กามเทพหรรษา
ตอนที่ 8
หมวดปรัชวินทร์กับลูกน้องตรวจสอบโทรศัพท์และการใช้คอมพ์ของสวยแล้วไม่พบว่าโทรศัพท์ได้
ติดต่อธรณ์หรือนิพัทธ์เลย แต่คอมพ์พบว่ามีการจ้างวานให้แฮ็กระบบของพิชยธรเพราะพบหลักฐานบันทึกสนทนาจากโปรแกรมคอมพ์
แต่ผู้จ้างวานรีโมตไปยังเซิร์ฟเวอร์ในต่างปะเทศที่ไม่มีการบันทึกที่มาเลยเช็กไม่ได้ ส่วนด้านการเงินมีแค่เงินค่าจ้างจากการแฮ็กระบบที่โอนเข้ามาเท่านั้น
โส่ยกลับไปที่ร้านเพื่อทำเรื่องประกันตัวสวย หรรษาร้องไห้ถามว่าทำไมพี่สวยถึงทำแบบนี้ คุณทิมเข้าใจตนผิดใหญ่แล้ว ตนจะทำยังไงดี โส่ยไม่เชื่อว่าสวยทำเพราะวันๆเอาแต่เล่นเกมกับอ่านการ์ตูนคงไม่เก่งพอที่จะทำเรื่องใหญ่แบบนี้
หรรษาจำได้ว่าสวยเคยให้ตนอ่านโคนันตอนพิเศษออกใหม่ ที่เศรษฐีสุดหล่อตายด้วยอุบัติเหตุ แต่ที่แท้คนที่น่าสงสัยคือคนในครอบครัว คนที่ทำงาน แม้แต่แฮกเกอร์สาวเซียนคอมมิวเตอร์ หรรษาฉุกคิดได้ถามโส่ยว่า...
“หรือว่าพี่สวยอยากจะบอกหนูเป็นนัยๆว่าพี่สวยคือฆาตกร”
ทั้งโส่ยและสวยต่างช็อกที่หรรษาคิดในมุมนี้
หมวดสอบสวนสวย ถามว่าใครเป็นคนจ้างวานให้เธอแฮ็กระบบของพิชยธร สวยบอกว่าตนไม่รู้จัก หมวดบอกว่าคนที่จ้างเธออาจเป็นคนเดียวกันกับคนร้ายที่ลอบฆ่าทิม ถ้าเธอไม่ให้ความร่วมมือ อาจโดนข้อหาสมรู้ร่วมคิดพยายามฆ่าผู้อื่น
สวยตกใจจนพูดไม่เป็นภาษา พยายามตั้งสติแล้วบอกว่าตนแค่แฮ็กระบบเท่านั้น ไม่รู้มาก่อนเลยว่าทิมถูกลอบฆ่า หมวดถามว่าจุดประสงค์ของการจ้างวานคืออะไร
“เขาแค่บอกให้แฮ็กไปดิสเครดิตคุณทิม ฉันก็ทำตามที่เขาบอก เรื่องอื่นฉันไม่รู้จริงๆนะ ไม่รู้จริงๆ”
สวยกลัวมากเอาแต่ร้องไห้ หมวดเชื่อเพราะไม่มีเหตุจูงใจให้สวยเป็นฆาตกรได้
เมื่อหรรษาไปเยี่ยมสวยที่สถานีตำรวจ เธอถามสวยว่าเป็นบ้าไปแล้วหรือถึงได้เป็นฆาตกรเลียนแบบการ์ตูนอย่างนี้ สวยบอกว่าตนไม่ได้เป็นฆาตกร ที่เอาการ์ตูนให้อ่านก็แค่เราเคยแบ่งกันอ่านมาตลอด ตนไม่ได้เกลียดเธอและไม่ได้หึงคุณทิมด้วย ยอมรับว่าตนแค่อยากพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าตนมีคุณค่าหาเงินจากความสามารถของตัวเอง ให้รู้ว่าตนก็เก่งสามารถทำลายระบบของโรงแรมใหญ่อย่างพิชยธรได้
“แต่พี่หงุดหงิดตลอดตั้งแต่ฉันคบกับคุณทิม”
“หนูษา พี่แค่ห่วง พี่รักแกนะ พี่อยู่ข้างแก พี่จะช่วยหมวดจับคนร้าย จะพิสูจน์ให้แกเห็นเอง”
แล้วสวยก็บอกกับหมวดว่าตนจะติดต่อคนจ้างวานอีกครั้ง เขาใช้ชื่อ joker card หมวดบอกให้เริ่มเลย สวยแชตคุยกับโจ๊กเกอร์การ์ดทันที เขาถามกลับมาว่ามีอะไร ตำรวจรีบหาตำแหน่ง สวยหาเรื่องคุยถ่วงเวลาเพื่อให้ตำรวจทำงานได้เต็มที่ พบว่าเส้นการวิ่งของสัญญาณอินเตอร์เน็ตไปตามประเทศต่างๆแล้วขึ้นข้อความ “ไนจีเรีย” ตำรวจบอกว่าเจอแล้ว หมวดรีบเข้าไปดู โพล่งอย่างโมโหว่า
