมาเอาใจหลวงวรงค์ที่เรือน แต่กลับถูกเขาปัดทิ้งและไล่ให้กลับไป ประกาศชัดเจนว่าจะไม่มีวันเลิกรักแก้ว เกศเสียใจมาก ขวัญวงศ์มาปลอบแต่เธอก็ตอกกลับว่า ไม่มีใครจะซับน้ำตาให้ตนได้นอกจากหลวงวรงค์ สร้างความเจ็บปวดแก่ขวัญวงศ์อย่างมากถึงกับแค้นถือดาบขึ้นมาหาหลวงวรงค์บนเรือน ชี้หน้า

“มึงมันหนามยอกอกกู กูจะลองดูซิว่าถ้าไม่มีมึงแล้วน้องเกศจะหันมาสนใจกูบ้างไหม” ขวัญวงศ์ฟาดดาบเข้าใส่ หลวงวรงค์คว้าไม้พลองมากัน เกิดการต่อสู้ดุเดือด

ดาบขวัญวงศ์ฟันไม้พลองหัก เกศถลาเข้ามาขวางทำให้ขวัญวงศ์ชะงัก หลวงวรงค์ชักมีดสั้นออกมาป้องกันตัว เกศเห็นเช่นนั้นดึงมีดจากมือเขาแทงเข้ากลางอกขวัญวงศ์ทันที เขาล้มลง

“น้องเกศ! ที่รักของพี่ เห็นทีเจ้าคงไม่มีทางจะรักพี่ ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน งั้นขอพี่ตามไปอยู่ใกล้ชิดเจ้าทุกชาติไปก็แล้วกัน ส่วนไอ้วรงค์ ชาตินี้กูจัดการกับมึงไม่ได้ กูขอแก้แค้นในชาติหน้า”...เกศหน้าตาตื่นวิ่งหนีไป หลวงวรงค์ยืนมองนิ่ง

ooooooo

หลังจากผิดหวังเสียใจ ธัญญากลับมาเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าจะออกจากบ้าน สั่งสาวใช้ว่าให้บอกแชมเปญว่าตนไปเฝ้าพลเทพที่โรงพยาบาล แชมเปญได้ยินเดินออกมาขวาง

“จะทิ้งกันไปไม่ล่ำลาเลยเหรอคะแม่...ก็ดีเหมือนกันค่ะ จะได้ไม่ต้องมีใครมาวุ่นวายกับชีวิตหนูอีก หนูจะได้อยู่คนเดียวอย่างสบายใจ ฝากลาคุณพลเทพด้วยนะคะ”

ธัญญาเดินน้ำตาไหลพรากออกไป แชมเปญยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน...และวันนั้น ทะนงใช้เข็มกลัดที่แชมเปญทิ้งไว้ให้ไขกุญแจมือหนีออกจากโรงพยาบาล โดยแชมเปญรอรับกลางทาง

ตำรวจโทร.บอกที่บ้านธรรณธรว่าทะนงหนีไปได้ เขาตกใจมากรีบให้จันทร์โทร.บอกอนิมากลับบ้านด่วนแล้วเขาก็พยายามโทร.หาเกวลิน แต่เธอเห็นชื่อเขาก็ไม่ยอมรับสาย เขาทนไม่ไหวจึงบุกไปที่บ้าน ตะโกนเรียกเสียงดัง พอเกวลินเดินออกมา เขาก็ดึงเธอมากอดที่เธอปลอดภัยเกวลินงงเกิดอะไรขึ้น เขารีบบอกเรื่องทะนงหนีออกมา กลัวจะทำร้ายเธออีก เธอต้องไปกับเขาเดี๋ยวนี้ เกวลินดันเขาออกแล้วบอกว่าดูแลตัวเองได้ ธรรณธรไม่ฟังเสียงแบกเธอขึ้น พาไปที่รถ

