ช่วงบ่ายๆของวันอังคารที่ 30 ตุลาคมที่ผ่านมา ตามเวลาในฮ่องกง สื่อออนไลน์หลายสำนักของที่นั่นรายงานข่าวว่า ผู้สูงอายุท่านหนึ่ง นามว่า “จาเลียงหยง” ได้ถึงแก่กรรมแล้วอย่างสงบ ด้วยวัย 94 ปี 7 เดือน 20 วัน
นาม จาเลียงหยง ของท่านอาจไม่เป็นที่คุ้นหูของคนไทยเท่าไรนัก อ่านข่าวเจอแล้วก็คงนึกไปว่าเป็นชายชราธรรมดาๆผู้หนึ่งที่เสียชีวิตตามอายุขัย
แต่เมื่อบอกนามปากกาของท่านผู้นี้ว่า นี่คือ “จิ้นหยง” อ่านตาม สำเนียงกวางตุ้ง หรือ “กิมย้ง” อ่านตามสำเนียงแต้จิ๋วที่คนไทยคุ้นเคย จะได้ยินเสียงร้องอุทานออกมาทันที
เพราะชายชราท่านนี้ก็คือ “ราชาแห่งยุทธจักรนิยาย” เจ้าของผลงานเรื่อง “มังกรหยก” อันเป็นที่รู้จักดีทั้งชาวไทยและชาวจีนตลอดจนนักอ่านนิยายกำลังภายในของชนชาติต่างๆทั่วโลก
จิ้นหยง หรือ กิมย้ง เจ็บป่วยกระเสาะกระแสะมาหลายปีแล้ว จนต้องเข้ารับการดูแลรักษาเป็นกรณีพิเศษ ในโรงพยาบาลที่เป็นสถานพักฟื้นแห่งหนึ่งของฮ่องกง
การเสียชีวิตของท่านจึงเป็นเรื่องที่แฟนๆของท่านทำใจได้และเตรียมใจรอฟังข่าวอยู่แล้ว และส่วนใหญ่ก็ไม่ถือเป็นเรื่องที่ต้องโศกเศร้ามากนัก เพราะการเสียชีวิตด้วยวัย 90 กว่าปี ถือเป็นกำไรสำหรับมนุษย์ด้วยซ้ำ
ข่าวคราวที่ได้ทราบก็คือ แฟนๆของท่านล้วนน้อมรับการจากไปสู่สวรรค์ด้วยความสงบ และเตรียมพิธีจัดส่งวิญญาณอย่างยิ่งใหญ่
โดยเฉพาะสื่อมวลชนต่างๆของฮ่องกงต่างนำเสนอข่าวด้วยความคารวะและยกย่องกล่าวถึงผลงานที่ท่านรังสรรค์ไว้ ทั้งในส่วนของนิยายกำลังภายใน และการดำเนินธุรกิจหนังสือพิมพ์
สรุปจากรายงานของสื่อฮ่องกงได้ว่า “จิ้นหยง” หรือ “กิมย้ง” เกิดที่อำเภอไฮ้เล้ง เขตไห่หนิง มณฑลเจ้อเจียง ภาคตะวันออกของจีน เป็นบุตรของตระกูลมีฐานะ ได้รับการศึกษาตั้งแต่เด็กและด้วยอายุเพียง 9 ขวบ ก็อ่านนิยายจีนและนิยายแปลจากต่างประเทศได้อย่างแตกฉาน
...
ท่านอพยพมาอยู่ฮ่องกงก่อนปี 2493 ทำงานเป็นนักแปลข่าวและนักเขียนข่าวหนังสือพิมพ์รายวันฮ่องกงหลายฉบับ ก่อนหันมาเขียนนิยายกำลังภายในให้แก่หนังสือพิมพ์นิวส์ อีฟนิ่งโพสต์ ในปี 2498
เรื่องแรกในชีวิตท่านก็คือ จอมใจจอมยุทธ์ หรือ ตำนานอักษรกระบี่ มีเสียงตอบรับจากผู้อ่านหนาแน่นพอสมควร
จนในที่สุดก็โด่งดังทะลุฟ้าด้วยเรื่อง “ก๋วยเจ๋งยอดวีรบุรุษ” หรือที่บ้านเรารู้จักในนามของ “มังกรหยก ภาค 1” เป็นเรื่องที่ 3 ในชีวิต ของท่านและตีพิมพ์เมื่อ พ.ศ.2500 นั่นเอง
จาเลียงหยง หรือ กิมย้ง เขียนนิยายกำลังภายในไว้ทั้งหมด 15 เรื่อง เรื่องสุดท้ายได้แก่ อุ้ยเสี่ยวป้อ เมื่อ พ.ศ.2512-2515
นอกจากนี้ยังเป็นผู้ร่วมก่อตั้งหนังสือพิมพ์รายวัน “หมิงเป้า”รวมกับเพื่อนๆเมื่อ พ.ศ.2502 และดำรงตำแหน่งบรรณาธิการคนแรกของหนังสือพิมพ์ฉบับนี้
หากนับจากนิยายกำลังภายในเรื่องสุดท้ายคือ อุ้ยเสี่ยวป้อ เมื่อ พ.ศ.2515 แล้ว ก็เป็นเวลาถึงกว่า 40 ปี ที่ท่านไม่ได้เขียนนิยายกำลังภายในอะไรออกมาอีกเลย
แต่ด้วยผลงานเพียงเท่านี้ก็ถือว่ายิ่งใหญ่มหาศาล และสมควรแล้วกับฉายา “ราชาแห่งยุทธจักรนิยาย” ที่ท่านได้รับ
ผมเองก็เริ่มอ่านนิยายกำลังภายในครั้งแรกด้วยเรื่อง “มังกรหยก” จากการแปลของ จำลอง พิศนาคะ นั่นแหละครับ ต้องอ่านหลายครั้ง และหลายเที่ยว เพราะท่านผูกเรื่องอย่างซับซ้อนจะต้องค่อยๆละเลียด อ่านจึงจะเข้าใจตลอด
ตัวละครที่ผมติดใจที่สุดไม่ใช่ “ก๋วยเจ๋ง” หรอกครับ แต่เป็น “จิวแป๊ะทง” หรือเฒ่าทารก ตัวละครนิสัยร่าเริงคนหนึ่งของเรื่อง ที่ผมหยิบยืมมาเป็นนามปากกาเมื่อตอนเขียนหัสนิยายล้อการเมืองในยุคป๋าเปรม เป็นนายกฯ ชุด “เซี่ยมล้อยุทธจักร” ในวันอาทิตย์ไทยรัฐอยู่หลายปี
ในฐานะลูกศิษย์นอกสำนัก ใช้วิชาครูพักลักจำจนสามารถเขียนนวนิยายล้อกำลังภายในหากินได้นานพอสมควร ผมขอกราบคารวะส่งดวงวิญญาณท่านซือแป๋ “กิมย้ง” ขึ้นสู่สรวงสวรรค์ ร่วมกับลูกศิษย์ลูกหา และนักอ่านนับล้านๆคนทั่วโลก
R.I.P.นะครับอาจารย์!
“ซูม”