“นี่มันเฟคโลเกชั่นชัดๆ! มันกำลังหลอกเรา มันอยู่ในเมืองไทยนี่แหละ”
ครู่เดียวสวยบอกตำรวจว่ามันเงียบไปแล้ว กล้องฝ่ายโน้นค่อยๆเคลื่อนไหวจากภาพสีขาวเป็นภาพตึกและซอย หมวดบอกลูกน้องว่า มันลืมเปิดกล้องทิ้งไว้ สั่งให้จับภาพที่ดิสเพลย์หาตำแหน่งให้ได้ว่าเป็นที่ไหน
“จับคู่กับกล้องวงจรปิดทั่วประเทศแล้วครับ” ตำรวจบอก แล้วหาที่อยู่โจ๊กเกอร์การ์ด ขณะเดียวกันหมวดก็บอกให้สวยคุยถ่วงเวลาไว้อย่าให้มันออฟไลน์
ระหว่างที่สวยถ่วงเวลาโจ๊กเกอร์การ์ด จอที่คอมพ์ทีมตำรวจขึ้นข้อความ “Matching 78%” แล้วเพิ่มเป็น 83% แล้วเป็น 95% หมวดเครียด แล้วคอมพ์ของสวยก็กลายเป็นสีดำขึ้นสถานะออฟไลน์ แต่ตำรวจก็รู้พิกัดแล้ว หมวดสั่งสวยให้พยายามติดต่อไปเรื่อยๆ ชวนคุยเยอะๆ แล้วตนจะติดต่อมาเป็นระยะ พลางหันสั่งทีมตำรวจ
“ไปลุยกันเลย!”
หมวดปรัชวินทร์นำกำลังไปถึงอพาร์ตเมนต์ที่ปรากฏสตรีทวิว แต่มีหลายตึกห้องเยอะมาก จึงสั่งให้แยกกันไปค้นหา ขณะสวยคุยถ่วงเวลานั้น หมวดและตำรวจก็เร่งมือหาเต็มที่ จนเจอห้องพอเปิดประตูเข้าไปก็ไม่มีคนแล้วแต่คอมพิวเตอร์เปิดหน้าจอทิ้งไว้และหน้าต่างเปิดค้างอยู่ ตำรวจถามว่าจะตามไหม หมวดบอกว่ามันคงไปไกลแล้ว
จากการตรวจในห้องเจอแจ็กเกตตัวหนึ่ง หมวดสั่งให้เก็บไปพิสูจน์หลักฐาน
ooooooo
เพราะทิมสั่งแพทให้หาคอนโดให้ตนอยู่หลังจากแบ่งงานกับธรณ์แล้ว ทิมยืนเศร้าอยู่ในคอนโดที่เพิ่งย้ายเข้ามาคิดถึงเรื่องที่โต้เถียงกับธรณ์เรื่องนิพัทธ์เป็นมือขวาของธรณ์และการแข่งขันกันก่อนย้ายออกมา ส่วนแพทอยู่อีกห้องหนึ่งด้านใน
ทิมเชื่อว่ามือซ้ายของธรณ์ก็คือหรรษา นึกเสียใจว่าตนไม่น่าเชื่อใจเธอเลย แล้วก็ตัดสินใจโทร.หาหมวดปรัชวินทร์
หมวดบอกทันทีที่รับสายว่าตนพยายามโทร.มาแต่เขาไม่รับสาย ทิมบอกว่าตนตัดสินใจจะขอยุติการสืบสวนคดีนี้ทั้งหมด หมวดบอกว่าถ้าเพราะหรรษาตนเชื่อว่าเธอไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ทิมโต้อย่างฉุนเฉียวว่าทุกอย่างชัดเจนขนาดนี้แล้วหมวดยังดูไม่ออกอีกหรือ
หมวดเตือนว่าเขาต้องมีสติกว่านี้อย่าให้ความโกรธมาบังตาจนมองไม่เห็นคนร้ายตัวจริงเพราะคนที่จะตกอยู่ในอันตรายก็คือตัวเขาเอง ทิมบอกว่าตนไม่แคร์และจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก หมวดถามว่าแล้วเขาแน่ใจหรือว่าฝ่ายนั้นจะปล่อยเขา ทิมโต้และต้านจนหมวดโมโหถามว่า
“ผมกำลังปกป้องชีวิตคุณ แต่คุณกลับไม่เห็นค่า ยอมแพ้มันได้ง่ายๆ ทิม พิชยธร ที่ผมรู้จักไม่ใช่คนขี้แพ้อย่างนี้!”
ทิมอึ้งเพราะไม่เคยมีใครกล้าด่าตนอย่างนี้ “ในที่สุด คนร้ายก็ทำได้สำเร็จ มันฆ่าคุณได้แล้วจริงๆ ไม่เหลือความเป็นตัวตนของคุณอยู่เลยจะเหลือก็แต่ไอ้ขี้แพ้คนนึงที่ไม่ยอมลุกขึ้นมาต่อสู้เพื่อความถูกต้องของตัวเอง!”