มาถึงบ้าน พบกรณ์พาอนิมากลับมา ท่าทางธรรณธรร้อนรนสั่งสองสาวให้อยู่แต่ในบ้าน ตนจะไปตามล่าทะนง กรณ์เตือน “ตั้งสติก่อนครับคุณธรรณ คุณเป็นคนอารมณ์ร้อน ผมว่ามันจะไม่ปลอดภัยกับคุณเอง อยู่ปกป้องคุณนิกับเกวที่นี่ดีกว่า”

ธรรณธรตั้งสติถามที่ไหนถึงจะปลอดภัย กรณ์เสนอให้ไปอยู่บ้านสวนที่สระบุรี เกวลินดื้อแพ่งบอกว่าตนกับธรรณธรเลิกกันแล้ว เขาสวน “คุณเลิกคนเดียว ผมไม่ได้เลิกด้วย”

เกวลินน้ำตาคลอหาว่าเขาเห็นเป็นเรื่องตลก ธรรณธรพูดจริงจังว่าตนเป็นห่วงเธอ อยากให้ไปอยู่ที่ปลอดภัยเพราะไม่รู้ว่าทะนงจะโผล่มาทำร้ายเธออีกเมื่อไหร่และที่ที่จะไปก็บ้านพ่อแม่เธอเอง เกวลินยื่นข้อเสนอว่าเขาต้องไปอยู่ด้วยไม่ใช่ไปตามล่าทะนง เขายิ้มขยับเข้าพูดข้างหู

“ผมจะอยู่กับคุณไม่ให้ห่างเลยเกว...” แล้วดึงเธอมากอดหอมหน้าผากฟอด

เกวลินดันตัวออก บอกให้เขาทำตามสัญญาให้ได้ก่อน ธรรณธรถอนใจ...ไม่ทันไรแชมเปญเดินเข้ามายิ้มสมใจที่ทุกคนอยู่พร้อมหน้าที่นี่จริงๆ ธรรณธรต่อว่าว่าเธอรู้เรื่องทะนงหลอกเกวลินไปทำร้าย กรณ์เสียงขุ่นยังกล้ามาอีก แชมเปญยักไหล่บอกว่ามาทวงสัญญาเรื่องแต่งงาน ธรรณธรสวนเรื่องทั้งหมดเป็นแผนเธอ ตนไม่มีทางแต่งงานด้วยเด็ดขาด แชมเปญโวยว่าได้นัดให้เขาเจอกับทะนงและหันมาเยาะเกวลินว่าคงโดนข่มขืนไปแล้ว ธรรณธรกระชากแขน

“หุบปากนะแชมเปญ ผมจะเอาคุณเข้าคุก”

“มีหลักฐานอะไรล่ะคะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย”

กรณ์สบถเธอบ้ามากกว่าที่ตนคิด ธรรณธรไล่แชมเปญออกไป เธอโวยวายเขาจะทำแบบนี้ไม่ได้ เขาไม่สนใจลากเธอไปเหวี่ยงหน้าบ้าน กรณ์กับอนิมาสงสัยว่าแชมเปญจะมาทำไม

ทะนงกลับมาอยู่บ้านแชมเปญอย่างสบาย เธออารมณ์เสียกลับมาเอ็ดทำไมไม่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง เขาโต้ว่าอุตส่าห์หนีออกมาจะต้องขังตัวเองอีกทำไม แล้วย้อนถามเธอหน้าบูดอะไรมา แชมเปญโวยว่าเรื่อง ธรรณธรไม่ยอมแต่งงานด้วย เขาหัวเราะเยาะ แต่ก็ปลอบใจว่า จะช่วย

ด้านธรรณธรเก็บเสื้อผ้าเตรียมไปบ้านสวน เปิดลิ้นชักหยิบปืนพกออกมา เกวลินเข้ามาเห็น ถามเขาอยากเป็นฆาตกรอีกใช่ไหม เขาชะงักตัดสินใจเก็บปืนไว้ที่เดิม