ทิมทนฟังไม่ได้ตวาดปราม “หมวดปรัชวินทร์!” แต่หมวดยังเล่าต่อไปว่า
“เมื่อคืนผมไปจับคนร้ายมาแต่ไม่สำเร็จมันทิ้งเสื้อเอาไว้ ถ้าสิ่งที่ผมด่าคุณเมื่อสักครู่ไม่ใช่เรื่องจริง ก็ช่วยมาดูหลักฐานชิ้นนี้กับผม มาพิสูจน์ให้ผมเห็นด้วย!”
ทิมวางสายจากหมวด ระบายอารมณ์กับแพทว่าตนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ทำไมมันต้องเกิดเรื่องบ้าๆแบบนี้กับตนด้วย แพทพูดอย่างผู้มีประสบการณ์ว่า
“ความรักมันเป็นเรื่องใหญ่มากนะครับคุณทิม มันเคยมีผลกับผม แล้วก็ยังมีผลมาถึงทุกวันนี้...ผมมีคนที่รักมากที่สุดคนหนึ่ง เขาเป็นทั้งชีวิตและวิญญาณของผม ผมทำได้ทุกอย่างเพื่อเขา ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟแค่ไหนถ้าเขาอยากได้ผมก็จะหามาให้ สั่งให้ไปตายผมก็จะทำ ทั้งๆที่ทุ่มเทให้ขนาดนี้ เขากลับไม่เคยแม้แต่จะมองเห็นหรือสนใจมันด้วยซ้ำ!”
แพทระบายความอัดอั้นอย่างเจ็บปวด เจ็บแค้นจนดูน่ากลัวผิดจากแพทที่ทิมรู้จักจนทิมอึ้ง ไม่คิดว่าแพทที่ยอมตนทุกอย่างตลอดมาจะมีมุมน่ากลัวอย่างนี้ด้วย
เมื่อทิมไปดูเสื้อที่เก็บได้ที่ห้องของโจ๊กเกอร์การ์ด เขาตะลึง เพราะเป็นเสื้อที่เขาซื้อมาแล้วยกให้ธรณ์ในสมัยเรียน ธรณ์ดีใจมากบอกว่าจะรักษามันอย่างดีเลย เห็นเสื้อตัวนี้แล้วทิมยิ่งเชื่อว่าคนที่ลอบฆ่าตนคือธรณ์
“หลักฐานนี่ คือชิ้นสำคัญที่จะมัดตัวธรณ์ต่อไป” หมวดปรัชวินทร์ย้ำ
ooooooo
เมื่อหรรษารู้ว่าสวยเป็นคนแฮ็กคอมพิวเตอร์ของโรงแรมทิมจึงตัดสินใจไปหาเขาที่บ้าน แต่แม่บ้านบอกว่าทิมไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ถามว่าอยู่ไหนก็ไม่ยอมบอก พอตื๊อหนักเข้าก็จะโทร.แจ้งตำรวจ หรรษาจึงต้องกลับอย่างผิดหวัง
ธรณ์รู้สึกผิดที่คลิปของตนทำให้ทิมเข้าใจผิด หรรษาบอกว่าพี่สาวตนถูกจับได้ว่าแฮ็กระบบของพิชยธรทิมเลยยิ่งคิดว่าตนร่วมมือกับธรณ์เพื่อฆ่าเขา ธรณ์บอกว่าทิมรักมากก็โกรธมาก หรรษาบอกว่าตนกับทิมไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว
“งั้นผมขอคบกับคุณได้ไหม”
“ไม่! ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้” ธรณ์บอกว่าเพราะเธอรักทิม แล้วทำไมไม่พูดออกมา พูดออกมาเสียจะได้ไม่อึดอัด หรรษาร้องไห้ออกมาสารภาพว่า “ฉันรักเขา ฉันรักเขา รักเขาจริงๆ”
“คุณนี่น่ารักจริงๆทำไมนะคนที่ผมชอบต้องชอบพี่ทิมมากกว่าทุกทีไป” ธรณ์จับแก้มหรรษาอย่างเอ็นดู
ตลอดเวลามีสายตาคู่หนึ่งแอบมองทั้งคู่อยู่ จนธรณ์ถอยออกมาถามหรรษาว่าในกระเป๋านั่นมีปากกากระดาษไหม เธอหยิบปากกากับกระดาษให้บอกว่า “ปากกาคุณทิมเขาสอนฉันให้รู้จักกับคำว่าเป้าหมาย”
ธรณ์วาดรูปวงกลมบนกระดาษมีดาวอยู่ข้างใน หรรษาชมว่า “เขาบอกว่าคุณเป็นศิลปินคุณวาดรูปเก่ง งานวาดบางชิ้นคงขายได้แพงๆ”
“ซาล่า เฮด ซาล่า...ดราก้อนบอล คำสอนของพ่อ เคล็ดลับความยิ่งใหญ่ของพิชยธร ตั้งเป้าหมายเสมอ... ใช้ชีวิตทั้งชีวิตอย่างมีเป้าหมาย จงมีชีวิตที่มุ่งมั่น ตามหาลูกบอลทั้งเจ็ดเพื่อพรแห่งความสุขจากเทพเจ้ามังกร”
“เป้าหมาย อย่านอยด์ พลิกแพลง” หรรษาจำได้ ธรณ์พยักหน้าเผลอเอาปากกาใส่กระเป๋าตัวเอง เอากระดาษใส่มือให้หรรษาจับมือเธอไว้อย่างอ่อนโยน ให้กำลังใจว่า อย่ากลัว อย่ายอมแพ้ มุ่งมั่นไว้ หรรษาพยักหน้าขอบคุณ แล้วขอตัวไปทำงาน
ธรณ์เพิ่งเห็นปากกาที่กระเป๋าจะเรียกก็ไม่ทัน เขานั่งมองปากกายิ้ม คิด...
สายตาลึกลับคู่นั้นยังคงมองธรณ์อยู่ตลอดเวลา....
ooooooo
ซินดี้ดูปกนิตยสาร Hi so so เป็นภาพทิมกับธรณ์ ใต้ภาพมีอักษรตัวใหญ่มากว่า “พิชยธรเดือด ทิม-ธรณ์ประกาศแยกบริษัทเพราะสาวบาร์!!”
“นังหนูษา นังกาลกิณี กินทั้งพี่ทั้งน้องอย่างที่คิดจริงๆด้วย น่าเจ็บใจนัก”
แองจี้ยุว่าอย่ายอม ต้องจัดการ พอดีที่หน้าจอคอมพ์ของแองจี้มีป๊อปอัพเด้งขึ้นมาข้อความ “รับจัดการเรื่องชั่วร้าย สนใจคลิก!!” แองจี้เสนอให้ซินดี้จัดการหรรษาก่อนที่จะถูกฝ่ายนั้นจัดการ ไม่ต้องออกหน้าเองทีมงานมืออาชีพของเราจะจัดการให้เอง ยุให้ซินดี้คลิกเลย ซินดี้คลิกทันทีเพราะอยากแก้แค้นหรรษาอยู่แล้ว
ซินดี้นัดพบหรรษาทำทีจะโฆษณางานของคิวปิดฮัทให้ เห็นหรรษาร้อนจึงเอาน้ำให้ดื่ม ครู่เดียวหรรษาก็ปวดร้องขอเข้าห้องน้ำ เธอปวดท้องจนหมดสติ ถูกจิ๊กโก๋สองคนที่โจ๊กเกอร์การ์ดส่งมาเข้าอุ้มทันที พริบตานั้นมันถูกแดเนียลเข้าไปต่อยจนสลบ ธรณ์ที่จะเอาปากกามาคืน ตามเข้ามาร้องเรียกหรรษา แดเนียลถามว่าเขารู้จักเธอหรือ ธรณ์บอกว่าเป็นเพื่อนกันแล้วร้องเรียกหรรษาที่หมดสติอยู่ แดเนียลบอกให้ธรณ์รีบพาเธอส่งโรงพยาบาลตนจะไปตามตำรวจท้องที่มาจัดการสองคนนั้น
พอช่วยกันพาหรรษาขึ้นรถพยาบาลแล้ว แดเนียลก็ยกมือถือโทร.หาตำรวจท้องที่ทันที
ที่แท้แดเนียล คือตำรวจสากล!!
หมวดโทร.บอกทิมเรื่องหรรษา เขารีบไปหาเธอที่โรงพยาบาลทันที แต่ไปถึงเจอธรณ์ถือช่อดอกไม้เข้าห้องหรรษาพอดี ทิมชะงักมองเศร้า เห็นธรณ์เข้าไปดูแลหรรษาอย่างดีก็ตัดใจว่าคนที่เหมาะจะดูแลหรรษาจริงๆ คือธรณ์...และถอยไป
ooooooo
หมวดบอกทิมว่าซินดี้กับแองจี้น่าจะถูกโจ๊กเกอร์ การ์ดหลอกใช้ หมวดไปคุยกับทั้งสอง ซินดี้ยืนยันว่าตนใช้แค่ยาถ่ายแต่หมอบอกว่าเป็นยานอนหลับ ตนแค่ล้อเล่นเฉยๆ หมวดยึดคอมพ์ของซินดี้ไว้เป็นหลักฐาน และแนะนำว่าช่วงนี้เธอควรทำตัวดีๆกับหรรษา คดีนี้เป็นคดีอาญาเธอไม่มีสิทธิ์ไปล้อเล่นแบบนี้กับใครทั้งนั้น สองสาวฟังแล้วจ๋อยสนิท
หมวดไปคุยกับธรณ์ บอกว่ามีหลักฐานมัดเขาแน่นหนาถามว่าเขาคือโจ๊กเกอร์การ์ดใช่ไหม และนิพัทธ์ที่คอยช่วยเหลือเขาตอนนี้ก็ส่งตำรวจไปประกบแล้ว บอกให้ทั้งสองคนมอบตัวเสีย ธรณ์ถามว่าอะไรทำให้หมวดมั่นใจอย่างนั้น
หมวดเอาเสื้อให้ธรณ์ดูถามว่าของเขาใช่ไหม ตำรวจเก็บได้จากอพาร์ตเมนต์ที่เขานั่งแชตกับแฮกเกอร์ที่แฮ็กระบบโรงแรม ธรณ์ตกใจเมื่อเห็นเสื้อ หมวดถามว่าเสื้อตัวนี้ทำไมหรือ ธรณ์ยอมรับว่าตนเป็นสาเหตุเรื่องนี้จริงๆ ตนนี่แหละที่ทำร้ายทิม! แต่ว่าตนไม่ใช่โจ๊กเกอร์การ์ด ไม่ใช่คนลอบทำร้ายทิม และตนจะช่วยจับคนร้ายคนนี้