เมื่อกรุณากับกนกเห็นลูกๆและธรรณธรกับอนิมามาโดยไม่บอกล่วงหน้าก็ตกใจ ถามมีเรื่องอะไรหรือเปล่า เกวลินตำหนิธรรณธรที่ทำให้พ่อแม่ตกใจ

กรณ์จึงเล่าเรื่องทะนงให้ฟัง ธรรณธรรับรองเกวลินจะไม่เป็นอะไรเพราะคนที่ทะนงต้องการฆ่าคือตน เกวลินกับอนิมาจะปลอดภัย

และในวันนั้น แชมเปญก็บุกมาที่บ้านธรรณธร บัวลอยพลั้งปากว่าธรรณธรพาทุกคนไปหลบในที่ปลอดภัยแล้ว จันทร์ลากบัวลอยเข้าบ้าน การ์ดกันไม่ให้แชมเปญเข้า เธอเจ็บใจครุ่นคิดเข่นเขี้ยว “คิดว่าจะหนีฉันเหรอ มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกมั้ง”

พอทะนงรู้ว่าธรรณธรหนีก็สะใจหาว่ากลัวจนหัวหด แต่แชมเปญไม่ยอมจะต้องตามหาให้เจอ ทะนงยิ้มๆบอกว่าไม่มีอะไรยากเกินไปถ้าเรามีเงิน แชมเปญจึงคิดได้จ้างนักสืบสืบหา

แม้ปู่จะยอมถอยให้เกวลินรักกับธรรณธร แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า ตนอาจเป็นหลวงประดิษฐ์ในชาติก่อน เป็นคนที่แก้วแต่งงานด้วย จึงคิดจะตามไปคุ้มครองเกวลินที่บ้านสวน พวกใหญ่และยุ้ยช่วยกันจับตัวไว้ เพราะไม่อยากให้ไปเกะกะธรรณธรกับเกวลินอีก ปู่ร้องลั่นจะไปหาเกวลินที่สระบุรี...นักสืบซึ่งปลอมเป็นวินมอเตอร์ไซค์จอดอยู่ใกล้บ้านยิ้มย่อง รีบโทร.รายงานแชมเปญ

ooooooo

ธรรณธรยังครุ่นคิดถึงคำพูดทิ้งท้ายของทะนงก่อนโดนแทง...ครั้งนี้กูทำไม่สำเร็จ แต่ครั้งหน้าอีนี่ไม่รอดแน่...แล้วทำให้เขากังวลใจไม่ไว้ใจใคร เห็นคนงานลับล่อๆก็วิตกจริต โทร.หาตำรวจบอกว่าถ้ายังจับทะนงไม่ได้ ตนจะลงมือเอง เกวลินได้ยินออกมายืนตาขวาง

ธรรณธรชะงักดึงเธอเข้ามากอด เธอถามคิดจะผิดสัญญาหรือ เขายอมรับว่าทนอยู่เฉยๆไม่ได้ กลัวมันมาทำร้ายเธออีก เกวลินขอร้องอยู่เฉยๆกับตนที่นี่ได้ไหมแล้วปล่อยให้ตำรวจจัดการไป ธรรณธรขุ่นใจหาว่าเกวลินเห็นความหวังดีของตนเป็นเรื่องยุ่ง เกวลิน พยายามปลอบ

“การที่ฉันรั้งคุณไว้เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของคุณเหมือนกัน คุณก็ต้องตั้งสติ...อารมณ์ร้อนของคุณเกือบฆ่าคนตายไปแล้วครั้งนึง อย่าให้ต้องมีการตายเกิดขึ้นจริงๆเลย”