ทิมตัดสินใจจะไปอยู่อเมริกาบริหารงานจากที่นั่น ธรณ์อวยพรให้เขาประสบผลสำเร็จและขอแพทมาทำงานกับตน โดยมอบงานแรกให้แพทจองห้องพักที่พัทยาให้สักสองสามคืนตนจะพาหรรษาไปปรับความเข้าใจกันพรุ่งนี้
รุ่งขึ้นธรณ์ไปหาหรรษาที่ร้านโชห่วย บอกว่าถ้าเธออยากช่วยตำรวจจับคนที่ทำร้ายทิมต้องไปพัทยากับตนวันนี้
เมื่อไปเข้าห้องพักที่พัทยา ธรณ์บอกว่าเราต้องทำตัวเป็นแฟนกัน ห้องมีกล้องวงจรปิดเชื่อว่าคนร้ายต้องเข้ามาคุยกับตนในห้องนี้ บางทีเราอาจจะได้คำสารภาพ อีกด้านก็ประสานหมวดปรัชวินทร์ให้คอยติดตามตนแต่อย่าให้มีพิรุธ
ก่อนเดินทางทิมไประลึกความหลังที่เคยอยู่กับหรรษาที่ทะเล หรรษามองจากหน้าต่างเห็นก็เอาหัวใจกระดาษจากกระเป๋าวิ่งไปหา แต่ถูกมือลึกลับกระชากไว้ เธอตกใจหันมอง เห็นคนร้ายใส่หมวกปิดหน้ามิดชิด แต่เธอจำแววตาได้บอกว่า
“ฉันรู้จักคุณนี่ สายตาของคุณเรารู้จักกันใช่ไหม” หรรษาพยายามนึก ทันใดนั้นทิมที่ได้ยินเสียงหรรษาร้องและถูกลากตัวหายไปเขาวิ่งตามมาเจอกระโดดถีบคนร้ายจนปืนกระเด็นแล้วเข้าตะลุมบอนกับมันจนกระชากหน้ากากไอ้โม่งออกคนร้ายยังนอนคว่ำอยู่ ทิมร้องบอกให้หรรษารีบหนีไปแต่เธอไม่หนี ไปหยิบปืนคนร้ายซ่อนไว้ข้างหลัง
คนร้ายพลิกกลับมาสู้ ทั้งทิมและหรรษาเห็นหน้าเต็มตา ต่างช็อก เพราะเขาคือ แพท!!
ทันใดนั้นธรณ์พรวดเข้าพร้อมมือถือที่เปิดสายไว้ตลอดเวลาที่แพทโทร.หาตั้งแต่ต้น ธรณ์ตะโกนว่า
“ผมรู้แล้ว ต้นเหตุเพราะฉันทำให้นายทำเรื่องทุกอย่าง”
แล้วเรื่องราวทั้งหมดที่ไม่มีใครรู้ก็เปิดเผยออกมาว่า เพราะแพทกับธรณ์รักกันมาตั้งแต่ธรณ์เรียนอยู่เมืองนอกและแพทไปฝึกงาน แต่เพราะแพทหึงหวงธรณ์มากตรวจมือถือ ตรวจบัตรเครดิตและตั้งระบบจีพีเอสติดตามจนธรณ์อึดอัดและเลิกกัน แต่แพทไม่ยอมเลิก ธรณ์จะให้ทำอะไรตนทำให้ทุกอย่างขออย่างเดียวอย่าเลิกกันเพราะตนขาดธรณ์ไม่ได้
หรรษาตะลึงกับเรื่องราวที่ได้ยิน ธรณ์บอกหรรษาว่า “ผมยอมรับว่าผมจริงใจกับคุณ ความรักสำหรับผมไม่มีขอบเขต ตราบใดที่เรามีความบริสุทธิ์ใจ เราก็มีความสุขเสมอ แต่เมื่อไหร่ที่เราเจอความทุกข์ความอึดอัดใจ ขาดอิสรภาพเราก็พร้อมที่จะเดินจากไปเหมือนกัน”
แพทรับไม่ได้ที่ธรณ์จะไปรักคนอื่น บอกธรณ์ว่าเขาต้องรักตนเพราะไม่มีใครทำให้เขาได้เท่าตน
“อย่าพูดคำว่ารักกับผมอีก...คุณคิดไปเองว่าผมเกลียดพี่ทิม เรื่องที่ผมทะเลาะกับพี่ทิมมันคือเรื่องของครอบครัวมันคือความรัก ที่คนอย่างคุณไม่เคยเข้าใจ พี่ทิม...ผมขอโทษ” แล้วตะโกนใส่แพท “ผมเกลียดคุณ! ไปตายซะ!”