“แล้วคุณรู้มั้ยว่าผมจะฆ่ามันเพราะอะไร เพราะมันบอกว่า ถ้ามันรอดไปได้ มันจะกลับมาเล่นงานคุณอีก และผมรู้ว่ามันจะทำจริงๆ ผมรักคุณนะเกว ผมจะไม่ยอมให้คุณเป็นอะไรเด็ดขาด ให้ผมไปเถอะนะ”

“ฉันพูดยังไงก็คงไม่มีทางดึงคุณไว้ได้ เพราะคุณไม่เคยคิดจะรักษาสัญญาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว คุณธรรณ ถ้าความรักของคุณมันจะอันตรายจนทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง คุณก็เลิกรักฉันเถอะ”เกวลินเจ็บปวดแต่ต้องตัดใจพูดออกไป ทำให้ธรรณธรถึงกับยืนอึ้ง

เกวลินตัดสินใจมาบอกพ่อกับแม่ว่าจะถอนหมั้นธรรณธรแล้วจะแต่งงานกับปู่ คนที่รักตนมาตลอด ตนไม่อยากให้ธรรณธรต้องฆ่าคนเพื่อตน ไม่อยากให้อดีตซ้ำรอย กรณ์ได้ยินเข้ามาติงว่าการที่แต่งงานกับคนอื่นก็เป็นการซ้ำอดีตเช่นกัน กรุณาเตือนจะตัดสินใจอะไรต้องคิดให้รอบคอบ จะได้ไม่มานั่งเสียใจภายหลัง อย่างไรเสียพ่อกับแม่ก็อยู่ข้างลูก...ธรรณธรได้ยินทุกคำที่เกวลินพูด เขาต้องกล้ำกลืนความเสียใจ

ทะนงวางแผนจะจัดการเกวลิน อนิมาและธรรณธร แต่แชมเปญไม่ให้ทำอะไรธรรณธร

“หนูไม่เคยรักธรรณและก็ไม่เคยเกลียด แต่ธรรณกับนังนิน้องสาวตัวแสบกลับทำร้ายหนูให้เจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำอีก เพราะฉะนั้นหนูจะไม่จัดการให้ธรรณตายทันทีหรอกค่ะ มันง่ายไป ต้องให้ธรรณ กรณ์ นังนิตายทั้งเป็นมันสะใจกว่ากันเยอะ”

ทะนงย้อนถามจะทำอย่างไร แชมเปญตอบว่าจะเล่นงานเกวลินอันดับแรก แต่สีหน้าทะนงต้องการเก็บธรรณธรด้วย

ในสวนไม่ว่าเกวลินจะเดินไปไหน ธรรณธรเดินตามห่างๆ จนเธอต้องหันมาโวยให้เลิกเดินตามเพราะที่นี่เป็นบ้านตน แต่เขากลับชี้ไปที่คนงานว่าไว้ใจไม่ได้ ขอให้เธออดทนจนกว่าจะจัดการทะนงได้ แล้วตนจะปล่อยเธอไปแต่งงานกับคนที่เธอต้องการ...เกวลินชะงัก ธรรณธรย้ำ “อะไรที่ทำให้คุณมีความสุข ผมยอมทั้งนั้นเพราะผมรักคุณ ถึงคุณอาจจะไม่รักผมแล้วก็ตาม”

ตกค่ำ อนิมาออกมายืนดูดาว กรณ์ตามมาเอาผ้าคลุมไหล่ให้เกรงจะไม่สบายไปอีก เธอซาบซึ้งแต่ยังงอนๆ บอกให้เลิกทำเหมือนตนเป็นเด็กเสียที และตนก็ไม่ใช่คนขี้โรค ว่าแล้วเอาผ้าคืน เขาเน้นย้ำว่าเขาเป็นห่วง แล้วเอาผ้าคลุมให้ใหม่พร้อมกอดเธอไว้ อนิมาโวยจะร้องให้พี่มาช่วย เขาท้าให้ร้องเลยถ้าอยากรบกวนธรรณธรที่คุยโทรศัพท์กับกฤตอยู่ อนิมากระฟัดกระเฟียดบอกตนยอมห่มผ้าแล้วให้เขาขึ้นบ้านไปได้ แต่กรณ์ทำเฉยยืนมองดาวเพราะถือว่าที่นี่บ้านตน

กฤตส่งข่าวธรรณธรว่าแชมเปญไปหาเขาที่บ้านแต่ไม่มาเยี่ยมพลเทพเลย ธรรณธรเชื่อว่าเธอกำลังวางแผนบางอย่างกับทะนงเป็นแน่ กฤตคิดว่าจะเข้าไปคุยกับธัญญาดู ธรรณธรขอบใจที่ช่วย กฤตสวนว่าเพื่อนเขามีไว้ทำไมถ้าไม่ช่วยกัน ธรรณธรยิ้มวางสายหันมาเจอเกวลินยืนจ้อง

“คุณยังตามเรื่องนายทะนงอยู่อีก เลิกกังวลซะทีเถอะค่ะ นายทะนงกับคุณแชมเปญคงเลิกคิดร้ายกับเราแล้ว เราก็ควรจะกลับมาใช้ชีวิตปกติซะที ได้ไหมคะ” เกวลินเข้าจับมือธรรณธรขอร้องอย่ากลับไปตามหาทะนงอีกเลย

“ถ้านายทะนงยังอยู่นอกคุก แล้วเพิ่มแชมเปญมาอีกคน ผมคงสบายใจไม่ได้”

“เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน โดยการอยู่ที่นี่จนกว่าตำรวจจะจับตัวพวกเขาได้”

ธรรณธรไม่อยากรอจนทะนงตามเจอ เกวลินอ่อนใจถามเขาคิดจะผิดสัญญาใช่ไหม เขานิ่ง ทำให้เธอรู้ว่าเขาไม่ยอมแน่ จึงเดินหนีเข้าบ้าน

ooooooo

คืนนั้นกฤตมาเยี่ยมพลเทพและคุยกับธัญญา ถามถึงแชมเปญและทะนง ธัญญาอึกอักปัดไม่มีอะไรจะบอก กฤตเล่าว่าทั้งสองตามปองร้ายครอบครัวธรรณธรและเกวลิน จนตอนนี้ต้องหนีไปต่างจังหวัด เธอคงไม่อยากเห็นใครเดือดร้อน ธัญญาเศร้าสลดลง

แล้วธัญญาก็ยอมเล่าว่า แชมเปญเปลี่ยนไปตั้งแต่รู้ว่าไม่ใช่ลูกแท้ๆของตนกับพลเทพ นับวันก็ก้าวร้าวขึ้น ตอนแรกตนคิดว่าเพราะเธอถูกกดดันจากพลเทพ แต่พอเธอคบคิดกับทะนงก็ทำเรื่องน่ากลัวที่สุด เธอจะฆ่าพลเทพ ทันใด พนักงานโรงพยาบาลโทร.มารายงานว่าแชมเปญมา

กฤตจึงเข้าไปหลบในห้องน้ำ แชมเปญเดินเข้ามา ธัญญาถามมาทำไม เธอบอกว่ามาเยี่ยมพ่อ ธัญญาเสียงกร้าวขึ้นว่า จะมาดูว่ายังไม่ตายสมใจใช่ไหม แชมเปญยิ้มเยาะ

“ปากกล้าขึ้นเยอะเลยนะคะแม่ แต่ก็ดีแล้วค่ะจะได้สมกับเป็นแม่เลี้ยงของหนูหน่อย”

ธัญญาไล่ให้กลับไปได้ แชมเปญสวน ตนแค่มาบอกพ่อที่นอนเป็นผักว่า อย่าเพิ่งตาย คอยดูความสำเร็จของลูกเลี้ยงเลือดชั่วคนนี้ก่อน ตนจะไปพาคนที่ทำให้ตนเจ็บมานอนเป็นเพื่อน แต่จะเอาใครดี ผู้หญิงหรือผู้ชาย ธรรณธรหรือกรณ์ เกวลินหรืออนิมา ธัญญารีบถามจะทำร้ายใคร เธอหัวเราะเหมือนคนสติเสีย เข้าไปพูดตรงหน้าพลเทพที่กลอกตาไปมาด้วยความหวาดกลัว

“บอกก็ไม่สนุกสิ เตรียมต้อนรับสมาชิกใหม่เตียงข้างๆไว้เลยนะ ไอ้แก่...”