แพทพิสูจน์รักของตนยกปืนขึ้นจะยิงธรณ์ ทิมพุ่งตัวเข้าไปปัดปืนแพทเลยถูกยิงแทนธรณ์ร่วงไปกองกับพื้น ธรณ์พุ่งเข้าแย่งปืนจากแพท เหลือบเห็นอิฐแถวนั้นจึงหยิบขึ้นมาจะทุบแพท แพทร้องไห้ ท้าว่าฆ่าตนให้ตายเลย ธรณ์กลับทิ้งอิฐลุกเดินไป แพทยกปืนจะยิงตัวตาย หมวดมาถึงพอดียิงขาแพทแล้วพุ่งเข้าไปแย่งปืน สั่งตำรวจเรียกรถพยาบาลด่วน
ooooooo
ทิมถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลในสภาพเกือบหมดสติเลือดท่วมตัว ระหว่างนั้นเขาได้ยินเสียงหรรษาและธรณ์ที่วิ่งตามเตียงเข็นร้องเรียกอย่างเป็นห่วงตลอดเวลาจน...หมดสติไป...
ทิมถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินหรรษาที่ตัวเปื้อนเลือดของทิมนั่งร้องไห้อยู่หน้าห้อง ครู่หนึ่งคุณหญิงวิ่งมาทำท่าจะเป็นลม ธรณ์ประคองแม่ไว้เล่าอาการของทิมให้ฟัง บรรยากาศเครียด ทุกหัวใจและสายตาเพ่งมองไปที่ห้องฉุกเฉิน...
และแล้วทุกคนก็ตื่นเต้นเมื่อเห็นหมอออกจากห้องฉุกเฉิน ธรณ์พุ่งเข้าไปถามว่าอาการพี่ชายตนเป็นยังไงบ้าง
“คนไข้ปลอดภัยแล้วครับโชคดีมากที่กระสุนโดนแค่กล้ามเนื้อที่หัวไหล่ ไม่ถูกอวัยวะสำคัญ”
เหมือนฟ้าเปิดในฉับพลัน ทุกคนยิ้มทั้งน้ำตา โดยเฉพาะหรรษา โล่งใจที่คำสาปของตนทำอะไรทิมไม่ได้...
เมื่อทิมฟื้นคำถามแรกที่เขาถามธรณ์คือ “แกไม่เป็นอะไรใช่ไหม” ธรณ์ถามว่าทำไมเขาพุ่งเข้ารับกระสุนโดยไม่ห่วงตัวเองเลย “เพราะว่าแกเป็นน้องของฉัน ฉันอาจไม่เคยพูดไม่เคยแสดงความรู้สึกออกมาให้เห็น แต่ฉันก็มีวิธีปกป้องคนรักดูแลครอบครัวในแบบของฉัน”
ธรณ์ขอโทษทิมที่หลายครั้งทิมเกือบตายเพราะตน ทิมกลับบอกว่าตนต่างหากที่ต้องขอโทษธรณ์ที่เข้าใจผิดเขา บอกว่าตนดีใจแค่ไหนรู้ไหมที่ไม่ใช่ธรณ์ที่คิดฆ่าคน ส่วนคุณหญิงก็พูดอย่างรู้สึกผิดว่า ตนรักลูกไม่เท่ากัน
แต่แม่ไม่ได้ตั้งใจ หากแต่เพราะทิมไม่เคยอ่อนแอ เลยคิดว่าทิมไม่ต้องการอะไร แต่ตอนนี้แม่เข้าใจแล้วว่า...
“เด็กที่สมบูรณ์แบบอย่างทิมก็มีมุมอ่อนแอมีมุมหวั่นไหว ต่อไปลูกไม่ต้องปิดกั้นความรู้สึกของตัวเองแล้วนะแม่สัญญาจะรับฟังลูกให้มากกว่านี้”
พี่น้องและแม่ลูกต่างซาบซึ้งในความรักที่มีต่อกันหลังจากที่คนหนึ่งเกือบต้องเอาชีวิตเข้าแลก...