ธัญญาถามย้ำจะทำอะไรพวกธรรณธร แชมเปญหัวเราะใครทำตนเจ็บไม่มีวันหนีพ้น พูดจบเดินหัวเราะออกไป...กฤตก้าวออกมาครุ่นคิด แชมเปญอาจจะรู้แล้วว่าพวกธรรณธรอยู่ที่ไหน

เช้าวันใหม่ อนิมากับเกวลินช่วยกรุณาทำข้าวต้มมื้อเช้า ไม่ทันลงมือทาน คนงานมาตามกนกกับกรุณาให้ไปสัมภาษณ์คนงานที่มาใหม่ ธรรณธรเอะใจขอไปด้วยเพราะไม่ไว้ใจ เกวลินไม่อยากให้ไปกลัวจะอารมณ์ร้อนให้เกิดเรื่องอีก กรณ์จึงบอกว่าจะไปคุมเอง ให้เกวลินกับอนิมาอยู่บ้านกินอาหารเช้าไปก่อน กรุณากับกนกชักใจคอไม่ดี กะจะไปบอกยังไม่รับคนงานใหม่

ที่สนามหน้าบ้าน มีคนงานพรวนดินอยู่ชำเลืองมอง พอทุกคนออกไป อนิมากับเกวลินกลับขึ้นบ้าน คนงานนั้นก็ทิ้งที่พรวนดินปัดมือเงยหน้าขึ้นยิ้มเยาะ เธอคือแชมเปญเดินไป เกวลินหันมาเห็นแว่บหนึ่ง ชักหวั่นใจแกล้งบอกให้อนิมาช่วยไปอุ่นข้าวต้มให้ อนิมาหลงเชื่อยกหม้อเข้าครัวไป เกวลินลงมาเดินตามหา วิญญาณเมฆปรากฏตัวขึ้นพยายามห้ามไม่ให้เกวลินไป แต่เธอไม่เห็นและได้ยินเสียงเขา แชมเปญรู้ว่าเกวลินตามจึงล่อให้ตามไปที่ลับตาคน
สองสาวเผชิญหน้ากัน แชมเปญมองหน้าเปรยว่าทำไมธรรณธรถึงหลงรักเธอ เกวลินบอกว่าตนไม่เคยคิดแย่งเขามา วิญญาณเมฆพยายามบอกว่าคุณหลวงรักคุณแก้วคนเดียว...แต่ไม่มีใครได้ยิน แชมเปญน้ำตาไหลยอมรับว่าธรรณธรไม่เคยรักตน และกรณ์ก็ไม่รักตน ไม่มีใครรักตนสักคน ทุกคนทิ้งตน แชมเปญชักปืนออกมา วิญญาณเมฆรีบเข้าบังเกวลิน เกวลินผงะบอกอย่าทำอะไรบ้าๆ แชมเปญเยาะกลัวตายด้วยหรือ ไม่ต้องกลัวเพราะตนไม่ได้จะฆ่าเธอ คนที่ควรตายคือคนไร้ค่าอย่างตน ฝากลาทุกคนด้วย เกวลินตกใจร้องห้าม แชมเปญวิ่งหนี เกวลินเป็นห่วงวิ่งตาม เมฆพยายามห้ามแต่ไม่เกิดผล