เมื่อทิมเดินมาเห็นแพทที่ร่างกายพันผ้าพันแผลนั่งเหม่อเศร้าอยู่ เขาเข้าไปคุยกับแพทบอกว่าให้ตัดใจจากธรณ์และมีชีวิตเพื่อตัวเอง ตนจะพยายามช่วยให้แพท ติดคุกน้อยที่สุด แพทถามว่าเขาไม่เคยเห็นตนอยู่ในสายตา แล้วจะมาช่วยทำไม
“เกือบสิบปีที่นายทำงานให้ฉัน นายรู้ตัวไหมนายทำงานดีที่สุด...” แพทถามว่าตนทำงานดีขนาดนี้ยังถูกด่าว่ากาก “คำคำนี้ น่าแปลกนะ ฉันใช้กับคนแค่สองคน อีกคนคือหรรษา แต่เขาไม่เหมือนนายเขาขอบคุณฉัน เขาชอบที่ฉันด่า เขาบอกว่า ฉันทำให้เขาดีขึ้น”
ทิมบอกแพทว่าตนไม่เคยเกลียดเขา คำคำนี้ตนใช้กับคนที่ไว้ใจมาก มากพอที่ตนจะทำตัวเลวๆ ใส่เขาได้ ปลอบแพทว่า “เริ่มต้นชีวิตใหม่เสียเถอะอย่าไปตามหาความรักจากคนอื่นเลยหันมารักตัวเอง โชคดีนะแพท” แพทฟังแล้วขอโทษที่ตนเข้าใจผิดเขา ทิมเอ่ยด้วยความรักว่า “ไม่เป็นไรแพท ฉันไม่เคยเกลียดนาย”
ฝ่ายหมวดปรัชวินทร์ จากการทำคดีนี้เขาได้รับคำชมเชยจากทิมที่เขียนให้เจ้านาย ให้สื่อและบริจาคเงินก้อนใหญ่ให้ตำรวจ หมวดขอบคุณพวกธรณ์ขณะเจอกันที่ทางเดินโรงพยาบาล
เมื่อทุกอย่างคลี่คลายแล้ว ทิมบอกแม่ว่าตนอยากคบกับหรรษาถ้าไม่ใช่คนนี้ก็ไม่มีคนอื่น ธรณ์เข้าใจเพราะทิมผ่านวิกฤติหลายครั้งมาก็มีแต่หรรษาเท่านั้นที่อยู่กับเขา ผ่านอะไรมาด้วยกันมากขนาดนั้นไม่มีใครแยกเขาจากกันได้หรอก
ส่วนที่สำนักงานโรงแรมแกรนด์ บรรดากรรมการและพนักงานต่างเข้าใจว่าการพัฒนาอย่างมั่นคงและเข้มแข็งของโรงแรมและบรรดาพนักงานเพราะการทำงานอย่างเข้มแข็งเข้มงวดของทิม ทุกคนเรียกร้องให้ทิมกลับมาทำงานเหมือนเดิม
ธรณ์บอกแม่กับทิมว่า ตนขอเป็นรองประธานตำแหน่งเดิม จะไม่มีการแบ่งแยกโรงแรมเป็นสองส่วน และตนก็มีแผนการเปิดบริษัทของตัวเอง ทำงานเกี่ยวกับศิลปะที่ตนถนัด
คุณหญิงอนุญาตให้ทิมไปอเมริกาได้แต่เมื่อจัดการธุระทางโน้นเสร็จต้องกลับมาที่นี่ กรรมการและพนักงานเปล่งเสียงขึ้นพร้อมกันด้วยความยินดี “กลับมา...กลับมา...กลับมา”
“ก็ได้ครับแม่ ขอบคุณทุกคนมากที่เข้าใจ ‘เจ้านายมหาโหด’ อย่างผม”
“เย้!” ทุกคนร้องขึ้นด้วยความยินดี เสมือนมิติใหม่ของโรงแรมแกรนด์พิชยะที่ทุกคนพร้อมจะก้าวเดินไปด้วยกันอย่างเข้มแข็งต่อไป
เมื่อกลับไปที่บ้าน บรรดาคนรับใช้ทั้งเก่าและใหม่ต่างต้อนรับทิมด้วยความยินดี ทิมบอกทุกคนด้วยความซาบซึ้งว่าต่อไปตนจะใจเย็นลง คุณหญิงบอกทุกคนอย่างยินดีว่า “อาหารพร้อมแล้ว วันนี้เราจะมาฉลองกัน ทุกคนเลย”
“ขอต้อนรับกลับบ้าน ผู้ชายที่เป็นทั้งที่หนึ่งและที่รักของพวกเราทุกคน” ธรณ์เอ่ยด้วยความปลื้มปีติ
“เย้...” เสียงร้องด้วยความยินดีกึกก้องทั่วทั้งคฤหาสน์พิชยธร...
เมื่อทุกอย่างคลี่คลายแล้ว ทิมขอแม่ให้หรรษามาอยู่ด้วย คุณหญิงอนุญาตเพื่อหรรษาจะได้มาช่วยดูแลทิมด้วย
ที่ร้านโชห่วย สวยมีรายได้จากการที่ตำรวจจ้างให้สอบสวนพวกแฮกเกอร์อีกหลายคดี โส่ยเลิกไปยุ่งกับเงินในกระป๋องทำบุญแล้วเพราะสวยทำงานมีรายได้ ทำให้ครอบครัวสงบสุขขึ้น
นิพัทธ์ถูกทั้งเมียหลวงและเมียน้อยไล่ออกจากบ้านงานก็ไม่มีทำ จึงใช้ชีวิตกับสาวบริการแม้ไม่ทำผิดอะไรอีก แต่ชีวิตก็ล้มเหลวเพราะทำผิดทั้งเรื่องงานและครอบครัว...
ooooooo
ทิมมีความสุขอยู่กับหรรษาไม่นาน ซินดี้ไม่ยอมหยุด เอากระเช้าขนมไทยมาเยี่ยมคุณหญิง แต่คราวนี้คุณหญิงตาสว่างแล้ว บอกว่าตนรู้เรื่องที่เธอจ้างวานคนทำร้ายหรรษาแล้ว ซินดี้บอกว่าตนแค่จะสั่งสอนหรรษาเท่านั้น
เมื่อมาไม้อ่อนไม่ได้ผล ซินดี้ใช้ความเป็นสื่อขู่คุณหญิง ถูกคุณหญิงโต้อย่างเผ็ดร้อนว่า
“ถ้าเป็นสื่อแล้ววางอำนาจในทางที่ผิด คนเขาก็ไม่เอาด้วยหรอกคุณสุคนธา เรื่องของคุณสอนฉันมากโขอยู่ ฉันเชื่อในการอบรมของชนชั้นสูง แต่สังคมสมัยนี้มันไม่ใช่ สังคมชั้นสูงไม่ได้แปลว่าอบรมมาอย่างดี เฮ้อ... เชื่อไม่ได้”
เมื่อซินดี้อาศัยมือคุณหญิงกำจัดหรรษาไม่ได้ เจอหรรษาขณะเดินออกมา จึงเป่าหูยุยงดูถูกเหยียดหยามว่าฐานะทางสังคมของทิมต้องเดินทางไปต่างประเทศต้องดูแลธุรกิจเป็นหมื่นล้าน ภรรยาต้องมีบุคลิกสง่างามตอนนี้เธอมีหรือยัง แม้หรรษาจะไม่แยแส แต่เมื่ออยู่ลำพังคำพูดของซินดี้รบกวนจนก็ขาดความมั่นใจรู้สึกว่าตังเองไม่ดีพอสำหรับทิมจริงๆ
ที่คิวปิดฮัท วราลีคู่หูที่สร้างคิวปิดฮัทมากับภีม ภีมขอให้เธอสร้างไฟในการทานให้ตน แต่วราลีก็ทนวิธีคิดทนความบ้าๆของเขาไม่ไหว บอกเบนว่าอยากลาออก
หรรษาตัดสินใจหนีไปบวชชีพราหมณ์ที่พริมาไปบวชอยู่ก่อนแล้ว ทิมว้าวุ่นใจมากแต่ก็มีวิธีที่จะทำให้หรรษากลับมา เขาปล่อยข่าวว่าจะไปอยู่อเมริกา หรรษาทนไม่ได้ที่เขาจะหนีไปไกล เธอตัดสินใจไปดักพบเขาที่สนามบิน
ที่แท้เป็นแผนลวงของทิมเพื่อล่อเธอออกมา เพราะคนที่เดินทางไปอเมริกานั้นคือคุณหญิงกับธรณ์ ธรณ์ดีใจที่หลอกเธอออกมาได้ตามแผน บอกว่าจะดัดหลังเธอที่หนีปัญหาไปพึ่งวัด บอกเธอว่า
“ผมรับประกันไม่ได้หรอก ว่าคู่เราจะรอดไหม แต่ที่แน่ๆ ถ้าเราไม่มีความสุขที่จะแยกกัน เราก็ต้องสู้ต่อไป ต้องตั้งเป้าหมาย อย่านอยด์ แล้วก็ค่อยๆแก้ปัญหาไป เข้าใจไหม”
หรรษาถามว่ามีความรักแล้วดียังไงหรือ ทิมบอกว่าสำหรับตนความรักมันเป็นเรื่องควบคุมไม่ได้จริงๆ เอาแค่เริ่มนะ สมมติเราชอบใคร เราจะเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเอง ยิ่งคู่ที่มีความแตกต่างกันเยอะๆ ยิ่งเหนื่อย”
“ยิ่งปรับจูนก็เลยยิ่งผูกพันกันน่ะค่ะ ความรักเติมเต็มส่วนที่ขาดหายของเราได้จริงๆ”
“สำหรับเราสองคนเนี่ย ความรักทำให้เราเป็นคนดีขึ้น สมบูรณ์ขึ้นครับ” ทิมเอ่ยปลื้ม พลางหยิบกล่องออกมาบอกว่า “ผมมีอะไรจะให้คุณ” หรรษาถามว่าอะไร เขาบอกให้เธอหลับตาก่อน เธอหลับตาอึดใจเดียวเขาก็บอกให้ลืมตา พอลืมตาขึ้น เบื้องหน้าเธอคือสร้อยเพชรหัวใจ
“ผมให้คุณ...จำหัวใจคู่ของเราได้ไหม”
“ฉันทำมันหายไปตอนไหนก็ไม่รู้”
“คุณไม่ได้ทำมันหายหรอก หัวใจของคุณอยู่กับผม”
หรรษาพยักหน้ามองเขาอย่างอ่อนหวาน ทิมหอมแก้มเธออย่างอ่อนโยน แล้วโอบกอดไว้ ทั้งสองกอดกันอย่างหวานชื่น หรรษาเอ่ยอย่างซึ้งใจว่า
“หัวใจที่หายไป อยู่ที่คุณทิมนี่เอง”
ooooooo
จบตอน “กามเทพหรรษา”