ด้านธรรณธร กนก กรุณาและกรณ์สัมภาษณ์คนงานสองคนแต่ดูทั้งสองพูดจาไม่ตรงกันทั้งที่บอกว่าเป็นพี่น้องกัน ธรรณธรเอะใจชักเป็นห่วงสองสาวจึงรีบวิ่งกลับไป กรณ์วิ่งตามมาถึงบ้าน ได้ยินเสียงอนิมาร้องกรี๊ด สองหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปในครัว เห็นอนิมาทำหม้อข้าวต้มหก ธรรณธรมองหาเกวลินไม่เจอ อนิมาแปลกใจหายไปไหน ธรรณธรไม่รอช้าวิ่งไปตามหาเกวลินในป่า

ธรรณธรกับกรณ์วิ่งมาเห็นผ้าขาวม้าและหมวกคนงานตกอยู่ก็ยิ่งเป็นห่วงเกวลิน กรณ์กลับไปบอกพ่อกับแม่และโทร.แจ้งตำรวจ...ด้านเกวลินพยายามห้ามแชมเปญไม่ให้ทำร้ายตัวเอง เมฆพยายามเตือนอย่าหลงเชื่อ แชมเปญทำทีจะยิงหัวตัวเองแล้วเบนกระบอกปืนมายิงใส่เกวลิน กระสุนผ่านร่างเมฆไปโดนแขนเกวลินเลือดกระฉูด เสียงปืนทำให้ธรรณธรหันมอง ทันใดมีไม้ฟาดลงบนหัวเขาหมดสติ ทะนงลากตัวธรรณธรไป

กรณ์คว้าปืนลูกซองของพ่อจะออกไปตามธรรณธรกับน้อง กฤตมาถึงพร้อมปู่และพวก ทุกคนพร้อมใจมาช่วย กฤต ยุ้ยและแมคอยู่ดูแลคนในบ้าน ใหญ่ ปู่และต๋องตามกรณ์ไป ทั้งสี่พบเพียงร่องรอยการถูกลากก็สงสัยธรรณธรคงแย่แล้ว ด้านเกวลินพยายามจะหนีจากแชมเปญแต่ก็ถูกตามไล่ยิงจนล้มลง แย่งปืนกัน เกวลินปัดปืนกระเด็นไปในพุ่มไม้

แชมเปญโวยวายถ้าไม่มีเธอตนกับธรรณธรก็ต้องแต่งงานกันแม้จะไม่รักกันก็ตาม แต่เพราะมีเธอเข้ามา “...ฉันถึงต้องเลิกกับธรรณแล้วโง่ไปหลงรักพี่ชายแก แต่พี่ชายแกก็หักหลังฉัน แกสองพี่น้องมันเป็นอะไรทำไมถึงต้องทำตัวเป็นมารความสุขฉันตลอดเวลาด้วย”

เกวลินแย้งว่าทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเธอทำตัวเอง แชมเปญโกรธคว้าก้อนหินจะทุบหัว แต่เกวลินหลบทันทำให้เธอถลาเข้าไปโดนตอไม้แทงเข้าที่ขาร้องโหยหวน

ด้านธรรณธรถูกมัดอยู่ในกระท่อม ทะนงเอาน้ำสาดจนฟื้น แล้วชกหน้าด้วยความแค้นหลายหมัด ธรรณธรโกรธท้าให้ฆ่าเลยแต่ทะนงบอกว่าต้องรอลูกสาวสุดที่รักก่อน ป่านนี้คงเชือดหัวใจเขาสำเร็จไปแล้ว ธรรณธรตัวสั่นคุมอารมณ์ไม่อยู่เกิดการสั่นไหวไปทั้งกระท่อม ท้องฟ้าเกิดเมฆดำครอบคลุม...กรณ์ ใหญ่ ปู่และต๋องเงยหน้ามองฟ้า ปู่บอกว่าคงเป็นธรรณธรอาละวาด

ooooooo